Omgedraaide rollen

De wekker ging vanmorgen weer eens om 5 uur.
Alsof het gisteren was voegden we ons in dit nieuwe bekende ritme, naar de badkamer, koffie aan, kusjes en aaitjes aan CFD en op pad.
Tegen kwart voor 7 stonden we op een venijnig koud en winderig perron in Szekszard, waar de trein van 6.59 naar Budapest al klaar stond.
We namen afscheid met een kus, zwaaiden nog even door het getinte raam en weg waren we allebei.

De rollen zijn omgedraaid.
P zit in de trein naar de grote stad en ik ben inmiddels weer op de Pastorie bij CFD met een 3e kop koffie.
Toen ik vorig jaar in BP werkte was P ook bezig met een baan. Die dingen duren nogal en toen eindelijk het groene licht voor zijn baan doorkwam, was mijn assignment alweer afgelopen en zat ik hoog en breed weer op het platteland.
Tja, als je niet met onzekerheden kunt omgaan, moet je geen landverhuizer worden, we schikken ons in de situaties die zich voordoen en maken er het beste van. Eén ding is zeker, niks is voor eeuwig, dus ook al is het een tijdje minder of juist meer, veranderingen zijn altijd op komst.
Uiteraard ben ik ook nog bezig met het zoeken naar werk en wie weet zitten we over een tijdje weer samen in de stad en wie weet ook niet.....

BP is als mijn broekzak maar voor P is het een ver verstopt knoopsgat dat nog dicht gestikt zit. Deze week namen we de plattegrond voor ons en tekenden we wat kringetjes en pijltjes. P wilde de dichtstbijzijnde Lidl weten.
Bij alles wat er in de stad is, te koop, te genieten, aan winkels en winkeltjes aan producten uit de hele wereld, is de Lidl zo ongeveer het laatste waar ik aan denk, maar natuurlijk wist ik er wel één dichtbij omdat ik er met de bus was langsgekomen.

Nog zo iets, het openbaar vervoer en P.......opgegroeid met auto's, op zijn 18e rijbewijs mét auto, een studie dichtbij in eigen stad, zijn openbaar vervoer en P geen vrienden.
Er was zelfs een stukje op ons huwelijk, P die uitslag krijgt van bussen.....

Ik ben ervan overtuigd dat over een tijdje P net zo blij is met bussen en trams in BP als ik. Ze komen bijna overal en ze komen altijd en als je er ééntje mist, komt de volgende sneller dan dat de ergernis kan opkomen. Dus zelfs voor verwende reizigers is het optimaal.

P mag gebruik maken van het appartement waar ik de laatste maanden ook zat, van de vriendin die tijdelijk niet in H is. Dat is echt geweldig en geweldig gastvrij. P mag zelfs de prachtfiets gebruiken die veilig in de study staat en in zijn bagage zit dan ook een super stevig en dik hangslot met mega ketting.
Gelukkig zijn we allemaal anders, ik zie mezelf nog niet de 4, weliswaar comfortabele, trappen op en af lopen in mijn nette werk kleding met de fiets tegen me aan, een slot van een kilo om mijn nek en dan via de Lidl terug met een tas aan het stuur, rakelings gepasseerd worden door de brede trolleybus die ook tot de mogelijkheden zou behoren, warm, droog, en snel.

Ik ben super benieuwd, in gedachten ben ik in de stad, ik zie P lopen van het station naar het huis, het bakkertje ter linkerzijde, die ook de heerlijke Cserpes yoghurt verkoopt. De Rus op de hoek met de afhaalmaaltijden, de kleine kruideniertjes, het geluid van sirenes en optrekkende auto's.
Het huis heeft storingsvrij internet en ik hoop snel een foto in de mail te zien.

Op de terugweg stond de zon alweer hoger en het belooft een mooie dag te worden. Ik ga dorpse dingen doen, ik ben minder van de moestuin en bovendien voor mijn paprika-, sla- en tomaatbehoefte is een bezoekje aan de markt voldoende, mijn dorpse dingen zullen meer van huis en haard zijn. Ik ben bezig met het opruimen van kasten. Ideaal, de hersenen kunnen doen wat ze willen en reizen van stad naar stad en werelddeel naar werelddeel terwijl de handen schikken en vouwen en terugleggen.
En aan het eind liggen er nettere stapels dan er lagen en als ik geluk heb is er een plankje leeg.

En verder loopt er een hondje in mijn hoofd. Kwam ik net tegen, schichtig en zoekend midden op straat. Ik nam de afslag naar ons dorp en zag in mijn spiegel de hond achter mij aan rennen. De hersens reden door maar mijn voet stond al lang op de rem en ik stapte uit. Ik probeerde de hond te lokken maar het lukte niet, bang voor mensen, mensen die zo vaak kwaad in de zin hebben. Zenuwachtig liep het hondje rondjes.
Ik sprak hem toe, vertelde hem dat ik brokjes bij me had en hem graag wilde uitnodigen. Het hondje durfde het niet aan. Ik zei tegen hem dat ik alle brokjes in de berm zou leggen, ver genoeg van het wegdek, dat ik weer in de auto zou stappen en weg zou rijden en dat hij dan rustig kon eten.

Zo geschiedde, ik reed weg als een slak en zag met een knoop in mijn buik het hondje eten.