Retro

Het was in één van de wkenden dat we niet 'uit' konden maar gezellig met vrienden BG thuis zaten te keuvelen, onder het genot van geweldige Aziatische hapjes van G en kazen van de Czako piac, met een glaasje wijn. Het gesprek ging over het wkend zelf, wat de plannen waren. De Netflix series werden even doorgenomen, de leuke wandeling in het park en ook wat er verder op tafel zou komen dat wkend.

Het begint al tijd te worden voor erwtensoep en de gesprekken gaan regelmatig over welke worst nou het dichtst in de buurt komt van de Nederlandse rookworst die er toch wel bij hoort. 

Vriend B had een kip gekocht en nog meer verse ingredienten voor een ambachtelijke kippesoep. Helaas waren de verse lavas bladeren niet gescoord en die stonden wel in het recept. Wat te doen? Lavas bladeren, we konden ons ook niet herinneren dat we ze ooit in HU hadden gezien. Bij P thuis vroeger stonden ze in de tuin maar toen heetten ze nog gewoon de Maggi plant en werden ze vaak geplukt voor in alles en nog wat.

Het gesprek kwam op Maggi, het super bekende geel met rode flesje dat in alle huishoudens te vinden was. Soms gewoon als los flesje, maar soms in een zilveren houdertje, voor op tafel, samen met de peper en het zout. Wij hadden het ook en ik kan mij ook herinneren dat wij het weleens in de soep deden, voor een beetje extra pit of smaak, maar bij mij thuis had Maggi geen prominente rol. Wij waren meer van de specerijen en de paprika natuurlijk en Maggi was een beetje een noodgreep, voor als je geen tijd had, geen inspiratie of als je te Nederlands was voor andere kruiden. Bovendien, wij aten bijna nooit soep.......

Van de Maggi kwam het op retro borrelgarnituur dat we ook nog allemaal kennen, de kaasblokjes met een stukje fruit, meestal een partje mandarijn uit blik, maar als het wat exotischer mocht een druif of zo'n rare nepkers. De plakken worst met augurk, of met een beetje mosterd, of gewoon zonder iets als het speciale worst was. Op verjaardagen bij mevrouw T waren de hapjes al wat hipper, hamrolletjes met monchou  bijvoorbeeld, of opgerold witbrood met kruidenkaas, allemaal leuke recepten van het Zuivelbureau. Ik schreef ooit over meneer V en de lekkere salades en gehaktballen omdat er altijd genoeg te 'bikken' moest zijn in het gezin met 3 zoons.

Van het één kwam het ander, de bakjes met pinda's, soms een borrelnootje en in het midden een glas met sigaretten. Ja, sigaretten, speciaal in huis gehaald voor rokers want roken hoorde toen nog bij gastvrijheid. We hebben dit best lang gedaan, dingen in huis halen voor onze gasten, Rivella voor de één, een borrel voor de ander en sigaretten voor de rokers. De laatste jaren dat ik thuis woonde en zeker in de jaren daarna ging het er vanaf. Als eerste de borrel, te duur en voor die ene keer per jaar zonde. Daarna de sigaretten, omdat wij niet roken en de rokers inmiddels waren overleden. De rest van het retro garnituur was bestendiger en heeft het langer vol gehouden gecombineerd met Smith(Lays) paprika chips en verse paprika met knoflooksaus van de Appie.

Leuk zo'n gesprek met BG over vroeger en over dingen die waren. Wij hebben geen Maggi in huis, al jaren niet meer en die kippensoep heeft vast en zeker uitstekend gesmaakt zonder de Lavas.

Kleinwild safari

We waren een weekje vrij, allebei. Dit jaar kost het wat moeite om de vakantie dagen op te maken en onze respectievelijke HR afdelingen zitten ons op de huid om toch zoveel mogelijk op te maken, opsparen en meenemen en een maandenlange wereldreis plannen voor als het weer kan, is geen optie.

