Stations

Ik heb wel wat met stations, vooral met treinstations.
De drukste vind ik het mooist. De wirwar aan mensen die met elkaar gemeen hebben dat ze op pad zijn, of net terug komen van op pad. Mensen die geoefend hun weg weten en mensen die met de dood in hun ogen op borden kijken maar niks zien, mensen om hen heen aanklampen waar het juiste perron is, waar het kaartjes kantoor.
Mensen van elke dag met kleine tasjes met proviand en laptop en mensen met grote koffers, op vakantie, op weg naar nog verder in de wereld.

Ontmoetingen, afhalen, partners, kinderen en kleinkinderen. Afscheid scenes van net verliefden of van grijze tachtigers en negentigers voor wie elk vertrek het laatste kan zijn, en zo zien die afscheidsscènes er dan ook uit.

De drukke stations lijken wel op elkaar, nooit qua gebouw natuurlijk, maar de menigte om je heen, de geluiden, de omroepinstallaties, de aankomende en vertrekkende treinen, of je nou in Budapest, Bangkok of Brussel bent, de dynamiek is overal hetzelfde.

Zaterdagmorgen was ik op station Dombovár. Tegenwoordig ben ik zelf niet meer de reiziger maar de ophaler en wegbrenger en voor de verbinding deze zaterdag was Dombovár de beste plek.
Ik was er nog nooit geweest en had even op Internet gekeken waar dat station dan wel zou moeten zijn want tijdens de ritjes door deze plaats had ik het nooit gezien.

Buiten het centrum, iets verder dan het ziekenhuis ligt het emplacement en het was groter dan ik dacht. Als ophaler hoef je niks behalve wachten en dus had ik alle tijd om weg te dromen en bij het kleine handjevol reizigers te verzinnen wat ze zouden gaan ondernemen.

Zoals wel vaker hier in Hongarije moest ik aan oma denken.
Oma had een nicht in Dombovár en als oma 1x in de 2 jaar naar "huis" ging, naar Budapest dus, ging ze ook altijd een paar dagen logeren bij deze nicht.
Dat was wel een reis, oma deed er lang over en wij vroegen natuurlijk naar hoe het was. Oma zei nooit lelijke dingen over Hongarije en over Dombovár zei ze dat het een echt provincie stadje was.....

Nu ik het ken vind ik dat nogal een understatement, maar nogmaals, oma was altijd positief. Ze werd  opgehaald van het station en toen ze ouder werd zei ze wel dat het uit- en instappen in Dombovár wel moeilijk was want er waren geen echte perrons, je moest als het ware in de trein klimmen.
Als kind konden we ons daar lastig iets bij voorstellen, maar nu we de provinciale en lokale stationnetjes leren kennen, snappen we het helemaal.....

Dat wachten op zaterdagmorgen was dus alleen al leuk omdat ik wist dat oma op dezelfde plek heeft gelopen, gewacht en liefdevol is verwelkomd door haar familie.
En verder vond ik het ook nog eens een mooi station. Echt zo'n bouwwerk waar je ook meteen de functie van af ziet. En goed onderhouden of misschien wel net opgeknapt. Goed in de verf en gebruik gemaakt van dat typische Hongaarse kleurtje groen, fijne bankjes in zon en schaduw en de veranda nog voorzien van potten met kleurige hanggeraniums.

Om het wachten nog wat te veraangenamen kocht ik een flesje water, het café zat vol, met reizigers die bierelierden dat het een lieve lust was. De man achter de balie probeerde mijn schroefdop met een flesopener te verwijderen, zag wat hij deed en zei dat hij in de war was omdat hij eigenlijk alleen bier verkocht....en het was nog ruim voor 10 uur.

Terug naar mijn bankje zag ik dat er inmiddels wel perrons gebouwd zijn en dat de reis voor oma nu wat gerieflijker zou zijn geweest, en ook korter, want vanuit Budapest ben je er nu in dik 2 uur.

En vanmorgen om iets over 6 stonden we weer op een heel ander station. Zo eentje met hoge instap, zo eentje waar je geen kaartjes kunt kopen en waar de trein precies 1 minuutje stopt, wat natuurlijk ook genoeg is voor de 3 reizigers die instapten.
En toch, als de rails begint te trillen, de trein in de verte aankomt en tenslotte binnen dendert, is ook dat plekje tussen de moestuintjes, waar als het donker is, je zo voorbij zou rijden, bijna net zo dynamisch als de grote stad.
Voor eventjes dan want toen ik terugreed was er weer de volledige rust van het platteland met de tractor die voor me reed en de varkens in de modder.

