Kip, het lekkerste stukje vlees. KIP!!

Toen P een praatje maakte over het hek met buurvrouw M werd het al groots aangekondigd. Er zouden kippen komen. Geen kippen voor in het hok maar kippen voor in de pan. Ze zouden levend worden aangeleverd, voor maar 350 forint per kilo, en de rest zou natuurlijk op het erf plaatsvinden.
Het erf werd ook al in gereedheid gebracht. Tafeltjes met plastic kleedjes of zonder. Grote pannen en emmers om heet water in te doen en de kippen te wassen.

Buurvrouw M had de regie maar werd uiteraard bijgestaan. En niet in het minst door haar moeder, Zsofianéni, inmiddels aan de laatste weken van haar 89-ste levensjaar bezig. Pas sinds deze winter is haar leeftijd haar aan te zien. Op de laatste begrafenis schrokken we van haar witte, ingevallen gezicht. Binnenkort hopen we getuige te mogen zijn van haar 90-ste verjaardag, die in ieder geval niet zonder Palinka voorbij zal gaan, het lijfdrankje van Zsofianéni!

Terug naar de kippen.
P zou natuurlijk foto's maken van deze gebeurtenis en hield het erf onder ons goed in de gaten. Over het algemeen gaat niets hier ongemerkt voorbij. Een vreemde auto, een geluid anders dan anders of stemmen die ver klinken en soms zelfs letterlijk te verstaan zijn. En toch was de kippenslacht bijna anoniem begonnen, waarschijnlijk hadden de beestjes zich geschikt in hun lot en was het kabaal minimaal. De start van de slacht staat dus niet op beeld. P was er niet heel rouwig om, dit was ook weer zo'n slacht met het mes op de keel en daarna het opvangen van al het kippenbloed voor verdere verwerking.

Het team werkte gestroomlijnd, honderdvijftig jaren ervaring bij elkaar, snelle handen, rappe monden en een fantastische stemming. Het groepje mensen voerde een soort ballet op klein podium uit, omgeven door 4 hondjes en katten uit alle hoeken.
We weten niet precies wat er allemaal gemaakt gaat worden van de kip, maar de mogelijkheden zijn natuurlijk bijna onuitputtelijk. Wat er zeker op tafel komt.....de kippenvoetjes want zoals bij veel H zijn die voetjes ook bij buurvrouw M een delicatesse!

Buurvrouw M met heet water

Onder dierlijke belangstelling

Zsofianéni

Lekker die voetjes....

Uiteraard, tijd voor een Palinka!

en nog eentje.....

De siliconenspuit

De afgelopen week woonden we weer een begrafenis bij. De dood kwam niet geheel onverwacht, als een dief in de nacht was de oude stoere man gesloopt. Ik zie hem nog zo lopen, zoveel mogelijk rechtop, kop in de wind, met een stok en een mank been, maar zo krachtig als een reus.
Ik zie hem ook nog zo rijden, in het voertuig dat Rolls Royce werd genoemd, een motor met een bakje erachter om het extra stuk land tegenover ons te gaan bewerken, trouw elke dag.
P heeft er een keer een slacht bijgewoond, we zwaaiden altijd naar hem en ik deed af en toe een poging om hem een lift te geven als ik hem passeerde met zijn boodschappentas, maar dan zwaaide hij met z'n stok en zei dat lopen goed was voor het been.

Het proces van slopen was kort en hevig. In het najaar ingezet en deze winter afgemaakt zodat de Lente voor hem te laat kwam.
Toen afgelopen week de kerkklokken zongen op een tijdstip buiten de normale routine, wisten we ook hoe laat het was.

Vanaf zo'n eerste klok melding gaat het snel hier in het dorp. De verhalen over het sterven doen de ronde, niet allemaal even nauwkeurig of op waarheid berustend, maar in ieder geval leeft de dode.
Langs onze tuin wordt het drukker dan anders. Iedereen weet dat er een begrafenis aankomt en iedereen weet dat dan de andere graven ook extra mooi moeten zijn. Er wordt geschoffeld, gewied en er komen extra bloemetjes of plantjes.
Het luiden van de klokken is ook een verhaal apart. De riedel is veel langer dan normaal en ook elke keer anders. Met onze Hollandse geest vermoeden wij een prijslijst met daarachter het aantal minuten dat de riedel gaat duren. Of dit zo is zijn we nog niet achter, wat we al wel weten is dat er mannen- en vrouwenriedels bestaan.

