Bij de Zee

Ons hotel in Pag

Zomaar langs de kust

Een begin selfie, nog niet zo bruin

Dakterras in onze 2e week

Mooi, in zon en vooral bij wind

Vers uit het water de grill op

Begin mei vertrokken we voor vakantie naar ons buurland in het Zuiden, Kroatie. Twee weken maar liefst. De eerste week verbleven we op het eiland Pag. Pag is kaal en interessant tegelijk. Stenen muurtjes waar je maar kunt kijken, rotsachtige kust en hier en daar een beetje groen. Aan de andere kant, in de punt veel meer groen, het zijde achtige groen dat we kennen van de olijf bomen. Prachtige 100 jaar oude olijfbomen, afgewisseld met nieuw aangeplante olijf sprietjes.
Olijven en olijfolie, dan kan je maaltijd al bijna niet meer stuk en op Pag is meer. Het eiland is beroemd vanwege de schapenkaas. Een typisch Pager schapenras dat je alleen hier ziet. Melk van deze schapen heeft iets ziltigs en alleen de kaas van deze melk van deze schapen geproduceerd op dit eiland is de echte. We bezochten de fabriek en kregen het proces uitgelegd. Na de tour begrepen we precies waarom de kilo prijs van deze kaas wat hoger is dan een oud belegen Gouda.

De eerste week was een verwenweek. We hadden een hotel geboekt, niet ver van Zee, gelegen tussen een bos en een olijvenboomgaard met uitzicht op wijnstokken. Het hotel heeft een eigen groentetuin, eigen wijnkelder met eigen wijn natuurlijk en een keuken die aangesloten is bij Jeunes Restaurateurs. Een plek om terug te komen, misschien wel een plek waar je elk jaar even naartoe moet. Aardige gastvrije mensen en alles wat gelukkig kan maken. Glashelder water, voor ons onbekende bloemen, gezellige en sfeervolle terrasjes en een infrastructuur die klopt.
Naast ons hotel lagen wat stukjes particulier eigendom in het bos, kleine groente tuintjes, een paar wijnranken, mooie bruine en zwarte kippen en natuurlijk de schapen, altijd de schapen die tussen al het steen gelukkig nog sprietjes voldoende vonden.
Op een morgen deed P een vondst, een vondst uit een horror film of een Scandinavische thriller. In het tuintje op 5 minuten afstand lag een schaap op haar zij. Het leek alsof ze sliep, maar het donkere gat in haar buik, het geronnen bloed in haar witte vachtje en de vliegen rondom haar ogen vertelden een ander verhaal. P informeerde de hotel eigenares en de tam tam begon. De Europese jakhals schijnt een plaag te zijn, moordenaars met scherpe tandjes en voor de duvel niet bang.

We zagen een keer zo'n jakhals bij de Pastorie, net geschoten door jagers. Zij waren er zo trots op en wij vonden het zo zonde. Een prachtig diertje, bruine vacht met een mooie tekening, de staart met een pluim en een fijn gezicht met mooie oortjes. Wij vonden het een hondje en daarom betreurden wij zijn lot. Op Pag dachten we hetzelfde, ach die jakhals, maar ook de eigenaar van het stukje grond met schapen die in zijn witte auto polshoogte kwam nemen en met ingezakte schouders vertrok liet ons niet onberoerd.

De avond erna hoorden we schoten en iets later toog er een stoet van pick ups met grote koplampen de berg in, op weg naar de jachthut om de overwinning op de jakhals te vieren. Het schaap met het donkere gat in haar buik bleef liggen als stille getuige.

De tweede week zaten we in een mini appartementje van 36m2 met maar liefst een dakterras van 40m2. De Dalmatische kust is zo indrukwekkend. Het uitzicht altijd op de Zee, de eilanden in de verte. Bootjes die voorbij trekken op weg naar hun netten. In de verte één van de ferry's. Op Zee is altijd leven, altijd, is het niet op het water dan wel eronder. Snorkelaars en duikers en geen herry van speedboten of jet ski's. In ons kleine dorpje naast het haventje troffen we een eettentje met vangst van de dag, inclusief de inktvis, inclusief het zalige mengsel van olijfolie en veel verse knoflook.

Het mini appartementje had een mini keukentje zonder al te veel uitrusting. Prima want daar hadden we het ook niet voor gehuurd. Thee zetten ging prima en waarom zou je boodschappen doen als het niet nodig is en op loopafstand de grill uitnodigend geurt?
De plaatsjes in de buurt waren al even sfeervol, Makarska bijvoorbeeld. De haven als centrum met daarachter winkeltjes, kleine smalle straatjes met klinkers, veel terrassen, de één nog verzorgder dan de ander en gastvrijheid volop zonder opdringerigheid. We zagen een wijnbar maar wij waren pas toe aan koffie en gelukkig hadden ze dat ook. Naast ons zat een jonge man met een glas lokale Kroatische champagne omdat elk uur van de dag geschikt is voor dit drankje. We keken elkaar aan en gaven hem gelijk en na deze morgen waren we elke dag te gast op dit terrasje en keken we onze ogen uit naar het leven in dit stadje.

Eigenlijk hebben we een hekel aan vergelijken en ongemerkt deden we het toch. Zo dicht bij ons land en zo verschillend. Zo gericht op buitenland in plaats van intern gefocust.
En zoveel Zee! Vooral dat.