De Koningin

Het belooft een stralende Koninginnedag te worden. In ieder geval hier rondom de Pastorie. De zon schijnt volop en de hemel is strak blauw. Zo meteen gaat toch echt de televisie aan om mee te kijken met vele anderen hoe Koninginnedag in NL wordt gevierd.
Wij waren afgelopen donderdag in Budapest. Twee redenen. De eerste, daarover later meer maar de tweede was ook een echte belevenis.
We waren op de Koninginnedag receptie in de residentie van de ambassadeur in Budapest. Nu wonen ambassadeurs over het algemeen niet echt beroerd, maar in Budapest is de residentie echt een plaatje uit een droom. Heel toevallig was ik tijdens 1 van mijn laatste struintochten er langs gelopen en toen had ik me al vergaapt. Niet alleen aan dit huis overigens. De hele straat is een tochtje waard. Prachtige villa's, oprijlanen, tuinen als parken, mooie poorten en hekken met aan het begin een hokje of beter gezegd een huisje voor de portier.
De dress code was tenue de ville, dus we hadden eerst uit verre kledingzakken wat nets gepakt, te warm voor de 28 graden van die dag, maar we zouden in ieder geval niet opvallen door oude zooi die we hier normaal in de tuin aanhebben.
De entree was al prachtig, de poort door, even langs de beveiliging en de trappen op door de tuin naar de ingang. Een korte tocht door een hal, een kamer, wat trappetjes, om vervolgens in de tuin terecht te komen waar een grote party tent stond opgesteld. Het was druk, zeer druk. We zagen een paar bekenden, maar vooral niet bekenden en praatten hier en daar wat en keken om ons heen, genoten van de muziek en van het uitzicht. De hapjes kwamen af en aan. Uiteraard voor landverhuizers de haring en de bitterbal maar ook mooie hapjes als foie gras, een mini terrine, Hollandse garnalen etc etc.
De ambassadeur speechte en na afloop zongen we samen het 1e en 6e couplet van het Wilhelmus, waarvoor zeer attent de kaartjes met tekst op de tafels lagen. Het klinkt raar, maar ik vond dat een emotioneel moment, daar in de heuvels van Buda, in een NL enclave in Hongarije. De foto's zijn met de mobiele dus geven slechts een indruk.

Dan was deze week ook eindelijk ons vachtje gereed. Heel lang geleden schreef ik over het kalf dat aan de overkant werd geslacht en over zijn vachtje dat wij mochten hebben en bij een preparateur hadden gebracht. Dat duurde nogal. Wij gingen langs en belden en kregen steeds nul op het request, tot 2 weken geleden toen wij de man aantroffen en het verhaal hoorden over zijn verblijf in de gevangenis. Achteraf weet iedereen om ons heen natuurlijk dat deze man daar heel vaak verblijft, maar toen wij meldden dat we de vacht er gingen brengen was iedereen dat misschien vergeten. Anyway, de vacht is klaar en in ons bezit.
Hier hangt hij over de lijn in de tuin om even de ergste lucht kwijt te raken.

Met het herstel van Daksi zijn we niet helemaal tevreden. Daksi zelf wel gelukkig. Hij speelt met de bal dat het een lieve lust is, hij is wild als altijd en tierig, maar de wond is nog niet helemaal geheeld en daarom loopt hij nog steeds met zijn gekke kraag om. Donderdag gaan we weer naar de dierenarts, nu met alledrie voor hun vaccinaties en dan wordt de wond nogmaals gecheckt.
Een prettige Koninginnedag!

Korte nachten en volle wasmachines

Afgelopen donderdag was daar dan het moment. Na lang aarzelen hadden wij toch besloten om D te laten castreren. Wij zagen er als een berg tegenop en D, die niet wist wat er boven zijn hoofdje hing, speelde druk als altijd met zijn tennisbal.
Een week tevoren waren we ook al bij de dierenarts omdat D een conjunctivitis had en we kwamen voor druppeltjes. Voor de zekerheid vroeg ik aan de DA om D extra te onderzoeken of hij de operatie wel aan zou kunnen.
Onze DA is erg aardig, jong, spreekt een beetje Engels en hij behandelt onze CFD netjes en vriendelijk. Ons behandelt hij met een attente toegeeflijkheid. Ik geloof dat hij ons te zorgelijk vindt, maar het amuseert hem meer dan dat het hem ergert.

Na het onderzoek werd D goed bevonden en de DA verzekerde ons nog een keer dat hij echt maar zo weinig narcose zou krijgen als bij zijn kilo's paste. De donderdag kwam en D kreeg zijn narcose injectie.
De DA vroeg nog of wij niet liever buiten wilden wachten, maar zag al snel dat die kans uit te sluiten was. Tot dusverre hebben wij 3 eerdere operaties van onze hondjes meegemaakt en onze eis is wel dat we er met de neus bovenop mogen staan, dat geldt voor mij, ofwel er zeer dicht in de buurt, geldt voor P. Niet dat we genieten van ons hondje op tafel, maar alleen laten zonder dat je weet wat er gebeurt is nog veel erger. En afgezien daarvan is het interessant om te zien.

De DA werkte rustig en geconcentreerd. Tot mijn opluchting kwam het instrumentarium uit een sterilisatie kastje en kwamen de handschoenen, de hechtdraad en de gaasjes uit een nieuw open te scheuren verpakking. Na een dik half uur was de OP al voorbij en kregen wij de slapende D mee.
Wij vroegen nog om een kraag maar de DA leek het niet nodig en wij lieten ons graag overhalen.

De avond verliep goed. D kwam bij, liep alweer een beetje te scharrelen en CF waren coulant en voorzichtig.
Wij namen D op onze slaapkamer voor de zekerheid. Gelukkig maar. Om half 3 hoorden we gelik en tot onze grote schrik zagen we bloed. Nou weten wij ook dat bloed erger lijkt dan het is en vooral meer lijkt dan het is dus geen paniek. Stapel handdoeken gepakt en een beetje geredderd. En niet meer slapen natuurlijk. Twee uur later wilde D drinken en tot onze schrik liet hij veel te veel bloed naar onze zin achter op de tegelvloer want met een voorzienige geest had P het kleed opgerold.

Toen was toch het moment om meer handdoeken aan te slepen. Met de onrust die groter was dan onze ongemakkelijkheid om de DA te storen belden we. En we bleven bellen, zo om het half uur tot we om 6 uur contact kregen en om 7 uur mochten komen.
De handdoeken tegen de wond gedrukt en onze ogen op D gericht of hij "gek" zou gaan doen.
Om 7 uur, in de DA praktijk was het bloeden net gestopt, dat zul je altijd zien, maar de handdoeken lieten wel zien dat wij echt bloed hadden zien vloeien.

Er kwam een kort onderzoek en er was niets verontrustends maar voor de zekerheid toch 2 injecties voor de bloedstolling en een vitmamine K injectie, warvan ik nog even moet opzoeken wat het eigenlijk doet. De injecties waren intra-musculair en zeer pijnlijk, voor D erger dan die hele OP. We maakten 3x onze excuses dat we hem zo vroeg hadden gebeld maar met dezelfde vriendelijke toegeeflijkheid werd dat weggewimpeld.
Wijzer geworden kochten we nu toch een kraag en opgelucht reden we huiswaarts.

In de loop van de dag was D de injecties vergeten en liep hij weer normaal en vragend kwam hij met de tennisbal in zijn bekje. We speelden wel, maar een beetje voorzichtig nog en de wasmachine draaide op volle toeren. De 2e nacht leek een eitje maar om 4 uur bleek dat D een manier had gevonden om te likken mét zijn kraag om dus vanaf dat moment waakten we weer als haviken om hun prooi.
En nu is het alweer zondag. D is zo tierig als wat. Vannacht hebben we op wat wakkere halve uren na goed geslapen en alles lijkt achter de rug. Over een dag of 10 zullen de hechtingen zijn opgelost en blijft alleen de herinnering.
En dit alles voor een onvoorstelbaar laag bedrag ongeveer vergelijkbaar met 2 baguettes gezond en 2 spa in een Nederlands lunchtentje......

