Leven in een Hongaarse Pastorie, 2010

De Pastorie, leven in een Hongaars dorp
Deel 3, 2010

Linzensoep, januari 2010
Graag grijp ik de gelegenheid aan om iedere lezer een bijzonder voorspoedig 2010 toe te wensen! Ik hoop dat een ieder zijn persoonlijke wensen en dromen uit zal zien komen, of op zijn minst weer wat dichterbij.
Wij hebben wel weer zin in het nieuwe jaar. Wat het ons gaat brengen weten we niet, maar wel dat wij er alle vertrouwen in hebben, dat het een mooi jaar zal worden.
Zelf hebben we de condities daarvoor wel geheiligd. Zoals het hoort aten we op Nieuwjaarsdag linzen, dé voorwaarde voor een jaar waarin je niks te kort wilt komen. Deze keer hadden we linzensoep, de basis was kip en de linzen waren prachtig geel van kleur en kwamen uit India, via de India winkel in Budapest, nog een lichte bite, zodat je wel echt weet dat je linzen hebt gegeten.
Geproost hebben we deze keer met een Prosecco die we kregen van NL vrienden, Skype regelde dat we midden in de nacht zonder hapering met NL konden bellen en het vuurwerkgeweld was hier zo kleinschalig dat ook de honden een goede Jaarwisseling hadden, op één flinke knal na dan, zo tegen enen.
Nog even een korte vakantie dit weekend, zo meteen naar vrienden anderhalf uur verderop, morgen ook nog lekker rommelen en dan begint maandag de Klus op zolder weer.
Boldog új évet!
Lekker beginnen
Zoals bijna elke dag keken we gisteren naar het journaal, het Nederlandse wel te verstaan. Waarschuwingen voor drukte op de weg, vandaag, als iedereen in NL weer naar zijn werk moet, in winterse omstandigheden. Wat prijs ik me weer gelukkig dat ik nergens naar toe moet, als ik weg wil, is het vrije keus, en het tijdstip, het vervoermiddel en de outfit zijn aan mij. Voorlopig ben ik nergens naar toe want het werk ligt thuis. Gelukkig.
Zojuist kwam Victor en Victor is de Stroomman. Hij heeft jaren geleden onze stroom beneden op niveau gebracht, dat wil zeggen, meerdere groepen, meerdere leidingen en veel stopcontacten.
Dat laatste onderscheidt ons van de Hongaren hier in het dorp. Licht is fijn, want het zorgt dat je niet valt of je kop stoot, maar verder heeft licht geen functie. Met andere woorden, als je in je stoel zit, kan al het licht uit en dan is het makkelijk als je maar 1 lamp aan had. En bovendien geeft de tv licht....
Dat licht ook mooi is en voor sfeer zorgt is typisch iets voor ons. Afgelopen 1e januari kwamen M en M even Nieuwjaar wensen. Wij hadden licht aan en ook kaarsen, zoals elke dag eigenlijk. M vroeg er naar en zei dat zij kaarsen gebruiken als het licht het niet doet, en verder niet.
Goed, Victor dus, en wij vinden Victor echt een deskundige. Nu kwam hij natuurlijk voor onze zolder. Wij zeggen waar we licht willen en waar stopcontacten en hoeveel lampen er aan moeten flitsen als wij op een knipper drukken, en dan weten we dat het goed komt. Soms is het heerlijk om ergens geen verstand van te hebben en het in vertrouwen te kunnen overlaten.
In mijn voorstelling wordt het echt een mooie ruimte en de uitdagingen die nog komen voordat het zover is, zie ik met vertrouwen tegemoet. Een verschil tussen P en mij, ik leef het leven van de onwetende die precies weet wat ze wil maar niet weet hoe het technisch allemaal moet maar vertrouwen heeft in onze mannen en P leeft het bezorgde leven van een veel meer, maar ook niet precies wetende, die delegeren lastiger vindt dan ik. Wel een lastig verschil, zou soms bijna het plezier over die zolder verpesten, niet laten gebeuren maar....
De afgelopen week, toen er dus niet werd gewerkt, voelde wel als een soort minivakantie, ook al waren we gewoon hier. We deden teuterig boodschappen en aten in Bonyhad, op ons dooie akkertje. Zaterdag waren we bij vrienden en ook dat was erg leuk. Relaxed, gezellig, zalig eten. Zo'n gevoel van, als dit een hotelletje zou zijn, zouden we vragen of we nog een dagje konden bijboeken.
Vanmorgen vroeg dag en een koude badkamer, de winter is weer terug met behoorlijk wat graden onder nul, maar wel mooi strak en helder. C en F liggen binnen naast de kachel en D speelt buiten met de bal.
Ik ga zo beginnen met het opruimen van de extra lichten, die van de Kerst.
Op naar Drie Koningen!
Tegen hitte en kou
De isolatie van de zolder verloopt voorspoedig. Het zal zeker verbeelding zijn, maar het lijkt al iets minder koud boven dan het was. En dan is er nog maar 1 kant gedaan. Ik schrijf "maar" maar ik bedoel eigenlijk "al", want het gaat behoorlijk snel allemaal. Het raamwerk van hout kostte wat dagen in verband met de alom tegenwoordige scheefte in ons huis, daarna kwam het tempo er in.
Een kleine foto-update.



Spartaans
P is minder op de winter in H dan ik. Mij maakt het niet veel uit, ik ben graag binnen en als er hout genoeg gestookt wordt is het lekker uit te houden. P is liever buiten, in de tuin, of in die van iemand anders in het dorp.
Vanmorgen nam hij het woord Spartaans in zijn mond.
Ons huis is mooi, prachtig zelfs, in de zomer ook nog heerlijk koel, maar P heeft een punt, echt gerieflijk kun je ons huis niet noemen, zeker niet in de winter. Daar waar kachels zijn is het goed en daar waar wij ze hoog opporren zeker. In andere ruimtes, daar is het dus koud. In de gang bijvoorbeeld, waar je toch steeds doorheen moet, in onze slaapkamer, waar wij het echter heerlijk vinden, koud buiten het bed en binnen een heerlijk elektrisch dekentje.
Het meest Spartaans in de winter is de badkamer, daar is geen convector. Er is heerlijk warm water, stroom, wij hebben 2 elektrische bijzetkachels, dus .....maar daarvoor zijn we dan weer te zuinig, dat kwartiertje 's morgens en 's avonds en die paar minuten elke keer voor het toilet, prima uit te houden en niet zeuren.
Behalve koud is het nu ook rommelig in de badkamer. Er is zojuist een gat gemaakt in het plafond om een dikke pijp te kunnen doorsteken naar de zolder, waar uiteraard ook een toilet komt, en een douche en heerlijk warm water en stroom en geen convector.
Over Spartaans gesproken moest ik vanmorgen wel even terugdenken aan mijn studietijd. Mijn 1e kamer was gerieflijk maar lag 8 km van het centrum langs een enge donkere weg en spoorlijn. Mijn 2e kamer was niet gerieflijk maar lag pal in het centrum tegenover het postkantoor. De kamer had geen kookgelegenheid, de douche was een verdieping lager, met brand had ik nooit weg gekund en de kamer was redelijk koud. Er was 1 gaskachel, die ik hoog zette, zeker 's morgens als ik me waste met koud water bij de wastafel omdat de douche bezet was. Ik stond zo dicht bij die kachel in mijn blootje dat ik op een kwade morgen aan de kachel plakte met mijn bovenbeen. Lelijke rode plek, maar prima uit te houden en niet zeuren.
Het voordeel van die kamer was dat ik bij anderen at of kookte of, liever nog, zeker aan het begin van de maand met een vriendin naar een dagschotelcafé ging.
Ik heb zojuist iets gekookt, waar ik in mijn studietijd een aversie tegen heb opgelopen. Chili met gehakt....
Op zich is het een prima gerecht, maar daar in Nijmegen heb ik het zo afgrijselijk vaak moeten eten, met zulk afgrijselijk smerig gehakt, met nulla nulla verse tomaat en paprika, zonder enig lekker kruid, en met grijzige of huidkleurige kapucijners want die waren voordeliger dan bonen.
De AH in die wijk van N, werd uitgeroepen tot dié AH, waar van het hele land, de meeste kapucijners, tomatenpuree, en elleboogmacaroni werd verkocht.
En als het geen chili was, dan was het wel spaghetti met tomatensaus, met datzelfde smerige en kruidloze gehakt. P zijn lievelingsgerecht is alles met gehakt en spaghetti met gehakt en tomatensaus, maar mij doe je daar absoluut geen plezier mee.
En dan toch chili vandaag. Om P een plezier te doen omdat hij zo druk aan het werk is met de mannen en omdat je niet je hele leven moet blijven vasthouden aan je aversies uit het verleden. Ik probeerde het al 1 keer eerder, had mooie gedroogde bonen in plaats van kapucijners uit blik, maar had ze te kort laten weken en was bovendien nogal rijkelijk geweest met hete paprikapoeder...
Nu mooi gehakt gekocht, verse paprika, prachtige rode bonen uit blik, tomaten ingemaakt uit eigen tuin, wat prei, verse knoflook en natuurlijk ananas. Het zit in de pan, de geur is niet vies, maar brengt me toch terug naar de krappe keukentjes, waar het altijd een bende was, borden die niet bij elkaar hoorden, niet eens heel waren en dito bestek. En nu maar hopen dat P het in ieder geval lekker vindt, want het is voor 2 dagen. Ook zo'n overblijfsel uit N, van chili maak je véél.
De rit voor boodschappen was wel een klein beetje Spartaans. Het is weer aan het sneeuwen en het is weer glad. Voorzichtig liep ik richting hek, ik pakte de klink van de poort en probeerde. Geen beweging. Het palletje van het slot moet tussen 2 ijzertjes vallen. Valt hij ervoor dan is de poort niet goed dicht, valt hij erachter dan moet je de poort een beetje optillen en dan openduwen. Dat deed ik, maar ik tilde te hoog en had de hele poort in mijn handen. Goede raad was duur, even dacht ik na, met de poort steunend op mijn voet. Ik tilde nog eens en probeerde de poort in de scharnieren terug te hangen. Na een paar pogingen lukte dat en trots dat ik dit alleen had geklaard en hopend dat niemand het had gezien schuifelde ik verder richting auto.
De auto ging gewoon open en startte zoals altijd. Ik gaf gas en probeerde. Geen beweging, niet naar voren en niet naar achteren. De wielen slipten en met wat meer gas slipten ze nog meer. Even in de achteruit, in de vooruit en nog een keer achter, geen beweging. Even uitstappen en kijken, beetje sneeuw en ijs weg en opnieuw proberen. Geen beweging, helaas. Inmiddels had ik me er bij neergelegd dat ik toch hulp zou moeten vragen aan de mannen, maar P had al gehoord dat ik wel reed maar niet weg, en kwam helpen. Met wat vertraging reed ik naar Bonyhad.
Alles ging goed en het was gezellig. De winkel van de mevrouw en haar zoon, die alles hebben op nietjes, schroef en slotgebied. De winkel die wij decolleté noemen vanwege de mevrouw die er werkt. Anna cukraszda met de lekkere koffie, de poelier die altijd vers gehakt voor me draait, niet het gehakt voor de chili, maar kipgehakt. De heerlijke bakker met het mooie brood en uiteraard een supermarkt.
Vóór mij was een Roma paar, hun kar lag boordevol met suiker, kilo brood en wittige kalkoenensmeerworsten. Ik vroeg me af hoe dat zou smaken maar al snel kreeg ik associaties met de stad N, en keek voor me tot ik aan de beurt was.

Boter
Afgelopen november werd ik verrast door een heel goede vriendin uit NL, zij liet een zwaar pakket bij mij bezorgen met daarin 2 boeken. De ene, lijvig, maar liefst 960 bladzijden, de ander een gewoon leesboekenformaat.
De boeken hebben alles met elkaar te maken, want waar ging het om?
Het dikke boek heet "De kunst van het koken"door Julia Child, de ander, Julie & Julia door Julie Powell. Ik was er hartstikke blij mee, natuurlijk vanwege de verrassing, maar ook omdat ik er al zoveel over had gehoord.
Voor diegenen die culinair, bestseller of bioscoop nieuws niet volgen, een kleine toelichting.
Julia Child was Amerikaanse en kwam na de oorlog in Parijs terecht omdat haar man daar werkte. Ze verveelde zich en ging naar de beroemde koksschool Cordon Bleu. Haar ervaringen schreef ze op in een kookboek, dat verscheen in 1961 en sindsdien het meest gebruikte kookboek over de klassieke Franse keuken is, wereldwijd. Julia Child werd beroemd en wellicht 1 van de eerste TV koks.
Julie Powell is Amerikaanse, geboren in 1973 in Texas. Wonend in New York, ongelukkig in haar baan, bladert ze in "De Kunst van het koken" dat bij haar moeder ligt. Ze wordt erdoor gegrepen en om zichzelf een nieuw doel te stellen, begint ze een project. In één jaar tijd wil ze alle recepten van Julia Child bereiden, hoe exotisch ook. Haar ervaringen, haar mislukkingen en successen en de daarbij horende emoties, houdt ze bij in een weblog.
Dat weblog wordt veel gelezen, ze wordt ontdekt door de culinaire tijdschriften en tv rubrieken die haar project interessant vinden, en om een lang verhaal kort te maken, inmiddels is Julie beroemd, heeft ze een boek geschreven over het Projectjaar, Julie en Julia, dat nota bene recent werd verfilmd met Meryl Streep in de rol van Julia Child.
Natuurlijk bladerde ik "De kunst van het koken" meteen door. Het is een prachtig boek, waarin ook de basis van het koken wordt uitgelegd. Welk materiaal heb je nodig, hoe ontleed je een kip, wat voor pannen gebruik je, hoe lang braad je een stuk vlees van een bepaald gewicht. Ik zag heerlijke dingen maar toch had ik niet helemaal grip op de zaak.
Na gisteren wel. Gisteren sloeg ik met een zucht de laatste bladzijde van Julie & Julia om en daarmee het boek dicht.
Ik heb kennis genomen van het Projectjaar van Julie Powell en het boek nam me mee in haar ervaringen. De stijl is misschien niet helemaal literair op hoog niveau, misschien mag ik die Julie wel niet, misschien vind ik haar een opgewonden, New Yorks standje, maar het boek hield me in haar greep.
Ik ging met Julie mee op strooptocht voor een mergpijp, ik reisde met de metro, met in mijn handen een zak met een levende kreeft. Ik gruwde van haar vieze keuken met kattenhaar en verstopte putjes en genoot tegelijkertijd van haar topstukken, zoals de Paté de canard en croute, de uitgebeende eend in pasteideeg en van haar taartenbuffet.
Ik grinnikte, griezelde maar genoot van de megakilo's boter die er door heen gingen, de liters room, de dozijnen eieren, de flessen vermout en de cocktails voor bij het koken. En ik verbaasde me over het geringe aantal kilo's die dit extra opleverde.
Julie liet mij zelfs terugdenken aan zelf meegemaakte, niet zelf gemaakte dus, culinaire hoogtepunten. Toen ik aankwam bij haar beschrijving van Homard Thermidor, liep het water me wederom in de mond en dacht ik terug aan Zeist.
Zo'n 12 jaar geleden was ik samen met een paar collegae, die ook vrienden waren, nog zijn trouwens, verantwoordelijk voor een bepaald project. Dat project was belangrijk en tijdrovend en zo om de paar maand zaten we daarvoor in een hotel in Zeist. Van 's morgens heel vroeg tot 's avonds heel laat en de dag daarna weer. Een veeleisende werkgever, geen verslapping, inzet vereist, dag en nacht, maar ook nooit flauw over de beloning en de verzorging.
In dat hotel aten wij Homard Thermidor, het was voor ons allen de eerste plek waar wij dit gerecht aten en we raakten er aan verslaafd. Bij binnenkomst, 's morgens vroeg, kwamen wij op weg naar onze zaal langs het homarium. Gruwelijk maar ook vol van genot in het vooruitzicht hielden we er even halt, keken met gemengde gevoelens naar de kreeften en zeiden zachtjes, See you tonight, in ons hart blij dat we zelf de dieren niet in de pan zouden stoppen.
Op de kaart stond de Homard Thermidor als voor- en als hoofdgerecht, en wij namen beide. De mannen en ik genoten, tot het laatste flintertje uit de schaal verdwenen was en we waren het met elkaar eens, dat als we niet in een hotel hadden gezeten, we de schalen helemaal hadden uitgelikt...
Heel veel later, heb ik in New York aan het water, ook tijdens werk, een Homard Thermidor gegeten, hij haalde het niet bij Zeist, ook al was hij wel 3x zo groot, zoals alles in Amerika.
Dit soort herinneringen kwamen dus boven bij het boek en het is jammer dat het uit is.
Gisteravond heb ik opnieuw De kunst van het koken doorgekeken en ik heb er nu grip op, ik begrijp de valkuilen, de trucs, het systeem van koken en ik geniet van al die mooie recepten, ook al weet ik, dat ik er velen niet zal maken.
Beide boeken doen iets met je, ze laten je zien dat koken, mits je het op een goede manier doet, plezier, genot en vreugde brengt, of je nou een eitje bakt, of een ingewikkelde kip in aspic aan het maken bent.
Julia Child zegt het in haar voorwoord:
Dit is een boek voor thuiskoks zonder keukenpersoneel, die zich af en toe geen zorgen willen maken over hun budget, hun lijn, de tijd die het koken kost, kindermaaltijden, en al die andere dingen die het plezier van heerlijk koken kunnen verstoren.
Ik kan de combinatie van deze 2 boeken aanbevelen, je hebt er vast veel plezier mee!
Overigens, nog even over die chili van laatst. P vond hem goed, precies goed en zou hem wel elke week willen. Dankzij een potje madame Jeannet die ik van de culinaire Zomergasten kreeg, was het ook voor mij redelijk smakelijk, maar elke week....dat kan ik niet beloven, eerst maar eens maandelijks. En trouwens, in al die bijna 1000 bladzijden van Julia Child wordt met geen woord gerept over Chili, bijna niet over gehakt zelfs, op één klein deel van een bladzijde wordt kort gerept over een boon, in een bonensoep, voor eenvoudige dagen...
Als laatste, als klein uitsmijtertje 1 van de recepten van Julia Child, een voorbeeld van een gerecht waarbij ik mijn wenkbrauwen moest fronsen, stilletjes al calorieën telde, maar ook zoveel ontzettend smaakvolle associaties kreeg, dat ik vermoed, dat ik dit recept ooit, binnenkort misschien zelfs, eens ga maken.
Het heet Oeufs en cocotte en dat betekent Eieren in potjes.
Voor 1 persoon. Dit zijn afzonderlijke porties van 1 of 2 eieren die gekookt worden in potjes van porselein, vuurvast glas of aardewerk. De potjes moeten in een pan kokend water gezet worden, omdat anders het buitenste laagje van het ei door de intense hitte van de oven taai wordt voordat de binnenkant gaar is.
Verwarm de oven voor op 190 graden.
Beboter het potje, maar bewaar een klontje voor later. Doe 1 eetlepel room in het potje en zet het in het zachte kokende water op een matig vuur. Als de room heet is breekt u er 1 of 2 eieren in. Doe de overgebleven lepel room erover en leg er een klontje boter op.
In het midden van de oven zetten en 7-10 minuten laten opstijven. De eieren zijn klaar als ze net gestold zijn, maar nog een beetje trillen in de potjes. Ze worden nog iets verder gaar als de potjes uit de oven zijn gehaald, dus laat ze niet al te gaar worden.
Op smaak brengen met zout en peper en opdienen.
Bon appetit.
Zoektocht WC
De zolder vordert. Nu zijn bijna beide zijden geheel voorzien van de isolatie, hierna volgt er folie en tenslotte gips, maar daarover later meer natuurlijk. En uiteraard de kopse kanten van het huis, die moeten ook nog.
De eerste draden stroom zijn ook al getrokken en de plaatsen van de stopcontacten bepaald. We doen er véél. Als ik ergens de pest aan heb is het aanbrengen van losse verleng/contactdozen met meerdere stekkers omdat we te zuinig waren met stopcontacten in de muur. Als we er van uit gaan dat een eventuele logé een lampje naast zijn bed wil, misschien een laptop bij zich heeft en, wie weet, een elektrische deken wil omdat het winter is, zijn we in ieder geval goed geëquipeerd. En de stopcontacten waren nog in de akcio ook, dat was een mazzeltje.
We zijn er nog lang niet aan toe, maar struinend bij de bouwmarkten waren we de zoektocht WC ook al gestart. Dat lijkt makkelijker dan het is. In NL zouden we rechtstreeks naar de hangtoiletten lopen, de goedkoopste inladen en klaar. Dat werkt hier anders. In onze badkamer beneden deden we dit wel, de installatie van het ding heeft 2 dagen geduurd, in verband met het ontbreken van een multiplex wandje en daarom de ontwikkeling van een houten frame, om de wc stevig aan op te hangen.
Daarna kwam het volgende issue. In de leidingen zit kalk en blijkbaar af en toe wat andere rommel, al na een half jaar was de boel verstopt en kom er dan nog maar eens handig bij, in je mooie, alles weggewerkte, hangtoilet. Het kapje van het reservoir ligt bij ons nu dus al een tijdje apart, zodat P met zijn hand, gedraaid in een onmogelijke hoek, nog ergens bij kan als het moet. Het gaat al een hele tijd weer goed trouwens, maar de hangtoiletten laten we even voor wat ze zijn.
Dan het volgende vraagstuk, waar zit de afvoer. Komt hij uit de grond of uit de muur. Bij ons komt hij straks uit een muur, dus dat perkt de keuze al weer een beetje in. Maar dan het laatste, het reservoir. Het goedkoopst zijn de plastic reservoirs, maar daar heb ik geen goed gevoel bij, ik vind ze gammel, ze zijn al gammel in de doos bij de bouwmarkt en ik vind ze snel viezig. Bovendien past het niet bij de mooie porseleinen potten. Met andere woorden, als je een porseleinen reservoir wilt, dan ga je voor een Monoblok, een set van pot en reservoir dus.
Eén bouwmarkt had ze in de akcio. We reden er heen, in goed humeur, maar dat duurde niet lang, we hadden verzuimd om in het krantje te kijken wanneer de aanbieding in ging, en we waren te vroeg.
Gisteren was de 2e poging, weer in een goed humeur reden we naar onze provinciehoofdstad. Pallets vol met aanbiedingen, alleen de WC miste....er stond er 1, duidelijk al een tijdje, barstje er in aan de achterkant, wat ons na lang zeuren wel 10% korting zou opleveren, maar dat was het dan.
Kop in de wind verlieten we dit pand en staken over naar de concurrent, ook een Monoblok, nog goedkoper ook, alleen die met achteruitgang moest worden besteld. Kortom, maandag, 3x is scheepsrecht, zullen wij beschikken over een wit porseleinen Monoblok. Waar je al niet druk mee kunt zijn...
Om de minder succesvolle strooptocht wat prettiger af te sluiten reden we terug via Bataapati, kochten we wijn bij de Pince aldaar en aten we een heerlijke grote biefstuk met pepersaus!

Isolatie
De isolatie is klaar en de folie er overheen ook. Vandaag is met het gips begonnen. De folie foto's zijn voor de liefhebber, binnenkort vast en zeker sprekender foto's van het gips! En het wordt echt al minder koud boven! De ruimte biedt grote kansen voor een ieders fantasie, van gastenzolder tot vergaderruimte, alleen nog even de vraag voor wie dan. Workshopruimte, stiltecentrum met uitzicht op de Kerktoren. Bibliotheek, expositieruimte, bioscoop en zo kun je wel even doorgaan.....voorlopig is het gewoon een mooie zolder die we gaan betrekken bij ons huis....

Bericht van vroeger
Daarnet hadden we even bezoek van de vader van Erwin, onze fijne klusser, Adam. Adam is de broer van M en heeft als kind vanaf zijn 9e in onze Pastorie gewerkt, in dienst van de Pastoor. Hij heeft al een paar keer eerder bij ons het een en ander verteld, over hoe hij zich de Pastorie herinnert. Erg leuk voor ons, omdat er helaas niets authentieks is overgebleven, aan documentatie of aan foto's.
Nu zijn zoon bij ons de zolder onder handen neemt, kwam hij even mee om te kijken, want hij kon zich niet meer goed herinneren hoe de zolder was. De herinneringen kwamen snel terug en hij vertelde hoe hij op zolder altijd het haver voor de paarden moest ophalen. Hij wees ons vanaf de zolder waar de Klo van de pastoor was, in onze huidige spajs, en waar de Klo van de rest. Hij wees de keuken, met daarnaast het kleine kamertje van de huishoudster en haar 2 kinderen, de kamer van de oom van de pastoor die de boerderij bestierde, een oude strenge man, die 's morgens vroeg vanuit zijn bed op de muur bonkte om de huishoudster te wekken, en de kamer van de moeder van de pastoor, die gruwelijk aan haar einde kwam toen ze een vuurtje met benzine opstookte en verbrandde. Haar graf ligt achter onze tuin op het kerkhof. Een bijzonder lieve vrouw was het.
Hij wees ons de luiken van de schoorsteen, die wij wel kennen, maar waarvan we niet wisten dat er vroeger in deze luiken zelf werd gestookt.
Adam zelf moest in de schuur slapen en werkte van 's morgens vroeg tot aan de avond. Hij sliep naast het paard dat zeer regelmatig winden liet, net in zijn richting, maar dat wel lief was en hem regelmatig wakker likte.
Toen Adam bijna 12 was, had hij de moed om eens om opslag te vragen, want die 80 forint per maand was wel weinig voor zijn leeftijd. Dit werd geweigerd en Adam besloot op te stappen, 1 deur verder, naar de onderwijzer in het huis beneden ons, waar het loon 150 forint was en waar Adam gewoon 's avonds naar huis mocht om te slapen. De plek bij de onderwijzer was net vrij gekomen omdat zijn broer M, een paar jaar ouder, al naar Szekszard was vertrokken naar de timmerfabriek.
Leuk, deze verhalen. Leuk voor ons. Ook leuk voor Adam, want hij wil zijn verhalen wel graag kwijt en hij is blij dat we de Pastorie mooi maken en dat zijn zoon het mag doen.
Het gipsen is begonnen, dat zal de komende weken nog wel duren!

Het H-woord
Vanaf het moment dat ik leerde lezen, vind ik taal leuk. Natuurlijk de eigen taal, maar ook de buitenlandse. Diegenen die ik begrijp, probeer ik steeds beter te begrijpen en ik geniet van plotseling zichtbare verbanden, meevallertjes, woordgrappen en vaardigheid. Zelfs van talen waarvan ik niets begrijp, kan ik houden, als iemand met een welluidende stem oreert, als de klanken me aanstaan en zelfs, als ik zo onwetend ben dat het geinig wordt.
Het mooie van taal vind ik ook dat er leven en vooruitgang in zit. En best snelle vooruitgang ook. Woorden uit mijn jeugd zijn al weer ouderwets en woorden van mijn moeder worden soms al niet meer gebruikt. Wie gebruikt het woord "pardoes" nou nog, ik hoor het bijna niet meer, wat was er mis met dat woord?
Ik ben van het tijdperk dat je iets "gaaf" kon vinden, maar al snel viel ik door de mand als oudere jongere, omdat het "vet" moest zijn, of "cool" of "vet cool".
Het nadeel van een levende taal is natuurlijk dat er woorden oppoppen waar je zomaar ineens de pest aan kan hebben. Ik heb zo'n woord. Ik zal het één keer noemen en vervolgens coderen als het H-woord.
Het woord is "heftig".
Het H-woord begon zo'n 2 jaar geleden binnen te druppelen. Ook binnen mijn werk- en vriendenkring. In eerste instantie werd het los gebruikt, als uitroep, als waardeoordeel, uit de categorie "gaaf", en daarbij werd het H-woord uitgesproken met veelbetekenende blikken, met opgetrokken wenkbrauwen en rollende ogen en met een steeds lager wordende stem op de 2e lettergreep van het woord.
Ik vond het toen al niks. Het H-woord is namelijk vaag, eigenlijk zegt het niks, niks positiefs en niks negatiefs en ik besloot het niet te gebruiken.
In de afgelopen 2 jaar heeft het H-woord het ver geschopt. Ik hoor het om de haverklap, vooral op de NL TV. Het komt voor in alle situaties die je maar kan bedenken. Het H-woord wordt gebruikt voor een scheiding tussen 2 bekenden, voor een ziekte die een bekende NL heeft getroffen, voor een natuurramp zoals op Haïti, maar ook voor een lied dat een gouden plaat haalt, de treinwissels die het niet meer doen en voor een diefstal van een rollator.
Armoede is dat dus. Taalarmoede. Daar waar je zoveel mooie woorden zou kunnen gebruiken, die veel meer de waarde en de impact van een gebeurtenis zouden illustreren, wordt het droog gekookt en teruggebracht tot het H-woord.
Toch heb ik wel respect voor het H-woord. Het is er toch maar in geslaagd om in de jungle van levende talen te overleven en zich een vaste plaats te verwerven. Ik hou het woord in de gaten en ik realiseer me dat het woord een risico bij zich draagt. Het risico van besmetting. Tot dusverre heb ik mij zelf niet kunnen betrappen op gebruik van het H-woord, maar het gevaar ligt op de loer. Levensgroot.
Een paar jaar geleden kwam er een nieuw spel in zwang, op het werk. Het spel was een beetje geheim, maar eigenlijk wist iedereen er ook wel van. Het spel heet bullshit bingo.
Het spel werd gespeeld tijdens praatjes en presentaties van managers voor hun teams of voor andere groepen. De groepsleden pakten een leeg a-viertje, verdeelden dat in zo'n 20 rechthoeken en zetten in elk hokje een woord dat tot vervelens toe door de managers werd gebezigd. Voorbeelden van die woorden zijn legio, ik geef er een paar.
Intrinsieke motivatie, parkeren, oppakken, performance, competentie, feedback, samen, teameffort etcetcetc.
Het spel was simpel en duidelijk. De manager werd netjes toegehoord maar in het geniep werd hij gescoord op het a-viertje, de kruisjes werden gezet en in plaats van de uitroep BINGO, werd er alleen driftig onderling oogcontact gezocht en schoten glimlachen heen en weer, als de kaart was vol gekruist. In de koffiepauze volgde dan de evaluatie en werd een nieuwe bullshitbingokaart getekend voor de volgende presentatie.
In die tijd was ik al lang manager en ik weet dus wel bijna zeker dat ook ik ben blootgesteld aan het spel. Ik houd niet van bullshit en ik heb altijd geprobeerd om wat authentieker te zijn in mijn woordgebruik dan anderen, maar tot op de dag van vandaag weet ik niet of ik een team ooit het genoegen heb gegeven om in 1 verhaal of presentatie van mij een kaart vol te spelen. Wellicht hoor ik dat ooit nog eens terug...ik zal me er dan met terugwerkende kracht voor schamen. Ik vond het eigenlijk best een leuk spel, die Bullshitbingo en de wetenschap dat het bestond en ook ik het niet kon ontlopen, hield me scherp.
En ondertussen zitten we dus met dat H-woord. Tot nu toe gaat het goed en kan ik er zonder. Maar wie weet, op een kwade dag, in een zwak moment, rolt het uit mijn mond. Pardoes, zogezegd.
Winterwonderland
Ik reed vanmorgen naar H les. Alleen deze keer, P bleef bij de klus, en ik had er echt zin in. We hadden wat andere stof gepland, typisch iets dat ik leuk vind en met alleen mezelf in de klas, was ik vaak aan de beurt. De 2 uur vloog voorbij. Ik geloof niet dat ik jullie moet vermoeien met waar we het dan over hebben gehad, maar voor de liefhebber even kort, het had alles te maken met recties en met bewegende plaatsbepalingen, persoonlijk gebruikt.....
De heen- en de terugweg waren een extra beloning. Prachtig Winterlandschap, witte hellingen, blauwe lucht, een zon die achter de autoruit heerlijk verwarmde. Onderweg stopte ik bij een bushalte om mijn jas uit te trekken. Meer mensen op straat opeens, met karretjes en tuinhout, alvast voor de eerste lenteklus?
Zo zou wintersport kunnen zijn. Rustig, geen dringen bij een lift, geen felroze pakjes, maar wintermutsen met strepen en heerlijke laarzen, stoer. Schoorstenen met rook en hondjes in de zon op de veranda's.
Een Winterwonderland, gratis en voor niks, een toegift van deze Hongaarse Winter. De houtkachel snort, de woonkamer is aangenaam en mijn spannende boek wacht!
De gipskamer
Het is bijna klaar boven, tenminste het gips dan.
Het wordt mooi, heel mooi. Het gips maakt de zolder al lichter, het gips plus de isolatie ook warmer. De komende week wordt het gips echt afgerond en zal een aanvang worden gemaakt met de wandjes van de badkamer. Gisteren waren we even in Pécs, bij de Baumax en zagen leuke tegels in de akcio, slechts 995 Forint voor een m2 en veel m2 hebben wij niet nodig boven want op de vloer komen houten planken, dubbel en dwars gelakt.
Natuurlijk hadden wij allebei een andere tegel op het oog, dus we lieten ze nog even voor wat ze waren. Het is wel waarschijnlijk dat het iets zal worden met blauw.
Helaas is de muur, diegene die uit het lood staat, nog niet gerepareerd. Op de dag des Oorsprongsplanning, kwam de man niet, en de dag daarna ook niet trouwens. Wij belden en troffen hem in het Kórház(ziekenhuis), later belden we nog eens en troffen hem in het buitenland, nog later belden we en belden we en troffen hem niet, maar alleen een mevrouw van de Provider die meldde dat de telefoon uit stond.
We gaan vanaf maandag een nieuwe techniek proberen, bellen met verschillende mobieltjes, om nummerherkenning en eventuele weigering tegen te gaan......over 2 weken is de vloer ongeveer aan de beurt en dan moet de muur "gedaan" zijn.
's Avonds bleven we nog even in Pécs, maar daarover later meer!

Jó étel, jó élet
De titel zegt het al, dit is weer eens een stukje over eten. Letterlijk betekent de titel, "goed eten, goed leven" en dat is natuurlijk een waarheid als een koe!
De titel bedacht ik niet zelf, maar stond op de eerste Powerpoint dia van een presentatie waar we afgelopen vrijdagavond in Pécs bij mochten zijn. Een Slow Food presentatie, want wat is het geval?
De Slow Food beweging, die al 30 jaar over de hele wereld bestaat, heeft sinds kort een afdeling opgericht in Pécs, voor het zuiden van Hongarije dus, en onze vriendin M zit in het convivium Pécs, zoals het zo mooi heet. Afgelopen vrijdag was de openingsbijeenkomst in Nádor, een voormalig Hotel en nu een prachtige ruimte voor tentoonstellingen en presentaties.
Het mooie van Slow Food is dat het in feite iedereen kan passen, het is niet elitair, het zijn geen stadse fratsen, het is niet politiek gekleurd, het gaat er enkel en alleen om dat het belangrijk is om goed te eten.
En wat is dan goed? Eén van de oproepen van Slow Food is om te eten wat in je buurt is. Kortom, haal geen vlees dat uit Argentinië of Italië komt, maar probeer te eten wat in je eigen dorp, stad of omgeving is opgegroeid en geslacht.
Een ander voorbeeld. Probeer te eten met de seizoenen, "warme" dingen in de zomer en "koude" gerechten in de winter en eis niet het hele jaar door een 100% assortiment uit stroomvretende kassen en van dieselvretend transport.
Op zich zijn het ideeën die hier goed passen. Onze eieren komen van Maria, onze kip gedeeltelijk ook, ham en kolbasz zijn dorps, maar de eerlijkheid gebiedt dat wij niet compleet trouw zijn. Wat te zeggen van onze garnalen uit de diepvries, afkomstig uit Thailand bijvoorbeeld.
Het basisidee spreekt in ieder geval aan en geeft stof tot nadenken.
Na de eerste Powerpoint dia volgden er nog velen en elke dia werd zeer uitgebreid besproken. Typisch Hongaars, het lijkt soms of je belangrijkheid hier te maken heeft met de lengte van je verhaal....heel jammer want de intentie was goed, maar op deze manier verlies je het publiek, volledig. Ook ik was al afgehaakt en was meer bezig om me op te winden dat ik zijn Hongaars niet verstond, dan me druk te maken over de inhoud, maar de plaatjes op de dia hielden me nog een beetje bij de les. Binnenkort vast meer verhalen over dit leuke initiatief!
Naderhand gingen we door in praktijk en aten we in Pécs met andere vrienden. Of dit Slow Food was, waag ik te betwijfelen, maar gezellig was het wel.
P was zaterdag bij M en M en daar lagen, typisch voor dit winterweer, een soort oliebollen. P kreeg uitgelegd dat dit kanalas fánk zijn en proefde er één, lekker, zonder rozijnen of andere vulling, men eet ze hier met jam. Kijk maar op de foto, ziet er bekend uit.
P vertelde over de Slow Food avond, M stond in de keuken te bakken en hoorde dus maar een klein gedeelte, M zat met P aan de wijn en vond het flauwekul. Zo zegt hij het niet want daar is hij te aardig voor, maar hij is niet zo in voor nieuwe initiatieven, zelfs al lijken ze op het leven dat zij al lang voeren....
Gisteren reden we door een dikke laag sneeuw naar Bataapati, de locatie waar lekkere biefstuk te eten is. In een verhaal over wc's schreef ik daar zo terloops 1 zinnetje over en dat had wel wat reacties tot gevolg. Volgende week gaan we daar met z'n zessen lekker biefstukken en een betere reden om nu vast vóór te eten en de tafel te reserveren was er natuurlijk niet.
Heerlijk was het weer en de extra mooie attractie van deze étterem is dat er veel wild te zien is. We zagen een vos, een ree en veel wilde zwijnen en omdat we het inmiddels weten hadden we ons fototoestel bij ons. Geniet maar mee!
Dat wild staat ook op de kaart trouwens, niet het wild dat we zagen, want deze families mogen niet worden geschoten, maar afkomstig uit een ander bos uit de buurt, wel Slow Food dus....
Jó étel, jó élet!

(Bath)room with a view
De wandjes van de nieuwe badkamer zijn in wording, wit gips voor buiten en groen voor binnen. Met wat fantasie zie je de wc en de douche al staan...
En dan het uitzicht, prachtig op het moment. De eerlijkheid gebiedt dat het uitzicht weer een paar passen verder te genieten is, maar toch, met de tandenborstel in de hand is er veel mogelijk.
De truc met de mobiele telefoons lijkt zijn vruchten af te werpen, er is contact geweest met de muurman en er is weer een toezegging voor volgende week. Nu maar hopen dat het daadwerkelijk doorgaat.
Morgen gaan in ieder geval de leidingen gelegd worden en is het geraamte van de badkamer klaar. Een tijd geleden werd het gemeentehuis opgeknapt, de mooie oude dubbele deuren stonden eenzaam bij het hek. Uit navraag bleek dat de deuren weg konden en voor een schappelijke prijs hebben wij ze opgehaald. Voor je weet maar nooit.
Nu komen ze dus in de badkamer. Het had een beetje overredingskracht nodig, want een kant en klaar deur bij de bouwmarkt is praktischer en voor sommigen ook logischer.....maar als we af moeten gaan op wat logisch is, dan was die hele mooie, prachtige zolderruimte er misschien nooit gekomen. Het is heerlijk om een beetje gestoord te zijn.

Dromen zijn soms een beetje waar
Ik sliep onrustig. Draaide van mijn linker naar mijn rechter zij. Buik, rug en weer naar zij. Koud en soms ook weer heel warm. En ik droomde. Een rotdroom was het, echt zo'n waardeloze waar je nog in blijft hangen ook al ben je al lang wakker.
Het begon zo mooi. Mijn zus was er en het was mooi weer. Een vrijdag met een zonnetje. We besloten met alle hondjes te wandelen, gewoon langs de kerk omhoog het bos in. We kletsten wat en keken naar de bomen die al bladeren begonnen te krijgen.
Opeens waren alle hondjes weg! Geen geritsel, geen staartjes helemaal niks, stilte. Nog niet ongerust liepen we door.
En toen, zo snel en abrupt het hopelijk alleen in dromen kan, renden hordes jachthonden, van die gevlekte, met bloed aan hun bef, de hellingen af en omsingelden ons. Honden zijn van oorsprong lief en wij waren ook niet bang maar vroegen ons wel af waar ze vandaan kwamen. Die vraag bleef niet lang onbeantwoord, mannen in groene pakjes, met hoedjes met een veer en geweren over hun schouder kwamen in colonne aanlopen. Gezichten ernstig en beschuldigend.
Angst bekroop ons niet eens, maar overdonderde ons en in ons hoofd speelde nog maar één onderwerp, waar zijn onze hondjes en waarom horen wij ze niet?
De voorste man in groen pak had een baardje en wij vroegen hem naar onze hondjes. Hij haalde zijn schouders op en zei dat honden hier niet los mogen. Hij liep door. Ik hield hem staande, ik denk dat mijn stem hoog klonk en ik zei dat onze honden niemand kwaad doen en dat de oudste nooit zou gaan jagen en dat de jongste blind is en de middelste een beetje bang. Weer een gebaar van nonchalance van de baardman.
Ik schreeuwde; "waar zijn onze honden". De man keek me aan, heel ernstig, zei slechts "jobbra", en liep door.
Jobbra betekent rechtsaf en dat verstonden mijn zus en ik natuurlijk wel. Op een draf gingen we rechtsaf en zagen niet anders dan bos, wei en links van ons het kerkhof.
En toen werd ik wakker.
Wat een narigheid! In no time was duidelijk dat het niet echt was, gelukkig. Mijn zus zit in NL met haar 3 hondjes en die 3 van ons lagen nog lekker te slapen. Ik vertelde het P en we waren het er over eens dat dit een rotdroom was, maar gelukkig ook vrij onwaarschijnlijk, zeker op een vrijdag.
Na ontbijt en koffie was ik helemaal klaar voor boodschappen. En alles lukte, zelfs veters voor mijn schoenen en een nieuwe mousepad die als meevallertje in het H gewoon egérpád heet.
Toen ik thuis kwam was P net even bij de NL overbuurvrouw geweest waar we morgen heerlijk gaan eten.
Zij had gewandeld met haar 2 honden en wilde naar links. Birka Janni, Schapen Janni kwam haar tegen en zei dat ze maar een andere richting moest kiezen omdat er jagers waren. En als in een waarschuwing kwam daarna de boodschap dat er ook een hond was doodgeschoten die zomaar los liep.......
Nog beter oppassen dus maar! En hopelijk voor vannacht gewoon slaap of zo'n heerlijke droom die dan wel bedrog is, maar toch leuk.
Verwennerij
Gisteravond verlieten wij ons huis, lopend en trotseerden we de sneeuw voor 3 minuten om daarna bij onze NL overbuurvrouw te mogen aanschuiven voor een Rijsttafel.
We hadden al een keer eerder dit genoegen en verheugden ons er dus op. Al 3 dagen was ze druk, nadenken over welke recepten in Hongarije, bij gebrek aan toko's en kruidenwinkels in onze buurt, toch nog zouden kunnen met haar eigen inventiviteit, inkopen doen en aan de slag.
Potjes en pannetjes en bakjes met heerlijkheden stonden al klaar. Onze buurvrouw is heel wat gewend en doet dus ook niet flauw over pittigheid, er is voor elke smaak wat wils.
Haar moeite was een succes, het was lekker, het zag er mooi uit en het was heel gezellig. Helemaal tevreden liepen wij 's avonds laat de 3 minuten terug en hadden medelijden met de andere gasten die nog 1,5 uur voor de boeg hadden. En nog meer met de gasten die op de heenweg als gevolg van de winterse omstandigheden in een slip kwamen en met de takelwagen teruggebracht moesten worden.....zonder de maaltijd, met een kapotte auto, maar gelukkig zelf nog heel!

Vandaag zouden we voor de biefstukken op pad, maar gezien de sneeuw, die maar niet ophoudt en de afstand tot het restaurant, hebben we met z'n allen moeten besluiten om dit feestje uit te stellen tot een beter moment.
Sneeuw is prachtig maar veiligheid voor alles en gelukkig móet er niks hier, die biefstuk komt nog!
Stroom en sneeuw
Vanmorgen was er een korte hick-up in de stroomvoorziening. De mannen boven merkten het natuurlijk als eerste, de felle bouwlamp, met snoeren verbonden met de gang beneden, hield er mee op. Tegelijkertijd was ik in de spajs om kipfilet uit de diepvries te halen en ik merkte de ontbrekende brandende lampjes.
Heel vreemd mechanisme, meteen vond in mijn hoofd een kleine rekensom, meer een ouderwets vraagstukje plaats, hoe laat is het, hoe lang kan de diepvries zonder stroom en wat doen we als het langer duurt.
De oplossing kwam sneller dan gedacht, P zette een knop om in de meterkast en alles floepte weer aan. Gered!
Ik had het niet denkbeeldig gevonden als we langer zonder hadden gezeten. Als ik kijk naar de stroomdraden, hangen ze, zwaar van de sneeuw, net als alle takken van de bomen, naar beneden. Eén zwak moment, een paar cm te veel sneeuw en wie weet .....
Het begon gisteravond, de vlokken waren maar klein maar ze waren wel met velen en ze bleven maar vallen. Vanmorgen lag er opnieuw een dikke laag. Meteen gaat hier het sneeuw scenario in werking. Iedereen doet zijn eigen stoep en oprit en voor de straat rijdt een tractor heen en weer met een grote schuiver, simpel en doeltreffend. Geen zout, niet nodig want als je elke keer op tijd ruimt wordt het niet glad. En als je voor de zekerheid toch wat wilt strooien, dan doe je dat met zaagsel dat overbleef van het zagen van hout voor de open haard, of met bruin zand. Ook simpel en doeltreffend. En minder slecht voor hondenpootjes dan die smerige pekel.
Ik zie het NL journaal en hoor het gemopper van de mensen. Wellicht zou ik ook mopperen als ik mijn oude leven nog leidde. Uren in de file, schema in de war, laat thuis, gevaarlijke manoeuvres. Maar hier is niks van dat alles.
Een extra laagje aan, naar buiten met de schuiver en een paadje schuiven, zodat in ieder geval de postás Attila veilig boven kan komen. Een randje vrij maken om het huis en dat is het dan. Ik had wel even weggewild, maar het moet niet en dus ga ik niet, simpel en doeltreffend.
De stroom boven nadert zijn voltooiing. Viktor was er gisteren weer, plaatste de plastic dozen en trok de draden er uit. Als het gips geschilderd is, zal hij de contactdozen definitief plaatsen en zijn we weer een grote stap verder.
Ik dacht na over stroom en opeens was ik even terug in NL, in Stroom, een leuk hotel in Rotterdam. Ik moest er eens zijn voor het werk en viel van de ene verrassing in de andere. Een prachtig oud industrieel pand, parkeren voor de deur. De sleutel mee in een groot filmblik met daarin nog meer speciaals zoals een Ipod met ik weet niet hoeveel muziek er op. En dan de kamer. Twee verdiepingen, een apparaat met boxen om de Ipod in te zetten voor meer geluid, een prachtig flatscreen tegenover een uitermate gerieflijk bed met heerlijk beddengoed. En dan de badkamer. Nog nooit zo eentje gezien, een glazen vloer, een super praktische inloopdouche met regenkop en alles van het mooiste materiaal, ook industrieel maar toch warm. Onvergetelijk was het, evenals de watertaxi en het diner in één van de Herman etablissementen.
P is bezig in de badkamer en als het loopt zoals gepland, krijgt de vloer ergens volgende week een aanvang.
En de Murenman? Er hebben weer verschillende pogingen plaatsgevonden om hem vast te pinnen op een afspraak, tot nu toe zonder resultaat helaas. We hebben nu zijn zoon gesproken en kunnen vanmiddag bellen met de Murenman himself. Hopelijk een snel en goed vervolg. Als het niet zulk specialistisch werk was.....

Ter illustratie, grijs weer
Ter illustratie van het vorige stukje over het sneeuwscenario, hierbij wat foto's, met daarbij de schone stoepen en de hopen sneeuw.
De lucht was grijs, zeer grijs en beloofde meer sneeuw. Inmiddels is die gevallen en we weten wat ons te doen staat, opnieuw schuiven. De daken zijn bedolven onder dikke lagen en af en toe klinkt er een luid gerommel als er een pak van het dak de grond op dendert. Een soort mini lawine is het en we waarschuwen CFD om niet te veel langs de pui te scharrelen.....
Het is nu ook gaan waaien en de gevoelstemperatuur is diep onder nul. Over 2 weken is het maart, zou de lente dan echt beginnen?

Bief met rijst surprise, 14 februari 2010
Gisteren was het nou bij uitstek een ZON dag. Als we niet het vermoeden van jagers hadden gehad waren we 's morgens met CFD het bos in gegaan, nu bleven we veilig maar ook prachtig binnen onze hekken.
De lucht schitterde, met de ogen samengeknepen rommelde ik in mijn tas voor de zonnebril. Wel een dikke trui aan maar de jas open en de das losjes om de nek. De contrasten tussen de witte wereld en de blauwe lucht waren scherp en de zon verwarmde een beetje, de ijspieken aan de goot smolten.
Schitterend weer én Valentijn, een goede gelegenheid om richting Bataapati te rijden voor een lekkere late lunch.
Het was er rustig, een mooie tafel voor het raam, met uitzicht op de wild zwijnen wei, die vandaag leeg bleef, maar toch voor een mooi plaatje zorgde.
Er was een Valentijn menu, maar daar besloten we niet voor te gaan.
P koos het zogenaamde "FOS" menu, finom olcsó sok, lekker goedkoop veel en ik ging voor de biefstuk met pepersaus. Dat FOS menu heet natuurlijk niet echt zo, het restaurant noemt het een zondagmenu van soep tot en met dessert, en is in het leven geroepen om families, inclusief opa's en oma's naar het restaurant te lokken, om voor een zeer schappelijke prijs te komen eten.
P was blij met zijn uiensoep en zijn Holstein szelet, ik met mijn bief.
Na het hoofdgerecht volgde nog een echte Valentijn attentie. Het vriendelijke meisje kwam met 2 bordjes en een coupe aanlopen. De coupe hoorde bij het FOS menu van P en de 2 bordjes waren een Valentijn verrassing, voor ons allebei een soort rijstevlaai. Iets vaster van structuur, een mooie compositie van dieprode bessen er over heen, met aan de zijkant een toefje slagroom. Erg aardig.
Ik vroeg hoe het heette, heb de hele terug weg de naam fonetisch proberen te onthouden en weet dankzij mijn woordenboek nu de echte naam. Rizsfelfújt was het, in het NL rijstpudding of rijstsoufflé. Op Google staan plaatjes en recepten.
Een Zondag met een glimlach.
Tradities en taal
We zijn nu 2 jaar in Hongarije en net als in NL vliegt de tijd. Het lijkt alsof we ergens vorige maand ons boeltje pakten, alsof we nog een paar weken terug in onze nette kleding uit ons Zakelijke Bolide stapten na een rit van een paar uur, een stapvoets rit wel te verstaan.
Maar zo is het niet, 2 jaar alweer en dat betekent bijvoorbeeld dat wij vandaag voor de 3e keer de traditie van Torkos Csütörtök gaan meemaken. Gulzige Donderdag. Lezers vanaf het begin weten nog wat het is. Vandaag biedt een groot deel van de Hongaarse restaurants 50% korting op de totale rekening. Nou is uit eten hier al niet duur, hier in de omgeving bedoel ik dan, maar alles voor de helft van de prijs maakt het uit eten natuurlijk extra goedkoop.
De bedoeling van de actie is om de mensen wat meer te stimuleren om buiten de deur te eten en na 2 jaar hier wonen, weet ik in ieder geval dat dit niet werkt in onze kleine dorpsomgeving.
Mensen die wel eens uit eten gaan, blijven dat doen en mensen die nooit gaan, gaan nu ook niet....Misschien werkt het in de stad, misschien is het in Budapest een uitnodiging om eens in een fancy, duurdere tent te eten die normaal boven de begroting is. Ik hoop het van harte voor alle horeca ondernemers!
Twee jaar. Dat betekent dus ook 2 jaar H les. Eén van de leuke, gecompliceerde maar uitdagende onderwerpen van wonen in het buitenland. We hebben uitstekend en zeer aangenaam les gehad, een goede grammaticale basis gelegd en tot onze hele grote spijt gaat onze leraar vertrekken. Natuurlijk is er on line veel mogelijk, er staat al van alles bij ons op de harde schijf, zinnetjes over tal van onderwerpen om te vertalen en na te spreken, maar niets kan een goede les met adequate uitleg vervangen.
Wat te denken van een schijnbaar eenvoudig onderwerp als "opbellen".
Net als in het NL heb je ook in het H meerdere mogelijkheden en wat het dan lastig maakt is dat degene die je belt, in de H taal steeds van uiterlijk verandert. Even een voorbeeld.
Pieter telefonál Katinkanak
Pieter felhiv Katinkát
Pieter csörög Katinkara
Tja, je zou kunnen zeggen, ik onthoud de makkelijkste, maar Hongaren gebruiken ze alle drie, dus zul je ze toch alle drie op z'n minst moeten herkennen. En dat is nog maar opbellen.....
Toch weten we beduidend meer dan 2 jaar geleden en daar zijn we trots op.
Gisteren zei ik tegen één van onze mannen boven de volgende zin:
Sorry, dat ik je vanmorgen belde, ik wist niet dat jij Pieter gisteravond had gebeld.
Het antwoord was naast Nem baj(geeft niet) een stralend gezicht, compleet begrip en ook nog een compliment. En zo bewaren we de illusie dat we al best ver zijn en verdringen we dat het niet zo is.....
De komende tijd zal het ons nog verder leren!
Zwart met vlinders
Vrijdag hadden wij weer een begrafenis. Een hele trieste. De vader van onze aardige timmerman, die al onze kozijnen maakte, onze dakraampjes en onze grote garagedeur. Een aardige vader, een Schwab, die onze begintijd in Hongarije samen met zijn zoon en vrouw makkelijk maakte omdat hij Duits met ons kon spreken, altijd opgewekt en in voor een Witz, en een familie van vakmensen ook.
We hoorden slechte verhalen, over chemo's die niet genazen maar juist verziekten en vorige week was dan het moment daar. Nog niet eens zeventig geworden.
We komen er langs op weg naar boodschappen en we zagen bedrijvigheid, vreemde auto's op de oprit, ook uit Duitsland, waar wat familie en 1 dochter woont, de grote lamp aan boven de tafel, met veel voorovergebogen mensen.
Het speelde zich af in het dorp naast ons en daar ligt de begraafplaats niet naast de kerk maar een kilometer er vandaan. Normaal gesproken een prachtige plek, tegen de heuvels gelegen, in een soort terrassenbouw, rustig in de natuur.
Maar afgelopen vrijdag was het triest, in alle opzichten. Het was regenachtig en de weg naar de begraafplaats was vol diepe rullen van modderachtige sneeuw. En het was druk. Heel erg druk. Zo druk hebben we het hier nog niet gezien, en bloemen, ook heel erg veel. Het voorportaal van de ruimte waar de kist stond lag vol met kransen en aan weerszijden stonden metalen stellages waar ook kransen aan hingen.
De familie was zeer overstuur en niet alleen de familie trouwens. We zagen de zus, zwager en kinderen, die wij inmiddels ook kennen. We zagen de familie van de wijn en nog veel meer bekenden. De pastoor deed zijn best, we merkten dat zijn verhaal veel persoonlijker was dan gewoonlijk, langer en speciaal voor deze man en zijn familie.
Zoals het hier hoort was iedereen in het donker en de pastoor in het paars. En ook de lucht was donker en werd dreigender en dreigender. En natuurlijk, juist op het moment dat de kist naar het graf zou worden gedragen, met de stoet er achteraan, brak de hemel open en viel er een gure, natte regen.
De hoofden werden gebogen en als duveltjes uit een doosje kwamen parapluies uit tassen en jaszakken. Ik keek er met bewondering naar. De parapluies waren stemmig, de meeste zwart of donkerblauw, maar net in mijn ooghoek zag ik een andere, donkerblauw maar met in hel witte letters Coca Cola er op....zo raar, en vanaf dat moment blijf je steeds die letters zien.
Omdat de stoet zo groot was, liep ze over meerdere paadjes verdeeld mee naar boven naar het graf. Voorzichtige pasjes door de gladde en verraderlijke sneeuw, netjes langs bestaande graven schuifelend. Gelukkig passen Hongaren hun schoeisel aan, aan het weer en niet aan de gelegenheid. Ik vond ook een plekje, op gepaste afstand en keek naar de sneeuw voor mij, waar naast mijn voetstappen alleen sporen van reetjes te zien waren. Op een ander moment zou het zeker een prachtig plekje geweest zijn, maar nu was het alleen maar triest en koud en de begraafplaats was vervuld met het medelijden voor de familie die op het hoogste punt getuige was van de voltooiing van het graf met de bergen zand en de tientallen kleurige stukken.
Ook daar waren parapluies. Alle hoofden waren bedekt door zwart en blauw. Bijna achteraan stond een jonge vrouw, ik denk een nichtje. Ook in donker. Boven haar hoofd een prachtige parapluie, zwart met vlinders in alle kleuren van de regenboog. Ik vergat de Cola en al snel werden de bloemen en de vlinders één mooie kleurenpracht. Ik denk dat ik niet de enige was die het zag. Het was een lichtpunt in al die triestigheid en voor diegenen die het willen geloven de verlichting van het nieuwe plekje Boven.
We waren vandaag ook taxi voor M en M en op de terugweg dronken we een Palinka, en daarna nog eentje, op Stefan Janos en om weer een beetje warm te worden.
Vordering en hapering
De loft wordt al mooier en mooier. Deze week wordt het gips geverfd en dat levert meteen een hele partij verandering op. De afwerking is strak, de hele ruimte is plots meer en veel mooier verlicht en bijna niets doet meer denken aan de ruimte van weleer.
Of het zou de voormuur moeten zijn.
Vanochtend heeft P samen met E de ultieme en meteen laatste poging gewaagd om de murenman te spreken en over te halen om de klus bij ons te klaren. Dit geheel gaat tegen onze natuur in, wij zijn nogal snel en zakelijk en meer van de school "graag of niet". Toch zorgde deze klus er voor dat wij te lang met de murenman hebben meegeveerd en eigenlijk met ons lieten sollen.
Iedereen aan wie wij verstand van de muur toedichtten, deed wel gewichtig over de klus en vandaar dat wij "de specialist" naar de ogen keken. En iedere week was er wel een ander verhaal, van de murenman, van zijn zoon....
Vanmorgen vroeg vervoegden P en E zich 'life' op de werkplaats om door persoonlijk contact het traject te laten slagen, maar de man was niet op de afgesproken plaats en tijd. Zijn naam staat nu op onze Zwarte Lijst en die Lijst is gelukkig zeer kort, meestal treffen wij het uitstekend.
Op dit moment, is István boven en neemt de boel op. István woont in ons dorp, heeft een bedrijf in metaal in Budapest en heeft ons hek gelast. Zijn naam was al eerder als alternatief opgepopt en P heeft meteen actie ondernomen na de mislukte ochtendmissie.
Wij schatten in dat István kan en komt maar dat nieuws volgt zo snel mogelijk. Geniet ondertussen maar mee van de plaatjes.

Vervolg: István jon
Heel kort een naschrift. István jön en dat betekent dat hij komt. P is nu op pad voor het materiaal en zoals István gisteren zei, wordt het dinsdag of woensdag. Zou het dan toch goed komen met die Muur?
Andere wereld
Gisteren waren we opeens in een andere wereld. De zon scheen, prachtig en warm. Alle hondjes wilden naar buiten en bleven daar ook, om sinds lang elke voorbijganger langdurig te volgen en te 'begroeten', om bij te praten met de buurhonden en om afspraakjes te maken voor lange wandelingen.
P kwam terug van een succesvolle materiaal inkoop zodat alle voorwaarden voor de Muurklus er nu zijn. We zaten op het bankje voor het huis en genoten! Eerst nog met een jas aan, al snel zonder en in het hoofd ontstonden al beelden van de ladekast met daarin de bermuda's en polo's.
Het voelt raar om daar zo te zitten niksen, op een plek waar je zichtbaar bent en in de wetenschap dat er boven 2 mannen hard aan het werk zijn. Toch gunden we ons een half uurtje. Wat kun je toch genieten van zo'n eerste warme dag. Ergens moet je misschien toegeven dat je het toch wel miste, dat het wel langer duurde dan anders en dat je er toch wel erg naar uitkeek, in al je stoerheid over dat kou iets is waarop je je kunt kleden, en dat regen verfrist.....
Om toch nuttig te zijn schilde ik de aardappels buiten en bedacht P dat het hout, dat het raamwerk moet gaan vormen voor de planken vloer boven, ook alvast gedeeltelijk naar zolder zou kunnen, buitenom, via de kleine raampjes voor.
En zo gebeurde het. E boven en P beneden regelden het hout, ik moest weg van het bankje voor als er een houtje zou vallen, ik speelde met Coco, Flicka en Daksi, en maakte hier en daar wat foto's van de laatste plukjes sneeuw en van het uitzicht boven.
Vandaag klussen A en E elders en hebben wij even een dagje voor ons zelf, een uur later opstaan bijvoorbeeld, en straks op pad voor tegels, traptreden en heel misschien wel een terrasje?

Wie schrijft die blijft, wie leest die eet
We hebben een heerlijk lang weekend achter de rug. De mannen hadden vrijdag een andere klus en zo hadden wij een dagje extra voor onszelf.
Niet dat het gelukt is met het terrasje. Het Europees noodweer dat we zagen op het Nieuws heeft ons dan wel niet bereikt, vies was het wel. Regen, windvlagen, diepe plassen, stortbuien en zwiepende takken. Dat ene Zon-dagje heeft ons op het verkeerde been gezet.
Toch was het een goede vrijdag. We zijn inmiddels geslaagd voor zonnige tegels voor in de badkamer en voor 19 treden voor de nieuwe trap naar boven, die vooral "ouders en ouderen" en "hondjes" proof moet zijn.
Klussen levert nog wel wat discussies op. Nu ook over de trap, over leuningen, over de afstand tussen de treden, over wanneer lange mensen moeten oppassen met hun hoofd en over de ruimte naast en onder de trap. Maar naar boven zullen we komen, hoe dan ook.
En dan weer die Muur. Als hij aanstaande woensdag "gedaan" is, blijft de afwerking binnen nog over en daar zijn de meningen ook behoorlijk over verdeeld. E wil gips, net als tegen het schuine dak, omdat dit mooi strak is en bij het dak past. Ik wil geen gips, want bij deze muur betekent dat, dat we 3 balken uit het zicht gaan missen en dat vind ik doodzonde. P wil vooral een makkelijke en snelle oplossing die goedkoop is en A zegt dat hij het wel kan stuken en verven.
Ik heb mooie leemverf gezien op Internet, precies geschikt voor mijn doel. Wel mooi afgewerkt en toch authentiek en met de balken in zicht. Helaas is deze verf niet in Hongarije te koop, dus dit vergt nog wel wat verder zoeken of een andere oplossing. Hongarije is een leemland, dus dit moet ook goed gaan komen.
Ik ben niet van de concessies. Als iets niet kan dan houdt het op, maar ik ben niet snel overtuigd dat iets niet kan. Regelmatig blijkt dat niet kunnen eigenlijk betekent niet willen, of raar, of ouderwets of niet mooi in Hongaarse ogen. Met andere woorden, ik realiseer me dat ik wel eens een Last ben voor de mannen met mijn uitgesproken smaak. De praktische Hongaar had die hele zolder niet gemaakt en indien toch, een lekker laag plafond gemaakt met Lamberia(schrootjes) want dat scheelt in het stoken.
Dat voelt niet leuk, maar uiteindelijk houd ik mijn poot stijf, want de zolder gaat vooral heel erg mooi worden. In mijn hoofd staan de bedden met de Hongaarse kussens al op hun plaats, branden de lampjes, ligt er een krant op tafel en ruikt de badkamer naar doucheschuim. En natuurlijk wordt het beneden ook anders want waar bedden stonden komt weer ruimte voor een lange tafel met heerlijke stoeltjes.
Een beetje voorbarig want voorlopig is het nog niet zo ver.
Gisteren waren we samen met M en M naar Bataapati voor het Vasarnapi/Zondag menu. Gelukkig was het droog en scheen er een waterig zonnetje. De rit naar Bataapati is mooi en heuvelachtig. M en M zijn dankbare gasten om uit te nodigen voor een late lunch, de hoofdmaaltijd voor hen. Als we ze ophalen, ook al zijn we 10 minuten te vroeg, zijn ze klaar en zitten ze binnen 2 minuten naast elkaar op de achterbank en genieten vanaf dat we gas geven.
Het menu is snel gekozen, M en M weten wel wat ze willen eten en drinken. Thuis is er eigen wijn en dus wordt het hier een biertje, 2 voor M en 1 voor M. En het eten gaat met smaak, vanaf de soep, via het hoofdgerecht met de salade tot en met het toetje, het gaat op en het gaat op met smaak. Na het eten een voldane zucht en nog even tijd voor mijn koffie en hun laatste slokjes bier.
Na ons hoofdgerecht kwamen er nog 2 echtparen binnen. Wat een groot toeval, 1 paar kenden we al van de Slow Food bijeenkomst in Pécs en natuurlijk stelden we ons voor aan het andere stel en vv. En toen bleek dat zij weblog lezers zijn, het verhaal over de biefstukken in Bataapati hadden gelezen en op basis daarvan de, voor hun lange, rit hadden ondernomen om die biefstuk ook eens in praktijk te brengen.
Het is fijn om te merken dat je meer lezers hebt dan dat je soms denkt.
Hoe dan ook zie ik terug in de statistieken van mijn weblog dat het aandeel NL lezers in H groeit ten opzichte van het begin en naar het aantal NL lezers in NL begint toe te kruipen. Ook wel logisch misschien, de NL hier in H zitten in een deels vergelijkbaar schuitje en maken dus herkenbare dingen mee, terwijl voor sommige NL in NL het wellicht een "ver van ons bed show" aan het worden is...
Terug naar Bataapati, wij zagen deze keer slechts een aantal reetjes, maar gelukkig hebben de zwijnen zich later nog aan onze NL bekenden laten zien, getuige een attente foto die ik gisteravond laat al in de mail had.

Spannende dag
Vandaag is het een spannende dag. Natuurlijk vanwege de gemeenteraadverkiezingen in NL en zeker gezien de situatie in onze voormalige Hometown. Laten we hopen dat de voorspellingen er gigantisch naast zitten, dat zou pleiten voor de gemiddelde intelligentie van de inwoners.
Maar hier thuis is het ook spannend, vandaag is de dag van de Muur.
Het is inmiddels al halverwege de middag en het lijkt er op dat het een knappe en goed uitgevoerde klus gaat worden. István en zijn aanstaande schoonzoon kwamen om 8 uur, gezellig samen op de tractor met aanhanger, inclusief alle benodigdheden zoals ladders, lasapparaat, slijptollen en hamers. Het zijn mannen van weinig woorden en weinig lawaai en ze doen hun werk bedachtzaam en zo te zien vol zelfvertrouwen. Natuurlijk volgt er op dit weblog een fraai fotoverslag, als het beeldverhaal compleet is. Inmiddels is het wel zover gevorderd dat de oude stalen steundraden die op zolder gespannen waren, zijn doorgeknipt en de Muur staat nog steeds.
En dan natuurlijk nog de andere klus op zolder. Die gaat ook voorspoedig. De badkamer is bijna klaar betegeld en het vloergeraamte bestrijkt al bijna het gehele middenstuk. Het wordt mooi!
Pieter helpt aan beide klussen, net daar waar het nodig is en ik heb de dankbare taken van koffie/thee/koekjes juffrouw, fotograaf en leidster van het hondendagverblijf. Nu er ook buiten geklust wordt, met apparatuur en snoeren en er toch risico bestond van iets dat kon instorten, moesten CFD binnenblijven. Coco vindt het prima, waar ik ben is Coco. Flicka is nieuwsgierig en vindt het leuk om voor de mannen te dansen en om ze heen te blaffen en voor Daksi is blaffen van Flicka een teken dat er onraad is en dat er actie moet worden ondernomen richting broekspijpen. Zijn zicht is dan wel slecht maar zijn reuk en richtinggevoel trefzeker.
Binnen blijven dus maar. Vanmorgen even gespeeld bij de overbuurhondjes en voldoende uitgeraasd om nu lekker naast me op de kussens te liggen.
Het blijft nog wel een paar uur spannend hier en in NL waarschijnlijk nog wat langer, maar tot dusverre zijn we in en om het huis in ieder geval erg tevreden.

Muurvast, maart 2010
De muur staat en het lijkt er op dat hij staat als een huis! Het was niet eens een heel lange dag, van 8 tot half 6, er viel geen onvertogen woord, er ging niks kapot, in ieder geval niks meer dan moest, het werk gebeurde in rust en zeer degelijk en dat allemaal voor een bedrag van 6 NL pizza's.
En al die discussies de afgelopen jaren, al die opgetrokken schouders al die woorden die men er aan vuil maakte, opgelost in 1 vrij relaxte dag. Soms is het handig als je dingen van te voren weet, dat had een hoop energie gescheeld. En wij hebben er ook weer van geleerd. Niet wachten op zogenaamde "specialisten". Zelf nadenken en beslissen. Geen beslissing is vaak minder goed dan een misschien niet optimale beslissing....
Hieronder de foto's van de klus. Waarschijnlijk spreekt het allemaal voor zich. Even kort de toelichting.
Allereerst plaats bepaling van de eerste gaten in de muur en het verwijderen van de muurbekleding. Twee lange staven worden naar binnen geslagen en landen op de vloer op zolder. Buiten wordt van alles gelast zodat er als het ware een stevig kruis ontstaat tegen de gevel. Twee zijwaartse T's en een lang middenstuk. Als laatste vindt de verankering plaats binnen, door lange ijzeren pinnen naar beneden te slaan, door de ijzeren staven, midden in de binnenmuren die links en rechts naast de gang staan. En ook dat wordt weer gelast. IJzersterk en muurvast.
Deze uitdaging is weer voorbij. Op naar de volgende!

Uitwisseling
Met het gemak en de snelheid van een klein wondertje is er een compromis bereikt over de afwerking van de binnenmuur, waar iedereen zich goed in kan vinden. Ik ben bij de verfwinkel geweest voor leemverf en werd erg aardig geholpen. De verf hadden ze niet maar wel een goed alternatief, kalkverf. Ook authentiek, je ziet het hier veel, niet duur en goed en makkelijk te verwerken. E had deze verf ook al eens zijdelings genoemd.
Zonder morren werd dit alternatief geaccepteerd, door iedereen en niet alleen geaccepteerd, het idee is volkomen uitgewisseld. Het lijkt er nu op dat A, samen met E, dit heeft bedacht. Er wordt verteld dat dit mooi is voor familie en vrienden of andere gasten omdat het natuurlijker is. Dat het veel beter past bij een monument, zoals onze pastorie, dan het strakke gips. Kortom eigenlijk is dit de beste oplossing.......Het maakt mij niet uit wie het bedacht of denkt bedacht te hebben, het gaat mij om het eindresultaat en daar ben ik blij mee. En als A en E er ook blij mee zijn is het nog leuker.
Voordat de kalkverf er op kan moet er eerst nog bijgewerkt worden want hier en daar is de muur kapot. Dat gebeurt met leem. Ook authentiek want het hele huis is van leem en A draait zijn hand er niet voor om. Grote emmers met droog leem worden met water verdund zodat er een donkere massa ontstaat die er uitziet als vette koeienvlaai. Met dit mengsel wordt geboetseerd op de muur en omdat het zo'n wereld idee is, ook meteen de schoorstenen waar nodig.
M en zijn broer A, de vader van E, komen even langs om polshoogte te nemen. M probeert het nog 1 keer en vraagt of de balken nog afgetimmerd en weg gegipst worden vooral die op de binnenvoormuur....
A en E lachen er een beetje om, beleefd zoals altijd, een beetje toegeeflijk, aan die mensen die blijkbaar niet snappen dat je zo'n muur authentiek moet laten, natuurlijk en beter voor een monument.
Dit weekend heb ik het stukje vloer dat klaar is, voor de 1e keer gelakt. Dat moet nog een 2e keer. P heeft alvast wat hanglampen opgehangen. Vanmiddag komen de stopcontacten en de knippertjes en dan is het toch leuk als er al iets aan te knippen valt!


Het gaat goed boven. De gaten in de buitenmuur zijn alweer dichtgestopt en als de afwerking heeft plaatsgevonden, bij iets warmer meer, dan is er niks meer te zien van het mooie stalen geraamte, dat onze muur op zijn plaats gaat houden.
En binnen gaat het ook goed. De binnenmuur is wit en oud/authentiek, evenals de schoorstenen. De loft wordt al lichter en lichter, zelfs zonder dat de lampen aan zijn, wat zou kunnen, nu de talrijke stopcontacten zijn aangesloten. Het grote aantal stopcontacten blijft een bron van vermaak, zelfs bij P. Ik denk bij mezelf, wacht maar af, ooit zal ik kunnen aantonen hoe handig het is en hoeveel verlengsnoer en verlengcontactdozen het uiteindelijk zal uitsparen.
De grap bij de mannen boven is nu, dat de loft een, alleen voor volwassenen, mozi gaat worden en dat er daarom geen verwarming nodig is. De H mannen zijn in mijn bijzijn op de vlakte, in mijn bijzijn worden deze grappen niet gemaakt, behalve natuurlijk door P, die weet dat ik het gewend ben, en het mij ook niet stoort. Ik doe mee aan het toneelstuk, ik schud mijn hoofd en roep dat ik snel weg ga, en dat doe ik dan ook. Mijn rol is weer bevestigd en daar is iedereen gelukkig mee. En voor tijdelijk deert het mij ook niet.
Het geraamte van de houten vloer is op een haar na klaar. Dat was echt een mega klus. Omdat de bodem ontzettend scheef is, en de houten vloer toch wel recht moet worden, is het geraamte verre van standaard. Met veel hout en met spietjes maakt E er bijna een levenswerk van. Wij zijn blij met zijn nauwkeurigheid.
Buiten is het ook alweer een witte wereld en dat beginnen we zo langzamerhand beu te worden. Gisteren ging een lang geleden geplande, bijzonder leuke dag van mij niet door vanwege het barre en boze weer, en hopelijk kan ik daarover na maandag meer vertellen want dan is de herkansing. Ik kan me niet herinneren dat we zo lang hebben moeten wachten op voorjaar maar dat komt natuurlijk ook omdat we niet altijd zo met het weer zijn bezig geweest als nu. Het kwam en het ging, dat was het weer, meer niet.
Alles is in afwachting van lente. De Tesco's, Obi's etcetc adverteren met zaden, met grond bewerkingsmachines, tuinsets. Bij C&A liggen T-shirts. Maar buiten ligt sneeuw en vriest het 's nachts. En in alle schuren slinken de stapels hout dramatisch en draait men met tegenzin de gaskachels open.

De dunne kok
Gisteravond hadden wij weer eens een echte avond uit. In het Panzio Naspolya in Bataapati, de biefstukken plaats dus, vond een wijn spijs avond plaats. Eveneens in Bataapati is Eurobór gevestigd, een mooie pince met heerlijke wijnen en een zeer vriendelijke directeur, Arpád.
Om de nieuwe wijnen voor te stellen was deze avond georganiseerd en was voor de gelegenheid een bekende van Arpád, een beroemde kok uit Budapest uitgenodigd om het 5 gangen diner te koken. De naam zei ons eerlijk gezegd niks, maar van te voren keken we natuurlijk op Internet en ging er een nieuwe wereld voor ons open. Als we al H TV hadden gehad hadden we het wel geweten. Kovács Lázár heet de kok, jong, dynamisch en commercieel, net een half jaar in de VS geweest om oa te koken voor notabelen én een bekende H TV kok met een eigen programma.
We verheugden ons er op. Met de post kwam een keurige brief van Eurobór met onze tickets op naam en ons menu met de bijpassende wijnen.
De parkeerplaats was al behoorlijk vol toen we aankwamen. De begroeting was keurig en hartelijk. Er was een tafelschikking gemaakt voor de ongeveer 100 gasten. Op ons en op een Duits echtpaar "in Rente" na, waren het allemaal, vrij jonge, Hongaren. Men had ons en het Duitse echtpaar samen gezet, goed bedoeld vanwege de taal, wat voor mij nou niet zo nodig was geweest, maar gelukkig waren het echt vriendelijke mensen. Een mooi naamkaartje bij het bord en veel bestek ernaast voor alle gangen die zouden volgen.
De Duitse mevrouw, Hongaarse van geboorte trouwens, had haar bedenkingen bij de kok, want hij was wel erg dun, en haar man voegde er nog aan toe dat de VS toch niet het eerste land is, waar hij aan dacht bij een lekkere verfijnde keuken.
Na het welkom door Arpád en Lázár en het voorstellen van de rest van de brigade, aangevuld met meisjes uit het plaatselijke handball team, allemaal keurig in wijn polo en panzio schort, begon de avond van wijn en spijs.
De wijn was lekker. Helaas kon ik eigenlijk alleen ruiken en heel af en toe nippen, wat vooral bij de rode Domb cuvée en de Traminer erg spijtig was!
En dan de keuken. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven. Na het lezen en bekijken van de website hadden we een andere verwachting van het eten. De gerechten waren anders dan normaal in de restaurants in de buurt, maar om nou te zeggen dat wij onverdeeld enthousiast waren, dat ook weer niet. Het was een beetje grof van smaak, niet verfijnd dus, en een beetje grof van opmaak ook, een soort compromis tussen stad en platteland, tussen modern en ouderwets?
We begonnen met een tartaar van het huis zelf, gevolgd door een echt smakelijke vissoep met dille en bonenkruid. Daarna een zelf gemaakte pasta met aubergine, die wij echter noch zagen, noch roken, noch proefden.....
Hierna volgde een soort pastei, gevuld met rundvlees en dun gesneden champignons, naar mijn smaak te veel doorgekookt en als laatste, een mierenzoete, maar wel smakelijke abrikozen cake met een bolletje vanille ijs.
De avond was leuk, het gezelschap gezellig en de sfeer heel gastvrij. Het eten en drinken moet ik nog even laten bezinken wat ik er nou echt van vond......nou ja, dat drinken was natuurlijk jammer want hoe water smaakt weet ik zo langzamerhand wel, en dat eten, ik wil Lázár best nog eens proberen. Wie weet dat het in een andere setting wél lijkt op de foto's van de website. En zodra we H TV krijgen zal ik afstemmen op zijn programma want het is wel een leuk type!

De perfecte herkansing
Ik zit nog na te genieten van de dag van gisteren. Links naast mij liggen de vellen papier, de weerslag van wat we deden en zojuist bekeek ik de foto's en weet ik echt zeker dat ik het niet droomde maar dat ik er echt bij was. Life and cooking!
Wat was dan die dag? Onze vriendin M kookt heerlijk, echt al een paar keer hebben we mogen genieten van haar kookkunst. Nou zijn er meer mensen die goed koken, maar wat M speciaal maakt is dat ze het goed kan en wil overbrengen. In NL heeft ze al ruime ervaring met workshops en na lang wikken en wegen en goede overdenking is het plan opgevat om dit in H ook professioneel aan te pakken.
En gisteren was dan de eerste officiële workshop, een paar dagen later dan oorspronkelijk gepland, maar zoals jullie al konden lezen liet het barre weer dit vorige week niet toe.
De herkansing was echter perfect. Tegen 12 uur was ik ter plaatse en iets na 23 uur weer thuis en in die tussentijd gebeurde er veel en veel leuks en veel lekkers en veel leerzaams.
M heeft een filosofie en die heeft te maken met Liefde. Koken moet je liefdevol doen want met liefde gemaakt is vaak met liefde gesmaakt. En M houdt ook van veel. En gelukkig niet van veel op het bord of van grote hoeveelheden maar wel van veel variatie. Veel proeverijen dus. Liever 5 verschillende smaken dan 10 dezelfde en het liefst ook nog in verschillende technieken bereid.
En dat deden we dus gisteren. De recepten lagen voor ons klaar en na een lekkere kop koffie gingen we snel aan de slag. M is een goede regisseur, als een spin in het web leidde zij ons door alle gerechten. Iedereen maakte alles omdat je nooit een mooi citroen ijsje in een chocoladejasje kunt maken als je alleen de citroen hebt mogen raspen.....en zo ging het met alle gerechten. M geeft zeer gedoseerd aanwijzingen wat je echt het gevoel geeft dat je het zelf hebt mogen doen. Perfect, alleen de aanwijzingen die nodig zijn, en bij vragen wat meer en bij vragen naar waarom een helder antwoord. Precies zoals ik het graag heb, zelf klooien en proberen en een deskundige erbij voor als je het graag wilt of voor als het echt nodig is.
Wij hadden allang het overzicht niet meer. Het één stond af te koelen en te wachten op verdere bereiding, het ander stond in de oven en met het volgende waren we bezig aan de voorbereiding. Gelukkig had M het schema volledig in haar hoofd en konden we aan het begin van de avond trots naar ons soepje kijken, naar onze 3 voorgerechten, 1 tussengerecht, 1 hoofdgerecht en 1 dessert. En niet te vergeten naar ons eigengebakken brood! En niet alleen kijken trouwens, het hele huis geurde zalig en als beloning voor het harde werken aten we het daarna ook nog op, en niet helemaal op, want het ging niet om veel op het bord maar wel om veel proeven en om veel variatie! En wat over is, is gewoon voor vandaag.
De hele middag was er één van Erlebnisse. AHA Erlebnisse, maar ook oh ja Erlebnisse en goh wat handig Erlebnisse. Wat te denken van een speciaal au bain Marie pannetje, nog nooit gezien maar wat een handig ding. En dat pasta rolsnijdertje dan, superhandig.
Ik ben een kritisch mens, maar deze workshop vraagt om meer en om vaker en verdient meer deelnemers. Gelukkig heeft M zulke plannen. Zij geeft Workshops zoals gisteren, maar ze kan ze ook tailor made maken en ook nog op locatie, maar natuurlijk wel binnen haar liefdevolle kookfilosofie! Stuur me maar een mail of een reactie op dit weblog als jullie zijn aangestoken, dan zorg ik voor contact van M!
Ik was er moe van, maar wel geïnspireerd.

Ware woorden
Johann Paul Friedrich Richter, een Duits schrijver zei het als volgt:
DAS SCHÖNE AM FRÜHLING IST,
DASS ER IMMER DANN KOMMT,
WENN MAN IHN AM DRINGENDSTEN BRAUCHT.
Ware woorden vind ik dat. Normaalgesproken houd ik niet zo van dat, we waren er echt aan toe gemekker, maar nu was het eigenlijk wel zo. De sneeuw zat, de regen beu met bijbehorende zompige modder en zin in een beetje zon, in een andere broek en trui en eindelijk uitzicht op het afscheid van sokken in schoenen.
Sinds eergisteren is het mooi. En gisteren lunchten we voor het eerst buiten en vanmorgen dronken we er al koffie. Het gaat de goede kant op.....
Eergisteren was ik voor de 2e keer op de kookworkshop. En weer was het leerzaam, gezellig en lekker! Gisteravond bracht ik een recept in de praktijk en dat viel goed, zeer goed zelfs, dus iedereen tevreden en blij. En het mooiste was dat het voor een groot deel 'eigen spul' was, tomaten uit glas uit de tuin en courgette uit de diepvries uit de tuin. Het wordt een mooie lente en een dito zomer, ik weet het zeker!

