Wandeling in de herfst

Het is nog steeds geen winter. De Kerst is groen en geel voorbij gegaan met een uitbundige zon. Wandelaars die wij tegenkomen in het park met de hondjes zeggen ook allemaal dat er geen hó, sneeuw, te verwachten is. Het is zacht, de winterjas over een trui is zelfs een beetje overdreven.

Toch was het echt Kerst, de sfeer was er zeker, met de markten, de kerstbomen en de adventskransen.
Wij hadden geen stress van grote diners en lange rijen aan de kassa's.
Wij hadden deze keer alleen onszelf te verzorgen en daar is nooit stress voor nodig.

Een kleine ergernis was er wel.
Wij zouden echt makkelijk doen, kaasfondue, al heel lang niet gedaan, lekker en gezellig.
Het pannetje en de brander waren uit voorzorg al uit de pastorie meegekomen, kaas is hier zo gekocht en we hadden zalig brood van een Franse bakker. Pain d'épice, pain de Noël en 2 soorten baguette.
Maar toen de spiritus......
Op het platteland kopen we dat bij de verfwinkel, maar die is hier niet meteen in de buurt. We waren bij wat supermarkten, we werden vriendelijk verwezen naar een apotheek waar de dames water zagen branden. En geen spiritus.
De dag voor Kerst zag ik een verfwinkel die al Kerstreces had en uit arren moede trok ik met de bus naar een ver weg Tesco voor de laatste kans. Met een fles spiritus verliet ik het pand en kwam blij thuis. De fles was groen en niet blauw, maar dit is H en niet NL. Het rook ook nogal anders en daarom vertrok P met de fles naar de tuin voor de vuurproef en er gebeurde niks, het spul wilde niet fikken.
Het brood was heerlijk en de kaas wacht nog op het vervolg.

Zoals al gezegd was het prachtig weer en prima voor een wandeling. Eerst 's morgens naar het park met FD en 's middags tegen het ondergaan van de zon "gewoon" naar de stad. En het kleine cameraatje mee voor wat plaatjes van een stad in rust.
Gisteren hadden we zin om de Kiosk te proberen, een deze zomer geopende tent, industrieel hip ingericht in een prachtig oud pand aan het Marcius 15 tér. Voordat we weggingen mailden we wat vrienden wat we gingen doen en of ze ook zin hadden.....
Het werd een leuke middag om bij te kletsen en te genieten van het moois en lekkers om ons heen!

En nu is het al bijna echt het eind van dit jaar, de peszgö staat koud, hapjes komen morgenochtend nog en in onze buurt schijnt een vuurwerkverbod te zijn, dus de hondjes hebben het ook goed!
Een fijne avond iedereen.

Etyeki Kuria bij de Kiosk

Hip, leuke bediening en sfeervol

Istvan basiliek, de stal

Istvan basiliek



Voor de Istvan basiliek

De zon al bijna onder

Wel heel rustig op straat

Bij onze bushalte

Eén van onze trams

Rondom Kerst

In BP wonen we klein en dat betekende ook een klein Kerstboompje. Dat voornemen hadden we wel vaker maar meestal kwamen we toch met een mega boom thuis, reikend tot het hoge Pastorie plafond. Nu dus niet en de eerlijkheid gebiedt dat we dit jaar zelfs niet zomaar een kleine hebben maar een kleine Nepper. Nooit gedacht dat ik een Nepper in huis zou hebben. In een kleine kamer met CV en de wens om de boom al vroeg te hebben staan en mét naald pas na Driekoningen op te ruimen waren de redenen.

Ik stapte in de Metro op weg naar Ikea want daar hebben ze Neppers die je in een draagtas zo kunt meeslepen in de metro terug. Het leek wel een geweerkoffer maar de kleur groen stelde gerust. Thuis zette ik de Nepper in elkaar, wat zeker in herinnering aan eerdere Ikea ervaringen voorspoedig verliep.
En nu staat hij. Hij verliest geen naald, toegegeven, maar ik heb spijt. Als ik door de stad loop en de heerlijke Kerstbomengeuren opsnuif op de pleinen en hoeken waar de verkopers staan. Als ik een oude mevrouw met een klein maar mooi boompje in zo'n handig netje in de tram zie stappen. Als ik een oude Kerstfoto bekijk van een grote naalden verliezende boom in de hoek van de woonkamer in de Pastorie. Niks aan te doen, dit jaar doen we het ermee en om iets te compenseren hebben we rode en roze plantjes, echte, die al bladeren laten hangen in rode en gouden potjes.

