Dameslunch

Nu ik tijdelijk geen werkpaard maar een luxe paard ben, realiseer ik mij des te meer dat je je als werkpaard meer luxe kunt permitteren dan als luxe paard.....helaas werkt dat zo.
Toch is er één ding dat luxe paarden voor hebben op werkpaarden. TIJD!

Ik heb tijd, tijd zat. En voor het eerst in mijn leven heb ik iets gedaan met die tijd, dat voor anderen wellicht normaal is. Ik ben op Koffiekrans geweest.
Vorige week was ik op Koffiekrans en deze week nota bene weer. Ik was bij vriendin M, je moet er even voor rijden, maar de koffie is alles vergetend lekker. En die Koffiekrans is denk ik zoals alle Koffiekransen ter wereld. Gezellig kletsen en een beetje roddelen, over de mannen bijvoorbeeld, zodat de uren omvliegen en het eind van het ene verhaal het begin van het volgende is.

Bij vriendin M mondt de Koffiekrans uit in een Dameslunch. Alles zelf gemaakt, zoveel mogelijk uit eigen tuin en altijd heerlijke en verrassende gerechten. Wat te denken van kweeperenijs? Zalig met een smaak van honing en prachtig van kleur. Temidden van de haan en de kippen, afwisselend met kat en hond op schoot kletsten we verder tot het echt tijd werd om op te breken.

In eigen tuin begint het nu ook voorjaar te worden. Ik heb de eerste aardbeien geplukt en meteen gegeten, heerlijk zoet. De bomen beginnen zwaar te worden van de peren, de pruimen en dit jaar gelukkig ook weer walnoten.
De kruiden zijn lekker aan het woekeren en de rozemarijn staat er gezond bij. Over een tijdje lekker over de aardappels uit de oven.

En nu giet het, al sinds gisteravond regent het, hier binnen hoor je het stromen in de regenpijp. Alle blaadjes hangen. Het is stil op straat, nog stiller dan anders en de tuinen om mij heen lijken verlaten. Het leem is spekglad. CFD zijn even naar buiten geweest voor het hoognodige en liggen nu lekker te ronken naast mij en naast mijn Theekrans voor één persoon die vanzelf zal overgaan in de Koffie.
Die regen doet mij niets, als Luxe Paard is er niets dat niet tot morgen kan wachten en daar geniet ik dan maar van!

Goedgekeurd

De meubel verschuivingen zijn goedgekeurd.
De eetkamer werd enthousiast begroet, de gang ietsje minder, maar al met al is het een geslaagde actie geweest.

Nieuw hoekje in de eetkamer

Kastje van P's opa in de lange gang

Deel van de theedoekengalerij...in de voormalige pastoorskamer
 

Het was koud en nat dit weekend, weinig in de tuin gezeten en zelfs één avond de houtkachel weer aan! Gelukkig hebben we nog niets van de winter echt ver opgeruimd. In Italië sneeuwt het dus het zou mij niet verbazen als......nog maar niet aan denken.

De volle en zware boekenkasten die ik heb verplaatst van de eetkamer naar de gang kwamen niet mooi op de foto. Deze week ga ik wéér met boeken aan de gang. Ik heb er veel en te veel voor de planken beneden en ik ga dus verplaatsen en sjouwen. Mijn lievelingsboeken, alle Scandinavische thrillers blijven in ieder geval in de woonkamer, maar voordat ik met het werk begin, ga ik nog even verder in mijn Noorse waar ik gisteren in begonnen ben.....

Wachten op de baas

Coco lekker in het gras

Wachten duurt lang

Straks eindelijk weer met de bal spelen

Even een kort tekstje van ons, woef! De baas komt vanavond thuis en wij wachten al op hem in de tuin. De vrouw is maar druk met huishouden, dat is raar, maar in ieder geval is ze thuis bij ons en gaat ze niet op ronde in het dorp! Woef, woef.


