De houtvoorraad

Vanaf oktober kwamen de verhalen. De voorspellingen liever gezegd. Het zou een horror winter worden. Geen land in Europa zou worden gespaard, ons oude en ons nieuwe vaderland zouden aan de beurt zijn.
Sneeuw die muren van meters zou vormen. IJs dat niet slechts in pegels maar in gletchers zou binnenkomen en maanden voor overlast zou zorgen. Temperaturen die ongekend zouden zijn en zwervers zou doden, installaties zou verwoesten en houtvoorraden zou opeten.
En nu is het januari, aan het einde al, en tot nu toe is er niks van dat alles.
Er was wat sneeuw, best een beetje lastig in de auto.
Er was een nachtvorstje, een kleintje, misschien wel 2.
Maar dat was het dan.
De houtvoorraad slinkt wel, maar op traag tempo. De handschoenen blijven in hun hoesje, de das gaat wel om maar meer voor het design dan voor het nut en de jas blijft open.
Wandelen is een genoegen, voor ons en uiteraard voor CFD.

Vanmorgen was er een nieuw bericht. De horror winter zou alsnog in aantocht zijn, de waarschuwingen zijn bestendig. We slaan ze in de wind die er niet eens is en voor de zekerheid heeft P wat bomen gezaagd en het hout gekloofd.
We zijn voorbereid.....maar denken al meer in termen van lente dan van winter. Het hout ligt klaar voor de buiten vuurbak en voor de BBQ.

Soms vraag ik me af hoe het kan dat voorspellingen er zo naast zitten.
Zit er een plan achter? Een lobby van de truien fabrikanten? We hebben er ieder 3 bijgekocht in de akcio, dus dat plan zou geslaagd zijn. Een oproep aan wanbetalers om hun achterstanden in te lossen? Ik weet het niet.
Sinds we in H wonen, leven we meer met het weer dan met het weerbericht. Daar moesten we maar mee doorgaan denk ik.

Kraamvisite

Een paar dagen geleden belde ik mijn moeder en vertelde haar dat we op kraamvisite waren geweest. “Oh wat leuk” zei ze, “bij wie?”Ik zei haar bij wie en toen zei ze “wat leuk! Hebben ze er een hondje bij?”

Dat is leuk aan mijn familie. Tenminste ik vind dat leuk. Mijn moeder, zus en ik denken bij kraamvisite niet aan baby’s. Niet aan verhalen over bevallingen, nachten opblijven, huilen, luiers. En geen bezichtigingen van kraamkamers, soms leuk en soms afgrijselijk kinderlijk met kleuren waar baby’s volgens ons alleen maar nachtmerries van krijgen.

Wij denken aan hondjes. Alle drie. Anderen vinden dit een afwijking of op z’n minst apart, maar wij vinden het normaal en in plaats van beschuit met muisjes is er gewoon koffie, thee of wijn en van te voren bezoeken we een dierenwinkel en zoeken wat leuks of lekkers uit.

De volgende vraag van mijn moeder was, “waar hebben ze hem vandaan?” Ook een goede vraag die ik had verwacht want onze hondjes zijn niet van fokkers en worden niet maanden van te voren besteld na een studie van gedragskenmerken en uiterlijkheden. Ze komen uit slechte omstandigheden, uit asiels, via de Dierenbescherming, uit families waar ze ongelukkig zijn en weg moeten.

Zo zijn we opgevoed en dat beklijft. Dat beklijft zo goed dat de stukjes op ons huwelijk en op ons 10 jarig huwelijk daar over gingen. En het publiek lachte zich rot om de herkenbaarheid en sommigen lachten toegeeflijk om onze hondengekte. Gelukkig is het “onze” geworden, P is inmiddels ook wel overtuigd dat in de asiels de beste en mooiste hondjes zitten die sowieso het allerliefst en dankbaarst zijn en die jarenlang garantie voor plezier geven.

Hier in Hongarije is het alleen nog maar duidelijker geworden. Een hondje is wat ons betreft altijd een tweede of meerdehandsje. Een diertje dat het rot gehad heeft en vertroeteld moet worden en nog een jarenlang mooi leven verdient.

Veel van het hondenleed komt uit dit land en de landen om ons heen. Slechte broodfokkers die nestje na nestje leveren en de pupjes veel te jong transporteren naar Nederland waar families het pupje opnemen na betaling van een achterlijk bedrag en geconfronteerd worden met ziektes en afwijkingen en weer afstand doen van het beestje of in het beste geval het diertje alle liefde en zorg geven tot het hopelijk beter wordt of overlijdt.

Onze vrienden H&M zijn gelukkig van hetzelfde soort als wij en daarom hebben ze inmiddels 3 schatten van honden die elders weg moesten. Voor de derde gingen wij dus op kraam en het was geweldig. De hond die zogenaamd niet zou luisteren, luisterde als een speer, kwam naar de baas en vrouw, ging braaf op z’n plaatsje liggen. De hond die altijd weg zou lopen, bleef lief bij ons, hield ons in de smiezen en wilde best graag op schoot. We maakten uitgebreid kennis, bewonderden en verwonderden. Een hele grote schat is het en nu hij 1 jaar is en inmiddels bij z’n derde gezin weten we dat het nu eindelijk goed zit. Weer een hond gered!

