Het verval is ingetreden

Ik hoorde erover van iedereen om mij heen. "Het begint met licht en dan ben je aan de beurt." In de familie is het gewoon, in de vriendenkring ook, niet bij de jonkies, maar bij gelijken en iets jongere al wel. Het leek aan mij voorbij te gaan.

De leesbril.

Hier in huis liggen er talloze want P kan niet meer zonder en daarom moet er in elke kamer ééntje liggen, het liefst ook één in mijn tassen voor als we weg gaan want zelfs de menukaart kan niet meer zonder worden gelezen.

Een leesbril, voor mij heeft het iets van verval, van echt oud worden, van intrede doen in iets onomkeerbaars. Een noodzakelijk onderhoud dat ongewenst is.

Tot nu toe kan ik zonder en daar was ik blij mee. Mijn gebit is niet kroonloos en zeker niet zonder vullingen. Nooit over nagedacht, wat moet dat moet en zonder problemen accepteerde ik een vreemde kies in mijn mond. Mijn haar wordt grijs, vooral bovenop en aan de slapen en alleen achterop is de donkere kleur nog zichtbaar. Het is zoals het is, ik was liever nog helemaal donkerbruin, maar eigenlijk kan ik er niet mee zitten.

Die bril hoopte ik nog een tijdje uit te stellen want een bril is het begin van het einde. Een associatie van een oude heks in een bibliotheek bij de balie die checkt of het boek wel geschikt is voor jou. Haar oordeel viel negatief uit omdat ze mij te jong vond voor het boek en zij mij haar protocol van geschikte boeken voor kinderen oplegde. Zo'n associatie, met een bril waar ook nog een koordje aan hing om de slappe hals, alsof het een aanstellerige parelketting was. 

Een tangemens op een stoel in een museum die sist als ik te dicht bij het schilderij kom. Met bril aan koord. Een pinnekop in het postkantoor die niet opschiet met de rij voor haar en haar bril met koord op en af zet. Nu ik zo nadenk heb ik die associaties alleen bij vrouwen met leesbril en koord. Mannen met bril zijn wel OK, soms knappen ze er zelfs van op en in ieder geval geeft het ze iets van wijsheid, van begrip, van weten hoe de wereld in elkaar steekt. Die mannen hebben meestal ook niet zo'n achterlijk koord, laat staan een ketting.

Ik keek op een plattegrondje van een huis op Funda en gedverderrie ik zag de maten niet goed. Na een beetje turen kwam ik er wel uit en opgelucht haalde ik adem. In de keuken keek ik op een potje en zonder dat ik er erg in had liep ik naar de afzuigkap en hield het potje bij de lamp. "Het begint met licht en dan ben je aan de beurt." Het bleef een beetje zeuren in mijn kop, alsof er een plaaggeest op de achtergrond zat te lachen om mijn misfortuin.

Gisteren was het grijs, de zon kwam niet door en buiten was het niet uitnodigend. Het goede voornemen om elke dag naar buiten te gaan voor een wandeling werd terzijde geschoven want het is nu vakantie en dan doe je dingen waar je zin in hebt en dus pakte ik mijn boek. Wij hebben geen super licht en nu was alleen de kerstboom aan, sfeer licht en geen leeslicht. En toch, die gedachte kwam vroeger niet in me op, ik begon altijd gewoon te lezen. Voor mij lag één van de brillen van P en ik zette hem op, tja, veel te sterk, maar toch begon ik mij voor te stellen dat ik misschien, binnenkort, over niet al te lange tijd, toch met zo'n prothese wordt gespot........

Ik liep in de stad en ging binnen bij Flying Tiger een leuke Deense winkel. Een kleurig bord aan de wand met brillen. Allemaal in de aanbieding. Blijkbaar is het vlinder model in, of weer terug moet ik zeggen. Met leuke frisse kleurtjes was geprobeerd om er nog een beetje vrolijkheid in te brengen maar voor mij was het één bord met narigheid. Verval moet je discreet brengen en die felle rood en blauwtinten benadrukken alleen datgene wat je zo graag stil had willen houden. Onder in het schap lagen doosjes en ik keek wat daar in zat. Koorden, losse koorden in zwart, bruin en beige om aan die vlinders te bevestigen. Ik maakte dat ik weg kwam.

Bij Butlers hadden ze het beter begrepen. Geen schreeuwerige kleuren, niet uit China maar uit Duitsland. Brillen voor him and for her, dezelfde dus, geen verschil en het merk 'Good Looking' waarbij de twee ootjes van Good gevormd werden door een brilletje. Dat vond ik wel weer crea. Ik zocht de minst sterke uit en liep ermee naar de kassa, net alsof ik een cadeautje voor iemand anders ging afrekenen.

Even later zocht ik bij Yves Rocher naar mijn creme. De verpakking was veranderd en ik pakte de tube en begon te lezen. Zonder problemen las ik alles en wist ik dat ik de goede te pakken had. Maar......de eerlijkheid gebiedt dat die winkel wel erg felle lichten had en omdat het begint met licht weet ik toch dat ik aan de beurt ben.

Het verval is ingetreden.

