De blenderbalie

Al aangekondigd vorige keer, deze keer iets over een blender.

Lang geleden in Nederland, toen we nooit in De Winkel kwamen en onze kookspullen nog kochten in de prachtige speciaalzaken waar je een fortuin kwijtraakte maar wel met geweldige spullen thuis kwam, zo lang geleden dus, kochten we een blender. Eéntje met sterke motor, met veel hulpstukken voor later en in de kleur van onze smaak van toentertijd.

Die hulpstukken zijn er nooit gekomen, de prachtige andere apparaten van hetzelfde merk ook niet, maar eerlijk is eerlijk, de blender staat nog als een huis. Pure degelijkheid natuurlijk maar ook niet overloaded door onze kookambities. Voor gazpacho is de blender superhandig, voor spinaziesoep en ook voor bijvoorbeeld grote hoeveelheid pesto staat de blender klaar voor actie.

Eén zwak onderdeel is de koppeling, een zwart veelhoekig onderdeel op de motor, dat de verbinding vormt met de grote mengbeker en het geheel laat snijden of mengen. De eerste keer dat de koppeling het opgaf met een gebroken armpje speurden we op internet. In Hongarije was het merk nog niet te vinden en zeker niet in de omgeving van de pastorie en we vonden de Duitse service organisatie. Een mailtje met foto en serie nummer en het kwam voor de bakker, de koppeling werd opgestuurd, gratis nota bene. Ik weet nog dat we enerzijds verbaasd waren over de goede service en anderzijds dachten dat dit misschien een bekende zwakte van de blender was en daarom de eventuele teleurstelling van de klant zou worden weggenomen.

Een paar maanden geleden maakte P Thaise viskoekjes. Het leek ons een goed idee om dit in de blender te doen. Voor ons tweetjes voldoet de staafmixer van 8 euro maar nu was het een grotere hoeveelheid, voor een vriendentref. Het ging best goed, het mengsel was dik en de blender ronkte geduldig. Tot het moment dat het stil werd. Een snel onderzoek leverde een kapotte koppeling op waardoor de rest van de viskoekjes in partijtjes door de staafmixer ging en ze alsnog heel lekker werden.

Ik was optimistisch, immers, we waren jaren verder en ik wist zelfs een speciaalzaak met kookspullen waar ze dit merk voeren omdat ik er al een paar keer met glimmende ogen had staan kijken en met lege handen wegliep. Ik maakte een foto van de koppeling, ging naar de winkel en vroeg er om. Dat was te simpel. Natuurlijk verkocht deze winkel wel de spullen maar met de service hadden ze niks te maken. Ik deed alsof ik het net zo logisch vond als de man van de winkel en vroeg naar de service. Ik kreeg een adres, helemaal niet ver van ons vandaan en daar zouden ze het hebben.

De service werkte niet op zaterdag en daarom duurde het een tijdje totdat ik op een vrije dag uiteindelijk op pad ging. Mooi koud weer met een zonnetje en om 2 vliegen in 1 klap te hebben liep ik. 

Van te voren even opgezocht hoe zo'n koppeling zou kunnen heten, maar ik besloot de foto bij de hand te houden. De straat ken ik best goed maar ik kon mij niet herinneren dat ik er ooit een keukenapparatenservicewinkel had gezien. Toen ik bij het juiste nummer stond begreep ik het. Een deur waar service opstond dus dat klopte maar verder deed niets vermoeden wat er schuil ging achter de deur. Ik trok het mondkapje recht en stapte binnen. Een balie, achter de balie een mevrouw met bril aan koord en de schrik sloeg mij om het hart. Dat was niet nodig, ze was geweldig aardig en vroeg waarmee ze mij kon helpen. Ik noemde het merk van de blender en liet de foto zien. Oh, zei ze een kuplung, en zo makkelijk was het dus. Ik vroeg er maar meteen 2, want stel je voor dat wij toch nog eens keukenprinsesjes worden en de blender vaak gaan gebruiken. De aardige mevrouw vulde een formulier in en liep een deur in achter haar en kwam terug met 2 koppelingen. Best duur......maar omdat ik geen rekening nodig had en omdat er alleen met cash betaald kon worden, ging er nog een paar Forint af. Elke keer als de mevrouw met mij sprak, deed ze de bril af die bungelend aan het koortje hing en keek mij vriendelijk aan. Opeens schoot mij te binnen dat P had gezegd dat ik ook om een sleutel moest vragen, om de oude koppeling netjes te verwijderen. De mevrouw verwees mij naar een meneer die met 2 schroevendraaiers voordeed dat zo'n sleutel niet nodig is en het zo gefikst is.

Helemaal blij met de aanwinsten liep ik door naar een tram en vervolgde mijn vrije dag. De koppelingen liggen rustig te wachten op de truc met de schroevendraaiers en in de tussentijd maakte ik notenpesto met de staaf, die een naar scherp knerpend geluid maakt maar een oersterke koppeling bezit.

Heeft U ook worteltjestaart?

Allereerst een heel gelukkig en gezond nieuwjaar voor alle lezers. Toen ik na 5 jaar radiostilte weer begon met schrijven in september waren de vertrouwde fans weer terug. Ik verwachtte dat ik veel onderwerpen zou hebben maar uiteraard blijft Corona ons leven voor een deel inkleuren. 

Ik vroeg mezelf af wat ik nou mis. Natuurlijk, niet uit eten gaan is jammer, de vakanties die niet door gingen, verjaardagen. Het gekke is dat ik dit snel accepteerde, het is niet anders en iedereen zit hiermee. Wat ik vooral mis, is dat ik niet even de stad in ga op zaterdagmorgen, en ergens koffie drink, of lunch, of beide als het wat langer duurt. Ik had het erover met P. Die is sowieso minder van het reizen dus die acceptatie is er ook wel. Eigenlijk kwm het erop neer dat hij ook wel mist dat ik niet op zaterdag weg ben en hij op zijn dooie gemakje alle kranten op de tablet kan lezen. Natuurlijk kan dat ook als ik er ben, maar het is anders. Het zijn dus de kleine routine dingetjes die gemist worden.

Tegelijkertijd tel ik ook de zegeningen van deze hele periode. Dingen waar je misschien minder zin in had kunnen niet, minder reizen is jammer maar ook wel rustiger. Het is zaak om de inspiratie te halen uit dingen dichtbij, die gewoon voor de pak liggen, zoals een wandeling in de buurt met zicht op alle hondjes spelend in het park, ons vogelvoederhuisje op het balkon met veel aanvlieg en kleurige veertjes.

Iemand vroeg of we voornemens hadden.

Eigenlijk niet, want we kennen onszelf goed genoeg om te weten dat die voornemens geen lang leven beschoren zijn.

Facebook staat er vol mee. Dry January bijvoorbeeld. Ik vind het onzin, ik drink heel weinig alcohol, dus waarom zou ik? Veganuary, ander voorbeeld. Ik volg het met interesse, ik ben open voor leuke recepten, maar wij doen niet mee. We eten zeker niet elke dag vlees, misschien ook minder dan vorig jaar, maar helemaal zonder vlees zijn we niet en ook kaas en vis hebben we in huis.

In het algemeen is er wel een voornemen, niet zo zeer voor 2021, maar om de haverklap zeggen we dat we gezonder moeten leven en eten en drinken is daar natuurlijk maar een deel van.

Vorig jaar vierden we Kerst en Oud en Nieuw in Oostenrijk in een heerlijk Landgasthof geleid door een grote familie. De dag daar begon met een zalig ontbijt met veel gezonde opties, zaden voor in de yoghurt, veel vers fruit en ham van locale varkens en herten. Op het buffet stond een sapcentrifuge en ik werd elke morgen verwend door P met een heerlijk glas sap, meestal met veel wortel. We zeiden tegen elkaar dat zo'n ding thuis ook best fijn zou zijn, maar dat plan werd meteen door onszelf verworpen. 

's Morgens was er alleen haast, een snelle koffie, yoghurt in een bakje om mee te nemen en op weg naar het werk. En dat is nu natuurlijk ook opeens anders en beter. P werkt full-time vanuit huis en ik gedeeltelijk. Dus er is meer tijd voor ontbijt, weliswaar achter de laptop, maar toch.

Dat apparaat kwam regelmatig voor in de gesprekken maar we weten ook dat apparaten gedoe betekent, het kan stuk, maar nog veel erger, je moet ze schoonmaken en ze nemen plaats in op het aanrecht.

Van de week kwam het Lidl krantje, wij noemen het De Winkel. De Winkel had uitgepakt met een hele keuken pagina, raclette, weegschaal, koffiezetter, blenders en keukenmachines en warempel ook een juicer. P stuurde mij het fotootje. Vlakbij mijn werk zit een grote Winkel. Ik kom er niet zo graag, de Winkel is niet bepaald mijn winkel om het maar zo te zeggen, maar soms moet je er gewoon naar toe en toegegeven, na een grote make-over is die Winkel in district X niet zo slecht.

Afgelopen woensdag bracht ik het ding mee naar huis. Het aanrecht werd gereorganiseerd en de juicer stond te wachten op aanvoer. Vanmorgen was het zover, ik kwam net onder de douche vandaan en hoorde een bekend geluid. Appels, nog van de pastorie en wortels van de Aldi vlakbij ons en heerlijk sap was het resultaat. We hebben gember in huis, voor een lekker gember shotje, komkommer en nog meer wortels en appels.

Het gaf wat troep, het leverde wat schoonmaakwerk op, maar al met al was het een goed begin van de dag en van het nieuwe apparaat. 

Nu we het toch over de keuken hebben, voor de volgende keer een blogje over een blender.....

Het verval is ingetreden

Ik hoorde erover van iedereen om mij heen. "Het begint met licht en dan ben je aan de beurt." In de familie is het gewoon, in de vriendenkring ook, niet bij de jonkies, maar bij gelijken en iets jongere al wel. Het leek aan mij voorbij te gaan.

De leesbril.

Hier in huis liggen er talloze want P kan niet meer zonder en daarom moet er in elke kamer ééntje liggen, het liefst ook één in mijn tassen voor als we weg gaan want zelfs de menukaart kan niet meer zonder worden gelezen.

Een leesbril, voor mij heeft het iets van verval, van echt oud worden, van intrede doen in iets onomkeerbaars. Een noodzakelijk onderhoud dat ongewenst is.

Tot nu toe kan ik zonder en daar was ik blij mee. Mijn gebit is niet kroonloos en zeker niet zonder vullingen. Nooit over nagedacht, wat moet dat moet en zonder problemen accepteerde ik een vreemde kies in mijn mond. Mijn haar wordt grijs, vooral bovenop en aan de slapen en alleen achterop is de donkere kleur nog zichtbaar. Het is zoals het is, ik was liever nog helemaal donkerbruin, maar eigenlijk kan ik er niet mee zitten.

Die bril hoopte ik nog een tijdje uit te stellen want een bril is het begin van het einde. Een associatie van een oude heks in een bibliotheek bij de balie die checkt of het boek wel geschikt is voor jou. Haar oordeel viel negatief uit omdat ze mij te jong vond voor het boek en zij mij haar protocol van geschikte boeken voor kinderen oplegde. Zo'n associatie, met een bril waar ook nog een koordje aan hing om de slappe hals, alsof het een aanstellerige parelketting was. 

Een tangemens op een stoel in een museum die sist als ik te dicht bij het schilderij kom. Met bril aan koord. Een pinnekop in het postkantoor die niet opschiet met de rij voor haar en haar bril met koord op en af zet. Nu ik zo nadenk heb ik die associaties alleen bij vrouwen met leesbril en koord. Mannen met bril zijn wel OK, soms knappen ze er zelfs van op en in ieder geval geeft het ze iets van wijsheid, van begrip, van weten hoe de wereld in elkaar steekt. Die mannen hebben meestal ook niet zo'n achterlijk koord, laat staan een ketting.

Ik keek op een plattegrondje van een huis op Funda en gedverderrie ik zag de maten niet goed. Na een beetje turen kwam ik er wel uit en opgelucht haalde ik adem. In de keuken keek ik op een potje en zonder dat ik er erg in had liep ik naar de afzuigkap en hield het potje bij de lamp. "Het begint met licht en dan ben je aan de beurt." Het bleef een beetje zeuren in mijn kop, alsof er een plaaggeest op de achtergrond zat te lachen om mijn misfortuin.

Gisteren was het grijs, de zon kwam niet door en buiten was het niet uitnodigend. Het goede voornemen om elke dag naar buiten te gaan voor een wandeling werd terzijde geschoven want het is nu vakantie en dan doe je dingen waar je zin in hebt en dus pakte ik mijn boek. Wij hebben geen super licht en nu was alleen de kerstboom aan, sfeer licht en geen leeslicht. En toch, die gedachte kwam vroeger niet in me op, ik begon altijd gewoon te lezen. Voor mij lag één van de brillen van P en ik zette hem op, tja, veel te sterk, maar toch begon ik mij voor te stellen dat ik misschien, binnenkort, over niet al te lange tijd, toch met zo'n prothese wordt gespot........

Ik liep in de stad en ging binnen bij Flying Tiger een leuke Deense winkel. Een kleurig bord aan de wand met brillen. Allemaal in de aanbieding. Blijkbaar is het vlinder model in, of weer terug moet ik zeggen. Met leuke frisse kleurtjes was geprobeerd om er nog een beetje vrolijkheid in te brengen maar voor mij was het één bord met narigheid. Verval moet je discreet brengen en die felle rood en blauwtinten benadrukken alleen datgene wat je zo graag stil had willen houden. Onder in het schap lagen doosjes en ik keek wat daar in zat. Koorden, losse koorden in zwart, bruin en beige om aan die vlinders te bevestigen. Ik maakte dat ik weg kwam.

Bij Butlers hadden ze het beter begrepen. Geen schreeuwerige kleuren, niet uit China maar uit Duitsland. Brillen voor him and for her, dezelfde dus, geen verschil en het merk 'Good Looking' waarbij de twee ootjes van Good gevormd werden door een brilletje. Dat vond ik wel weer crea. Ik zocht de minst sterke uit en liep ermee naar de kassa, net alsof ik een cadeautje voor iemand anders ging afrekenen.

Even later zocht ik bij Yves Rocher naar mijn creme. De verpakking was veranderd en ik pakte de tube en begon te lezen. Zonder problemen las ik alles en wist ik dat ik de goede te pakken had. Maar......de eerlijkheid gebiedt dat die winkel wel erg felle lichten had en omdat het begint met licht weet ik toch dat ik aan de beurt ben.

Het verval is ingetreden.

Wat we verder deden de laatste dagen? Wandelen door een lege stad. Een gingertea drinken op de stoep. En heerlijke vis eten van de markt, bereid door P.

De Sint is dood

De Sintperiode is voorbij en de Sint is dood. Althans, Nederland heeft afscheid moeten nemen van de weergaloze vertolking van Sinterklaas. Bram van der Vlugt schrikte ons landje op door zijn verscheiden, nota bene aan de gevolgen van Corona. Zo'n tijdloze man, die je zijn 86 niet aanzag, die geestelijk en lichamelijk nog wel 100 had kunnen worden. Één van de Corona doden, te midden van zovelen, de anoniemen die in hun kring de wereld ook op zijn kop zetten, maar nu was heel Nederland er even stil van. In alle hevige discussies van de Zwarte Piet bleef onze Nederlandse Sint rustig en beschaafd.

En nu zijn de voorbereidingen voor Kerst begonnen. We waren niet de vroegsten, wij zijn zo hoekig in ons hoofd dat Sint echt weg moet zijn, dat ons werk grotendeels af is, en dat we er ook zin in moeten hebben. Die zin is wisselend dit jaar. Soms nemen de dingen die niet meer kunnen even de zin weg, maar al snel weten we weer wat er allemaal nog wel kan en dus liepen we vrijdag even naar de hoek van onze straat waar een kerstbomenman staat. Elk jaar vinden we ze wel duur maar elk jaar vinden we een mooie en lopend met de boom tussen ons in kwam de zin in Kerst toch weer een beetje terug.

