zondag 17 november 2013

Lieve Coco

In groot verdriet hebben wij vanmorgen Coco begraven.
Een mooi plekje naast Max. Op zijn grafje staan rode lampjes die ik zo ga aansteken.

De geschiedenis van Coco veronderstel ik zo langzamerhand wel bekend dus over zijn eerste afschuwelijke jaren ga ik het niet meer hebben.
Wij kregen Coco toen hij bijna 3 jaar was, kersvers geopereerd en een ijzeren pin in zijn voorpootje. Bang voor niets behalve voor mensen.
De ongemakken waar wij voor gewaarschuwd waren werden helemaal niet bewaarheid, Coco rende als een haas, letterlijk en figuurlijk, hij sprong als een kangoeroe en hij kon graven als de beste.
Na een wenperiode had hij gelukkig ook lol, veel plezier met ons, met onze andere hond Max en met oma en tante en haar hondjes. Dat was de kring en buiten die kring was er niets of liever gezegd niemand.

Vakanties, hoogtepunten die gelukkig op video staan. Coco op Bornholm op het brede mens loze strand en gravend in het helmgras. Coco op Texel met de haartjes in de wind en de staart omhoog. Coco op de Plek in het bos, veilig afgeschermd van mensen door een hek waar wel heerlijk kon worden geblaft.

En Coco op de Pastorie. Heer en meester. Veilig en ongestoord blaffen tegen iedereen die jó napot riep bij de poort. Scharrelen in de grote tuin. Kuilen maken en er in gaan liggen.

Coco was 14 jaar en 7 maanden. Wij wisten dat het er een keer van zou gaan komen maar wij wilden er nog lang geen rekening mee houden.
Coco was een hond om mee te praten, een goede luisteraar en ik vertelde hem veel. Wat ik ging doen, wat ik gekocht had op de markt, liet hem aan alles snuffelen. Later, toen hij ouder werd en niet vaak meer meekon of wilde op de lange wandelingen deed ik thuis verslag van wat we hadden meegemaakt en of het leuk of niet leuk was geweest.
Met Coco praatten we ook over de Dood. We vroegen aan Coco hoe hij dacht over de Dood. Wijs als hij altijd was zei hij dat de Dood onvermijdelijk was maar dat we ons geen zorgen moesten maken. Hij sprak met ons af dat hij de Dood zelf zou regelen, snel en onverwachts.

Wij stelden ons iets moois voor bij dat snel en onverwachts. Coco die gewoon heerlijk in zijn mandje stapt, onder zijn dekbedje gaat liggen en 's nachts naar de hondenhemel afreist.
Zo romantisch is het helaas toch niet gegaan.

Wij waren op vakantie, op een prachtige plek in Duitsland, afgestemd op honden en in deze tijd van het jaar vooral op Coco. Geen mens te zien in de nabijheid, een grote weide, een heerlijk huis met geweldige verwarming en goede kussens. Wij waren blij en Coco was het ook. Via de openslaande deuren naar buiten, zonder riem de vrijheid in, scharrelen en snuffelen. Blaffen in het niets en tegen de maan en de geur opsnuiven van een ree op 10 meter afstand.

Het ging geweldig tot afgelopen donderdag. Coco werd ziek. Misselijk, heel erg misselijk. De middag, avond en de nacht. Op vrijdag bezochten wij de dierenarts en kreeg Coco injecties, tabletjes en blikjes voer voor thuis.
Helaas heeft het niet zo ver mogen komen. Coco werd zwakker en zwakker. Om 7 uur 's avonds wist ik zeker dat we Coco zouden kwijtraken en om 5 voor 9 was het zo ver. Snel en onverwachts zoals Coco had gezegd........

Mensen die ons kennen of andere hondenmensen snappen het verdriet en voor diegenen die het niet snappen ga ik het ook niet uitleggen.
Rationeel weet ik veel te melden over zijn leuke leven bij ons, over de onafwendbaarheid van het lot en over mooie herinneringen.
Die komen ook wel weer, maar nu treuren wij om zijn verlies en willen wij graag op en met onszelf zijn, net als Coco.

Een paar plaatjes, uit zijn begin en eindperiode bij ons.
Lieve Coco, jij was de liefste en de trouwste, dankjewel voor alles! Wij blijven altijd van je houden.

Coco op de Plek, heerlijk springen in 2004

Ook 2004, op Texel

November 2013, op vakantie in Duitsland

Duitsland 2013, heerlijk in de zon.

8 opmerkingen:

  1. Heel veel sterkte met het verwerken van het verlies van Coco.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik moet nu ook huilen en ik weet hoeveel verdriet jullie nu hebben. Ik wens jullie veel sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Jeroen van Drunen17 november 2013 om 16:52

    Ach, wat een verdrietig nieuws. We wensen jullie alle rust de komende tijd.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Tranen in mijn ogen Katinka...bij het lezen van je bericht..wat 'geven' honden ons mensen toch ontzettend veel. Heel veel sterkte...maar vooral 'ruimte en tijd' om die mooie herinneringen te kunnen koesteren. Liefs Lyanne

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Tranen in mijn ogen Katinka...bij het lezen van je bericht..wat 'geven' honden ons mensen toch ontzettend veel. Heel veel sterkte...maar vooral 'ruimte en tijd' om die mooie herinneringen te kunnen koesteren. Liefs Lyanne

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ontroerend en herkenbaar verhaal. Een hond is nooit 'zomaar' een hond, maar kan een trouw maatje zijn met een geheel eigen persoonlijkheid. Sterkte met het verlies van julllie huisgenoot en levensgezel.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ach, lieve Coco met zijn mooie koppie en zijn vreemde loop. Een paar jaar geleden was hij bij ons in de tuin. Hans en ik waren helemaal verbaasd hoe Coco met die vreemde poten toch zo hard kon rennen. Het leek meer op de loop van "Bladerunner" en dat is een compliment. Volgens mij was Pip ook aardig onder indruk. En Jolene was verliefd op Coco en hij ook wel op haar.

      Een "mensen hond" was hij niet. Mij maakte het niet uit. Ik begreep hem wel, met zo'n vreselijk verleden. Maar bij jullie had hij een fantastisch mooi leven.

      Coco, mooie troosthond, voor jou is er vast een hele mooie plek in de hondenhemel.

      Mip

      Verwijderen