De lentewekker
Onze geest beschikt toch wel over geraffineerde systemen. Neem nou het weksysteem. We hebben nog maar 3 dagen zon en het weksysteem heeft zichzelf al weer geprogrammeerd voor ons zomergedrag. Vroeg op en later naar bed. Om 5 uur hoorde ik sinds een tijdje de kerkklokken, even na 6 uur stond ik monter naast mijn bed en om 7 uur stond ik, te midden van velen, bij de bakker voor heerlijk, net vers gebakken brood.
En toch weet ik zeker dat ik niet de vroegste vogel was. Op straat was er al bedrijvigheid van tractoren en pick up auto's, op weg naar of bezig met een klus. Langs de weg zag ik een nieuw hondenpaartje, Suzy van 16 met een stoere teckelachtige, flanerend langs de grasrand. In één van de tuinen vond een minsessie plaats van een herdermeisje op leeftijd en een teckel!jongen, inventief was het herdertje gaan liggen.
En wat te denken van mijn moeder en zus, op weg naar H en vertrek om 3 uur gepland. Dat dat gelukt is merkte ik om 1030 uur toen de sms "Walhalla" binnenkwam. Dit is een familiegebruik. Even voorbij Regensburg ligt dit Walhalla, een groot bouwwerk, prachtig gelegen aan de Donau en als het mooi weer is, dan zie je dit Walhalla vanaf de snelweg. Eén woord sms’en en we weten voldoende.
Thuisgekomen ruimde ik alles op en sloeg ik de recepten open van de workshop van M. Ook mijn familie gaat morgen deelgenoot worden van de nieuwe aanwinsten en omdat er een paar recepten bij zijn, die je helemaal kunt voorbereiden en morgen in weinig tijd op tafel kunt zetten, is dat super praktisch.
Inmiddels staan de schalen met folie en de bakjes met inhoud klaar in de koele spajs en draait de vaatwasser.
P is bezig op de loft met het lakken van de vloer. De vloer ligt er nu helemaal in, een prachtig gezicht en gisteren is een aanvang gemaakt met de plinten. Wij zouden al bijna naar de bouwmarkt zijn gereden maar vakman E wilde er niet van horen. Plinten maak je zelf. P haalde hout en gisteren werd dit hout geschaafd, gefreesd, in 2-en gesplitst en toen weer geschaafd. Het hout ligt nu in bundels te drogen en na de volgende week zal E ze plaatsen, natuurlijk mooi in verstek.
Gezellig op familiebezoek dus morgen en een grote hondenreünie van 2 x 3!

Hondenfamilie
Wij zijn een Hondenfamilie. Altijd al geweest, in ieder geval herinner ik me niet anders. Eigenlijk zijn we op dieren in het algemeen. Op de Kleuterschool speelde ik met beren en met honden en met kinderen die ook met beren en met honden speelden. Ik hield mij verre van de poppenhoek en ook van de daar aanwezige kinderen.
En het is nooit anders geworden. Ik kreeg beren en honden en op mijn kinderfornuisje bakte ik koekjes voor mijn vader, moeder en zus en voor de dieren. Ik las dierenboekjes en keek dierenfilms en huilde om hondjes die achterna werden gezeten met een bezem, ook al was het maar Disney.
Ik ben niet zo maar zo geworden. Ik ben zo geworden omdat mijn familie ook zo is. Vooral mijn moeder heeft ons bijgebracht dat dieren en dan vooral honden, lief zijn, trouw, te vertrouwen en onze liefde waard zijn. Ongeacht afkomst, kleur of bloedgroep. Wij vallen op honden wier afkomst onduidelijk is, gemengd van kleur en vaag van verleden. En gelukkig maar want de honden waar wij verliefd op raken zijn vaak niet geliefd of gewild. Een handicap, een krom ruggetje en pootjes, bang voor mensen, blind, het maakt ons niet uit. Wij raken verliefd en de hondjes en wij hebben het heel gezellig met elkaar.
De telefoon had al veel verhalen verteld aan mijn moeder over Daksi maar telefoon is surrogaat. Mijn moeder was benieuwd en verheugde zich al maanden op haar nieuwe kleinkind.
Zondag was het dan zo ver. Mijn zus reed de auto haar hek binnen. In de auto brede glimlachen, onrustig wachtend tot de auto tot stilstand kwam. De 3 hondjes in de auto zenuwachtig blaffend en de 3 hondjes buiten, springend bij de portieren. Allereerst de begroetingen van hond naar hond en van mens naar hond en hond naar mens en uiteindelijk natuurlijk van mens naar mens en omdat wij allemaal zo zijn, is dat prima en een logische volgorde.
De nieuwe kleinzoon is nu opgenomen in de familie, er zijn 2 nieuwe verliefden bijgekomen en Daksi is gerustgesteld over de Nederlandse tak.
Flicka vond een reeënpoot in de tuin en stond hem gelukkig af voor een foto en voor de container, ongerust als wij zijn voor rare ziekten die onze geliefden kunnen treffen.
Morgen is mijn zus jarig en wordt het weer feest. Een feest voor honden en voor mensen, tenminste, alleen voor hondenmensen dan....

Met kaarsjes
Het honden/mensen feestje is alweer voorbij en het was een succes. CFD hadden ook ieder een pakje voor mijn zus dat met wisselende overtuiging werd gegeven. Om pakjes zit namelijk papier en papier is veel te leuk voor de honden zelf.
Het weer was redelijk en zeker goed genoeg voor een wandeling door weide, bos en langs water. Het nieuwtje van de dag was wel dat Daksi op water is en met zijn blinde kopje te water gaat en gaat zwemmen, een kleine bikkel is het! Ook hier veel reetjes, op klaarlichte dag op korte afstand.
Mijn zus had taart, en niet zomaar, een ruime keuze in taart was het, 3 kunststukjes van de cukraszda in Tamasi. Omdat H, haar 1e hondje ook jarig was, was er een zelfgemaakte hondentaart, met 10 kaarsjes! Succes verzekerd, smaakvol voor de 6 honden en veel pret voor ons.
En 's avonds, een gebruik uit onze jeugd, met z'n allen rond de fonduepan. Erg lekker en gezellig en een stinkend huis, ook nog the day after...maar je moet er wat voor over hebben.
Inmiddels zijn we over tot de orde van de dag en hebben we vloeren en plinten geschuurd en gelakt zodat aanstaande maandag de klus boven verder kan. We schatten nog een week of 2 en dan kunnen onze spullen er in.



Afwerking
Er rest nog één grote klus boven en dat is de trap er naar toe. Wat luier van hoek dan nu en met een plateautje op één derde van de hoogte. De grote klus is voor na Pasen en deze week worden er een aantal afwerkingklussen gedaan, tijdrovend want nauwkeurig, maar oh zo mooi! En weer zijn we blij met de mannen want ze willen net zo graag als wij dat het goed wordt. Gisteren waren de plinten aan de beurt en dat is er nogal een aantal. En niks recht, nee, veel hoekjes om en kleine bochtjes. E is er superhandig in. Hij haalt aan de binnenkant een klein stukje hout weg zodat hij de plint als het ware een beetje kan buigen, zo wordt de scheefheid opgelost. En voor de hoekjes is er natuurlijk de verstekzaag.
Vandaag komen de oude Gemeentehuis deuren in de badkamer. E maakt een kozijn en straks worden de deuren er in gehangen. In de badkamer komt nog een driehoekig raam, tussen de balken die wij niet weg wilden gipsen.
Waarschijnlijk gaan we nog wel voor de 4e keer lakken boven, beter nu dan dat er meubels in staan....

Dokwerker Daksi
Daksi heeft meerdere gezichtjes. Als hij zich onbespied weet en geen behoefte om te scoren, ligt hij rustig in de zon, op zijn zijtje of op de rug met zijn pootjes omhoog.
Maar op het moment dat er mensen in de buurt komen, raakt hij in actie en dat houdt niet meer op. Wij noemen hem de dokwerker, omdat hij sterk is en wild en maar doorgaat. A zegt dat hij vast en zeker van een jager is geweest. Zijn tennisbal, of zijn touw is zijn prooi en ofwel wij moeten hem verstoppen ofwel hij gooit hem zelf weg in een hol of ergens onder en met groot geweld pakt hij de buit dan weer terug. Omdat hij niet ziet botst hij tijdens de jacht maar dat deert hem niet. Onder zijn ogen zijn al wat wondjes te zien en vast en zeker heeft hij blauwe plekken op zijn hoofd, maar omdat hij dokwerker is gaat hij door.
A en E weten er inmiddels ook alles van. Wij hielden CFD weg van de klus maar aangezien er nu in de tuin hout wordt geschaafd zijn ze erbij.
C op afstand, F verliest haar belangstelling maar D gaat door. Gisteren was het zaagsel zijn nieuwe jachtterrein. Voor de voeten van E, in een regen van neerkomend zaagsel, groef hij een hol, stopte de bal er in en groef en sprong weer net zo lang tot de bal in bezit was. A en E keken met verbazing maar toch ook wel met pret, toch wel leuk zo'n losse hond.
D werd rommeliger en rommeliger en toen het later ook nog begon te gieten en te onweren, werd hij een héél vies mannetje. Zo tegen 8 uur 's avonds is hij kapot van alle actie en gaat hij naast de kachel liggen dromen van zijn avonturen. Hij is raar maar lief.
De badkamerdeuren hangen op hun plaats en het driehoekige raam is al geplaatst. Dat ging makkelijk en snel. E wist een glaswinkel, van karton was het model gemaakt en op verzoek werd dit gesneden, voor bijna 8 euro....
Ook is er al begonnen met het plateautje voor de trap en een gedeelte van de oude trap is inmiddels gesloopt, de zijkant, zodat we in de ruimte goed kunnen zien hoe het straks moet worden. Nog even doorbijten.

Even weer die heerlijke Stad


Met Pasen waren we weer eens heerlijk in de Grote Stad. De aanleiding was, dat onze vrienden uit NL samen met hun kleine zeemeermin, een lang weekend B hadden geboekt. Mijn zus was zo aardig om oppas aan te bieden voor CFD en zo konden wij ook een nachtje boeken, in plaats van met het horloge in het hoofd en water in het glas op tijd weer terug te rijden.
B is altijd heerlijk. Altijd. Zelfs nu het op 2e Paasdag heel slecht weer was....
Maar op 1e paasdag was het gelukkig goed. Niet te warm, wel zon en droog. Het weerzien was als altijd heel gezellig en ook zoals altijd, voelde het alsof je elkaar vorige week nog hebt gezien. Afgezien van het feit dat het bijkletsen leuk was werden we erg verwend. Elke beweging van P naar zijn broekzak werd weggewuifd, wij waren de hele dag gast in "eigen" land.
Na een lunch op terras bracht de metro ons naar de Zoo. Met een Zoo heb ik een haat liefde verhouding. De dieren vind ik leuk, lief, mooi, eng maar altijd de moeite waard! Alleen, ik vind alles zielig. De neushoorn die rondjes loopt in zijn hok. De beren die al een heel rond pad hebben uitgesleten in hun verblijf dat ze duidelijk te klein vinden. De wolven die een grijns op hun gezicht hebben die niet alleen blij en opgewekt is. Kortom, het is een mooie Zoo, de dieren vind ik geweldig, alleen de gedachte dat ze er eigenlijk niet horen......
En daarna natuurlijk weer een terras met uitzicht op Hösök tér, en daarna weer een heerlijke cukraszda met voor de Paasgelegenheid pianomuziek.
's Avonds werden we meegenomen naar een fusion restaurant. Prachtig ingericht en een geweldige kaart waar je al bijna een avond op zou kunnen studeren. En het was zo lekker als het in tekst leek en ook zo lekker als je op de foto ziet!
En ook hier weer gezellig en goed kunnen bijkletsen. En de kleine Zeemeermin? Die gaat gewoon de hele dag mee en 's avonds ook en eet smakelijk van haar verse pasta met kaas. We kennen haar niet anders en toch is het elke keer weer een genot om mee te maken. Een kleine wereldreizigster is het!
Tegen 11 uur namen we afscheid. P en ik liepen, nog even met een terrasstop, naar de metro, die ons vlug naar ons hotel bracht. Ook al weer zo heerlijk. Een hotel, midden in de stad, met tram en metro voor de deur voor weinig! En deze keer was het nog mooier, ik kreeg bij het inchecken te horen dat ik de Guest of the Day was. Een kleine maar wel luxere kamer betekende dat, met onder andere een echte regendouche, een flatscreen tv, gratis wifi, een schaaltje met fruit, en een aardige kaart van de manager. Om het verwennen nog even compleet te maken.
De 2e Paasdag was het dus slecht weer en in tegenstelling tot NL is in H, zelfs in B, gewoon alles dicht, zelfs het prachtige koffiehuis boven de Alexandra boekhandel. Niet getreurd, in B is er altijd wel ergens een fraaie plek om te lunchen en om koffie te drinken. Wat een keuze! Dat zal wel weer even afkicken worden, was er maar een beetje meer B hier in de buurt. En toch kan ik ook gelukkig zijn met de wetenschap dat het stadse paradijs slechts op 2,5 uur treinen ligt.
We reden terug naar CFD die ook een prachtig hotel hadden genoten met meer hondengasten en zelfs met een Paas ontbijt van gekookte eieren en met een Paas diner van brokjes met bouillon en rundvlees.
En nu is het huis hier echt overgenomen door het stof! De oude trap is gesloopt, de nieuwe is in aanbouw en daar zal ik jullie snel meer over vertellen.
Stof
Wij zijn nu algeheel en hopelijk niet voor al te lang overgenomen door het stof. Van dat fijne wittige stof dat je wel opsnuift maar niet lekker is, van dat fijne stof dat overal neerdaalt. Op de plek van actie, het trappenhuis, maar ook ver daar buiten, in de eetkamer, de keuken, door de deuren die we angstvallig dichthouden heen....
Nu zijn we al geen grote poetsers, of liever gezegd, we doen het regelmatig en braaf, maar een liefhebberij is het zeker niet. En nu hebben we het tijdelijk opgegeven, het is een stoftroep en we hebben een goed voornemen. Als zo meteen alles klaar is, gaan we echt goed schoonmaken, kamer voor kamer.
Op het NL nieuws was een opleving van de voorjaar schoonmaak een item. Voor mensen die dat wel willen maar niet zelf, is er nu een bedrijf dat je kunt inhuren en dat in 1 of 2 dagen met een heel team alles tot in de puntjes schoonmaakt, inclusief gordijnen wassen, keukenkastjes soppen, kortom echt alles....
Best een goed idee, ik zou zo'n team verwelkomen met een mooie eigengebakken appeltaart, nog net even voordat de keukentegeltjes en de oven een schoonmaak beurt zouden krijgen....
Voorlopig blijft dit een droom. We zitten in het stof en dat duurt nog even. Deze week kwamen er D kennissen die hier een huis hebben een borrel drinken. Het weer was onzeker en dus stoof ik toch maar even met de stofzuiger, een stofdoek en een natte lap door de zichtbaarste plekken in huis, voor het oog lijkt het nu weer redelijk, maar in ons hart weten wij beter...
Die stofzuiger is een verhaal apart. Het is volgens mij nooit een goed ding geweest. Soms stopt hij, onverklaarbaar en vanaf het begin hebben wij een kartonnetje tussen de 'aan' knop gedrukt, dan blijft hij langer 'aan'. Sinds deze week mist er nog een onderdeel, waarschijnlijk gebeurd bij het schoonmaken van de slang in de tuin. De ring die de slang bevestigt aan de zuiger is weg en dat betekent dat je tijdens het werk plotseling merkt dat je alleen de slang nog maar in handen hebt en het apparaat een paar meter achter je staat, in zijn eentje lawaai te maken. Eén grote ergernis wordt het zo dat stofzuigen, nog groter dan anders. Slechts met voorzichtig en zeer langzaam voorttrekken van het ding blijft de slang goed zitten en kun je door, maar aangezien mijn stofzuigerij meestal snel, fanatiek, ruw en abrupt is, gaat het een beetje mis...
Dat stof komt uit het trappenhuis, de oude trap is gesloopt en er kwam een lelijke muur te voorschijn en daarom hebben we besloten het trappenhuis opnieuw te stuken alvorens met de trap door te gaan. Inmiddels is dat klaar en staat de ruimte te drogen met alle ramen tegen elkaar open.
En dat is niet erg want het is mooi weer! Ik ga zo meteen mijn bermuda's eens opzoeken en schoenen die zonder sokken kunnen. En als je buiten bent zie je binnen het stof niet.


Meubels slepen en een dierenartsbezoek
Bijna is het dan zo ver. De klus boven nadert het einde. De mannen E en A zijn weg, niet voor altijd trouwens. Er zijn nog wat afwerking klusjes te doen, zoals een rek om het trapgat boven, een plankje bij de vensterbanken. Maar eerst zijn wij aan zet. De grote stukken zijn al naar boven gedragen, ons rest het weer in orde brengen van het huis, dat inmiddels een Kleine Chaos genoemd kan worden.
Gisteren waren de woonkamer en studeerkamer aan de beurt. Ook hier een hoop gesleep en getil met meubels en zoals altijd met inrichting heb ik het precies in mijn hoofd, helpt P gewillig maar op zijn voorhoofd staat geschreven, met koeienletters, dat hij een andere inrichting in zijn hoofd had. De al meer dan 20 jaar bestaande discussie over aan de ene kant mooi en de andere kant praktisch en over onze verschillende insteken. Bij inrichting krijg ik over het algemeen mijn zin, gelukkig vindt P het net iets minder een punt dan ik, en de arrogantie die ik in me heb, zegt ook dat ik over het algemeen gelijk heb met mijn ideeën.
Mijn `mooi` is ook best `praktisch` alleen is het meestal niet de eerste opstelling die mensen zouden kiezen. Als we wat verder zijn, komen er natuurlijk foto´s. We gaan snel verder, met het lakken van de trap, kunnen we weer niet naar boven.......en met het verder inrichten van het huis.
Op deze fase had ik me verheugd en het is ook leuk om het huis weer mooier te zien worden en meer naar mijn smaak.
Toch was er een schaduw, een zwarte die nu gelukkig al weer lichtgrijs geworden is.
Daksi was ziek.
Daksi zegt dat hij een oerteckel is en dus met oerkracht uitgerust en zelf lijkt hij niet zo onder de indruk. Wij waren het wel. Om een lang verhaal kort te maken. Vrij plotseling kon hij zijn achterlijfje niet meer gebruiken, inclusief de daarbij horende functies.
Een zielig schuifelend hoopje hond en wij zagen het somber. Zoals wij altijd vrij bezorgd zijn als onze honden ´iets´mankeren....
Na een injectie van de dierenarts en wat tabletten gaat het weer beter. Daksi loopt weer, wiebelend, vallend, maar hij loopt! Gisteren een tweede injectie en het lijkt zo te gaan als de dierenarts voorspelde, hij zal weer gaan lopen en het zal goed komen. Wij zijn gewaarschuwd en zullen nog beter opletten op eerste symptomen van deze aandoening, een soort rughernia dus.
Pas een half jaar woont Daksi bij ons, maar wat houden we toch veel van hem!
Kloppen en matten
In de tuin van mijn oma stond vroeger een houten rek. Twee staande pilaren met daar tussen in een hoge liggende balk. Als het mooi weer was, hing onze schommel er aan, maar meestal stond het rek daar om een andere reden. Mijn oma had veel kleden en vooral ook veel kleedjes en die werden geklopt, met de mattenklopper. Ze werden over de liggende balk gelegd en dan vinnig geklopt. Oma vertelde dat kloppen van kleden veel beter was dan stofzuigen en dat zij dat vroeger thuis, in Hongarije, ook deden.
Wij hebben ook een aantal kleden, wij hebben veel stof, wij hebben geen prettige stofzuiger en lang geleden kocht ik op de markt in Bonyhad bij een kraam met ´alles´ een perfecte mattenklopper. Indachtig het verhaal van oma sleepte ik de kleden naar de tuin. Zo´n mooi rek hebben we niet, maar de houten tuinbank voldeed. Ik drapeerde de kleden over de leuning en begon te kloppen. De klopper zwiepte en klopte en sloeg dat het een lieve lust was. Het geluid bracht herinneringen terug aan oma´s achtertuin en de stofwolken verspreidden zich over het gras.
De kleden liggen nu opgerold in de gang, klaar om naar boven te gaan, als de treden van de trap droog zijn, ergens morgen of overmorgen. Wij hebben goede voornemens over dat kloppen, moeten we vaker doen, is heel handig.......alleen we kennen onszelf. Het oprollen van de kleden en het naar buiten dragen kost al meer tijd dan ze even op de ligplaats te stofzuigen. Maar wie weet? Mattenkloppen kost geen stroom, je doet het lekker buiten, het is een soort fitness en oma zou tevreden vanuit haar Hemel op ons neerkijken en trots op ons zijn.
En gelukkig dat ik het gisteren deed, nu regent het en is het weer tijd voor een binnenklusje.
Kunststukken in Nador
Gisteren waren we present in Nador, een voormalig hotel in Pécs en nu een mooie expositieruimte. De reden was de opening van een tentoonstelling van NL kunstenaars, woonachtig in Hongarije, aangevuld met Brabantse jonge kunstenaars, op tournee van Milaan naar Pécs.
Maar de echte reden was natuurlijk dat 2 van de kunstenaars onze vrienden zijn en dat we dus eigenlijk voor hen kwamen. H en M, respectievelijk foto- en culinair kunstenaar. H hangt er met prachtig gevarieerd werk, van de Sahara tot aan portretten, van kunstige balletposes tot een fabriekshal in lunchpauze.....
En M verzorgde de culinaire kunst, vergankelijk maar zeker in de herinnering gegrift vanwege de heerlijke smaakjes. P hielp met serveren en dat was handig want voor honderden aanwezigen een bordje opmaken vergt wat logistieke inspanning en wat extra handjes. Er waren ook 2 H dames bij, verantwoordelijk voor heerlijke geitenkaas in diverse uitvoeringen. Diverse keren hoorde ik pogingen om het recept voor de dressing te ontfutselen aan M, maar een geheim hoort een geheim te blijven, nietwaar!?
Het liep goed en de stemming was geanimeerd, veel Hongaren en een stuk minder Nederlanders en Duitsers. Over openingswoorden ben ik over het algemeen wat kritisch en dat was nu weer zo, maar gemakkelijk is het ook niet, een korte en bondige speech mét inhoud en linken met de kunstenaars en dan nog een ieders aandacht vasthouden tijdens het tolken. Dat tolken, geweldig vind ik dat, ik hoop dat ik ooit een beetje in de buurt kom van de tentoongespreide talenkennis.
We hoorden 1 van de kunstenaars, keramiek, Hongaars praten en wij gaapten vol bewondering. Toen we hoorden dat dit het resultaat was van 18 jaar Hongarije waren we weer gerustgesteld.
En voor wie het heeft gemist gisteren, geen nood, de expositie loopt nog 2,5 week in Nador te Pécs. En voor wie opdrachten heeft voor fotograaf H of voor cateraar/workshopkok M of voor allebei, schrijf een mail en het komt in orde, op een locatie in overleg.
En hierbij wat sfeerplaatjes.



Loft Szent Imre!
We hebben het even uitgesteld, omdat we de punten op de i wilden zetten, maar we kunnen nu eindelijk zeggen dat onze Loft gereed is. En omdat onze Pastorie "Szent Imre" heet, is het niet meer dan logisch dat we ook spreken van onze "Loft Szent Imre!"
En zijn we nu al voor 100% tevreden? Nee, maar dat zijn we nooit. Inrichting is iets dynamisch, het schuiven en slepen en het stylen heeft zijn charme en zal een voortdurend proces zijn. Ergens moet er echter een ijkpunt zijn, dat het klaar is voor gebruik en dat het gezien mag worden. En dat moment is nu.
Net als overal en altijd zal de ervaring met de ruimte nog meer inzicht geven. Toch een gordijntje? Nog een extra lampje? Boekenkast?
En dan het gebruik van de ruimte. De ruimte is groot en mooi en daarom multifunctioneel. In eerste instantie bedoeld voor ons zelf, heerlijk onder het dak, een prachtige ruimte om je terug te trekken met een boek en te genieten van het prachtige uitzicht, richting kerk, richting dorp of richting heuvels met wijnhuisjes, maïs en graan. En nu het klaar is, is het idee ontstaan om de Loft Szent Imre! open te stellen voor belangstellenden.
Er kan vergaderd worden, tafels en stoelen, stopcontacten voor laptops en natuurlijk Internet. Er kan getraind worden, presentaties gegeven. Er kan geëxposeerd worden, weliswaar meer schuine dan rechte wanden, maar wel met mooie lichtinval en veel ruimte tussen de muren.
En natuurlijk kan de Loft Szent Imre ook een mooi vakantieverblijf zijn voor rustzoekers op authentiek Hongaars Platteland. Er is in ieder geval overnachtingruimte voor 1-8 personen in de Loft, verdeeld over de diverse zitjes en hoekjes in de ruimte.
Voor de voorwaarden waaronder wij de ruimte ter beschikking stellen aan liefhebbers praten we graag individueel verder per mail. We zien reacties graag tegemoet!
En dan nu de beelden! Hierbij een ronde door Loft Szent Imre!


Feest en voorbereiding feest, mei 2010
Nu de loft klaar is, op wat details na dan, hebben we opeens tijd voor andere dingen. Gelukkig maar, het weer nodigt uit tot tuin, tot met een boek in de zon, en tot een ijsje op een terras. Deze week was er weer voldoende variatie.
Woensdag was Coco jarig en dat is een feest! Coco werd 11 en wij weten inmiddels heel goed hoe hij zijn verjaardag het liefste doorbrengt. Geen visite, `alsjeblieft niet vrouw en baas`, maar wel alle aandacht van ons, de hele dag, met af en toe wat extraatjes. Niks groots of bijzonders, Coco is een heel dankbare hond die blij is met kleine dingen. Een bakje yoghurt, gekookte rijst bij het eten, om de paar uur wat kauwbotjes, en aaien, vooral veel aaien. En, gezien het weer, heerlijk uitrusten in de zon.
Er kwamen kaarten uit NL voor hem, en mail uit NL maar inmiddels ook al uit H, met de beste wensen voor nog veel mooie jaren. Coco was er tevreden mee!

Donderdag zou het feestelijke moment van Daksi´s inburgering zijn, een paspoort met chip en vaccins. Helaas gaat het met zijn ruggetje nog niet naar behoren, de dierenarts heeft hem een 3e injectie gegeven en de komende 2 weken krijgt hij nog tabletten. Ik had al op Internet gelezen dat het een langdurige kwestie kan zijn en vanwege de interactie met vaccins, moeten die toch nog even wachten. Het belangrijkste is, dat het goed komt, buitenlandse reisplannen hebben we voorlopig nog lang niet, dus de chip en pas hebben geen haast. Daksi lijdt er niet onder, gelukkig als een kleine blinde teckel speelt hij verder met zijn tennisballen en zijn uitgefloste touwen.
En dan gaat er vandaag alweer een mooie expositie haar deuren openen. Onze vrienden F en E hebben voor de 9e keer een leuk thema gevonden voor hun jaarlijkse expo in de galerie in Nagypall. Dit jaar is het thema `Cirkels`, in het kort gezegd, een thema dat zich bezighoudt met opbouw en afbraak in het Leven, ofwel vastgelegd in foto´s ofwel gevisualiseerd door diverse jonge H kunstenaars in hergebruik van materiaal zoals oude fietsbanden, linnen en oud hout.
Wij mochten helpen bij de voorbereiding van de feestelijke opening en waren gisteren al in Nagypall, onder andere om de feestelijke mei boom te hakken, versieren en op te zetten.
F legde nog eens in het kort uit waar de traditie vandaan komt. In de dorpen werd vroeger op het erf van huwbare meisjes zo´n boom neergezet, stiekem zogenaamd. Dit gebeurde altijd door een groepje mannen, waarvan er één een oogje op het meisje had laten vallen. De mannen hielden het geheim en het meisje wist ook van niets. Op 1 mei kwam de jongen dan toevallig langs bij het meisje om wat te drinken en een praatje te maken, en kreeg dan al snel genoeg door hoe de boom in de smaak gevallen was. Een leuke traditie, die in het ene dorp blijkbaar meer leeft dan in het andere. In Nagypall waren wij niet de enigen die er eentje aan het opzetten waren, in ons dorp is nog niets te zien.....maar als je de tradities echt volgt, zijn er ook geen huwbare meisjes hier, er is een meisjes tweeling van 11 jaar....en verder gehuwde dames, weduwes, of moderne hippe die samenwonen.
Vanmiddag is dus de echte feestelijke opening, waar weer veel mensen worden verwacht. F en E zijn er klaar voor!

Beeldend verhaal?
Op de eerste dag van mei opende de expositie van F en E in Nagypall. We hadden voor een keer geen zin om een fototoestel mee te nemen. Altijd dat ding om je nek, er worden altijd al veel foto's gemaakt, er zijn nota bene in ieder geval 2 échte fotografen aanwezig, kortom redenen genoeg.
Toen we aankwamen hadden we al spijt, allereerst is er zo veel te zien dat op foto zou passen en bovendien wordt er nu een extra beroep gedaan op mijn beeldend vertellen bij gebrek aan echte plaatjes...
Plaats van handeling was dus Nagypall. Een mooi dorp richting Pécs, liggend aan de oude weg nummer 6. Een groot dorp, met niet alleen een hoofdweg midden door het dorp, maar ook diverse zijwegen. Die hoofdweg is niet zomaar een hoofdweg, het is niet zo'n weg als hier in het dorp, die opeens stopt in een weiland, of in een maïsveld en slechts als zandpad met diepe kuilen verder gaat. Het is een doorgaande weg, naar volgende dorpen en sinds kort heeft de weg alleen nog maar aan belang gewonnen omdat hij naar één van de opritten van de nieuwe snelweg M6 loopt. Een echte belangrijke weg dus.
En toch, afgelopen zaterdag was de weg tijdelijk dicht voor auto's. Van beide zijden hielden plaatselijke jonge mannen met de bekende gifgroene hesjes aan, het verkeer tegen, met zachte maar dwingende hand. En het werd nog geaccepteerd ook, omdat men wel zag dat er wat belangrijks aan de hand was.
Op het moment dat wij aankwamen was het al druk, de auto moest achterblijven aan het begin van het dorp, langs beide kanten van de weg stond het al vol. Auto's met H kentekens, afgewisseld met wat NL-ers. Op de stoep rechts in de schaduw drommen mensen, op straat eveneens en in de tuin van de galerie van F en E, een druk gepraat, gelach en heen en weer geloop. En daar tussen in, groepen dansende kinderen, dan weer in kleurige klederdracht dan weer in keurig zwart met witte blouse.
Iets na 4 uur, de officiële opening door de Nagypalli burgemeester en de NL honorair consul. Mooie, complimenteuze verhalen voor al het werk van F en E, voor de gemeente, de provincie en eigenlijk voor het land. Mevrouw de burgemeester hebben we nu 5x ontmoet, we kennen haar niet omdat we haar altijd slechts aanhoren, maar het lijkt ons een aardig mens. Omdat wij het moeten doen met beperkte H kennis letten we misschien meer op intonatie, klank en non verbale dingen en in alles lijkt ons de burgemeester oprecht en gemeend.
De opening is een feit en binnen barst de prachtige snaarmuziek los. De expo kan bezichtigd worden. Mooie foto's van Pécs in afbraak en opbouw, moderne kleurige machines in een eeuwenoude bouwput, met zicht op prachtige Jugendstil gevels. Kunstige voorwerpen gemaakt van recyclet materiaal, het thema van de expo is immers Cirkels. Tasjes van maïsplanten, tasjes van oude tabak/shagzakjes. Allerlei voorwerpen van oude fietsbanden, petflessen. Een oproep om niks meer weg te gooien want alles kan een 2e leven hebben. Dat is wel een gedachte die ook hier in het dorp zal aanspreken.
Buiten is de stemming geanimeerd, de auto's mogen weer door, langzaam. Er wordt gekletst over de expo maar tegelijkertijd is het een soort reünie, elkaar al een tijd niet gezien, een samenkomst van de permanent wonenden met de seizoens wonenden, die zo langzamerhand weer binnenstromen.
Zoals de traditie is, is iedereen tegen 6-en van harte welkom aan de andere kant van de straat, 100 meter verderop in de binnenhof van F en E 's huis. Een prachtig huis, in alle opzichten van binnen en van buiten. Als ik het lef en het geld had zou ik er een bod op doen, bij voorbaat wetend dat het kansloos zou zijn, maar toch, het is een huis om verliefd op te worden. En dat binnenhof ook. Niet zomaar een patio, wel 50 patio's bij elkaar, een heuse binnentuin is het, met overdekte en openlucht terrassen, een prachtige kelder, zitjes in zon en schaduw, bloemen, kruiden en alle privacy die je je kunt wensen.
En daar wordt door de dames uit het dorp een lekkere Bábgulyas geserveerd, terrines vol, diepe borden, schalen met lekkere groenten in het zuur, mooie broden, en natuurlijk wijn en water. De sfeer is goed en gastvrij, iedereen schuift aan bij iedereen en wij krijgen heel gezellig gezelschap aan onze tafel. Zogenaamde seizoens Hongaren, net een week aangekomen en in de gesprekken blijkt dat we in NL op een kwartier afstand woonden. We zwijmelen over de patisserie en over de viswinkel, we prijzen de slijter en de plaatselijke horeca en we bespreken de lekkere tosti’s. Maar ook qua belangstelling en binding met Hongarije zijn er linken en zo wordt het naast een reünie ook een nieuwe kennismaking.
Tegen 8-en nemen we afscheid, het was leuk, gezellig, sfeervol. F en E kunnen terugkijken op een geslaagde opening en hopelijk krijgen zij veel bezoekers het komende seizoen om in alle rust van de expo te genieten. In Nagypall dus, Pince galéria, kan niet missen. Behalve de woensdag, elke middag open.
Lodewijk
Als kind las ik al graag en mijn moeder en zus gelukkig ook, zodat wij elke zaterdag gedrieën naar de bibliotheek in `dorp´ gingen. Eerst in de kleine bieb naast de Maria kerk, later in het grotere pand. Drie leesboeken mocht je meenemen en helaas waren die vaak zondag of maandag al uit! Gelukkig kregen we ook boeken, op onze verjaardag, met Sinterklaas en als er een nieuwe Kameleon uitkwam, kregen we die sowieso, ook al was er niks te vieren. De nieuwe Kameleon was al feest genoeg op zichzelf.
Later kwam de Boekenbus er nog bij, dat betekende dus 2 x 3 boeken in de week en dat scheelde een hoop. Die boekenbus was minder fijn dan de bieb. Er stonden zogenaamde deskundigen in de bus, die zogenaamd veel verstand hadden van kinderen en daarmee ook van boeken die geschikt zouden zijn voor kinderen in een bepaalde leeftijd categorie. Dat was afzien, bijna elke keer. Standaard waren de boeken die ik uitzocht ongeschikt en de zogenaamde deskundigen keken dan kritisch over hun halve brilletje, zetten hun stem op kindertoon, heel irritant en begonnen vragen te stellen over mijn leesvaardigheid, of ze deden wat suggesties over ´andere leuke boekjes´.
Meestal ging ik samen met een vriendje de bus in. Dit vriendje F, had dezelfde problemen als ik, ook hij las ongeschikte boeken. Ik kan me nog één keer heel goed herinneren, ik had een ongeschikt boek gepakt, weet niet eens meer wat, mijn vriend F had een Agatha Christie, ook duidelijk ongeschikt ook al zaten we al in de 6e klas! Het ritueel van vragen stellen en suggesties was al afgerond en wij stonden met onze boeken stijf onder de arm te wachten tot ze nou eindelijk eens zouden worden afgestempeld. Vriend F voegde er nog eens fijntjes aan toe dat hij ze van zijn ouders wel mocht lezen.
De deskundigen, een man en een vrouw aarzelden. Tot slot, want die bus moet ook eens verder, dacht de vrouw dat ze een wereld oplossing had gevonden. Zowel vriend F als ik, moesten voor in de bus de twee eerste bladzijden hardop voorlezen. En daarna even kort vertellen wat we gelezen hadden.
We slaagden, allebei, met vlag en wimpel. Het leek alsof de deskundigen teleurgesteld waren, we kregen onze stempel, zonder woorden, en glorieus verlieten wij de bus. Wij stootten elkaar aan en vol bravoure vertelden wij ons verhaal aan onze klasgenootjes die wel wilden weten waarom we zo lang in die bus moesten blijven.
Kort geleden kwam ik vriend F tegen op het linkedin computernetwerk en al snel kwam deze mooie herinnering terug.
Voor het tijdperk van de bus, in dorp dus, met echte deskundigen die hun klanten kenden en ter zake kundige adviezen hadden, las ik graag spannende boeken of boeken met dieren in de hoofdrol. Wie kent ze niet? De Vijf. Wipneus en Pim, en een aantal boeken die speelden in Nederlands Indië.
In die tijd las ik een boek dat mijn hele verdere leven in mijn gedachten heeft gezeten, tenminste één passage er uit. Het boek ging over een dappere, stoute, avontuurlijke teckel, genaamd Lodewijk. Deze Lodewijk beleefde ontzettend veel spannende avonturen en als beloning voor zijn goede daden kreeg hij een schoteltje thee met veel suiker. Lodewijk de mensenredder heette het boek.
Toen we later zelf hondjes kregen probeerden we de truc met de thee en de suiker maar blijkbaar was dit alleen voor de Lodewijken van deze wereld.
Nu we teckel Daksi hebben moest ik steeds weer denken aan Lodewijk. Het is een oud boek, niet meer te koop en ik sprak er over met mijn moeder en zus. Mijn zus weet de weg in de 2e hands wereld en al heel snel had ze de Lodewijk boekjes op de kop getikt. Ik heb er 2 net herlezen, hartstikke leuk en Lodewijk de rattenvanger ligt nog op me te wachten. Die thee met suiker, die al zo'n bijna 40 jaar geleden toen ik de boeken las, zo'n indruk op me maakte, komt maar een paar keer voor en is zeker niet het Leitmotiv dat ik in mijn hoofd had. Maar toch ga ik het proberen, met Daksi, een schoteltje thee, niet te sterk, met veel suiker!
Lodewijk, voor alle teckel en andere honden liefhebbers.

Veilig Verkeer
Ons huis heeft een lange gang. Deze gang snijdt ons huis als het ware door midden, in 23 lange meters, met aan het einde een prachtig raam met uitzicht op onze boer buurman Imre en verder, veel verder, het land van Istvan, het terrein van de watermaatschappij en de heuvels met wijnhuisjes.
Wij houden wel van onze gang, hij is mooi lang en mooi breed, een prettige verkeersruimte dus. Soms is onze gang een verlengstuk van buiten. Lang voordat de woonbladen 'buiten naar binnen' haalden, waren dit soort ruimtes al in functie. Bij gebrek aan een overdekt terras, opslag voor vieze modderschoenen, natte parapluies. En omdat de auto ver staat, ook een handig plekje om de boodschappentassen neer te zetten, en verder alles dat de volgende keer mee in de auto moet.
De afgelopen maanden was de gang een verlengstuk van de bouw. Opslag voor gipsplaten die naar boven moesten. Zaagruimte voor plinten als het buiten regende. Kratjes met gereedschap, de diepvries die tijdelijk een andere plaats kreeg. Er was ruimte genoeg en het was een mooie afstelplaats, maar, de gang werd er niet mooier op. Stof, rotzooi, dozen troep, zaagsel, de laan die hij hoort te zijn en ook was, werd tot een smoezelige steeg met obstakels.
Sinds deze week is het weer naar behoren, een majestueuze gang voor Veilig Verkeer dwars door ons huis! Elke keer als we de gang betreden, genieten we, van de leegte, van de mooie ruimte, van de degelijke maar sfeervolle Pastorie gang. Met wat fantasie zie je de paters met hun wapperende habijten van kamer naar keuken snellen, of met hun gebedenboek in de hand op weg naar buiten, de trap op richting kerk.
Zo mooi en gezellig, je zou de gang bijna gaan inrichten met zitjes, met hoekjes en met boekenkasten en met....
Die verleiding kunnen we weerstaan. De gang blijft zoals de gang bedoeld is.
Wijding en Hemelwater
Gisteren hadden wij de wijding van de Loft Szent Imre gepland. Zondag, een uitermate geschikte dag daarvoor, vooral omdat onze bouwers A en E dan vrij zijn. A en E waren uitgenodigd met familie en natuurlijk M en M.
Wij hadden ze uitgenodigd voor een "Nederlandse Middag", dat wil zeggen om een uur of 3, eerst thee en koffie met eigengebakken Hollandse appeltaart met slagroom, eigengebakken hazelnotencake en daarna natuurlijk nog een drankje, wijn, fris, palinka met een eigengemaakte tonijnsalade. En eventueel kolbasz of nootjes voor de liefhebber....
Het dreigde vanaf de morgen, donkere wolken wisselden zich af met hete zonnestralen. We maakten een zitje in de tuin met voldoende stoelen en voor de zekerheid een parasol voor regen of warme zon. Alles leek relaxed. En juist om 3 uur, M en M waren net bij het hek, begon het te gieten, niet een beetje, net te veel om droog te blijven, ook al zou er een parasol, of twee, zijn opgezet.
Een Wijding van Loft Szent Imre met Hemelwater, mooier hadden we het zelf natuurlijk niet kunnen plannen. En meteen konden we de multifunctionaliteit van de Loft aantonen, door de hele boel naar boven te verplaatsen.
Er was verbazing over de ruimte, de grootte, het licht, de aankleding. Schoenen gingen zelfs uit om de vloer te sparen. Iedereen vond het mooi en al snel kwamen de suggesties over gebruik als Hotel, Expo ruimte. Herinneringen van vroeger, toen er haver en maïs op zolder lag, kwamen terug. De ouders van E, die er zelf vanwege kiespijn helaas niet bij was, kennen de pastorie goed van vroeger, als plek waar gewerkt werd en als locatie voor godsdienstles en de voorbereidingen voor het Heilig Vormsel.
De taart en cake gingen er in als koek, maar die thee en koffie......zo'n Nederlandse Middag komt er hier niet snel in vrees ik. Al na 20 minuten werd er over wijn gesproken, die ook best goed past bij gebak....één kopje uit beleefdheid lukte nog wel, maar bij de eerste zonnestralen die door de dakramen schenen en uitnodigden voor het alcoholisch vervolg in de tuin, straalden de gezichten, in ieder geval van de mannen, minus A, die niet drinkt.
En die tonijn, ook even wennen....vis uit de zee. Gelukkig vindt A alles lekker wat wij op tafel zetten en stonden we er niet alleen voor.
Al met al was het een goede wijding. Zonder geestelijken er bij, maar met rechtstreeks Hemelcontact en trotse families op het goed uitgevoerde werk.
P en ik zaten tevreden na te kletsen. Eén klus moet nu snel afgerond worden. Een heikel thema, al onderwerp geweest van menig dispuut tussen ons. Het bezoek van gisteren heeft aangetoond dat we echt niet zonder kunnen. Een stevige leuning langs de trap! Nu nog uitvechten wat voor één en hoeveel en dan is ook deze klus weer geklaard.
De dag eindigde donker en dreigend met prachtige blauwe luchten maar na de Doop bleef het verder droog boven de Loft Szent Imre!


