Naschrift katje

Gelukkig staan we niet alleen in de liefde voor dieren. De reacties naar aanleiding van mijn vorige blog gingen vooral over het onfortuinlijke katje op onze oprit. 

Een naschrift dus, over hoe het wkend verder verliep.

De overbuurman belde en deed verslag. Het lijkt er op dat het katje een acute hernia heeft. Of er nou wel of niet aan aanrijding heeft plaatsgevonden, of dat dit euvel op een andere manier is ontstaan, we weten het niet, maar op dit moment lijkt er nog hoop. Het katje is nog in de kliniek ter observatie en indien mogelijk voor behandeling.

Daksi heeft dit ook een keer doorgemaakt, in zijn begin tijd bij ons. Hij was aardig hersteld van zijn uitzettings avontuur, of zijn verdwaal reis, we zullen het nooit weten, en opeens was zijn achterlijfje verlamd. We waren in alle staten, zo blij dat we hem hadden kunnen redden en dan alsnog een drama. De plattelands dierenarts bekeek ons altijd met een mengeling van amusement en verwondering, hoe beheerst paniekerig wij kunnen zijn. Hij onderzocht Daksi, jaste er 2 injecties in en gaf pijnstillers en dacht dat het met een paar dagen wel weer goed zou gaan. En dat was ook zo.

Over het katje zijn we vast en zeker nog niet uitgepraat, maar in ieder geval dank voor de reacties!

En de rest van de zondag? Het was mooi fietsweer en we namen het fietspad langs de Donau, iets verder dan Romai part en daarna via de Pest kant weer terug. De terrasjes dicht, maar genoeg plek aan het water om even heerlijk te zitten en het meegenomen water en het biertje op te drinken.

's Avonds keken we naar een andere fietstocht in Oostenrijk, langs de rivier van Salzburg naar Passau met wat uitstekers onderweg. Nu we zelf niet kunnen reizen, kijken we gewoon naar anderen en dat is heerlijk om bij weg te dromen, liggend op een heerlijke fauteuil met hocker, onder een dekentje.

Het bewuste buurkatje

Het mooie nieuwe fietspad

Net zee, als je je ogen dicht doet

De ver weg brug....

Buur bloemen

De weken volgen elkaar op en gezien de situatie gebeurt er niet zo heel veel nieuws. Als je nergens komt, zie je minder. Schrijven over je schermpje gaat vervelen en schrijven over Corona ook. Bovendien, dat laatste onderwerp is al te veel in het nieuws en beinvloedt ons leven al net zo veel. Tijd voor iets anders dus.

Het is lente. Als ik 's morgens vanuit de slaapkamer de badkamer in loop, zie ik de zon door het boven raampje naar binnen schijnen en in de wetenschap dat het pas maart is en de zon nog niet zo vreselijk warm op je dak valt stemt gelukkig. Als ik seizoenen kon beinvloeden, zou ik in Hongarije de zomer laten voor wat die is en het doen met de 3 overige seizoenen. Gelukkig kan ik dat niet, gelukkig gaan de seizoenen hun eigen gang. Er zouden zomaar oorlogen over kunnen ontstaan want ik ken veel mensen die die Hongaarse zomer heerlijk vinden.

Op de markt was het ook lente, de mensen waren opgewekt en de marktkooplieden stonden stralend achter hun waren, nog wel met jas, maar niet meer kleumend en stampend met de gelaarsde voeten om een beetje warm te worden. De man achter het brood kent mij al, zelfs met mondkapje en hij pakt alvast het brood dat ik altijd koop. De slager had deze keer ook Griekse yoghurt en natuurlijk kocht ik 2 bakjes om te proberen.

Vóór de markt gebeurde er nog iets anders. We waren opgestaan, toch weer een beetje katerig dat de 'normale' dingen van het wkend niet kunnen. Pieter liep de trap af naar de tuin en zag toen iets dat die Corona gedachten meteen lieten verdwijnen want er zijn belangrijker dingen dan dat. Op onze oprit lag een katje. We kennen haar, ze komt vaak in onze tuin en als ze zin heeft klimt ze de trap op en staat voor ons raam, met vragende oogjes om naar binnen te komen. Ze is muisgrijs, mooi, en ze heeft gelige leeuwenoogjes. Ze lag op de oprit, haar kopje omhoog, maar de staart in een rare houding en de achterpootjes slap. Niet goed. De ontlasting had haar net verlaten. 

