Dat idee werd ons ingegeven door Max, onze lieve hond die tot 2006 onze H plannen mocht meemaken en de eerste keer dat we hier vakantie vierden een mooi exemplaar draaide op de pastinaken die net klaar waren om geoogst te worden.
De pastinaken, nog geplant door de vorige bewoners, die hun leuke hond Bessie aan een korte ketting hielden en geen hek om de moestuin hadden.
Als moderne altijd drukke Nederlanders met voorliefde voor de Aziatische keuken, door anderen bereid, wisten we niet zo goed raad met pastinaken, we lachten om Max, kookten pastinaken gulyás en gaven de rest weg.
Bessie konden we bij het huis krijgen, zo diep zat de liefde, maar gelukkig mocht ze bij Schapen Jannie gaan wonen aan de overkant en kon ze daar los meelopen met de blatende menigte.
Er kwam dus een hek. En dat hek had natuurlijk een groot psychologisch nadeel voor CFD. Hoe meer ze er niet in mochten hoe meer ze dat wel wilden......en wij hielden onszelf voor dat het toch zinnig was, wij spuiten geen rotzooi in de tuin en willen de kruiden en het fruit zo bij het langslopen kunnen plukken en opeten....
Coco laat het tamelijk onverschillig, Flicka loopt zenuwachtig langs het gaas en Daksi gaat geduldig liggen wachten bij de poort.
Gisteren ging ik aardbeien plukken. De aardbeien zijn ooit begonnen als net en overzichtelijk rijtje maar hebben inmiddels gewoekerd. Het rijtje is een dikke rij geworden met kruispunten in alle richtingen, tot aan de druiven, door de rozen richting de appelbomen.
Ik liep de tuin in, Flicka glipte mee en ik liet het maar zo, gezellig samen met haar de moestuin in. We kletsten wat over het kniehoge onkruid dat ik goed kan laten staan, over de salie die het zo goed doet, de frambozenstruiken die al zo groot worden en over de bomen die zwaar worden van alle appels en peren. En zo kwamen we bij de aardbeien. Ik proefde en ze waren weer heerlijk en daarna liet ik Flicka proeven.
Het bakje kwam langzaam vol. Langzaam, 1 aardbei in het bakje, 1 in mijn mond en 1 in het bekje van Flicka en deze volgorde een aantal keer achter elkaar of misschien ook wel een andere volgorde....in ieder geval hadden F en ik plezier en kwam het bakje toch nog vol.
Coco loeide aan de andere kant van het hek waar ik bleef, Daksi zat netjes te wachten bij de poort en Flicka volgde mij op de voet met om de paar meter een nieuwe aardbei.
Dat was allemaal gisteren, maar vandaag zou ik alles kunnen herhalen, de aardbeien zijn in grote getale en diegenen die gisteren nog niet goed waren zijn het vandaag wel.
Het is nat en zompig in de tuin, voor mooi weer moeten we naar Scandinavië op het moment, maar de aardbeien zijn er niet minder rood door.
Misschien zouden we het hek, dat jaren goede dienst heeft gedaan kunnen afbreken.....maar iets in mij zegt dat dit niet zo'n eigenmachtige actie van mij kan zijn zoals het schuiven met de meubels....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten