De opbouw

Het is druk in de stad. Druk met wagens met mannen in groene overalls of in andere warme werkkleding.
De diverse kerstmarkten worden opgebouwd en ik heb er met aandacht naar staan kijken. Ik denk dat je het mag vergelijken met de strandpaviljoens in NL. Prachtige huisjes van hout met alle voorzieningen zoals water en stroom. Als ik zie hoeveel werk het is hoop ik op een mooie winter met zonnige droge dagen zodat er veel mensen komen genieten.
Op de Vörösmarty tér is hij al klaar en de rest volgt vandaag zodat morgen, het weekend alles in gereedheid is.

De bomen zijn een verhaal apart. Hoog zijn ze en breed en zwaar en vandaar dus al die mannen in groene overalls die eerst een tijd vergaderen en wijzen en meten alvorens de boom in de zware voet te takelen.

Deze week was ik ook in Bálna, het nieuwe kunst- en winkelcentrum aan de Donau, achter de overdekte markt. Een werkelijk prachtig gebouw, zowel van buiten als van binnen, nota bene van een NL architect. Een gebouw met historie, oude pakhuizen, en een gebouw met een verhaal. Toen het klaar was, stond het leeg en dat bleef een tijdje zo. Er was gedoe rondom het gebouw, maar nu is het open. En helaas nog grotendeels leeg.....
Nog in opbouw, ik hoop dat het gebouw het gaat redden en de functies die het krijgt toegedicht ook daadwerkelijk kan vervullen. Het gebouw heet in het NL Walvis en dat snap ik wel. Binnen is het uitzicht fantastisch, zeker richting de Buda zijde.

De ijsbaan bij Városliget is ook weer in gebruik en deze week zat ik voor het eerst koffie te drinken in het Városliget café. Erg leuk en met een mooie blik op de baan en op de pracht die erachter ligt.

En dan als uitsmijter van deze week heb ik zojuist geluncht met een kroket. Een hele echte NL kroket. Een ambachtelijke, nou ja, het leek een Dobben of Kwekkeboom en hij was erg smakelijk. In de Nagymezö utca zit een nieuwe cafetaria, van een NL/H echtpaar en ook hen gun ik een drukke en succesvolle toekomst.
En dit weekend brengen we samen met goede vrienden uit NL door. Kerstmarkten klaar, ijsbaan klaar en alles dat Budapest sowieso al te bieden heeft, dat kan niet anders dan gezellig worden!

een echte kroket

Mooie verbinding tussen de oude pakhuizen

De boomplaatscommissievergadering

Uitzicht op Buda

Sfeervol binnen

Nog veel ruimte te huur

De walvis

En de stal in opbouw voor de Istvan basiliek

Gooi weg die bal

Vlees kopen wij bij de slager.
Dat is niks nieuws, dat deden we in NL ook al en zo ben ik opgevoed. Vlees bij de slager, brood bij de bakker, vis bij de visboer enzovoort.

Natuurlijk waren er uitzonderingen....niet overal is een goede visboer en die vacuüm verpakte haringen van AH waren ook best goed.
Hier in H op het platteland is het niet altijd even makkelijk. De slagers hebben vooral varken, varken en varken en als het er is, ziet het rund er nou niet altijd even appetijtelijk uit.
Kip is een eitje, die krijgen we vers van Maria of van de poelier in Bonyhád, altijd goed. Kalf is van de overburen en inmiddels hebben we hier in de buurt wel een slager waar we tevreden over zijn voor de rest.

Deze week bracht ik P weer heel vroeg naar het station. Allebei niet vrolijk vanwege de rotdingen die er gebeurd zijn de afgelopen week. Maar wat moet dat moet en in het donker gingen we op pad.
Ik had wat boodschappen nodig maar zo in de hele vroege morgen zijn de kleine winkeltjes hier nog niet open.
De Tesco wel. En de Tesco in Szekszárd waar ik was, zelfs 24 uur.
Ik ging naar binnen, de keus is groot en snel had ik wat ik nodig had.
Ik liep naar het vlees en aarzelend bekeek ik alles met een negatief en kritisch oog. En opeens zag ik het, kalkoengehakt met een soortement bio stempel er op!
Het varkensgehakt was in de akcio maar zag erg wit en in dat kalkoengehakt met bio stempel, gegarandeerd uit Hongarije had ik nog wel vertrouwen.

Eergisteren ging ik ballen maken. Ik opende de verpakking en vond het kalkoengehakt met biostempel niet lekker ruiken, eigenlijk vond ik het zelfs stinken. Toen had ik wijzer moeten zijn en de hele zooi in de vuilnisbak moeten kieperen maar ik bleef vertrouwen houden.
Oosterse gehaktballen moesten het worden, lekker met knoflook, gember, beetje ketjap en kruiden. Toen de ballen er zo lagen was de reuk er nog niet veel op vooruitgegaan maar wie A zegt.....en ik pakte de koekenpan.
Best veel een pond dus ik zou voor de volgende dag ook nog hebben en wat ballen in de diepvries....zo stond ik te plannen achter de pan met ballen die mooi bruin werden.

Balletje op mijn bord en wat sla erbij. De eerste hap was al voldoende maar ik geloofde mijn eigen smaakpapillen niet en nam nog een hapje.
Ik stond op, liep naar de keuken en schoof het gehakt de vuilnisbak in, pakte de koekenpan met de andere ballen en liet ze er achter aan glijden.

Flicka stond om heen en danste. Ik legde haar uit dat één lieve hond verliezen in een week al een drama is en dat ik haar niet ging vergiftigen met het kalkoengehakt met biostempel van de Tesco.

Ik at de sla verder op en voor 's avonds bij de koffie had ik een heerlijk stuk chocolade dat goed is voor alles.
In het licht van deze week was dit maar een heel klein tegenslagje. En het vlees van de Tesco laat ik verder weer voor wat het is.

Toen de telefoon ging

Begin september ging de telefoon.

Ik zag op de display dat het Frouke was en ik dacht "leuk we gaan een afspraak maken om bij te kletsen."
Twee weken eerder waren Frouke en Eddy nog op de verjaardag van Pieter, enthousiast en opgewekt als altijd en zoals dat gaat op verjaardagen waar het druk is, je komt eigenlijk niet toe aan echt bijpraten, dus bij het weggaan had Frouke geroepen, ik bel snel voor een afspraak.

Opgewekt nam ik de telefoon op en ik liep al naar de laptop voor de agenda.
Zelden heb ik op een verkeerder been gestaan als die middag.

Het belletje was niet voor een afspraak maar om te vertellen "dat ze wat gevonden hadden, in haar hoofd en longen en misschien nog wel ergens."

Sprakeloos was ik en alleen een vloek ontsnapte uit mijn mond, zo eentje uit machteloosheid als je verder niet weet wat je moet zeggen. En Frouke vertelde rustig verder, over de reis naar Groningen en dan het circuit in.
Zij was niet terneergeslagen, in tegendeel, vol strijdlust en daarom praatten we nog verder, heel optimistisch, over die knappe oncologen van tegenwoordig, dat er zoveel mogelijk is, over super nauwkeurige bestralingen.

Vanmiddag is de afscheidsdienst voor Frouke in het Noorden van Nederland.
Alle strijdlust, de wens om te blijven en de kennis van de dokters hebben niet mogen baten. Als een efficiënte sluipmoordenaar is het verder leven Frouke ontnomen in twee maanden tijd.

We weten niet anders hier in H dat Frouke en Eddy er zijn. Vanaf het begin, via hun galerie in Nagypall en later als vrienden, met nog veel meer ervaring in H dan wij.