De weduwe had via M en M laten weten dat ze het wel fijn zou vinden als P foto's zou maken van de begrafenis. Natuurlijk wil P dat doen, maar het voelt niet fijn. Verdriet van anderen op beeld zetten, met een camera voor je neus, liefst inzoomend om zo veel mogelijk herinnering vast te leggen. We gingen al iets eerder om in ieder geval de kist op het gemakje te fotograferen.

Ik heb al vaker geschreven over begrafenissen hier. Ze vinden bijna terloops plaats. Iedereen is bezig met zijn dingen van alledag. De klokken luiden, het werk wordt even neergelegd. De zwarte broek en rok komen tevoorschijn, even een natte kam door het haar en lopend naar de kerk en het kerkhof. Gemeend is het wel. Verdriet is verdriet en aandacht is aandacht. De aandacht hier is puur, niet gehinderd door protserigheid of opschepperij of kijk mij eens aanwezig zijn.

P deed het netjes en probeerde zo min mogelijk op te vallen. Ik keek rond en luisterde. De honden blaften gewoon hun dagelijkse blaffen en net voor het wegdragen van de kist naar het graf kwam luid en duidelijk de riedel van de groenteman naar boven waaien, die zijn paprika, tomaten en wortels door de microfoon aanprees. Niemand schijnt zich daar aan te storen. Ik zou wel voor een bord aan het begin van het dorp zijn dat opengeklapt wordt als er een begrafenis is, zodat de wagens weten dat ze even moeten wachten, een half uurtje maar, totdat iedereen weer op zijn eigen plekje is.

Hier in het dorp zijn de begrafenissen compleet. Het graf dat openligt wordt gevuld met de kist en dan ook echt dichtgemaakt waar iedereen bij is. De mannen van de begrafenisonderneming hebben een bestelauto bij zich en iedereen kan zien wat daar in zit. De wagen is ingedeeld in vakken door middel van OSB platen en in elke vak zitten andere benodigheden.
Deze keer zag ik weer wat nieuws, of liever gezegd, iets dat me nog niet eerder was opgevallen omdat wij nooit vooraan staan. De deksel was op het graf gelegd, de bloemen netjes gedrapeerd en daar kwam uit 1 van de vakken een siliconenspuit, waarmee de randen van het deksel en het graf netjes werden dichtgekit, tot en met het afstrijken van het overtollige kit met een vochtige vinger.

Toen het klaar was, liepen de dorpelingen weer naar hun werkzaamheden en werd de kleding weer verruild voor de overal en de luchtige bloesjes. Het betonnen pad dat langs onze tuin loopt was voor even zwart gekleurd. De bestelauto werd gestart en in z'n achteruit reed de wagen naar het zijportaal van de kerk, om zo praktisch mogelijk de spullen weer in te laden. Allemaal van die dingen die eigenlijk heel normaal zijn, maar die je in NL nooit zo meekrijgt.
Na 25 minuten was het leven weer zoals gebruikelijk.

We waren geen goede vrienden, alleen bekenden, maar we zullen de man met zijn zwaaiende wandelstok missen in het dorpsbeeld.

Zware baksels

Ik had niet kunnen denken dat mijn laatste blog over griesmeelpudding zo veel reacties zou opleveren. Griesmeelpudding leeft! Bij jong en ouder, het is blijkbaar iets dat de tijd trotseert en in die reacties heb ik zelfs meer voor- dan tegenstanders gevonden. Griesmeelpudding leeft en is nog hip ook!

