COCO feest

Het kaartje van oma is al een paar dagen binnen en het cadeau van tante I is in het vooruitzicht gesteld.
De worstjes liggen in de koelkast, de pasta in de grote keukenla en vanmorgen hebben we de eerste knuffels van vandaag al uitgedeeld.

Het is groot feest vandaag, COCO feest want Coco wordt vandaag 14 jaar!

Zoals altijd als de hondenverjaardag in een weekend valt, vieren we het hele weekend en zijn FD ook jarig, een beetje dan....
In Budapest leek het er soms op dat Coco niet zo'n zin had om die verjaardag nog mee te maken, maar gelukkig is op het eigen landgoedje die dreiging weer geweken. Coco is gelukkig.
Coco is stram, zijn achterpootjes willen niet meer alles doen wat in zijn kopje opkomt, maar de ogen, de oren en zijn alertheid worden niet minder.

Elke verjaardag denken we terug aan het moment dat Coco bij ons kwam, met de voorspelling van de Stichting dat hij niet oud zou worden, nooit zou kunnen rennen of springen en zeker geen trappen zou kunnen lopen.
Gelukkig is dat allemaal niet bewaarheid. Coco kon springen als een geit, rennen als een haas en die trappen draaide hij zijn pootjes niet voor om.
Dat het nu niet meer gaat, mag het, als een hondje 14 is? Een hondje met een afschuwelijk verleden?

Wat nooit is veranderd.....zijn angst voor mensen. P en ik mogen alles, oma en tante I zijn van harte welkom, maar verder.....verder mag er niemand in de kring van Coco en pogingen worden beloond met blaffen of schichtig wegkruipen.

Niet terugdenken meer, vandaag is de dag! Vandaag is het COCO dag, de hekken blijven dicht, blaffen mag, veel lekkere dingetjes, heel veel kusjes en aaien en wensen voor nog een paar jaren samen!

Lievelingsbezigheid verstoppen, Rügen 2004

Nog samen met MAX, 2004 Bornholm



Springen als een geit, weer een jaartje ouder

Jagen in de sneeuw

Nog in Nederland



Op de verjaardag van MAX 2006



Coco's verjaardag, 3 jaar geleden



In Kroatie, vorig jaar, moe van de reis stress



Gelukkig op het eigen landgoed!!!

Een mooie vertelling

Deze week mochten wij een bijzondere avond meemaken.
We waren door vrienden uitgenodigd om een voorstelling te komen beluisteren. Een voorstelling gedragen door een verteller van Vlaamse komaf.
Eén van de beroemdste Vlamingen is Ernest Claes, schrijver, die leefde in het begin van de vorige eeuw. Ik kan mij herinneren dat mijn oma boeken van hem had maar zelf had ik er nog nooit van en over gelezen.

De ruimte was uitermate geschikt, ruim, licht. Voor de verteller was een gemakkelijke stoel neergezet, op een kleedje, met ernaast een tafeltje, omwikkeld met een geruiten doek. Precies een setting waarin je je een verteller voorstelt. De pijp en het knapperende haardvuur waren niet eens nodig maar kwamen als vanzelf in het hoofd.

Ook wij hadden gemakkelijke stoelen en de verteller begon.
Ademloos luisterden we, af en toe glimlachend, af en toe de wenkbrauwen fronsend over een onbekend Vlaams woord, maar geen moment werd het lastig om stil te zijn en te luisteren.
Anderhalf uur, concreet 24 A-4 vellen vol, die de verteller echter niet gebruikte, want alles ging uit het hoofd en alleen dat al was een mega prestatie.

Mooie gebeurtenissen uit het werk "Jeugd"van Ernest Claes, weliswaar van een eeuw geleden, maar toch ook weer zo herkenbaar en bijna van deze tijd. De vertellingen over school, over de onrechtvaardige straffen van de meester, over de moeite die gedaan moest worden om te mogen lezen. Over de leefomstandigheden van arme boeren, over de harde maar liefdevolle opvoeding.
De vertellingen waren beeldend, af en toe waren we in het strafkamertje van de meester, en op een ander moment in de tuin, met het bonenveldje en het bleekveld er in de buurt.
De wuivende korenhalmen en de loeiende honden, die net op het juiste moment werden ondersteund door de dorpshonden van de plaats van voorstelling......