Ik kan niemand opleggen waar hij z’n hondje moet halen. Maar…..de asiels/opvanghuizen verwachten jullie, voor advies en voor dieren uiteraard, niet alleen honden en katten maar ook de cavia’s en de hamsters. En van nestjes met  puppies tot wijze grijsjes…..

Bij het typen van de laatste zinnen is Daksi bij me op schoot gekropen. Daksi, het beste bewijs hoeveel plezier je kunt hebben van een afdankertje dat nog blind is ook.  

Vlucht voor het water

Soms verbazen we ons over de nieuwskennis van onze dorpsgenoten. Weten ze niet wie Mandela is of nemen ze voetstoots aan waarvan wij denken dat het anders is.....over Nederland zijn ze heel goed op de hoogte.
In hun ogen dan.....
Nederland is het land van drugs. Nederland is het land van de "zwarten" en in Nederland zijn heel veel moskeeën. Wij proberen het te relativeren, maar dat lukt niet. De TV zegt het toch, dus dan is het waar.
En dan het water. Het water waar NL zo trots op is en waarin NL wereldwijd zo veel werk verzet. In ons dorp is men er van overtuigd....wij hebben een huis in H omdat wij zijn gevlucht voor het hoge water. Voor het land dat onder de zeespiegel ligt en elk moment kan wegspoelen.

Zelfs recent het hoogwater in Tolbert en in Friesland. Even was NL wereldnieuws in Nagyvejke en het idee dat wij eigenlijk vluchtelingen zijn, is weer bevestigd. Dat wij er luchtig over doen is in hun ogen onterecht. Onze verhalen over dijken en Delta plannen vallen in het water......

Gelukkig is het ons gegund, een huis, hoog en droog in een land dat zo in het midden van Europa ligt en zo hoog in het dorp, dat natte voeten maar een verwaarloosbaar risico zijn.
Als wij het dan hebben over de Donau, die toch ook wel wat schade aanricht af en toe, ook omdat de infrastructuur er naar is....dan wordt dat weggewuifd. Alles beter dan zo'n laag land dat elk moment door de golven kan worden verzwolgen.

Het afgelopen jaar was droog in H. Erg droog zeker ten opzichte van 2010. Er waren maar een paar korte periodes dat het goot, ook weer onophoudelijk. Eén van de periodes kan ik me nog goed herinneren. P was met zijn familie op reis en ik was alleen met CFD en ik zou "alles" doen. Een groot onderdeel van dat "alles" was de moestuin sproeien. Dat werk werd me maar liefst 10 dagen uit handen genomen. Het regende. En niet zo maar een buitje. Het regende zoals het bijna alleen in ons dorp kan regenen.
Een gordijn van grijsheid dat dichtgetrokken wordt. Bomen die hevig zwiepen. Walnoten die veel te vroeg van de boom worden gerukt en op het dak van de schuur vallen.
Ik houd er wel van. Het is mooi om plaats te nemen achter het raam of even in de deuropening te staan en dit natuurgeweld te aanschouwen. Weer is vooral leuk als er iets gebeurt.

En dan moet ik mijn dorpsgenoten wel weer gelijk geven als ze ons optimisme over de dijken en Delta niet delen.
De natuur is altijd sterker dan de mens. Ook al denken wij dat het niet zo is....

Op weg naar de Hongaarse Lente?

Januari, de eerste week alweer. Wat zou 2012 ons gaan brengen?
Natuurlijk wens ik alle lezers een gezond en voorspoedig nieuwjaar toe en onszelf uiteraard ook. De afgelopen 2 dagen genoten wij van onze Muligatawny soep, dus de voorwaarden voor geluk en voorspoed zijn in ieder geval geschapen.
De jaarwisseling was rustig, eerlijk gezegd naar mijn smaak wat té rustig, maar voor CFD was het geweldig ideaal. Een paar knallen, maar niet zo hard dat ze niet door het geluid van de TV konden worden overstemd en een dof knalletje van onze fles rode mousserende wijn uit Villány die erg smakelijk was.
En nu is het 2012, januari, maar als je buiten loopt lijkt het lente. De ramen open, de vogeltjes fluiten vrolijk, de zon schijnt en CFD en wij zitten in de zonnestralen in de boventuin. Gisteren ruimden we de buitenlichtjes op maar de boom en stal staan nog te pronken, te gezellig om ze al te slopen.
Hongarije is wereldnieuws, al tijden, maar sinds 2012 nog weer wat meer. En zoals zo vaak is dat niet positief. Nieuwe maatregelen, wetten, de Grondwet die in onze Westerse ogen geen vooruitgang zijn, maar veel meer een inperking van verworven vrijheden.
In ons dorp leeft het niet zo, zoals zo vaak als het om zaken gaat waar wij nog wel opgewonden van raken. En als wij proberen uit te leggen wat wij als gevaren zien dan is er een standaard antwoord dat altijd vergezeld wordt door een gebaar. "Lehet" ('t kan zijn) met de schouders opgetrokken en dan het zinnetje, "dat is allemaal Budapest".
Er is een lichtpunt en dat lichtpunt ontstaat inderdaad in Budapest. Protesten, beter laat dan nooit, grote mensenmassa's op de straten bij de Opera, die hun zorgen delen met de rest en met de pers. Volgens mij zijn Hongaren nogal into Facebook en als dit het vehikel kan zijn tot mobilisatie van betrokken burgers zou dat mooi zijn.
Onzekere toestanden dus maar de Lente is in aantocht en misschien de Hongaarse ook wel.....