Sommige mensen zijn vanaf hun zestigste al aan het doodgaan. Geen grote veranderingen of investeringen meer, want halen we dat er nog wel uit. Alles voorbereiden voor de ouderdom en voor de gebreken.
Zo was Frouke niet, in tegendeel en daar bewonderde ik haar voor. Frouke had plannen alsof zij het eeuwige leven had en veel van die plannen hebben we haar zien waarmaken. Zij was een voorbeeld hoe je actief blijft, wat enthousiasme en doorzettingsvermogen bewerkstelligen en hoe je als buitenlander kunt integreren in een H dorp.

We gedenken haar in dankbaarheid en in bewondering.

Lieve Coco

In groot verdriet hebben wij vanmorgen Coco begraven.
Een mooi plekje naast Max. Op zijn grafje staan rode lampjes die ik zo ga aansteken.

De geschiedenis van Coco veronderstel ik zo langzamerhand wel bekend dus over zijn eerste afschuwelijke jaren ga ik het niet meer hebben.
Wij kregen Coco toen hij bijna 3 jaar was, kersvers geopereerd en een ijzeren pin in zijn voorpootje. Bang voor niets behalve voor mensen.
De ongemakken waar wij voor gewaarschuwd waren werden helemaal niet bewaarheid, Coco rende als een haas, letterlijk en figuurlijk, hij sprong als een kangoeroe en hij kon graven als de beste.
Na een wenperiode had hij gelukkig ook lol, veel plezier met ons, met onze andere hond Max en met oma en tante en haar hondjes. Dat was de kring en buiten die kring was er niets of liever gezegd niemand.

Vakanties, hoogtepunten die gelukkig op video staan. Coco op Bornholm op het brede mens loze strand en gravend in het helmgras. Coco op Texel met de haartjes in de wind en de staart omhoog. Coco op de Plek in het bos, veilig afgeschermd van mensen door een hek waar wel heerlijk kon worden geblaft.

En Coco op de Pastorie. Heer en meester. Veilig en ongestoord blaffen tegen iedereen die jó napot riep bij de poort. Scharrelen in de grote tuin. Kuilen maken en er in gaan liggen.

Coco was 14 jaar en 7 maanden. Wij wisten dat het er een keer van zou gaan komen maar wij wilden er nog lang geen rekening mee houden.
Coco was een hond om mee te praten, een goede luisteraar en ik vertelde hem veel. Wat ik ging doen, wat ik gekocht had op de markt, liet hem aan alles snuffelen. Later, toen hij ouder werd en niet vaak meer meekon of wilde op de lange wandelingen deed ik thuis verslag van wat we hadden meegemaakt en of het leuk of niet leuk was geweest.
Met Coco praatten we ook over de Dood. We vroegen aan Coco hoe hij dacht over de Dood. Wijs als hij altijd was zei hij dat de Dood onvermijdelijk was maar dat we ons geen zorgen moesten maken. Hij sprak met ons af dat hij de Dood zelf zou regelen, snel en onverwachts.

Wij stelden ons iets moois voor bij dat snel en onverwachts. Coco die gewoon heerlijk in zijn mandje stapt, onder zijn dekbedje gaat liggen en 's nachts naar de hondenhemel afreist.
Zo romantisch is het helaas toch niet gegaan.

Wij waren op vakantie, op een prachtige plek in Duitsland, afgestemd op honden en in deze tijd van het jaar vooral op Coco. Geen mens te zien in de nabijheid, een grote weide, een heerlijk huis met geweldige verwarming en goede kussens. Wij waren blij en Coco was het ook. Via de openslaande deuren naar buiten, zonder riem de vrijheid in, scharrelen en snuffelen. Blaffen in het niets en tegen de maan en de geur opsnuiven van een ree op 10 meter afstand.

Het ging geweldig tot afgelopen donderdag. Coco werd ziek. Misselijk, heel erg misselijk. De middag, avond en de nacht. Op vrijdag bezochten wij de dierenarts en kreeg Coco injecties, tabletjes en blikjes voer voor thuis.
Helaas heeft het niet zo ver mogen komen. Coco werd zwakker en zwakker. Om 7 uur 's avonds wist ik zeker dat we Coco zouden kwijtraken en om 5 voor 9 was het zo ver. Snel en onverwachts zoals Coco had gezegd........