Zaterdag was het wel wat warmer dan op dit plaatje

Het station van de spoorkant

Groter dan ik dacht

Vroeger nog leuker!

Warm kaarslicht

Gisteravond om 21.40 kapte de stroom er mee.
Ik zat net een spannende Tatort te kijken, de ontknoping was gelukkig net geweest en ik zat klaar voor de aftiteling toen het donker werd.

Normaal zijn we er op verdacht, krijgen we wel een waarschuwing in de vorm van een zware regenbui, een storm of een onweer, maar nu was het warm en rustig.
En vaker is het eerst een beetje flikkeren, net genoeg om te reageren, maar nu was het plotseling donker.

In de stad is het nooit donker maar hier wel en als de maan er niet was geweest, die een beetje naar binnen scheen, had ik echt niks kunnen zien.
Met de maan en op de tast liep ik door de lange gang naar de slaapkamer waar mijn zaklantaarn ligt. In mijn hoofd was gelukkig alles wel voorbereid. Met de zaklamp naar de side table waar lucifers, waxinelichtjes en kaarsen liggen.

En het was al zo warm en dat werd op deze manier alleen maar erger. Ik scheen in 3 paar hondenoogjes die even buiten wilden kijken. Internet is natuurlijk ook meteen dood maar de mobiele deed het nog dus belde ik P in de stad die een echte praktische mannenopmerking plaatste die voor mij natuurlijk niet passend was, nou ga dan maar naar bed....Vóór 10 uur, op zo'n warme avond, net alle lichtjes geregeld en dan naar bed......
C&F waren inmiddels weer binnen en keken mij vragend aan, wat hier de grap van was, wanneer de lampen weer gewoon aangingen en dat het er zo niet koeler op werd.

Een dik half uur later, opeens hevig geblaf van Daksi in de tuin, zo te horen bij het hek. Indachtig de Tatort van net bedacht ik wat scenario's die daar zouden kunnen spelen, maar als de hondjes in het spel zijn ben ik zelf de regisseur, dus met de zaklantaarn naar buiten.
Natuurlijk was er niks, tenminste niks van onraad en ik riep D naar binnen.

Weer een dik half uur later was er weer stroom. Voor de zekerheid liet ik de kaarsen nog even aan, checkte het Internet dat helaas nog niet functioneerde en keek nog even TV.

Weer wat geleerd, die waxinelichtjes zijn praktisch en makkelijk, maar die kaarsen geven toch echt veel meer licht, voor dit doel dus meer kaarsen in huis halen. En dat Internet, dat was nog even afzien, vanmorgen om 8.30 pas weer verbinding. Ik wist het al, maar daar kan ik echt niet zonder!

En nu ga ik gulyás koken, met het kalf van de overkant en lekkere verse spullen, een beetje warm misschien, maar wel lekker.

Met de flits lijkt het nog best licht, was het niet....

Leuk al die kaarsen voor in de winter, nu wel erg warm

Die looproute ook verlicht.

Technisch of slim?

Zoals bij zo velen zijn er in de loop van de tijd ook bij ons mannen- en vrouwendingen ontstaan.
Ook bij ons, zelfs bij ons zou ik willen zeggen, want gelukkig is P geen standaard man en ben ik geen standaard vrouw, we mixen meestal alles gezellig door elkaar.
P doet bijvoorbeeld de spinnen en de muizen en natuurlijk de container, maar de stofzuigerij, alles met de laptop, behalve belastingformulieren, en de gewone boodschappen zijn meestal voor mij.