Zoals ik de vorige keer al schreef. Als je de klus hebt geklaard in huis, kun je meteen weer van voren af aan beginnen. Om nog enigszins het idee te hebben dat de tijd nuttig besteed is, heb ik wat bezigheden op foto vastgelegd.
Het grasveld is weer kort. De grootste klus is het aan de praat krijgen van het apparaat. Na 6 pogingen en een ballon met GVD boven mijn hoofd, niet uitgesproken, want als je alleen bent, is dat niet zo zinnig, sprong het ding aan en kon ik starten met het heen en weer.
De was droogde weer als een tierelier en daarom kon ik dezelfde lakens weer gebruiken. Uiteraard wel een ander overtrek, want huishouden moet wel een beetje leuk blijven.....
En voor als P terug komt, is er uiteraard gehakt voor op zijn menu. Gevulde aubergine met gehakt, in een saus van tomaat en oregano. En voor bij de koffie, kokos koekjes volgens Maria's recept.

CFD en ik doen het prima samen. Ze ruimen op wat ik in de keuken laat vallen en zijn verantwoordelijk voor de deegtest. Ze waken en passen op de vrouw. En zoals altijd zijn ze de liefste honden van de wereld.

Ik vermoed dat er weer jonge katjes op de zolder van de schuur liggen. Ik zag een week geleden dezelfde moederpoes van de vorige keer naar buiten komen, onder de drempel door. Ik ging boven kijken maar zag niks.
Net toen ik de bedden weer opmaakte hoorde ik geblaf van Coco die naar de grote deur toeliep en fanatiek snuffelde. Straks nog een keer kijken met een zaklantaarn....

Ik ben niet echt in de wieg gelegd voor huis- en tuinwerk, maar gelukkig had ik tussendoor nog ruim de tijd voor het uitlezen van de IJslandse thriller, voor het beginnen in de nieuwe, voor een bakje yoghurt op het bankje in de tuin, voor mijn privé mail en voor het luisteren naar de vogels in de bomen.
En straks een ritje naar het station om P weer op het platteland binnen te halen.



Zon en wind doen het werk

 

 

Haat en liefde in het huishouden

Ik ken mensen die huishouden leuk vinden. Ik kan er zo 3 noemen en als ik even nadenk misschien wel meer. Mensen die er genoegen in scheppen om het huis spic en span te hebben en vooral te maken.
Dat spic en span spreekt mij ook wel aan, alleen het hebben dan en zeker niet het maken.

Het hoort er nu eenmaal bij, een noodzakelijk kwaad vind ik het en nu ik weer op het platteland zit en niet in de stad, ligt het huishouden in mijn mandje.
In de stad was het er ook wel.....maar anders. De blouses, broeken en jasjes gingen mee naar kantoor, werden daar op donderdag ingeleverd en kwamen vrijdag gewassen, gestreken en op hangertjes in plastic retour.

P en ik hebben een ander idee over huishouden. P is heel goed in de tuin en ik niet, dat stel ik uit tot het echt moet. Als ik dan toch moet huishouden doe ik het binnen.
Vorige week kwamen mijn moeder en zus met de drie hondenneefjes/nichtje, dat is heel leuk, maar voordat ze er zijn moet er natuurlijk iets van huishouden gedaan worden en nadat ze gisteren vertrokken uiteraard weer.
Dat vind ik misschien wel het vervelende er van, het is steeds hetzelfde en als je klaar bent met je ronde moet je gewoon weer opnieuw beginnen.

Ik heb hulpmiddelen. Ik heb een wasmachine, ik heb een tuin met waslijnen en met zon en wind die snel 3 wassen droogt. Ik mankeer gelukkig niks aan mijn handjes, dus alles is opgevouwen en in de kasten verdwenen.
Vandaag de stofzuiger, alles beneden, boven moet nog.
Voordeel van het huishouden is dat je ondertussen kunt denken, wegdromen, een kop koffie kunt drinken en vooral kunt plannen wat je na het zuur mag verzoeten.
Daar weet ik altijd iets op, ook in het huishouden.

Ik had weer een styling/meubel verzet plan in het hoofd. Een plan dat ik al heel lang had, maar steeds verwierp. Het ging om kasten, zware onhandelbare kasten, maar vooral kasten die zo ontzettend vol zitten, dat ik wel echte motivatie moest hebben.
Die had ik vandaag.
Ik vertel niet alles in het blog want als P vrijdagavond thuiskomt moet het nog een beetje een verrassing zijn. Ik vind het in ieder geval mooi geworden en deze keer zijn vooral de eetkamer en de gang aan de beurt geweest.
Stofdoek, stofzuiger en dweil bleven paraat want wat er allemaal achter die zware kasten lag......niemand die daar iets aan kon doen, zelfs al hadden we daar achter willen huishouden, dan had het niet gekund.