De boom deze keer is kleiner dan anders. Normaal kiezen we een boom op plafond hoogte wat hier behoorlijk hoog is in het oude stadsappartement. Dit jaar is het een Daksi bestendige boom. Daksi heeft dementie dat veel symptomen kent, maar kenmerkend is dat Daksi zich vast loopt, in hoeken, onder tafeltjes, tussen stoelpoten, waar eigenlijk niet. Een boom op de grond met snoeren naar alle kanten is dan geen goed idee. Veilig op een tafeltje, rondom vrij en snoeren hoog en hiermee kan het voor ons alledrie leuk zijn.

Omdat hier in Budapest nog geen totale lock-down is, kunnen we nog op pad voor dingetjes onder de boom. Gemaskerd en met hand sanitiser overal gingen we naar de parfumerie. Niet meer vliegen betekent geen parfum kopen op Kopenhagen airport, geen bodycreme en olie van hetzelfde merk, maar Douglas zou het toch wel hebben? Zo'n bekend merk dat overal is? Douglas had het niet, het stond niet op het schap en bij navraag bleek dat ze alleen hebben wat op het schap staat. Een onverwachte uitdaging, maar we hebben nog een paar dagen voordat het Kerst is......

Het lijstje voor P werd voorspoediger afgewerkt, geholpen door kleurige borden met winterkorting en uitverkoop. En toen hadden we ook wel weer genoeg van die benauwde shoppingmall en liepen we de BB út in voor wat frissse lucht en meer Kerstinspiratie van leuke winkeltjes en tentjes die warme chocola en Glühwein buiten hebben staan.

Om de morgen shopping af te sluiten deden we iets wat we nooit doen, we bestelden lunch bij een foodtruck, stonden buiten bij een sta tafeltje, op goede afstand van de andere sta tafeltjes en bankjes met hamburgers, Belga frites en giros.

Morgen is het alweer maandag, maar voor mij zal het voelen als wkend want de vrije dagen die op moesten gaan morgen in. Geen tig gangen diners, geen bezoek en dus geen gedoe voor boodschappen of gerechten die kunnen mislukken. We bestellen wat en maken een paar gouwe ouwe die altijd lekker zijn. Het lijstje to do is kort, zo kort dat ik het niet eens hoef op te schrijven.

En die parfurmerie natuurlijk nog.

werk in uitvoering

Mijn zus is de bakker uit ons gezin! Helaas op grote afstand.

Veilig voor Daksi

Sint en de lock-down

Zoals overal gaat het niet zo goed met de Corona, of misschien moet ik zeggen dat het te goed gaat met het virus, niet kapot te krijgen. Wkenden krijgen opeens een andere invulling en de weekdagen eigenlijk ook. Het gaat er vooral om dat alles doorgang moet kunnen vinden maar dan zonder contact te hebben met mensen. We werken dus gewoon, maar vooral vanuit huis en we merken dat de dagen steeds langer worden en we vragen ons af hoe we dat toch vroeger deden, met de reistijd, met even lunchen met collegae, met even naar een lezing tussendoor of een vergadering ergens op locatie.

We moeten onze zegeningen tellen, we hebben nog gewoon werk en het gaat goed. Waarom dan te lang stilstaan bij de uitdagingen of bij datgene wat we missen.

Wkenden zijn ook vooral thuis, met leuke wandelingen in de buurt, even in de tuinen loeren, kijken of er nieuwe hondjes komen spelen in het park, en een nieuw mondkapje kopen op de markt op de hoek.

En toch zijn er dingen die niet veranderen.

Vrienden J en L nodigden ons uit voor een wijnproeverij gecombineerd met Sinterklaas. Met net het goede aantal mensen, met zoveel ruimte dat we afstandelijk konden zijn en met een overnachting erbij omdat na achten de straat verboden terrein is. Compleet, met lootjes trekken, met gedichten en plagerijen en met Nederlandse hapjes. Wij maakten de Hollandse appeltaart met Hongaarse appels en noten en de saucijzenbroodjes van P met veel kruiden en meer gehakt dan deeg.

De vrienden waren ook geinspireerd, poffertjes, een heuse garnalencocktail, sateetjes met saus en nog meer lekkers. Wijnen deze keer uit Burgenland en het Hongaarse deel net binnen onze grenzen. Conclusie van deze avond was voor de zoveelste keer dat Hongaarse wijnen zo lekker zijn en ook nog betaalbaar.

Aan het begin waren we ook nog in Zoom verbonden met Nederland en Belgie waar K, T, M zitten die we al zo lang moeten missen. 

Een Super Sint met lekkere wijn en leuk gezelschap en als klap op de vuurpijl nog een extra dagje vrij genomen op maandag.

Deze zaterdag was ik even heel gericht in de stad. Heel gericht want slenteren, rommelen, even een  tentje uitproberen, verrast zijn door een nieuwkomer, dat zit er nu gewoon niet in. De bussen zijn leeg, de straten ook. Vensters dichtgeplakt, hopend op betere tijden. Pleinen leeg, op een Kerstboom na, geen stalletjes, slechts hier en daar een waaghals die Glühwein of koffie To Go aanbiedt. 

Ik was op weg naar een boekhandel. Pas geleden op Facebook gezien dat Bestsellers ook Nederlandse boeken in het assortiment heeft. Dat nieuws leverde wel wat opwinding op en denkend aan vroeger in A, waar ik zo vaak kwam, altijd wel iets van mijn gading vond en waar de mensen ook zo aardig waren, vooral de jongen met het lange haar, die atijd wel één of meer van mijn keuze boeken had gelezen en er een opmerking of weetje over had. In A, waar geen moeite te veel was en waar ze ook mooi inpak papier hadden, want boeken koop ik ook graag voor een ander.

Mijn verwachtingen waren hooggespannen, ik was al weleens in deze boekhandel geweest en had een aardige man getroffen, zo'n man die perfect past in een boekhandel, verstand van zaken en gelukkig om zijn dag door te brengen tussen de planken en de uitstallingen met nieuws. Bovendien, vrienden die verstand hebben van boeken vinden dit ook een goede zaak.

Ik was er vijf voor elf en samen met drie anderen stonden we in de miezerigheid tot de poort zou openen. Binnen was het al licht, 2 dames stonden en liepen en negeerden de deur. Een Amerikaans meisje naast mij vroeg haar vader waarom de deur niet open ging. De keurige vader legde uit dat ze binnen eerst helemaal klaar wilden zijn voor de klanten. Regels zijn regels nietwaar? Opeens kwam er een DPD jongen aangesneld op een transport fiets met een doos nieuwe voorraad. Hij trof de deur dicht, net als wij, maar omdat hij meer te doen had bonsde hij op het raam. Ik zag ons drieen oplichten, dat zou toch zomaar 3 minuten winst opleveren. 

We hadden wijzer moeten zijn. De sleutelbos opende de deur voor de DPD jongen en hij mocht binnen. Na een minuut kwam hij buiten en ging de deur weer op slot. Het was stil op de stoep en dat was misschien maar goed ook. De resterende minuut werd braaf geslikt totdat om elf uur stipt het heiligdom werd geopend.

De zaak is leuk, veel keus en de kasten dragen namen van de categorie. Ik ging ervan uit dat Nederlands geen grote kast zou zijn en dus vroeg ik ernaar. Mijn masker praatte met het masker van één van de dames en ik werd naar sectie Nederlands gebracht. Twee planken, een goed begin en wetend dat Bol.com dit jaar is gestopt met het bezorgen in Hongarije heeft het potentie. Ik vond 2 boeken en liep naar de kassa. Ik wil niet onaardig zijn over mijn boekwinkelervaring, ik denk dat Corona er zeker mee te maken heeft, maar gezellig kon ik het nou niet echt noemen. De dames op hun stek achter een glas wand. Klanten die betalen en het boek zo meekrijgen, zonder tasje, zakje of papiertje. Gelukkig vond ik een plastic tas in mijn rugzak waar ik de 2 schatten in kon wikkelen zodat de boeken nog steeds nieuw en onbeschadigd thuis kwamen. 

En daar won de nieuwsgierigheid het van de redelijkheid en ik keek op de website van Bol.com hoe het zat met de prijzen.

Tja, ik verwacht niet dat het mijn stamtent zal worden, waarschijnlijk komen de volgende boeken toch weer via de boekhandel op Schiphol, als we weer kunnen. Ik zal binnenkort wat inpak Kerstpapier kopen, de boeken inpakken en onder de boom leggen als cadeau voor mijzelf. 