Na de vertelling was er een supergezellige nazit. Bijgepraat met de vrienden en kennisgemaakt met de Vlamingen. De vertellingen smaakten best naar meer en wie weet komt er nog wel eens een vervolg of een herhaling......
Zo dichtbij en zo bijzonder.

Landleven

Ik ben al weer een paar dagen terug in de Vidék, platteland, en het is Zomer.
De Lente is gewoon overgeslagen dit jaar en de natuur maakt een inhaalslag en wij ook.

De winterkleren liggen nog wel voor de pak, voor je weet maar nooit, en voor de avonden, maar verder is het blote benen weer geworden.
De vogeltjes zijn druk, de bijen zijn druk en de mensen zijn druk op het land.
Onze nieuwe aanwinst naast ons is deze week bewerkt door buurman István, die er gras op gaat zetten dat hij dan natuurlijk ook mag hebben. Wij krijgen in ruil een deel van een varken dat hij gaat slachten, iedereen blij en een groot grasveld naast ons zonder omkijken.

De hondjes genieten van de zon en vooral Daksi zorgt elke dag voor verrassingen, nieuwe plekjes om te zonnen.....

Hartstikke druk met het nestje

Even uitrusten op de stoep

István met sigaret...

Lastig stukje grond

De prachtige kersenbloesem

Lieve Daksi in de geraniumpot

Wandelen en cruisen

Nu het zulk geweldig weer geworden is leent BP zich weer voor andere mooie dingen. Dit weekend is het Grote Genieten weer volop bezig.

Afgelopen vrijdag deed ik iets dat ik voor het laatst deed toen ik een kind van 10 was. Ik beklom de toren op János hegy.

In 1974 gingen we met de tandradbaan omhoog de Budaer heuvels in, namen daarna het Pionierstreintje en liepen het laatste stukje. En terug namen we de kabelbaan. Deze keer deed ik het anders, ik nam de bus naar Normafa en omdat het mooi is en goed weer, liep ik de rest. Het leek verder dan in mijn gedachten maar het uitzicht was nog veel indrukwekkender dan ik mij herinnerde!

 

Prachtig naar alle kanten toe en omdat ik de stad nu wat beter ken dan toen, herken ik veel meer. De weg naar Budakeszi met het TBC instituut en het Sanatorium, de mooie appartementen met de tennisbanen, uiteraard de stad zelf met de bekende torens en andere hoogtepunten. Helemaal in de verte een Hotel met houten huisjes, rustig gelegen en toch vlakbij de stad.

 

In 1974 was er geen terras en ik had gehoord dat dit er nu wel zou zijn......maar ik was te vroeg in het seizoen, de toren was de toren en voor het handjevol belangstellenden een terras openen....

Ik liep weer terug en zag dat de kabelbaan ook buiten bedrijf was, net nu, tot volgende week en daarom liep ik gewoon terug naar Normafa en bestelde op het heerlijke terras een grote fles water.

 

Aan het tafeltje naast mij gingen 3 mensen zitten waarvan 2 uit NL. Ik probeer nooit af te luisteren, maar toch, ik had gehoord dat het NLers waren. Eén van de dames kwam mij bekend voor en in je eentje heb je alle tijd om te piekeren waarvan dan wel. Na wat twijfel schoot mij een voornaam te binnen maar dacht dat het niet waar zou kunnen zijn, hier in BP op een terras hoog in de heuvels. Een voornaam van heel lang geleden, middelbare schooltijd. Zij zaten lekker te eten en te praten en ik besloot om te vertrekken en nog even verder na te denken.

Inmiddels hebben we contact, via Linkedin, het klopte, we waren schoolgenoten en allebei gezegend met H roots. Hoe klein is de wereld....

 

Ik sloot de dag feestelijk af met asperges. De asperges zijn hier vaker de groene en de hele dunne, net als in Kroatie en die vind ik zelf ook smakelijker en iets meer bite hebben. Ik kreeg een zalig soepje en een heerlijke risotto en om de leuke dag te vieren nam ik er een glas Furmint bij.

 

Gisteren een totaal andere dag. Sinds máánden weer eens ontbeten op een terras, daarna de biomarkt die nog drukker en vrolijker was dan de vorige keer.

Het hoofddoel van vandaag was de Donau. Naast alle bussen, trams en metro's is er ook een boot dienstregeling. Er worden diverse haltes aangedaan, meestal in de buurt van de bruggen, en vanaf het water biedt het een prachtig uitzicht op alles dat de stad te bieden heeft. Ik stapte ergens in het midden op en liet mij in een uur naar het eindpunt brengen, Kopaszi gát.

