Mais en druiven

Ik schreef het al in mijn vorige blog. Het afgelopen weekend was er een wijnfestival in Szekszard. Sinds we hier wonen, hebben we dit festival nog niet gemist want het is leuk. Slechts 1 jaar liepen we als verzopen katten maar ook deze zaterdag was het prachtig. Niet te warm, maar wel zonder jas en met korte mouwen.
Behalve wijn is er veel meer, een markt met mooie spullen, handwerk, weef, aardewerk, hout, leer, maar ook een stand met een droogoven, een mevrouw met geitenkaas, die we proefden en kochten en natuurlijk heel veel snoeperij. Snoeperij van het H soort, heavy en smakelijk.
's Middags is er een optocht en ook al hebben we het al vaker gezien, het blijft mooi, de prachtige kleurige klederdrachten, vooral de rokken, de klappende zwepen en de lieve paardjes. P en ik zijn niet geschikt voor paardjes in een optocht. Wij zien altijd wel een paardje met littekens en een paardje dat vermoeid en zielig uit zijn oogjes kijkt.
Heel veel jaren geleden in NL nog, waren we uitgenodigd voor een polo toernooi. Voor de wedstrijd mochten we de stal bekijken en we aaiden de paardjes. Er was een zielig paardje bij vonden we, hij keek moedeloos en verdrietig en we gaven hem een extra aai om hem een hart onder de riem te steken.
De wedstrijd begon, ons paardje was ook opgesteld en na een paar minuten gebeurde het, het paardje viel en stond niet meer op. Nooit meer. Er kwam een tentje omheen, een dierenarts en na een tijdje werd het paardje weggesleept. Het staat op ons netvlies, als was het de dag van gisteren. En bij zo'n optocht, bij zo'n treurig paardje moeten we daar altijd aan denken.
Gelukkig ging alles goed, tenminste in ons gezichtsveld en na de optocht liepen we naar de wijn en spijs. Het was druk maar alles stond zo opgesteld dat er toch plaats genoeg was. P proefde hier en daar en bij een grote eetkraam kochten we varkensvlees met veel knoflook en lekkere sla van kool.
Aan het eind van de straat keken we nog naar de optredens van de dansgroepen en naar de uitverkiezing van de koningin van dit jaar en met de keuze konden wij het zeker eens zijn.
De paardjes waren niet meer te zien, hopelijk op weg naar een goede stal!

Ook dit weekend was er bedrijvigheid op het landje naast ons. De mais werd afgehaald, dit jaar een armoedige oogst, geteisterd door droogte en hitte. Er kwam een groepje mensen het landje op en wij dachten de plukkers want de vorige jaren werd dit stukje met de hand geplukt.
Opeens een zware brom vanaf de straat en daar kwam Viktor met de combine.
Viktor doet van alles, hij is electricien en heeft alle stroom in ons huis geregeld. Viktor werkt echter ook voor de collectieve boerderij en rijdt de mega grote combines. Hij is een stuur kunstenaar, ik ben hem regelmatig tegengekomen op de smalle dorpsweggetjes en als je denkt dat hij niet passeren kan heb je het mis. Millimeter werk is het, maar het gaat goed.
De mais verdween in de grote vorken aan de voorkant en gestaag reed het beest van beneden naar boven en weer terug. De plukploeg maakte er een gezellige morgen van.
Binnen een half uur was het veld kaal en reed de vrachtwagen voor. Viktor drukte op wat knoppen en via een grote slurf werd de mais de auto ingeblazen. Tien minuten maximaal en daarna vertrok Viktor met zijn beest en de plukploeg volgde al keuvelend.
De mais stond mooi, zeker toen hij nog groen was, maar nu we weer uitzicht hebben op de heuvels ver weg en we de hondjes van de buren en de paardjes van de verderweg buren weer kunnen zien, is het misschien nog leuker.