Op klaarlichte dag
Zo eens in de zo veel tijd wordt het dorp opgeschrikt door een meervoudige kippenmoord. Nog geen half jaar geleden waren onze buren aan de beurt. Twaalf leden van hun kippen populatie werden om het leven gebracht en lagen met gebroken nekken en ogen zonder licht in het hok.
Onlangs bij de buren van M en M. Tweeëntwintig, 22 dus, stuks, volwassen kippen, bijna klaar voor de slacht en de diepvries. Een ongelooflijke strop van zeker 22 x een euro of 6, nog afgezien van het werk.
En in beide gevallen was er sprake van een vos, tenminste dat denkt men hier wel zeker te weten en dat ligt ook wel voor de hand, alhoewel er hier ook veel marters wonen, die dezelfde reputatie hebben.
De vos is dus gehaat hier in het dorp.
En toch, ik kan het niet helpen, maar telkens als ik een vos zie, verbreedt mijn mond zich tot een grote glimlach, een soort vossengrijns is het bijna, want ik ben gek op vossen. Oude, statige, arrogante vossen. Kleine, geraffineerde en jonge moedige. We verzinnen ook familieverbanden, de oude vader die als Verkenner optreedt. De jonge neef, die indruk wil maken. Het zorgelijke moedertje dat een heel gezin moet onderhouden. En als je eenmaal zo'n familieverband hebt verzonnen, dan heb je begrip voor de vos. De vos moet ook eten en de vos is ook een schepsel van Noachs ark.
En bovendien, in beide bovenstaande gevallen, hadden de mensen de kippenhokjes niet goed dichtgemaakt...
Ik houd die vossenliefde maar voor me, lijkt hier beter.
Vorige week was P even bij M en M, overdag. Er klonk wat geritsel in het struikgewas op de berg, boven het kippenveld. M riep dat er een vos was en M en P riepen terug dat het waarschijnlijk een kat was. Nog meer geritsel, wat dichterbij nu. P in actie, hij rende de berg op, schoot van rechts naar links en zag op het dak van de kelder de oude Vader. De verkenningsfase was al achter de rug en hij stond klaar om vanaf het dakje tussen zijn buit te springen. P kwam dichterbij en de vos begreep dat hij de aftocht moest blazen. Snel genoeg om niet gepakt te worden maar tegelijkertijd ook langzaam genoeg om zijn waardigheid te bewaren, liep de Vader weg op de grens tussen M en M en hun buren. Bovenaan draaide hij nog even zijn hoofd om en seinde " jövök vissza(I'll be back)" naar P, die zijn glimlach bewaarde voor thuis.


Tegen de verwachting
Click here
Ik had me zo voorgenomen om niet meer over het weer te schrijven. Normaal gesproken heeft dat ook geen zin, van april tot oktober is het weer een gegeven, warm, warmer of warmst, droog, droger, droogst, windstil of af en toe een verlichtend zuchtje. Elke dag hetzelfde en dus geen onderwerp voor een blog.
Echter tegen de verwachting in, heb ik daarnet toch maar besloten om iets te zeggen over het weer. Het weer is namelijk wat we nu meemaken en verder is er niks, zo ongeveer dan. Ik dacht dat het over zou gaan, maar aangezien het nu al sinds vrijdag aan één stuk door giet, stormt en donker is, heb ik mijn laptop op schoot genomen, zit ik voor de houtkachel, die aan is, met een lange broek en een trui.
CFD willen naar buiten, maar zodra ze de drempel over zijn, draaien ze zich abrupt om, en vluchten het huis weer in, op hun schapenvacht bij de kachel.
Het is weer om in een heel gezellig grand café te zitten, met de laatste kranten en tijdschriften, met een broodje kroket en zo meteen een bordje vlammetjes, en naar buiten te staren waar niets is, behalve regen, plassen en af en toe een durfal met een kapotte parapluie.
Dat grand café is er niet, en die kroket en vlammetjes trouwens ook niet, dus dan maar de Volkskrant on line met een bakje yoghurt en muesli en voor straks een wokgerecht met veel sambal van P.
En bovendien, we hebben hier niks te klagen, net wat hoger gelegen naast de kerk dan de gemiddelde huizen, en geen rivier of beek in de buurt, die ons kan bedreigen. Anders is het op veel plaatsen in Hongarije. Het haalt hier het nieuws en alle kranten en ik geloof zelfs dat het op het RTL4 nieuws is geweest, Hongarije verzuipt op veel plekken.
De rivieren treden buiten hun oevers, vredige beekjes worden tot woeste stromen die alles op hun tocht mee sleuren, van zwerfvuil tot voorgevels van huizen.
Er spelen zich drama's af, op korte afstand van ons dorp. In het dorp van Otto, de pottenbakker is de situatie ernstig, zandzakken, afgezette wegen, en gelukkig veel hulp van vriendelijke buren, die hier in H eigenlijk altijd wel klaar staan voor elkaar.
Als de link bovenaan dit bericht werkt, kun je een stukje Nieuws meekijken.



Nog één keer het water




Ingeburgerd!
Gisteren vierden we een klein feestje! Na een half jaar, na perikelen met de rug, na wat injecties, tabletten en zalfjes, was de inburgering van Daksi een feit.
De rug werd goed bevonden dus kon eindelijk de vaccinatie tegen rabies plaatsvinden, tegelijkertijd met het plaatsen van de chip en het verkrijgen van het paspoort.
De injectie tegen rabiës verliep rustig en bijna ongemerkt. De chip is een ander verhaal, we zijn blij dat, tot dusverre tenminste, de mens niet gechipt wordt! Wat te denken van een dikke spuit, een soort guts is het meer, waar je vroeger op kleuterschool linoleum mee gutste, wat uiteindelijk altijd bloed opleverde. En wat te denken van de chip zelf, de grootte van een flinke rijstkorrel en dan in zo'n klein teckelschoudertje....
Maar Daksi is een bikkel en na een flinke kreun zat de chip waar hij hoort te zitten. Nog even een check met de chip aflezer en daarna kon de chipsticker aan het paspoort worden toegevoegd.
Helemaal klaar is Daksi nog niet, over 2 weken wordt hij verwacht voor nog wat injecties, maar het begin is er. Officieel lid van de familie!

Dromen van gember
Wij hadden gisteren de eer en het genoegen om een privé bijeenkomst te hebben bij onze goede Koken voor Liefde! vriendin M. Een privé onderricht was het, maar ook gewoon bijkletsen, bij elkaar over de vloer en de ervaringen delen van het wonen in H, met de leuke en vervelende maar altijd eigenaardige en bijzondere kanten.
M had alle voorbereidingen getroffen, boodschappen, moestuin, een 8 uur getrokken kippenbouillonnetje, en natuurlijk de papieren met recepten. Alleen al op papier was het smakelijk en op sommige momenten ook verbazend. Nooit gehad en laat staan ooit zelf gemaakt.
We begonnen in de moestuin. Ondanks de weersomstandigheden van dit voorjaar stond er ruim voldoende prachtig bij. Wat te denken van wel 8 verschillende soorten sla, de één nog frisser en mooi bladiger dan de ander. En de heuvels met kruiden, een rijkdom aan salie, basilicum, koriander, komkommerkruid enzovoort enzovoort.
Omdat het een privé sessie was, gebruikten we niet de grote tafel maar gewoon ieder een kant van het aanrecht. Voor P en mij, en dus voor M een risico, want samen koken is ons nog niet vaak zonder discussies die uiteindelijk leiden tot verder solo koken, gelukt.
Het ging goed, M is de kookbaas en dat is zo klaar als een klontje omdat ze er gewoon meer van weet dan wij en zowel letterlijk als figuurlijk stond zij tussen ons in als rots in de branding.
Het was heerlijk, zowel het doen als het opeten. Eindelijk eens een lekkere risotto gemaakt, een mooi voorgerechtje dat lekker is en nog makkelijk ook, zelfs hier in Hongarije, en een heel apart dessert van zelfgemaakte choco spaghetti met hazelnoot en honing.
Ik zal niet uitweiden, de recepten zijn geheim, en natuurlijk te verkrijgen bij M als je meedoet aan één van haar kook workshops en bovendien is er over schrijven altijd een slap aftreksel van het daadwerkelijk zelf doen en zelf proeven.
Echter, er was 1 gerecht bij.....daar moet ik gewoon iets over zeggen. Een droom, als ik nu mijn ogen sluit, ruik ik het nog, zie ik het achter mijn ogen, en als ik mijn best doe, komt een beetje van de smaak weer terug op mijn tong.
Een mooi bordje met de 8 soorten sla, bedekt met prachtige King Prawns, en een dressing met heerlijkheden en speciaal voor mij met toevoeging van flink wat gember.
Ik schreef het ooit. Het is hier mooi en leuk, maar ik mis zee en ik mis Azië, en dan vooral datgene wat er zo samenhangt met die twee. Haventjes, bootjes, binnenvarende vissers, terrasjes, markten met vis, pepers, wokken op straat, de geur van specerijen....
En dit bordje was een soort combinatie van die twee. Een dampend hete pan, sissende King Prawns die van grijs naar roze verkleuren, het jasje met de handen verwijderen en de kruidige, gember dressing die langs je vingers drupt.
Helaas ligt er 5 kwartier auto tussen ons en dat verhinderde langer natafelen. Hartstikke tevreden reden we terug door de donkere, maar gelukkig droge Mecsek.
Een mooie dag was het. En zeker reden voor een vervolg!
De hebberige mens
Afgelopen woensdag mocht ik weer. Alweer naar M, maar nu voor een officiële, de derde, kookworkshop.
En weer was het zo leuk als gehoopt en in ieder geval ook weer zo lekker.
Ik kom er opgewekt vandaan, vol van nieuwe indrukken en moe van het 'doen' , het praten over eten en over van alles en nog wat.
Naast al het positieve heeft de workshop ook een nare bijwerking, tenminste op mij...en misschien zelfs meer dan één. Ik wil het allemaal net zo goed kunnen als M, ik weet dat het nog lang niet zo ver is en dus merk ik al weer mijn gewone ongeduld tot de volgende workshop, tot ik wéér mag. M noemt het gewoon leergierig, dat is aardig van haar. Ik weet dat het meer is, ik doe zeker niet overal aan mee, veel taken kunnen me ook gestolen worden, maar wat ik doe, wil ik goed doen en liever zonder veel concessies.
Naast dat ongeduld is er een soort van hebberigheid over me gekomen. Ik heb daar nooit zo'n last van. Wat andere mensen hebben hoef ik niet zo nodig en bij alles vraag ik me af of ik het echt wel wil. Zeker in ons huidige, muntjesomdraaiende leven, is dat de werkelijkheid van alle dag. Niet erg, kost me niet veel moeite....verleidingen zijn we snel de baas in ons mooie vrije leven hier.
Maar nu, na die workshops, heb ik toch een soort verlanglijst, want als je de dingen die je doet, goed wilt doen, horen daar automatisch weer andere dingen bij. Ik schreef al eerder over dat geweldig handige au bain marie pannetje, voor de truffelolie/boter met salie, voor de smeltende chocolade die in de mousse verdwijnt. En dan die rookoven, die gewoon op het gas kan en die zo heerlijk ruikt en waar de kalkoenfilet zo smakelijk uitkomt. En de pastamachine met hulpstukken voor tagliatelle, spaghetti en natuurlijk voor ravioli. Niet te vergeten al die siliconen bakmatjes, minimaal 2, zo praktisch, zo schoon en zo fijn voor de pizza. Oh, ja, bijna vergeten, de pasta droogmolen, onmisbaar..
Gelukkig ben ik naast een beetje perfectionistisch ook een geweldige realist. De schitterende website van onze 'oude' kookwinkel Oldenhof in Hilversum vertelt me dat ik van die aankopen ook 5!! keer een workshop bij M kan volgen en dan is de keuze toch snel gemaakt. Maar de duivel laat niet los, ik kijk verder, en inmiddels weet ik dat het via Marktplaats ook voordeliger kan, want het nadeel van de hebberige mens, is dat hij dingen koopt die hij eigenlijk toch niet nodig heeft en dus niet gebruikt en op het moment van ruimteschaarste in de kasten, op het Internet plaatst.
Ik wacht rustig af hoe mijn hebberigheid zich ontwikkelt. Wellicht ebt hij weg, wellicht gaat hij zich beperken tot de matjes en als hij toch bestendig blijft en de behoefte aan verse pasta en gesmolten chocolade niet meer te houden is, dan zal ik voor de bijl gaan.
Maar zo ver is het nog lang niet. Eerst maar eens naar de volgende workshop.





Een twijfelachtige eer

We zijn net terug van een 'luchtpauze'. Sinds zondag regende het en niet zo maar een bui, het goot harde stralen in één doorlopende plensbui, versterkt door harde wind. Eigenlijk hebben de Engelsen er wel een beschaafd woord voor dat de lading goed dekt. Een shower. Met veel gevoel voor understatement dan.
Zelfs de honden hadden geen zin in buiten en zo waren we veroordeeld tot elkaar op behoorlijk wat m2-ers, maar toch. D probeerde met veel machtsvertoon en arrogantie om de haverklap de leider van de roedel te worden. Aanvankelijk leverde dat slechts een snauw op van C, maar sinds gisteren werkt het C zo op de zenuwen dat hij zijn leidersrol eens flink wilde verdedigen. P speelde de dompteur zonder zweep maar met blote armen en ik liep als een soort scheidsrechter zonder fluit op eieren.
Tijd om naar buiten te gaan dus!
Na wat wijze lessen van het Internet dat ons nog eens uitlegde hoe wij ons hebben te gedragen in een strijd om macht in de roedel, trokken we onze laarzen aan, regenjack aan en weg, het land op.
Het ging goed, wonderbaarlijk goed. Alle honden vrolijk, rennend door het hoge gras, een harde botsing van een rennende blinde D tegen de billen van C, wat slechts met een toegeeflijke snauw wordt beantwoord. P is er nog niet gerust op en loopt te spieden naar onraad, maar alles verloopt zoals het hoort. Wij een natte broek van het hoge gras, een heerlijke frisse neus. C die netjes meeloopt naar het hek, D die meeloopt en F die wat later komt omdat ze nog een 'date' had met wat reetjes.
En nu maar hopen op meer mooi weer en meer mogelijkheden voor buitenspelen. Je zou verwachten dat de honden met een handicap wat meer mededogen met elkaar zouden hebben, maar de strijd om macht blijft schijnbaar van een hoger belang.
Net was er even een stukje blauwe lucht te zien, maar dat is inmiddels al weer vervangen door het matte grijs van de afgelopen dagen. En nog mogen wij hier niet mopperen. We hebben het droog in huis en ook in de kelder en de schuren en zelfs in de moestuin lijkt het mee te vallen.
Op het H nieuws zijn ernstiger beelden te zien. Zandzakken. Verzakte huizen. Verdronken auto's.
Sinds 50 jaar is dit het aller-slechtste voorjaar in Hongarije. Fijn dat we zo'n record mee mogen maken. Nou, als er dan een mooie zomer, een lange nazomer, een milde herfst en een zonnige koude winter op volgen, praten we nergens meer over.
Zweden, zweten en nieuws uit de roedel, juni 2010
Gelukkig heb ik nog trouwe lezers. Vanmorgen werd ik er zeer vriendelijk op attent gemaakt dat mijn laatste blog al weer een week oud was, of ik misschien leed aan een writers block, geen inspiratie, geen tijd? Fijn om te merken dat er blijkbaar een bepaalde verwachting is, zin om te lezen en te reageren en dat uitblijven van een blog bij sommige vrienden een signaal is om eens te vragen hoe het is.....
Hoog tijd voor een nieuw schrijfsel dus, tijd genoeg in ieder geval en bovendien vind ik tijd meestal een zwak excuus, prioriteit, dat is waar het om gaat.
De roedel is rustig. Of liever gezegd er heerst een gewapende vrede. Als ik er zo over nadenk lijkt het precies op de situatie van dit moment in NL, de situatie van de laatste weken. Bekvechten, elkaar in de haren vliegen, grijnzen met de lip iets te ver opgetrokken. De echte president Coco, de wijste van allemaal, boven de partijen maar als het vuur te na aan de schenen komt bijt hij van zich af. De vechter Daksi, vasthoudend, fel, blind en soms verblind en niet altijd redelijk en natuurlijk Flicka, die zenuwachtig dansend door alle situaties heen blaffend haar middenpositie behoudt. Geen Première maar wel vast in de Kamer. Wij hebben duidelijker dan voorheen onze stem uitgebracht, niet leuk want we houden van alle drie heel veel, maar voor de rust in de roedel is het blijkbaar nodig. En dan nog de bijkomende moeilijkheid om als 'ouders' één lijn te trekken en niet onderling lelijke campagnes te voeren.....
Onze formatie is al bijna weer rond, ruim voor 1 juli dus en buiten een pleister, woorden en hoofdbrekens heeft het niet veel gekost. Wat tijd en prioriteit misschien?
En het weer helpt ons, de m2 -ers zijn weer wat uitgebreider nu we de tuin weer kunnen gebruiken, beter gezegd, nu de honden de tuin weer kunnen gebruiken. Wij worden lek gestoken door een ontelbaar aantal muggen, die alleen daar zijn waar wij willen zijn, in de schaduw. In de zon is het insectenvrij, maar na de buien en temperaturen van de laatste weken zijn we nu weer omgeslagen naar de andere kant van het spectrum. Tegen de 30 graden en het wordt nog gekker. Vanmorgen was ik bij Ágnes, de kapper, en daar was het enige nieuwtje dat ik verstond, dat het dit weekend 38 graden gaat worden!
En we zijn al zo aan het zweten. Het trapgat van onze Loft Szent Imre moest nog worden afgewerkt om gevaarlijke situaties voor hondjes en slaapwandelaars te voorkomen. De ideeën liepen uiteen van een ijzerwerk, houten spijlen of gehard glas. Uiteindelijk hadden we gekozen voor een gipsen wandje, goed dicht en heel goedkoop. Echter dat trapgat liet me niet los want een gipsen wandje waar je niks mee kunt, dat er alleen staat te staan, dat paste niet in mijn idee van styling.
Opeens kwam het gouden idee, dat P gelukkig ook kon omarmen. In plaats van een gipsen wandje hebben wij de hulp ingeroepen van een viertal lage Billy's, ook hartstikke dicht, hoog genoeg, en dan ook nog eens plaats voor boeken die al te lang naar mijn zin in dozen liggen opgeslagen. Gisteren ondernamen wij dus de tocht naar de Zweedse enclave in Budaörs omdat daar nou eenmaal het alleenrecht op Billy's rust. Via de nieuwe M6 waren we er in 2 uur en dat was al een opsteker. Dat de Billy's er allemaal waren, zoals het ook op Internet stond, evenals de spiegel voor in de Lofter badkamer was het goede nieuws nummer 2 en dat we ook nog gordijnstof vonden, servetten en een grillpan was mooi meegenomen.
Billy's zijn niet ingewikkeld, er zit een goede gebruiksaanwijzing bij en toch, bij Ikea meubels wordt er altijd even gevloekt. Volkomen onterecht want de fout zit bijna altijd bij de mens en niet bij de kast.
Nu is het trapgat veilig, in de badkamer kunnen de haren worden gekamd en de stof voor de gordijnen is geknipt. En laten we nou ook nog 2 buurvrouwen hebben die goed met de naaimachine overweg kunnen....
Uiteraard volgen er nog foto's van gevulde Billy's en gestoffeerde ramen, eerst moed verzamelen om de zware dozen door de hitte naar binnen en boven te dragen.
Tijd genoeg wederom, maar de grillpan krijgt nu even prioriteit.
Snel fruit
P is in de moestuin bij de aardbeien om precies te zijn en ik sta onder de kersenboom. Beide schaduwrijke plekjes en daarom helaas ook muggenrijken. Om de haverklap horen we van elkaar handen die op armen of benen slaan, om te doden, meestal te laat en daarom gevolgd door een ingehouden krachtterm. We zijn bezaaid met bulten. CFD helpen en daarom zijn we ook druk doende om bij hen de muggen ver te houden, we weten eigenlijk niet goed of zij ook gestoken worden, maar we denken van wel.
C is in de moestuin. Sinds D bij ons woont vindt C dat hij zich door het hek van de moestuin mag wringen, door het jonge groen mag lopen en bij de rand iets neer mag leggen. Zo wonderlijk wat een nieuw hondje in de groep voor gevolgen heeft....de moestuin was altijd verboden gebied voor hen en dat wordt het binnenkort ook wel weer.
FD zijn bij mij. D met een touw in de bek en F in de wacht op wat komen gaat.
Het fruit heeft ernstig geleden door het weer van de afgelopen tijd. De kersenoogst was al minder dit jaar, na een prachtige bloesem nota bene, maar de situatie is nu anders. Ik sta onder de boom en normaalgesproken kon ik blijven staan om bij 1 tak mijn bakje en mijn mond te vullen. Nu hangen de kersen sporadisch. Ik pak de onderste tak, pluk 3 kersen en trek dan een hogere tak naar beneden voor de volgende 4. Zo werk ik de boom af en later zal P de echte hoge takken doen.
Uiteindelijk hebben we beiden wel een bakje fruit te pakken maar de consumptie moet in haast. Het prachtige fruit rot weg onder je ogen dus snel snacken is geboden.
Geen inmakerij of jam dit jaar of wat bewaren voor in een taart. Het is niet anders. Voor ons jammer maar geen drama. Anders is het voor de echte fruittelers in H. De verwachte opbrengst zal 30% lager liggen dit jaar door de geleden waterschade. De tijd tussen plukken en in de winkel liggen is vaak al te lang en het fruit dus bedorven. Een dikke strop voor een grote beroepsgroep en natuurlijk uiteindelijk ook voor de klant die duurder fruit of duurder en nog geïmporteerd ook, zal moeten kopen.
Vanaf het terras
Op 'ons' terras in Bonyhad is veel te zien. Uiteraard de auto's die langs rijden, sommigen gewoon 1x omdat ze ergens op weg naartoe zijn, maar sommigen rijden rondjes. Misschien omdat ze mooie auto's hebben, echte mooie, of uitgebouwde, opgevoerde en gepimpte exemplaren met uitlaten die veel lawaai overbrengen. Ze maken indruk op de terraszitters, tenminste dat is de bedoeling, en meestal is er ook wel een zorgvuldig opgemaakt meisje of een clubje stoere jongens dat zwaait en soms instapt.
Tegenover is het vermaak rustiger want daar is de kerk. De deur blijft meestal openstaan en als we strategisch gaan zitten, kunnen we een beetje meegenieten, met ons drankje of ijsje voor ons, en in ieder geval weten we de voortgang en zien we de Zegen, de Wegzending en horen we de laatste bel rinkelen. De kerkgangers kletsen nog wat, dralen bij de deur, sommigen komen op ons terras en na een minuut of 10 loopt de pastoor naar de overkant, naar zijn prachtige pastorie met mooie binnentuin én elektrische poort.
Naast ons zit de heerlijke broodbakker, altijd vers en iedere maand wel een nieuw soort, we proberen ze allemaal en nooit vallen ze tegen. Het is er een drukte van belang, de geur van de oven trekt in onze neuzen en dat verkoopt.
Daarnaast zat een grote winkel. Echt zo'n typisch H warenhuis met goedkope kleding, goedkope tassen en koffers, panty's, handdoeken. Textiel dus, niet zo mooi, wel praktisch en goedkoop dus. Ik kocht er ooit sloffen, prima, truttig maar ook bijna voor niks. Zo'n warenhuis waar er veel van zijn, Made in China, waarschijnlijk nog door kinderhanden ook.
De winkel verdween, opeens in stilte. Geen uitverkoop, geen aanplakbiljetten met akcio, op een dag was het pand leeg. Toen het leeg was zag je pas hoe groot het eigenlijk was en al snel kwamen de dromen over opvolging. Geweldig pand voor een leuk restaurant, mogelijkheden voor een terras, misschien wel een Aziaat? Of zo'n mooie verswinkel, met groente, vlees en traiteurhoek? Of een mooie woonwinkel, een wijnwinkel, een viszaak? Desnoods een wokpaleis of een zaak met móóie schoenen en tassen...
Het pand bleef leeg en elke keer keken we vol afwachting of er leven was. Vorige week waren alle ramen dichtgeplakt en de spanning nam toe. Ik loerde door de spleetjes maar die waren zo smal dat ik niks zag. Na een paar dagen verscheen er een aanplakbiljet op de ruit. Kleuren rood, wit en groen en de winkel VIANNI kondigde zijn komst aan.
VIANNI, ik kende het niet, in mijn oren klonk het Italiaans en de dromen over traiteurs met verse pasta's, mooie olijfolie en balsamico, zelfs mooie maaltijden en verse kruiden, gingen verder.
Gisteren zat ik er weer en er was reuring. De dichtgeplakte ramen waren nog steeds dicht maar nu met een levengrote sticker van Vianni. De plakkers waren er druk mee want Vianni wil blijkbaar niet dat je makkelijk naar binnen kijkt en laat via de ruiten weten dat er elke week veel akcio is en vooral ook heel olcso. Dat laatste woord stemde me niet meteen gelukkig. Olcso, goedkoop, mooi meegenomen maar niet meteen een synoniem voor mooi, leuk of vernieuwend.
Op de terugweg naar de auto liep ik langs Vianni, ik strekte mijn hals om over de sticker te gluren en meteen wist ik dat ik mijn dromen nog maar even verder moet dromen....
Vianni is een kruising tussen een goedkope supermarkt, een goedkope drogist en een goedkope Blokker.
Shampoo, 2 halen 1 betalen. Plastic kratjes, bakjes en zakjes, wc papier in mega verpakking. Kortom het bekende assortiment in een prachtig mooi groot pand op A-locatie. Het is niet anders.
Net als vroeger bij Blokker en Kruidvat zal ik er heus weleens komen want een mooie aanbieding, wie valt daar nou niet voor, maar om te zeggen dat Bonyhad hier rijker van geworden is.....helaas niet.
Bij de tijd
Zoals bekend is de Kerk onze buurman. Al sinds 1776 staat de Kerk op de heuvel en trekt gelovigen uit het dorp, steeds minder en minder. Niet alleen vanwege de ontkerkelijking trouwens, het aantal inwoners is de laatste eeuwen ook aanzienlijk gedaald met een dieptepunt na WOII, toen alle Schwaben werden verdreven.
De kerk heeft klokken in de toren, zoals het hoort en die luiden 3x per dag, om 5, 12 en 19 uur. Prima is dat, je hoeft nooit na te denken, als de klok luidt weet je hoe laat het is zonder nadenken.
Een aantal inwoners vond dit toch een beetje mager. De toren heeft namelijk geen buitenklok, geen klok waarop je kunt kijken, terwijl die toren toch zo geschapen is dat je er een mooi uurwerk zou kunnen ophangen, zelfs aan 4 zijden zodat reizigers van alle windstreken en de inwoners zelf, altijd Bij de Tijd zouden kunnen zijn.
Het particulier initiatief Torenklok was geboren. Er kwam een collecte, er kwamen discussies over wel of geen klok, het Dorp spleet in voor- en tegenstanders of nonchalanten. Voor ons hoefde het niet zo, we hebben een horloge en bovendien geeft 3x luiden voldoende duidelijkheid naar ons idee. Aan de andere kant, wij zijn niet tegen een klok en zeker niet tegen initiatieven om het Dorp Bij de Tijd te maken, dus ook wij stortten op de Klok bankrekening.
Zoals het altijd gaat in dit dorp, er wordt gekletst. Ik kan er maar moeilijk aan wennen, maar blijkbaar hoort het er bij. Praatjes over wie wel en wie niet heeft betaald, verhalen over waarom mensen niet hebben betaald. Roddels over mensen die hadden toegezegd te betalen en dat niet hebben gedaan. Bah, je zou toch bijna vergeten dat het om een Klok gaat op een Kerk en dat het bedoeld is om Bij de Tijd te zijn.
In ieder geval, vorige maand was er voldoende binnen om de Klok aan te kopen en te laten installeren. Aangezien wij buren zijn hebben wij het zicht en maakte P foto's van het indrukwekkende klim- en boorwerk. Wij hadden verwacht dat de installatie met tam tam zou gaan. Het dorp uitgenodigd eromheen, kijkend, bewonderend, applaudisserend als de klok zijn Tijd zou aangeven, maar niets van dat alles. Zoveel 'lawaai' als er is geweest tijdens de collecte, zo in stilte werd de klok bevestigd.
De klok hangt nu en voor in het donker hangt er zelfs een lampje boven en dat lampje vind ik eigenlijk nog mooier dan de klok zelf. Het is een baken, met veel fantasie en als de takken van onze notenboom er voor waaien, zelfs een vuurtoren met fel flitsend licht.
Er was geld voor 1 zijde van de toren, maar er is nog wat over en de discussie brandt nu weer los. De initiatiefnemers willen een slag in de klok, elk uur, misschien de halfjes en kwartjes er nog wel bij, dat is nog niet duidelijk. De buren van de klok, en wij dus ook, vinden een slag nou niet zo nodig. Zeker 's nachts niet.....
Vannacht kregen we alvast een voorproefje van hoe zo'n slag zou kunnen werken. Vanaf een uur of 1 tot en met nu onweert het, wisselend hard en dichtbij, zachter en verder en weer terug knallend en flitsend.
Wij sliepen onrustig en dat gold ook voor CFD.
Toch zijn we al te veel Dorps geworden om ons er druk over te maken. Als er veel mensen zijn die graag een slag willen, nou laat die slag er dan maar komen, elk lawaaipatroon went zoals bekend en als een slag het dorp nog meer Bij de Tijd brengt, wie zijn wij om er tegen te zijn?
Misschien komt er nog wel een officiële opening, misschien wel een inzegening, geen idee, dan later natuurlijk meer hierover.








Veilig en vrij van muggen

De Loft details vorderen. Inmiddels is het trapgat veilig, de meeste boeken zijn uit de dozen en voor de ramen aan de achterzijde hangen gordijntjes. Verder hebben we horren gemaakt en voor de ramen aan de achter- en voorzijde geplaatst, zodat de ramen ver open kunnen, zonder dat er muggen binnen vliegen.
Ook voor de VELUX dakvensters hebben we horren en natuurlijk komen er ook gordijntjes aan de voorkant en bij de badkamer deur, maar die zijn nog in de maak. Zo met de ramen open is er heerlijk voldoende ventilatie en de temperatuur dus normaal. Kijk maar even mee op de plaatjes.
De komende dagen ben ik weer eens heerlijk ondergedoken in De Grote Stad. Zó lang geleden dat ik op mijn eigen manier kon struinen... Eind november was het en de stad was in Kerstsfeer. Natuurlijk had ik in de tussentijd wel gewild, maar er was ander werk aan de winkel, De Loft Szent Imre uiteraard en ook daarna was er elke keer iets waarom het niet handig was om een paar dagen te vertrekken. Maar nu wordt het dubbel en dwars goed gemaakt dat weet ik zeker! Volgende keer dus Stadsnieuws.



In de tussentijd
Ik ben terug. Het was overweldigend. Natuurlijk volgt er meer, maar in de tussentijd in Nagyvejke was er ook wel het een en ander aan de hand, en dat kom eerst.
Het wil geen mooi weer worden. De dag voor mijn vertrek werd ons buurdorp Aparhant overvallen door een wolkbreuk. We waren even eten, waren er doorheen gereden en er was nog vrede, bloemen, beetje hout hakken, beetje in de tuin werken en niemand en niets op straat. Een dik uur later, modderstromen over de weg, het hele dorp uitgelopen, kijken, schrobben, alle poepauto's in bedrijf om kelders leeg te pompen...en een groot gat in de weg naar Nagyvejke. Met peilstokken werd gemeten want ook over het gat heen was een rivier ontstaan en een eerste durfal nam de weg. Met wat bochtenwerk konden wij ons huis ook bereiken. In ons dorp niks gebeurd, alles droog, alles in rust.
Hoe anders was het deze week, ik hoog en op 1,5 dag na droog in Budapest en ons dorp in rep en roer. Een mega onweer, regen, storm, stortbui van lange duur. Tv's en apparatuur stuk bij buren, moestuinen waar bloed, zweet en tranen in liggen verwoest. Kelders ondergelopen, kelders en schuren ingestort. Gelukkig geen gewonden, maar wel veel wonden op de ziel. Wat een schade en wat een raar jaar is dit.
Het is het onderwerp van de dag en iedereen is druk om de rotzooi op te ruimen, kelders leeg te maken en de schade op te nemen en in de zware gevallen, planningen te maken om de ingestorte kelders en schuren weer te repareren. En nu maar bidden en duimen voor een betere zomer.....inmiddels is het 26 juni en het giet al weer!
Uiteraard was P in goed gezelschap deze week, samen voetballen kijken, eten bij M en M, helpen op straat met de modderstromen, foto's maken voor verzekeringen.
Voor mijn thuiskomst stonden er vaasjes met rozen, gered voor de zondvloed uit onze eigen tuin.









Textiel en andere ontdekkingen
Ik ben dus terug, sinds vrijdagavond. Tenminste, mijn lichaam is terug maar in mijn hoofd zit ik nog grotendeels daar. Zo veel gezien, gehoord, meegemaakt en ervaren, dat is niet meteen weg, ook al heeft de trein mij in rustig 2,5 uur weggeleid.
Te veel dus ook voor één blog, ik knip het in stukjes en ben ook niet volledig.
Dinsdag stond het textielmuseum als eerste op mijn lijst. Dat museum zou eerlijk gezegd niet snel in mijn scoop terecht gekomen zijn, ware het niet dat er nu een expositie staat van onze vriendin Frouke en pottenbakker Otto. Zij samen bezitten een enorme en een enorm mooie collectie draagdoeken, geweven doeken, waar vroeger en misschien nu nog wel, baby's in gedragen werden. Zo, op de hand hadden we er wel eens een paar gezien bij F of O, en zelfs een keer één op de antiekmarkt in Pécs, maar zo'n grote collectie bij elkaar en dan in Budapest, dat moest toch gezien worden.
Het textielmuseum staat in district III, een district dat ik nog maar matig kende, dus ook dat was al de moeite waard. Met de voorstadtrein een paar haltes en dan is het weer een andere wereld. Lelijke flats, grauw, zeker in de regen van deze dag. Een drukke weg die de wijk doorsnijdt, veel geparkeerde auto's, garages, maar dan opeens mooie straatjes. Bijna weggedrukt tussen het Ramada hotel en een sombere flat een oude synagoge met veel groen ervoor. Sowieso viel me dat op, met groen was toch geprobeerd om de wijk minder somber te maken en de mooie oude elementen uit te lichten.
Het straatje van het museum was ook mooi, oude pandjes, galerieën, woonhuizen, een straatje met keitjes en weer veel bomen die de flats aan de overkant verzachtten. In tegenstelling tot de folder was het museum niet om 9 maar pas om 10 uur open en ik liep nog wat verder de wijk in. Een makkelijk plan, 3x rechts houden en je komt weer bij de plek van bestemming. Nog meer garages, een drukke straat met bussen, veel kroegjes en kleine winkeltjes, tussen de flats een kleuterschool met kleurige speeltoestellen. Aan mijn rechter hand een mooi oud pakhuis, duidelijk opgeknapt en nu plaats voor winkels en kantoren.
En opeens zag ik bekende letters. In deze straat zit een filiaal van Culinaris, een prachtige winkel met culinaire kostbaarheden uit écht de héle wereld. En niet zo maar een filiaal trouwens, vergeleken met de relatief kleine ruimtes in de binnenstad, leek me dit wel de hoofdzaak!
Ik trad binnen in dit paradijs, mijn handen op mijn rug en er op bedacht dat mijn mond niet open zou vallen, of zelfs dat ik zou gaan kwijlen.....alle continenten vertegenwoordigd, een geweldige chocolade afdeling, wijn, specerijen, sauzen, jams, te veel om op te noemen. En de vers afdelingen, kazen, hammen, worsten, verse pasta's, salades om mee te nemen, vis, sandwiches. En ook nog eens allemaal in een mooi concept neer gezet, stijlvol, met rieten mandjes als boodschappenwagen en met mooie bruine papieren zakken om alles mee naar huis te nemen.
Mijn handen bleven op mijn rug maar mijn ogen vraten alles op en namen alles mee. Om toch iets tastbaars te hebben, kwamen er 2 zakjes met zaad in mijn mandje terecht, gemengde sla en lamsoren.
Bij één rek bleef ik wat langer turen. Chocolade, een behoorlijke brok, die een houten lepel omvat en waarin een injectienaald met vloeistof gestoken is. En opeens heb ik het door. De totale stelling is gevuld met zakjes die de basis vormen voor een heerlijke chocolademelk. Zakjes openmaken, het lepeltje met de chocola in een grote mok doen, hete melk toevoegen en het injectiespuitje leegdrukken. En het resultaat is een heerlijke Godendrank in ik weet niet hoeveel verschillende smaken...ik grinnik geluidloos en ik weet dat ze hier in het dorp zouden denken dat ik gek geworden ben als ik hierover zou vertellen. Als ik in één van die flats zou wonen, had ik er vast één of meer geprobeerd, nu blijft het even een droom.
Ik vervolg mijn weg, sla nog een keer rechtsaf en ben weer bij het museum. Een leuk oud pand dus, met op dit moment een viertal stokken ervoor met rood wit lint ertussen en 2 borden die me waarschuwen niet onder het lint door te gaan omdat dit levengevaarlijk is, vanwege het dak. Natuurlijk doe ik net of ik het niet heb kunnen lezen en ik loop naar de deur en druk hem open. Gelukkig, alles in orde en ik koop een kaartje bij een heel aardige mevrouw. Ze vindt het leuk dat ik kom en ik vertel trots dat F en O vrienden zijn en zij zegt dat ze dat al dacht.
De doeken hangen mooi en bij elke doek staat duidelijk uit welke streek hij afkomstig is en wie de eigenaar is. Ik kijk eens kritisch naar de plafonds want ik heb net van de mevrouw gehoord dat het dak slecht is, dat het zo vreselijk heeft geregend en dat er wat van het dak is afgevallen. De plafonds zijn droog, nergens een kring, een druppel of het begin van nattigheid en gerustgesteld over de doeken kijk ik verder. Er draait ook een leuke video met een aantal interviews met oude dames die vroeger de doek gebruikten voor kinderen en kleinkinderen. Ze demonstreren de doeken met een pop en ik verbaas me over hun handigheid. De mevrouw is echt heel vriendelijk en gaat zelfs een kopje koffie voor me zetten omdat ik met deze regen toch gekomen ben.
Als ik klaar ben wil ik haar bedanken, maar ze is nergens meer te vinden en ik loop naar buiten, stap over de rood witte draad heen en loop verder de regen in.
Ik vervolg mijn weg naar Obuda, ook een heel kleine oude enclave tussen veel betonnen geweld. Met de voorstadtrein die nooit lang op zich laat wachten rijd ik weer naar de binnenstad en ga aan het volgende onderdeel van mijn lijstje beginnen.













Rijstijs
Ik wist het uit te stellen tot de laatste avond, de donderdag dus. Binnen het palet van alle verleidingen die Budapest biedt, is dit er ook één. IJs. Gelukkig zijn Hongaren ijseters. Op elke hoek is het te koop en het mooie is, dat het voor iedereen is, oud en jong, rijk en arm, yup, dink en nink, gezinnen.
Al vaker was ik watertandend langs de bakken gelopen maar omdat er zo veel andere verleidingen zijn en ik ook niet overal aan mee kan doen, had ik ze gelaten voor wat ze waren en had ik achter mijn watertje alleen gekeken en me georiënteerd op het moment.
En voor dat moment had ik ook wel een goede keuze gemaakt, een relatief nieuwe, 8 maanden open, cukraszda, Charlotte. Ik was er toevallig terechtgekomen voor koffie en water na een heerlijke Thaise curry met extra hete pepers op een andere avond. Zelfgemaakt ijs en prachtig gebak.
Ik wil het ijs uit Bonyhad niet te kort doen, dat smaakt ook, maar dit zag er wel extra speciaal uit, zelfgemaakt dus en dat was te zien.
Ik keek naar de bakken en in mijn hoofd ontstond de keuze. Eén bak had geen kaartje en was gevuld met crèmekleurig ijs met af en toe een bruin puntje. Ik vroeg aan het meisje wat het was en ze zei Rizs. Waarschijnlijk heb ik nogal schaapachtig gekeken want al snel zei ze het in het Engels nog eens, rice....
Natuurlijk wist ik het H woord 'verbaasd' weer niet en daarom vroeg ik haar maar of het lekker, finom, was. Non verbaal straalde ze uit dat het niet zo belangrijk was wat zij vond, ik moest het toch eten en ze pakte een klein plastic lepeltje en liet me proeven. Finom dus, en eigenlijk wel heel erg finom.
Ik kreeg mijn glazen bokaal en ging genieten. Voordeel van alleen zijn is dat je niet hoeft te praten en ik had dus alle tijd om boven mijn bolletjes weg te mijmeren. Dom dat ik daar nou niet aan gedacht had, rijstijs, natuurlijk! Mijn oma maakte toch ook wel eens rijstepudding, ook met kaneel want dat waren die bruine puntjes....wat ongelooflijk lekker en die andere smaken ook trouwens. En het was te verwachten, deze verleiding was zo groot, dat ik de volgende dag, voordat ik met mijn zware tas richting trein liep, nog een keer ging en ook weer voor de rizs, onder andere dan.....
Voor liefhebbers, Charlotte is te vinden op de Vamházkörut, tussen de grote overdekte markt en Kálvintér in, vanuit de Donau aan je linkerhand.
Over verleidingen gesproken. Bij sommigen stond ik bewonderend even stil, wetend dat ik er nu niks mee zou kunnen, als gast van Budapest, als reiziger met de trein. Maar als ik inwoner zou zijn, oh, oh, wat zou ik dan voor de bijl gaan, regelmatig en groots.
Het was op de markt in de Fény utca en in de benedenverdieping van de markt in Pasarét, beide in Buda, niet eens zo ver van elkaar. Vitrines vol met mooie en ongetwijfeld lekkere dingetjes. Geweldige ambachtelijke broodjes, kazen, prachtig beleg, en fingerfood. Een andere vitrine met 2 soorten lasagne om mee te nemen, andere maaltijden, toetjes, salades. Zelfs een viskraam met echte verse vis die nog goed rook ook. Ik viel van de ene verbazing in de andere.
De NL lezer raakt misschien verveeld van deze verwondering en bewondering maar de mede NL-se provinciaal in H, zal het begrijpen. Wat een rijkdom, wat een keuze en variatie en wat jammer dat het in onze omgeving niet te vinden is. Ik keek naar de klanten, echt geen expats allemaal, ook veel Hongaren, de meeste eigenlijk, maar natuurlijk hing er wel een prijskaartje aan en zijn deze markten niet voor niets in district II en niet in VIII, waar ik later nog over zal vertellen.
Ik geniet nog na van mijn rijstijs en weet nu al dat ik de volgende keer weer zal gaan en dan misschien voor het Tokaj szamorodni ijs, onder andere dan....
En voor wat het beleg betreft. In onze spajs hangt een grote ham, uit het eigen dorp van een buurtvarken en die gaan we deze week aansnijden. En al die andere lekkere dingetjes? Die bewaren we in het geheugen als prettige herinnering aan Budapest en wie weet komt het nog eens zo ver dat ze afdalen naar onze provincie.






Kijken naar de wereld
Ook Budapest is gedeeltelijk in de ban van het WK voetbal. Van gekte is geen sprake, als je wilt kun je je er makkelijk aan onttrekken, maar een zekere betrokkenheid is absoluut merkbaar, ook al doet Hongarije niet mee met de wedstrijden.
De meeste cafés hebben een scherm buiten staan en een zwart bord met daarop geschreven welke wedstrijd ingeschakeld zal staan en wat de aanbieding van de kaart is, die er lekker bij bekt. Maar ook aan de toevallige voorbijganger is gedacht, of aan de hekjeszitter, de paaltjeshanger of de grond zitter. Op diverse mooie pleinen staat een mega scherm met bijbehorend geluid waar iedereen welkom is, met of zonder zelf meegebrachte consumptie. Van een aantal schermen mag iedereen genieten, de luxe kijker vanaf het terras met zijn glas en bordje voor zich en pal ernaast de liefhebber, met een sigaretje, een blikje en een vriend naast zich om mee te babbelen.
De sfeer is leuk, heel ontspannen, niet fanatiek.
Het eerste scherm dat ik zo tegenkom staat in district XI, tussen de Fehervári markt en de Allee shopping mall in. Een plein dat van kale vlakte geworden is tot terrassen plein, afgewisseld met groen en open ruimte. Mijn terras hoort bij een keten van Coffee zetters met bijbehorende spijzen. Ik ben wat afwachtend maar word zeker niet teleurgesteld. Voor de tijd dat het opeten van mijn pita broodje met zeer smakelijke aubergine crème kost, kijk ik mee naar het voetbal. Portugal was het geloof ik. Eigenlijk wel leuk op zo'n scherm, luxe met nog een vers kopje koffie erbij en kijkend naar het scherm maar vooral ook kijkend naar de kijkers om mij heen. Bijna niemand kijkt de hele wedstrijd, het is een kijken in het voorbijgaan, even polshoogte nemen en weer doorgaan waarmee je bezig was.
Op één van de mooiste pleinen van Pest, het Szabádszágtér, mijn lievelingsplein, is het nog grootser aangepakt. Dit is district V, het zakendistrict, de Banken, de Hongaarse TV, de American Embassy, zo onder andere. En dat zie je weer aan het publiek. Hip, in goede doen, sommigen nog in business costume. En de sfeer is even gezellig.
Het biermerk Borsodi heeft het evenement omarmd. Zij verzorgen de mens die niet op het terras gaat zitten dat midden op het plein staat, behorend bij een eet/drinktentje. Borsodi is slim. Bij aankoop van een kartonnen blaadje, waar net 2 grote glazen bier en daar tussen in een zakje chips passen, krijg je een kartonnen plaat met inkepingen waar je makkelijk een kruk van kunt vouwen. En zo kan iedereen zitten, op het terras, op Borsodi of gewoon op een meegenomen deken, want niet iedereen drinkt bier.
Ik kijk een stukje Duitsland en het is zo gezellig dat ik besluit om Nederland - Kameroen hier te gaan meemaken. Ik drink geen bier en permitteer me de luxe om aan een hoge tafel te gaan zitten op het terras. Voor de voetbalavonden is besloten dat er een minimum consumptie van 2500 forint, bijna een tientje, per persoon moet zijn. Nou, daar kun je toch geen armoe voor lijden.
De wedstrijd is niet zo boeiend en ik dwaal weer af naar de wereld om mij heen. Naast mij zit een jong stel. Zij spreken Russisch, zeer geanimeerd. Zij heeft een warme zwoele stem en prachtige zwarte haren en hij heeft Aziatische trekken en een hippe bril. Ik vermoed dat ze uit één van de voormalig Russische Staten komen, zoals Oezbekistan of Kirgizië. Zij kijken ook maar half naar het scherm want ze hebben net een fles H champagne laten aanrukken die in een zilveren emmer wordt geserveerd. Daarna komt er een groot bord met allerlei soorten kaas, wat bijlagen en mandjes brood. Ze hebben het leuk met elkaar en in de rust van de wedstrijd komt er een 2e fles en een 2e bord.
Het plein is een ontmoetingsplaats. Overal om mij heen hoor ik flarden van telefoongesprekken, er wordt uitgelegd waar men staat, er wordt gevraagd waar de ander is en als resultaat van het bellen spot men elkaar, gaan de armen omhoog, wordt er gezwaaid en volgt de ontmoeting met handen en zoenen, gewoon 1 of 2, nooit 3. Naast mij staat een groepje jongeren, jongens en meisjes en na zo'n telefoontje komt er een blonde jongen aan met een oranje poloshirt met daarop KNVB, dat kan niet missen. Ik luister naar hun begroeting en het gesprek blijft zo vloeiend en rap Hongaars dat ik vol met goede voornemens over mijn Hongaars weer naar het voetbal ga kijken.
De strafschop, er is wat gejoel op het gras, maar omdat iedereen meer voor elkaar komt dan voor de bal, blijft het gezellig. Het wordt 2-1 en de jongen naast mij is net even van zijn plaats. Zijn zwoele vriendin geeft uitleg hoe de bal ging en omdat zij ook met haar handen praat kan ik haar goed volgen. Mijn buurtjes blijken heel duidelijk voor Kameroen te zijn maar de teleurstelling verdwijnt snel met een flinke slok champagne en nog stukje brood met schapenkaas.
Als de wedstrijd afgefloten wordt reken ik af. Ik redde het niet, die 2500 forint, maar de soep werd ook niet zo heet gegeten, ik rekende slechts 1450 forint af, voor een geweldig avondje wereld kijken.
Ik liep naar mijn metro en was binnen 20 minuten weer thuis, wel met een heerlijke Irish Coffee op, want in Budapest is het nooit nodig BOB te zijn.....wat een Genoegen!



Struinen
Budapest leent zich geweldig goed voor struinen. En of dat nou lopend is, door alle bekende buurten, waar je toch elke keer nieuwigheden ziet of nieuwigheden eindelijk opvallen, ofwel dat het mooie openbaar vervoer in de stad je verder naar buiten brengt, struinen is het en leuk is het zeker!
De Joodse buurt, eigenlijk al bekend, maar toch deze keer weer een straat die ik nog niet goed kende. Prachtige gebouwen, een speelplein midden in de stad, met veel groen en met veel Joodse moeders en kinderen. Een koosjer restaurant dat net hoog lunchbezoek gaat krijgen met een busje, en net als overal, winkeltjes, veel winkeltjes en de ene gevel nog mooier dan de ander.
En dan een heel bekend station waar opeens een geweldig plein verrezen is met een mega terras, omgeven door oud en nieuw en door veel aangelegd groen.
Deze keer had ik ook besloten om eindelijk eens wat meer aandacht te besteden aan district VIII, Jozsefváros. Een gedeelte van de stad dat vaak over de tong gaat, het zou crimineel zijn, onveilig, maar tegelijkertijd ook in opbouw, artistiek en kleurrijk. Op een klaarlichte zonnige morgen leek er in ieder geval van onveiligheid geen sprake. Toegegeven, dit deel oogt soms somberder, ouder en in ieder geval armer. Maar in potentie is het net zo'n pracht als alle andere wijken. Ook hier grote beschilderde verrassingen op de gevels, majestueuze gebouwen, en ook weer zo'n wijkmarkt. Deze keer inderdaad zonder al die dure fratsige fingerfood uit district II, maar wel met groenten en fruit, te kust en te keur. En ook hier weer een park met een mooi tafereel. Een oudere vrouw met lang grijs haar zit op een bankje. Zij borstelt haar hond met een mensenborstel. Lange, regelmatige slagen. De hond is er voor gaan staan, zijn voorpoten op een grote kei, zijn staart in de houding. Ik blijf staan, ik word niet opgemerkt, de vrouw en de hond gaan op in hun ritueel en ik heb het hart niet om mijn fototoestel te pakken. Ik loop verder, straatje na straat en opeens kom ik in een gedeelte dat totaal groen is, een oase van kwekerijen, commerciële en zo te zien ook proeftuinen van de universiteit die dichtbij is. De tuinen lopen over in Klinikák, een grote verzameling gebouwen die samen één van de Budapester ziekenhuis vormen, per specialisme een gebouw. Oorspronkelijk prachtige gebouwen, helaas wat beroerd onderhouden wat ze niet uitnodigend maakt en wat doet vrezen voor de binnenkant en voor de patiënten die er liggen. Ik zie er twee staan, op een groot balkon, opvallende rode kamerjas aan tussen het gebladerte. De nederzetting Klinikák heeft een eigen metrostation en hiermee verlaat ik district VIII. Zeker niet teleurgesteld.
De metro brengt me naar Leheltér, nog zo'n mooie markt en het beginpunt van tram 14. Tram 14 is een excursie op zich, heerlijk bij een open raampje glijdt de stad aan me voorbij. Het begint nog redelijk bekend maar al snel verandert het uitzicht, bocht na bocht. Ik kom langs oude lelijke hoogbouw, prachtige nieuwe appartementen met dakterras. Opeens rijd ik door een dorp, met tentdakhuisjes, moestuinen en smalle straatjes die nog niet zo lang verhard zijn. Als ik denk dat het niet meer kan kom ik toch weer door straten met hoge flats, en een prachtig plein met oude gerestaureerde kerk, stadhuis en veel kleurige bloembakken. Mijn tocht eindigt aan het uiteinde van de stad, daar waar de M0 Budapest omringt, daar waar de ijsbaan ligt, omgeven door hoge, maar mooie flats, in een frisse wijk, met veel lucht en ruimte. Ik loop wat rond en neem de tram weer terug en stap uit bij het mooie plein. En alweer zo'n prachtige markt, in Budapest is het nooit ver weg, verse groenten, fruit en vlees en elke markt zijn eigen specialiteit, paddenstoelen, ingemaakte groenten, soms zelfs wat 'antiek'. Uiteraard is hier ook weer een metro halte en in een record tijd zit ik aan een heerlijk broodje aan de Donau, uitzicht op dure jachten, bij restaurant Melba, aan de voet van de Prestige appartementen, en blijkbaar een ontmoetingsplaats voor zakelijke maar informele 'lunchers'. Boven mijn broodje probeer ik me het uitzicht voor te stellen vanaf de mooie glazen balkons, ik denk dat het prachtig is, tenminste richting Buda zijde.
Nog een struin dag. Deze keer naar district VII en XIV, Zugló. Zugló ligt als het ware een stuk achter Városliget, heel makkelijk gewoon naar het eindpunt van de oude metro, waar boven de grond tram 3 al staat te wachten om je de wijk verder in te rijden. Over Zugló wordt gezegd dat het populair aan het worden is bij expats, vanwege de huizen met een tuin, vanwege straten waar je gewoon je auto voor je huis parkeert, en vanwege het feit dat het minder 'posh', is dan de bekende expat districten II en XII. Ik kon me vinden in de beschrijving, echte villa's, gebouwen uit de vorige eeuw, allen omgeven door tuinen, mooie hekken. Ook flats, maar relatief lage en vriendelijk ogende. Een heel kleine cukraszda die een prijs won voor het beste gebak, met 3 kleine tafeltjes op de stoep. En verderop weer drukte, bedrijvigheid, een kruispunt van wegen en de grote markt van Bosnyáktér, met een binnen- en buitengedeelte. Ik loop helemaal terug, verbaas me over de rust, geniet van de mooie huizen. Een man loopt me tegemoet, vraagt aan me hoe laat het is en ik geef antwoord, kwart voor elf, en ik voel me helemaal thuis en op mijn gemak. Maar mocht ik ooit een 'échte' expat worden,......ik denk dat het dan toch district II of XII wordt, posh of niet.
Op de terugweg stop ik bij het Heldenplein en bezoek een tentoonstelling in de grote Kunsthal, over de overgang van de Planeconomie naar het Kapitalisme en eindig ik deze struintocht, met blaren op mijn teen, boven een schaaltje aubergine-en kikkererwtenpuree met tomaat bij een Turks terras.
In mijn hoofd spelen de beelden van de struintochten zich nog af als een doorlopende diavoorstelling. Totdat er weer nieuwe beelden bijkomen natuurlijk!





















Allergie, juli 2010
Coco had last van zijn voorpoot, tussen 2 teentjes in zat blijkbaar iets. Wij keken, in daglicht, met een loep, met een zaklantaarn extra en met een combinatie van alles, maar we zagen niks. Coco had last dat was wel duidelijk en hij likte dat het een lieve lust was.
Wij dachten maar aan een doorn, zochten naar een zwart puntje, maar zagen niets. We leenden een lampenkap tegen het likken, maar dat maakte het niet minder erg. In tegendeel, voor de onderlinge rust was dat ding funest. Blinde Daksi hoorde het schurende plastic, dacht dat het zijn speeltje was, liep er naartoe en beet Coco, ruzie in de tent, gestress bij P en algehele onrust.
Tijd voor een echte deskundige dus. De dierenarts in Bonyhad. Hij keek, zonder loep of lamp, drukte hier en daar en had een snelle diagnose. Een allergie voor een of ander beestje. Wat voor beestje kwamen we niet helemaal uit in het Hongaars en Engels, maar in ieder geval een naar beestje, geprikt, ergens in de tuin tijdens een strooptocht. Twee injecties in de nek en een geweldig hippe spray voor het pootje zelf. En nog 5 dagen de kap om......
De 5 dagen zijn nu voorbij. Het pootje gaat goed, het ziet er beter uit en de wond is dicht. De kap is opgeruimd, maar of dat zo kan blijven is de vraag......in stiekeme ogenblikken wordt er weer gelikt en de huid is nog dun....
Coco is verstandig en wijs, maar jeuk weegt natuurlijk zwaarder. In ieder geval zijn wij tevreden over onze dierenarts, gelukkig heeft hij het tot nu toe altijd bij het rechte eind gehad. En hoe moeilijk Coco ook is voor mensen buiten ons, bij de dierenarts is hij een schat, een mak lam dat alles lijdzaam laat gebeuren. Verstandig en wijs als hij is.





Vier!


Op 4 april 2007 schreef P een mailtje aan zijn ouders met de volgende tekst, "vind ik een leuk hondje".Twee foto's erbij van een klein, bangig hondje, met een dof velletje en hele lange oren. Kort daarna was het hondje bij ons, want zo werken die dingen, verliefd op een schatje dat een nieuw huis zoekt en hop, in actie. Nog geen jaar was Nina, want zo heette ze toen, compleet met paspoortje en kansloos geboren in juli onder de Spaanse zon.
En gisteren vierden we haar 4e verjaardag alweer, en vandaag ook nog trouwens want als een hondenverjaardag in een weekend valt, waarom zou je dan niet dat hele weekend feest vieren? Flicka is een dankbaar feestvarken want alle aandacht is welkom en de boterham en de pensstaafjes ook. C en D delen in de feestvreugde en wij ook, 4 alweer, de tijd vliegt als je het gezellig hebt samen.
Inmiddels glanst haar vel, de oren zijn nog even lang en luisteren niet altijd even goed, wat waarschijnlijk ons meer is toe te rekenen dan haar, en ze is wat kilo's zwaarder dan toen we haar kregen, op advies van de dierenarts overigens. Flicka is een blij en gelukkig hondje en wij zijn blij en gelukkig met haar.



Zeg, ken jij de Mosselman?
In tegenstelling tot velen, heb ik geen hekel aan reclame. Ik kijk met belangstelling, soms is het vermakelijk, soms heel knap en natuurlijk soms ook ongelooflijk irritant, maar dan is het een welkome pauze om even koffie in te schenken.
Ik kijk in de kranten, op de internet banners en natuurlijk op tv en ik moet zeggen, of misschien wel gewoon toegeven. Reclame werkt. Behoeftes waarvan ik bijna vergeten was dat ik ze had, komen met een sneltreinvaart terug en gaan tussen mijn oren zitten en zeuren tegen me.
Deze week kwamen er twee keer mosselen voorbij. De echte Zeeuwse en dan nog voor een prijsje.....ik kan me niet herinneren dat ze echt zo goedkoop waren! Twee kilo voor 3,49......we aten ze best vaak als de mosselen in de maand waren. Heerlijk en ook heerlijk gemakkelijk. Met mooi bruin stokbrood, sla en véél knoflook natuurlijk. En een beetje witte wijn.
Van onze buren kregen wij een echte zwarte mosselpan cadeau en dat maakte het nog leuker en gemakkelijker.
Het viel ook P op, die reclame van laatst en we droomden even weg naar buiten H.
Naar Makkum, waar we een keer naartoe zeilden maar niet weg konden komen vanwege het weer. Maar gelukkig waren de mosselen in de maand en in Makkum hadden ze dat goed begrepen. Of naar Denemarken, waar ze heerlijk vers, mooi opgediend in een kom, met uitzicht op de haven, heerlijk smaakten. Of naar Thailand, waar ze op grote hopen lagen op de markt, waar ze met een groene groente en rode pepertjes knalheet werden gewokt en waar we op plastic stoeltjes aan plastic tafeltjes van plastic bordjes zaten te genieten van alle bedrijvigheid om ons heen.
Hier in de buurt zijn ze niet. Nooit gezien. Eén keer bij een Interspar kilometers verderop lagen er een paar bakjes van elk 1 kilo. En ieder bakje kostte ongeveer 8 euro en als we NL even terug zouden willen halen kwam dat dus op 16 euro voor de mosselen alleen. Van te voren niet gedacht aan hoeveel dilemma's we zouden worden blootgesteld in het nieuwe land, zelfs bij zo'n Interspar. In ieder geval bleven de mosselen toen waar ze waren.
En nu is die reclame dus weer geweest en is, dat wat al weer bijna vergeten was weer dubbel en dwars terug.
Toen ik laatst in Budapest was, zag ik ze bij mijn Thai op de kaart staan. Op de een of andere manier wil ik alleen mosselen die een snelle doorloop hebben, waarvan je niet vermoedt dat ze in een klein pakketje worden opgediept uit een vergeten diepvrieshoekje. Bovendien had ik veel plannen voor de volgende dag, dus ik deed het niet.
Nog niet......maar die reclame hoeft nog maar een paar keer voorbij te komen en dan, misschien rijd ik dan toch even naar die Interspar.
Bericht uit de Tropen
Ik kom er niet omheen. Ik moet wel schrijven over het weer, want het weer bepaalt ons doen maar vooral ons laten. Geen schoonmakerij of opruimerij, geen snelle acties maar trage bewegingen, geen wandelingen maar slechts kleine kuierstukjes.
En datgene wat dan wel overblijft om te doen staat in het teken van overleven in de Tropen, op een zo prettig mogelijke manier. Tropisch, dat lijkt het hier met maïs- in plaats van rijstvelden, maar met even zo veel muggen die even zo veel prikken.
In onze boom met kannen proberen wespen nesten te bouwen, moedig verwijdert P de kannen en vernietigt de prachtige maar zeer ongewenste bouwsels.
We spanden onze mooie zonnelappen om aan de schuur ook wat meer schaduw te krijgen. We hingen de buitendouche op om zo af en toe eens extra af te koelen en tussendoor moesten we uitrusten van deze inspanningen. We maakten Sangria en kochten nieuw ijs in. En water, vooral heel veel water!
Coco heeft weer last van zijn pootje maar om hem nu weer de lampenkap om te doen? Alleen van het idee krijg je het al benauwd, dus nu heb ik een sokje gepakt en met pleister vastgemaakt, ook niet ideaal, maar beter dan niks. Coco laat het lijdzaam toe.
En dan nog een klus die restte voor de Loft. De trapleuning. Onderwerp van grote discussies. Eindelijk hebben we hem in huis, gekocht in een zeer prettige particuliere zaak in Szekszard, ver van alle bekende bouwmarkten die alleen standaard, en dus te korte, maten hadden. Inmiddels drie keer gelakt en bijna klaar voor bevestiging. Met grote speciale pluggen en dito schroeven, zou dat moeten lukken in de lemen muur.
En zo rommelen we maar wat aan, hopend op wat verkoeling. Niet efficiënt, er blijft van alles liggen en dat maakt onrustig, zeker met gasten in aantocht, maar iedereen zal het begrijpen. Wij houden even een Tropen Tempo aan.





Lépcsökorlát
De Trapleuning, hij hangt. Nu kan iedereen veilig naar boven en beneden. Een echte degelijke lépcsökorlát. Meest bediscussieerde onderdeel van de Loft. En vast als een huis in minder dan 2 uur! Vier meter lang en handsmal.


Alweer
Gisteren liep ik naar buiten, het regende, een zachte fijne regen. Ik ging in de tuin staan, richtte mijn hoofd omhoog en sloot mijn ogen. Heerlijk! Even bleef ik staan en opgefrist dankte ik voor de regen, niemand in het bijzonder, want wie er nou eigenlijk echt verantwoordelijk voor is.....
Vanmorgen liep ik naar buiten, het regende, een miezersoort. Ik ging in de tuin staan en beoordeelde. Jammer! Niet buiten ontbijten en misschien niet eens een eind wandelen door het dorp om alles te laten zien. En die bbq van vanavond, ook niet wellicht.
Gisteravond kwamen vriendin A met zoon K en dan is regen opeens weer iets anders, iets dat eigenlijk vooral 's nachts moet vallen. De loft is nu écht ingewijd, de eerste reacties waren leuk, nu straks nog horen hoe de eerste nacht was. Die van ons was minder. Het regende niet alleen maar het waaide ook. De net opgehangen zonnelappen wapperden en klapperden en net na de klok van 5, die ik vanmorgen luid en duidelijk meemaakte, knapte 1 van de lijnen. Eén zonnelap hangt nu slap tegen de schuur en de ander houdt manmoedig. Gelukkig, hebben we tenminste een klusje.....
De voorspellingen wisselen al naar gelang naar welke site ik kijk. Hoe dan ook, het lijkt er op dat dit dagje een kort incident zal zijn in een komende warme week.
Ik kijk naar buiten, het giet, harde stralen, schuin naar beneden. Ik maak de tafel leeg in de eetkamer en zal een ontbijtje "binnen" gaan regelen.
Checkpoint LIDL
Zojuist zijn A en K vertrokken. We namen afscheid op dezelfde plaats als ik hen vorige week zaterdag verwelkomde.
Vorige week. De parkeerplaats voor de LIDL lag er bijna verlaten bij, één witte auto hield mij gezelschap. Het was avond, niet eens zo laat maar de donkerte deed al nacht vermoeden. Ik stond strategisch en kon alle aanrij routes zien. Het licht uit de winkel lichtte mij nog een beetje bij. Het werd later. Opeens flitsten de tl-buizen achter mij uit en had ik slechts wat oranje schijnsel van de lantaarnpalen langs de 6 en schitterende koplampen van voorbijsnellende auto's. De man van de witte auto, blijkbaar verantwoordelijk voor de totale verduistering van de LIDL, stapte in, keek eens achterdochtig naar mijn donkere gestalte in de auto zonder licht, en reed langzaam het parkeerterrein af. Ik was alleen in afwachting, de mobiele op schoot.
Aarzelend kwam het busje aanrijden, reed de oprit voorbij, liet de volgende die éénrichting is ook links liggen en kwam helemaal aan de andere kant tot stilstand. Ik naderde te voet, eigenlijk wel zeker van mijn zaak maar toch nog even voorzichtig, tot er een knalgele vliegtuigkoffer werd uitgeladen die in het licht van de lampen extra schitterde. En daarna de blonde en de donkere kop van A en K. Veilig en wel overgedragen op Checkpoint LIDL.
Hoe anders was het vandaag. Bedrijvigheid alom, licht overal, niet zonnig maar bijna zoveel voor een zonnebril. Karretjes met boodschappen, mensen met ijsjes, zoekenden naar een plaatsje dichtbij de winkel. We stonden strategisch en konden alle aan rijroutes zien. De gele vliegtuigkoffer stond als baken voor de naderende overdracht. Veel tekst hadden we niet, zoiets als "een goede reis, hopelijk een fijne vlucht, nogmaals dank, we bellen". Precies op het afgesproken tijdstip kwam de zwarte Sonata aanrijden, ruitjes geblindeerd, duidelijk herkenbaar de juiste. De gele koffer werd aangenomen, voor A en K werden de achterportieren geopend, nog een zwaai en zoevend verdwenen ze richting grote Stad. Veilig en wel overgedragen op Checkpoint LIDL.
Inmiddels hoost het, het dondert uit alle windstreken. De stroom van de laptop en de tv hebben we losgekoppeld. De wasmachine heeft al twee keer gedraaid maar daar stoppen we nu even mee want buiten draait de trommel haar eigen programma.
Coco ligt sinds ik terug ben tegen mijn benen en ook Daksi en Flicka zijn stil, ieder op zijn/haar eigen manier bezig om de week te verwerken. Gelukkig is K een hondenvriend, dat helpt, want in een dorp waar waarschijnlijk meer honden dan mensen wonen, is hondenbegrip zeer welkom.
Ook wij zijn bezig met de week, ook ná Checkpoint LIDL. A en K droegen ons op onze eigen gang te gaan, zoals goede gasten dat doen. En toch, dat is eigenlijk theorie, gasten komen ook voor ons en niet alleen voor een klein dorpje op het Hongaarse Platteland. Ons kleine amateuristische reisbureautje heeft geprobeerd om de grote en de kleine leuke dingen van ons Leven hier te delen met A en K en we hopen dat we daarin zijn geslaagd.
Uiteraard toch nog 2x een bbq, tussen zon en druppels door. Uiteraard een kennismaking met ons dorp en met sommige inwoners. Natuurlijk even naar Otto met al zijn vriendelijkheid, zijn gastvrijheid en zijn mooie spullen. De wijn proeven in Bataapati met lekkere vis, biefstuk, en een geweldig H toetje voor K. Inclusief privézwembad! De markt in Bonyhád met het terrasje en de goede bakker tegenover de kerk. Donderdag een nönap in Pécs waar A haar verlaatte verjaardagscadeau kreeg in de vorm van een heerlijke lunch bij Corso. Thuis in N een férfinap met buitendouche, buitenplassen, grasmaaien en snoeien en een afzakkertje bij M en M. Oh ja, en al eerder naar de visvijver voor de sterke verhalen.
De loft heeft zijn primeur gehad en we zijn blij dat we hem hebben!
Ons leven gaat weer zijn gewone gangetje, ik aan mijn blog en P begonnen met de volgende klus. Het lijkt er op dat we lekkage hebben in onze eigen badkamer, aan de gangzijde is vocht, en dat hoort er niet.......
CFD slapen verder, dromen ieder hun eigen droom en Loft Szent Imre wordt in gereedheid gebracht voor de volgende bewoners. Geen Checkpoint LIDL deze keer, want zij zullen aanreizen per fiets.









Jelle BC
Het was een mooie avond gisteren. Vorig jaar zomer schreef ik al eens over Zomergasten en dat het tot in Hongarije heeft moeten duren, voordat ik rustig, zonder steeds op de klok te kijken en uit te rekenen hoe weinig slaap ik nog zou hebben tot de wekker van 5 uur, kon kijken. En dan die film er achter aan, die liet ik vaak voor wat hij was.
Vorig jaar hier in H keek ik, regelmatig, maar liet ik het afhangen van de gasten of ik met interesse keek en tot het einde of al eerder stopte. Dit jaar wist ik de gastenlijst nog niet eens maar was bij voorbaat enthousiast. Door Jelle BC.
Jelle BC, zo leuk en gewoon dat hij je buurjongen zou kunnen zijn en zo leuk, geïnteresseerd en getalenteerd, dat je zou willen dat hij naast je woonde. Al die prachtige programma's over Rusland, de interviews, de ontmoetingen, de eigenaardigheden. Wel altijd een mening maar niet te snel veroordelend.
Vorige week Jelle en Jan gemist op de avond zelf en op de een of andere manier is een herhaling 's middags niet het echte gevoel en keken we niet. Gisteravond echter, Jelle en Maarten. Een top avond tv.
Een presentator die ruiterlijk toegeeft de schrijver K. Norel niet te kennen, te jong waarschijnlijk want ik ken hem wel. De humor van Maarten die overeen lijkt te komen met die van ons. Wat te denken van de scene waarin 3 herdershonden aan de bar van een Engelse pub, om de beurt een straal water drinken uit een spuitfles met sifon. Wel iets om met die drie van ons uit te proberen.
En de emotie van Maarten over het onrecht dat dieren wordt aangedaan, óók of misschien zélfs in Nederland, en de vochtige ogen van Jelle erbij. Het waren emoties naar ons hart.
De film Nosferatu, we twijfelden er over, maar besloten all the way te gaan, omdat Graaf Dracula hier niet zo ver vandaan woont. De film was wat langzaam, maar uiteindelijk gebeurde er wat ik verwachtte, de scherpe hoektandjes, het witte gelaat en de bloedstroompjes in de hals. Heerlijk wat gruwelijk!
En nu maar hopen dat we de komende zondagen kunnen kijken.
En wat Jelle BC betreft, mocht hij nog eens willen filmen op het Hongaarse Platteland, dan is hij van harte welkom.
Tot nu toe heb ik slechts 1 boek van Maarten gelezen. "Het woeden der gehele wereld", een mooi, spannend boek, met emotie en humor. Ik kan dus nog even voort, een verlanglijstje Bol.com met Maarten en Jelle.
Doorlezen
De oplettende weblog bezoeker had het vast al gezien. Ik heb een nieuwe rubriek toegevoegd aan mijn weblog. In de rechterkolom, onder het "geeltje" staat de rubriek "Leeswaardig". Onder deze titel is een aantal links te vinden van interessante blogs, naar mijn smaak dan, die passen bij ons leven in Hongarije.
Kijk er maar eens naar, en ik ben er van overtuigd dat je gaat doorlezen en waarschijnlijk ook gaat teruglezen.
De links zullen regelmatig worden bijgewerkt, dat wil zeggen er zal worden toegevoegd en misschien ook weggehaald...vaker kijken dus en doorklikken. Veel lees- en kijkplezier.
Herinneringen tijdens een concert
Gisteravond waren we aanwezig bij een concert. In de templom evangelicus te Bataapati, al vaker gememoreerd, een mooi en actief dorp, een half uur van ons verwijderd. Bataapati heeft binnen haar dorpsgrenzen een beroemdheid gekend, 100 jaar geleden werd hier de bekende H musicus en componist Rohmann Henrik geboren. Wij kenden de naam niet, maar dat zegt niet zo veel, de uitnodiging voor het concert legde al het een en ander uit en Internet doet de rest. Rohmann was harpist, violist en speelde van 1945 tot in de 70-er jaren als harpist in de H opera te Budapest. Hij was bekend en geliefd om zijn grote improvisatievermogen en omdat hij zo mooi speelde kreeg hij daarin de vrije hand.
Gisteren zou het dus zijn 100e verjaardag geweest zijn, en de burgermeester, actief als altijd, had een concert georganiseerd ter ere van zijn ereburger. Plaats van handeling de mooie evangelische kerk en de uitvoerenden een echtpaar, hij violist en zij harpiste, beiden werkzaam in Budapest aan de Muziekhogeschool.
Het was leuk. De kerk liep vol, dorpsen en stadsen door elkaar, mooi aangedaan met zwart en wit of met glimmende bloemen. De burgermeester opende, uit de losse pols, een vlotte prater en precies goed, niet te lang en niet te kort. De violist nam het over en van 1815 tot 1930 werden wij vermaakt met muziek en vertellingen. Het spelen was prachtig, we begrepen improvisaties van Rohmann en bekende stukken van onder andere Sibelius en Rossini.
Bij de vertellingen schoten wij helaas schromelijk te kort. In het gunstigste geval begrepen wij de strekking, maar vaak nog niet eens. Na 2 jaar H is het wel frustrerend dat we ons nog steeds moeten beperken tot huis, tuin, keuken en weer geklets....
Opeens veerde ik op. Ik hoorde een bekend woord. De violist legde wat technische aspecten uit van de harp en noemde het woord húr. Húr betekent snaar, en mijn herinneringen gingen terug naar zo'n jaar of 35 geleden. Drie leden van mijn H familie waren in NL en logeerden bij mijn oma. Mijn H familie is een muziekfamilie, in alle opzichten, de kennis, zingen, spelen en werken in de muziek. De familie was op zoek naar een snaar, een speciale cello snaar en die moest worden gekocht bij een speciaalzaak in Amsterdam. Mijn oma vroeg hoe ze het zouden aanpakken en de neef sprak de gedenkwaardige woorden dat ze misschien het woord húr wel zouden begrijpen.
De H ú spreek je uit als oe, en mijn oma, die het NL woord nooit of te nimmer in haar mond zou hebben genomen, legde haar familie uit wat het in het NL-s betekende en leerde ze het woord snaar. Zo lang geleden en nooit meer vergeten.
De violist ging verder over de harp húr en legde iets uit over de kleuren van de snaren. Ik deed erg mijn best om het te begrijpen, maar of ik de juiste info geef, zal een muziekkenner kunnen beoordelen. De reden dat de snaren een kleur hebben is dezelfde als waarom een piano zwarte en witte toetsen heeft. Gemak. Als je alle toetsen wit zou maken, zou het onduidelijk worden. Zo ook met de harp, om de zoveel snaren is er één rood en dat vergemakkelijkt de greep. Ik hoop dat het waar is, zegt iets over hoe praktisch een harp is en misschien dat ik toch iets meer van het H begrijp dan ik soms denk.
De vertellingen ging verder en ik haakte af. Ik keek rond in de kerk, schitterende glas in lood ramen, kleurig maar niet druk, en nog voldoende ruimte om naar buiten te kijken. Leuke houten banken en gemarmerde pilaren. En weer dwaalde ik af naar vroeger. Zo'n 25 jaar geleden. Ik had een Beierse Professor, hij gaf Geschiedenis van de Middeleeuwen, maar hij was ook een bijzonder groot kenner en liefhebber van kerkgeschiedenis en kunst. Wij lachten hem uit achter zijn rug want hij was wel erg Katholiek Kerks, in zijn achtertuin in Beieren had hij een Barok kapel staan waar hij met liefde over sprak.
Van al zijn colleges is me één tip bijzonder bijgebleven. Als je in een kerk bent en je ziet een marmeren pilaar, leg dan je hand er eens op. Is het koud dan is het echt, niet koud dan is het hout. Marmer was duur en hout niet, en daarom werd er veel hout gebruikt dat later gemarmerd werd en vaak zo ongelooflijk kunstig gedaan dat je er de truc van de hand oplegging voor nodig hebt. En echt, ik doe het nog steeds, ik leg mijn hand op de pilaar en mompel echt of hout in mezelf. Probeer het maar eens.
De pilaren in deze kerk waren op zo'n manier gemarmerd dat ik de truc achterwege kon laten, maar dat gaf niet, mooi waren ze toch wel.
Na het concert en een mooi applaus, nog even een dankwoord van de burgermeester, met de uitnodiging een CD te kopen, wat we deden, en om in de tuin van de naastgelegen ovoda(kinderdagverblijf) wat te drinken, wat we ook deden. Wijn uit de ons bekende pince.
Om de avond compleet te maken hadden we besloten om te eten in de étterem van het dorp, wel vaker beschreven vanwege de tuin, het uitzicht op wilde zwijnen en de biefstukken op de kaart.
Echter, ook een aan de weg timmerend dorp als Bataapati kan onheil treffen. Een paar uur voor het concert had een kleine vrachtwagen een paal van de elektra omver gereden. De paal en de leidingen lagen kris kras over de weg. Het restaurant kon nog 1 gerecht bieden, dat wij bij het raam, met nog een glimpje buitenlicht en 2 kaarsen snel opaten.
De koffie en het ijsje namen we in Bonyhad op het terras. Een leuk avondje uit.
Vanmorgen reed ik met genoegen naar de Lidl en de Aldi, onder begeleiding van harp en viool.
Een droge BBQ, augustus 2010
Eindelijk hebben we gisteren een plannetje uitgevoerd dat we al jaren koesterden. Toen wij ons huis kochten, hadden we bij elke ruimte wel een soort droom, een plan voor een functie. De meeste plannen zijn nu wel uitgevoerd, niet allemaal conform het eerste idee, voorschrijdend inzicht deed soms anders besluiten.
Bij deze ruimte was het plannetje nooit gewijzigd, maar kwam er elke keer gewoon wat tussen. Het gaat om de 1e ruimte in de grote schuur. We kochten het als garage, maar al vanaf het begin was onze droom om een kerti szóba, een tuinkamer, te hebben, eventueel later nog gecombineerd met een kerti konyha, een tuinkeuken. Lekker binnen buiten kunnen zitten. Schuilen tegen felle zon, maar toch de buitenlucht, schuilen tegen de regen en toch binnen buiten eten.
De ruimte veranderde steeds, van garage naar klusruimte, naar opslag, weer terug naar garage, maar de wensen bleven. Vorige week toen A en K er waren, planden we een BBQ, en natuurlijk als Nederlander ben je bijna niet anders gewend, regende het. De kerti szóba was er niet en dus bbq-de P buiten en liep als een haas met de vleesjes naar binnen waar we snel aten. Een onrustig en ongezellig gedoetje.
De weersvoorspellingen blijven instabiel, zo meteen komen W en C na een lange fietstocht en weer hebben we een BBQ in het hoofd. Maar nu zijn we voor geen gat te vangen. De garage is opgeruimd, losse rommel is weg of verplaatst naar de schuurzolder, de oude keukenkastjes en de diepvries vormen het 1e beginnetje van wat misschien ooit de tuinkeuken wordt, en, er staat een tafel met stoelen.
Wat er ook gebeurt, wij hebben straks een droge BBQ!

Een dwarsliggertje

Zondagmiddag, ruim voor de eerst geplande tijd kwamen ze aan. Bezweet, opgelucht dat ze er waren, maar ogenschijnlijk niet eens moe. En dat met een reis van 3 weken per fiets achter de rug, van NL naar hier. Dik 1850 kilometer in de benen. De Palinka's vielen diep, maar zeer goed in de smaak.
En wat een vernuft op en aan die fietsen, tassen aan stuur, aan voorwielen, aan achterwielen, aan het zadel, een complete huishouding op wielen, inclusief tent. En zelfs op een plek waar met elke cm3 moet worden gevochten, werden voor ons uit hoekjes en gaten 4 cadeautjes getoverd uit de doorfietste landen, waaronder een gezellig blik met een pak échte Sacher koffie uit Wenen.
C blafte dat het een lieve lust was, ontstemd over weer nieuwe gasten, F en D sprongen blij in het rond over nieuwe aandacht en speelkameraden, want ze roken dat er net dierenmensen waren aangekomen. F checkte de afgehaakte bagage en ontfermde zich over het restje rantsoen van de dag, een plastic pakje met plakjes kaas.
De loft heeft weer goede sier gemaakt en van de buitenkamer is goed gebruik gemaakt. Niet omdat het regende, we hebben prachtig weer gehad, maar meer om te schuilen voor de zon en het vochtige ochtendgras.
Het was gezellig, bijgekletst, uitgewisseld, toekomstdromen en tussendoor natuurlijk de terrassen, de bbq, de wijn, het eten en de omgeving hier met de leuke dingetjes er van.
En weer is er een klein stukje nieuwe wereld voor me opengegaan. C en W lieten een Dwarsliggertje achter. Wat een geweldige uitvinding is dat. Ik had er nog nooit van gehoord maar fietsers en kampeerders kennen het vast. Het is een boek, gedrukt op klein formaat, met zeer dun bijbel papier en weegt slechts 145 gram. Veel titels verkrijgbaar, speciaal voor de "lichte" reiziger. Ik keek even op Internet en daar is van alles te lezen over de wereld van de Dwarsliggers. Een aanrader, zeker voor diegenen die een E-book wat te ver heen vinden. De naam sprak me al aan natuurlijk, maar het idee erachter vind ik nog leuker.
C en W zijn nu richting Budapest en morgen gaat het weer huiswaarts, beide trajecten deze keer met de trein, want je moet het niet te gek maken. En die reis zal nog uitdagingen genoeg kennen. Reizen met fietsen kan, maar blijkbaar niet in elke trein. Het traject Budapest München dat normaal in 1x kan, snel en comfortabel, kent voor reizigers met fiets, 4! overstappen. Met een stukje sneltram in Wenen er bij.
C en W draaien hun hand er niet voor om. Vrijdag avond zitten ze weer lekker aan de pasta in VaPiano, op loopafstand van huis.