Na het zware werk het opnieuw inpakken dat verrassenderwijs altijd meer ruimte oplevert en daarna het stylen van details.
CFD lagen pontificaal midden in de gang, ook hun kussens waren van hun plaats en ze keken mij verwonderd aan, de vrouw en huishouden....een vreemde combinatie.
Een paar plaatjes die een idee geven maar nog niks verraden.

Bij een antiekwinkeltje in Budapest gevonden, past goed in onze Pastorie.

De veestapel

Het gang-altaartje

Een nieuwe aanwinst voor bij mijn verzameling, gekregen van mijn moeder en zus uit Pécs.

En daar was de taart!

Het was Coco al in het vooruitzicht gesteld op zijn verjaardag.
Als tante I zou komen, dan zou er een echte hondentaart zijn.
Coco kent die taarten en verheugde zich er op. Gisteren was het zo ver. Mijn moeder, oma dus voor Coco en tante I kwamen de oprit oprijden. D en F blaffend aan het hek en voor hen neemt ook C de moeite om op te staan, het hek uit te scharrelen en lief te begroeten.
Er werd gesnuffeld aan de tassen, in welke tas zou de taart zitten?

Na onderzoek moest het wel de koeltas zijn, die helaas dicht bleef tot de ijskast.
Drie mensen en 6 honden in de tuin, heerlijk blaffend en onderzoekend op het landgoed.
Toen er een 5 in de klok zat konden we niet langer wachten. De taart werd gedecoreerd, kaarsjes aangestoken, niet zoveel als Coco's leeftijd want het is decoratie en Coco blaast ze toch niet uit......

De rest spreekt natuurlijk vanzelf, 6 taartpuntjes voor 6 hondjes. Groot feest!
Die avond werd er nagenoten op de plaids, kussens en vachtjes.

En nu is het rotweer, het giet met bakken uit de lucht, de lucht is donkergrijs en zonder lichtpunten. Jammer voor ons maar vooral jammer voor het zestal.
Dat wordt binnen blijven en alvast dromen over vanavond.....want er staan brokjes op het menu, overgoten met echte, zelfgemaakte hondensoep van tante I! Van rundvlees uiteraard!

En voor niet hondenmensen die denken dat we gek zijn.....dat klopt. Gek op honden.

Prachtig gedecoreerd voor Coco

Allemaal voor mij?

Met zusje Flicka, mmmmmmmmm lekker

Met neefje Panurs

Rustig eten in de keuken

En nog en keer nalikken, zalig was het!

Omgedraaide rollen

De wekker ging vanmorgen weer eens om 5 uur.
Alsof het gisteren was voegden we ons in dit nieuwe bekende ritme, naar de badkamer, koffie aan, kusjes en aaitjes aan CFD en op pad.
Tegen kwart voor 7 stonden we op een venijnig koud en winderig perron in Szekszard, waar de trein van 6.59 naar Budapest al klaar stond.
We namen afscheid met een kus, zwaaiden nog even door het getinte raam en weg waren we allebei.

De rollen zijn omgedraaid.
P zit in de trein naar de grote stad en ik ben inmiddels weer op de Pastorie bij CFD met een 3e kop koffie.
Toen ik vorig jaar in BP werkte was P ook bezig met een baan. Die dingen duren nogal en toen eindelijk het groene licht voor zijn baan doorkwam, was mijn assignment alweer afgelopen en zat ik hoog en breed weer op het platteland.
Tja, als je niet met onzekerheden kunt omgaan, moet je geen landverhuizer worden, we schikken ons in de situaties die zich voordoen en maken er het beste van. Eén ding is zeker, niks is voor eeuwig, dus ook al is het een tijdje minder of juist meer, veranderingen zijn altijd op komst.
Uiteraard ben ik ook nog bezig met het zoeken naar werk en wie weet zitten we over een tijdje weer samen in de stad en wie weet ook niet.....

BP is als mijn broekzak maar voor P is het een ver verstopt knoopsgat dat nog dicht gestikt zit. Deze week namen we de plattegrond voor ons en tekenden we wat kringetjes en pijltjes. P wilde de dichtstbijzijnde Lidl weten.
Bij alles wat er in de stad is, te koop, te genieten, aan winkels en winkeltjes aan producten uit de hele wereld, is de Lidl zo ongeveer het laatste waar ik aan denk, maar natuurlijk wist ik er wel één dichtbij omdat ik er met de bus was langsgekomen.