Wat we verder deden de laatste dagen? Wandelen door een lege stad. Een gingertea drinken op de stoep. En heerlijke vis eten van de markt, bereid door P.

De Sint is dood

De Sintperiode is voorbij en de Sint is dood. Althans, Nederland heeft afscheid moeten nemen van de weergaloze vertolking van Sinterklaas. Bram van der Vlugt schrikte ons landje op door zijn verscheiden, nota bene aan de gevolgen van Corona. Zo'n tijdloze man, die je zijn 86 niet aanzag, die geestelijk en lichamelijk nog wel 100 had kunnen worden. Één van de Corona doden, te midden van zovelen, de anoniemen die in hun kring de wereld ook op zijn kop zetten, maar nu was heel Nederland er even stil van. In alle hevige discussies van de Zwarte Piet bleef onze Nederlandse Sint rustig en beschaafd.

En nu zijn de voorbereidingen voor Kerst begonnen. We waren niet de vroegsten, wij zijn zo hoekig in ons hoofd dat Sint echt weg moet zijn, dat ons werk grotendeels af is, en dat we er ook zin in moeten hebben. Die zin is wisselend dit jaar. Soms nemen de dingen die niet meer kunnen even de zin weg, maar al snel weten we weer wat er allemaal nog wel kan en dus liepen we vrijdag even naar de hoek van onze straat waar een kerstbomenman staat. Elk jaar vinden we ze wel duur maar elk jaar vinden we een mooie en lopend met de boom tussen ons in kwam de zin in Kerst toch weer een beetje terug.

De boom deze keer is kleiner dan anders. Normaal kiezen we een boom op plafond hoogte wat hier behoorlijk hoog is in het oude stadsappartement. Dit jaar is het een Daksi bestendige boom. Daksi heeft dementie dat veel symptomen kent, maar kenmerkend is dat Daksi zich vast loopt, in hoeken, onder tafeltjes, tussen stoelpoten, waar eigenlijk niet. Een boom op de grond met snoeren naar alle kanten is dan geen goed idee. Veilig op een tafeltje, rondom vrij en snoeren hoog en hiermee kan het voor ons alledrie leuk zijn.

Omdat hier in Budapest nog geen totale lock-down is, kunnen we nog op pad voor dingetjes onder de boom. Gemaskerd en met hand sanitiser overal gingen we naar de parfumerie. Niet meer vliegen betekent geen parfum kopen op Kopenhagen airport, geen bodycreme en olie van hetzelfde merk, maar Douglas zou het toch wel hebben? Zo'n bekend merk dat overal is? Douglas had het niet, het stond niet op het schap en bij navraag bleek dat ze alleen hebben wat op het schap staat. Een onverwachte uitdaging, maar we hebben nog een paar dagen voordat het Kerst is......

Het lijstje voor P werd voorspoediger afgewerkt, geholpen door kleurige borden met winterkorting en uitverkoop. En toen hadden we ook wel weer genoeg van die benauwde shoppingmall en liepen we de BB út in voor wat frissse lucht en meer Kerstinspiratie van leuke winkeltjes en tentjes die warme chocola en Glühwein buiten hebben staan.

Om de morgen shopping af te sluiten deden we iets wat we nooit doen, we bestelden lunch bij een foodtruck, stonden buiten bij een sta tafeltje, op goede afstand van de andere sta tafeltjes en bankjes met hamburgers, Belga frites en giros.

Morgen is het alweer maandag, maar voor mij zal het voelen als wkend want de vrije dagen die op moesten gaan morgen in. Geen tig gangen diners, geen bezoek en dus geen gedoe voor boodschappen of gerechten die kunnen mislukken. We bestellen wat en maken een paar gouwe ouwe die altijd lekker zijn. Het lijstje to do is kort, zo kort dat ik het niet eens hoef op te schrijven.

En die parfurmerie natuurlijk nog.

werk in uitvoering

Mijn zus is de bakker uit ons gezin! Helaas op grote afstand.

Veilig voor Daksi

Sint en de lock-down

Zoals overal gaat het niet zo goed met de Corona, of misschien moet ik zeggen dat het te goed gaat met het virus, niet kapot te krijgen. Wkenden krijgen opeens een andere invulling en de weekdagen eigenlijk ook. Het gaat er vooral om dat alles doorgang moet kunnen vinden maar dan zonder contact te hebben met mensen. We werken dus gewoon, maar vooral vanuit huis en we merken dat de dagen steeds langer worden en we vragen ons af hoe we dat toch vroeger deden, met de reistijd, met even lunchen met collegae, met even naar een lezing tussendoor of een vergadering ergens op locatie.

We moeten onze zegeningen tellen, we hebben nog gewoon werk en het gaat goed. Waarom dan te lang stilstaan bij de uitdagingen of bij datgene wat we missen.

Wkenden zijn ook vooral thuis, met leuke wandelingen in de buurt, even in de tuinen loeren, kijken of er nieuwe hondjes komen spelen in het park, en een nieuw mondkapje kopen op de markt op de hoek.

En toch zijn er dingen die niet veranderen.

