Truffels

Wij houden van truffels. Ik kan me niet herinneren dat ik ze in Nederland heb gegeten, behalve dan in een tapenade of zo, een vleugje ervan althans. Tijdens onze vakanties in Kroatie kwamen we er meer mee in aanraking. Op de prachtige berg in Motovun bijvoorbeeld, reclameborden die je uitnodigen voor een truffle hunt. Niet zover ervandaan is zelfs een restaurant dat een heel menu heeft met truffels.

De eerlijkheid gebiedt......een belangrijke reden om truffle hunts aantrekkelijk te vinden zijn de hondjes. De slimme, getrainde hondjes die de sterke geur van truffels oppikken en de baas wijzen waar het zwarte goud te vinden is.

Het stond op ons lijstje, truffels zoeken, met lieve hondjes. De reclame in Kroatie, een poster met een bos en een hondje dat op Flicka leek, we waren al verkocht......

Op de één of andere manier deden we het toch niet in Kroatie, het was behoorlijk aan de prijs en ook erg commercieel en massaal. Vorig jaar kwam ik een adres tegen in Roemenie, speciale truffelweekenden, met de hondjes, maar ook met een goede kok die de truffels meteen zou verwerken in een mooi diner bij kaarslicht en omdat het Roemenie was en je ook wat drink bij het diner, kon je blijven slapen in gezellige kamers. Ik was al bijna zover om te boeken toen Covid kwam en we op honk bleven.

En toen kwam ik een adres tegen in Hongarije. Nota bene slechts op een dik half uurtje van ons vandaan. Een truffel plantage, jaren geleden gestart door een enthousiast stel, zonder enige landbouw achtergrond, maar gewoon truffel liefhebbers, aangestoken in Kroatie. Uiteraard ook met sense for business, verdiepten ze zich in truffels en na lange studies kochten ze een stuk land, plantten eikenbomen en hazelnootbomen en regelden alle benodigde licenties. Er kwamen honden en die werden getraind. Na iets meer dan 5 jaar kon de eerste truffel worden geoogst en sinds vorig jaar worden er truffle hunts georganiseerd.

We gingen ervoor. Gisteren reden we het korte stukje naar de plantage en de dag was precies wat wij ervan hoopten. Een prachtig plekje, mooi herfstweer, 3 lieve honden die zo behandeld werden als wij het graag zien, deel van de familie en een gastvrije en vriendelijke ontvangst. Als bonus voor ons, alle uitleg in het Engels.

Wat wij niet wisten, voor de 1e WO, in de Oostenrijk Hongaarse monarchie had ook HU een truffelcultuur. Er waren plantages en uiteraard werden ook in het 'wild' veel truffels gezocht en naar het hof in Wenen gestuurd. In de 2 wereld oorlogen en in het regime erna is alles verkommerd en verdwenen maar nu wordt op kleine schaal weer gestart met de truffel economie.

We leerden veel. Over de truffels, hoe ze ontstaan, wat er voor nodig is om goede truffels te krijgen. Wat de investering is, in geld maar vooral in tijd en aandacht. Hoe de hondjes worden getraind en hoe belangrijk ze zijn. Hoe één en ander gereguleerd is in Hongarije en uiteraard ook wat je allemaal kan doen met truffels.

Na de uitleg, na een echte truffelpalinka en na wat ruiken aan verschillende truffels gingen we de plantage op, 4 hectare met de eerder genoemde bomen, omheind vanwege kapers op de kust, mensen en diertjes en met een irrigatie systeem.

De honden waren enthousiast en al snel konden ook wij het verschil in honden gedrag herkennen tussen het ruiken van een muis of hamster, een hazelnoot of het op het spoor zijn van een echte truffel. Ondanks het einde van het seizoen vonden de honden truffels, sommige klein maar ook echte joekels. Aan het eind van een uurtje lopen hadden de hondjes bijna 2,5 ons gevonden, een schat waar je veel mee kunt.

Een late lunch volgde. Ook hier weer uitleg waar truffels het goed bij doen en waar je op moet letten bij de bereiding. Het was heerlijk. En het was leuk, alles, tot en met de manier waarop de gangen werden opgediend, creatief, netjes verzorgd en lekker.