Het heeft wel iets die lock-down, vroeg thuis, kaarsen aan, deur op slot en met de neus in het boek ......of een Netflixje natuurlijk.

Retro

Het was in één van de wkenden dat we niet 'uit' konden maar gezellig met vrienden BG thuis zaten te keuvelen, onder het genot van geweldige Aziatische hapjes van G en kazen van de Czako piac, met een glaasje wijn. Het gesprek ging over het wkend zelf, wat de plannen waren. De Netflix series werden even doorgenomen, de leuke wandeling in het park en ook wat er verder op tafel zou komen dat wkend.

Het begint al tijd te worden voor erwtensoep en de gesprekken gaan regelmatig over welke worst nou het dichtst in de buurt komt van de Nederlandse rookworst die er toch wel bij hoort. 

Vriend B had een kip gekocht en nog meer verse ingredienten voor een ambachtelijke kippesoep. Helaas waren de verse lavas bladeren niet gescoord en die stonden wel in het recept. Wat te doen? Lavas bladeren, we konden ons ook niet herinneren dat we ze ooit in HU hadden gezien. Bij P thuis vroeger stonden ze in de tuin maar toen heetten ze nog gewoon de Maggi plant en werden ze vaak geplukt voor in alles en nog wat.

Het gesprek kwam op Maggi, het super bekende geel met rode flesje dat in alle huishoudens te vinden was. Soms gewoon als los flesje, maar soms in een zilveren houdertje, voor op tafel, samen met de peper en het zout. Wij hadden het ook en ik kan mij ook herinneren dat wij het weleens in de soep deden, voor een beetje extra pit of smaak, maar bij mij thuis had Maggi geen prominente rol. Wij waren meer van de specerijen en de paprika natuurlijk en Maggi was een beetje een noodgreep, voor als je geen tijd had, geen inspiratie of als je te Nederlands was voor andere kruiden. Bovendien, wij aten bijna nooit soep.......

Van de Maggi kwam het op retro borrelgarnituur dat we ook nog allemaal kennen, de kaasblokjes met een stukje fruit, meestal een partje mandarijn uit blik, maar als het wat exotischer mocht een druif of zo'n rare nepkers. De plakken worst met augurk, of met een beetje mosterd, of gewoon zonder iets als het speciale worst was. Op verjaardagen bij mevrouw T waren de hapjes al wat hipper, hamrolletjes met monchou  bijvoorbeeld, of opgerold witbrood met kruidenkaas, allemaal leuke recepten van het Zuivelbureau. Ik schreef ooit over meneer V en de lekkere salades en gehaktballen omdat er altijd genoeg te 'bikken' moest zijn in het gezin met 3 zoons.

Van het één kwam het ander, de bakjes met pinda's, soms een borrelnootje en in het midden een glas met sigaretten. Ja, sigaretten, speciaal in huis gehaald voor rokers want roken hoorde toen nog bij gastvrijheid. We hebben dit best lang gedaan, dingen in huis halen voor onze gasten, Rivella voor de één, een borrel voor de ander en sigaretten voor de rokers. De laatste jaren dat ik thuis woonde en zeker in de jaren daarna ging het er vanaf. Als eerste de borrel, te duur en voor die ene keer per jaar zonde. Daarna de sigaretten, omdat wij niet roken en de rokers inmiddels waren overleden. De rest van het retro garnituur was bestendiger en heeft het langer vol gehouden gecombineerd met Smith(Lays) paprika chips en verse paprika met knoflooksaus van de Appie.

Leuk zo'n gesprek met BG over vroeger en over dingen die waren. Wij hebben geen Maggi in huis, al jaren niet meer en die kippensoep heeft vast en zeker uitstekend gesmaakt zonder de Lavas.

Kleinwild safari

We waren een weekje vrij, allebei. Dit jaar kost het wat moeite om de vakantie dagen op te maken en onze respectievelijke HR afdelingen zitten ons op de huid om toch zoveel mogelijk op te maken, opsparen en meenemen en een maandenlange wereldreis plannen voor als het weer kan, is geen optie.

Mensen zien is niet aan te raden, reizen evenmin en toch, verandering van spijs doet eten. Ondanks het feit dat eten in de Stad makkelijker is dan op het platteland, vertrokken we voor een weekje pastorie, met in de tas voor 3 dagen Thai, om openheid te geven over onze luiheid en voorkeuren😍

Geen mensen zien in ons dorp is niet zo ingewikkeld, tenminste niet voor mij. Binnen de hekken van ons landgoedje is het veilig, geen noodzaak voor fancy kleding, het oudste kloffie voldoet uitstekend en de make-up blijft ver weg in de toilettas als getuige van een ander leven. De vogels, wespen, buurkatten en hondjes aan het hek vinden ons goed zonder stadse fratsen. Toen we hier, lang geleden alweer, woonden, viel het ons op dat BH's niet zo populair zijn in het dagelijkse leven. Ze komen van stal op feesten en partijen en dan zijn het ook de echte......met hekwerken van ijzer om de vesting goed te stutten. Voor zo'n weekje vrij vind ik het best een goed idee eigenlijk onder de oude slobbertrui met het stadse shawltje.

Voor P ligt het een beetje anders, na een dag of 3 begint het onrustig te worden in het hoofd. De nieuwsgierigheid zeurt, de geluiden van hakken en zagen vormen een lokroep. En zo gebeurt het dat we elkaar een dag niet zien en ik 's avonds de nieuwtjes hoor, die vooral gaan over dood en ziekte en over dingen die ons al bijna weer naar de stad jagen, zoals de kleindorpse opinie over homo's en de EU.

Op het platteland zijn de dieren de leukste attractie. De schaapskudde van Birka Janni, alle blaffende buurhondjes, de lieve Murphy en Pájti van Tanul Marika, Barka van onze nieuwe buren. Ons buurpaardje Csillag, de koeien en kalfjes aan de overkant en uiteraard de ganzen, duiven, kippen en eenden. We weten waarom ze er zijn, niet uit liefde, maar voor in de pan, en dat is ook goed zo. Toen we hier woonden deden we er aan mee, kippen van Mária en koe van Kati, verser en localer kun je het niet krijgen. 

Om toch nog een beetje buiten de hekken te komen en meteen te voldoen aan de opdringerige Stadse Stappenteller gingen we op kleinwild safari. En warempel, we zagen wat reetjes, wat sporen van een wild zwijn en voor onze voeten schoot een klein muisje weg dat zich in veiligeid bracht onder een sprietje gras.

Na de 3 Thaise dagen maakte ik mijn kip in het pannetje, niet zo ingewikkeld, alles in de pan dat goed voorradig is op het platteland en een paar uur laten sudderen op de kleinste vlam. Deze keer met couscous omdat de bulgur wellicht wegens de grote populariteit, niet aanwezig was in de provinciale supermarkt.

De houtkachel deed het geweldig, mijn boek over Hamersma's jeugd in de Pijp in Amsterdam was leuk en Daksi scharrelde heerlijk door tuin en huis. We mogen ons gelukkig prijzen dat we in deze periode toch nog een beetje op reis kunnen, binnen de grens, terug in de tijd.

Soms is het dorp toch moderner dan we denken. De drones hebben hun intrede gedaan. Buurman Gábor van de waterleiding heeft er één en leunend op de motorkap van zijn auto, met tablet in de hand, laat hij de drone over onze hoofden vliegen en maakt hij filmpjes die de zoon, ook een Gábor op Facebook zet.

Inmiddels zijn we terug in de stad. Vanmorgen de mondkapjes gepakt en heerlijk koffie gedronken op de markt bij ons op de hoek, met de diversiteit waar ik zo blij mee ben en met alle gelukkige hondjes veilig in een winterjasje.

de Drone foto's van onze Pastorie

Buurman met tractor

Herfstzon, heerlijk!

Links van het midden het muizestaartje

rechts van het midden het muizevachtje en oogje

ver weg de reetjes op het veld

goten schoonmaken voor de winter

blad harken en snoeien

een ongelukje zit in een klein drolletje

visvijver

de schapen

kip in het pannetje

de herfst pastorie

Onderweg