Vrienden J en L nodigden ons uit voor een wijnproeverij gecombineerd met Sinterklaas. Met net het goede aantal mensen, met zoveel ruimte dat we afstandelijk konden zijn en met een overnachting erbij omdat na achten de straat verboden terrein is. Compleet, met lootjes trekken, met gedichten en plagerijen en met Nederlandse hapjes. Wij maakten de Hollandse appeltaart met Hongaarse appels en noten en de saucijzenbroodjes van P met veel kruiden en meer gehakt dan deeg.

De vrienden waren ook geinspireerd, poffertjes, een heuse garnalencocktail, sateetjes met saus en nog meer lekkers. Wijnen deze keer uit Burgenland en het Hongaarse deel net binnen onze grenzen. Conclusie van deze avond was voor de zoveelste keer dat Hongaarse wijnen zo lekker zijn en ook nog betaalbaar.

Aan het begin waren we ook nog in Zoom verbonden met Nederland en Belgie waar K, T, M zitten die we al zo lang moeten missen. 

Een Super Sint met lekkere wijn en leuk gezelschap en als klap op de vuurpijl nog een extra dagje vrij genomen op maandag.

Deze zaterdag was ik even heel gericht in de stad. Heel gericht want slenteren, rommelen, even een  tentje uitproberen, verrast zijn door een nieuwkomer, dat zit er nu gewoon niet in. De bussen zijn leeg, de straten ook. Vensters dichtgeplakt, hopend op betere tijden. Pleinen leeg, op een Kerstboom na, geen stalletjes, slechts hier en daar een waaghals die Glühwein of koffie To Go aanbiedt. 

Ik was op weg naar een boekhandel. Pas geleden op Facebook gezien dat Bestsellers ook Nederlandse boeken in het assortiment heeft. Dat nieuws leverde wel wat opwinding op en denkend aan vroeger in A, waar ik zo vaak kwam, altijd wel iets van mijn gading vond en waar de mensen ook zo aardig waren, vooral de jongen met het lange haar, die atijd wel één of meer van mijn keuze boeken had gelezen en er een opmerking of weetje over had. In A, waar geen moeite te veel was en waar ze ook mooi inpak papier hadden, want boeken koop ik ook graag voor een ander.

Mijn verwachtingen waren hooggespannen, ik was al weleens in deze boekhandel geweest en had een aardige man getroffen, zo'n man die perfect past in een boekhandel, verstand van zaken en gelukkig om zijn dag door te brengen tussen de planken en de uitstallingen met nieuws. Bovendien, vrienden die verstand hebben van boeken vinden dit ook een goede zaak.

Ik was er vijf voor elf en samen met drie anderen stonden we in de miezerigheid tot de poort zou openen. Binnen was het al licht, 2 dames stonden en liepen en negeerden de deur. Een Amerikaans meisje naast mij vroeg haar vader waarom de deur niet open ging. De keurige vader legde uit dat ze binnen eerst helemaal klaar wilden zijn voor de klanten. Regels zijn regels nietwaar? Opeens kwam er een DPD jongen aangesneld op een transport fiets met een doos nieuwe voorraad. Hij trof de deur dicht, net als wij, maar omdat hij meer te doen had bonsde hij op het raam. Ik zag ons drieen oplichten, dat zou toch zomaar 3 minuten winst opleveren. 

We hadden wijzer moeten zijn. De sleutelbos opende de deur voor de DPD jongen en hij mocht binnen. Na een minuut kwam hij buiten en ging de deur weer op slot. Het was stil op de stoep en dat was misschien maar goed ook. De resterende minuut werd braaf geslikt totdat om elf uur stipt het heiligdom werd geopend.

De zaak is leuk, veel keus en de kasten dragen namen van de categorie. Ik ging ervan uit dat Nederlands geen grote kast zou zijn en dus vroeg ik ernaar. Mijn masker praatte met het masker van één van de dames en ik werd naar sectie Nederlands gebracht. Twee planken, een goed begin en wetend dat Bol.com dit jaar is gestopt met het bezorgen in Hongarije heeft het potentie. Ik vond 2 boeken en liep naar de kassa. Ik wil niet onaardig zijn over mijn boekwinkelervaring, ik denk dat Corona er zeker mee te maken heeft, maar gezellig kon ik het nou niet echt noemen. De dames op hun stek achter een glas wand. Klanten die betalen en het boek zo meekrijgen, zonder tasje, zakje of papiertje. Gelukkig vond ik een plastic tas in mijn rugzak waar ik de 2 schatten in kon wikkelen zodat de boeken nog steeds nieuw en onbeschadigd thuis kwamen. 

En daar won de nieuwsgierigheid het van de redelijkheid en ik keek op de website van Bol.com hoe het zat met de prijzen.

Tja, ik verwacht niet dat het mijn stamtent zal worden, waarschijnlijk komen de volgende boeken toch weer via de boekhandel op Schiphol, als we weer kunnen. Ik zal binnenkort wat inpak Kerstpapier kopen, de boeken inpakken en onder de boom leggen als cadeau voor mijzelf. 

Het heeft wel iets die lock-down, vroeg thuis, kaarsen aan, deur op slot en met de neus in het boek ......of een Netflixje natuurlijk.