Mensen zien is niet aan te raden, reizen evenmin en toch, verandering van spijs doet eten. Ondanks het feit dat eten in de Stad makkelijker is dan op het platteland, vertrokken we voor een weekje pastorie, met in de tas voor 3 dagen Thai, om openheid te geven over onze luiheid en voorkeuren😍

Geen mensen zien in ons dorp is niet zo ingewikkeld, tenminste niet voor mij. Binnen de hekken van ons landgoedje is het veilig, geen noodzaak voor fancy kleding, het oudste kloffie voldoet uitstekend en de make-up blijft ver weg in de toilettas als getuige van een ander leven. De vogels, wespen, buurkatten en hondjes aan het hek vinden ons goed zonder stadse fratsen. Toen we hier, lang geleden alweer, woonden, viel het ons op dat BH's niet zo populair zijn in het dagelijkse leven. Ze komen van stal op feesten en partijen en dan zijn het ook de echte......met hekwerken van ijzer om de vesting goed te stutten. Voor zo'n weekje vrij vind ik het best een goed idee eigenlijk onder de oude slobbertrui met het stadse shawltje.

Voor P ligt het een beetje anders, na een dag of 3 begint het onrustig te worden in het hoofd. De nieuwsgierigheid zeurt, de geluiden van hakken en zagen vormen een lokroep. En zo gebeurt het dat we elkaar een dag niet zien en ik 's avonds de nieuwtjes hoor, die vooral gaan over dood en ziekte en over dingen die ons al bijna weer naar de stad jagen, zoals de kleindorpse opinie over homo's en de EU.

Op het platteland zijn de dieren de leukste attractie. De schaapskudde van Birka Janni, alle blaffende buurhondjes, de lieve Murphy en Pájti van Tanul Marika, Barka van onze nieuwe buren. Ons buurpaardje Csillag, de koeien en kalfjes aan de overkant en uiteraard de ganzen, duiven, kippen en eenden. We weten waarom ze er zijn, niet uit liefde, maar voor in de pan, en dat is ook goed zo. Toen we hier woonden deden we er aan mee, kippen van Mária en koe van Kati, verser en localer kun je het niet krijgen. 

Om toch nog een beetje buiten de hekken te komen en meteen te voldoen aan de opdringerige Stadse Stappenteller gingen we op kleinwild safari. En warempel, we zagen wat reetjes, wat sporen van een wild zwijn en voor onze voeten schoot een klein muisje weg dat zich in veiligeid bracht onder een sprietje gras.

Na de 3 Thaise dagen maakte ik mijn kip in het pannetje, niet zo ingewikkeld, alles in de pan dat goed voorradig is op het platteland en een paar uur laten sudderen op de kleinste vlam. Deze keer met couscous omdat de bulgur wellicht wegens de grote populariteit, niet aanwezig was in de provinciale supermarkt.

De houtkachel deed het geweldig, mijn boek over Hamersma's jeugd in de Pijp in Amsterdam was leuk en Daksi scharrelde heerlijk door tuin en huis. We mogen ons gelukkig prijzen dat we in deze periode toch nog een beetje op reis kunnen, binnen de grens, terug in de tijd.

Soms is het dorp toch moderner dan we denken. De drones hebben hun intrede gedaan. Buurman Gábor van de waterleiding heeft er één en leunend op de motorkap van zijn auto, met tablet in de hand, laat hij de drone over onze hoofden vliegen en maakt hij filmpjes die de zoon, ook een Gábor op Facebook zet.

Inmiddels zijn we terug in de stad. Vanmorgen de mondkapjes gepakt en heerlijk koffie gedronken op de markt bij ons op de hoek, met de diversiteit waar ik zo blij mee ben en met alle gelukkige hondjes veilig in een winterjasje.

de Drone foto's van onze Pastorie

Buurman met tractor

Herfstzon, heerlijk!

Links van het midden het muizestaartje

rechts van het midden het muizevachtje en oogje

ver weg de reetjes op het veld

goten schoonmaken voor de winter

blad harken en snoeien

een ongelukje zit in een klein drolletje

visvijver

de schapen

kip in het pannetje

de herfst pastorie

Onderweg

Kerst wordt het toch wel

Rare tijden zijn het. Nog steeds staat alles in het teken van Corona. En als het niet in het teken staat, op z'n minst is alles ermee verbonden.