Nu tijdelijk alles voor mij is merk je pas hoe automatisch die rare rollen er in sluipen. Wel goed dat het nu even anders moet.
Gisteravond laat stopte de lamp in de badkamer er mee. Dat gebeurt natuurlijk altijd bij het laatste tandenpoetsen van de dag.....boven de spiegel is er nog een lamp dus alles kon doorgaan.
Niet uitstellen tot morgen wat je vandaag.....enzovoort enzovoort en blijmoedig liep ik naar de spajz waar een doos met lampen ligt. Ik pakte een losse en één nog in de verpakking. Beide van die vreselijk lelijke zuinigheidsmonsters, maar ja, de gloeiers zijn uit en aan de LEDS zijn we nog niet  toe.
Omdat alles hier zo hoog is stond ik te stuntelen maar kreeg uitgestrekt de losse lamp er net in, hij deed het. Eventjes dan want na 10 seconden was het weer voorbij.
Lamp er weer uit en ik bekeek hem eens goed, dat rode oog aan de zijkant, dat zou weleens een licht/donker oog kunnen zijn en aangezien de lamp boven de spiegel brandde.....logisch, de foute lamp.
De verpakking open en de nieuwe lamp er in, 1 seconde licht en toen weer op zwart. En toen was mijn technisch inzicht even op en dacht ik aan bedrading, losse contactjes, draadbreuken maar besloot dat dit wel tot morgen kon wachten.
Vanmorgen de nieuwe ronde. Eerst maar een stoel gepakt zodat ik er bij kon, overal gekeken en gevoeld, nog een keer de lamp er in en niks. Ik liep naar de spajz en haalde uit de voorraad nog een nieuwe lamp want wie zegt dat alles wat je koopt meteen goed is. Ik draaide en er was licht en ik zag dat het goed was.
De kapotte nieuwe lamp heb ik wel bewaard want teruggaan met waren om je geld retour te krijgen behoort hier meestal tot de mannendingen....

Ik ging stofzuigen en zoog gewoon de spinnen op, niet lief en misschien niet vrouwelijk maar wel afdoende. Ik heb geen enkel bewijs gezien voor aanwezigheid van muizen, maar ook dat zou ik wel kunnen oplossen, weliswaar met een brok in mijn keel.

Daarna was het gras aan de beurt. In tegenstelling tot de afgelopen weken kreeg ik het ding niet aan de praat. Benzine leiding open, gashendel naar boven, dan een beetje pielen aan een palletje, dat typisch is voor onze motormaaier, en dan kan hij worden aangetrokken.
Ik trok en ik trok. Ik ben best sterk en ik trok hard.
Na een stuk of 8 x liep ik naar binnen, woorden van 3 en 5 letters roepend, hardop deze keer. Na een half uur, herhaling, weer 8x harde rukken maar alleen een suffe ronk die weer stopte. Weer naar binnen, glas water, woorden die niet horen in een pastorie met knuffelen van CFD erbij omdat zij niet moeten denken dat ik boos ben op hen!

Misschien ben ik niet super technisch maar ik houd niet van opgeven en dat gras groeit er niet minder om dus ik besloot voor een derde keer.
En warempel het ding sprong aan en ik kon de rondes gaan lopen.
En nu is bijna alles kort, bijna alles, want bij de zij tuin begon het haperen, het stotteren en kapte het apparaat er weer mee. Alsof ik nooit anders doe draaide ik de dop van de tank open en zag een bodem.

Er staan meerdere tankjes in onze schuren, voor de motorzaag, de bosmaaier en voor deze grasmaaier en elk tankje bevat een ander mengseltje. Voordat ik nou het verkeerde tankje pak, eerst maar even ruggespraak via de mail en dan morgen weer verder.
Nu nog even genieten van het madeliefjesvloerkleed. En van de meggyes, de zure kersen onderweg!

Ja, die doet het weer....niks echts stuk

Gelukkig, de vrouw is niet meer boos, maar wij zijn van het gras gevlucht.

Madeliefjestapijt

De beloning, zurig en sappig en lekker.

Waxinelichtjes

Het weer is deze week onstuimig. De laatste 2 weken was het vooral donker en regenachtig, tenminste hier op het platteland. In Budapest was het zonnig, maar daar waren weer heel andere problemen.
De Donau ligt hier ver vandaan en wij zitten hoog en droog. Het piepkleine stroompje dat door ons dorp loopt is rustig en blijft binnen haar kades. Slechts 1x hebben we meegemaakt dat dit stroompje ontspoorde, de hellingen opklom en de straten aan weerszijden overspoelde.

Onstuimig dus. Eergisteren had de zon zich nog niet laten zien en in de studeerkamer brandde het licht al sinds het opstaan. De lucht trok dicht, het leek wel avond en de buitenlampen sprongen aan.
Na een paar minuten barstte de bui los, dikke regendruppels, een stormachtige wind en luid onweer.
Zo midden op de dag is het eigenlijk best mooi, dat geweld van het weer en ik stond te genieten bij de voordeur.
De regen wijzigde opeens van koers, het regende naar binnen en als een haas sloot ik de ramen van de slaapkamer en ging de vloer dweilen.