De dromen zijn alweer gestart, zeker toen we hoorden dat de omgeving van Szekszárd geschikt is voor truffels.......en uiteraard vanwege de benodigde honden. Het blijven wellicht echt dromen want ook gisteren hoorden we, dat ondanks de goede oogst, de jarenlange voorbereidingen, de plantage gecombineerd wordt met een 'echte' baan om de rekeningen te kunnen betalen.

Geniet mee van de foto's en als je ook truffel liefhebber bent, ga naar www.triflafarm.com, een aanrader.

Csoki inmiddels met pensioen maar er lekker bij en Pippo en Ikon

Truffelboter, ganzenlever met truffel en tomatentapenade met truffel

spareribs in een marinade van pruimenjam met truffel

aardappelpuree met truffel en pompoen

frambozen panna cotta met truffel

Csoki

De zomer voorbij

De laatste post was van mei. Heel optimistisch schreef ik over terrasjes. De temperatuur was goed en de lucht lekker fris. En Covid vaccinaties losten alweer wat op, meer vrijheid en meer terrasjes om naartoe te gaan.

En toen werd het zomer en het werd warm. Zo warm dat ik het al niet meer leuk vond, te warm voor de stad, zeker overdag. En dus schreef ik niks en was ik niet in de stemming. Ik ben een vreemde eend.....iedereen om mij heen is blij met de lange warme dagen. Ik vind het een marteling. Deed ik dan niks? Ik werkte, vanuit huis met dikke muren en op kantoor waar het bloedverziekend heet was tot het moment dat onze facility manager het niet meer kon aanzien en folie liet komen op mijn ramen. Zon blijft buiten en licht komt gewoon binnen.

Het hele gebouw had het al want onze processen zijn temperatuur gecontroleerd, maar ik had het voor mijn eigen kamer nog een beetje uitgesteld. Verkeerde zuinigheid en nu is alles weer beter.

En na het werk deden we ook wel wat, maar minder en alles wat ik mij ervan herinner was een zon die op mijn hoofd viel en mijn humeur verpestte.

Nu is alles weer goed.

De zon schijnt, het is 14 graden, soms regent het en waaien de bladeren het balkon op. Soms is het zelfs al tijd voor een heerlijke trui en sokken. Ik probeer de zomer te vergeten en te genieten van elke herfstdag tot het winter wordt, ook fijn en de lente die weer optimistisch stemt dat het een lauwe zomer gaat worden met middelmatige zon.

We zijn net terug van een heerlijke vakantie in Kroatie, met temperaturen tussen de 18 en 24 graden. Één van de volgende blogs zal daarover gaan. 

Vandaag genoten van onze eigen omgeving, een heerlijke herfst dag met alle elementen die zo'n dag nog meer kleur geven. Daarover heel snel meer.

Vanaf nu dus meer meer tekst van mij. Buiten is het al donker, de houtkachel is aan en ik ben blij, blij als een hond.

Terrasjesdag

Vorige week zaterdag was het echt lente, of eigenlijk al een beetje zomer. Het was meteen weer een voorproefje van de verzengende hitte die hier zo op je kop kan vallen en je lam legt voor alle acties die je in je hoofd had. Maar vorige week kon alles nog worden opgelost met het zonnescherm en was de zon heerlijk en verdraagbaar. De vrijdag ervoor had ik een vrije dag opgenomen, mijn collegae uit het Noorden hadden een nationale feestdag, dat scheelt al wat afspraken en toen er locaal ook ééntje was afgezegd was de agenda heerlijk leeg.

Ik besloot voor een terrasjesdag. Binnen mag ik nog nergens komen want ik heb mijn plastic vaccinatie kaart nog niet. Dat is overigens een verhaal op zich, misschien schrijf ik er nog wel eens over, maar voor nu blijft het even gezellig. 