Nog zo iets, het openbaar vervoer en P.......opgegroeid met auto's, op zijn 18e rijbewijs mét auto, een studie dichtbij in eigen stad, zijn openbaar vervoer en P geen vrienden.
Er was zelfs een stukje op ons huwelijk, P die uitslag krijgt van bussen.....

Ik ben ervan overtuigd dat over een tijdje P net zo blij is met bussen en trams in BP als ik. Ze komen bijna overal en ze komen altijd en als je er ééntje mist, komt de volgende sneller dan dat de ergernis kan opkomen. Dus zelfs voor verwende reizigers is het optimaal.

P mag gebruik maken van het appartement waar ik de laatste maanden ook zat, van de vriendin die tijdelijk niet in H is. Dat is echt geweldig en geweldig gastvrij. P mag zelfs de prachtfiets gebruiken die veilig in de study staat en in zijn bagage zit dan ook een super stevig en dik hangslot met mega ketting.
Gelukkig zijn we allemaal anders, ik zie mezelf nog niet de 4, weliswaar comfortabele, trappen op en af lopen in mijn nette werk kleding met de fiets tegen me aan, een slot van een kilo om mijn nek en dan via de Lidl terug met een tas aan het stuur, rakelings gepasseerd worden door de brede trolleybus die ook tot de mogelijkheden zou behoren, warm, droog, en snel.

Ik ben super benieuwd, in gedachten ben ik in de stad, ik zie P lopen van het station naar het huis, het bakkertje ter linkerzijde, die ook de heerlijke Cserpes yoghurt verkoopt. De Rus op de hoek met de afhaalmaaltijden, de kleine kruideniertjes, het geluid van sirenes en optrekkende auto's.
Het huis heeft storingsvrij internet en ik hoop snel een foto in de mail te zien.

Op de terugweg stond de zon alweer hoger en het belooft een mooie dag te worden. Ik ga dorpse dingen doen, ik ben minder van de moestuin en bovendien voor mijn paprika-, sla- en tomaatbehoefte is een bezoekje aan de markt voldoende, mijn dorpse dingen zullen meer van huis en haard zijn. Ik ben bezig met het opruimen van kasten. Ideaal, de hersenen kunnen doen wat ze willen en reizen van stad naar stad en werelddeel naar werelddeel terwijl de handen schikken en vouwen en terugleggen.
En aan het eind liggen er nettere stapels dan er lagen en als ik geluk heb is er een plankje leeg.

En verder loopt er een hondje in mijn hoofd. Kwam ik net tegen, schichtig en zoekend midden op straat. Ik nam de afslag naar ons dorp en zag in mijn spiegel de hond achter mij aan rennen. De hersens reden door maar mijn voet stond al lang op de rem en ik stapte uit. Ik probeerde de hond te lokken maar het lukte niet, bang voor mensen, mensen die zo vaak kwaad in de zin hebben. Zenuwachtig liep het hondje rondjes.
Ik sprak hem toe, vertelde hem dat ik brokjes bij me had en hem graag wilde uitnodigen. Het hondje durfde het niet aan. Ik zei tegen hem dat ik alle brokjes in de berm zou leggen, ver genoeg van het wegdek, dat ik weer in de auto zou stappen en weg zou rijden en dat hij dan rustig kon eten.

Zo geschiedde, ik reed weg als een slak en zag met een knoop in mijn buik het hondje eten.

Stroom

De was lag in de machine en draaide net. Ik was van plan een weblogje te maken en eigenlijk moest ik nodig stofzuigen.
Maar eerst een kopje koffie, de knop om en wachten tot de flikkerende groene lampjes tot stilstand kwamen.
De lichtjes gingen uit. Ik vreesde voor het apparaat, een kleinood in de keuken, gekregen van BAMI en een onmisbaar accessoire in de keuken. Nog een keer de knop uit en aan maar het bleef donker.

P riep vanuit de gang, "de stroom is er af", en inderdaad, de stroom was er af, de koelkast donker, het Internet weg en de wasmachine op stil.
Meestal krijgen wij een berichtje, een wit briefje in de bus met datum en uren dat de stroom weg zal zijn in verband met onderhoud. En meestal duurt dit van 9-15 uur!
We hadden nu geen briefje, maar dat zegt niet alles, soms worden wij vergeten omdat wij niet aan de straat liggen. P pakte zijn mobiele om MM te bellen voor informatie, want als wij iets niet weten, weten zij het meestal wel.
Geen netwerk, ook geen mobiele telefonie dus en vaste telefonie hebben we niet.