Kuvik Florian
De loft is klaar en heeft haar eerste gasten goed geaccommodeerd. En nu gaan we alweer een nieuw huis bouwen. Niet zo'n groot project deze keer, maar wel een echt huis, met dak en in ieder geval een voorportaal. Van hout zal het worden, mooi glad gemaakt, met een op maat gemaakte voordeur en ruimte voor een gezin.
Het was avond. Nog niet eens zo laat, tegen 10-en, maar zoals gebruikelijk hier, was het aardedonker. Slechts onze tuinlampjes, de heldere sterren en af en toe heel in de verte een rood flikkerend vliegtuiglampje lichtten ons bij.
Stil was het niet bepaald. Grote krekellegers waren aan hun opmars begonnen en onze tuin was de verzamelplaats. Met de ogen dicht waanden we ons in een boomhut in de Thaise jungle. Heerlijk om dan de ogen te openen en te weten dat je gewoon in je eigen tuin staat en getuige mag zijn van al dat moois in de natuur om je heen.
P had nog een ander geluid gehoord. Best hard, en wat gerommel in de tuin. Een soort 'pieuw pieuw' gesprek, 's nachts vanuit bed al vaker gehoord. P dacht aan een uil, maar mijn kennis van uilen komt niet verder dan oehoe, dus ik twijfelde.
Turend in de donkere nacht zagen we niets, totdat P met de zaklantaarn scheen, meteen op de goede plek. En daar zat hij, trots, ongenaakbaar, op de elektriciteitsmast naast de schuur op ons neer te kijken. Zijn felgele ogen boorden zich in ons en hielden ons op de plaats.
De lantaarn heeft ongeveer voor een minuut of 2 power en toen vond hij het ook wel welletjes en verdween in de donkere nacht na een nieuwe 'pieuw pieuw'.
We hebben een uil. Om precies te zijn, na wat Internet onderzoek, een steenuil. Bekend om zijn 'pieuw pieuw'. Een mooi beestje, op de rode vogellijst, dus moeten we hem beschermen.
Met een huis dus. Waar hij in kan trekken met zijn vrouw en een gezin kan stichten. Liefst wel 4 meter boven de grond tegen inkijk en insluip. In vroeger tijden werd de steenuil wel verguist om zijn stemgeluid waarvan men zei dat het de mensen naar het kerkhof lokte. Aangezien het kerkhof onze achterbuur is, zijn wij daar niet bang voor en koesteren wij de uil.
Wij zijn blij met deze nieuwe bewoner van ons landgoedje. We maaien nog even niet boven want hij houdt van hoog gras met bloemen. Kuvik Florian heet hij.
http://www.nmvught.nl/new/htm_werkgroepen/kerkuilen/media/steenuil.wav

Nog meer dierenhulp
Iedereen die ons kent weet het al jáááren en iedereen die ons niet kent maar dit blog leest weet het ook. Wij zijn op dieren. Uiteraard op onze honden, 3 achtergelaten zwervertjes, ieder met hun eigen geschiedenis en inmiddels gelukkig bij ons, waar eindelijk de zwaarden van Damocles zijn opgeborgen.
Maar ook andere dieren, de rigo, de koolmees, de zwaluw en nu de uil. Muizen, hartzeer bij het zetten van een muizenval binnen. Genieten van onze buurdieren, de honden, paarden, koeien, schapen en varkens. Bewondering voor de vos en zelfs hoop op ooit een wolvenfamilie in Hongarije.
Hier op het H platteland wordt er anders met dieren omgegaan dan wij soms zouden willen. Soms heel begrijpelijk want het doel van de dieren is anders dan bij ons, er is een economisch belang, een belang van leven en dood. Maar soms is het gewoon dierenleed, geen of slechte verzorging, totale verwaarlozing en als het zo uitkomt wordt het dier 'afgehandeld', weggedaan, op straat gezet, in het bos of op de akker achtergelaten.
In de rubriek "Leeswaardig" op dit weblog staat een nieuwe link. Een link die verwijst naar een prachtig initiatief van Hondenvrienden hier niet ver vandaan. Ik nodig iedereen uit om dit weblog te lezen en er naar terug te keren. Om kennis te nemen van het goede werk, en als het zou kunnen om te helpen.
Iedereen die ons kent weet wel waarom we deze link plaatsen en iedereen die ons niet kent maar dit blog leest, weet het vast ook.
Hongaarse familiedagen

Het was een weekje van familiedagen. Afgelopen zondag kwamen mijn moeder en zus aan voor hun welverdiende vakantie in Hongarije. Zoals de traditie is, halen we wat eerste boodschappen, dingen die in NL gemist zijn zoals goede kolbász, körözöt, koken we Hongaars voor de eerste avond en ontdoen we hun huis van de ergste spinnenwebben.
Zij hadden weer proviand voor ons, dingen die in H gemist zijn, zoals sigaren voor P en ontbijtkoek voor mij en Oosterse kruiden voor allebei. En......heerlijk een zak vol met tijdschriften, de Landleven, de Seasons en natuurlijk wegdromen met mooie interieurs.
En dinsdag was het P-nap. En hij wilde wel een feestje met gebak, hapjes en wijn, een combi tussen H en NL verjaardag. Twintig man was er, en zes hondjes, waarvan sommigen het gezellig en C het natuurlijk vreselijk vond. De wijn vloeide rijkelijk, de répa(wortel)taart viel goed in de smaak en de rest ook. Weer een jaartje ouder en elk jaar realiseren we ons meer dat je ook echt blij moet zijn met elk jaar dat je er bij mag vieren. Nadeel van ouder worden, blijkbaar, om je heen zie je ziektes en ellende. Wij tekenen heel graag bij voor nog veel gezonde jaren!
En de volgende dag, de vaatwasser zou alweer voor de 2e keer draaien, trof ik kleine blinde Daksi aan als hulptroep bij het vaatwassen, met hondjes moet je je fototoestel eigenlijk altijd paraat hebben, alhoewel sommige acties zijn misschien niet voor een weblog, maar voor zeer weinig eyes only......
En vrijdag was het tenslotte H familiedag. De Budapester familie daalde af naar het zuiden. Onze neef doet familie onderzoek naar de familie van mijn oma en mijn zus en moeder hadden in NL ook oude kaarten en brieven onderzocht en toch weer mooie nieuwe dingen ontdekt. Het was heel gezellig, mijn familie spreekt voornamelijk Hongaars maar articuleert zeer duidelijk en kan een woord dat we niet snappen goed omschrijven, en bovendien.....mijn zus spreekt heel goed H!
En zoals altijd zien we toch wel de hele grote verschillen tussen de "stadse" Hongaar en onze mede dorpelingen.
Mijn zus en ik hadden de catering taken verdeeld. Zij bakte twee heerlijke taarten en ik maakte 5 salades, vegetarische wel te verstaan en ook zonder vis, dat zou hier in het dorp ook niet denkbaar zijn...en voor de carnivoren een bbq natuurlijk. Prachtig weer, heerlijke schaduw. Een mooie en heel vermoeiende dag.
Ik had het heerlijk rustig gisteren, ik dook in mijn Seasons en was vertrokken. P was druk, uitgenodigd voor het voetbal in het dorp, met daarna eten en bulli. Gelukkig kwam hij volkomen ongehavend terug, doodmoe van het heen en weer geren en voldaan na een heerlijke wildzwijnengulyás, bereid door een echte jager.
En nu is het zondag. Hartstikke rustig nog. Er is geen kerk vandaag, de klokken zijn stil en voorbijgangers hebben we dus ook nog niet gehad. Een mooi dagje voor pruimenraap voor de Palinka!
Het boerenleven gaat gewoon door.








Trieste tomaten
Wij hebben een ziekte. Of eigenlijk hebben wij de ziekte gelukkig niet zelf, maar zo is het jargon in moestuinenland. Wij hebben een ziekte, de aardappelziekte heeft onze tomaten getroffen.
Hadden wij tot in de maand mei voldoende ingemaakte tomaten van vorig jaar en keken wij al hebberig naar de nieuwe oogst, de natte maanden in 2010 hebben hun tol geëist. De tomaten groeien, groot als altijd maar dan opeens verschijnen er bruine plekken, die het frisse groen en het felle rood verpesten. Deskundigen lieten hun licht schijnen en het vonnis was meedogenloos. Alles naar de knoppen, weg met die struiken, niet op de composthoop want anders heb je volgend jaar hetzelfde probleem.
Wat zonde, van de oogst natuurlijk in eerste instantie, maar ook van het trouwe werk van P. En komende winter geen lekkere eigen tomatensoepjes of pörkölt van eigen tomaat. Eigenwijs als we zijn is nog niet alles gesloopt, zo nu en dan verschijnt er bijna een vlekkeloze tomaat en die plukken we als een sieraad en wordt zorgvuldig verwerkt in de boerenomeletje van P of in de tomatensaus op de courgette met grada padano kaas.
Sowieso is het modderen dit jaar in de (moes)tuin. De kers denkt al weken dat het herfst is en laat het vergeelde blad vallen. De notenboom bij de présház is al bijna kaal en bijna nootloos. De boom ernaast draagt wel, maar veel minder zwaar dan vorige jaren. In de boventuin hetzelfde verhaal.....
En toch, we klagen niet. Zoals veel anderen in Hongarije wél, zijn wij niet afhankelijk van onze oogst. Het is jammer en zonde en meer eigenlijk niet. En bovendien, we hebben altijd nog de peren.
Hieronder een klein stukje écht leed uit het H platteland.
80% minder kersen
Hongarije: derde groenten- en fruitoogst verloren door slecht weer

Tholen - Een derde van de groenten- en fruitoogst in Hongarije is verloren dit jaar door slechte weersomstandigheden. In vergelijking met vorig jaar zijn er 30% minder tomaten, 40% minder erwten en 11-15% minder paprika's en kolen beschikbaar dit jaar. Ook de fruittelers hebben het zwaar te verduren. Zo is 80% van de kersen verloren, 40% van de zure kersen en 30% van het steenfruit. De appeltelers verwachten dit seizoen een oogst van 300.000 ton terwijl er vorig jaar nog 500.000 ton werd opgebracht. Ook de verwerkende industrie verwacht dit jaar minder fruit te kunnen verwerken.



Bijna een etmaal
Er wordt wel eens gezegd dat Internet en e-mail onrust geven, dat ze je verhinderen om niets te doen, of om écht te focussen op waar je mee bezig bent.
Wij waren bijna één etmaal zonder Internet en ik kan dus uit ervaring zeggen dat het niet zo werkt. Juist het ontbreken van Internet geeft onrust en laat steken vallen bij het dagelijks functioneren. We merkten het zondag avond na 'Zomergasten'. Dat was nog niet erg, het was al laat, en morgen is er weer een dag. De volgende morgen was er nog steeds dat vinnige gele driehoekje met een uitroepteken dat ons met de neus op de feiten drukte. Geen Internetverbinding, geen mail.
En we hebben het vaker zonder gedaan, maar oh oh, wat is dat lastig en vervelend. We wisten dat er mail zou zijn, waar we ook op zouden willen antwoorden. Ik wilde een weblog maken, ik wilde andere weblogs lezen, de krant. Even kijken naar de weersverwachting. Even wat opzoeken voor de ouders van P. En elk kwartier even checken en dan teleurgesteld de klep weer dicht doen.
Het komt gelukkig niet vaak voor, maar als grootverbruiker bellen wij meestal als eerste. Dat bellen doe je met de burgermeester van ons buurdorp, annex hoofd van de school. Hij spreekt alleen Hongaars, maar als je zegt Nagyvejke Internet nincs, weet hij voldoende en volgt er actie. En na dat telefoontje duurt het meestal nog zo'n uur of 4 en dan is er weer licht aan het einde van de tunnel. Wij dachten eigenlijk dat er al gebeld zou zijn, maar toen we in het vroege middaguur nog steeds tegen onze lege Inbox zaten aan te kijken, belde P. Het antwoord verstonden we beide niet, maar we gingen uit van de start van de 4 uur, en we keken dus uren niet meer.
Na dik 4 uur. Eind van de middag. Een SMSje van mijn telefoonprovider dat mijn beltegoed ophoging verlangde. Gedienstig stond ik op, begon te lopen, realiseerde me opeens onze tijdelijke Steentijd en ging beduusd weer zitten. Ons hele leven is Internet en zonder zijn we nergens meer.
Begin van de avond, zo tegen achten, het verlossende telefoontje van onze eigen burgermeester. Internet zou het weer moeten doen en deed het ook. Wat een opluchting! Snel deden we alles wat we al bijna een etmaal niet konden doen. Mailen, Internetten, heerlijk. En zoals altijd, genieten we weer extra nu we even zonder zaten.
Geweldig zo'n uitvinding, het reduceert afstanden tot nul, het voorziet ons van de antwoorden op onze vragen, het is de levenslijn met onze bekenden, maar oh wee, als het uitvalt.....bijna een etmaal.
Naober, september 2010
Over het algemeen liggen de gespreksthema's hier in het dorp zo'n beetje vast. De wijn en de druiven, de moestuin, ujság(nieuwtjes, wie is er dood of ziek, wie boos op wie en waarom, werkloos, auto kapot) af en toe aangevuld met iets actueels. Nu bevinden we ons in het voorstadium van de burgemeestersverkiezingen die in oktober gaan plaatsvinden. Daarover later veel meer, ongetwijfeld, als hopelijk het stadium van gissen en roddel voorbij is.
Heikel punt dit jaar, die moestuin, iedereen heeft problemen en wij zijn niet de enigen met de tomaat aardappelziekte. Massa's bedorven vruchten verdwijnen in de afvalbak, planten worden uitgerukt en verbrand, en natuurlijk is het onderwerp van discussie en gesprek.
P was bij M en M en ze bespraken de tomaten. Ook M en M zijn getroffen, gelukkig niet volledig maar wel minder opbrengst dan vorige jaren. M vertelde dat zijn broer A ook getroffen is, maar dat hij ook nog veel goede heeft en dat hij die gaat weggooien omdat hij teveel heeft. Nou, dat was natuurlijk niet aan dovemansoren gezegd. Het leek ons vreemd, weggooien, dat is iets wat hier nooit gebeurt, maar vanmorgen ging P op pad om het te checken. En het klopte, er waren te veel tomaten, en er waren nog 90 potten tomaat van vorig jaar, dus de oogst was 'over'.
P kwam terug met 2 grote volle emmers en vandaag weten wij dus wat ons te doen staat. Flessen en potten schoon, deksels ook, plastic op maat knippen voor onder de dop, en tomaten ontvellen en koken. Het huis ruikt naar tomaat en zo meteen zullen we ongeveer 12 liter tomaat hebben als voorraad voor de winter. En A zei dat we over een dikke week nog maar eens moesten komen voor de rest....
Onze winter is weer gered. Ook hier hebben we goede noabers!
Dat is leuk hier in het dorp, er wordt veel geruild. Wij hebben vaak noten en pruimen over en geven die dan weg. Vorig jaar mochten we elders peren rapen voor onze Palinka. Wij geven courgette en we krijgen eieren, wij regelen het water voor het sproeien van onze buurmoestuin en opeens krijgen we een salami in de handen gedrukt. Soms zijn wij er verlegen mee, voor ons is het zo'n kleine moeite, maar heel aardig is het wel!

Kuviki ház
Zoals beloofd hebben wij een huisje gebouwd voor Kuvik Florián. Precies volgens de aanwijzingen op Internet met een voorportaal, met een lange woonkamer zonder raampjes, en met 2 deurtjes precies met de gewenste diameter. Het is een klimaat neutraal huis, het hout is afkomstig van de oude houten trap naar onze zolder, de dakbedekking komt van de boerderij van A en A. De bruine buitenverf stond nog klaar als rest van de waterput en het nestmateriaal dat Florián bestelde komt uit een oud kussen. Wie wat bewaart, heeft wat!
De gewenste hoogte hebben we geschat, rekening houdend met de diverse kruispunten van stevige takken in onze notenboom. Het enige waar we een beetje mee hebben gesmokkeld is de windrichting, de voordeur is iets meer Oost gericht dan het zuivere Zuid Oost dat ideaal zou zijn. Hopelijk kan Florián dit ons vergeven en woont hij weldra met zijn echtgenote in onze walnotenboom en vliegen er komend voorjaar jonge steenuiltjes uit. Piew Piew!




Thaise hete rode curry
Daar is het nou echt weer voor. Achter mij pruttelt een pannetje met Thaise hete rode curry, met extra verse hete gifgroene H paprika's, veel verse hete knoflook uit eigen tuin, en ook nog wat boontjes, uit die zelfde tuin. Het komt met bakken uit de hemel en de herfst lijkt nu echt begonnen. En dan zo meteen nog wat rijst en ons diner kan niet meer stuk.
Tot mijn schrik kwam ik net achter een blogloze 10 dagen, snel weer het oude ritme oppakken van onregelmaat, maar wel vaak. Ik was samen met C tijdelijk oppasmoeder op mijn hondenneef en nichtjes en verder waren de ouders van P onze gast de afgelopen 10 dagen. Niet hun schuld, want ik ben verantwoordelijk voor de pennenvruchten, maar gewoon niet toe gekomen.
De loft heeft haar diensten weer bewezen, gelukkig ook deze dagen tevreden gebruikers.
Herinneringen, verhalen van vroeger, een glas, een late lunch elke dag elders, blaffende hondjes in het dorp en natuurlijk ontmoetingen binnen en buiten ons dorp. Het "eigen" gedoetje even op een minuscuul pitje. Noten rapen die toch meer vielen dan verwacht, kleine klusjes, snelle mails, vroeg in de morgen.
Het zomerseizoen is voorbij, meteorologisch en gastentechnisch tegelijk. We maken ons klaar voor een natte, stormachtige herfst en een strenge, witte winter.
En als antwoord op wat vragen.....er is nog geen webcam in het uilenpaleisje.
Een kleine impressie van 10 dagen.












Kolbász en Caprese
Afgelopen zaterdag waren wij te gast bij wijnhuis Tüzkö Birtok te Bataapati. Al lang geleden uitgenodigd en ingeschreven voor wat in het Engels een VIP Harvest heette. Wat was de bedoeling? Getooid in vrijetijdskleding met stevig schoeisel en bewapend met snoeischaren, zouden wij gezamenlijk de wijnberg beklimmen, vervolgens een aantal uur druiven plukken en vervolgens teruglopen voor een heerlijke lunch, met wijn natuurlijk, bij de Pince.
De voorspellingen waren somber, de dagen voorafgaand zeer nat en zo'n 24 uur van te voren kwam dan ook een mail, met daarin het alternatieve programma, voor als het zo slecht zou blijven.
En dat alternatieve programma werd het dus ook, met bakken viel het uit de lucht, om het rare jaar dat we met z'n allen hebben in Hongarije, nog maar eens te bevestigen. En toch was het meer dan leuk allemaal!
Ontvangst in een grote tent, 's morgens om half 10, uiteraard met Palinka, Glühwein en koffie met diverse pogacsa als ontbijtje en hartverwarmertje. Een welkomstwoord door Directeur Arpád, altijd even vriendelijk en gastvrij. Wat opvalt, eigenlijk altijd hier, is dat VIP wat anders betekent dan wat we gewend waren in NL. VIP hier betekent gewoon gast en het feit dat je gast bent, maakt je important, en niet je merk laarzen, je stijlvolle outdoor outfit, je coiffure of het aantal grammen goud dat je om hebt. Heerlijk relaxed sfeertje dus.
De snoeischaren bleven in de auto en de bussen reden voor om het alternatief te gaan bezoeken. Een rondleiding door de wijnvatenfabriek van European Coopers, een half uur verderop, die onder andere alle vaten voor Tüzkö Birtok maakt. Ik houd van bedrijfsbezoeken, altijd mooi om te zien waar een product vandaan komt en hoeveel werk en mankracht er in zit. Van houten plankjes tot kant en klaar vat, met daar tussen in vele handelingen, prachtig. Ooit zaten P en ik in een rondleiding bij Remy Martin en zagen de vaten cognac gemaakt worden, vanuit een treintje dat over het bedrijfsterrein reed in een gesmeerde rondleidingslogistiek. En nu, nu liepen we gewoon overal doorheen en konden we alles aanraken.
Terug met de bus naar de tent, waar de voorbereidingen voor de lunch al in volle gang waren. Voor diegenen die het niet weten, het wijnhuis is eigendom van de Italiaanse familie Antinori, een adellijke familie uit Toscane, met wijnhuizen in, en dus buiten Italië. Voor deze gelegenheid was er ook een delegatie uit Italië aanwezig, Albiera Antinori, directeur en de dochter van de markies, de wijnmeester en het hoofd van de kelders. Op de foto's niet te missen denk ik. En als binding tussen de Italiaanse eigenaar en de Hongaarse grond was er een H-IT lunch voorbereid met niet de minste koks, die beiden op Google nogal wat hits scoren. Kalman Kalla, onder andere ex kok van het beroemde Budapester restaurant Gundel en auteur van een kookboek, en Alessandro Arena, ook veel sporen verdiend en inmiddels neergestreken in Hongarije.
De geur van Caprese vermengde zich met die van een donkere hertenkolbász, zakken vol met verse basilicum, emmers vol met mooie stevige mozzarella. Rappe messen, scheurende vingers en concentratie om het de "VIPS" naar de zin te maken. Een H palacsinta, maar dan wel met ricotta en spinazie, een prachtig stuk rood rundvlees, mooie gemengde sla, aubergine, koolrolletjes met rijst, prachtige schalen met rood wit groen en groen wit rood.
Na de korte speeches namens Birtok en Antinori konden we aanvallen op al dat moois en lekkers. Wat een verwennerij. En op tafel natuurlijk de karaffen met wit, rood en rosé en voor daarna, achter op de tafels, nog de winnende wijnen van de laatste contest in Budapest, de topwijn van Tüzkö Birtok in de top 10, een mooie prestatie.
Bij ons aan tafel jonge Budapesters en gelukkig dus Engelssprekend, een psychologe, een oppervlaktewateronderzoeker en een jong echtpaar met een restaurant dat de wijnen van Birtok voert. Gewoon voor een weekendje naar de provincie, voor deze VIP Harvest en de wijndagen in Szekszard.
Echt zo'n dagje waar je blij naartoe rijdt en ook weer blij van thuis komt!
De dag daarop zouden we ook naar de wijndagen in Szekszard, het goot nog harder dan de dag ervoor maar we lieten ons niet kennen. We kwamen aan in een troosteloze, stille stad. We konden kiezen waar we parkeerden, de standjes met leer, vachtjes, keramiek, honing etc waren nog vol goede moed, maar zagen er toch treurig uit. Zeiltjes gespannen, alles overdekt met plastic, banjerend door de plassen op straat. De wijn paviljoens waren nog niet allemaal bevolkt, de eetstands in vol bedrijf met pannen op hoog vuur maar nog zonder klanten. We sjokten verder, manoeuvrerend onder de zeilen dakjes. Er stond een man op een stoel met zijn handen onder het zeildoek dat inmiddels met een dikke bult van het water naar beneden was gezakt. Ik zag hem wel en ik dacht dat hij mij ook wel zag.....maar net op het moment dat ik er liep kwam de bult met groot geweld naar beneden, natte broek, nat regenjack en stroompjes in mijn hals. Een kniesoor die daar wat van zegt, nat waren we toch al.....
Het besluit viel. Helaas, geen wijnproef op de wijndagen in Szekszard. Erg sneu voor al diegenen die hier hun promotie voor het komende seizoen moeten maken. Wij pakten de auto en reden een stukje berg op naar een hoog en droog restaurant met een overdekt terras mét warmte lamp. Toen we het eten op hadden, waren we ook al weer bijna droog, op de voeten na dan.












Herfstterras
De echte Herfst is begonnen en juist nu genieten van een paar dagen mooie nazomer. De hele dag buiten dus om te doen wat we normaalgesproken van eind maart tot eind oktober doen. Buitenleven.
De klusjes zijn wel herfstig, maar leuk. De notenbomen, de kersen- en pruimenbomen worden flink gesnoeid, de rest moet nog een paar maand wachten. Een flinke snoei deze keer. We deden het altijd nogal voorzichtig, zonde van al die takken vonden we....maar we weten nu wel dat het toch weer snel groeit en inmiddels waren de bomen toch wel erg hoog aan het worden.....botsten tegen het dak van ons huis en de schuren en hoge kersen kunnen we toch niet plukken.
Dus rigoureus de zaag er in. Een hoop takken en bladeren op ons gras. Eerst worden de kleine takjes er af gesnoeid en op een hoop gegooid. De middel takjes gaan in een doos en worden aanmaakhoutjes voor de houtkachel. De dikke stukken gaan bij het gekochte acacia hout en daar zitten we over een tijdje dan weer warmpjes bij. Niks weggooien dat nog waarde heeft dus.
De kleinste takjes en bladeren hebben we opgestookt, al een paar dagen stoken we vanaf de middag een soort vreugdevuur om de snoei af te ronden en de stapels op te ruimen. En elke morgen zijn we er dan weer klaar voor, oude rookkleren aan, zaag en knipschaar in de aanslag en bepaling van de nieuwe vuurplaats.
CFD helpen. Ook zij zijn blij met die mooie buitendagen. Er wordt gesjouwd met takken, de laatste noten worden gered en gekraakt en af en toe ligt er opeens nog een gevonden pruim of peer in de hondenbekjes.
Dit weer mag nog wel even duren. Het maakt alles zoveel leuker en aangenamer. Donderdagavond waren we in Pécs. Heerlijk begonnen op één van de vele nieuwe terrassen, een gezellige avond gehad en zo tegen half 12 zonder jas naar de auto gelopen, Pécs zoals het moet zijn. Notabene, nog maar een kwartier in de stad, liepen we opeens tegen een nieuw sandwichbord aan.....er is een INDIAAS restaurant geopend in Pécs! Onze harten klopten als een razende. Zou het dan echt zo zijn, dat we het eten dat we in NL wekelijks en soms meerderwekelijks aten, zo bij ons in de buurt zouden kunnen gaan voortzetten? Even naar binnen gewipt, de bediening is blond en Hongaars, de kok wel Indiaas, dus er is hoop. De kaart doet ons ernstig twijfelen, maar natuurlijk komt er een kans! Om precies te zijn, dit weekend nog. De recensie volgt.....










Regen en een Hongaarse Buddha
Gisteren is er opnieuw een mooi Hongaars feest in het water gevallen. In Pécs was er een evenement, we gaan er elk jaar naartoe en elk jaar zoeken we schaduw omdat het zelfs in bermuda en korte mouwen om te stikken is. Hoe anders dit jaar. Bij ons thuis kwam het al met bakken uit de lucht maar aangezien Pécs zo'n klein uurtje van ons vandaan ligt, hadden we goede hoop. Bovendien, vriend Otto zou er staan met zijn pottenbakkerij en we hadden beloofd om langs te komen. De laatste keer dat wij in zijn atelier waren, stonden mijn gewenste potjes klaar om de oven in te gaan, en die zou hij meenemen naar de markt.
En verder, we hadden wel zin in een beetje wijnproeven, kijken naar de intocht van de druiven, de mooie folklore dansvoorstellingen, de live muziek en alle andere kraampjes met gastvrijheid in alle facetten.
Onderweg werd het lichter, maar helaas bij aankomst in Pécs was het nat en somber. In waxjas en met laarzen en plu liepen we door. De stalletjes waren leeg, bijna allemaal, de stand waar we vorig jaar lekkere wijn hadden geproefd en gekocht, was zijn waar al aan het inladen. Het podium was leeg en nat, de geluids- en lichtmannen waren bezig om hun kabels in te rollen. De met zorg neergezette stoeltjes voor al het verwachte publiek waren voorzien van een plasje op de zitting. Een trieste vertoning.....
We gaven niet op en liepen door. Otto had alles getrotseerd en stond er, met al zijn mooie waar! Uiteraard de potjes gekocht, uiteraard niet nodig, uiteraard meer dan ik van plan was, maar uiteraard wel heel leuk en je moet wat met dat weer.
Tijd voor koffie in één van de nieuwe aanwinsten van Pécs, langs prachtige oleanders die ook op een zonnetje hadden gehoopt, wandelden we naar Kossuth tér, het plein voor de synagoge. Voor onze cukrászda stond een groep in klederdracht, te kleumen, sommigen met mooi bijpassende stola en sommigen in een modern glimmend jackie. Zou er dan toch nog wat gebeuren?
De groep verliet het terras even na drie uur en langzaam volgden wij. Een handje vol mensen had zich verzameld en voor de verandering was het even droog. Er werd gezongen, zelfs een beetje gedanst, de druiventrossen aan de stellage stonden op het podium te druipen en na elk lied werd er hard geklapt om de groep een hart onder de riem te steken.
We liepen nog een rondje, maakten nog even een praatje en verliepen het feestterrein. Wat een teleurstelling voor al diegenen die hun ziel en zaligheid in de organisatie hadden gestoken, al die wijn/mannenkoren uit het buitenland, al die groepen in folklore en al die standhouders die niks hebben verdiend.
We hadden voor vandaag nog meer pijlen op onze boog. Het Indiase restaurant, Buddha Bar.
De kaart was gevat in een mooi boekje. De ober kon zelfs een beetje Duits en omdat hij natuurlijk niet kon weten met wat voor Curry Addicten hij te maken had, wilde hij de kaart gaan uitleggen. Dat was niet nodig maar er stonden toch 2 voorgerechten op die we niet kenden. Hij legde uit wat het was, iets met kikkererwten, maar zei er meteen bij dat het er niet was, nincs dus, want de erwten waren niet gekomen.....
We begonnen met de lassi's. Inderdaad waren die lekker. Ik had een rozen lassie en een amandel lassi en P een kokos lassi, want de wijn en het bier waren ook niet gekomen, nincs dus. De lassi's werden mooi geserveerd in een glas met een cocktailprikker met verse banaan en granaatappel. Als voorgerecht kozen we een samosa. De bediening was vriendelijk en deed erg haar best. De borden werden geserveerd. De samosa had het uiterlijk van een kleine loempia en smaakte niet naar samosa, met de ogen dicht was het een kruising tussen een loempia met bamiballenvulling en een Hongaars deegflapje met kip. De mintsaus waar de samosa in zwom smaakte daadwerkelijk naar mint. Het smaakte niet vies, maar ook niet Indiaas.
De hoofdgerechten kwamen. Onze garlic naan was zo plat als een dubbeltje en zo slap als een palacsinta, het enige dat klopte was de garlic. De basmati rijst was geen basmati rijst en de komijn die er in zou zitten hebben we niet aangetroffen. P had chicken tikka curry masala. Het plaatje op het bord was best mooi, sprekend een Hongaarse paprika csirke, inclusief de toef zure room die we bij een Indiër nog nooit hebben gezien. Ik had de specialiteit van de kok, lamsvlees in een hete curry, alleen voor de hele moedigen.....De smaak was nog het best te vergelijken met een matige rendang. Het lamsvlees smaakte niet naar lam maar naar rund en de saus niet naar curry. Nou lust ik best rundvlees en ook wel rendang, en paprika csirke gaat er ook wel in bij P, maar ja, dat was nou niet de bedoeling van deze restaurantkeuze.
De aardige jongen bleef aardig en kwam hoopvol vragen wat we er van vonden. Bij Hongaren moet je nooit je Hollandse feedback methoden gebruiken, dus hebben we heel voorzichtig uitgelegd wat we er van vonden. Smaak niet slecht, maar qua kruiden niet zo Indiaas. Echter hoopvol waren we nog steeds, want de jongen had verteld dat de chefkok Indiaas was. We zeiden dus dat we ons best konden voorstellen dat er voorzichtig werd omgesprongen met Indiase smaken en dat er misschien was geprobeerd om het H publiek te winnen en dat wij voor de volgende keer wel met de kok wilden overleggen, dat we echt wel wat gewend waren en dat hij voor ons best écht Indiaas mocht koken.
De jongen keek even moeilijk maar vertelde toen eerlijk dat de chef er nu niet was en dat er nu een H kok was. Hij wist ook niet wanneer de chef zou komen, morgen, of anders een andere keer.....P had gevraagd of hij de keuken mocht zien en dat was goed, maar bij het afrekenen werd dat teruggedraaid want de kok was wat nerveus.
Dit was hem dus niet. Ondanks de lassi's en ondanks de aardige jongen en het verse takje rozemarijn op de rijst. Wat jammer! We moeten het maar weer doen met onze herinneringen aan Ashique, Atif en Abid uit Bussum(want ook in NL is niet elke Indiër even lekker) en af en toe naar Budapest dat toch veel dichter in de buurt komt dan deze Hongaarse Buddha.

Een stadsig weekje, oktober 2010
Deze week maar liefst twee keer in Pécs geweest en beide keren zeer gezellig en verrassend. Hoe langer je hier woont hoe meer je ook leert over de historie en over de kenmerken van onze omgeving. Deze week stond in het teken van mode en accessoires. Nota bene zou je bijna zeggen, want sinds ons vertrek naar hier is er bij ons niks meer gebeurd op dit gebied, of het zou moeten zijn dat een oude trui van een jaar of 15 weer een nieuw leven krijgt, of dat er een klus-, een dorps-, een tuin-, en een beetje voor netjes garderobe is ontstaan....
Pécs is beroemd om haar handschoenenindustrie. Dat wisten we niet, wel wisten we over Pécser handschoenen, die zelfs met een stand op de Kerstmarkt in Budapest staan, maar dat het zo'n grootse industrie was wisten we niet. Er worden zelfs handschoenen geproduceerd voor Chanel en Gucci! We doen nu al weer een tijdje met onze HEMA's en de Noorse wanten, maar uiteindelijk kun je jezelf toch niet blijven verloochenen, wat je altijd mooi vond, is natuurlijk nog steeds mooi en heeft natuurlijk nog steeds onze belangstelling.
Verder blijkt Pécs onder haar geboortelingen een vrij beroemde mode ontwerpster/designer te hebben, Adél Frank. Deze twee zaken kwamen samen in Pécs. Op dinsdag was er een modeshow van Adél Frank, waarbij zij ruimschoots gebruik maakte van de Pécser handschoen, en gisteren was de opening van een tijdelijke handschoenen winkel, waarin 3 fabrieken hun handschoenen presenteren.
Dinsdag, P haalde zijn overhemd met manchetknopen en zijn mooie Italiaanse schoenen van stal en ik mijn etnische laarzen en mijn fluwelen jasje, in een poging om een beetje stads te zijn. Het voordeel van Hongarije, ook van Pécs, is dat dit meestal wonderwel lukt, omdat de eisen niet zo vast liggen hier. Het was druk, bijna alle stoeltjes waren bezet, en tussen de stoelen was een natuurlijke catwalk vrijgehouden. De muziek roffelde en de modellen liepen binnen, een mazzeltje, ze begonnen hun loopje precies tegenover ons, zodat we niks misten van de jassen, de jurken, de handschoenen en zelfs niet van het vlekje op de rug van de onafgewerkte muren van Nádor, de mooie locatie.
Zoals we alleen kennen uit de bladen en van tv, was er nadien een gezellig halfuurtje met biosap en wijn en zagen we het ene na het andere model zich in spijkerbroek tussen de menigte voegen.
Het leefde in de stad, het was druk op straat en als stadse afsluiting aten we een snelle shoarma op het terras.
Vrijdag, opnieuw heel druk in de stad, een nieuw podium met prachtige Wereldmuziek op het Kossuth tér. Terrassen met plaids tegen de kou en met veel mensen er op. De handschoenenwinkel was net geopend, de muziek was er nog en omlijstte de feestelijkheden, natuurlijk de prachtige waren, maar ook de wijn en de hapjes ter ere van de zaak. Zorgvuldig bekeken we de handschoenen, mooi waren ze, zo mooi dat je er zo 5 paar zou kunnen laten inpakken....maar voor deze keer lieten we ze voor wat ze waren. Wel een winkel om nog eens naar terug te keren, voor misschien toch een paar, hopelijk gaan de zaken voorspoedig want dan blijft hij nog een paar maanden open.
Nadien troffen wij vriend M op een terras, kletsten bij, vervolgden dit op een volgend terras en kwamen uiteindelijk terecht bij Corso om heerlijk te genieten van hun mooie kaart, met onder andere eendenlever, coquilles, risotto met inktvis en wederom eendenlever, Mangalica varken en heerlijke wijn voor de niet rijders. Ook hier druk, op straat druk, nog steeds Wereldmuziek op het podium, moeilijk om afscheid te nemen.
Hartstikke tevreden reden we terug naar de Stilte.



Stemmen in de kleine wereld
Afgelopen zondag waren de verkiezingen voor burgemeester in Hongarije, en dus ook in ons dorp. Aangezien wij ook mogen stemmen, waren we meer dan anders geïnteresseerd in de kandidaten. Op 185 inwoners, maar liefst 5 kandidaten! We vroegen om programma's, om plannen, om een begroting, maar dat was nog lastiger dan gedacht. Programma's waren er niet, in ieder geval niet op papier en wellicht alleen in de hoofden of harten van de kandidaten. Het leefde wel, maar steeds kwamen we er achter dat programma's er niet zo veel toe doen. Je mag iemand of niet en daar stem je dan op of niet. Is iemand lastig, nooit in de kerk, niet op feesten? Kansloos, hier in het dorpje dan......
Als je iemand mag is dat meegenomen, maar voor ons geen reden om te stemmen. Zo goed en zo kwaad als het ging probeerden we een inschatting te maken en gingen we naar het stemlokaal. Een delegatie van 3 achter de tafel, onze pas, en daarna de formulieren, 1 voor burgemeester, 1 voor de "wethouders" en 1 voor de partij voor de provincie. Net als in NL een hokje met een gordijntje.
Omdat M 1 van de 3 was, waren wij 's avonds om 12 uur op de hoogte van de keuze, de oude burgemeester is ook de nieuwe.....niks nieuws onder de zon dus, alles blijft bij het oude.
En toch lijkt er iets veranderd. P werd plotseling aangesproken op het niet op iemand gestemd hebben.....blijkbaar telt men zijn achterban en maakt men een inschatting over de buitenlanders. De oude nieuwe gaat door waarmee hij bezig was en 4 kandidaten zijn boos dan wel teleurgesteld en kijken achterdochtig of ze de stem in de ogen kunnen lezen...
Zoals altijd zal deze storm die eigenlijk maar een zuchtje wind is, ook weer voorbij waaien.
FC Daksi
We vieren weer een feestje dit weekend. We vieren, dat het 1 jaar geleden is dat wij Daksi aantroffen in de koude, natte, zompige akker.
Uiteraard veel kussen en aaien en lekkers van de dorpse sonka en van de stadse dierenwinkel. Het allermooiste cadeau kwam echter van tante I. Een echte leren voetbal.
Tijdens het oppompen trilde het lijfje al en graaiden de pootjes naar wat er nog niet was. Flicka stond er bij te blaffen, zoals ze dat doet bij alles dat ze niet zo goed snapt en Coco keek van afstand en schatte de risico's in. De bal was klaar en vanaf dat moment hadden we geen hondje meer aan Daksi. In zijn eentje speelde hij een wedstrijd met twee volledige teams. Hij was verdediger, aanvaller en keeper tegelijk. De tafelpoten waren tegenstanders evenals de muren van de schuur en de présház en onze houten poort was het doel. Hij kopte, dribbelde en liet af en toe een eigen tackle zien, het was prachtig voor ons als zijn publiek. Ik belde zijn tante I, om verslag te doen van het succescadeau en genoot verder van het spel.
Heel af en toe kregen wij de bal toegespeeld en schopten hem ver weg, Daksi, stokstijf staand en de oortjes in de lucht hoorde hem neerkomen en wegrollen en wist daarmee zijn nieuwe richting om een sprintje te trekken.
Natuurlijk dachten wij tijdens deze sportieve acties terug aan een jaar geleden. We zagen een diertje in een akker en we dachten dat het dood was. Pas toen we er bijna bovenop stonden zagen we dat het een hondje was en een licht trillertje van de vacht verried nog wat leven. Omdat we het diertje een mooi liefdevol sterven gunden namen we hem mee en legden hem op een kussen onder een dekentje en probeerden we, zonder veel vertrouwen, water, bouillon en geweekte beschuiten te geven. En de rest is geschiedenis want nu hebben we Daksi, bikkel Daksi die in zijn eentje een Mannschaft is en die het afgelopen jaar zijn plaats heeft verworven en nog steeds bezig is om hier de baas te worden.
's Avonds lag Daksi op zijn rugje in mijn armen, zijn kopje tegen mijn bovenarm. Af en toe trilde zijn lijfje en kreeg ik een zacht trapje van zijn achterpoot, de dromerige evaluatie van de wedstrijddag.


