Gevlogen en Klemgezet

Ik was dit weekend even in Nederland.
Een echt incognito weekend was het. Niet dat ik zo belangrijk ben, maar een weekend is kort, vliegt voorbij en als ik op bezoek ben en mijn voet over de drempel zet en mijn andere voet al bijna bezig is om naar het volgende afspraakje af te reizen......dan ben ik ongelukkig en waarschijnlijk de mensen aan de andere kant van de drempel ook. En daarom nemen wij boze en teleurgestelde mensen op de koop toe want hoe meer er aan ons wordt getrokken hoe minder wij zin hebben om af te reizen.

En daarom kiezen wij soms voor incognito weekenden, P was in juni en ik nu dus.
De reis ging naar het Noorden en daarom vloog ik deze keer met Transavia op Schiphol, wel iets duurder, maar voor het Noorden beter dan Eindhoven of Weeze.
We houden de berichten over Eelde goed in de smiezen, dat zou een aanwinst zijn....
De reis ging prima, helaas bewolkt maar toch helder genoeg om te weten dat ik schuin over de NL vestiging van mijn werk vloog en snel daarna landde om nog kilometers naar de slurf te taxi-en.....

Leuk om er weer te zijn, leek nog vorige week dat ik zoveel Nederlanders bij elkaar zag, in een file op de A1. De polder, altijd even mooi met de dreigende luchten en wolkenpartijen, de rietstengels aan de waterkant en de bootjes die op het fokje scheef hangend voortglijden.

Doel van het bezoek was mijn nieuwe hondenneefje en uiteraard de andere tak van de hondenfamilie, mijn moeder en mijn zus.
De hond, Panurs, was lief, net zo lief als ik al wist van de foto en de verhalen en daarom was het bezoekje al meteen geslaagd.

Maar natuurlijk was er meer. Bijkletsen, koffie drinken. Haring eten. Een kraampje op de markt met Vietnamese loempia's. Die markt sowieso al. Een super gezellig grand cafe in een oud gerechtsgebouw, hoge plafonds, prachtige open haard met hoog opgestapelde houtblokken. Alles leesbaar en verstaanbaar.
En Nederlands weer, buien, maar ook heel veel opklaringen en dus niet gehinderd door wat dan ook deden we wat we van plan waren. Wandelen met de honden in het bos en thee drinken met de gordijnen dicht.

Een weekend is kort en het werd snel zondag. Alweer drukte op de A1 maar ook Nederlandse efficientie op Schiphol waar ik bij de pilaar mezelf binnen 2 minuten kon inchecken op een plekje aan het raam met de hoop op uitzicht.
Ik dronk nog een Spa-tje en de ober vroeg of ik op vakantie ging waarop ik zei, nee, ik ga naar huis. En ik hoorde het mezelf zeggen, een beetje onwennig, maar ik meen het voor 100%.

Ik ben niet zo van het vliegen, ik zal het niet laten, het is nou eenmaal de snelste manier om ergens te komen en ik weet in mijn hoofd ook dat het veilig is, maar toch, ik ben er niet zo van.
Ik werd al wat onrustig, het tijdstip van vertrek was al geweest, iedereen zat, met riemen vast en de deur bleef open. Een zeer opgewekte stem van de co piloot meldde dat maintenance had gezegd dat er even naar de linker motor gekeken moest worden, een beetje vertraging dus.
Laat ik nou net boven die linker motor zitten en ik keek en zag niks.....een paar minuten later weer de opgewekte stem dat het toch om de rechter motor ging.....en meteen kreeg ik visioenen van verkeerde benen die werden afgezet en gezonde nieren weggenomen in plaats van de verschrompelde.

Gelukkig ben ik tamelijk rationeel en weet ik ook wel dat we niet weg mogen als het niet in orde is maar toen we echt vaart begonnen te maken zat ik met de oren gespitst en de ogen overal.
Het uitzicht was er helaas niet maar binnen 2 uur was ik weer in mijn stad en dat was heerlijk!