Het is raar, opeens had ik veel meer zin in koffie dan normaal en opeens was het zonder Internet zitten nog erger dan anders.

Ik sprak mezelf toe dat ik mij niet zo moest aanstellen, de belangrijkste mailtjes van vandaag had ik al lang verstuurd en ik pakte een pannetje om water op te zetten voor de vieze oploskoffie die voor noodgevallen toch best goed te drinken is.

Ik schonk de mok vol en hoorde opeens de wasmachine!
Wonderen gebeuren, al met al maar 1 uurtje zonder stroom gezeten en zelfs het Internet functioneerde meteen weer, dat over het algemeen hier in het dorp minimaal 3 uur achterloopt op de "gewone" stroom.

Gisteren waren we voor de eerste keer bij vrienden op bezoek op een uur rij afstand. De route was leuk vooral op de heenweg. Terug krijg ik altijd een beetje heimwee naar Budapest, waar de terugreis met bus en tram bijna nooit langer dan een half uurtje duurt en waar ik ook gewoon gezellig en lekker mee kan doen met wijn en/of palinka, maar dat is nou eenmaal zoals het is.
De tijd vloog, het plekje was prachtig, het huis idem en de inrichting zo mooi en zo passend bij wat ik mooi vind, dat ik bewonderend en genietend door het huis liep.
FD waren mee en ook zij genoten, D sloopte 3 speeltjes van de huishond, maar alles mocht en het grasveld kleurde wit van de vulling van ballen en beestjes.

's Avonds vertelden we alles aan Coco die thuisgebleven was.
Morgen gaan we naar de dierenarts met CFD voor de jaarlijkse inentingen, wat ik erger vind dan zij.

En aangezien er nu nog steeds stroom is.......zal ik nu toch maar gaan stofzuigen.

De laatste ruimte.

Er was nog steeds één ruimte in ons huis die niet klaar was. Nou ja, echt klaar zijn we nooit in een huis dat dateert uit 1885, een barstje, een likje verf, noodzakelijk onderhoud is er altijd.
Die ene ruimte is onze badkamer.
Helemaal in het begin was de deur al mooi geschilderd, een paar jaar later vernieuwden we het sanitair en de tegels en op knie- en ooghoogte was alles al prima in orde.
Daarboven niet, de stuc bladderde, de verf daarmee ook en het maakte de ruimte donkerder dan nodig.

Deze week was het eindelijk zo ver. Onze buurman A hielp ons om alles mooi te maken. Wij deden het domme voorwerk, zoals de badkamer leegmaken en alle voorbereiding en A was er voor het vakwerk. A werkt snel, netjes en gedegen en kan lopen met een trap....want nergens in ons huis zijn de plafonds op aanraak afstand.
Een mooie bijkomstigheid, zoals vaker in ons dorp gaat alles met gesloten beurs. Wij deden iets voor A en A doet nu iets voor ons, de dorpse praktische "iedereen doet wat hij kan "economie.

Morgen gaan we de boel weer inpakken en kunnen we ons weer bezighouden met de kleine klusjes van alledag.
Er was meer deze week.
De 30e april zat ik voor de buis, de hele dag! En ik genoot, van 's morgens tot en met de late avond. De rituelen, de pracht en praal, het enthousiasme van de omstanders, de beelden uit NL en de dag erna keek ik nog eens in de kranten of ik niks had gemist.
De 1e mei waren we zoals altijd bij de opening van de Galerie in Nagypall en het was zeer geanimeerd en gezellig. Dit jaar niet geteisterd door buien en storm stonden we te genieten in het zonnetje. De expositie was mooi en afwisselend en het gezelschap aan tafel was leuk.
Hartelijk dank aan F en E van de Galerie in Nagypall die dit voor het zoveelste jaar mogelijk maken!

En vandaag komen mijn moeder en zus aan in H. De boodschappen zijn in huis, er is wat te eten gemaakt en we kijken al uit naar de "reunie" van 4 volwassenen en 6 hondjes!

Scheuren en bladders

De vakman

De trap, voor de plafonds van bijna 4 meter...

En nu weer inruimen, blij met het resultaat.