Mensen die ons kennen of andere hondenmensen snappen het verdriet en voor diegenen die het niet snappen ga ik het ook niet uitleggen.
Rationeel weet ik veel te melden over zijn leuke leven bij ons, over de onafwendbaarheid van het lot en over mooie herinneringen.
Die komen ook wel weer, maar nu treuren wij om zijn verlies en willen wij graag op en met onszelf zijn, net als Coco.

Een paar plaatjes, uit zijn begin en eindperiode bij ons.
Lieve Coco, jij was de liefste en de trouwste, dankjewel voor alles! Wij blijven altijd van je houden.

Coco op de Plek, heerlijk springen in 2004

Ook 2004, op Texel

November 2013, op vakantie in Duitsland

Duitsland 2013, heerlijk in de zon.

Alice in Hondenland

Afgelopen weekend waren we even in Majorka.
Majorka is één van onze lievelingstentjes. Eigenlijk is het een klein oud gebouwtje, alleen dat kleine gebouwtje is maar de basis. Er om heen is een groot paviljoen gebouwd. Van tentdoek. Het geeft ons de beleving van een strandpaviljoen en misschien vinden we het daarom wel zo leuk.

In de zomer is het leuk als de flappen zijn opgerold en het terras groter dan de binnenkant. Nu het herfst is en straks ook in de winter zijn de flappen strak vastgemaakt en klapperen toch lekker in de storm. Binnen staat in elke hoek een grote warmte lamp en midden in de ruimte ook en daarom is het in elk jaargetijde een fijne plek om te zitten.

Het publiek is van alles wat en daar passen we goed tussen.
Afgelopen keer zat er een lieve hond, een retriever, super braaf. Hij was met een jong vrouwtje dat op krukken liep, moeizaam, en met haar ouders. P hoorde dat ze Engels spraken met elkaar.
Op een gegeven moment kwamen we in gesprek, wat bij ons vaak snel gaat als er een hond in het spel is.
En toen hoorden we het verhaal over de Hond. Hond Alice. Uit Ierland.
Alice is een working dog. Het meisje heeft bij haar geboorte een ernstige hersenbeschadiging opgelopen en loopt zeer moeilijk en heeft een spasme in haar armen. Binnen de working dogs is Alice een stability dog en helpt het vrouwtje met lopen.

In Majorka was Alice niet on duty en daarom kwam ze lekker bij ons buurten en liet zich knuffelen. Als ze wel on duty is, draagt ze een soort harnasje met een riem en leidt zo haar vrouwtje zo stabiel mogelijk door het lopende leven.

De moeder liet mij op haar mobiele een filmpje zien van de dochter met Alice on duty. Stapje voor stapje heel langzaam. Ik vond het knap van het meisje en van Alice en tegelijkertijd vond ik het ook heel erg zielig voor allebei, dat het niet van ravotten kan komen maar van een pas voor pas loopje als met een rollater voor echte senioren.

We vroegen hoe ze zo in H kwamen en in het bijzonder in Majorka.
En toen bleek dat ze hier al 13 jaar komen, 3x per jaar, de laatste 6 jaar met Alice. Vlakbij Majorka blijkt een kliniek te zitten die wereldberoemd is in Europa en waar kinderen met deze aandoening leren om met hun handicap om te gaan. Nooit geweten maar wel waardevol om nu te leren kennen.

Ik maakte me al zorgen over de vliegreis maar gelukkig mag Alice gewoon in de cabine omdat zij een working dog is. Working dogs als Alice gaan een jaar of 8 mee en dan wordt hun taak te zwaar. De familie vertelde dat de Charity dan een nieuw gezin zoekt voor de hond maar dat Alice in hun geval gewoon mocht blijven, naast de nieuwe working dog.

Door ons geklets en nog een paar aaien en een kus op de kop van Alice misten we de tram en namen we gewoon de volgende.

Zo lief!

Zo knap!