De weken volgen elkaar op en gezien de situatie gebeurt er niet zo heel veel nieuws. Als je nergens komt, zie je minder. Schrijven over je schermpje gaat vervelen en schrijven over Corona ook. Bovendien, dat laatste onderwerp is al te veel in het nieuws en beinvloedt ons leven al net zo veel. Tijd voor iets anders dus.
Het is lente. Als ik 's morgens vanuit de slaapkamer de badkamer in loop, zie ik de zon door het boven raampje naar binnen schijnen en in de wetenschap dat het pas maart is en de zon nog niet zo vreselijk warm op je dak valt stemt gelukkig. Als ik seizoenen kon beinvloeden, zou ik in Hongarije de zomer laten voor wat die is en het doen met de 3 overige seizoenen. Gelukkig kan ik dat niet, gelukkig gaan de seizoenen hun eigen gang. Er zouden zomaar oorlogen over kunnen ontstaan want ik ken veel mensen die die Hongaarse zomer heerlijk vinden.
Op de markt was het ook lente, de mensen waren opgewekt en de marktkooplieden stonden stralend achter hun waren, nog wel met jas, maar niet meer kleumend en stampend met de gelaarsde voeten om een beetje warm te worden. De man achter het brood kent mij al, zelfs met mondkapje en hij pakt alvast het brood dat ik altijd koop. De slager had deze keer ook Griekse yoghurt en natuurlijk kocht ik 2 bakjes om te proberen.
Vóór de markt gebeurde er nog iets anders. We waren opgestaan, toch weer een beetje katerig dat de 'normale' dingen van het wkend niet kunnen. Pieter liep de trap af naar de tuin en zag toen iets dat die Corona gedachten meteen lieten verdwijnen want er zijn belangrijker dingen dan dat. Op onze oprit lag een katje. We kennen haar, ze komt vaak in onze tuin en als ze zin heeft klimt ze de trap op en staat voor ons raam, met vragende oogjes om naar binnen te komen. Ze is muisgrijs, mooi, en ze heeft gelige leeuwenoogjes. Ze lag op de oprit, haar kopje omhoog, maar de staart in een rare houding en de achterpootjes slap. Niet goed. De ontlasting had haar net verlaten.
Als er iets met diertjes is, zijn wij gefocussed. Er is geen Covid, geen werkmail, geen klusjes of boodschappen te doen, er is een diertje in nood en dat is genoeg om onze acties te bepalen. P had een bedeltje gezien aan haar halsbandje, met een nummer erop. Zittend bij het katje belde hij. Een geluk bij een ongeluk, ons vermoeden werd bewaarheid, het katje is van onze overburen, een Hongaarse die perfect Engels spreekt en dierenarts is en haar Amerikaanse man. De dierenarts was op het platteland, maar de man werd meteen gebeld en kwam onze tuin in. P had een doosje gepakt en het katje werd erin gelegd. Tijdens deze korte acties was er een lijn met de dierenarts, korte zinnen, katje is alert, maar achterpootjes lijken verlamd. De praktijk was al gebeld en onze buurman reed weg met het katje in de doos.
Toen ik terug kwam van de markt lagen er bloemen, 2 bossen, van de buurman omdat we gedaan hadden wat we gedaan hadden, voor ons zo logisch, het enige dat je moet doen op zo'n moment. Het katje was nog in de praktijk, ter observatie en misschien een operatie. We hopen dat ze het gaat redden!
De bloemen passen bij die lente. De bossen van vorige week staan er nog en opeens hadden we een tafel vol.
We zouden nog weggaan, wandelen, fietsen, allebei, maar het eigen balkon was ons uiteindelijk genoeg. P met de oleanders en ik met mijn spannende scandinavische thriller die aan het eind van de zon op het balkon uit was.
En nu ligt er nog een hele zondag voor ons. De zon schijnt, ik zit tussen de bloemen en de koffie smaakt goed. Wat is er meer te wensen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten