Het is nu 2,5 week geleden dat Daksi ons verliet. We beginnen er langzaam aan te wennen. Het is gek hoe de menselijke geest werkt. Als we thuis komen is de eerste gedachte Daksi, waar zou hij liggen, alles goed met hem? Als we tv kijken en iets horen in de keuken denken we, wat doet Daks? Bijna op hetzelfde moment, een halve seconde later of zo weten we het weer en vragen we ons af hoe we zo iets konden denken.
We hebben het elke dag over Daksi, maar ook over alle hondjes die we hadden. Alle leuke, gekke, verdrietige herinneringen komen terug, gelukkig vooral de fijne, degene waar je om lacht en degene die je nooit meer zal vergeten. Coco op een muurtje in de Ardennen, Flicka achter een reetje aan, Max op het ijs, Daksi opverend als hij in de verte jagers hoort schieten.
Zo gaat het en zo is het ook goed. We weten dat we de juiste beslissing namen maar dat maakt het gemis natuurlijk niet minder.
Aardige berichtjes in de app en op messenger en Facebook. Buren die vragen hoe het is. Een prachtige, lieve kaart van BAMI, die we nu in een lijstje naast ons hebben staan.
En gisteren kwam er heel gezellig bezoek! Vrienden RM gingen verhuizen en hondje M had de taken goed gedelegeerd en kwam een dagje bij ons. Super lief, op schoot, spelen met de bal, lekker bedelen bij de tafel, samen naar het park en neuzen met andere hondjes. Onderweg kwamen we mensen tegen die we kennen via hun hondjes en eigenlijk ook alleen maar zo. Het vraagteken op het voorhoofd, gecombineerd met blijdschap in de ogen vroeg ons of dit een nieuw buurt hondje was. We legden uit dat M een gast hondje is en vanavond weet terug gaat naar zijn eigen ouders.
Samen even naar de markt op de hoek, een eend scoren bij Falco en speciaal voor deze dag.......het allereerste ijsje op het terras van dit jaar!
Het gaat de goede kant op.
Het slijt...stukje bij beetje, maar nooit helemaal. Mooi verwoord trouwens.
BeantwoordenVerwijderen