Bijvoorbeeld dat alles weer op slot zit, restaurants dicht behalve voor afhaal en de bezorgdiensten. Dat we wel vrij zijn, voor een weekje, omdat al die dagen op moeten en ze niet mee kunnen naar 2021, maar dat we toch min of meer op honk blijven. Of dat alle hotels weer dicht zitten voor toeristen en dat vrienden JL hun succesvolle lodge moesten sluiten, terwijl je daar juist ver zit van de Corona haarden. En toch, ik snap het en accepteer het, ik zie zelf dat deze 2e golf hoog en grillig is. Inmiddels hebben we 14 gevallen op het werk en nog veel meer testen laten doen. Het kan iedereen treffen en daarom neem ik de regels in acht en serieus.

Sinterklaas is in NL aangekomen, voor mij is het bijna onopgemerkt voorbij gegaan. Wellicht is door de huidige opzet ook de ZWPT discussie iets meer gedoofd, misschien smeult hij verder totdat het weer kan om elkaar tegen te komen in de ring en over de hoofden van de kinderen de strijd weer op te pakken.

Ondanks mijn leeftijd die ver van de gelovige periode valt, zette ik altijd mijn schoen, voor de houtkachel onder de mega schoorsteen die ons huis rijk is. De Witte Piet was altijd wel even in NL geweest om een paar van de eerste letters in te slaan bij de Jumbo, of om de heerlijke speculaas brok van bakkerij Jolink in ontvangst te nemen, of een stuk gevulde van bakker Top. Niks van dit alles, ik denk dat ik de schoen toch nog zet want die speculaasjes in de rode verpakking van de Aldi zijn helemaal niet onaardig. De leuke traditie blijft, alleen een tijdelijke andere invulling.

Vorig jaar organiseerden we een workshop in onze keuken, geleid door vriend T en we maakten speculaas, brok, gevulde en de kleintjes voor bij de koffie. Vriend T zit in NL, vast als een huis en we hebben nog niet geprobeerd zijn bakkerskunsten te evenaren. We krijgen wel foto's in Messenger en die laten ons watertanden.....

Op FB schieten de on-line heimwee, bezorgdiensten als paddenstoelen uit de grond. Vriend R is er voor gegaan, met als motto 'als wij niet naar oliebollen en appelflappen kunnen, moeten de mixen maar naar HU komen', samen met nog veel meer, want die bezorgkosten zijn niet mals, dus als je het doet, doe je het meteen goed.

Wij kunnen tot nu toe goed leven zonder de heimwee diensten. Voor veel dingen is een goed alternatief en oliebollen en appelflappen kunnen prima op een wachtlijst. Wat we wel hebben opgepikt van de workshop met T is het maken van saucijzenbroodjes en pas hier in HU moesten we toegeven na de verwonderde blikken van niet Nederlanders, dat 'hartige staaf' best een raar woord is.

De bezorgdiensten hier doen goede zaken en wij leveren daar een behoorlijke bijdrage aan. Niet nadenken, niet naar een winkel, gewoon bestellen van achter de laptop en contactloos in ontvangst nemen, terwijl de betaling al geregeld werd toen ik op de toets check-out klikte.

Ik schreef al eerder over Byblos, de Libanees/Levantijn. Die doen ook vlijtig mee met de Wolt bezorgdienst. Vorige week probeeerden we het uit en de kwaliteit was perfect, niet één tandje minder dan als je bij hen eet. Uiteraard, even rekening houden met wat je bestelt, niet alles blijft super knapperig, niet alles kan even opgepiept worden, maar met die kleine restrictie is het uitstekend. En als ik zie en proef welke specerijen zij gebruiken.....dan weet ik zeker dat ik verscheidene winkels zou hebben moeten aandoen om de grondstoffen in te slaan, om nog maar niet te spreken van de bereiding.

We staan op de drempel van December. Ik las dat veel Nederlanders de boom al hebben en dat tuincentra vroeg begonnen zijn. In de stad is men ook vroeg begonnen, de ladder- en kraanwagens zijn druk en de gevels en bomen worden voorzien van de duizenden lampjes. De Kerstmarkten zijn afgelast, 's avonds na achten moeten we binnen blijven maar gelukkig is het hier lekker vroeg donker dus ervan genieten kan gewoon en de warme chocolademelk denken we er wel bij.