 

Kopaszi gát had ik alleen nog maar vanuit de auto en vanuit de trein gezien, er rijden geen bussen en trams naartoe, voor autobezitters is het goed te bereiken, maar de boot stopt er dus wel. Kopaszi gát is een soort brede dam in de Donau, een soort schiereiland dus, dat helemaal is ontwikkeld voor leisure. Een park, een strandje, terrassen, veel paviljoenen, ligweides, ruimte om feesten te organiseren, kortom een dag uit in de stad en toch genieten van Buiten.

Ik vond het erg leuk, mooi aangelegd, hip, veel gebruik van natuurlijke materialen, druk, maar niet té.

De paviljoenen waren ook druk, ik hoorde meer H dan andere talen, er werd flink besteld en ik zag mooie dingen verschijnen op de tafeltjes. Ik gun de uitbaters een mooie lange zomer en dito najaar, want ik vermoed dat er nogal wat terugverdiend moet worden.

 

Ik pakte de boot terug en besloot all the way te gaan, tot het andere eindpunt, Romai fürdö, dik 2,5 uur verderop. Het was een mini cruise, zittend voor op het open dek en al het moois waar ik voorbij gleed. En op het andere eindpunt was het ook feest, bootjes, parasollen, veel mensen likkend aan ijsjes of etend aan lángos en vooral heel veel Genieten. Heel anders dan op Kopaszi gát en ik denk voor een andere doelgroep, maar het zag er niet minder geanimeerd uit.

 

Ik pakte de bus en de metro terug naar de Binnenstad en genoot nog even van de dag!



Kopaszi gát

Kopaszi gát, de paviljoenen



Zo'n bootje was het...doen als je in de gelegenheid bent!

Kutyakozmetika

Gisteren was een grote dag voor Daksi. We hadden 's middags om half 4 een afspraak bij Erika van de Kutyakozmetika. Wij denken voor het eerst in het leventje van D, maar in ieder geval voor het eerst in de 3,5 jaar dat hij bij ons woont.
We hadden het er al vaak over gehad maar D houdt niet van stil zitten of staan en daarom deden wij het zelf, meestal in gedeeltes...
En toch, eigenlijk wilden we een keer dat het goed zou gebeuren, vandaar.

P was eerst polshoogte gaan nemen, wij laten niet iedereen in de buurt van onze honden, maar Erika was vriendelijk en goedmoedig en leek ervaren dus was gisteren de dag.
Natuurlijk foto's gemaakt van vóór de behandeling en het apparaat mee voor tijdens en ná.

Maar, allereerst de foto van onze hoofdhond Coco, die steeds gelukkiger wordt naarmate Budapest verder achter hem ligt.

Heerlijk genieten op eigen landgoedje in de zon

Nu nog als nozempje

Flicka is blij dat zij niet hoeft...




 

Erika pakte de zaken voortvarend aan. Ze vroeg naar de naam van D, ze vroeg hoe wij het wilden hebben en ze checkte voor de zekerheid nog even of wij echt geen toefjes wilden aan de pootjes, aan de staart en op het kopje en toen ze zeker was dat alles rövid, kort mocht, pakte ze de tondeuse met hulpstukken.

Het rugje en de zijtjes waren snel klaar. De achterpootjes en de billen ook. D was braaf maar wel alert. Omdat hij niet ziet, is dat geluid van die tondeuse, die steeds dichter bij zijn bekje komt wel bedreigend en op een gegeven moment was het klaar en hapte hij naar de hand met het apparaat.

Erika verblikte of verbloosde niet, vertelde ons nog hoeveel grote honden zij onder behandeling heeft en ging stug door. Toen D wat te happerig werd zei ze dat ze ging stoppen met het apparaat en verder alles met de schaar zou doen.

Na 40 minuten was het voorbij, was D zo glad als een aal en betaalden wij Erika, nog geen tientje, inclusief de extra forinten voor de service, tenminste, wij hebben voor het gemak aangenomen dat wat voor een mensenkapper geldt in Hongarije, ook voor een hondenkapper geldt.

Wij kunnen niet van D afblijven, en aaien over zijn mooie velletje. Vannacht een extra dekentje voor de zekerheid, dat vanmorgen ver van hem af lag en vandaag weer heerlijk de zon in.