Terrasjesdag kan vlakbij beginnen. Ik liep naar beneden en wilde een ontbijtje bij Déryne. Dom genoeg had ik niet gereserveerd, je verleert het, terrasjes lopen en de tafeltjes waren bezet, allemaal, en de eerste kans was pas om 12 uur. Geen probleem, keus genoeg en ik nam plaats op de stoep voor á table, de Franse patisserie in de Retek utca. Genoeg afstand van alles en iedereen, uitzicht op een apotheek die het gelukkig heel rustig had, boze chauffeurs, ongeduldig en kiftend over een parkeerplekje en een duif naast mij die kruimeltjes raapte. 

De dag begon dus al goed met een koffie en een amandelcroissant.

Even wat winkels met mondkap tussendoor. Kijken, kijken en niks kopen. Het viel mij op dat er meerdere lege plekken in de Mammut waren ontstaan, ook van winkels die het eeuwige leven leken te hebben en ook mijn favoriete schoenenwinkel heeft het loodje gelegd.

Het werd alweer tijd voor een terrasje. Achter het Parlament bij Elysée, een ruim terras met prachtig uitzicht. De hele C periode heeft er wel voor gezorgd dat je hele systeem is ingericht op afstand. Gelukkig ben ik al redelijk afstandelijk van mijzelf 😁 en ik vond een leuk tafeltje aan de uiterste rand van het terras met oleanders als buren. Ik bleef een tijdje zitten en genoot van het uitzicht. Slechts 1 rolkoffer, mannen met hesjes die controleerden op mondkapjes, rokende politie op wacht bij het Parlament. Hondjes, uiteraard hondjes, in alle soorten en maten. Ik kan er goed naar kijken en ik kan er van genieten. Natuurlijk, het gemis is er, maar er is interne ruimte genoeg om je te vermaken met hondjes op afstand.

Nog een treurige update over ons buurkatje waar ik een paar blogs geleden over schreef. Hij heeft het niet gered. Anderhalve week na de gedenkwaardige dag is hij alsnog overleden.

Het is nog steeds rustig in de stad en dat is heerlijk. Slenterend over de brede stoepen langs de mooie gebouwen en een stukje met tram 2. Op de terugweg weer richting Buda.

Het was inmiddels lang geleden dat ik bij Palack op het terras had gezeten. Palack, het is onze stamtent geweest, een hele tijd en gelukkig zijn ze open en gelukkig zie ik nog steeds dezelfde mensen die met verstand van zaken de wijn aanprijzen.

En omdat het een vrije dag was, vond ik dat ik best een glas wijn kon nemen. Ook hier genoten van het uitzicht en het leven om mij heen. De Béla Bartok út terug genomen en terrassen in mijn hoofd geprent voor een volgende keer. Drukte bij Kelet, supergezellig, een aantrekkelijke etalage bij Csebi en een lekker ijstentje.

De zaterdag zat ik op het terras van onze buurtmarkt en haalde ik allerlei lekkere dingen voor de terrasjesmiddag met B en G op ons eigen balkon. Kaas, eend, een paddenstoelensoepje en een heerlijke wijn van onze importerende buurman.

En na een lange week is het nu alweer zaterdag en ben ik gereed voor een nieuwe terrasjesdag.

Nog meer hondje en een ijsje

Het is nu 2,5 week geleden dat Daksi ons verliet. We beginnen er langzaam aan te wennen. Het is gek hoe de menselijke geest werkt. Als we thuis komen is de eerste gedachte Daksi, waar zou hij liggen, alles goed met hem? Als we tv kijken en iets horen in de keuken denken we, wat doet Daks? Bijna op hetzelfde moment, een halve seconde later of zo weten we het weer en vragen we ons af hoe we zo iets konden denken.

We hebben het elke dag over Daksi, maar ook over alle hondjes die we hadden. Alle leuke, gekke, verdrietige herinneringen komen terug, gelukkig vooral de fijne, degene waar je om lacht en degene die je nooit meer zal vergeten. Coco op een muurtje in de Ardennen, Flicka achter een reetje aan, Max op het ijs, Daksi opverend als hij in de verte jagers hoort schieten.

Zo gaat het en zo is het ook goed. We weten dat we de juiste beslissing namen maar dat maakt het gemis natuurlijk niet minder. 

