Tante

Ik heb nieuws. Groot nieuws, leuk nieuws, lief nieuws. Nieuws dat in deze tijden een groot lichtpunt is.

Gisteren om 11.37 ben ik tante geworden. Tante van een lieve neef. Hij heet Sandro en hij is 3 jaar.

Ik wist het natuurlijk al even, tante word je meestal niet van de één op de andere dag, maar ik wilde er niet over schrijven totdat het echt zeker was, en dat was gisteren. Sandro is geadopteerd. Zijn wiegje, waarvan we zeker zijn dat hij het niet heeft gehad, stond ver weg, in een land ten oosten van ons, waar nieuwgeborenen het niet al te best hebben. Zijn eerste 3 jaar waren dan ook niet om over naar huis te schrijven en voordat de adoptie ter tafel kwam, had hij een onzeker bestaan dat leek te eindigen in de dood.

Net voor de poorten van dat einde, wist hij de aandacht te trekken van de adoptie stichting en werd hij ter adoptie aangeboden. Om een lang verhaal van overweging, twijfel, wel of niet doen, nadelen en voordelen tegen elkaar afwegend, zo'n lang verhaal dus, kort te maken. Mijn zus ging ervoor en Sandro is sinds gisteren in Nederland.

Alles is anders in de huidige tijd. Ook adoptie. Wij zijn een familie van adoptanten, wij gaan voor degenen die niemand lijkt te zien, laat staan te willen. Wij kunnen verliefd worden op een foto, ver weg, in vodden, in modder, onder een scheef afdakje. Wij focussen ons op de oogjes, de oortjes, het gezichtje en op datgene wat de oogjes tegen ons lijken te zeggen.

Tijdens alle adopties uit het verleden was ik ter plaatse, ofwel ik mocht mee voor de overdracht, ofwel ik kon meteen op kraamvisite. Zelfs bij neef Panurs, jaren geleden, toen ik al in HU woonde en ik voor een lang wkend met het vliegtuig met mijn nieuwe familielid ging kennismaken.

Alles is anders in de huidige tijd. Dat betekent dat ook de adoptie Corona proof moest plaatsvinden, spijtig genoeg. Geen bijeenkomst met leuke gesprekken en een lange kennismaking. Geen overdracht die langzaam en met veel aandacht zijn weg vindt. Nee, deze adoptie vond plaats in een soort drive through opzet, die we vandaag de dag zo goed kennen van de vaccinatiestraten, de Covid testen, de bruiloften en doopfeesten. En helaas, ik kon er dus niet bij zijn en voorlopig moeten we triest genoeg ook de kennismaking uitstellen tot het weer kan.

Tot die tijd doen we het met whatsapp, met video bellen, met foto's en met korte berichtjes over hoe het gaat. De eerste nacht is goed verlopen. Sandro heeft lief geslapen. Alles is vreemd, angstig, bang voor de speeltjes die voor hem klaar lagen. Hij is dichtbij zijn nieuwe moeder en zijn nieuwe oma, hij kijkt tv, vooralsnog prefereert hij de deken op de bank boven zijn eigen canapé en zijn oogjes verraden dat hij nog niet is 'angekommen' zoals Duitsers het zo prachtig kunnen zeggen.

Het gaat wel goedkomen met Sandro en met ons. Ik ga er zeker meer over schrijven in deze blog. 

Ik ben tante en ik ben verliefd.

De dierentuin

Het gaat niet goed met de dierentuinen. Geen bezoekers betekent geen inkomsten en dus geen onderhoud, laat staan nieuwbouw. Gisteren zag ik dat zelfs Artis afstand moet doen van de leeuwenpopulatie en dat Blijdorp het nieuwe olifanten verblijf moet uitstellen. Ik weet het, wilde dieren horen niet in dierentuinen maar in het wild en toch, het plezier dat ik er als kind én als volwassene heb gehad weegt zwaar en de dierentuinen die er zijn moeten wel in staat zijn om hun inwoners te geven wat ze toekomt.

