Sneeuwjacht

Gisteravond begon het te stormen. De bomen zwiepten en rondom het huis loeide het van alle kanten naar alle kanten. De hondjes in het dorp probeerden de storm te overstemmen en uiteraard lukte hen dat. Ze riepen naar CFD of ze buiten kwamen dansen in de wind, maar zij trokken hun dekjes nog maar eens over hun oren en rekten zich behaaglijk uit. Het voordeel van de binnenhonden, buiten als je zin hebt en binnen als het stormt.

Wij lagen er laat in bed nog naar te luisteren. Storm is wel romantisch als je weet dat je in een stevig huis woont, geen bomen op de nominatie van omvallen hebt en de hondjes veilig binnen.

Vanmorgen waaide het nog steeds stevig. En de wind ging vergezeld door sneeuw, kleine witte vlokjes met een rood of een donker hartje. Vlokjes die blijven liggen en van het gras een klein bloesemtapijtje maken.
Nu de lente overduidelijk in het land is, wandelen we weer verder met FD. C heeft er niet zo'n zin meer in, hij blijft op het landgoedje en houdt in onze korte afwezigheid alles goed in het oog. Zijn oren en ogen zijn nog uitstekend, alleen de pootjes en het kopje zijn vermoeid.

We nemen de paden achter ons, die langs de kerk en het kerkhof de bossen in leiden. Een pad langs bomen, langs diepe kuilen en vooral ook langs stronken, stronken van bomen die voor de winter een ander doel moesten dienen.
Om ons heen schuurt en kraakt het en elke keer vermoeden we een dier maar blijkt het de wind die takken knakt en oude bladeren doet opwaaien. We lopen verder de berg op net zolang we boven zijn waar de bossen plaats maken voor de akkers, net ingezaaid met mais, graan en zonnebloemen.
In de verte zie ik 3 gedaantes, herten en in een flits doet P FD aan de riem en tel ik verder vanaf 3. Ik kom tot 25! Vijfentwintig hertjes, hele families die van akker naar bos op weg zijn.

Vanochtend vloog er op de terugweg een mannetjes fazant op uit de struikjes. F stoof  er achteraan, haar instinct volgend, maar al snel was de lol er af, dat gevogelte kun je immers nooit bereiken.
Ze had de smaak te pakken en met haar neus over de grond verdween ze tussen de bomen. Nog geen minuut later, haar schelle hoge blaf waarvan wij weten dat het haar jachtblaf is. We weten dan wat ons te doen staat, luisteren waar de blaf naartoe gaat en goed kijken wanneer de ree of het hert ons pad gaat kruisen. Twintig meter voor ons, de ree die met grote sprongen over het pad springt en verdwijnt in de bossen links van ons, een paar seconden later, F met tong op haar pootjes erachter aan. Ons roepen verwaait in de wind en eigenlijk weten we ook dat het zinloos is.

Altijd blij dat we weer een ree hebben gezien, zo dichtbij huis, maar ook altijd ongerust over wanneer F terugkomt liepen we onze tuin weer in, begroet door onze hoofd bewakingshond C.
Gelukkig, na een paar minuten waren we weer compleet inclusief het hondje dat de middag zal doorbrengen in spannende dromen van een jacht in de sneeuw.

Eén van de paden achter ons huis

Een paradijs voor dieren