Ons volgend bezoek is alweer gepland voor de jaarlijkse vaccinaties voor CFD en hoe aardig de DA ook is, hopelijk blijven onze bezoeken daar voorlopig toe beperkt.

Hieronder een telefoonfoto van toen de OP net achter de rug was en de handschoenen alweer uit.

Sneeuwjacht

Gisteravond begon het te stormen. De bomen zwiepten en rondom het huis loeide het van alle kanten naar alle kanten. De hondjes in het dorp probeerden de storm te overstemmen en uiteraard lukte hen dat. Ze riepen naar CFD of ze buiten kwamen dansen in de wind, maar zij trokken hun dekjes nog maar eens over hun oren en rekten zich behaaglijk uit. Het voordeel van de binnenhonden, buiten als je zin hebt en binnen als het stormt.

Wij lagen er laat in bed nog naar te luisteren. Storm is wel romantisch als je weet dat je in een stevig huis woont, geen bomen op de nominatie van omvallen hebt en de hondjes veilig binnen.

Vanmorgen waaide het nog steeds stevig. En de wind ging vergezeld door sneeuw, kleine witte vlokjes met een rood of een donker hartje. Vlokjes die blijven liggen en van het gras een klein bloesemtapijtje maken.
Nu de lente overduidelijk in het land is, wandelen we weer verder met FD. C heeft er niet zo'n zin meer in, hij blijft op het landgoedje en houdt in onze korte afwezigheid alles goed in het oog. Zijn oren en ogen zijn nog uitstekend, alleen de pootjes en het kopje zijn vermoeid.

We nemen de paden achter ons, die langs de kerk en het kerkhof de bossen in leiden. Een pad langs bomen, langs diepe kuilen en vooral ook langs stronken, stronken van bomen die voor de winter een ander doel moesten dienen.
Om ons heen schuurt en kraakt het en elke keer vermoeden we een dier maar blijkt het de wind die takken knakt en oude bladeren doet opwaaien. We lopen verder de berg op net zolang we boven zijn waar de bossen plaats maken voor de akkers, net ingezaaid met mais, graan en zonnebloemen.
In de verte zie ik 3 gedaantes, herten en in een flits doet P FD aan de riem en tel ik verder vanaf 3. Ik kom tot 25! Vijfentwintig hertjes, hele families die van akker naar bos op weg zijn.

Vanochtend vloog er op de terugweg een mannetjes fazant op uit de struikjes. F stoof  er achteraan, haar instinct volgend, maar al snel was de lol er af, dat gevogelte kun je immers nooit bereiken.
Ze had de smaak te pakken en met haar neus over de grond verdween ze tussen de bomen. Nog geen minuut later, haar schelle hoge blaf waarvan wij weten dat het haar jachtblaf is. We weten dan wat ons te doen staat, luisteren waar de blaf naartoe gaat en goed kijken wanneer de ree of het hert ons pad gaat kruisen. Twintig meter voor ons, de ree die met grote sprongen over het pad springt en verdwijnt in de bossen links van ons, een paar seconden later, F met tong op haar pootjes erachter aan. Ons roepen verwaait in de wind en eigenlijk weten we ook dat het zinloos is.

Altijd blij dat we weer een ree hebben gezien, zo dichtbij huis, maar ook altijd ongerust over wanneer F terugkomt liepen we onze tuin weer in, begroet door onze hoofd bewakingshond C.
Gelukkig, na een paar minuten waren we weer compleet inclusief het hondje dat de middag zal doorbrengen in spannende dromen van een jacht in de sneeuw.