Dieren geven plezier, altijd, ookal verschillen we soms van mening en ookal geeft het afscheid nemen zoveel verdriet, maar dat is alleen op het einde na jaren pret en liefde. 

Wij hebben natuurlijk Daksi, de laatst overgeblevene, helaas op zijn laatste beentjes, maar nog steeds onze stoere, eigenwijze en lieve plattelandsteckel. Bij ons in huis zijn overal dieren, blijkbaar spreekt alles ons aan als er maar een dier op staat of als het een diertje is. Mensen kennen ons als tamelijk standvastig en rationeel, maar toch, als wij onder elkaar zijn, en dat is nogal vaak de laatste tijd, dan doen we alsof de dieren leven in onze eigen dierentuin.

We kletsen tegen de handdoeken en wensen welterusten aan de olifantjes op ons dekbedovertrek, nieuwe aanwinsten van de Jysk. Niet dat wij handdoeken en dekbedovertrekken nodig hadden......maar als er diertjes op staan en ze nota bene ook nog in de akció zijn, dan is de deal snel gemaakt.

En dat is nog maar een klein deel van de ark van Noach. Ze zijn overal, op schilderijen, op serviesgoed, op kasten en planken en als we er één hebben komt er al snel een tweede, want een dier heeft ook graag gezelschap. Dus naast de kandelaar van de Bremer stadsmuzikanten verscheen een vogeltje en nu zijn het er al 5. In de gang leeft ook een kleine woongemeenschap die toeziet op wie er zoal binnen komt. 

Ze krijgen een aai, een woord, ze worden versierd met Kerst en vormen zo een deel van onze huishouding. Vast en zeker is er een groep mensen die dit idioot vindt en niet had gedacht dat wij gek zijn, op het oog zo normaal.......

Wij doen er niemand kwaad mee en zelfs in deze Corona tijd kunnen we er gewoon mee doorgaan. Prettig gestoord dus.

Nieuwe zaterdag

De zaterdagen zijn veranderd. De stad is niet meer zoals ze was, mijn favoriete koffie tentje heeft de stoeltjes opgestapeld en met kettingen aan de tafeltjes verankerd. Het gekke is, nu alle terrasjes weg zijn, de luifels ingeklapt en veel ramen dichtgeplakt, nu zie je opeens de scheuren, de vieze plekken, de rommel op straat en is de stad niet meer zoals ze was.

En toch, de mens blijft op zoek en als het dan niet in de stad is, dan is het wel in de buurt. Ik schreef al eerder over de markt bij ons op de hoek. Elke zaterdag van 8 tot 14. Ook die markt is veranderd, de bistro die haar tuin aan de markt uitleent heeft alleen afhaal en de plek van de tafeltjes is ingeruimd voor schappen met mooie levensmiddelen. Van die levensmiddelen die je ook in de expat winkels ziet, niet direct je eerste levensbehoefte, maar in deze tijd zo welkom, want laten we eerlijk zijn, het leven is te mooi om het niet in te kleuren. 

De bistro en de markt zijn slim. Ze hebben alles zo georganiseerd dat bistro en markt één geheel vormen en nog slimmer, ze hebben bereikt dat het een gezellig ontmoetingspunt geworden is, voor de buren, de achterburen en zelfs voor de mensen die van verder komen, zo te zien uit het bosrijke Buda, met stille en prachtige auto's, met mannen en vrouwen in het donkerblauw, gewapend met rieten mandjes voor de geplande inkoop. 

De markt is niet officieel bio, maar er is wel veel bio-achtigs te vinden en verder is het gebruik dat je eigen tasjes of mandjes meeneemt.

De grootste attractie voor mij.....de hondjes. De markt en bistro zijn hondvriendelijk. Ik ken de vaste bezoekers, de kleine glimmend zwarte teckel van een paar huizen verderop, de Weimaraner die gewoon losloopt. De foxjes en de Jack Russels van de oude meneer een straat verder. En elke zaterdag zijn er de nieuwe aanwinsten. Het bruintje aan de uitrolriem, het bruintje met pluimstaart die kunstjes kon. De hondjes lijken ook blij, ze snuffelen aan de kaaskraam, trekken hun baasjes in de richting van de man die allerlei soorten kolbasz, salami en spek verkoopt en kijken verlekkerd naar de hele kippen inclusief voetjes, kam en ingewanden.