10 Fok!

Het wordt steeds leuker in Budapest! Vanaf de vroege morgen tot het moment van slapen gaan. Wat temperatuur toch kan uitmaken. Wat ben ik blij met de koelte en zelfs met een dikke bui.
De assistants op kantoor vinden me een beetje gek, maar gelukkig kunnen we heel goed met elkaar opschieten, dus lachen ze om me als ik 's morgen opgetogen binnenkom dat het vanmorgen 10 fok was!(graden).
Zijzelf vinden het minder, zij hebben liever die zomers waarin ik liep te stikken en de energie per graad wegsmolt. Hun truien zijn van stal gehaald, de laarzen ook, ik zie stola's als extraatje voor de schouders en in de trams heb ik de eerste handschoenen en mutsen al gespot.......terwijl ik gewoon nog zonder jas loop.

Het is nu al om 7 uur donker en op dat tijdstip ben ik altijd in de stad, ergens eten, ergens lopen en echt elke dag geniet ik van de pracht. De etalages die 's avonds mooier zijn dan overdag, de terrassen met lampjes en verwarming, en alle mooie gebouwen die zijn uitgelicht.
En ook elke dag ben ik blij met de ligging van mijn appartement. Welke kant ik ook uitloop, er is een tram of bushalte die me brengt waar ik zijn wil. Deze week opnieuw een paar keer bus 105 genomen. Schuin tegenover mij opstappen, de tunnel door, de Kettingbrug over en hup zo naar de Andrasy ut waar bijvoorbeeld de Noordafrikaan vlakbij zit en een leuke Italiaan een stukje verder.
Woensdag was ik bij de Noordafrikaan geweest. Het stormde een beetje en het regende, niets ernstigs, gewoon een buitje. Toen ik klaar was liep ik richting geldautomaat die gelukkig ook overal zijn en ik had mijn forinten nog niet opgeruimd, begint het toch echt heel serieus te hozen. En omdat ik nooit een paraplu meeneem keek ik om mij heen voor een alternatief. Die zijn er in Budapest, in grote getale!
Ik landde in Cafe Mai Mano, een cafe dat hoort bij het beroemde Mai Mano fotograaf huis en waar je heerlijk koffie kunt drinken. Omdat er meer mensen zonder plu waren liep het snel gezellig vol en keken we met z'n allen naar buiten, naar de stakkers met plu die wel door weer en wind moesten.

Donderdag avond besloot ik na het eten nog even naar de burcht te gaan. Vorige week was er een wijnfestival dat ik had gemist, maar nu zijn er de édes napok, de zoete dagen. Geweldig was het, ik keek mijn ogen uit, ik rook van allerlei heerlijks. Een echt festival voor chocoholics! Uit alle delen van de wereld, alle smaken, zoet en hartig gecombineerd. Toepassingen van choco in gebak, toetjes, drank. Heel af en toe een stand met wijn en choco of iets hartigs voor de niet choco lovers.
En dan in het prachtige decor van de burcht!
Er was muziek, een leuke jazzband aan de ene kant en een contrabas en cello aan de andere kant.

Uit 1 stalletje klonk een hello hello en daar ontmoette ik het aardige meisje dat in het restaurant bij mij om de hoek werkt en deze dagen bij haar vriend op de édes napok staat, niet met choco, maar met gecaramelliseerd fruit en noten. Ik kreeg meteen een groot stuk in de handen gedrukt......terwijl ik uit alle macht probeerde om me in te houden bij al dat lekkers.......een deel at ik op en een deel kon ik wegmoffelen in mijn tas. Heel apart dat een grote stad soms ook een dorp is en dat je best vaak dezelfde mensen ontmoet of bekende gezichten in bus of tram.    
De édes napok zijn nog het hele weekend! Ga er heen zou ik zeggen en geniet!

Inmiddels ben ik weer op de Pastorie en is zojuist op het veldje naast ons het grote landbouw monster langsgeweest om de schamele mais oogst af te halen en mee te nemen.
En ik denk dat het vanmorgen nog minder was dan 10 fok, maar de zon schijnt en het belooft een mooie dag te worden.
En dit weekend is er weer een festival, wijn in Szekszard en een markt met folklore erbij. We gaan even kijken en drinken zal ik niks want er rijden geen trams van hier naar daar.....

