Thuis met tasje in de tram

Vroeger hoorde ik van oma al veel over het dagelijks leven in Hongarije. Het stadse leven dan, want oma was een echte Budapestse. Toen ik als kind van 10 voor het eerst in de Grote Stad kwam, werd ik verder bijgepraat door mijn Klárinéni.
Er was niet veel te koop in die tijd, ook niet de dingen die wij als vanzelfspekend beschouwden. En als er dan iets te koop kwam, was dat altijd een verrassing, nooit communicatie vooraf, nergens reclame, opeens waren er volle schappen in een winkel ergens in de stad.
De lange rij voor die winkel verklapte de nieuwe aanvoer en dan moest je er snel bij zijn.

Klárinéni liet mij tasjes zien. Handige tasjes, licht van nylon en opvouwbaar, pasten zo in de handtas. Die tasjes werden op het grote moment uitgevouwen en meegenomen naar de schappen om de buit voor thuis in te vervoeren. Een grote buit meestal want de tasjes waren oersterk en omdat je nooit wist wanneer er weer een verrassing zou plaatsvinden werd er maar meteen goed ingeslagen.

Ik weet niet of die tasjes in NL ook bestaan, ik heb er nooit zo op gelet. Ofwel je krijgt er een tasje bij, ofwel je koopt gewoon een plastic exemplaar. Hier in BP liggen ze in grote getale bij de drogist. Ik heb er 2 en ik heb ze al vaak gebruikt. Ze zijn ideaal! En als ze gebruikt zijn, laten ze zich weer net zo klein opvouwen en terugstoppen in hun hoesje voor in de handtas.

In de tram hoor je erbij met zo'n tasje. Het laat zien dat je weet hoe het zit, dat je niet net bent ingevlogen voor een weekendje stad, maar dat je er thuishoort. Er zijn een stuk of wat dessins, niet heel veel, dus de kans dat je iemand tegenkomt met hetzelfde tasje als jij op schoot hebt is groot en ook dat is al leuk.
Nooit geweten welke wereld schuil gaat achter een goedkoop en praktisch nylon tasje.

Superhandig!

Ik zit graag in tram 6. Deze tram is modern en daarom stiller dan de meeste en geeft mij de gelegenheid om mijn luistervaardigheid van het Hongaars te oefenen.
Een tijdje geleden stapte er een groep meisjes in, een jaar of 14. Ze waren druk aan het kwebbelen over anderen, over school en over kleren en waar je die kleren dan het beste kon kopen. Bij Blaha Lujza tér stapten ze uit op 2 meisjes na.
De één was dun en spichtig, blonde lange haren in een staartje en een bleek gezicht. De ander was stevig, haar kleren net een maat te strak, zwart en roze met veel glitters, donker van haar en mooi licht bruin van huid. Ze leek wel een paar jaar ouder.
Ze praatten verder over kleding en het blonde meisje stelde voor om nog even te gaan winkelen. Het donkere meisje aarzelde. Na wat enthousiaste aandrang van het spichtje kwam het hoge woord er uit en opeens was het bruine meisje een stuk kleiner en heel erg jong. Haar moeder werkte 's avonds en daarom moest zij direct na school naar huis om op de andere kinderen te passen en voor het eten te zorgen........

Het leven in de tram is het leven van alledag in de stad. Soms mooi, soms humorvol en soms ook triest, net als het Grote Leven zelf.
Ik ben blij dat ik er deel van uit mag maken.