Aangemoedigd waren deze week 2 andere gerechten aan de beurt. De alombekende cake van P met hazelnoten en een Hongaars kwarkbrood dat nu, met Pasen in aantocht, een logische keuze is. Ik combineer het met H les. Na zware onderwerpen als ambitie, HR issues, loopbaanbegeleiding en -planning, was nu de keuken aan de beurt. Termen voor roeren, afgieten, klutsen. Deegroller, mixer, garde, ik kwam er altijd wel uit maar met de juiste termen is het leuker. Bovendien is het om een recept te lezen ook handig als je weet welke werkwoordsvormen H gebruiken in recepten, een andere dan wij in het Nederlands.
Ik kocht 2 mooie kookbladen, Magyar Konyha en Good Food met mooie plaatjes van aantrekkelijke gerechten, vergelijkbaar met de Delicious in de NL schappen. Het kwarkbrood was makkelijk, echt voor beginners.

Alles in huis, zonder problemen, want een kwarkbrood is wel iets van het platteland. In het begin leek het goed te gaan, het deeg was weliswaar bijzonder plakkerig maar dat weet ik aan de melk die er in moest. Maar toen begon het euvel. Het deeg wilde maar niet rijzen, de 40 minuten werden er meer, maar er gebeurde niets, ondanks de warme plaats in de zon op de vensterbank.
Het resultaat was een mega zwaar plat brood, beetje de vorm van een plat Turks brood maar dan verre van luchtig. Echt mislukt, totally!

De cake van P lukt eigenlijk altijd, een beproefd recept, behalve dan deze week....de cake bedacht dat het een vers gemaakte brownie ging worden met een vloeibare kern. En nu staat er een cake, die heus wel smaakt, maar wel met een spekkig hart en een te bruin huidje.

Dit was het dus niet deze week. Een verkeerde maan? Ons boze oog, iets stoms gedaan?
Inmiddels via hulplijn M al wel een aantal goede tips gekregen over dat brood en omdat het toch nog geen Pasen is, heb ik nog tijd genoeg voor een herkansing.

Paasweer is het in ieder geval al wel. Dit weekend wordt het 20 graden maar gisteren was het al ruim meer in de zon. De hoofden worden al een beetje bruin en P is begonnen met de moestuin en met het snoeien van de fruitbomen. De zomerbanden zitten er al weer om want we geloven niet meer in de terugkeer van de winter!

Ik zal verdergaan met mijn H huiswerk want als ik het verschil tussen roeren en klutsen niet weet wordt het natuurlijk nooit iets met dat kwarkbrood......en met die andere dingen die ik nog van plan ben.

In de gordijnen

Je schijnt er hele volksstammen mee in de gordijnen te kunnen jagen.
Mij niet. Ik heb er eigenlijk alleen maar goede herinneringen aan.

Griesmeelpudding.

Mijn moeder kookte de pudding vroeger regelmatig. Vooral zo in de nazomer, als wij bij het oude vergane spoorlijntje naar Zwolle bramen konden plukken, zodat er bij de griesmeelpudding ook nog bramensap kwam. Helemaal lekker.
Maar ook op andere momenten was er die pudding. Het werd wel van te voren gepland. Er moet namelijk melk in en dat hadden wij niet standaard in huis, noch mijn moeder, noch mijn zus en ik lusten melk. Voor de pudding werd er dan een liter gekocht die dan gelukkig ook meteen op ging. Een citroen voor een stukje schil er in en koken maar. De griesmeel was wel bij de basis voorraden aanwezig.

Ik stond er altijd met mijn neus bovenop. De melk die aanvankelijk nogal teutte en niks leek te doen. Mijn moeder die me altijd verzekerde nooit weg te lopen want die melk kan verraderlijk snel opkomen en dat deed hij dan ook. Je zag het aankomen, een kleine borrel, de melk die los kwam van de randen van de pan en plotsklaps in grote versnelling omhoog kwam. Ik gooide de griesmeel er in en mijn moeder roerde fanatiek om geen klontjes en geen aanbranderij te krijgen.

De puddingvorm stond dan klaar met water er in, ik mocht dat er uit gooien en dan stond de vorm klaar om het gele mengsel te ontvangen. Een leuke vorm ook. Als je de pudding na een paar uur stortte, dan had je een zogenaamde fruitmand met een druiventros bovenop.