Aardige berichtjes in de app en op messenger en Facebook. Buren die vragen hoe het is. Een prachtige, lieve kaart van BAMI, die we nu in een lijstje naast ons hebben staan.

En gisteren kwam er heel gezellig bezoek! Vrienden RM gingen verhuizen en hondje M had de taken goed gedelegeerd en kwam een dagje bij ons. Super lief, op schoot, spelen met de bal, lekker bedelen bij de tafel, samen naar het park en neuzen met andere hondjes. Onderweg kwamen we mensen tegen die we kennen via hun hondjes en eigenlijk ook alleen maar zo. Het vraagteken op het voorhoofd, gecombineerd met blijdschap in de ogen vroeg ons of dit een nieuw buurt hondje was. We legden uit dat M een gast hondje is en vanavond weet terug gaat naar zijn eigen ouders.

Samen even naar de markt op de hoek, een eend scoren bij Falco en speciaal voor deze dag.......het allereerste ijsje op het terras van dit jaar!

Het gaat de goede kant op.

Afscheid van Daksi

Gisteren hebben we afscheid genomen van Daksi.

Het afscheid nemen begon al een tijd geleden, zo'n 2 jaar. 

Daksi was blind, vanaf het moment dat we hem 11,5 jaar geleden vonden, een stervend hummeltje op een donkere, net geploegde akker. Hij gaf er niks om, de andere zintuigen hadden het gewoon overgenomen en niemand kon zo goed voetballen als Daks. In zijn ééntje was hij een heel elftal en hij scoorde altijd.

Zo'n 6 jaar geleden werd hij ook doof. Dat was moeilijk maar zelfs dat weerhield hem niet om vrolijk te zijn, te spelen, met de tennisbal. Het scoren werd lastiger, hij kon niet meer horen waar de bal terecht kwam, maar zijn richting gevoel was zo goed, dat we er toch niet veel van merkten. En zijn blaf werd frequenter, die hoorde hij zelf toch niet meer en wij vonden het niet erg.

De slopende ziekte die daarna kwam deed uiteindelijk de deur dicht. Daksi kreeg steeds meer verschijnselen van dementie. De weg kwijt zijn, letterlijk. In een hoekje van de kamer staan en er niet meer vandaan kunnen. Proberen door een muur te lopen en leterlijk je hoofd stoten. Niet meer weten wat binnen en buiten is, wat dag en nacht is. Het lijfje deed het nog prima, sterke Daksi, maar het kopje liet het afweten. Elke maand zagen we veranderingen en die waren altijd een verslechtering. Het blaffen stopte helemaal. Daksi draaide rondjes, altijd linksom en wist niet waarom en waarnaartoe het moest leiden.

We namen het voor lief. Een hondje neem je voor altijd ook als het misschien iets moeilijker wordt. Alhoewel, zonder dat we het er nou heel veel over hadden, we wisten dat het niet meer beter zou worden, dat we misschien een keer de finale beslissing zouden moeten nemen. We wachtten geduldig op het moment dat wij er klaar voor zouden zijn om die beslissing te nemen, maar natuurlijk kwam dat moment nooit. Wanneer ben je nou klaar voor zo'n beslissing? 

Het werken vanuit huis hielp. Daksi was nooit alleen en we konden helpen als buiten binnen was geworden of als hij zich vast gelopen had in het open haard hout naast de kachel. Dat we zelf ook veel wakker waren in de nacht was jammer, maar dat alles is geen reden om te stoppen, dat hoort erbij, tenminste, zo denken wij erover.

De laatste 2 maanden werd het anders. Opeens zagen we paniek of angst aanvallen, meestal 's nachts, Daksi die heel onrustig werd, rondjes draaide, maar ook erg jankte en ontroostbaar was, niet in onze armen wilde liggen en ook niet wist wat hij wel wilde. Ook angst kreten overdag, niet alleen als hij vast stond, maar ook als hij schijnbaar gewoon in de kamer lag. Tijdens het rondjes draaien op zijn zijtje vallen en niet meer overeind kunnen komen en zo hulpeloos spartelen met zijn pootjes.