Ik ben benieuwd waar en wat Corona ons gaat brengen de komende tijd. Hoe gaan de Christelijke Tradities, die hier zo belangrijk zijn, vorm gegeven worden? De mis in de Mátyás bijvoorbeeld, voor hoeveel live bezoekers zal er gepreekt worden, hoeveel taartjes gaan er daarna over de toonbank bij cukraszda Ruszwurm en wie gaat de Budapester voorzien van forralt bor?

Kerst wordt het toch wel. Onze houtvoorraad is op peil. De Kerst in Oostenrijk vorig jaar is een mooie herinnering en onze boom zal pieken in December in Budapest.

heerlijke aubergine salade

de gevel lampjes en de grote straatversiering

kip met citroen en knoflook

paprika salade

yoghurt, mint, knoflook en nog meer

Het Déryné dispuut

Bij ons om de hoek zit een Bistro. Als sinds 1914 is Déryné hier gevestigd. We hebben een haat liefde verhouding met de bistro. Ik neem de Liefde voor mijn rekening en P meer het andere deel. Ik vind het er gezellig, heel sfeervol, ik voel me welkom, het ontbijt zalig, heerlijke koffie en lekkere dingen op de kaart. De sfeer staat mij aan, ik vind haar echt hoofdstedelijk en voor mij is het een groot geniet moment.

P kijkt er helemaal anders naar. Hij vindt het 'boefjes', voelt zich standaard opgelicht, vindt alles te duur voor wat het biedt en maakt verder alles ondergeschikt aan dat gevoel.

Onze vrienden die er zijn geweest zijn diplomatiek. Ze snappen P en kunnen zich ook in mijn oordeel vinden. Met de vrienden in Budapest komen we er eigenlijk nooit.

Het gevolg van dat gevoel? P is op zijn hoede, elke vriendelijke geste van het personeel wordt door mij in dankbaarheid aanvaard, bij P begint de rekening te lopen en zijn ergernis wordt zichtbaar. Uiteindelijk eindigt het verblijf in een dispuut tussen ons 2 en dat kan niet de bedoeling zijn.

Hoe is dat zo gekomen? Déryné is zeer commercieel. Niks is voor niks. Als je een glas wijn drinkt en de ober komt langs met de fles en vraagt of hij nog een beetje zal bijschenken, denk dan niet dat je bij je beste vriend thuis bent, de deciliter zal op je rekening verschijnen. De verse jus is geprijsd per dl, als je de jus bestelt, bij je eitje 's morgens, kan het zijn dat je een heerlijk groot glas van 4 dl krijgt en dan is het een prijzig slokje. Wel lekker overigens.

Ik kan er om lachen. Niks is voor niks, zo is het nou eenmaal. Ik weet het en kan dus accepteren of er nooit meer komen. P kiest helaas voor het laatste en dus ga ik gewoon alleen en naar mijn zin te weinig.

Op mijn vrije dag, afgelopen donderdag liep ik er naartoe. Koffietijd. Ik had gezien op FB dat de Corona tijd was gebruikt voor een opknapbeurt en die wilde ik ook weleens zien. Ik werd aardig ontvangen, mijn jas werd afgenomen en keurig weggehangen, met gezwinde spoed kwam er een krukje voor mijn tas en ik kreeg een tafeltje gewezen. Er kwam een vrouwelijke ober met een flesje mineraalwater in haar hand, dicht nog, en vroeg me of ik wat water wilde. Ik bedankte vriendelijk en vroeg om een cappuchino. Wat was ik blij dat ik alleen was, ik genoot van het moment, de nieuwe verf op de muren, het sfeertje dat ik zo heerlijk vind. En natuurlijk wist ik dat het water op de rekening zou zijn verschenen, in tegenstelling tot het glas water uit de soda karaf, dat mij werd ingeschonken bij de cappuchino. Het is zoals het is, voor mij is het een vermakelijk spel en ik ben blij dat Déryné het al zo lang redt. Ik hoop er snel weer te komen, voor een koffie, of misschien voor de oesters of de mosselen 's avonds, als ik een gelijkgestemd vriendje vind die kan leven met Dérynées gevoel voor commercie.