Eerst de rug

Voorzichtig bij de staart

Oh, wat word ik mooi!

 

Mooie verzameling mensen

Ik was dit weekend in de stad en had voor de zaterdagmorgen de bio markt gepland. Elke zaterdagmorgen is er bio markt naast het MOM park en gek genoeg was het er nog nooit van gekomen.
Een kwartiertje lopen en dan 1 bus, van mijn huidige verblijfplaats naar het oude vertrouwde Buda.
Het weer was redelijk, koud maar droog.
Uit de verte hoorde ik vioolmuziek en zag kinderen spelen op de klimrekken die achter het Cultureel Centrum staan.
Voor en naast dat Centrum was de markt en die was erg leuk.

Permanente stands van hout en flexibele tentjes met alles dat de bio wereld te bieden heeft.
Groenten, fruit, eigengemaakte sappen, jams.
Wijnen, kaas, worsten en hammen.
Zeep, wasmiddel, cremes, zelfs een standje met baby voeding.
Gebak in alle soorten en maten.

Druk was het en ik keek mijn ogen uit naar de mensen. De meesten waren Hongaar, gemiddelde leeftijd midden dertig en zo te zien redelijk bemiddeld. Veel kinderen en vooral veel jonge vaders met tasjes op wielen en dames met rieten manden.

Bij een groente kraam stond 1 oude dame, als ze 100 zou zijn zou ik het hebben geloofd. Een lange groene jas, dunne beentjes en gemaksschoenen.
Ze liep met een stok en die was multi functioneel, behalve dat hij haar moest ondersteunen, hingen aan het handvat 3 tasjes met lekkere waren. Ze stond bij de kraam en had net haar 4e tasje afgerekend en was bezig om die bij de andere 3 te hangen. Ik had er geen goed gevoel over en bleef achter haar staan.
En ja hoor, onder het gewicht van de tasjes viel de stok tegen een kistje bio aardappels.
Ik pakte de stok en gaf hem terug aan de oude dame. Haar dank, uitgesproken door haar waterige oogjes en een aai langs mijn arm waren zo gemeend dat ik zelf met waterige ogen wegliep, haar in gedachten nog vele jaren gunnend.

De muziek was nog steeds te horen en ik zag een podium met grote boxen.
Voor mij liepen 2 jongens, zwarte natte haren en ieder een vioolkist om de schouder. Ik liep wat verder en zag dat ik met de neus in de bio boter viel.
Het was Roma fesztival in het Cultureel Centrum.
Ik kreeg een programma in de handen geduwd en alles was gratis.

Ik ging naar binnen en viel van de ene verbazing in de ander.
Kleurrijke kleding, leuke sieraden, een stand van een bekende vioolbouwer. Buiten, Roma Pasta???? Geen idee, maar het werd gretig geproefd.

De jongens van de violen stonden in te spelen. Er kwam een oude man aan en al voor de zoveelste keer vandaag speet het me dat ik geen camera bij me had.
Een donkerbruin gezicht, wit baardje, donkerbruine ogen achter grote brillenglazen. Een nette colbert met stropdas en een hoedje dat niet afging. De man kreeg veel respect en werd met omarmingen en handen en zoenen begroet.

Ik maakte 2 concerten mee. Een groepje van 5 mannen met 2 echte instrumenten en 3 als zodanig ingezet, een aluminium kan als trommel, een set houten lepels en een houten kist. En wat er uit kwam....geweldig wat een power en wat een ritme!!
Ik keek om mij heen, de meesten waren Roma en diegenen die het niet waren, waren over het algemeen buitenlander net als ik. De oude man met hoed zat in de zaal en kreeg gezelschap van nog zo'n pracht exemplaar, een lange, donkere man, ook donkere ogen en een chique cashmere wollen donkerblauwe jas met zijden shawl. De mannen kusten elkaar en genoten van de muziek en van een dans door een Roma meisje in leuke rok en blouse.

Het 2e concert was eveneens prachtig, leerlingen van Snétberger, een beroemde gitarist en componist. Een drumstel, een contrabas, een gitaar en een vleugel speelden virtuoos. Het was treurig dat slechts enkele rijen van de zaal bezet waren, deze muziek verdiende zeker meer!

Snétberger met een leerling

Superblij over wat ik op een gewone zaterdagmorgen weer had meegemaakt liep ik richting de tram en reed verder het centrum in.