De waxinelichtjes en de zaklantaarn lagen binnen handbereik maar tegen alle verwachting in, haperde de stroom slechts een paar seconden.
En na een paar uur scheen de zon, de bomen lekten en ik zag het gras groeien.

Gisteren een herhaling van zetten, zonder het onweer deze keer en de waxinelichtjes nog onaangeroerd.
En overmorgen....overmorgen schijnt het 30 graden te worden....

Donker als de avond

Droog onder de kersen richting buitenlampen

Takken zwiepten...

Bakken met MAX

Op elke zender is wel een kookprogramma en naar de meeste kijk ik niet. Ik vind het reuze knap wat de kandidaten presteren, maar vaak erger ik me aan de topkoks die zichzelf vooral top vinden in plaats van kok, en al die reclame tussendoor.....

Ik had al gehoord dat er een nieuw programma zou komen, Heel Holland bakt, bij omroep MAX en dus geen reclame. Gepikt van de Engelsen, maar blijkbaar goed gepikt.
Kortom ik ging kijken.

En het was leuk, het was inspirerend, leerzaam en ik had grote bewondering voor de thuisbakkers, uit de zorg, uit commerciële hoek, allerlei achtergronden.
En nu weet ik bijvoorbeeld wat Madeleines zijn, je kunt je leven voorstellen zonder, maar nu ik het weet is het toch completer, ook al zal ik ze waarschijnlijk nooit bakken.

De eerste opdracht was een tulband. Nou, dat heb ik ook weleens gedaan, maar de tulbanden die ik daar zag verschijnen, dat waren wel hele speciale, messcherp uit de vorm, prachtige vullingen en bedekkingen zoals lemon curd.
P kwam vrijdagavond weer thuis en ik besloot tot een tulband. Een half vanille, half choco tulband. Ik pakte de nieuwe siliconen tulbandvorm en maakte hem gereed.
We hebben een siliconen cakevorm en die bevalt zo goed dat ik de tulbandvorm ooit kreeg van P.

Zo mooi als op TV is hij niet geworden, maar ik was toch alleszins tevreden en de smaak was uitstekend. En aanstaande woensdag is er weer een aflevering, wie weet.......
Voor bakliefhebbers die het hebben gemist, er is zelfs een eigen website, www.heelhollandbakt.nl met heerlijke recepten!

Toch niet onverdienstelijk en hij smaakte heerlijk.

Allemaal op zondag

Gisteren reed ik naar Bonyhad voor wat boodschappen. Het is niet mijn gewoonte om dat op zondag te doen. Ik had het willen combineren met een terrasje pakken en elke dag stelde ik dat uit omdat het veel te koud is voor terrassen. Maar gisteren was de melk van Coco op en dat is toch echt reden om te gaan....gelukkig kan het hier gewoon op zondag, de supermarkten zijn open.

Onderweg in Aparhant zag ik bedrijvigheid. Voor enkele huizen stonden tafeltjes opgesteld. Tafeltjes met veel bloemen, kandelaars en hier en daar een beeldje van Maria. Ook op de stoep en de straat lagen bloemblaadjes. Ik repeteerde in mijn hoofd de Katholieke feestdagen maar nu Pinksteren is geweest kon ik niks verzinnen.
In Bonyhad aangekomen hetzelfde tafereel maar nog bedrijviger. Veel mensen op straat, netjes gekleed voor een mis, nog meer tafeltjes en nog meer bloemen.
Zelfs een politiewagen die een stukje straat afzette. Voor de kerk een menigte.....
Het moest een feestdag zijn dat was duidelijk.

Thuis met de boodschappen keek ik op Internet en ik ben er uit.
Het was Sacramentsdag. Officieel is dat de 2e donderdag na Pinksteren, maar in heel veel landen, waaronder dus blijkbaar H, wordt dit dan de zondag gevierd, de zondag na de 2e donderdag na Pinksteren.
En wat er wordt gevierd heb ik gelezen op Wikipedia.

Op dit feest wordt gevierd dat Jezus Christus Zichzelf onder de gedaante van brood en wijn aan de gelovigen wil geven als voedsel en voortdurend onder de mensen wil blijven door middel van zijn waarachtige tegenwoordigheid (Sua realis praesentia) in de geconsacreerde offergaven. De eerbied die in de Katholieke Kerk voor de geconsacreerde heilige Hostie bestaat, wordt op deze feestdag tot uitdrukking gebracht.