Later op mijn vrije dag ging ik lunchen bij Khan, een aardige Vietnamees in het 13e district. Ik bestelde kip uit de wok met verse groenten zoals Paksoi en ik zei dat het wel extra pittig mocht. "Zal ik er wat chili in doen" vroeg de aardige jongen en ik zei dat dat prima was. Even later zag ik de rekening, 250 Forint extra voor de chili. Ik was er niet op verdacht en was stom verbaasd, maar prima, want niks is voor niks. Ik moet eerlijk zeggen dat ik 250 Forint goed aan de prijs vond voor die 5 rode flintertjes chili die ik tegengekomen was op mijn bord en die nota bene niet eens pittig waren, maar al met al had ik gewoon flinke binnenpret.

De dag ervoor was ik jarig en gingen P en ik naar El Asador de Pata Negra, onze stamtent. Één van de weinige plekken waar wij het roerend eens zijn over alles, prijs en kwaliteit. Het vel gaat nooit over de neus, zelfs niet als je een advies opvolgt van de obers, zelfs niet als het gaat om iets buiten de kaart en alles is heerlijk. Ik had niet gezegd dat ik jarig was maar P liet dat vallen. Bij het weggaan kwam er een tasje met een fles Cava voor thuis, om nog een keer te genieten. 

Soms is het toch voor niks, heel soms.

Smullen bij El Asador

Genieten bij Déryné

Nieuw geverfd

Appels en nog een keer palacsinta

Begin jaren 70 van de vorige eeuw was ik voor de eerste keer in Hongarije. Nu ik het zo opschrijf klinkt het veel langer geleden dan dat het voelt. We waren met z'n vieren, en we gingen op familie bezoek. Ik was verschrikkelijk wagenziek in de trein tot en met duizeligheid en andere narigheid, maar na aankomst was dat leed snel geleden.

De familie deed haar best om ons mee te nemen in de Hongaarse keuken. Een geliefd onderdeel daarvan was de palacsinta, de Gundel, de Turós en de Hortobagyi. In elk restaurant stonden ze op de kaart en je kreeg er altijd 2.....

Tijdens de latere reizen naar Hongarije en zeker in de begin jaren van ons echte verblijf hier viel ons iets op. De zoete pannenkoekjes waren er nog, overal en altijd maar de Hortobagyi was verdwenen. Nergens meer op de kaart, behalve af en toe in een restaurant voor toeristen zoals in Szentendre. We vroegen ons af waarom, ........teveel werk, uit de gratie? 

Sinds dit jaar is hij terug! Terug in het culinaire leven, ook in Budapest. Meer en meer staat hij weer te pronken op de étlappotten bij de voorgerechten. Er is wel het één en ander veranderd, een soort renovatie of re-design heeft plaatsgevonden. Opeens is het een chique gerechtje geworden, het gaat nu om 1 flensje in plaats van 2, meestal opgevouwen in de lengte in plaats van het vroegere vierkantje, de saus is romig en er zit zelfs een groentje bij wat het bord nog mooier maakt. De smaak is goed, af en toe mis ik wel de smaak van de pittige paprika van de jaren 70, en toch ben ik blij met de terugkeer.

Bij ons om de hoek is hij ook als standaard item op de kaart gezet en dat verdient een regelmatige steun.

Na al die verhalen over Wolten van de vorige keer zou je misschien denken dat onze keuken altijd leeg en ongebruikt is. Dat is niet zo. De appels van het platteland vragen om wat actie. Een paar weken geleden was het de Hollandse Appeltaart en recent was het een Appel Tulband. De Appel Tulband is een gewone cake, maar dan in een tulband vorm met appels door het deeg. Simpel recept, gewoon het recept van cake maar dan uit de losse pols een beetje meer van alles.

We maken ons klaar voor de winter, de zomerschoenen liggen in de platte Ikea bak in de kast, en ik heb een paar nieuwe truien gekocht, van die lekkere leeftruien, zacht en warm. Niet alleen voor mijzelf, uiteraard had ik het meeste plezier van de trui voor Daksi!

Daksi klaar voor de kou

Hortobagyi nieuwe stijl

De appel tulband