Vroeger werden er al weleens extraatjes georganiseerd maar nu in het Corona tijdperk proberen ze er elke zaterdag wat van te maken. Afgelopen week stond er een tafel met raclette toestel. Het rook zalig, de rij was gedisciplineerd en in de rij was het een gezellig gekeuvel met maskers op de goede manier gedragen, wat vrij uitzonderlijk is in het normale straatbeeld. Ik ging niet voor de raclette, maar kwam wel thuis met heerlijk noten rozijnen brood, super zalige salami van het Hongaarse grijze rund en een arm vol bloemen van de aardige bloemenman die snapt dat bloemen in bossen komen en niet met een 'graftak'.

Deze zaterdag was het lángos dag. Voor de verandering waren we samen, ik was eerst gegaan, had gezien hoe gezellig het was en daarom gingen we samen terug voor de lunch. Aanvankelijk toch een beetje aarzelend want een rij kan dan wel gedisciplineerd zijn, het is een rij en een rij betekent mensen, maar we gingen ervoor, masker op en zoveel mogelijk proberen om de afstand te bewaren. 

Er was keuze, de lángos die we allemaal kennen, de sima, de luxere met zure room en kaas maar hier waren ook 2 nieuwe soorten, een warme chocola met banaan en de zure room met zalm en dille. P en ik gingen voor die laatste. Het bleef gemoedelijk in de rij, niemand drong, niemand zeurde en het hondje met de rolriem dat achteraan stond testte hoever zijn riempje kon komen. En iedereen glimlachte, de ogen boven de maskers werden tot spleetjes en het hondje kreeg een aaitje.

De lángos was erg smakelijk, de laatste lángos die we aten was al even geleden, bij Otto op het platteland, járen terug samen met BAMI.

De buit van deze zaterdag? Weer 2 mooie broden, nu ééntje met tomaat, 2 pakken granola, vol met smaak en zonder toevoegingen en voor deze week een stuk salami van het hert, volgens de slager de beste, samen met die van het rund vorige week en de mangalica, voor een volgende keer.

Volgende zaterdag is het fánk zaterdag, ik kijk er naar uit.

De blenderbalie

Al aangekondigd vorige keer, deze keer iets over een blender.

Lang geleden in Nederland, toen we nooit in De Winkel kwamen en onze kookspullen nog kochten in de prachtige speciaalzaken waar je een fortuin kwijtraakte maar wel met geweldige spullen thuis kwam, zo lang geleden dus, kochten we een blender. Eéntje met sterke motor, met veel hulpstukken voor later en in de kleur van onze smaak van toentertijd.

Die hulpstukken zijn er nooit gekomen, de prachtige andere apparaten van hetzelfde merk ook niet, maar eerlijk is eerlijk, de blender staat nog als een huis. Pure degelijkheid natuurlijk maar ook niet overloaded door onze kookambities. Voor gazpacho is de blender superhandig, voor spinaziesoep en ook voor bijvoorbeeld grote hoeveelheid pesto staat de blender klaar voor actie.

Eén zwak onderdeel is de koppeling, een zwart veelhoekig onderdeel op de motor, dat de verbinding vormt met de grote mengbeker en het geheel laat snijden of mengen. De eerste keer dat de koppeling het opgaf met een gebroken armpje speurden we op internet. In Hongarije was het merk nog niet te vinden en zeker niet in de omgeving van de pastorie en we vonden de Duitse service organisatie. Een mailtje met foto en serie nummer en het kwam voor de bakker, de koppeling werd opgestuurd, gratis nota bene. Ik weet nog dat we enerzijds verbaasd waren over de goede service en anderzijds dachten dat dit misschien een bekende zwakte van de blender was en daarom de eventuele teleurstelling van de klant zou worden weggenomen.