Eén van de paden achter ons huis

Een paradijs voor dieren

Ik spring uit mijn vel

Eén van de moeilijkste dingen in een vreemde taal vind ik het uitdrukken van gevoel of het aanbrengen van nuances in het gesprek. En omschrijvingen van mensen, zo'n rijkdom in de taal, zijn lastig in een vreemde taal te maken.
In het H kwamen we dan ook niet verder dan blij en niet blij, moe of niet moe, lief en stout. Ik had aan mijn H lerares gevraagd of we daar eens een les aan konden besteden.
En zoals ze altijd is, was ze ook nu weer goed voorbereid. Foto's van mensen met gezichtsuitdrukkingen en de daarbij behorende woorden. Ze staan nu in mijn schrift, maar daarmee ben ik natuurlijk nog nergens. Ik zal ze me eigen moeten maken. Gierig en gul, boos en heel boos, opgewonden, zenuwachtig, goed gemutst en verdrietig.

Soms herken je in een woord de betekenis wel of kun je er in ieder geval een goede gooi naar doen. Met eigenschappen en gevoelens ben ik dat helaas nog niet zo tegengekomen.

Wat te denken van de volgende zin, "ik spring uit mijn vel".
Blij dat ik de zin letterlijk kon vertalen en blij dat wij in het NL deze uitdrukking ook zo hebben, begon ik al te knikken dat ik het wist........
Wat schetst mijn verbazing....in het H betekent deze zin dat je heel erg blij bent......
Voordeel van zo'n rare onverwachte vertaling is wel dat je hem nooit meer vergeet!

De bomen springen ook uit hun vel. Ik gok dat ze ook blij zijn dat ze hun bloesempracht kunnen laten zien. Het weer is wel onstuimig. Daarnet tijdens de lunch buiten in de tuin, waaide de kaas letterlijk van P's brood en landde precies voor Coco's snuitje. Er zijn natuurlijk geen betere plekken om neer te komen. De was waait alle kanten op en de hemel is dreigend. Er is ook wel regen voorspeld, net als de vorige weken en misschien dat er nu toch echt druppels gaan vallen.

Dit weekend hebben wij voor het eerst onze rookoven gebruikt die wij van vrienden in NL kregen.
Het resultaat was goed, in alle opzichten! De oven was makkelijk te hanteren, het zaagsel prima, de pit op het fornuis net klein genoeg en de kalkoenfilet van de H poelier uit de diepvries voorraad. Na 1,5 uur lag er een mooi stukje vlees dat ook nog eens heerlijk smaakte.
Ideaal voor ons, makkelijk, praktisch en lekker!

De week voor Pasen

Er was slecht weer voorspeld maar het kwam niet. De hele week konden we genieten van zon, een klein windje, prachtige bloesem en tulpen die opkwamen.
Een echte buitenweek dus.
En omdat het nu Pasen is, had dat weer wel even mogen blijven, maar nu is het weg. Het regent, we hebben natte hondjes in huis en de lucht is grijs. Weliswaar licht grijs want de zon probeert wel, maar tot nu toe is het niet gelukt.

De tuin staat en hangt vol met muskatli, geraniums en deze lente hebben we 2 mooie nieuwe plantenbakken. Een wijnvat uit Bataapati, pas gekocht en doormidden gezaagd.

P heeft opnieuw de pörkölt gemaakt van het kalf aan de overkant en dat was zoveel dat er 3x van gegeten kon worden!
Bij M de buurvrouw is het opnieuw een drukte van jewelste na al het kippengeweld van de vorige keer. Met Pasen komen de kinderen met aanhang en kleinkinderen en daar wordt voor gekookt. Voor een klein weeshuis dus. Gevulde kool, speenvarken, veel gebak en uiteraard het traditionele Hongaarse Paaseten van gekookte ham, eieren en mierikswortel.

Die traditie gaan wij ook dit jaar weer meemaken, deze keer bij vrienden F en E die ons uitnodigden voor deze lekkernij en natuurlijk om bij te kletsen.

Verder zal het een rustige Pasen worden, hier geen meubelboulevard uiteraard en geen Ikea, en hopelijk gaat de zon nog voluit schijnen!

3 rustige hondjes, heerlijk in het gras

Coco, de hoofdhond

Prachtige kersenbloesem

De geraniums in het oude wijnvat