Wandelen langs de Donau
Gisteravond kwam ik terug van mijn Grote Stad. Vijf dagen had ik de gelegenheid om weer van alles te genieten, dat wat ik ken en nog niet kende. En het was weer zo veel dat ik niet weet waar ik zal beginnen en daarom begin ik maar gewoon. Ik knip mijn genietsels weer in delen, in het echt gebeurt alles door elkaar en heeft alles met alles te maken maar om een beetje samenhang te krijgen, toch maar in hoofdstukjes.
Ik had De Donau even als leidraad genomen, want behalve dat je er leuk onderdoor of overheen rijdt en geniet van de panorama's, kun je er ook zo heerlijk langs wandelen. En het weer zat mee, precies goed voor de stad, fris maar droog met een prachtig zonnetje. Eigenlijk te koud voor een terras, maar stadse terrassen hebben warmte lampen, plaids of liggen beschut tussen de machtige panden, dus kon er toch worden buitengezeten.
Ik begon in Buda, in het stuk tussen de Kettingbrug en de Margitbrug. Prachtige kade, veel groen en mooi gerestaureerde panden. Hotels, uiteraard, maar ook leuke kelderwinkeltjes, galerietjes, een Belgisch tentje met veel soorten bier, en de schitterende Donau aan de andere kant van me, cruise schepen, watertaxi, en een nieuw vermaak voor de toerist, een oldtimerbootje met veel hout.
En achter de kade een mooi plein, met kloosterkerk, een theater, één van de velen in mijn Grote Stad, en uiteraard huizen waar in wordt gewoond. Dat vind ik ook zo mooi aan de stad, alle functies lopen door elkaar en dat maakt het levend, wonen, werken, eten, uitgaan, zakelijk en privé maken een mooie mix.
Die mix was misschien nog wel duidelijker aan de andere kant van de Donau, wat verder weg, vanaf de Petöfi brug nog verder de stad uit. Kantoren, de grote bekende multinationals, grote panden met veel glas, schitterende computerschermen in de zon, vergaderzalen met rode stoelen. Maar tussendoor toch het gewone leven, een fitness op de begane grond, een salad bar en een apotheek. Grote grasvelden voor de kantoren met wandelende buurtbewoners, kletsende kantoor managers, fietsers, oude dametjes met oude hondjes. Alles door elkaar. En ook hier wordt gewoond, naast de kantoren prachtige appartementen met uitzicht op het water, een stalletje met fruit, uiteraard bussen trams voor de deur, en een eettentje inclusief terras.
Ik liep nog verder en kwam bij het nieuwe theater uit, naast het eveneens nieuwe Ludwig museum. Nieuw, maar zeer stijlvol. De gebouwen zelf, maar ook de hele aankleding, de pleinen er om heen, de beplanting. Groots dus gewoon. Als rasechte Nederlandse liep ik het theater binnen, uit nieuwsgierigheid en ook om uit te vinden wat "nou zo iets kost". Het was binnen ook groots, brede trappen, zeer ruim opgezet, duidelijke bewegwijzering, en boekjes met het winterprogramma gratis voor de pak. Met prijzen variërend van 8(acht!!!!!!) euro tot een hele dure voostelling van wel 30 euro...en een prima sfeertje, open en verre van elitair. Uitnodigend dus.
Nieuw en oud met de rivier in het midden als stromende constante, vragend om vervolg bezoeken en wandelingen !





Kunst en gruwel
Natuurlijk liep ik tijdens mijn wandelingen niet alleen langs musea, ik ging er ook een paar binnen.
In het Millenaris Park was de expositie van de World Press Photo. Dit Millenaris Park is op zich al de moeite waard. In Buda, vlak achter het Moskvatér, waar al die fijne trams, bussen en metro's rijden. Ook hier weer een mix van wonen, werken en recreëren. De voorgevels van de panden zijn oud, maar als je tussen de gebouwen doorpiept, kom je op een moderne binnenplaats, met achter de oude gevels moderne kantoren met staal en glas, en uitzicht op waterpartijen, terrassen, uiteraard voor iedereen toegankelijk. Aan dit Park is eveneens een theater verbonden en dus ook nog een mooie expo ruimte, gevestigd in een oud, industrieel pand. Mooie foto's, daar niet van, maar helaas is het zo, dat gruwel veel prijzen oplevert. Na de expo kun je maar tot weinig conclusies komen, er is veel onrecht, onmacht en geweld in de wereld om ons heen.
Tijdens één van mijn eerste bezoeken had ik het Terror Háza op de Andrássy ut al aangedaan, met een indrukwekkende uiteenzetting over het onrecht, dat eerst de Nazi's, met behulp van de Hongaarse Pijlkruisers, en daarna de Russen, de burgers hier hebben aangedaan. Deze keer bezocht ik het Holocaust Memorial Center.
Afgezien van het bezoek zelf, vind ik het uitzoeken hoe er te komen en de trip er naartoe al zeer de moeite waard. Steeds beter leer je de stad kennen en elke keer wordt je verrast, door huizen, beelden, kerken of gewoon het sfeertje. Dit Holocaust Center is gevestigd op de grens van Joszef- en Ferencváros, in een druk gedeelte van Pest. Als je bovenkomt uit de metro, of uit de tram stapt, is er geraas om je heen, sirenes, optrekkende bussen, in de Ulloi utca die nooit slaapt. Maar zoals altijd is de straat achter de straat weer in complete rust, waar je zonder probleem kan oversteken, bijna zonder te kijken, waar kleine winkeltjes hun waar op de stoep hebben uitgestald, en waar iedereen iedereen nog groet of toeknikt.
Zo'n straat is ook de Páva utca. Oude panden, hier en daar al mooi gerestaureerd, en opeens, totaal onverwacht, een modern pand, bijna zonder ramen, helemaal in lichtgeel natuursteen. Een stukje grond er om heen, waar men op dit moment bezig was een prachtig aangelegde tuin te maken, met beuken en grijzige klinkertjes.
Via een veiligheidspoortje en 2 bewakers kwam ik het souterrain binnen, waar de expo begint en de kassa is. Hier gebeurde iets vreemds. De normale toegangsprijs is 1300 Forint. De aardige, bebaarde jongen aan de kassa legde uit, dat omdat er zo'n troep om het museum heen was, er een korting werd gegeven en de prijs nu 1100 Forint was. Ik kon niet pinnen en keek in mijn portemonnee. Ik had een briefje van 2000 Forint en gaf het de jongen. Hij keek bezorgd en moeilijk in de kassa want 900 Forint terug was wat problematisch. Ik keek verder en met een briefje van 1000 en wat losse munten kwam ik tot 1085 Forint. Ik liet de jongen kiezen. Dat was moeilijk. En opeens kwam er een oplossing waar ik nooit aan had gedacht. Er werd voor mij een vrijkaartje uit de computerkassa getoverd omdat ik er niets aan kon doen dat de kassa niet terug kon geven......Wellicht was het makkelijker om een vrijkaart te verantwoorden dan een verschil van 15 Forint....
De inhoud van een Holocaust Center mag bekend worden verondersteld, en toch maakt het elke keer weer even veel en nieuwe indrukken. De opkomst van Hitler, de support die hij krijgt van politici en van vele bisschoppen, maar gelukkig ook de weerstand die hij bij dezelfde beroepsgroepen oproept. De Hongaarse Joden, Homo's, Roma en Sinti en verstandelijk gehandicapten die al heel vroeg de dupe worden van het nieuwe systeem, dat stapsgewijs, heel gestructureerd begint bij het inperken van rechten en opleggen van dwang, tot uiteindelijk het stelselmatig uitmoorden van duizenden.
Naast de inhoud, is het Holocaust Center er ook in geslaagd om je qua gevoel goed mee te geven hoe beklemmend het was. Door de opzet van de expositie, het licht, of liever gezegd de donkerte, de geluiden op de achtergrond, het gebruik van foto's en film, en de vele mogelijkheden om interactief verder te lezen of door te klikken op nog meer gruweldaden. De verhalen van de beroemde Hongaar, de wetenschappers, de acteurs, de schrijvers, de artsen, soms net op tijd weggevlucht maar meestal niet, afgewisseld met getuigenissen van "gewone" families, allemaal onderworpen aan hetzelfde regime en dus aan hetzelfde lot.
De expositie eindigt in de gerestaureerde synagoge, waar kunstige glazen stoelen symbool staan voor de leden van de Joodse gemeente die niet terugkwamen.
Opgelucht en onder de indruk kwam ik weer in de Páva utca, genoot van het stukje blauwe hemel, van de geparkeerde auto's op straat en zelfs van een Aldi, gevestigd in een oud, ook mooi gerestaureerd industrieel pand, net om de hoek, met onbezorgde mensen en gevulde karretjes.
Over het Ludwig museum schreef ik al eerder en daar was op dit moment een expositie over de beroemde Hongaarse fotograaf Márton Munkácsi. Munkácsi was in feite lange tijd buiten Hongarije beroemder dan in Hongarije zelf. Als jonge man, geboren in een Joods gezin, vertrok hij in 1934 naar NY, waar hij zich specialiseerde in fashion en het fotograferen van Hollywood sterren. De expositie omvatte echter naast dit werk ook zijn werk uit de vroegere jaren, zijn reizen naar Zuid Amerika, Afrika en Azië, de opkomst van Hitler in Berlijn.
Ik vond het mooie foto's, stuk voor stuk en helaas mocht ik op deze foto expositie geen foto's maken, en werd er streng op gelet......maar bij het Munkácsi expo ticket zat een extraatje, een tegoedbon voor een glas champagne op het terras van koffiehuis Gerloczy, dat dan weer wel. En dan is het dubbel mooi dat het terras van Gerloczy sowieso tot mijn favorieten behoort en dat er in de stad altijd iemand anders voor je rijdt, en je zo midden op de dag van dat glas kunt gaan genieten!
Ik had in het Ludwig museum een combi ticket gekocht en dat betekende dat ik ook naar de vaste expo's mocht. De eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat ik soms een beetje lacherig wordt, of een beetje baldadig of opstandig, als ik kunst zie, waar ik zelf met mijn nuchterheid de kunst niet zo in zie. Dat was hier ook het geval, foto's wederom en objecten en stellages, waarbij ik mijn best deed maar waarmee ik de prachtige ruimtes in het Ludwig nou niet zou hebben gevuld. Ik ben geen Kunstkenner, ik geniet, of niet, en ik ben er toch redelijk van overtuigd dat er een heleboel gezemeld wordt over kunst en dat veel napraten veel kunst oplevert. En natuurlijk is Kunst risico nemen. Er waren foto's bij die ik ook zo had kunnen maken, denk ik dan. Maar ik heb het niet gedaan en ik heb niet geprobeerd om ze in het Ludwig op te hangen, dus wat zeur ik?
Ik heb wat foto's gemaakt die objectief misschien wel mislukt zijn. Als ik mijn best zou doen, zou ik er wel een zwaarwichtig verhaal bij kunnen verzinnen, over verstilling, dreiging uit de natuur, overgang van licht naar donker enzovoort enzovoort enzovoort. Maar ik doe het niet want het is gewoon een kiekje uit het raam van mijn vroege trein van een moeras en een opkomende zon en het zijn mijn ervaringen van een paar heerlijke dagen Stad. En trouwens, kunst is ook niet alles, in het boekje staat over Munkácsi "that his name was forgotten and he dead in great poverty."
Misschien geen kunst maar in ieder geval wel kunstig vond ik de nieuwe wandschildering vlakbij mijn ontbijtrestaurant Déryné op de Roham utca. Een Telecom gigant heeft de kale wand omgetoverd in een leuk tafereel, dat echt écht lijkt, zeker het dak dat in werkelijkheid ook gewoon een rechte wand is.
De avond foto's zijn gemaakt op de burcht. Ik wachtte op een voorstelling met 22 paarden, maar die kwam helaas niet. Foutje in het boekje van Tourinform.....maar mooi is het hier altijd wel, en in plaats van de paarden waren er veel spelende katjes, wat onderzoekers van de afvalbakken en uiteraard meer mensen die genoten van de pracht en de panaroma's.




Stadse honden
Gelukkig zijn er in de Grote Stad ook veel honden. Ik schreef ooit al eens over de allochtone stadse hond en de expathond, maar nu heb ik weer wat nieuwe groepen gezien.
Er wordt veel gebouwd in Budapest en dat betekent dat er veel bouwplaatsen zijn met hekken er om heen die bewaakt moeten worden. En daarvoor is de Hond, de Waakhond. Ik zag er een aantal en ik vond ze zielig. Niet omdat ze aan een ketting zaten want dat zaten ze natuurlijk niet. Zonder uitzondering zagen ze er ook wel goed uit en hadden ze een groot hok dat niet van gammeligheid uit elkaar viel. En toch, ze ontroerden me. Stoer, stevig, maar allemaal met trieste oogjes, en wat wil je, beton, staal, glas en spijkers, geen sprietje gras en vooral geen mensen of andere honden om mee te spelen. Ik maakte een praatje met ze door de tralies en het leek me, dat ze me niet zouden bijten als ik het gaas zou doorknippen en binnen zou komen.....
De allochtoon zag ik weer regelmatig, meestal ouder en met een oudere baas of bazin. Berustend en gewend aan de drukte, een krant of een speeltje in de mond, dat mee wordt genomen naar huis. Geduldig wachtend bij de grote poort van het stadse huis, totdat de grote sleutel gevonden is en de poort op een kier gaat en de hond met de baas naar binnen loopt. Goed verzorgde honden met een wijs gezicht. Het deed me wat, steeds als ik het zag.
Ik zag veel thuislozen en veel van de thuislozen hadden een hond. Wat opviel was, dat de honden er allemaal goed verzorgd uitzagen en gelukkig, beter verzorgd en stralender dan de bazen. Een dekentje om op te liggen, een bakje met brokjes, of liefdevol op de arm. Ook ontroerend om te zien.
En ik zag veel honden met afspraken. Samenkomen op de grasvelden om te spelen. Een date om te gooien met de bal of even bij te praten bij het parkbankje. In het donker samen rennen en de bazen de gelegenheid te geven om de dag door te nemen. Ik bleef staan en keek er opgetogen naar.
Zoals in elke grote stad heeft BP ook de winkels met accessoires en de kutya kozmetika winkels, waar de hond een presentje mag uitzoeken of nog mooier wordt gemaakt. Ik zag 2 keer een sneeuwwitte poedel op de bank staan, zijn ogen op stand van ervaring en de staart decent hangend, tijdens een ingewikkelde knipbeurt.
En dan was er nog een minderheid, een zeer kleine minderheid. De Zenuwachtige Hond. Ik schat in, net aangekomen of misschien alleen op visite. Het kontje ingetrokken, staartje tussen de benen, hijgend, de oortjes in de nek, en spiedend naar onraad.
Ik kwam thuis en vertelde CFD hoe erg ik ze had gemist. En zij vertelden mij hetzelfde. We waren het wel eens, zoals altijd eigenlijk. De Stadse Hond heeft het niet verkeerd, in ieder geval krijgt hij aandacht en wordt hij goed verzorgd. Maar onze eigen CFD hebben het beste van alle werelden, Liefde én Platteland.








Die Qual der Wahl


Zoals zo veel in de Duitse taal vind ik dit ook een mooi gezegde. Duitsers zeggen vaak in één woord of in ieder geval heel kort, waar wij wel een beschrijving van een aantal woorden of zinnen voor nodig hebben. Een mooi gezegde dus, alleen inhoudelijk ben ik het er deze keer niet mee eens. Ik houd van keuzes maken, en, eerlijk gezegd ben ik er ook best goed in. Ik ben geen eindeloze twijfelaar, geen geneuzel, het is een kort afwegen van voor en tegen, van de liefste wens en dan rolt de keuze er vanzelf wel uit.
Vaste lezers van mijn Budapest trip verhaaltjes vroegen zich al af of ik deze keer niet gegeten had....nou in tegendeel. Elke dag waren er keuze momenten en de ene keuze was nog leuker dan de andere. En elke dag realiseerde ik me ook wel dat het kunnen maken van eet keuzes in Budapest zo leuk is, juist omdat het hier in de buurt niet op deze manier mogelijk is. De menukaarten hier in de buurt zijn vrij identiek, en als om 1800 uur de pizza oven aangaat in ons nabijgelegen stadje, dan is dat al een verrijking.....jammer, niet zo heel veel last van zo in het algemeen, maar wat meer keuze zou zo fijn zijn.
In Budapest was het een feest, van ontbijt tot en met avondeten. De keuze voor ontbijt ligt voor mij vast, dat vindt plaats in de Róham utca, bij bistro Déryné, daar schreef ik al vaker over. Sinds deze zomer is de stoep verbreed, zodat het terras vergroot is en de bolides van de gasten, net om de hoek in de Pauler utca worden neergezet. Verse jus d'orange, echte dus, een verse croissant, nog warm, heerlijke thee en koffie en zelfgemaakte jammetjes. En van allerlei te zien om je heen. Het uitzicht buiten op de Krisztina kerk en op tram 18, het uitzicht binnen op de mini notebooks en de hippe telefoons en hippe bezitters.
Sowieso viel mij op dat ik wel de meest simpele plattelandstelefoon in mijn bezit heb, als ik mezelf vergelijk met de Budapesters. Oud en jong, het maakte niet uit, zij konden met hun telefoon meer dan bellen, veel meer en dat deden ze dus ook.
Na een keer ontbijten zat ik in tram 18, het was druk en voor me zat een meisje, ik schatte haar 19. Ze droeg een D&G zonnebril, veel goud om polsen, nek en in oren. Ze las een boekje, Engels was het, en ik zag dat het over de Liefde ging. Ik las een paar zinnen mee en zag toen de rest van haar outfit. Ze had een parmantige Louis Vuitton tas waaruit een kleurig beeldschermpje piepte. Ik tuurde naar de tas en vroeg me af hoe ik zou kunnen zien of het een echte of een nepper was. Gezien haar leeftijd schatte ik het laatste, maar in Budapest moet je vrij zijn van je normale inschattingsgedachten. Ze pakte het beeldschermpje en hield het voor haar mond, zacht sprak ze een paar woorden. Toen het klaar was, tipte ze het een en ander met een schitterend paars gelakte nagel op het schermpje, stopte het dingetje terug in de Louis Vuitton en las verder in haar boekje. Bij de Vrijheidsbrug verliet ik de tram en vervolgde mijn weg, mijn telefoontje in de zak van mijn spijkerbroek.
Koffie drinken kan overal in de Stad en overal is het lekker. Het sfeervolst zijn de Koffiehuizen die al eeuwenlang gasten herbergen en een rijke historie hebben. In twee ervan kom ik niet meer omdat ik de prijs zo buitenproportioneel geworden vindt, en gelukkig zijn er voldoende alternatieven. Deze keer ontdekte ik er één, een voor mij nieuwe dus, in de Bartok Béla utca. Koffiehuis Hadik, mooi uitzicht en verbonden aan een naastgelegen theater. Ik zag ook een tussendeur en veel posters van het theater en ik stelde me de avonden voor, druk met mensen die een leuke avond voor de boeg hebben.
En uiteraard was er weer veel Azië te vinden in mijn keuzes. De eerste avond bezocht ik de Thai en werd vriendelijk verwelkomd. Het viel me op. Ik kom slechts zo'n 3 keer, heel soms 4 keer per jaar in Budapest en dan wel een paar dagen, maar er is toch blijk van herkenning. Bij Déryné leverde me dat een gratis espresso op, bij de Thai krijg ik altijd 10% korting op mijn rekening. Mooi meegenomen.
Aan het randje van de Joodse wijk, in de Kazincky ut, zit een vrij nieuw tentje. Leves és wok bar heet het. En dat is het ook precies, ze serveren er alleen Thaise soep en Thaise wokgerechten en dat doen ze zalig! Het is klein, er staan slechts 5 tafeltjes, en aan de rechterkant van de ruimte is De Keuken met De Wok. Met een Thaise mevrouw er achter en dat was te proeven. Het was lunchtijd dus ik nam alleen een soepje. En wat zou ik graag willen dat deze Leves és Wok bar in ons dorp zat, ik zou niet vaak meer koken. Heerlijke zachte kip, verse gember, verse koriander, vers citroengras, een vers pepertje en mooie plakjes paddenstoel. Het is jammer dat je maar 1 x luncht en 1 x avond eet.......
En dan de Indiër, Taj Mahal. Het is dat ik netjes ben opgevoed en me realiseer dat ik niet thuis ben, anders zou je met de vinger het bord nog eens nalopen voor de zekerheid niets te missen. Wat een variatie, wat een kleurenpracht en wat een versheid van ingrediënten vooral! Taj Mahal heeft wél een echte Tandoori oven en daar wordt veel heerlijks uitgetoverd. De naan is zoals hij hoort en de garnalen prachtig. Taj Mahal bezorgt ook thuis, binnen de stad dan natuurlijk.....het straatje waar ze liggen moet je even weten, Szondi ut, maar daarna komt alles goed!
En 1 x ging ik naar een Chinees, ook heerlijke garnalen met veel verse gember en knoflook, maar toch geen blijvertje, niet zo gezellig en vooral koud, de ruimte zelf maar ook de bediening. En de villa beloofde zo veel, vlakbij de halte Apor Vilmos tér van de tram naar Farkasréti temetö.
Uiteraard kocht ik ook weer aanvulling voor de Aziatische keukenla op de Oosterse markt en op de Chinese markt. Beiden een genot om op rond te lopen. Op de Oosterse markt zag ik in de koeling een mooi systeem van laatjes met doorzichtige klepjes, achter elk klepje zat een verse heerlijkheid. Ik had er natuurlijk nu niets aan, maar toch moest ik het laatje met de verse citroengras even opentrekken om er een paar seconden verlekkerd naar te kijken.
Thuis pakte ik kip uit de diepvries, de currypasta en de kokosmelk, de niet verse citroengras uit een potje en bereidde een groene curry. Het was geen Budapest, maar toch kwam het redelijk in de buurt, zeker met een beetje fantasie.
Keuze doet kiezen en dat is heerlijk!


Groen en steen
Alle Openbaar Vervoermiddelen in BP hebben voor mij aantrekkingskracht. Je stapt in op een bekende plaats en je kunt alleen vermoeden waar je terecht komt. In Buda kun je het ongeveer raden. Alle bussen die verder Buda inrijden, verder betekent over het algemeen de heuvels in, komen langs huizen waar je zo in zou willen trekken, over wegen en weggetjes die je in de winter met sneeuwkettingen moet nemen en langs uitzichten die zo mooi zijn, dat je bijna continue zou kunnen fotograferen of filmen.
Maar ja, je zit in de bus, en de bus rammelt en draait, dus het blijft bij kijken en genieten. En wat ik er vooral zo mooi aan vind......hoe ver en afgelegen ook, er komt gewoon een bus, er is een fatsoenlijke halte, en zoals altijd blijkt dat er ook in de uithoeken winkels zijn. In Buda zelfs chique, met sushi bars, Gant truien, en voldoende parkeerplaats voor diegenen die niet met de bus komen.
Bus 155 is zo'n bus. Gewoon instappen op het bekende Moszkvatér en rijden maar. Eerst nog de drukte en al snel via haarspelden naar boven. Prachtige villa's, met poorten en wel 15 naambordjes. Een groot universiteit ziekenhuis complex, nog meer villa's, dalgerichte uitzichten, een flat tussendoor en hoe langer hoe meer groen, dat in deze tijd van het jaar nog mooier was door de herfstige kleuren.
En dan het eindpunt, een punt waar ik nog geen einde had willen hebben omdat het vraagt om meer. Een jongen die samen met mij uitstapt loopt een weggetje in, doelbewust omdat hij dat elke dag doet en er waarschijnlijk woont. Weer een mooie villa, deze keer een kinderdagverblijf zo te zien en te horen. Vrolijke kinderen in de tuin op schommels en met voetballen.
Ik neem de bus terug, een paar haltes maar en loop dan via een andere route naar beneden, nog meer villa's, hier en daar zelfs een restaurant met terras, en weer andere bussen voor een volgende keer. Ik eindig mijn tocht op een groen/herfstig terras, achter mij de tandradbaan, ook al zo'n mooi traject, en voor mij de tram, die ik weer naar het beginpunt zou kunnen nemen.....
De laatste ochtend. Een heel andere hoek van de stad. Aan de Pester kant van de Petöfi brug gaat een treintje, een voorstadtreintje. Richting Szentendre gaat ook zo'n trein en die ken ik op mijn duimpje, maar deze was nieuw. Bestemming Csepel. Csepel is niet zo bekend, staat in geen enkel toeristisch boekje, en ook niet in de niet toeristische. Blijkbaar is er niks. Maar er gaat een treintje naartoe en dus moet ik het weten. Wat ik er al van weet is dat er mensen wonen en dat er veel industrie is.
Ik stap in, omdat het eindpunt binnen de stadsgrenzen van BP ligt, geldt mijn abonnement en hoef ik dus niks te doen of te kopen. Redelijk druk maar plek bij het raam voldoende. Het eerste stukje, mooi langs de Donau, langs het nieuwe theater en het Ludwig, hier nog herkenning dus. Daarna wordt het anders, totaal anders. Aan mijn rechterkant bedrijvigheid, een soort haven, aan mijn linkerkant natuur. Grasvelden, heide, uitgestrekt en pas heel in de verte, echt zo ver dat het wazig is, een sky line van hoge flats.
Ik vraag mij af wie er bedacht heeft dat hier een treintje moest komen. Was het een prestige project? Was er meer gepland dan dat er is gekomen, of komt er nog van alles? Er rijden ook bussen naar Csepel, meerdere zelfs, maar dit treintje is alleen al leuk vanwege het rijden door een gebied dat je niet verwacht.
Dan een dorpsachtig tafereeltje met een kroegje en lage huisjes, ik zie wat druiven en bonenstokken. Waarschijnlijk een dorpje dat is opgeslokt door de uitbreiding Csepel.
En dan het eindpunt, eigenlijk net zo onverwacht als bus 155. Het is druk. Een knooppunt van wegen, veel hoge flats, veel steen, maar ook veel lucht en pogingen om het mooi te maken met bloembakken en kleurige perken. Zoals overal, veel mensen op weg naar iets, met een tasje of een rugzakje. En tegenover het eindpunt is een winkelcentrum. Ik ga naar binnen en kijk mijn ogen uit. De bovenverdieping is bijna leeg, de ramen dichtgeplakt met bruin papier. Er is geen luxe, maar alles voor het dagelijks leven is er wél, inclusief een mooie Alexandra boekhandel. Dat valt me sowieso op. Daar waar je in NL toch in een behoorlijke gemeente moet zijn wil je een fatsoenlijke boekhandel binnen je grenzen hebben, hier zijn ze overal, ook waar je ze niet verwacht dus. En als het aantal lezende Hongaren in het Openbaar Vervoer en in de Parken tekenend is voor het hele land, dan moet dat ook wel....
Op de benedenverdieping zag ik een mode zaak die ik nog nooit heb gezien in H. Heel goedkoop, heel vol, en hoe zal ik het noemen......apart, even wennen, de slechtste NL-se understatements....De stoffen glimmen. De kleding is slechts bedoeld om kleine stukjes huid te bedekken. Korte leren broekjes, heel kort dus, bijna zonder pijpjes. Lapjes waarvan ik zo gauw niet zag hoe je ze zou moeten dragen. Bontjes in alle kleuren van de regenboog met bijpassende panty's. En in dezelfde winkel de gewone spijkerbroek, het gewone windjack en de degelijke ruitrok. En daarmee dus ook de gewone klant, die gezellig een praatje maakt met het meisje dat net een glimlapje uit het rek heeft gepakt.
Een paar haltes terug stap ik weer op mijn treintje en ga aan de andere kant zitten. Groen en steen, villa's en flats, het is allemaal Budapest en ik ben blij dat ik het allebei heb gezien.


Op pad met Gods lampje
Het is een druk geloop langs onze tuin. Nu we hier al een paar keer de herfst hebben meegemaakt, weten we waarom en wisten we het ook van te voren. Het is bijna 2 november en dat betekent Allerzielen, de dag waarop alle dierbaren die gestorven zijn nog eens extra worden herdacht op het kerkhof achter ons.
Natuurlijk bestaat de traditie in NL ook, maar waren we er nooit zo mee bezig. Allerheiligen en Allerzielen en toevallig wat vrienden die op en rondom die dagen verjaren, dus over het algemeen vierden we wat anders. Hier in Hongarije leeft het als vanouds. De grote warenhuizen zijn er al weken mee bezig. Eerst kwamen de kaarsen in de akcio, daarna de waxine lichtjes en naarmate de datum naderde kwamen daar de grote bol chrysanten bij. In de laatste krantjes en in de speciaal bij de Tesco ingerichte schappen staan de Mécses, en dat zijn de Godslampjes, van rood plastic, zo'n 10-15 cm hoog en voorzien van een dekseltje tegen het herfstige inregenen. Kerk en commercie, in NL kennen we dat al van Kerst en Pasen en heb je wel honderd Godslampjes nodig om de kerkelijke traditie te vinden tussen de rollades en de gourmetschalen....
Hier in H is het gematigd. Kerk en commercie hebben elkaar ook gevonden, maar het is niet overdone. Allerzielen leeft enorm en dan is het toch mooi dat de mécses zo voordelig worden aangeboden, ook in pakketten van vier of meer, want wie heeft er nou maar één dierbare die gestorven is nietwaar? En bovendien, één Godslampje is geen Godslampje, elk graf kan er meerdere herbergen.
Afgelopen zaterdag kwam er zelfs een klein vrachtwagentje naar ons dorp, van te voren aangekondigd via een schrijven op het bushokje en bij het ABC-tje, met bloemen, chrysanten en alles wat er maar kan kleuren op een graf. En elke dag zien wij dames en heren naar boven lopen, jasschorten aan, hoofddoekje op, gewapend met volle armen en tuingereedschap. Ruim vóór de 2e november moet alles in orde zijn, de planten gepot, het graf ontdaan van onkruid, de steen gepoetst, en de bloemen mooi gedrapeerd met daartussen de Lampjes van God.
Vorig jaar waren we in Oostenrijk op de 2e en daar was het megadruk. De straten afgezet om de Audi's en Mercedessen te stallen, dames in Bontjassen en chique laarzen en heren met hoedjes met veren en in leer, gearmd op weg naar de drommen op het kerkhof, waar de Pastoor al klaar stond voor Gebed en de Godslampjes flikkerden.
Zo zal het hier niet gaan. Eenvoud voor alles want zo is ons dorp en de dierbaren zitten vooral in het hart en daar kan geen bol chrysant tegenop.
En wat doen wij? Waarschijnlijk kijken wij ook even op ons kerkhof, misschien maken we een praatje, en in onze tuin, bij de jeneverbes, staan de Tesco Lampjes van God bij Max, voor altijd in ons hart.
De zonneprinses, november 2010
Flicka is een mooi hondenmeisje. Natuurlijk zijn al onze honden mooi, lief en knap, maar over Flicka zeggen meer mensen het, buiten ons en mijn hondenfamilie om dus....
Ze weet het zelf ook, soms heeft haar gezichtje een glimpje van arrogante knapheid, onbedoeld want in haar hartje is ze alleen maar lief en bescheiden. Ze is een echt meisje want ze houdt van de zon. Buiten zont ze op haar zijtje op de stoep omdat daar zowel de warmte van boven als van de steen beneden haar vachtje verwarmen en laten glimmen.
Haar bijnaam is hercegnö want dat betekent prinses.
Nu in de herfst, die onverwacht al een paar dagen prachtig is, zoekt ze haar momenten binnen, waar de warme zonnestraal de ijskast in gloed zet.


Lichtjesavond
Zoals al aangekondigd sloten wij ons aan bij al diegenen die ons voor gingen op pad naar de temetö. Gisteren. We wachtten even tot het donker genoeg was, en daar hoef je in de wintertijd in Hongarije nooit lang op te wachten. Omstreeks 5 uur liepen we onze poort uit, op weg naar boven. F en D wilden mee want waar iets te doen is, is het aantrekkelijk voor dit tweetal. Het was druk, druk in verhouding dan, tot de normale totale stilte. Zelfs een aantal auto's, veel schimmen van mensen die we niet kenden. Ons dorp leek opeens met een bevolkingsexplosie te maken te hebben, opeens veel jongeren, nog nooit gezien, met armen vol bloemen, chrysanten en oma's of overgrootmoeders.
Vanaf de trap zagen we al hoe mooi het ging worden, de rode lampjes schitterden ons tegemoet. P bracht F en D terug want ze weigerden te luisteren en speelden tikkertje op de graven. Hongaren zijn niet moeilijk en bovendien is het een soort feestje, maar overdrijven moeten we het niet natuurlijk.
Het was een soort sprookje, als je niet beter wist zou je denken aan een buitenshow van een tuincentrum met de Kerst. Honderden lampjes in allerlei verschillende omhulsels, bloemen en veel potchrysanten, takken en slingers. Bij de graven zelf, maar ook bij Szent Imre, de patroonheilige van onze parochie.
Het was een gaan en komen van donkere gedaantes, er werd veel jó estét, goedenavond, gewenst, en dat alleen al is apart, want normaal is het na vieren stil op straat en zijn er behalve wat katjes, een verdwaald hondje of vos geen levende wezens in ons dorp te bespeuren.
We maakten foto's en voelden ons bijna een beetje gluurders, maar niemand deed moeilijk en P maakte zelfs nog wat foto's op verzoek.
Er is eer gedaan aan de Doden op ons Kerkhof.
En vandaag gaat de stoet verder. Het lampje bij Max heeft het de hele nacht uitgehouden en de kleurenzee boven ons groeit.



November Nieuws
Het is november en dat betekent ruimte voor gebruikelijke rituelen.
Dit weekend was het Szent Imre weekend, met andere woorden, de naamdag van de Patroonheilige van onze parochie. Er was een H. Mis, op een bijzonder christelijke tijd van 11 uur, ipv de gebruikelijke 8 uur 's morgens of 2 uur 's middag, beide tijden die men hier in het dorp verre van ideaal vindt. En ipv het snelle half uurtje dat de Mis normaal in beslag neemt, kwamen onze dorpelingen nu pas na een dik uur de kerkdeuren weer uit. P stond bij het hek toen M en M langskwamen en hij vroeg naar de bijzonderheid van deze H. Mis. M antwoordde op zijn Schwabisch nuchtere manier dat de Pastoor gewoon veel meer had geplaust......ik denk niet dat onze jonge goedwillende Pastoor blij zou zijn met deze korte, krachtige samenvatting, maar gelukkig was hij al weer snel op weg naar zijn volgende parochie om daar een gewone half uurs Mis te lezen.
Aanstaande donderdag is het Marton nap, Marton dag, Sint Maarten dus. Ik zag pas op de NL tv een reclame waarin een man weer eens vergeten is om snoep in huis te halen voor de langskomende zingende kinderen en alleen kan presenteren uit een glazen pot met zoet zure augurken. Dat vind ik nou humor en oh zo herkenbaar voor ons....
Hier in Hongarije leeft deze traditie niet en ook al zou hij wel leven, hier in het dorp zijn bijna geen kinderen en de ouders hebben wel wat anders aan hun hoofd dan om lampionnen te maken en met de kinderen langs de donkere hekken en poorten te lopen zingen.
En toch is het een feestdag donderdag, natuurlijk voor iedereen die Marton heet, maar ook als H gebruik. Het is de dag van Sint Maarten en op of rond deze dag moet je gans eten want als je dat doet, zul je het komende jaar geen honger lijden. In de supermarkten en op de gewone markten zie je de ganzenpoten al liggen en uiteraard de ganzenlevers. Als ik in staat was om van zo'n lever een lekkere foie gras terrine te maken, nou dan wist ik het wel, maar tot nu toe heb ik geen recept gezien dat ik aandurf en waarvan ik enig resultaat verwacht. Bij onze buren lopen een paar sneeuw witte ganzen in de tuin, ik ben benieuwd hoe lang nog....
P gaat donderdag uiteraard even langs bij M, voor zijn nap, en ik ga weer genieten van een heerlijke workshop bij vriendin M. Het wordt een take away workshop deze keer en dat betekent dat P er 's avonds hopelijk van kan meegenieten.....misschien wel iets van gans, of wat anders, maar leuk zal het zeker worden.
De Kerst is ook gearriveerd in het winkelleven. Afgelopen zaterdag waren we in een grotere Tesco dan onze "eigen" voor kokosmelk, en daar was al een hele afdeling Kerst opgetuigd. Het stoort me niet hier, zo vroeg, het ziet er allemaal gezellig uit, ondanks dat alles Made in Kina is, en bovendien wordt hier geen Sinterklaas gevierd, dus dan mag het toch al?
Afgezien van de echte rituelen van dit jaargetijde hebben wij ook onze eigen herfstige gebruiken. Elke dag worden er 2 grote kratten hout het huis ingedragen. Waren de dagen nog mooi, 's avonds is het echt koud en gloeit onze kachel dat het een lieve lust is. Voor vanmiddag staan de winterbanden op het programma en 1 lade van de diepvries is alweer gevuld met emmertjes erwtensoep. Zuurkool stond vorige week al op het menu en de volgende week vast weer.
November, een mooie maand!
De vrolijke keuken
Donderdag mocht ik weer. Een kookworkshop bij vriendin M. Ik had er zin in en 's morgens werkte alles buiten mij mee om er een mooie dag van te maken. De zon scheen, door mijn autoruitjes was het zelfs warm en ik draaide de verwarming op blauw. Met de zonnebril op was het landschap nog mooier dan anders. De herfstkleuren, het rood al bijna verdwenen en vervangen door het winterse groen grijs. Paarden met zichtbare adem en natuurlijk nergens file onderweg.
Ik kwam aan, liet mijn jas in de auto en pakte alleen mijn schort en de bakjes en schalen. Het zou vandaag namelijk een take away workshop worden. ' s Morgens om 10 uur beginnen, eind van de middag weer weg met volle bakjes en schalen om thuis meteen bewijs te leveren van het geleerde.
Zoals altijd een hartelijke begroeting door honden en mensen en een start met heerlijke koffie. Al bladerend door de syllabus liet ik de gerechten in gedachten al tot me komen en zoals iedere keer vroeg ik me af, of we het zouden redden en zoals iedere keer redden we het, dankzij Opperkokkin M.
Geen stress, geen gevloek of getier, geen koks in tranen over mislukte sausen of aangebrande rouxtjes, een workshop bij M verloopt in harmonie. Ik heb in tijden niet zo vet gelachen, om rare opmerkingen, om onhandigheden van mij en van elkaar, om een hondje dat aanbiedt om te helpen en met glimmende oogjes richting fornuis blikt.
En net als altijd was het lekker. Mooie broodjes met geitenham, geitenkaas of olijf gevuld. Zoetige witte uien uit de oven. De eerste lasagne die ik proefde zonder de overheersende smaak van bechamelsauzen, net voldoende om een goede balans te vormen met de ragout van gehakt en groenten. Balans, alle topkoks op TV benoemen het, en hoe langer hoe meer begin ik het te snappen. En niet dat ik vanaf nu alles in balans zal koken....zo zit ik niet in elkaar en gezien mijn voorliefde voor kruiderij zal een gerechtje dat alleen voor mij is, misschien wel eens verre van in balans zijn....
Omdat het een take away was die wel de hele dag duurde maakten en kregen wij ook een lunch. Ik schreef er een tijdje geleden een blog over. Mosselen! En mosselen gingen we eten, op Italiaanse wijze met een mooie saus van tomaat, hete peper, knoflook en oregano. En witte wijn natuurlijk. Wat een feest en gelukkig mag je de mossel met de hand eten waarbij je meteen je vingers kunt aflikken, zonder schroom want iedereen doet het.
En dat was nog niet alles. De lege schelpen en het restant kookvocht werden opgezet voor een heerlijke visbouillon die de basis zou vormen voor een vispotje, voor 's avonds, in de oven. En om alles af te blussen en de dag nog eens goed te overdenken maakten we een granita van espresso, niet heel moeilijk en erg smakelijk.
Terug in de auto, inmiddels aardedonker zat ik nog na te glimlachen over de vrolijke keuken. En thuis aten we en genoten we. De commissie van keuring was tevreden en ik ook.
Roze plaag
M is pas geleden voor de 4e keer oma geworden. Ze is uiteraard heel erg gelukkig met de nieuwe baby. M is gek op kinderen. Alle kinderen die tot nu toe bij ons hebben gelogeerd moesten even langs komen, het liefst trok ze de ukjes liefdevol op schoot, overlaadde ze met lekkers en streek zachtjes over de haren. Haar ogen glinsterden, zoals dat bij trotse oma's zo gaat. Onze bezoekertjes vonden het niet allemaal even leuk maar ja....
M was er al maanden mee bezig en daardoor wij ook wel een beetje. In H zijn ze wat scheutiger dan in NL met pré natale onderzoeken, dus we dachten dat de ouders wel wisten of het een lány of een fiu zou worden. Oma wist het niet en wij dus ook niet. In ieder geval kochten we al een cadeautje, een neutraal rompertje en een neutraal shirtje, leuk en een beetje stoer.
Hier in de buurt is men nog een beetje traditioneel wat kleertjes betreft, dus vandaar onze voorzichtigheid. Inmiddels weten we meer. Het is een meisje geworden, 6,5 pond, 50 cm en alles goed gegaan gelukkig ook met de moeder. Nu ik het wist, ging ik op pad voor een kleine toevoeging aan het cadeautje. Ik stapte de Tesco binnen en hoefde niet lang te zoeken naar de rekken voor de baby meisjes. Het vieze roze spatte me tegemoet en wat heb ik daar toch een hekel aan. Roze rokjes, roze broekjes, roze rompertjes, het liefst allemaal voorzien van roze ruches. Zo klef. Peinzend stond ik voor de rekken, trok er af en toe een hangertje uit om het dan weer snel terug te hangen.
Het is niet typisch Hongaars geloof ik, het is meer iets van deze tijd. Ik kijk graag naar woonprogramma's en naar metamorfoses. Je kunt de klok er op gelijk zetten. Als er een meisje aan de beurt is moet de kamer rhosssssssss worden, want blijkbaar is het moeilijk om roze te zeggen. En de klussers gaan braaf aan de slag met de kamers van de prinsesjes en verven rhosssssss en de stylistes kiezen accessoires die passen bij rhossssss.
Jongetjes zijn wat creatiever, die hebben jungle-, piloten-, brandweer-, of mafia kamers, ook wel rolbevestigend, maar in ieder geval wat kleurrijker.
Zo dreef ik weg in gedachten daar bij de rekken in de Tesco. Ik merkte dat ik ongemerkt wat naar de jongens rekken was geslopen, met fantastische ribbroekjes in bruin, pilotenjacks, superrompertjes in blauw met een bijpassend kraagje, frisse en stijlvolle ruitstoffen. Ik dacht terug aan een cadeautje dat ik ooit voor een collega kocht die vader zou worden. Ik wist wel dat het een meisje zou worden, maar ik wist ook zeker dat het nooit een roze meisje zou worden, laat staan een rhosssse. Ik kocht een tuinbroek met een leuk shirt en iedereen was blij.
Ik kan me ook niet herinneren dat vroeger in de oude tijd, toen ik nog een meisje was, de situatie zo was. Sowieso werd de kamer alleen opgeknapt als het nodig was en niet als een meisje zin had in een andere kamer en van prinsesjes was nog geen sprake, al helemaal niet van rhossse. En bovendien, gelukkig ben ik opgevoed met het idee dat het leuker is om uniek te zijn dan om een ander na te apen en die opvoeding is nogal beklijfd kan ik wel zeggen, tot en met de dag van vandaag.
Zo afdwalend riep ik mezelf tot de orde daar bij die Tesco en liep kordaat terug naar de roze plaag. Overtuigd van de goede keuze pakte ik 2 paar baby sokjes in roze met wit en wit met roze. Tevreden liep ik verder naar de groenten.
Met zekerheid
We krijgen een strenge winter, een hele strenge. Dat is de voorspelling die we al weken horen in ons dorp. We weten niet precies waarop het is gebaseerd, maar het wordt met een stelligheid gebracht die we niet onderschatten. En streng wil dan zeggen, wit en koud, dik wit en zwaar koud. Zo wit dat het dorp afgesneden zou kunnen zijn en zo koud dat het hout er doorheen gejaagd zal moeten worden. Iedereen om ons heen is dus bezig met het aanleggen van een extra voorraad, voor straks als het lang bitterkoud zal zijn. Wij hebben al een tijdje hout in bestelling, maar het komt niet, zelfs niet na wat maningen van P. Voor de komende winter schatten wij in voldoende te hebben, maar ook voor daarna moet er droog hout in voorraad zijn.
De voorspellingen worden gesteund door de weermannen in de krant en ook door de Nederlandse weer deskundigen. Het woord Elfstedentocht is al gevallen, weliswaar zeer prematuur, maar niet onlogisch in de verwachtingen van de komende maanden.
Sinds vorige week hebben wij nog een bewijs, een keihard bewijs.
Zoals het hoort, aten we gans omstreeks Márton nap. In Bataapati was een ganzenavond, 4 gangen waarvan 3 met gans, vergezeld door de nieuwe wijn van Tüzkö Birtok uit dezelfde plaats. Een sfeervolle, leuke, drukke avond met alleen mensen in goede stemming en een keuken die haar best had gedaan. Plattelandsgans was het, goed en degelijk klaargemaakt. Met een frivool menukaartje om een waxinelichtje heengedrapeerd, echte rozen op tafel en een accordeonist voor de muzikale ondersteuning.
Het hoofdgerecht bestond onder andere uit een ganzenpoot, ganzenborstfilet gevuld met ganzenlever en ganzenrisotto. Het bot bekeken we met grote belangstelling. Het was licht en lang en dat zegt iets over de komende wintermaanden. Licht en lang betekent wit en koud.
Dus nu is het zeker.


