Visegrád revisited

Negenendertig jaar geleden, 39 dus, was ik voor het eerst in Hongarije, samen met mijn ouders en zus.
We logeerden bij familie op de Attila ut, mooi appartement, natuurlijk veel te klein om ons vieren erbij te hebben en toch paste het. De familie deed haar uiterste best om het ons naar de zin te maken en om ons het mooie Budapest maar vooral ook haar omgeving te laten zien.

Op een dag vertrokken we vanaf de Attila ut en togen we richting Donau om daar op een boot te stappen. Richting Visegrád.
Ik weet niet meer precies hoe de hele dag er uit zag, maar ik kan me goed herinneren dat het mooi was in Visegrád, warm maar mooi. We bezochten het kasteel, we genoten van het prachtige uitzicht dat je er hebt in alle richtingen en we zouden gaan lunchen bij Hotel Silvanus, op het terras, met zicht op de Donau.

Dat terras kan ik me nog goed voor de geest halen, een grote tafel, een parasol erboven en wij met onze familie. Natuurlijk aten we Hongaars en we bestelden paprika csirke galuskavál(paprika kip met nockeln). In mijn herinnering was het H eten in de restaurants toen lekkerder dan nu. In die tijd was er veel niet, soms meer niet dan wel, maar wat er was, was smaakvol en in ieder geval met meer hete paprikapoeder bereid dan vandaag de dag.....

Op de borden lag een klein gifgroen paprikaatje. De kleur had ons moeten waarschuwen maar deed het niet. Mijn vader dacht dat het een gewoon exemplaar was en stak hem in zijn geheel in zijn mond. Het volgende moment was er actie, mijn vader die geblust moest worden, zeer geblust, de familie die de pincér aanriep voor meer water en bier, en natuurlijk hartelijk en meewarig gelach en gebulder hoe die Nederlandse neef toch zo dom had kunnen zijn......

Nooit meer vergeten deze leuke dag.

Afgelopen woensdagmorgen vroeg vertrok ik vanaf mijn appartement op de Attila ut. In de auto deze keer. Door de tunnel reed ik naar de Donau, niet naar de boot, maar bleef langs de Donau rijden.
Richting Visegrád.
De route is geweldig mooi! Het eerste stuk, nog in de stad, is vol met bezienswaardigheden, de Donau zelf natuurlijk, de bruggen, het Parlement, het Margit Sziget, een stukje verderop Aquincum, de bosrijke stukken van Csillaghegy en Romai Fürdö.
Een paviljoen restaurant met terras aan het water, waarvan ik me voorneem om een keer naartoe te gaan.

Buiten de stad wordt het anders maar niet minder mooi, kleine gekleurde huisjes, een centrum met diamanten en sieraden in Szentendre, ook een keer naartoe! De borden geven al lang Visegrád aan en de weg slingert prachtig langs de Donau. Het ene na het andere visrestaurant probeert me binnen te lokken, maar ik moet door. Ik moet door naar een drie daagse meeting met het volledige bedrijf, in Visegrád dus.

Binnen het uur ben ik op de plaats van bestemming. Als ik onderweg even vergat waar naar toe ik op weg was, leek het vakantie, op weg naar een dagje uit.
Visegrád valt mij niks tegen. Er is niks verpest, het is niet volgebouwd en het is nog even mooi als in mijn herinnering.

Die mooie Donau, de bochten, de prachtige groene hellingen aan weerszijden, af en toe kleine huisjes op de helling en beneden, waar ik rij, hotels, meer hotels dan ik dacht maar niet overvol gelukkig. Ik passeer een bord met pijl die wijst naar boven, naar Hotel Silvanus dat nog steeds op de helling onder het kasteel ligt te pronken.
Ik moet door, ik moet nog iets verder naar het Thermal Hotel Visegrád.

Een groot hotel, omgeven door groen en mooie uitzichten in alle richtingen. De parkeerplaats staat al behoorlijk vol met eendere auto's als die van mij. De "ver weg"collegae waren de avond tevoren al aangekomen.
Ik zie de bossen en denk aan Flicka, ze zou het hier mooi vinden, ik zie de Donau en denk aan de rest, zelfs Coco zou hier nog wel met zijn pootjes in de Donau willen. Ik neem me voor om niet weer 39 jaar te wachten!

Ik ga niet naar het kasteel deze keer, noch naar het terras van Hotel Silvanus. Ik blijf 3 dagen op het terrein van mijn vergaderingshotel. En toch is het goed, elke blik uit het raam is genieten. De verzorging in het hotel is uitstekend. Geen paprika csirke galuskavál gezien, maar wel mooie salades, heerlijke kazen, gegrillde groenten, vlees en vis, borden met schilderijtjes van schoongemaakt fruit en spiegelschalen vol met toetjes.

De meeting verloopt goed, een klein deel plenair en de rest met het eigen team. Ik moet wennen aan de andere cultuur, geen NL-se directheid, weinig vragen terwijl ik zie dat er vragen zijn. Vermoeiend dus, maar leerzaam.
Onze Managing Director is niet H, evenals de Finance director, wij vormen met z'n drietjes een kleine minderheid en ik ben blij dat zij er zijn. Tijdens het plenaire gedeelte is er achterin de zaal een ministudio gebouwd voor een echte simultaan vertaler voor de collegae die het Engels niet machtig zijn. En gelukkig werkt het daarna ook andersom en zitten er drie mensen uit de grote groep met een koptelefoontje op.

Gisteravond kwam ik terug. Vol indrukken. Rit van 3 uur naar de Pastorie. Negenendertig jaar geleden was het warm, heel warm weet ik nog, maar nu wordt het zo langzamerhand belachelijk. Toen ik wegreed uit de heuvels van Visegrád was het 34 graden maar vroeg in de avond, al bijna thuis was het kwik alweer gestegen tot 39 graden.
Ik rijd langs maisvelden, geel als stro en zo armetierig als je je maar kunt voorstellen. Ik zie tuintjes die inmiddels zijn opgegeven, mislukt, alles mislukt ondanks de goede zorgen.

Een deel van de H familie is er helaas niet meer, mijn vader ook niet, maar gelukkig heb ik mijn verhaal op de terugweg al kunnen vertellen aan mensen die er die dag ook bij waren.
Ik heb al op Internet gekeken, een lang weekend Visegrád komt er vast nog wel dit jaar!