Gisteren moest ik naar het Postkantoor, ook wel iets typisch Kersterigs. Het meeste gaat digitaal maar toch niet alles. Of ik nou in NL of in H ben, blij ben ik meestal niet in een Postkantoor, veel loketten of een grote balie, meestal niet allemaal open, lange rijen die niet snel korter worden en een verstikkende hitte. En bozige mensen zonder Kerstgedachte.
Ik sloeg de dikke plastic flappen opzij en schoof binnen. De hele stad leek verzameld in dit Postkantoor. Ik ging in de 1e rij staan, die voor de kast met knoppen waarop je moet aangeven waarvoor je komt en dan een briefje krijgt voor een volgende rij.
Blijkbaar was het moeilijk Hongaars want de stadgenoten voor mij lazen en lazen en drukten niet op een knop. Een slimmerik had bij knop 4 een stickertje geplakt met Posta bolt en ongeduldig als ik ben stak ik mijn arm over de schouders van mijn voorgangers, drukte op 4 en nam mijn briefje voor loket 1.
Aan het plafond hing een groot bord waarop de status van alle 12 loketten kon worden gevolgd. Telkens klonk er een geluidje, tuut, tuut, tuuuuuuut, met een verhoging van de laatste toon om aan te geven dat er weer iemand was afgewerkt en werkelijk met elke tuut werd de stemming opgewekter omdat het doel dichterbij kwam. In tijd mag het geen naam hebben, en ik wendde mij tot de dame achter het luikje.
De Postkantoren hier zijn geschikt gemaakt voor kleine mensen, als ik de dame in de ogen wilde kijken moest ik ofwel op mijn knieen of wel in diepe buiging en dat laatste koos ik. Door het luikje van 30x40 was het niet gezellig keuvelen maar daar komt hier ook niemand voor. Ik kreeg wat ik moest hebben en de dame mijn geld en opgelucht verliet ik de menigte.
Buiten liep een lieve hond zenuwachtig heen en weer en hield de plastic flappen strak in de gaten. Ik maakte een praatje met hem, zei hem dat hij nog wel even geduld moest hebben. Ik keek op zijn bedeltje en zag dat hij in de buurt woonde en gerustgesteld dat hij dit Postkantoor wel zou kennen liep ik naar mijn tram.

Hier in de stad is het goed Koffiedrinken, altijd al, maar met Kerst zeker. Ik was al een tijdje niet in de Alexandra boekhandel geweest met het geweldige koffiehuis erboven en dat was dus mijn eerste kop. Heerlijk, een lui fauteuil, wifi en heerlijke koffie!

Later die dag was ik in de Joodse wijk, net achter de grote Synagoge in de Dohany utca.
Daar zit een betrekkelijk nieuw tentje, al een paar keer langsgelopen en dan nu eindelijk naar binnen.
Solinfo café heet het en nu met de tijd rondom Kerst kan ik het aanraden.
Mijn koffie, om precies te zijn een Espresso Macchiato was heerlijk en met zorg bereid!

Dit kopje toverde een glimlach tevoorschijn!

Via mijn zus kreeg ik de Kerstboekjes van Albert Heijn en Jumbo en ik heb mijn ogen uitgekeken. In NL zou ik het wel weten.....hier nog niet, maar de beigli is in ieder geval al in huis!

De lege mand

Ik mis Coco. Uiteraard mis ik Coco. De tijd dat hij bij ons was geeft geweldige herinneringen en die komen ook wel terug. En toch ik mis hem. Elke dag. Zijn zwiepende staart 's morgens als ik hem goedemorgen wenste. Zijn warme zachte vacht, zijn lieve ogen. En natuurlijk zijn hele wezen, het scharrelen in en om het huis, het blaffen naar voorbijgangers, het geduldig wachten op zijn bakje. En de kus 's avonds voor het slapen gaan.
Het is minder leuk zonder hem.