Drie Bandieten
In onze gang staat een blik. Een groot blik van Douwe Egberts. Het blik staat er al jaren, net bij de dubbele deuren naar onze woonkamer. Op het blik staan drie hondenbakjes, want het blik bevat brokjes voor Coco, Flicka en Daksi. Al jaren is er hetzelfde ritueel. Op het moment van etenstijd pakken wij de bakjes, doen de deksel van het blik en met een emaillen mok die er in ligt, scheppen we de bakjes vol. CFD komen af op het geluid en staan te dansen bij het blik, totdat de bakjes voor hun neus worden gezet.
Als CFD een ander idee hebben over wat etenstijd is, dan leiden ze ons naar het blik en kijken betekenisvol. Eigenlijk altijd wel met resultaat.
De laatste 2 weken is er wat veranderd. Daksi is op alle terrein bezig om zijn koninkrijkje uit te breiden en om de omgeving naar zijn pootje te zetten. Als hij vindt dat het tijd is, scharrelt hij op reuk naar het blik, zet zijn pootjes tegen het blik aan en schuift met zijn bekje de bakjes er af. Gelukkig kan hij dat nog niet geluidloos en zijn wij tijdig gealarmeerd. Uiteraard laten wij hem even zijn gang gaan en kijken vol spanning door de ruitjes van de keukendeur. Daksi is onverstoorbaar en duwt behendig met zijn neus tegen het randje van de deksel aan, net zo lang totdat hij een spleet heeft geopend. Daarna is het hek van de dam, met pootjes en bek gooit hij in één vloeiende beweging het deksel op de grond dat met een oorverdovend lawaai van de houten drempel de tegelvloer oprolt.
Daks kijkt hoe vol het blik is. Is het vol kan hij met gestrekt nekje gaan eten, is het halfvol of minder, gebruikt hij zijn pootjes om dieper in het blik te komen. Flicka staat er bij te kijken, een houding die bewondering en verontwaardiging tegelijkertijd uitstraalt en over haar schoudertjes kijkt ze naar ons en wacht ze onze reactie af, in een mengeling van angst en nieuwsgierigheid. Coco ligt op zijn kussen en blijft daar, in het volle vertrouwen dat wij op tijd zijn bakje zullen vullen en in de voortdurende minachting en ergernis voor zijn kleine pleegbroer.
Omdat wij weten dat het zo hoort verbieden wij Daksi, zeggen zo iets als foei, maar omdat al onze honden slim zijn, horen ze de lach in onze stemmen....
Daksi heeft meer pijlen op zijn boog. Hij heeft wel door dat het geluid hem verraadt en daarom heeft hij ook streken in stilte. CFD mogen niet op de stoelen en op de bank en daarom hebben we overal kussens, manden en vachtjes liggen. Af en toe is er een kleine vergissing, komen we de kamer binnen en zien we nog net F van de stoel springen. Ofwel, we komen binnen na een paar uur weggeweest te zijn, en voelen warmte op de bank en zien wat hondenharen. Kleine incidentjes zijn dat.
Het doel van Daksi is sinds kort de love-seat. Eerst alleen stiekem 's nachts, nu waant hij zich veilig als wij tv kijken, met de rug naar de love-seat zitten en luisteren naar de stemmen op de buis. En het is hem gelukt. Al diverse keren hebben wij hem aangetroffen, op zijn rug, pootjes omhoog, vergenoegd in de H kussens op de comfortabele fauteuil. Voor de vorm tillen wij hem er af en leggen hem op zijn vacht. Tenminste, soms doen we dat.....
Sinds deze week is er ook 's nachts onrust. Blijkbaar speelt zich in onze boventuin iets af. Iets dat spannend is en bijgewoond moet worden. Tegen half drie wordt Flicka wakker, klaarwakker, springt blaffend richting deur, maakt Coco wakker die ook meewil en in sneltreinvaart rennen ze de berg op naar de boventuin. En wij zijn ook wakker want uiteraard moeten wij de deur voor ze opendoen. Ze nemen hun tijd, we horen ze boven blaffen en ze komen wel terug maar met een tussenpoos, zodat we het niet redden om ze efficiënt in één keer binnen te laten. En iets na vijf uur, herhaalt de actie zich, met koude voeten komen we ons bed weer in, als de bandieten weer binnen zijn. Zij zijn er ook moe van en slapen uit alsof het elke dag weekend is.
Misschien moeten we een keer mee naar boven. Wie weet wat voor moois zich daar voor onze ogen aftekent. Een ontmoeting van vossen, reeën en zwijnen? Dansende geestesverschijningen op de temetö?
We horen meer voorbeelden van doorwaakte nachten. Van Nederlanders dan want de Hongaren in ons dorp hebben dit issue niet. Daar blijft de deur immers altijd gesloten voor de hond.....
Daksi leek in eerste instantie een H buitenhond, maar hij is snel geïntegreerd kunnen we nu constateren. Bandieten zijn het, alle drie en in toenemende mate ongeschikt voor een "net burgerbestaan", misschien wel net als wij.....



Oogst en een kleine workshop
Vorige week vertrok P samen met M met 500 kilo fruitpulp naar de Palinka stoker in Döbrököz. Volle vaten op een aanhanger, een prachtige route langs wijnvelden, boomgaarden en door donkere bossen. In het donkere bos, of liever gezegd aan het randje er van, liep een hondje. Echt een H boerenhondje, goud bruin, laag op de pootjes en daardoor een in verhouding lang lijfje, klein maar fijn. Schichtig zwalkte het diertje door de modderige berm. Mijn eerste reactie, en die van P gelukkig ook, is voet op de rem. Naast P staat standaard een plastic zakje met brokjes, een noodvoorraad voor onderweg. P stapte uit maar dat was voor het hondje reden om schielijk te verdwijnen tussen de donkere stammen. P riep nog even maar het hondje durfde niet te naderen. Het zakje brokjes werd in zijn geheel omgekeerd op een veilige plaats, voor later....op de terugweg was er geen hondje meer te bekennen.
Bij de stoker liep het gesmeerd zoals altijd, pulp in de brander, en als service op het terrein de mogelijkheden om de vaten even schoon te spoelen. Het branden van Palinka duurt een uur of drie. Een heel goede gelegenheid voor P en M om even door te rijden naar Dombovár, waar vorige week een echte Hollandse Snackerette is geopend met het bekende assortiment. Het H prikbord op Internet stond er al maanden bol van, een betere campagne was bijna niet te wensen, en nu was het dan eindelijk zo ver.
De eerste bestelling 2 kroketten, voor M de eerste en voor P de eerste sinds heel lang. M vond het matig en ik herkende in zijn mening de reactie van mijn H familie, zo'n 35 jaar geleden in NL. De ragout was wel lekker, maar wat dat rare harde jasje er om heen deed.....nu ik hier woon en merk dat bijna alles hier in H wordt voorzien van zo'n jasje, begrijp ik met terugwerkende kracht niet waarom ze toen de kroket zo kritisch bekeken.
De tweede bestelling, frikadellen, gewoon en speciaal, die viel beter in de smaak, vooral die speciale dan, die voor de Hongaar werd voorzien van extra curry omdat dit wat zoeter smaakt. Binnenkort zal ik ook eens gaan, voor een loempia dan of misschien een bitterbal. Idioot eigenlijk, in NL kwamen we niet eens vaak bij de snack, maar nu het zo lang geleden is en zo relatief dichtbij de mogelijkheid bestaat, waarom dan niet?
In de tussentijd was ik bezig met een andere opbrengst uit de tuin. Ik bakte notenkoekjes. P had een paar dagen geleden een mini workshop bakken gevolgd bij Maria en het recept lag op tafel. Kifli heten de koekjes en ze zien er uit als kleine halve maantjes. Het recept was makkelijk dus ik ging aan de slag. Eigenwijs als ik ben had ik al bijna eigenmachtig wat aan het recept gewijzigd, maar omdat de kifli een verrassing moesten zijn voor P als hij thuis kwam, hield ik me aan zijn workshop, met uitzondering van wat meer grammen noot.
En ze lukten. Iets groter, misschien meer een halve cirkel dan een maan en iets harder gebakken. Maar wel heel lekker en iets noteriger dus. En P vond ze ook in orde en dat is ongeveer eenzelfde compliment als woorden van Chef Kranenborg die zegt dat het gerecht op smaak en in balans is.....
Geen foto's van mijn koekjes want ze waren te snel op, maar wel van de workshop bij Maria. En omdat de oven toch warm moest worden, was Marton ondertussen in de weer met het drogen van paprika's. De schuur hing namelijk al weer vol met strengen van het rode goud. Na het zorgvuldig drogen volgt dan nog het malen en het resultaat is een heerlijke pittige paprikapoeder!


Een ontroerende taart
Afgelopen zaterdag was Marton jarig. Over het algemeen wordt dit niet heel groots gevierd. Immers de Hongaren vieren hun névnap grootser dan hun geboortedag en bovendien was Maria net terug van een hele week kraamhulp bij haar nieuwe kleindochtertje. Echter, sinds wij in het dorp zijn en bevriend, doen we ook een beetje verjaardag. Maria had een leuk idee, ze nodigde ons uit voor het middageten op zondag, er was geen templom en dat kwam dus extra goed uit. We ontbeten zeer matig want middageten in H betekent niet een stokbroodje gezond, maar veel meer een grote uitgebreide dis.
Een nette trui aan en P zelfs een stropdas voor de gelegenheid lopend naar M en M. De tafel mooi gedekt, 2 borden op elkaar, veel bestek ernaast en erboven, veelbelovend. We startten met een Palinka voor de dames en een zoete kruidenlikeur voor de mannen en we proostten op ons aller gezondheid en op nog vele jaren samen.
Maria had het precies in haar hoofd en haar timing verliep snel, zoals meestal in Hongarije, maar ook wel begrijpelijk gezien de beperkte ruimte in de keuken en uiteraard omdat het zonde is om eten koud te laten worden.
We begonnen met soep met eigengemaakte flinterdunne vermicelli. Lekker, en lekker veel peper en paprikapoeder. Er volgde een tussengerecht van gevulde koolrolletjes met rijst en gehakt in paprikasaus. Het hoofdgerecht, heerlijke kippenschnitzels van eigen geslachte kippen, en mooie bolletjes rijst met peterselie en ingemaakte groenten in het zuur.
Het leek eindig maar dat was maar schijn want boven onze borden lag nog een klein vorkje. De borden werden ingenomen en glimmend liep Maria naar de koelkast. Ze toverde er een taart vandaan, een speciale taart voor Marton ter ere van zijn verjaardag. Dat was een verrassing, voor iedereen, helemaal stiekem gebakken toen Marton even bezig was en stiekem verstopt op een plankje in de koelkast, verscholen achter de bakjes kolbász en de bekers zure room.
Wij plaagden Marton nog een beetje, dat hij blijkbaar nooit in de koelkast komt en niks had gemerkt maar Marton was al opgestaan, met tranen in zijn ogen omhelsde hij Maria om te bedanken voor dit mooie cadeau. Een liefdevol moment om stil van te worden.
Even later liepen wij met 2 geleende plu's door de nattigheid naar huis. Nagezwaaid door Marton en Maria.

De Post Mikulás
Dit weekend hadden wij een ontmoeting met Mikulás, de Hongaarse Sinterklaas. Tüzkö Birtok, onze wijn vrienden uit Bataapati organiseerden een Mikulás bijeenkomst. Mikulás is niet zo'n groots feest hier, het leeft minder dan Kerst en het kindje Jezus, maar hier en daar doet hij wel zijn opwachting.
Het was koud. Niet vervelend koud, er scheen een waterig zonnetje, en het was mooi wandel- of schaatsweer. De opkomst was gering, helaas voor de organisatie maar daardoor was het meteen ook knus en bijna een familiefeest.
Naast P en mij en twee mannen uit Budapest, bestond de groep uit vaders, moeders en kleine gelovige kinderen. Ingepakt als kleine maanmannetjes met mutsen en wanten.
We werden ontvangen met thee voor de kinderen en Glühwein voor de volwassenen en aangezien het nog vroeg was kon iedereen er van genieten. De rondleiding door de kelders en de magazijnen is verre van nieuw voor ons maar toch, elke keer horen we weer nieuwe dingen.
Nu ging het bijvoorbeeld over het slechte afgelopen wijnjaar, met wijnen die veel zuren hebben. En de manier waarop je zuren zou kunnen verminderen. Je koelt de wijn tot 5 graden onder nul. Dan warm je de wijn heel gelijkmatig weer op tot precies 0 graden. Er ontstaat dan een geconcentreerd zuur, wijnsteen, die verwijderd kan worden.
Verder hoorden we voor ons nieuwe informatie over de vaten. Als de vaten gemaakt worden, wordt er onder in het vat een vuur gestookt, om het hout te kunnen buigen. Dat wisten we. Maar er bestaan verschillende soorten "toasting". Vergelijk het maar met het braden van vlees. Op hoog vuur schroei je het vlees meteen dicht en op laag vuur niet. Op dezelfde manier ontstaan er ook verschillen in de vaten. Vaten waarvan de poriën meteen worden dichtgeschroeid, geven dus later minder smaak aan de wijn af, dan de niet dichtgeschroeide poriën. En uiteraard beslist de wijnmeester welke wijn voor welk vat geschikt is.
Na alle wetenswaardigheden liepen we door het dorp richting bosrand. Een mooi dorp is het, net een tikje meer van alles dan bij ons. Een bankje met geldtrekautomaat, twee winkeltjes, een lagere school en twee kinderdagverblijven, twee kerken, een jachthut, en niet te vergeten een dokterspraktijk. En uiteraard het Panzio met restaurant en zwembad....
In het bos ontmoetten we de auto met de Glühwein en de moeders met de kinderen. Als het een tikje warmer was geweest, en niet zo smotsig op de bospaden, waren we nog wat verder het bos ingetrokken om daar te genieten van een Winterbbq, nu was dat alles verplaatst naar de Naspolya étterem.
Na de wandeling terug was de ontvangst als gebruikelijk, lekker warm en gastvrij. Opnieuw kannen met Glühwein, nu samen met kannen water. Een grote tafel, leuk gedekt met adventskaarsen en wit linnen met rode servetten. Arpád begon zijn woordje. Plotseling een gebel en geklop. Arpád, goed in zijn rol, riep, wie zou daar nou zijn? En daar kwam Mikulás, wij zouden meer denken aan een Kerstman dan aan een Sint maar de reacties van de kinderen waren universeel. Sommigen liepen af op de Sint, niet gehinderd door enig slecht geweten en een enkeling pakte de moedershand.
De baard had moeite om te blijven plakken, maar de gehandschoende hand was vernuftig genoeg om ongelukjes te voorkomen. Wij checkten de aanwezigen en misten de postbode. In het bos waren we aan de praat geraakt met de man die de post naar Bataapati verzorgt. We hadden hem net nog gezien en nu was hij weg. Samenzweerderig met de twee Budapester mannen, genoten we van de onschuld en van het kindergeloof. Mikulás nam plaats naast de haard en liet de kinderen 1 voor 1 tot zich komen, na een mooi gezamenlijk H Mikulásliedje werden de tasjes uitgereikt. Een zakje smarties en een zak "verantwoorde ambachtelijke" chips, en alle kinderen waren er blij mee.
Na een kort en een klein beetje opgelaten Sinterklaas Kapoentje kregen ook wij ons tasje met twee flessen rosé van 2010.
Na de korte plechtigheid, nog een handje aan de Mikulás vertrok hij, met de staf en de bel. We gingen aan tafel. Grote terrines met krumplipaprikás werden opgediend. Dit zijn aardappels in een paprikasaus, met veel spek. Lekker was het en lekker warm. Buiten werd een vuur gemaakt, want na de terrines zou er dan toch nog een Winterbbq plaatsvinden, met grote spiesen gewikkeld in aluminiumfolie. Wij besloten er niet meer op te wachten. Het was leuk, maar ook mooi geweest en thuis en CFD trokken.





Poep en drek
De poepwagen is geweest, alweer zo'n dag of 10 geleden, maar de gevolgen zijn nog duidelijk zichtbaar. Het had geregend, nachten- en een daglang, en ons gras sopte onder de laarzen. We wisten dat de poepwagen in aantocht was, immers we hadden zelf gebeld een paar dagen eerder om de put te legen, maar we zagen het al somber in.
P was even het dorp in en de poort stond al gastvrij open. Ik hoorde hem aankomen, een zwaar geronk en ik meende de geur al te ruiken. De poepwagen stinkt namelijk dubbel. Naar poep en dat is logisch, maar ook het dieselmengsel is van een speciaal aroma dat in je neusgaten trekt en er een tijdje blijft hangen.
Bij ons moet de poepwagen achteruit naar binnenrijden, een beetje omhoog en een klein bochtje. Poging 1 mislukte jammerlijk, poging 2 en 3 ook trouwens. De wagen kon de kracht niet opbrengen om ons pad te nemen, tenminste niet meer dan 5 meter inclusief wat klodders leem die wegspatten. De bijrijder stapte uit, keek naar de weg die hij nog moest gaan, schudde het hoofd en stapte weer in. De chauffeur stapte uit en riep naar me dat er een másik(andere) auto zou komen met meer levegö(lucht). Wat dat laatste betekende wist ik niet maar ik ging terug naar binnen in afwachting van de másik.
Een half uurtje later, weer geronk en geur. De másik probeerde omhoog onze tuin binnen te rijden en warempel, het lukte.....tot aan de buxushaag. De wielen slipten, modder naar alle kanten, de band al dieper en dieper in onze aarde. Terugzakken naar beneden en met een geweld aan gas nog eens, met grote vaart omhoog, een halve meter verder dan net, en weer een geslip van jewelste, de wagen trok er scheef van en veranderde nog meer gras in donkere aarde. Het wordt ééntonig want de derde keer leverde een zelfde resultaat.
De mannen stapten uit en riepen iets. Ik kwam aan met planken voor onder de wielen, maar ze vroegen geel zand. Dat hebben we niet standaard op voorraad maar gelukkig kwam P net aan en had hij meteen een goede inval. Van de zolder van onze grote schuur haalde hij zakken met zaagsel, overblijfsels van het zagen van ons haardhout. De mannen knikten instemmend. Een spoor van zaagsel, vermengd met leem en losse pollen gras werd gevormd.
De auto zakte naar beneden. Stond even stil om adem te halen, gaste een paar keer flink en in volle vaart nam het bakbeest de horden, het volle traject, inclusief de helling, inclusief het bochtje, kreeg contact met het vlakke grasveld en trok keurig recht en diep een zwart spoor in het groen richting put.
En nu is de put leeg en kijken wij naar een gehavend gras en een erosieve oprit.
De oprit vernieuwen staat al lang op ons lijstje en nu opeens weer wat hoger dan hiervoor. Zoals bij al onze plannen, beginnen we groots en meeslepend. De oprit, integreren in een mooi terrassenplan voor en naast onze pastorie. Looppaden, mooie dikke stenen. En ook zoals altijd worden wij ingehaald door de kosten die dit met zich meebrengt en zal het plan onderhevig worden aan een grote hoeveelheid aanpassingen.
Die oprit komt er wel, hoe en wanneer kunnen we mooi onder de Kerstboom gaan bespreken. Voorlopig komt de poepwagen toch niet.
De wegzending
Vorige maand was mijn verjaardag. Van P en onze lieve CFD kreeg ik een prachtig cadeau. Zo ongeveer het mooiste cadeau dat ik me hier in H kan wensen. Ik werd weggezonden naar De Grote Stad.
Het hotel was zo geboekt, dat is een feestje in de winter, voor zo weinig dat je er zelf bijna de moeite van schoonmaken, bed opmaken en ontbijt niet voor over zou hebben....Deze keer dus mét ontbijt dat zal wennen worden, een begin van de dag bij mijn stam ontbijttentje zal ik missen, maar de stad ligt verder aan mijn voeten. De lijst "te doen", ligt klaar.
De wegzending start morgenvroeg. PCFD hebben al een beetje spijt van hun geste maar wachten op mijn enthousiaste verhalen.
Wordt vervolgd.
Terug
Ik ben weer terug uit Budapest. Met de trein, die weliswaar 20 minuten te laat vertrok, maar dat onderweg weer inhaalde, waardoor ik keurig 2,5 uur later op tijd kon uitstappen. De begroeting was zo mooi en lief, alsof ik jaren was weg geweest, uiteraard blije P, maar ook een kwispelende en rugkronkelende Coco, een dansende en jankende Flicka en een springende en likkende Daksi.
's Avonds op het nieuws zie ik de wanorde in NL, op de weg en op het spoor en ben ik gelukkig dat ik gewoon uit Budapest moest komen.
Het was geweldig! Momenten voldoende om te delen in een blog.....blijf kijken.
De koude stad
Niet zo lang geleden zat Jelle BC bij DWDD.
Hij maande de Nederlanders niet zo te mopperen over de kou. Pas echt koud is het namelijk in de winter in Moskou, waar, als het voorjaar wordt en de sneeuw wegsmelt, altijd honderden daklozen worden gevonden voor wie het de laatste winter was. De Russen mét een huis zijn goed voorbereid, beter dus dan Nederlanders, en gaan niet de deur uit zonder een vodka en een stuk spek, getooid in lang ondergoed, hoge vilten laarzen, veel lagen over elkaar, een muts en BONT.
Budapest ligt er zo mooi tussen. Tussen de miljoenenstad Moskou en het Nederlandse. Ik vond de temperatuur wel meevallen, ik begon met 3 laagjes onder mijn jas, maar liet er een dag later al 1 achterwege. Ik had genoeg aan mijn handschoenen en mijn shawl, van wol trouwens en mijn eigen haar bood genoeg bescherming. Slechts een vinnige koude wind liet me af en toe bibberen.
Alle mensen om me heen hadden zich gekleed volgens de Moskouse school. Of ze begonnen waren met spek en vodka weet ik niet. Als ik bedenk dat velen hier in het dorp altijd zo beginnen, ook hoogzomer dus, vermoed ik dat een deel de dag zo is gestart. En laagjes waren er voldoende, dat kon ik duidelijk zien, zeker als de knopen of de rits van de jas even open gingen in de oververhitte shopping malls of in een warme metro. Ook de hoofden hadden laagjes. Over de mutsen heen werden shawls geknoopt of de capuchon van de jas stevig dicht getrokken.
En BONT. Bont was er veel. Heel veel. Overal om me heen, in het openbaar vervoer, op straat, in alle koffiehuizen en restaurants was er bont. Jassen, mutsen, wanten. Voor mannen en vrouwen, alhoewel bij de mannen het zich meestal beperkte tot de kraag van de suede jas en een prachtige muts. Eigenlijk heb ik niks met bont. Ik zou het zelf niet kopen, maar ik weet ook dat er zo veel andersoortig dierenleed in de wereld is, waar we misschien minder van weten, dat ik ook niet veroordeel.
Wel viel me op dat ik 2 soorten bont zag. Functioneel bont en modieus bont. Het functionele bont werd gedragen door oudere dames en heren. Soms waren het ook al oude jassen, dat kon je zien, maar in alle gevallen waren het modellen waar nog heel veel laagjes onder pasten. Het stond ze goed en aan alles kon je zien dat ze lekker in hun vel zaten. Twinkelende ogen, een mooi zakdoekje bij de hand voor de lopende neus en een glad, bijna rimpelloos gezicht met blosjes van de kou.
Hoe anders was het modieuze bont. Steevast gedragen door jonge vrouwen en op de een of andere manier kon je zien dat het dure jassen waren geweest. Maar of ze nou blij waren, ik weet het niet want hun ogen waren verborgen achter grote zonnebrillen en hun gezichten volledig dichtgeplamuurd met bruinige spullen. Hun lippen ingetekend zodat ik een echte lach niet kon zien. En alle jassen waren zo getailleerd dat er bijna niks meer onder paste. Op de gratige lichamen was de kledij schaars. Ik zag er een paar, tijdens één van mijn koffie of diner stops. Super dunne panty's, korte jurkjes met een hemdje er onder, met blote hals. Rinkelende kettingen en armbanden, zonnebrillen even af. Eigenlijk waren dit de échte oude vellen.
Waar ik het meest van genoot waren de honden. Ook de honden waren gekleed voor de winter. Ook hier een tweedeling in modieus en functioneel alhoewel hier het modieuze ook wel weer functioneel was. Misschien moet ik zeggen, gekocht of zelfgemaakt want dat was het eigenlijk. Ik zag grote oude honden met een mooi wollen dekje over de rug. Op de István Körut liep een oude dame, achter haar een oude, stramme hond, met een lichtbruin wollen dekje. Elke paar passen bleef de hond even staan, even een rustpauze. De dame keerde zich om, praatte tegen de hond, gaf hem een liefkozend klapje op het dekje en dan ging het weer verder. Gelukkig zag ik nog net voor mijn tram kwam, dat de dame en de hond de poort bereikten van hun stadswoning, met hopelijk een lift. Op de Lovoházutca was een kerstmarkt en daar zag ik een ontmoeting tussen 2 dames met ieder een teckel, 1 zonder jas, 1 met een gestreepte zelfgebreide. Ik kon het niet laten en liep er naar toe. Het kale hondje bibberde en had geen zin in een praatje. Het getruide hondje was vrolijk, zette zijn voorpootjes op mijn knie en liet zich de aandacht aanleunen. De dame zei dat het hondje Holdi heette.
Behalve de kleding waren er kansen om warm te worden ten overvloede. Warm in het hart word je al snel in Budapest, maar tegen de kou was er overal Glühwein te krijgen, Teapunch en uiteraard de koffie met wat er doorheen. Ik liet mij dit alles zeer goed smaken. Niet dat ik het nou zo koud had, maar je kunt maar beter goed voorbereid zijn.


Met tram en bus
Zoals altijd had ik weer een wensenlijstje mee, altijd wat te lang voor de altijd wat te korte tijd, maar hoe dan ook heb ik weer wat kunnen inlossen.
Tram en bus brachten me deze keer naar wat uithoeken van Buda. Allereerst tram 41. Tram 41 vertrekt gewoon uit het midden van de stad, aan de Donaukade ter hoogte van Batthanytér, tegenover het Parlament. Omdat het lunchtijd was en ik niet wist waar de tram mij zou brengen at ik eerst een lekker broodje in de overdekte markt aan het plein, bij een Italiaan. Mooi op de 1e verdieping, een gerieflijk fauteuiltje aan het raam met uitzicht over de Donaukade, de rivier zelf en het prachtige Parlament.
Ik stapte in en ging bij het raam zitten. Het eerste stuk is mooi en voert langs de Donau met al de pracht en praal die er langs ligt. Ter hoogte van het Gellert hotel buigt de tram af, de Bartok Béla ut op. Nog steeds mooi, winkels, café's, koffiehuizen en eettentjes, prachtig gerestaureerde stadspanden. Deze sferen blijven tram 41 volgen tot voorbij het Moricz Zsigmundtér tot aan de nieuwe shoppingmall Allee.
Daarna verandert het landschap. De tram neemt de gehele Fehervári ut voor haar rekening en lelijke flats, lelijke bedrijvenverzamelgebouwen en opeens mooie appartementen glijden voorbij. En zelfs waar je denkt dat geen mensen wonen zijn haltes en stappen mensen in of uit. Bijna denk je dat de tram de stad echt zal verlaten, uit mijn ooghoek zie ik de Auchan en het Savoya park al, dat je ook vanuit de auto kunt zien als je BP binnenrijdt via onze kant, maar dan.....buigt de tram een behoorlijke bocht naar rechts en opeens is alles anders.
Huisjes met tuintjes, plaats voor de auto naast het huis of gewoon op straat. Opeens aan mijn rechterkant een grote weide met 18 paarden. De tram wordt leger, maar ik ben de enige die er niet lijkt te horen. De anderen zitten doelbewust, kennen elkaar, maken een praatje en slepen met volle tassen.
Na de huisjes volgt er een stuk niemandsland en weer vraag ik me af waarom hier eigenlijk lang geleden een tramlijn is aangelegd. Stukken gras, beetje moerasachtig, in de verte wat wegen. Een man gaat staan en drukt op de bel, er komt een halte en als uit het niets doemt een enclave op, moderne appartementen, zo vanuit de tram gezien ook behoorlijk luxe. In Hongarije noem je dit een lakópark, een woonpark en dat was het ook. Vanaf de tramhalte was een mooi pad gemaakt naar het lakópark, goed verlicht, een bruggetje over de omringende gracht en aftakkingen naar de diverse gebouwen. En toch, het leek mij in het donker een luguber stukje.
Inmiddels al 45 minuten onderweg en ik nader het eindpunt. Eerst nog even een vliegveld, in vergane staat maar nog wel in gebruik zo te zien, en blijkbaar mensen die er wonen en werken want er wordt weer in - en uitgestapt.
Het laatste stuk. Bos, aan beide zijden en ik weet inmiddels waarom er een tram naartoe gaat. Het eindpunt is een jeugdpark, ik vermoed een overblijfsel uit de communistische tijd, met slaapbarakken, tennisbanen en andere sportfaciliteiten. De tram stroomt leeg en iedereen weet waar hij naartoe moet. Ik had uitgezocht dat er een bus terug richting stad zou gaan en uiteraard klopte dat. Bus 87 bracht me met minder bochtenwerk in een minuut of 10 weer terug op de Bartok Béla ut, waar ik overstapte op tram 49 die me naar het Nationaal Museum bracht. Daarover later meer.
Een totaal andere ervaring. Bus 90. Ik had speciaal gewacht op het mooiste winterweer dat je kunt bedenken, zon en vrieskou, een schitterend licht. Deze bus vertrekt vanaf het Moskvatér en heeft het meest luxe traject dat ik tot nu toe ken. Al slingerend langs de meest geweldige huizen, paleizen zijn het eigenlijk, wringt de bus zich een weg naar boven. Het aandeel buitenlander is groter dan gemiddeld en het aandeel expatkind daarmee ook. De uitzichten worden al mooier en mooier. Af en toe een lelijke flat tussen de villa's maar zelfs daar zal het wonen prima zijn, met zo veel moois om je heen en zo veel lucht boven je.
Als je denkt dat je bijna niet meer hoger kunt ben je er ook. Normafa heet het en het is prachtig. In de tram stond ook een man met ski’s en ik wist dat hij zou uitstappen waar ik uit zou stappen. Besneeuwde hellingen, skiërs, Langlaufers, kinderen met sleetjes. Wandelpaden, rondwandelingen, overal honden toegestaan. Een rétes(strudel)hut en een restaurant. En waar Normafa beroemd om is. De panorama's op de stad. En die waren ook werkelijk adembenemend. Zo hoog boven de stad was het muisstil, alleen het zoeven van de wind langs de hellingen en in de verte de optrekkende bus.
Ik maakte wat foto's om iedereen deelgenoot te kunnen maken van dit moois. In het echt is het beter. Ga er maar eens naartoe. Vooral met sneeuw.





Kerstwens
Voordat ik verder ga met de Budapest verhalen eerst een hartelijke Kerstwens voor al onze lezers! Wij wensen jullie allen een geweldige Kerst toe en een fijn en gezellig Oud en Nieuw. Voor 2011 alle goede wensen, gezondheid, plezier, liefde en voorspoed!
Vanuit Nagyvejke een witte groet.



De stadse Oase
Achter Hösöktér ligt het Városliget, een soort stadse oase van groen en vermaak in het drukke Budapest. Városliget herbergt schatten, vele schatten. Bijna iedereen zal er iets van zijn gading kunnen vinden. De wandelaar, met of zonder hond, die zin heeft in de zuurstof van eeuwenoude bomen, de gladde grasvelden, wel of niet besneeuwd. De zwemmer of drijver in het schitterende Széchenyi bad. De gezinnen met kinderen voor de Budapester Zoo of het vidámpark, de blijvende kermis. De culti’s voor het prachtige stadskasteel, adres voor het landbouwmuseum en veel wisselende exposities. En uiteraard de culinair zoekenden die in het Városliget prima kunnen eten, waaronder in het beroemde Gundel, waar ik tot dusverre alleen nog maar iets heb gedronken, maar wiens Gundel palacsinta naar believen wordt nagemaakt, ook in onze verre provincie dus, met wisselend resultaat…..P en ik hielden ooit een lijstje bij, van de meer of minder genoten Gundel palacsinta’s, vreemd eigenlijk, want de Standaard uit Városliget aten we nog nooit.
Deze keer was ik er ook weer, in die mooie oase. Ik was op pad naar de ijsbaan want met dit weer was ik daar zeker van. Helaas, wegens onderhoud gesloten. Echter, als goedmaker waren overal in de stad kleine ijsbanen verrezen, met een houten hutje er bij voor de H variant van koek en zopie. In Buda tegenover de Mammut, in Pest naast het Nyugati station, druk was het er niet, maar leuk was het desondanks.
Achter de vijver die normaal ijsbaan is, in het stadskasteel was een Kerstexpositie over Kerststallen uit alle hoeken van Hongarije. Soms is het Hongaars niet zo moeilijk. Het H woord voor Kerststal is Bethlehem, nooit vergeten dus. De expo was leuk, Bethlehems uit hout gesneden, van riet, van maïsbladeren, keramiek, alles vertegenwoordigd en allemaal door H kunstenaars gemaakt.
Een paar dagen later was ik er weer. Het was Paprika nap(dag) en ik wilde wel eens zien wat dat inhield. Een mooie meevaller was dat de Paprika nap gratis was en meteen de expo over het H (ren)paard bekeken kon worden en het gedeelte over de ontwikkeling van de H landbouw door de eeuwen heen.
Alleen al het betreden van het museum is een feest. Een zware poort, met beide armen te openen. Schitterende hoge plafonds, een majestueus trappenhuis, kroonluchters, en deze keer dus versierd voor de Kerst en de geluiden van Paprika nap op de achtergrond. Op de galerij, voor de dubbele deuren naar de grote zaal, stonden uit alle provincies van H de paprika producenten, met voor zich de bergjes met het rode goud. Enkele zoet, maar de meeste van de geliefde pittigheid, die het zo goed doet in bijna alles. Naast de bergjes lagen schalen met brood, besmeerd met reuzel, rauwe ui en uiteraard het poeder. Het was net half 11 geweest, dus ik liet het proeven even achterwege, maar de geur was al heerlijk.
In het kort kon je ook zien hoe het proces verloopt van de paprika zelf naar het rode goud, maar dat is nou toevallig weer iets wat bij ons in het dorp nog de gang van alle dag is, bekend dus, maar altijd leuk om te zien.
Na de paprika pakte ik het beroemde H paard nog even mee en de landbouwvleugel, vooral die laatste vond ik de moeite waard, de ontwikkeling van landbouw, mechanisatie, veeteelt, de wijnbouw, met uiteraard de prachtige Hongaarse klederdrachten en gebruiksvoorwerpen als kannen, servies, koetsen, bewerkte veldflessen en zwepen van leer.
Ik liet het Városliget achter me en wandelde de Andrásy ut op. Inmiddels tijd voor een broodje probeerde ik een nieuwe villa uit. Net uit de steigers vermoed ik, een wit stadspaleis, galerie annex restaurant, een bijzonder chique uitstraling maar in ieder geval voor de lunch een alleszins betaalbare kaart. Ook binnen was het chique, ik vond het op het koele af, maar dat kwam misschien omdat er bijna niemand op hetzelfde idee gekomen was. De bediening was On Budapests, onstads, zelfs een beetje klungelig en niet attent. Het broodje was goed, Restaurant Kogart komt nog wel in aanmerking voor een 2e kans….



December Romantiek
Vlakbij Budapest ligt Gödöllö, een klein stadje, maar een groots verleden. In Gödöllö ligt het kasteel van Sissi. Zo wordt het genoemd in de volksmond, het kasteel waar Koningin Sissi verbleef als ze in Hongarije was. Ik was er ooit, jaren geleden alweer, met mijn zus, en het was wel weer tijd voor een nieuw bezoek. Ook weer in gezelschap van mijn zus.
Zoals bijna alles in de buurt van Budapest, is ook het kasteel van Sissi gewoon bereikbaar met het openbaar vervoer. Met de voorstadtrein Hév, simpel, comfortabel, bijna geen forinten, en voor de deur uitstappen……bijna ongelooflijk, maar toch waar.
Deze keer was het kasteel nog romantischer dan anders. Ze hadden er wat van gemaakt om het maar eens zo te zeggen. Mooie Kerstversieringen, beloond door het weer met een vers sneeuwpak, en specifieke december exposities. Er waren prachtige tafels gedekt met Herend, vitrines vol met uitzonderlijk handwerk. In de keldergangen was een Kerstmarkt, buiten op de binnenplaats ook, met een levende stal, met klederdracht, met kastanjes op het vuur, met leuk en praktisch handwerk.
Binnen stond een mevrouw met truffels, ze liet de zwarte vrucht ruiken, geweldig intens en we raakten even aan de praat. Ze vroeg waar ik woonde en zei dat er bij mij in de buurt ook wel truffels gevonden zouden kunnen worden. Ze had allerlei moois met truffel gemaakt bij zich en liet proeven, een tokaj aszu gelei met truffel, truffelpesto, truffelolie. Lekker en uiteraard kocht ik 2 potjes om mee te nemen voor P. Een paar dagen later, toen ik weer thuis was, jutte ik C, F en D op om te worden opgeleid tot truffelhond, maar tot dusverre is er weinig animo.
Natuurlijk waren alle kamers van Sissi en haar man te bezichtigen, de een nog mooier dan de ander. Leuke meubels, mooie schilderijen, tapijten, snuisterijen en vooral veel mooie en sprekende kleuren.
Plotseling in de zijvleugel een vrij lege kamer, maar wel met koninklijk gezelschap….warempel, op een zetel zat de jonge Koningin Sissi, haar haren in de bekende dikke glanzende vlecht. Naast haar een hofdame en een klein meisje, het 2e dochtertje van Sissi. Naast Sissi zat haar zuster Néné, zij stond op, vroeg onze namen en waar we vandaan kwamen en stelde ons voor aan Sissi. We maakten een koninklijk praatje over haar mooie woning, over onze afkomst en onze huidige woonplaatsen. Toen het officiële gedeelte voorbij was en het ijs gebroken, spraken we onze verbazing uit over de gelijkenis. Wat bleek? Er was een Sissi wedstrijd geweest, voor de echte look-a-like en deze Sissi had gewonnen, Néné was 2e en de hofdame 3e….complimenten, voor hen maar ook voor de jury, want de gelijkenis hield niet op bij de jurk en de vlecht, hun hele verschijning was écht! Als fervent Sissi film kijkers dachten we te weten dat het kleintje Sophie moest zijn, maar daar zaten we flink naast, Sophie mocht slechts 2 jaar oud worden……
In het Kávéház van het kasteel sloten we dit leuke bezoek af, met een mok forralt bór(glühwein), en de mok mocht mee naar huis!
Ook in Budapest zelf was het romantisch. Overal Bethlehems, overal versierde bomen. Vooral de Andrásy ut was erg mooi, met kleine lampjes die sfeervol oplichtten tussen de koplampen, zwaailichten en lantaarnpalen. En ook hier de diverse Kerstmarkten, wel erg druk met toeristen, maar toch ook de moeite waard, voor de spulletjes maar ook voor de sfeer. En niet te vergeten de geur van kolbász en forralt bór en rumthee.
En ook buiten de toeristische hoogtepunten was het romantisch en mooi. Op Mechwart Liget, op steenworp afstand van mijn hotel, ontstond net toen ik er langs liep een Kerstdansfestijn van echte dansers aangevuld met publiek, onder leiding van een strijkkwartet. Een stukje verder, een boerenwagen met ezel, voor toertjes in het park.
Budapest is in alle jaargetijden een aanrader, maar December is wel erg speciaal!