De beroemde flodni van cukraszda Noe, de beste van BP!

Zand en verf

De wekker ging om half 6 vrijdag. Koffertje al gepakt voor het weekend en de kleding voor vandaag uitgezocht op leeftijd en klusverleden.
Het zou namelijk een bijzondere dag worden, niet op kantoor maar in het land.
Het bedrijf waar ik werk heeft in haar waarden opgenomen dat er behalve winst maken en innovatieve geneesmiddelen ontwikkelen ook een duidelijke maatschappelijke betrokkenheid te zien moet zijn, niet alleen in woorden maar ook in daden. Worldwide lopen er mega grote projecten die al decennia lang worden gesteund, zoals het terugdringen van HIV, het terugdringen van kindersterfte etcetc.
In elk land waar we gevestigd zijn geldt deze verantwoordelijkheid en afgelopen vrijdag was voor ons een önkéntes nap, een vrijwilligersdag.
Het hele bedrijf is die dag op pad om de armen uit de mouwen te steken en behalve onze handjes zijn ook alle gebruikte materialen, de hulptroepen, het vervoer, de verzorging tijdens de dag, kortom eigenlijk alles dus, voor rekening van het bedrijf.
Er bestaat een soort initiatief in H waarbij dorpen die geen geld hebben voor noodzakelijke dingen zich kunnen opgeven en motiveren waarom juist zij in aanmerking moeten komen voor zo'n önkéntes nap. Er wordt een dorp uitgekozen en vanaf dat moment gaan de radertjes draaien.
De voorbereiding is enorm en behalve dat het dorp arm is, moet het dorp ook wel in staat zijn om hulptroepen te ontvangen, een bepaalde infrastructuur moet er dus wel aanwezig zijn.

Ik reed naar Jobbagyi, een dorp van 2200 inwoners 75 kilometer ten noorden van Budapest in de provincie Nograd. Mijn eerste indruk van het dorp was niet slecht, en eerlijk gezegd had ik een armer dorp verwacht, zo van uitzien tenminste.
Tegenover de Posta was een groot stuk gras, dat al was afgezet om al die auto's te ontvangen en daarna de bus met iedereen van kantoor die geen eigen vervoer had. Keurig werden we verwelkomd door mannen van de hultroepen die onze auto's de hele dag zouden bewaken en die ons verder leidden naar de Iskola en de Ovoda waar de werkzaamheden zouden plaatsvinden.
De burgemeester was al paraat en gaf ons allemaal, we waren met zo'n 180, een hand en stelde zich voor. Ik vermoed dat het een slimme burgemeester is, die goed weet waar er stichtingen voor bestaan en hoe hij daar het beste voor naar zijn dorp kan sluizen. Maar, eerlijk is eerlijk, hij was ook zo betrokken als je van een burgemeester verwacht. Hij was overal, hij begroette ons, legde uit wat dit voor het dorp betekende en ook gedurende de dag was hij er, op alle plekken en bij alle werkzaamheden, had voor iedereen een woord en coordineerde de boel netjes.
De politie bijvoorbeeld. Er was veel politie op de been, nog nooit zo veel bij elkaar gezien op 1 dag. Voor onze veiligheid. En hoe overdreven het ook klinkt, er hoeft maar 1 gek rond te lopen.........

En daarna begon natuurlijk het werk, hekken schilderen, tuinen ontginnen, klaslokalen en de ovoda opknappen. De gymzaal. Het voetbalveldje. Boompjes planten, fruitboompjes, plantjes in bakken zetten. Genoeg te doen voor ongeschoolden zoals wij met een goede wil. En tussendoor een lieve néni die met kannen thee langskwam, een andere néni die regenjasjes uitdeelde, een plek waar flesjes met water stonden, gelukkig nette wc's in de school. Tussen de middag een goed verzorgde lunch van bábgulyas met brood en aan het eind van de dag nog een zsiros kenyér(brood met reuzel en paprika).

