Mais en druiven

Ik schreef het al in mijn vorige blog. Het afgelopen weekend was er een wijnfestival in Szekszard. Sinds we hier wonen, hebben we dit festival nog niet gemist want het is leuk. Slechts 1 jaar liepen we als verzopen katten maar ook deze zaterdag was het prachtig. Niet te warm, maar wel zonder jas en met korte mouwen.
Behalve wijn is er veel meer, een markt met mooie spullen, handwerk, weef, aardewerk, hout, leer, maar ook een stand met een droogoven, een mevrouw met geitenkaas, die we proefden en kochten en natuurlijk heel veel snoeperij. Snoeperij van het H soort, heavy en smakelijk.
's Middags is er een optocht en ook al hebben we het al vaker gezien, het blijft mooi, de prachtige kleurige klederdrachten, vooral de rokken, de klappende zwepen en de lieve paardjes. P en ik zijn niet geschikt voor paardjes in een optocht. Wij zien altijd wel een paardje met littekens en een paardje dat vermoeid en zielig uit zijn oogjes kijkt.
Heel veel jaren geleden in NL nog, waren we uitgenodigd voor een polo toernooi. Voor de wedstrijd mochten we de stal bekijken en we aaiden de paardjes. Er was een zielig paardje bij vonden we, hij keek moedeloos en verdrietig en we gaven hem een extra aai om hem een hart onder de riem te steken.
De wedstrijd begon, ons paardje was ook opgesteld en na een paar minuten gebeurde het, het paardje viel en stond niet meer op. Nooit meer. Er kwam een tentje omheen, een dierenarts en na een tijdje werd het paardje weggesleept. Het staat op ons netvlies, als was het de dag van gisteren. En bij zo'n optocht, bij zo'n treurig paardje moeten we daar altijd aan denken.
Gelukkig ging alles goed, tenminste in ons gezichtsveld en na de optocht liepen we naar de wijn en spijs. Het was druk maar alles stond zo opgesteld dat er toch plaats genoeg was. P proefde hier en daar en bij een grote eetkraam kochten we varkensvlees met veel knoflook en lekkere sla van kool.
Aan het eind van de straat keken we nog naar de optredens van de dansgroepen en naar de uitverkiezing van de koningin van dit jaar en met de keuze konden wij het zeker eens zijn.
De paardjes waren niet meer te zien, hopelijk op weg naar een goede stal!

Ook dit weekend was er bedrijvigheid op het landje naast ons. De mais werd afgehaald, dit jaar een armoedige oogst, geteisterd door droogte en hitte. Er kwam een groepje mensen het landje op en wij dachten de plukkers want de vorige jaren werd dit stukje met de hand geplukt.
Opeens een zware brom vanaf de straat en daar kwam Viktor met de combine.
Viktor doet van alles, hij is electricien en heeft alle stroom in ons huis geregeld. Viktor werkt echter ook voor de collectieve boerderij en rijdt de mega grote combines. Hij is een stuur kunstenaar, ik ben hem regelmatig tegengekomen op de smalle dorpsweggetjes en als je denkt dat hij niet passeren kan heb je het mis. Millimeter werk is het, maar het gaat goed.
De mais verdween in de grote vorken aan de voorkant en gestaag reed het beest van beneden naar boven en weer terug. De plukploeg maakte er een gezellige morgen van.
Binnen een half uur was het veld kaal en reed de vrachtwagen voor. Viktor drukte op wat knoppen en via een grote slurf werd de mais de auto ingeblazen. Tien minuten maximaal en daarna vertrok Viktor met zijn beest en de plukploeg volgde al keuvelend.
De mais stond mooi, zeker toen hij nog groen was, maar nu we weer uitzicht hebben op de heuvels ver weg en we de hondjes van de buren en de paardjes van de verderweg buren weer kunnen zien, is het misschien nog leuker.