Als er iets met diertjes is, zijn wij gefocussed. Er is geen Covid, geen werkmail, geen klusjes of boodschappen te doen, er is een diertje in nood en dat is genoeg om onze acties te bepalen. P had een bedeltje gezien aan haar halsbandje, met een nummer erop. Zittend bij het katje belde hij. Een geluk bij een ongeluk, ons vermoeden werd bewaarheid, het katje is van onze overburen, een Hongaarse die perfect Engels spreekt en dierenarts is en haar Amerikaanse man. De dierenarts was op het platteland, maar de man werd meteen gebeld en kwam onze tuin in. P had een doosje gepakt en het katje werd erin gelegd. Tijdens deze korte acties was er een lijn met de dierenarts, korte zinnen, katje is alert, maar achterpootjes lijken verlamd. De praktijk was al gebeld en onze buurman reed weg met het katje in de doos. 

Toen ik terug kwam van de markt lagen er bloemen, 2 bossen, van de buurman omdat we gedaan hadden wat we gedaan hadden, voor ons zo logisch, het enige dat je moet doen op zo'n moment. Het katje was nog in de praktijk, ter observatie en misschien een operatie. We hopen dat ze het gaat redden! 

De bloemen passen bij die lente. De bossen van vorige week staan er nog en opeens hadden we een tafel vol. 

We zouden nog weggaan, wandelen, fietsen, allebei, maar het eigen balkon was ons uiteindelijk genoeg. P met de oleanders en ik met mijn spannende scandinavische thriller die aan het eind van de zon op het balkon uit was.

En nu ligt er nog een hele zondag voor ons. De zon schijnt, ik zit tussen de bloemen en de koffie smaakt goed. Wat is er meer te wensen?

P bij de favoriete poké bowl tent.

Buur bloemen

De derde

Drie weken geleden was ik nog wel optimistisch. Het leek er op dat er minder nieuwe gevallen waren, minder doden ook en dan ook nog die vaccins in aantocht......de lente leek te zijn ingetreden, niet alleen qua weer. Een soort Budapester lente met beloftes over terrasjes, misschien zelfs weer een keer uit eten en daarna een ritje over de grens. 

En nu zijn we terug. Terug bij een nieuwe piek, terug bij steeds somber wordende verhalen over de Hongaarse ziekenhuizen waar meer dan gemiddeld mensen dood gaan. Inmiddels heb ik mij verzoend met zowel de Rus als de Chinees en ik wacht met ongeduld op een uitnodiging voor de eerste prik. Na aanvankelijke weerstand, toen aarzeling en daarna berusting heb ik mij geregistreerd op de overheids website en sta ik te boek als kandidaat voor een vaccin. 

Ik vraag mij af hoe het zal gaan. Ik blijf ver van dokters, ik was éénmaal bij de huisarts tot ons beider ongenoegen en ik weet niet of en hoe mijn gegevens zijn opgeslagen. Ander contact met dokters is vanwege de verplichte keuring elk jaar en die vindt plaats in één van de privé/commerciele centra, omdat daar een afspraak een afspraak is en niet een halve dag wachten betekent.

Misschien biedt de TAJ kaart de zekerheid waar ik op hoop. Een soort ziekenfondskaart die je overal en altijd moet laten zien, bij de afspraak balies en bij de apotheek waar het recept wordt ingewisseld. Een soort dossier moet er dus wel van mij bestaan, ergens in een wolk.

De nieuwe piek kwam niet onopgemerkt, in één week werden 30 van mijn collega's door het virus gevonden en kostte het wat denkkracht en flexibiliteit om een belangrijk deel van het bedrijf goedlopend te houden. Het allerbelangrijkste, het gaat voorspoedig met de pechvogels, zelfs met de 3 die in een ziekenhuis moesten verblijven.

Kortom, we zijn weer mijlenver. De beloftes zijn terug naar het niveau van een diepe droom en de voorzichtigheid is groter dan ooit. Gisteren besloot ik zelfs dat de markt op de hoek misschien geen goed idee zou zijn en ik bleef binnen. P bracht een kort bezoekje, even snel voor het brood, de verse pasta en als verrassing de specialiteit van deze zaterdag, een palacsinta met kwark en dadel.

Wel even een frisse neus gehaald in het park, genoten van alle lieve hondjes en met de ogen dicht op een bankje een klein stukje van de droom beleefd want de fantasie doet het nog steeds.

Vorig weekend nog samen met BG voor een brunch, inclusief een nieuw soepje uit Cordoba(Salmorejo, heerlijk) en nu vooral in gezelschap van een boek en genietend van de vogels op ons balkon, Daksi in zijn mandje, de vrolijke tulpen om ons heen en de wetenschap dat het morgen een extra vrije dag zal zijn.

Pasen is in aantocht. Ergens in mijn hoofd is een andere belofte opgeslagen, gedaan door een hooggeplaatst persoon in het land die heeft verklaard dat iedereen die zich op de website heeft geregistreerd voor Pasen gevaccineerd zal zijn. Mijn ongeloof is groter dan het vertrouwen, zeker met de wetenschap dat het ook in 2022 Pasen zal zijn, maar ik kijk ernaar uit om positief verrast te worden.

Salmorejo in de maak

Mango kip