De grootste klus was het voetbalveld dat allereerst ontgonnen moest worden, daarna voorzien van ontzettend veel kubieke meters zand en daarna werd voorzien van voetbal graszaad. Zweet druppels vlogen in het rond, blaren werden vergeleken en ruggen gevoeld maar aan het eind van de dag konden we wel terugkijken op een goed resultaat.
En voordat we allen konden terugkeren werden wij uitgebreid bedankt, door het bejaardenkoor, het kinderkoor en het ovodakoor en uiteraard weer door de burgemeester.

Misschien hebben jullie het al op tv gezien, zowel TV2 als later ook Magyar TV waren paraat, voor sfeerbeelden en interviews.
Om 6 uur stapte ik weer in mijn auto en 3 uur later was ik weer in de eigen plattelandsomgeving. Ook een dorp dat arm is en waar wel het een en ander zou kunnen gebeuren, maar inmiddels ben ik er wel achter dat voor zo'n invasie als vandaag een iets ander dorp geschikter is, met in ieder geval een gemeenteraad die het voor elkaar heeft en een infrastructuur die grote klussen aan kan en waarbij de klussen ook meteen voor veel mensen van waarde zijn.

Donker

Het begint al weer vroeg donker te worden. Sowieso merk je een groot verschil met Nederland, het is hier veel eerder donker en het schemert ook niet zo lang. Op een gegeven moment is het gewoon donker.
Op dit moment is het tijdstip zo 10 voor 8, de lantaarns aan en donker.

Hoe donker het echt is verschilt nogal in Budapest, vergeleken met de Pastorie.
Ook in de stad wordt het donker om 10 voor 8 maar echt donker is het daar nooit. Uiteraard een veelheid aan lantaarnpalen, maar ook de etalages, de niet aflatende stroom auto's en het openbaar vervoer. Echter het allermooiste licht in de Stad is het gelige licht van alle prachtig uitgelichte monumenten.
Zo ongeveer elke avond stap ik uit een tram 18 en mag genieten van de geweldige Vár waar ik als het ware onder woon. Maar meestal heb ik dan net ritjes met tram 4 of 6 achter de rug of 2 of 47, uitzicht op de Donau met alle prachtige bruggen, de beelden, kerken, Parlament. En elke avond geniet ik er even veel van en voel ik me bevoorrecht dat ik in die stad kan werken en wonen.

Nu het zo donker is heb je in je hoofd dat het ook koeler geworden is. Geen sprake van in de stad. Weliswaar tikt de meter de 40 graden niet meer aan maar de 35 wordt nog elke dag gehaald en ook na 10 voor 8 blijft het warm en lopen de mensen in mouwloze shirtjes en korte rokken in het donker.

Deze week werkte ik 1 dag thuis in de Pastorie en sliep er dus 2 nachten. En hier is 10 voor 8 natuurlijk hetzelfde, alleen is het hier echt donker. Een paar lichten langs de straat, de kerkklok verlicht en licht dat uit onze ramen schijnt en dat is het dan ook wel.
De andere huizen zijn donker of ze lijken in ieder geval zo. Luiken dicht, heel vroeg naar bed en hoogstens een blauwige schijn van de TV die aanstaat en waar vanuit de bedden naar gekeken wordt.

En wat er in de stad wel is maar niet zichtbaar, de hemel vol met sterren!
En wat het op het platteland bijzonder aangenaam maakt, het begint weer echt af te koelen 's avonds! De stoel met kleding begint weer gevuld te raken met de omkleedmomenten voor de avond, lange mouwen en lange broek. Verder nog niet want koud is het nog lang niet.

Gistermorgen vroeg reed ik weg en keek als gebruikelijk op de temperatuurmeter van de auto.
Acht graden, 8 graden, ik keek nog eens goed, geen 80, geen 38, gewoon 8, en het was heerlijk.
 's Middags op de terugweg was de stand al weer boven de 30 maar we gaan de goede kant op!

Ik ben wel klaar voor de Herfst.