Het lukte ons niet om dit nog goed te praten, ookal waren we er altijd bij om te helpen, althans te proberen. Meer en meer zagen we dat de beslissing dichterbij aan het komen was, want voor het eerst zagen we de balans overhellen naar de verkeerde kant, naar de kant dat Daksi niet meer gelukkig was. Met alle ongemakken kon hij omgaan, en het op schoot liggen, lekker eten en drinken hadden het leven nog de moeite waard gemaakt. 

Het was tijd. Niet voor ons, maar wel voor Daksi. In herinnering roepend hoe stoer hij was, hoeveel ontzag hij inboezemde in de pastorie en hoe vrolijk hij was, wisten we dat dit leven niet meer leuk en prettig was voor hem.

Een laatste eitje met Pasen, nog een dagje lekker in de zon in de tuin. Nog een paar nachtjes tussen ons in en 2 boterhammen met majas als laatste ontbijt.

De dierenarts die 11,5 jaar geleden Daksi onderzocht toen we hem net hadden gevonden, heeft nu de finale injecties gezet. Ze was aardig en netjes. Niet te veel woorden. 'Er ist jetzt oben'. Dat zei ze toen het klaar was.

Thuis was alles al voorbereid. Een mooi plekje, bij de bamboe en niet ver van Coco en Max die ook in de pastorie tuin liggen. We namen ieder 2 Palinka om de brok in de keel weg te krijgen, wat natuurlijk niet lukte. Nog even met z'n drieen bij de open haard en toen naar de tuin voor het laatste afscheid. Jankend aan de telefoon met oma en tante in Nederland die Daksi ook erg gaan missen.

En nu is het leeg. Daksi is er niet meer en Daksi is ook het einde van een tijdperk. Een tijdperk van hondjes. Max als eerste, Coco, Flicka, Daksi, op het hoogepunt 3 hondjes om ons heen. Daksi was de laatste en heeft ons 11,5 jaar lang heel veel plezier en liefde gebracht. 

Zoveel leuke, geinige en waardevolle herinneringen. Daar gaan we het nu mee doen. 'Er ist jetzt oben', we hopen dat het waar is.

Naschrift katje

Gelukkig staan we niet alleen in de liefde voor dieren. De reacties naar aanleiding van mijn vorige blog gingen vooral over het onfortuinlijke katje op onze oprit. 

Een naschrift dus, over hoe het wkend verder verliep.

De overbuurman belde en deed verslag. Het lijkt er op dat het katje een acute hernia heeft. Of er nou wel of niet aan aanrijding heeft plaatsgevonden, of dat dit euvel op een andere manier is ontstaan, we weten het niet, maar op dit moment lijkt er nog hoop. Het katje is nog in de kliniek ter observatie en indien mogelijk voor behandeling.

Daksi heeft dit ook een keer doorgemaakt, in zijn begin tijd bij ons. Hij was aardig hersteld van zijn uitzettings avontuur, of zijn verdwaal reis, we zullen het nooit weten, en opeens was zijn achterlijfje verlamd. We waren in alle staten, zo blij dat we hem hadden kunnen redden en dan alsnog een drama. De plattelands dierenarts bekeek ons altijd met een mengeling van amusement en verwondering, hoe beheerst paniekerig wij kunnen zijn. Hij onderzocht Daksi, jaste er 2 injecties in en gaf pijnstillers en dacht dat het met een paar dagen wel weer goed zou gaan. En dat was ook zo.

Over het katje zijn we vast en zeker nog niet uitgepraat, maar in ieder geval dank voor de reacties!

En de rest van de zondag? Het was mooi fietsweer en we namen het fietspad langs de Donau, iets verder dan Romai part en daarna via de Pest kant weer terug. De terrasjes dicht, maar genoeg plek aan het water om even heerlijk te zitten en het meegenomen water en het biertje op te drinken.

's Avonds keken we naar een andere fietstocht in Oostenrijk, langs de rivier van Salzburg naar Passau met wat uitstekers onderweg. Nu we zelf niet kunnen reizen, kijken we gewoon naar anderen en dat is heerlijk om bij weg te dromen, liggend op een heerlijke fauteuil met hocker, onder een dekentje.