Een paar maanden geleden maakte P Thaise viskoekjes. Het leek ons een goed idee om dit in de blender te doen. Voor ons tweetjes voldoet de staafmixer van 8 euro maar nu was het een grotere hoeveelheid, voor een vriendentref. Het ging best goed, het mengsel was dik en de blender ronkte geduldig. Tot het moment dat het stil werd. Een snel onderzoek leverde een kapotte koppeling op waardoor de rest van de viskoekjes in partijtjes door de staafmixer ging en ze alsnog heel lekker werden.

Ik was optimistisch, immers, we waren jaren verder en ik wist zelfs een speciaalzaak met kookspullen waar ze dit merk voeren omdat ik er al een paar keer met glimmende ogen had staan kijken en met lege handen wegliep. Ik maakte een foto van de koppeling, ging naar de winkel en vroeg er om. Dat was te simpel. Natuurlijk verkocht deze winkel wel de spullen maar met de service hadden ze niks te maken. Ik deed alsof ik het net zo logisch vond als de man van de winkel en vroeg naar de service. Ik kreeg een adres, helemaal niet ver van ons vandaan en daar zouden ze het hebben.

De service werkte niet op zaterdag en daarom duurde het een tijdje totdat ik op een vrije dag uiteindelijk op pad ging. Mooi koud weer met een zonnetje en om 2 vliegen in 1 klap te hebben liep ik. 

Van te voren even opgezocht hoe zo'n koppeling zou kunnen heten, maar ik besloot de foto bij de hand te houden. De straat ken ik best goed maar ik kon mij niet herinneren dat ik er ooit een keukenapparatenservicewinkel had gezien. Toen ik bij het juiste nummer stond begreep ik het. Een deur waar service opstond dus dat klopte maar verder deed niets vermoeden wat er schuil ging achter de deur. Ik trok het mondkapje recht en stapte binnen. Een balie, achter de balie een mevrouw met bril aan koord en de schrik sloeg mij om het hart. Dat was niet nodig, ze was geweldig aardig en vroeg waarmee ze mij kon helpen. Ik noemde het merk van de blender en liet de foto zien. Oh, zei ze een kuplung, en zo makkelijk was het dus. Ik vroeg er maar meteen 2, want stel je voor dat wij toch nog eens keukenprinsesjes worden en de blender vaak gaan gebruiken. De aardige mevrouw vulde een formulier in en liep een deur in achter haar en kwam terug met 2 koppelingen. Best duur......maar omdat ik geen rekening nodig had en omdat er alleen met cash betaald kon worden, ging er nog een paar Forint af. Elke keer als de mevrouw met mij sprak, deed ze de bril af die bungelend aan het koortje hing en keek mij vriendelijk aan. Opeens schoot mij te binnen dat P had gezegd dat ik ook om een sleutel moest vragen, om de oude koppeling netjes te verwijderen. De mevrouw verwees mij naar een meneer die met 2 schroevendraaiers voordeed dat zo'n sleutel niet nodig is en het zo gefikst is.

Helemaal blij met de aanwinsten liep ik door naar een tram en vervolgde mijn vrije dag. De koppelingen liggen rustig te wachten op de truc met de schroevendraaiers en in de tussentijd maakte ik notenpesto met de staaf, die een naar scherp knerpend geluid maakt maar een oersterke koppeling bezit.

Heeft U ook worteltjestaart?

Allereerst een heel gelukkig en gezond nieuwjaar voor alle lezers. Toen ik na 5 jaar radiostilte weer begon met schrijven in september waren de vertrouwde fans weer terug. Ik verwachtte dat ik veel onderwerpen zou hebben maar uiteraard blijft Corona ons leven voor een deel inkleuren. 

Ik vroeg mezelf af wat ik nou mis. Natuurlijk, niet uit eten gaan is jammer, de vakanties die niet door gingen, verjaardagen. Het gekke is dat ik dit snel accepteerde, het is niet anders en iedereen zit hiermee. Wat ik vooral mis, is dat ik niet even de stad in ga op zaterdagmorgen, en ergens koffie drink, of lunch, of beide als het wat langer duurt. Ik had het erover met P. Die is sowieso minder van het reizen dus die acceptatie is er ook wel. Eigenlijk kwm het erop neer dat hij ook wel mist dat ik niet op zaterdag weg ben en hij op zijn dooie gemakje alle kranten op de tablet kan lezen. Natuurlijk kan dat ook als ik er ben, maar het is anders. Het zijn dus de kleine routine dingetjes die gemist worden.

Tegelijkertijd tel ik ook de zegeningen van deze hele periode. Dingen waar je misschien minder zin in had kunnen niet, minder reizen is jammer maar ook wel rustiger. Het is zaak om de inspiratie te halen uit dingen dichtbij, die gewoon voor de pak liggen, zoals een wandeling in de buurt met zicht op alle hondjes spelend in het park, ons vogelvoederhuisje op het balkon met veel aanvlieg en kleurige veertjes.

Iemand vroeg of we voornemens hadden.

Eigenlijk niet, want we kennen onszelf goed genoeg om te weten dat die voornemens geen lang leven beschoren zijn.

Facebook staat er vol mee. Dry January bijvoorbeeld. Ik vind het onzin, ik drink heel weinig alcohol, dus waarom zou ik? Veganuary, ander voorbeeld. Ik volg het met interesse, ik ben open voor leuke recepten, maar wij doen niet mee. We eten zeker niet elke dag vlees, misschien ook minder dan vorig jaar, maar helemaal zonder vlees zijn we niet en ook kaas en vis hebben we in huis.

In het algemeen is er wel een voornemen, niet zo zeer voor 2021, maar om de haverklap zeggen we dat we gezonder moeten leven en eten en drinken is daar natuurlijk maar een deel van.

Vorig jaar vierden we Kerst en Oud en Nieuw in Oostenrijk in een heerlijk Landgasthof geleid door een grote familie. De dag daar begon met een zalig ontbijt met veel gezonde opties, zaden voor in de yoghurt, veel vers fruit en ham van locale varkens en herten. Op het buffet stond een sapcentrifuge en ik werd elke morgen verwend door P met een heerlijk glas sap, meestal met veel wortel. We zeiden tegen elkaar dat zo'n ding thuis ook best fijn zou zijn, maar dat plan werd meteen door onszelf verworpen. 

's Morgens was er alleen haast, een snelle koffie, yoghurt in een bakje om mee te nemen en op weg naar het werk. En dat is nu natuurlijk ook opeens anders en beter. P werkt full-time vanuit huis en ik gedeeltelijk. Dus er is meer tijd voor ontbijt, weliswaar achter de laptop, maar toch.

Dat apparaat kwam regelmatig voor in de gesprekken maar we weten ook dat apparaten gedoe betekent, het kan stuk, maar nog veel erger, je moet ze schoonmaken en ze nemen plaats in op het aanrecht.

Van de week kwam het Lidl krantje, wij noemen het De Winkel. De Winkel had uitgepakt met een hele keuken pagina, raclette, weegschaal, koffiezetter, blenders en keukenmachines en warempel ook een juicer. P stuurde mij het fotootje. Vlakbij mijn werk zit een grote Winkel. Ik kom er niet zo graag, de Winkel is niet bepaald mijn winkel om het maar zo te zeggen, maar soms moet je er gewoon naar toe en toegegeven, na een grote make-over is die Winkel in district X niet zo slecht.

Afgelopen woensdag bracht ik het ding mee naar huis. Het aanrecht werd gereorganiseerd en de juicer stond te wachten op aanvoer. Vanmorgen was het zover, ik kwam net onder de douche vandaan en hoorde een bekend geluid. Appels, nog van de pastorie en wortels van de Aldi vlakbij ons en heerlijk sap was het resultaat. We hebben gember in huis, voor een lekker gember shotje, komkommer en nog meer wortels en appels.

Het gaf wat troep, het leverde wat schoonmaakwerk op, maar al met al was het een goed begin van de dag en van het nieuwe apparaat. 

Nu we het toch over de keuken hebben, voor de volgende keer een blogje over een blender.....