Zand en verf

De wekker ging om half 6 vrijdag. Koffertje al gepakt voor het weekend en de kleding voor vandaag uitgezocht op leeftijd en klusverleden.
Het zou namelijk een bijzondere dag worden, niet op kantoor maar in het land.
Het bedrijf waar ik werk heeft in haar waarden opgenomen dat er behalve winst maken en innovatieve geneesmiddelen ontwikkelen ook een duidelijke maatschappelijke betrokkenheid te zien moet zijn, niet alleen in woorden maar ook in daden. Worldwide lopen er mega grote projecten die al decennia lang worden gesteund, zoals het terugdringen van HIV, het terugdringen van kindersterfte etcetc.
In elk land waar we gevestigd zijn geldt deze verantwoordelijkheid en afgelopen vrijdag was voor ons een önkéntes nap, een vrijwilligersdag.
Het hele bedrijf is die dag op pad om de armen uit de mouwen te steken en behalve onze handjes zijn ook alle gebruikte materialen, de hulptroepen, het vervoer, de verzorging tijdens de dag, kortom eigenlijk alles dus, voor rekening van het bedrijf.
Er bestaat een soort initiatief in H waarbij dorpen die geen geld hebben voor noodzakelijke dingen zich kunnen opgeven en motiveren waarom juist zij in aanmerking moeten komen voor zo'n önkéntes nap. Er wordt een dorp uitgekozen en vanaf dat moment gaan de radertjes draaien.
De voorbereiding is enorm en behalve dat het dorp arm is, moet het dorp ook wel in staat zijn om hulptroepen te ontvangen, een bepaalde infrastructuur moet er dus wel aanwezig zijn.

Ik reed naar Jobbagyi, een dorp van 2200 inwoners 75 kilometer ten noorden van Budapest in de provincie Nograd. Mijn eerste indruk van het dorp was niet slecht, en eerlijk gezegd had ik een armer dorp verwacht, zo van uitzien tenminste.
Tegenover de Posta was een groot stuk gras, dat al was afgezet om al die auto's te ontvangen en daarna de bus met iedereen van kantoor die geen eigen vervoer had. Keurig werden we verwelkomd door mannen van de hultroepen die onze auto's de hele dag zouden bewaken en die ons verder leidden naar de Iskola en de Ovoda waar de werkzaamheden zouden plaatsvinden.
De burgemeester was al paraat en gaf ons allemaal, we waren met zo'n 180, een hand en stelde zich voor. Ik vermoed dat het een slimme burgemeester is, die goed weet waar er stichtingen voor bestaan en hoe hij daar het beste voor naar zijn dorp kan sluizen. Maar, eerlijk is eerlijk, hij was ook zo betrokken als je van een burgemeester verwacht. Hij was overal, hij begroette ons, legde uit wat dit voor het dorp betekende en ook gedurende de dag was hij er, op alle plekken en bij alle werkzaamheden, had voor iedereen een woord en coordineerde de boel netjes.
De politie bijvoorbeeld. Er was veel politie op de been, nog nooit zo veel bij elkaar gezien op 1 dag. Voor onze veiligheid. En hoe overdreven het ook klinkt, er hoeft maar 1 gek rond te lopen.........

En daarna begon natuurlijk het werk, hekken schilderen, tuinen ontginnen, klaslokalen en de ovoda opknappen. De gymzaal. Het voetbalveldje. Boompjes planten, fruitboompjes, plantjes in bakken zetten. Genoeg te doen voor ongeschoolden zoals wij met een goede wil. En tussendoor een lieve néni die met kannen thee langskwam, een andere néni die regenjasjes uitdeelde, een plek waar flesjes met water stonden, gelukkig nette wc's in de school. Tussen de middag een goed verzorgde lunch van bábgulyas met brood en aan het eind van de dag nog een zsiros kenyér(brood met reuzel en paprika).

De grootste klus was het voetbalveld dat allereerst ontgonnen moest worden, daarna voorzien van ontzettend veel kubieke meters zand en daarna werd voorzien van voetbal graszaad. Zweet druppels vlogen in het rond, blaren werden vergeleken en ruggen gevoeld maar aan het eind van de dag konden we wel terugkijken op een goed resultaat.
En voordat we allen konden terugkeren werden wij uitgebreid bedankt, door het bejaardenkoor, het kinderkoor en het ovodakoor en uiteraard weer door de burgemeester.

Misschien hebben jullie het al op tv gezien, zowel TV2 als later ook Magyar TV waren paraat, voor sfeerbeelden en interviews.
Om 6 uur stapte ik weer in mijn auto en 3 uur later was ik weer in de eigen plattelandsomgeving. Ook een dorp dat arm is en waar wel het een en ander zou kunnen gebeuren, maar inmiddels ben ik er wel achter dat voor zo'n invasie als vandaag een iets ander dorp geschikter is, met in ieder geval een gemeenteraad die het voor elkaar heeft en een infrastructuur die grote klussen aan kan en waarbij de klussen ook meteen voor veel mensen van waarde zijn.