Coco had een grote mand, zijn mand en dat bezit stond weleens ter discussie. Als Coco naar de tuin was sloop Flicka er naartoe en ging pontificaal liggen. Voor Daksi gold hetzelfde, diverse pogingen om die mand in te pikken.
Nu is de mand leeg en dat is een rotgezicht. Die lege mand schreeuwt elke seconde dat Coco dood is. Ik heb gedacht om de mand weg te zetten, maar die lege plek die dan ontstaat kan mij niet voor de gek houden, die krijst hetzelfde lied.
En het gekke is....de mand blijft leeg. Het spel van Flicka en Daksi is uitgespeeld, de lol is er af, taal noch teken naar de mand, er wordt gesnuffeld, er wordt langsgelopen, maar de mand blijft gereserveerd.

Flicka en Daksi zijn betere vrienden geworden, ze spelen meer en ze kruipen zelfs op 1 kussen, heerlijk voor de kachel.

Lekker warm!



 

Dit weekend waren we voor een bliksembezoek in de Pastorie. Zaterdag en maandag moest P werken. Maandag is natuurlijk normaal en de zaterdag was een zogenaamde inhaaldag. Als er hier een feestdag bijvoorbeeld op een dinsdag valt, dan is de maandag vrij om een lang weekend te hebben en die maandag wordt dan op een ander moment ingehaald. Apart systeem. De lange weekenden zijn leuk en het inhalen minder, maar echt bloedfanatiek hoeft het ook weer niet en het mag thuis achter de laptop.
De zondag waren we op de verjaardag van Maria. Verjaardagen worden eigenlijk niet gevierd maar omdat wij Nederlanders zijn....voor ons toch wel een beetje. We waren al even niet geweest en het aantal verhalen over dorpsgenoten was dus groter dan normaal.
Verkeringen uit, verkeringen uit huis gegooid, de verkering die verschillende jongens op visite heeft. Nieuwe babies in het dorp, nog steeds veel zieken en veel huizen te koop en veel financiele problemen. Nieuwe ruzies tussen gezworen vrienden en geen zicht op een verzoening.
Dat kleine dorp is toch net de wereld.

En nu zijn we weer in de grote Stad en maken ons op voor de rest van de decembermaand. Leuke afspraken voor de boeg en nog steeds mooi winterweer.
Kaarsen en ballen zijn al in huis, nu de boom nog.

En de lege mand is in de Pastorie achtergebleven.

Warme choco

Het is er weer voor, warme choco. Thuis drink ik het eigenlijk nooit, koude choco overigens ook niet. Heel gek, ik heb vaste plekken voor choco. Koude choco drink ik op Schiphol, natuurlijk alleen de echte uit het mooie flesje. En aangezien ik niet meer zo vaak op Schiphol kom.....is er ook weinig koude choco.
Warme choco is voor de Kerst, voor de Kerstmarkten en daar ben ik wel! Voor de Istvan basiliek is een leuke kleine markt met dezelfde mooie blauwe boom als vorig jaar op het rechthoekige ijsbaantje waar veel gebruik van wordt gemaakt.
De stand met warme choco staat in het midden. Je mag een mok uitkiezen waar de warme choco in gaat en die mok mag je houden. Van vorig jaar hebben wij nog 2 rode en afgelopen zaterdag scoorde ik de eerste blauwe met pinguins. Eén mok is geen mok en het was geen straf om deze week nog een keer te gaan voor de tweede blauwe mok.

Het afgelopen weekend brachten we door met goede vrienden, het feest begon donderdagavond met een dames etentje en duurde tot zondagmiddag. En de tijd vloog, voor veel van de plannen was geen tijd meer. Elke keer valt ons op hoe groots de stad is maar tegelijkertijd hoe kleinschalig. Van ons appartement naar het hotel van de vrienden, een busje en 1 lange snelle tram, van deur tot deur binnen 30 minuten.

Toen wij ze hadden uitgezwaaid gingen wij nog even naar de grote ijsbaan kijken, bij Városliget en in het warme cáfé met heerlijke Liget Kávé keken wij naar de baan die om half 5 opeens vol liep.

Natuurlijk, alle terrasjes zijn verdwenen, maar in de winter komt er zoveel voor terug in de stad, dat het zeker kan wedijveren met het zomerseizoen! En één van de terugkerende genoegens voor mij.....kijken naar hondjes met jasjes. Dekjes, truitjes, waterafstotend, fleece, oud of flitsend, met een colletje. Met mouwtjes. Ik geniet volop en ik voel dat ik constant zit te glimlachen. En weer was ik bijna gezwicht voor een truitje voor Daksi en net op het laatste moment kwam ik tot inkeer.
Maar de winter is nog lang......

De grote ijsbaan, net voor de invasie.