Nooit geweten, zelfs niet na al mijn Katholieke scholen met Godsdienstlessen. En eerlijk gezegd is het ook de eerste keer dat ik er weet van heb in H. Waarschijnlijk net toevallig steeds thuis op de Pastorie geweest en niks gemerkt, in ons dorp deed niemand er aan mee......
Nooit geweten, terwijl het blijkbaar een belangrijke feestdag is, met processies, alles er op en er aan en in veel landen zelfs een vrije dag.

Ook in mijn tuin liggen bloemblaadjes, rozen, geraniums. Veel bloemblaadjes maar ook onrijpe kersen, takken, allemaal gesneuveld in de buien, de regen, hagelbuien vergezeld door hevige windvlagen! En ook vandaag is de dag donker en vlagerig begonnen.
De boodschappen binnen, fruit en kruiden in de tuin, en weer wat geleerd over de Sacramentsdag. De week kan goed beginnen!

Plukken met Flicka

Lang geleden toen wij de moestuin aanlegden hebben wij in onze wijsheid besloten dat er een hek omheen moest. Acaciapalen met kippengaas, wel doorzichtig maar afdoende.
Dat idee werd ons ingegeven door Max, onze lieve hond die tot 2006 onze H plannen mocht meemaken en de eerste keer dat we hier vakantie vierden een mooi exemplaar draaide op de pastinaken die net klaar waren om geoogst te worden.

De pastinaken, nog geplant door de vorige bewoners, die hun leuke hond Bessie aan een korte ketting hielden en geen hek om de moestuin hadden.
Als moderne altijd drukke Nederlanders met voorliefde voor de Aziatische keuken, door anderen bereid, wisten we niet zo goed raad met pastinaken, we lachten om Max, kookten pastinaken gulyás en gaven de rest weg.

Bessie konden we bij het huis krijgen, zo diep zat de liefde, maar gelukkig mocht ze bij Schapen Jannie gaan wonen aan de overkant en kon ze daar los meelopen met de blatende menigte.

Er kwam dus een hek. En dat hek had natuurlijk een groot psychologisch nadeel voor CFD. Hoe meer ze er niet in mochten hoe meer ze dat wel wilden......en wij hielden onszelf voor dat het toch zinnig was, wij spuiten geen rotzooi in de tuin en willen de kruiden en het fruit zo bij het langslopen kunnen plukken en opeten....
Coco laat het tamelijk onverschillig, Flicka loopt zenuwachtig langs het gaas en Daksi gaat geduldig liggen wachten bij de poort.

Gisteren ging ik aardbeien plukken. De aardbeien zijn ooit begonnen als net en overzichtelijk rijtje maar hebben inmiddels gewoekerd. Het rijtje is een dikke rij geworden met kruispunten in alle richtingen, tot aan de druiven, door de rozen richting de appelbomen.
Ik liep de tuin in, Flicka glipte mee en ik liet het maar zo, gezellig samen met haar de moestuin in. We kletsten wat over het kniehoge onkruid dat ik goed kan laten staan, over de salie die het zo goed doet, de frambozenstruiken die al zo groot worden en over de bomen die zwaar worden van alle appels en peren. En zo kwamen we bij de aardbeien. Ik proefde en ze waren weer heerlijk en daarna liet ik Flicka proeven.

Het bakje kwam langzaam vol. Langzaam, 1 aardbei in het bakje, 1 in mijn mond en 1 in het bekje van Flicka en deze volgorde een aantal keer achter elkaar of misschien ook wel een andere volgorde....in ieder geval hadden F en ik plezier en kwam het bakje toch nog vol.
Coco loeide aan de andere kant van het hek waar ik bleef, Daksi zat netjes te wachten bij de poort en Flicka volgde mij op de voet met om de paar meter een nieuwe aardbei.

Dat was allemaal gisteren, maar vandaag zou ik alles kunnen herhalen, de aardbeien zijn in grote getale en diegenen die gisteren nog niet goed waren zijn het vandaag wel.
Het is nat en zompig in de tuin, voor mooi weer moeten we naar Scandinavië op het moment, maar de aardbeien zijn er niet minder rood door.

Misschien zouden we het hek, dat jaren goede dienst heeft gedaan kunnen afbreken.....maar iets in mij zegt dat dit niet zo'n eigenmachtige actie van mij kan zijn zoals het schuiven met de meubels....