Kijk uit waar je loopt!

Kijk uit waar je loopt!
Die zin kennen we toch allemaal van onze moeders...en diegenen van jullie die zelf moeder zijn herkennen de zin vast ook en gebruiken hem misschien of hebben dat zeker gedaan.

Die zin, met stemverheffing uitgesproken, meestal met een gebaar van de arm erbij, was om ons te behoeden voor een grote hondenhoop midden op straat. Ofwel om een oude dame of heer te behoeden voor ons onbenullige lopen midden op de stoep.

Het zal hier in H wel net zo werken. Tot nu toe hoor ik op straat het meer algemene Voorzichtig, of Wacht even, maar ik ga er van uit dat hetzelfde wordt bedoeld.

Dat van die hondendrollen is hier niet zo aan de orde. Er ligt verrassend weinig op straat. Wij lopen met zakjes en dat doen velen en het risico van een hoop is bijna verwaarloosbaar. De oude dames en heren wel, die zijn er veel en er is nog veel respect voor. In de tram wordt er opgestaan, bij trappen geholpen en tassen worden overgenomen en gedragen tot de wegen scheiden.

Afgelopen dinsdag avond moest ik denken aan die zin. In mijn gedachten zei ik hem tegen mezelf. Kijk dan toch ook uit waar je loopt!

Ik was bij de Indier geweest in de Szondi ut. Eindelijk waren de temperaturen een beetje draaglijk en ik besloot terug wat verder te lopen en niet meteen een bus te pakken. De Szondi ut is op het 1e gezicht niet de leukste straat. Smal, donker en als je niet beter wist zou je hem misschien luguber kunnen noemen. Dat is hij echter niet. Het is een bedrijvige straat en daarom loop ik hem toch regelmatig.

Vlakbij de Indier zit een hondentrimsalon, Kutya Kozmetika en ik kijk er graag even naar binnen, naar de geduldige hondjes die gewassen worden en daarna mooi geknipt.
Diverse kruideniertjes, kledingzaakjes. Veel kroegjes waar buurtbewoners samen televisie kijken. Niks luguber, gewoon een straat achter een straat achter een beroemde straat, waar mensen wonen, werken en parkeren.

Elke keer zie ik wat nieuws. Nu een paar kelder winkeltjes die verder doorlopen dan ik had gedacht. Het is 8 uur en al stikdonker en dus kijk ik ook naar boven of er soms wat ramen zijn waar licht naar buiten schijnt omdat de luiken nog open zijn. Naast de oude gebouwen zie ik een nieuw exemplaar, nooit eerder opgevallen, alle appartementen zijn voorzien van stijlvolle lichthouten shutters die bij elk raam anders staan. Prachtig!

En dan gebeurt het. Ik kijk naar boven en in de kelders en dus niet waar ik loop.
Met mijn voet schep ik iets vloeibaars in mijn open schoen, iets koud vloeibaars met harde stukjes.....

Eerst loop ik stoer door en in mijn hoofd vormt zich een beeld dat lijkt op ijs maar iets anders vreest.....maar dat zal toch niet koud zijn.....
Ik bedenk dat ik met die voet toch de tram niet in kan en al pikkend steek ik over naar een lantaarnpaal. Ik sta te stuntelen met een papieren zakdoekje dat meteen donker kleurt en mijn vingers ook. Kwaad op mezelf en mijn zuinigheid besluit ik dat het hele pakje zakdoeken er wel aan mag geloven en ik loop iets verder want daar staan containers. Ik doe mijn schoen uit en ga poetsen, mijn sandaal van binnen en daarna mijn voet.

Gelukkig, het is chocolade ijs en een gebroken hoorntje en waarom het is weggegooid en nog wel in dit formaat probeer ik te verdringen. Met een op het oog schone voet loop ik plakkend verder en niemand die weet wat er net is gebeurd want daar is het donker genoeg voor in de Szondi ut.