Het bewuste buurkatje

Het mooie nieuwe fietspad

Net zee, als je je ogen dicht doet

De ver weg brug....

Buur bloemen

De weken volgen elkaar op en gezien de situatie gebeurt er niet zo heel veel nieuws. Als je nergens komt, zie je minder. Schrijven over je schermpje gaat vervelen en schrijven over Corona ook. Bovendien, dat laatste onderwerp is al te veel in het nieuws en beinvloedt ons leven al net zo veel. Tijd voor iets anders dus.

Het is lente. Als ik 's morgens vanuit de slaapkamer de badkamer in loop, zie ik de zon door het boven raampje naar binnen schijnen en in de wetenschap dat het pas maart is en de zon nog niet zo vreselijk warm op je dak valt stemt gelukkig. Als ik seizoenen kon beinvloeden, zou ik in Hongarije de zomer laten voor wat die is en het doen met de 3 overige seizoenen. Gelukkig kan ik dat niet, gelukkig gaan de seizoenen hun eigen gang. Er zouden zomaar oorlogen over kunnen ontstaan want ik ken veel mensen die die Hongaarse zomer heerlijk vinden.

Op de markt was het ook lente, de mensen waren opgewekt en de marktkooplieden stonden stralend achter hun waren, nog wel met jas, maar niet meer kleumend en stampend met de gelaarsde voeten om een beetje warm te worden. De man achter het brood kent mij al, zelfs met mondkapje en hij pakt alvast het brood dat ik altijd koop. De slager had deze keer ook Griekse yoghurt en natuurlijk kocht ik 2 bakjes om te proberen.

Vóór de markt gebeurde er nog iets anders. We waren opgestaan, toch weer een beetje katerig dat de 'normale' dingen van het wkend niet kunnen. Pieter liep de trap af naar de tuin en zag toen iets dat die Corona gedachten meteen lieten verdwijnen want er zijn belangrijker dingen dan dat. Op onze oprit lag een katje. We kennen haar, ze komt vaak in onze tuin en als ze zin heeft klimt ze de trap op en staat voor ons raam, met vragende oogjes om naar binnen te komen. Ze is muisgrijs, mooi, en ze heeft gelige leeuwenoogjes. Ze lag op de oprit, haar kopje omhoog, maar de staart in een rare houding en de achterpootjes slap. Niet goed. De ontlasting had haar net verlaten. 

Als er iets met diertjes is, zijn wij gefocussed. Er is geen Covid, geen werkmail, geen klusjes of boodschappen te doen, er is een diertje in nood en dat is genoeg om onze acties te bepalen. P had een bedeltje gezien aan haar halsbandje, met een nummer erop. Zittend bij het katje belde hij. Een geluk bij een ongeluk, ons vermoeden werd bewaarheid, het katje is van onze overburen, een Hongaarse die perfect Engels spreekt en dierenarts is en haar Amerikaanse man. De dierenarts was op het platteland, maar de man werd meteen gebeld en kwam onze tuin in. P had een doosje gepakt en het katje werd erin gelegd. Tijdens deze korte acties was er een lijn met de dierenarts, korte zinnen, katje is alert, maar achterpootjes lijken verlamd. De praktijk was al gebeld en onze buurman reed weg met het katje in de doos. 

Toen ik terug kwam van de markt lagen er bloemen, 2 bossen, van de buurman omdat we gedaan hadden wat we gedaan hadden, voor ons zo logisch, het enige dat je moet doen op zo'n moment. Het katje was nog in de praktijk, ter observatie en misschien een operatie. We hopen dat ze het gaat redden! 

De bloemen passen bij die lente. De bossen van vorige week staan er nog en opeens hadden we een tafel vol. 

We zouden nog weggaan, wandelen, fietsen, allebei, maar het eigen balkon was ons uiteindelijk genoeg. P met de oleanders en ik met mijn spannende scandinavische thriller die aan het eind van de zon op het balkon uit was.

En nu ligt er nog een hele zondag voor ons. De zon schijnt, ik zit tussen de bloemen en de koffie smaakt goed. Wat is er meer te wensen?

P bij de favoriete poké bowl tent.

Buur bloemen