Net als op de heenweg was ik in een oogwenk in het openbaar vervoer, een super luchthaven bus naar het metro station, 9 haltes en dan nog 2 haltes met de bus en nog 80 meter naar mijn huis. Al met al een snelle actie en om half 11 bij de voordeur.

En daar wachtte een onaangename verrassing....een wielklem!
Er is altijd plaats bij mij in de straat, meestal niet voor de deur, maar wel vlakbij, behalve toen ik Budapest achter me liet voor het weekend. Ik was er niet gerust op, maar aan de andere kant, nog nooit een wielklem gezien in mijn wijk, altijd auto's op deze schuine strepen en zelf had ik er ook al weleens een nachtje gestaan.
En nu had ik het lot getart en was ik klemgezet. De dienst parkeerbeheer had me wel willen behoeden voor een valse start want aan alle kanten waren brieven geplakt met de mededeling dat ik was klemgezet.
Er stond wat uitleg bij en een telefoonnummer dat ik moest bellen om te worden bevrijd. Ik belde en kreeg een verhaal met een menu, een lang verhaal met opties van klik 0 tot en met klik 9 en aandachtig luisterde ik en gelukkig was het Hongaars op Nederlands tempo uitgesproken en dacht ik zeker te weten dat als ik op 9 klikte ik iemand aan de lijn zou krijgen die me zou verlossen.

En dat was ook zo, een rustige Hongaar die alleen Hongaars kon maar wel aardig was legde me uit wat er kon en stelde mij vragen over plaats, kenteken nummer en of ik wel contanten in Forinten bij me had. Toen dat allemaal was vastgesteld liep ik weer naar buiten om te wachten op bevrijding.

Ik ben 2x eerder klemgezet, op de Elandsgracht en op de Prinsengracht in Amsterdam en de frustratie van het moment kwam boven, niks bellen naar een nummer met opties van 0 tot 9, nee 20 minuten lopen naar een betaalbalie, 125 gulden lichter weer terug naar de auto en daar nog 45 minuten wachten op sjacherijnige kerels die zeiden zo dame, verkeerd geparkeerd.....gedverdemme, waardeloos was dat.
Dit bedacht ik me allemaal toen ik stond te wachten op de mannen die er netjes binnen het half uur waren en aan de slag gingen. De een met alle papieren waar ze in H zo gek op zijn en waar de naam van mijn moeder veelvuldig wordt opgeschreven en de ander met de klem.

Ik had me alweer verzoend met mijn lot, mooi weer, even een frisse neus, weer een nieuwe ervaring en toch maar 11.500 forint, alleszins redelijk dacht ik.
Tot de klem verwijderd was en mij een verhaal werd verteld over een cheque, ik vroeg door, en nog eens en langzaam begon het mij te dagen. Die 11.5 is alleen voor het ontklemmen.....daarna volgt een boete van nog eens 10.000 binnen 30 dagen te voldoen op het postkantoor.

Ik sprak een nette vloek uit en de man gaf me gelijk, zei dat dit een nieuwe regel was en wees naar de burcht en erachter en vertelde dat de man die daar werkt het had bedacht. We waren het dus eens over de schandaligheid en bijna was ik vergeten dat het gewoon mijn eigen stomme schuld was en dat ik verkeerd stond. We schudden handen, een lichtere portemonnee, in mijn hand de cheque voor de post en ik zette mijn auto op een ander plekje want inmiddels was het half 12 en niet zo druk.

Thuis kwam ik nog even bij, met een Nederlands stuk speculaas brok om mezelf te troosten en was toch verbaasd dat ik niet zo boos was als toen in Amsterdam en al kauwend bedacht ik waarom niet.

Ik ben er trots op dat ik dit toch even heb gefixt, in het Hongaars, binnen het uur en in een prima sfeertje. Toch maar niet meer vaker doen, ik weet nu hoe het werkt......