En we aten de pudding met smaak, uit hele mooie puddingschaaltjes met een fruitafbeelding er in. Mijn zus haatte het vel maar ook daarvoor was een oplossing, ons toenmalige hondje Robbie, ook een achtergelaten diertje dat bij ons werd opgenomen, draaide zijn pootje er niet voor om.

Vorige week dacht ik opeens aan die pudding en ik weet niet waarom. Misschien heb ik er onbewust iets van gezien of over gelezen, maar in ieder geval kwam de puddinggeschiedenis terug op mijn netvlies. Gelukkig kan ik mijn moeder er nog gewoon over bellen en dat deed ik dan ook. Ik vroeg het recept en mijn moeder heeft het inmiddels opgeschreven en op de post gedaan, samen met een Hongaars recept voor een notenkoek, omdat we zo veel walnoten van eigen bomen hebben.

Als kind van het mail-tijdperk had ik moeite om te wachten op de brief, die naar verwachting vandaag in de bus kan vallen. Ik speurde op internet en vond ook daar recepten. Griesmeel kopen was niet zo'n issue, alleen de gele, die mijn moeder had, heb ik niet gevonden. Alleen de gewone witte en dat is jammer. Ik liep 3 supermarkten af voor een vanille stokje, maar helaas nincs in alledrie en daarom had ik als alternatief een flesje vanille aroma en vanille suiker op het aanrecht staan.

Het magische moment van de melk was hetzelfde, het roeren ook en na een tijdje in de koelkast had ik dan ook een eigen griesmeelpudding.
In mijn herinnering was hij lekkerder. Kwam het door de magic touch van mijn moeder? Zijn mijn herinneringen gekleurd door de tijd? Ik weet het niet, hoe dan ook smaakte hij wel. Ik heb nog een stukje over want P heeft zich er niet aan gewaagd. Hij heeft niet die mooie herinnering aan deze pudding en mijn verhaal heeft niet overtuigd.

Misschien dat als het échte recept binnenkomt, ik mijn moeders griesmeelpudding kan uitdelen aan liefhebbers. Mooie schaaltjes heb ik in overvloed en deze zomer natuurlijk met frambozen of aardbeien uit eigen tuin!

Kwartier

Het woord kwartier is in het Hongaars negyed. Een makkelijk woord is het, als je kijkt zit het woord négy er in en dat betekent vier. Het woord leerde ik allereerst toen ik leerde klok kijken in het H. Nou ja, kijken doe je natuurlijk in elke taal hetzelfde, maar om te kunnen zeggen hoe laat het is heb je dat woord negyed nodig. En uiteraard zijn er verschillen met het Nederlands. 16.15 noem je in het NL kwart over vier, in het H zeg je, 1 kwartier naar 5 toe. Even weten en je komt altijd op tijd.

Het woord kwartier heeft net als in het NL ook in het H de betekenis van buurt.
In Pécs heb je het Zsolnay negyed. Zsolnay is een zeer beroemde porselein en aardewerk fabriek, herkenbaar door het gebruik van eosine dat een metaalachtige diepe glans geeft aan het porselein.
In Pécs, maar ook in Budapest zijn er veel voorbeelden te vinden van een Zsolnay toepassing op daken, fonteinen of op gevels. En voor de particulier zijn er serviezen, vazen etcetc.

Het Zsolnay negyed is een groot complex en tot voor kort was het armoedig, afgeleefd, de gevels waren om de gekleurde tegels heen afgekloven en brokkelig. De restauratie werkzaamheden waren al even bezig, helaas niet klaar in het jaar dat Pécs culturele hoofdstad van Europa was, maar nu dan toch wel!
We waren er deze week en volkomen onvoorbereid betraden we het complex, zonder foto toestel dus. De reden van komst was een filmvoorstelling, georganiseerd door The American Corner die in één van de zalen in het Kwartier gevestigd is. Ook nieuw voor ons die Corner, een plek voor Amerikanen in het buitenland en een promotie van de Amerikaanse taal en cultuur voor alle belangstellenden. In hetzelfde zaaltje is een bibliotheekje gevestigd waar gratis boeken en DVD's geleend kunnen worden.

