Vrienden, vlees en vis

Na een paar weken platteland was ik weer in de stad. En meteen is het leven 180 graden gedraaid. De rust van het dorp is ingeruild voor het vertier van de grote stad. De bergen sneeuw voor opkomende krokusjes en sneeuwklokjes.
En meteen was er ook weer van alles te doen. Festivals, elk weekend en door de week ook nog van alles te beleven.
Het Mangalica fesztival, worsten, kolbasz, spekjes en uiteraard de mooie lieve varkens vóór de slacht in lekker stro onder belangstelling van alle kijkers die wel willen eten maar eigenlijk de koppeling van het leuke dier naar het papier met plakjes niet willen maken.....

Een gezellige borrel midden in de week en de dag erna vrienden HM die een dagje kwamen meegenieten van alles dat hier is. Pracht, overal waar je loopt. Verrassende winkeltjes en musea, heerlijke tentjes en koffiehuizen om weer uit te rusten. En om te beginnen even een NL kroket want als je jaren op het Hongaarse platteland woont, kun je daar zomaar ineens zin in hebben.

Afgelopen weekend ontmoetten we ook weer vrienden, voor de wijnsalon. Met z'n 14-en aan de wijn, commentaar, proeven, lekker doordrinken of toch maar in het uitspuugbakje gooien, begeleid door lekkernijen uit de diverse vriendenkeukens. En terug met de bus die eigenlijk gewoon altijd rijdt!

Gisteren sloten we het weekend af bij het hal(vis)fesztival, in de tuin van het Nationaal Museum. Van te voren waren de verwachtingen niet heel erg hoog. Ik vermoedde bassins met karpers en nog meer karpers en schalen met karpers die al gepaneerd op het frituurvet lagen te wachten.
We werden verrast, alleen al door de drukte. Toch veel meer vis, uit alle windstreken, frituur, maar ook grill en zelfs rauw in de sushi.
Het werd een soort brunch van een proefje gerookte forel, een bordje sushi met gember en wasabi en ketjap natuurlijk, een Thaise miniloempia en omdat vis moet zwemmen een ambachtelijke donkerbruine bier uit de Allgäu.
Tegenover ons zat een meisje uit China, tenminste daar had haar wieg gestaan, maar nu was ze aan het werk aan de universiteit van Brussel, een AIO plaats in Applied Economics en voor een weekendje naar Budapest, gewoon omdat het mooi is en het vliegen niet duur.
In feite was het één van de drukst bezochte fesztivals van de laatste tijd en werd er veel meer gekocht dan gekeken.......gepaneerd en niet gepaneerd.

Tussen al deze evenementen door was er natuurlijk al het "gewone" van de stad. Met FD naar het park en het ontmoeten van andere hondjes en baasjes. Het in mantelpak gehuld voeren van sollicitatie gesprekken met de hoop op vervolg. Tasjes met boodschappen in de tram. Het luisteren naar praatjes in het openbaar vervoer en steeds meer begrijpen. Bijna alles zelfs.....

Het struinen door de straten en genieten van het Leven.

Veel vis en veel afnemers

Met de wijnvrienden

Mangalica

Welkom lieve J

En alweer heeft de hondenhemel haar poorten moeten openen voor een nieuwe bewoonster.
En alweer hebben we hier op aarde afscheid moeten nemen van een kleine grote vriendin.

J begon haar leven onzeker, als ongewenst pupje werd ze op straat gezet en begon ze te zwerven. Als een wonder of gewoon haar lot liep ze voor de autobanden van vrienden H en M die haar niet konden weerstaan en mee naar huis namen.
Daar begon haar echte leventje, een dans, een toneelstuk, een opera in veel bedrijven. Een eigen landgoedje, met fruit tuin, met moestuin en met grote rijke jachtgronden.

Het is sowieso leuk om naar H en M te gaan, maar J maakte het extra speciaal voor mij. Als ik de auto uitstapte, hoorde ik al beweging en bij de poort aangekomen zag ik haar vanuit de verte aan komen rennen. Een stevig lijfje, korte pootjes, maar met grote snelheid. Ergens in haar familie zal een teckel hebben gezeten, maar J was meer, in haar waren echt heel veel familie eigenschappen verenigd.

Ik zag ook meerdere kanten van haar. Het was meestal de lieve verleidelijke J, die mij al vanaf de eerste dag om haar pootje wond. Ik was verliefd op haar en zij ook op mij......tenminste als ik oogjes goed kon lezen. Ze zat bij me op schoot en keek samen met mij naar de heerlijkheden die vriendin M op mijn bord toverde.
Eén keer was er geen begroeting aan de poort. Was ze op pad, lag ze soms te slapen? Ik trof haar aan in haar mandje en de reden van haar schijnbare afstandelijkheid was haar prooi, een vogeltje dat ze net had verschalkt en dat ze met man en macht verdedigde.

Ze was nog jong en ik wist zeker dat ik nog jaren van haar zou kunnen genieten.
Tot bijna 2 weken geleden.
Er kwam slecht nieuws over J. Iets met haar gebeurd, onbekend wat, ergens op haar landgoed, maar in ieder geval was de kracht uit haar rugje, achterpootjes en haar staartje. Eerst vol goede moed en later met groeiende wanhoop veranderde het huis van H en M in een 24 uurs hondenziekenhuisje.
De DA werd geconsulteerd, nog een andere deskundige en de situatie werd maar niet beter.
En begin deze week was er nog een DA, ik had er zo'n goede hoop op maar 's avonds hoorde ik dat hij de woorden had uitgesproken waar we natuurlijk allemaal al bang voor waren geweest.

Hier op aarde is er groot verdriet maar in die hondenhemel wordt het maar leuker en leuker.......en J is een aanwinst, dat weet ik zeker.

Ik heb veel foto's van haar, gelukkig. En de foto hieronder is slecht, zowel J als ik bewogen en het toestel stond verkeerd, maar toch is de foto mij dierbaar en daarom plaats ik hem toch.
Herinnering aan mooie tijden.