Oranje, rosé en porcelein

De dagen wisselen elkaar in razendsnel tempo af. Er gebeurt genoeg voor 10 blogs maar de tijd ontbreekt om te schrijven. Overdag kan het sowieso niet.....en 's avonds waren er andere dingen te doen.
Het was onze trouwdag, alweer 20 jaar geleden dat we in een stikhitte, met velen die er helaas al niet meer zijn, maar gelukkig ook heel veel nog wel, het ja woord gaven. We vieren het elk jaar maar de laatste jaren vaak niet op dezelfde dag en niet met elkaar....vanwege werk en verschillende woonplekken. Dit jaar vierden we gewoon dubbel.
Op de avond van de dag zelf liepen we weer naar Palack, voor tapas en wijn, veel keuze en lekkere wijn, niet duur en allemaal per glas, dus goed te proberen. En omdat Palack zó leuk is, gingen we de zaterdag en de zondag die er op volgden weer. En omdat ik een leuke collega over had waar heel veel mee bij te kletsen en te overleggen is en omdat we toch moeten eten en drinken.....ging ik maandag, dinsdag en donderdag ook.
Het slapen is er een beetje bij in geschoten, laat thuis, vroeg weg en voor tussendoor kleine problemen om te stoppen met denken.
Deze trouwdag was dus speciaal, 20 jaar en we hoorden dat dit de porceleinen dag heet. Glaswerk hadden we al genoeg, vooral met een zalige Szekszardi rosé syrah, en voor het porcelein gingen we naar een restaurant voor speciale gelegenheden. Sinds kort zelfs een ster en daarom druk met reserveringen. Op een vrijdagavond om 20.30. Als je zo lang getrouwd bent en niet zo vroeg bent begonnen...dan heeft zo'n avond op dat tijdstip een risico.
We waren al moe toen we aan tafel gingen.

Het eten was heerlijk en zag er mooi uit en werd geserveerd op prachtige borden. De wijn was goed.
En toch...misschien waren onze verwachtingen te hoog gespannen. Misschien zijn we het echt verleerd om de prijzen te vergelijken en het dan niet erg te vinden dat de vergelijking rottig uitvalt. De totaalbeleving was het net niet, de aankleding, de andere gasten, allemaal toeristen, en die rekening, een bedrag waar we een dikke week van zouden kunnen Palacken, met wellicht nog meer plezier.
Niet erg, we weten het nu, we hebben de mogelijkheid gehad het te proberen en dat alleen is al om gelukkig van te worden.

En dan tussendoor was er Oranje. Voetbal. Voetbal dat steeds zo laat begon maar ook weer zo spannend was dat we wilden kijken. Soms gekruld op de bank maar ook in de stad. Een prachtig plein in de stad, 2 mega grote screens, mensen op plaidjes, veel bier en water en Oranje, heel veel Oranje.
De dag dat we wonnen waren we daar, we werden gehugd door vreemden die toch bekend waren omdat ze ook Oranje droegen. We kregen een trofee op onze wangen in rood wit en blauw en gelukzalig stapten we in de taxi omdat na al die verlenging en strafschoppen de tram niet meer ging.

Nu is bijna alles klaar. Het voetballen. De leuke collega vertrokken. Gewoon begonnen aan ons 21e jaar.
En toch is er nog genoeg te beleven. Onze tuin wordt gesnoeid en omdat het de stadstuin is hoeven wij alleen te kijken en de mannen wat aan te bieden. Vanavond hebben wij een feest dat eigenlijk geen feest is omdat het een afscheid is van vrienden die H gaan inruilen voor een ander land en morgen.....in de gesnoeide tuin zitten, de werklaptop open voor mijn neus omdat het zo beter uitkomt en wie weet even naar Palack, omdat we er al 2 dagen niet zijn geweest.

De Szekszardi rosé Syrah bij Palack

Huwelijksdiner

ook fijn als anderen alles voor je doen.....

Heerlijke lever

Voetbal tussen pracht en praal

Een Mokus in onze bomen