Het Zsolnay kwartier was verrassend prachtig. De panden mooi opgeknapt, versierd door veel Zsolnay details. Trappen met Zsolnay tegels. Wanden, gevels. Mooie terrassen en wandelpaden tussen de gebouwen, goede bewegwijzering, zelfs in het Engels. P maakte wat foto's met zijn mobieltje maar we gaan snel terug om het Zsolnay negyed uitvoerig te bekijken en op de plaat te zetten!

Thuisbakker

Op een foto van een aantal blogs geleden zagen jullie 1 van de verrassingen die ons in NL bereid werden, we kregen een mooie keukenmachine. Hij stond op ons aanrecht te pronken, we hadden hem van alle kanten bekeken, maar van gebruik was het nog niet gekomen. Ik ben nogal van de snijplank en het mes of desnoods een staafmixer, maar de mogelijkheden van het nieuwe apparaat lonkten toch wel. P was de eerste die het ging proberen. Wat hem vooral aanspreekt is dat je bij het ding kunt weglopen, zelfs als hij draait, mengt of kneedt, om even gehoor te geven aan een andere inval. Snel even naar de schuur voor hondenvoer of even een geranium verpotten.

Het is al maart, maar nog steeds hebben we bergen walnoten, dus daarmee moest het iets worden. Met een recept voor brood van vriendin M en een cakerecept uit P's familie in de aanslag werd het mooie gevaarte iets naar voren geschoven.
Ingredienten er in, knop om en draaien maar. Zo'n eerste keer is er eigenlijk niet eens de behoefte om weg te lopen, zo mooi is het om te zien dat de grijparm in de grote metalen kom alles meepakt en tot een samenhangend deeg kneedt.

Het rijzen ging matig ondanks de plek bij de kachel, maar misschien kwam dat door onze gist die over de datum was, ook thuisbakken moet je leren....
Uiteindelijk is P niet ontevreden over het resultaat. Het notenbrood en de notencake zijn smakelijk en nu we de basis van het apparaat weten, kunnen we door voor de gevorderde gerechten.

Rode anjer

Ik was even in de Grote Stad. Deze keer maar kort om wat vriendinnen te ontmoeten, maar daaromheen heb ik natuurlijk weer van alles genoten dat de Stad biedt.
Ik was er op de 8e, op nönap en dat wordt behoorlijk gevierd. De hele stad stond vol met bloemenstalletjes, bij elke uitgang van de metro, op Szell Kálmann tér, de bloemenwinkels hadden ook extra uitgepakt en een stuk trottoir meegenomen in de uitstalling. Het rook zelfs naar bloemen en het maakte de zonovergoten straten nog fleuriger.

En veel mensen liepen ook met bloemen, 1 langstelige, een bosje rozen, veel hyacinten en soms een bos zoals je ze in NL kent, groot en de armen vol.
Ik liep in district XIII bij het Isztvan park en ik zag 2 mannen die rode anjers uitdeelden aan elke langslopende vrouw. Ik keek om me heen of ik soms rare politieke partijen zag, posters of buttons. Ik keek naar de kleding en de haardracht van de mannen maar ik kon niets verontrustends ontdekken. Langzaam liep ik verder, 1 van de mannen pakte een rode anjer uit de bos in zijn armen, liep op me af en vroeg of hij mij een rode bloem mocht aanbieden ter ere van nönap.

Een onverwacht genoegen was dat. Zo maar een bloem krijgen, op straat, zonder een vervelend praatje erbij of een konijn uit de hoed. En daar liep ik met de eveneens langstelige anjer, 's morgens om 9 uur met nog een dag voor de boeg.
Voor de zekerheid maakte ik vast een foto.

Het kleine toestel, zo ideaal voor in de jaszak, jarenlang trouwe dienst bewezen is nu wel echt aan zijn eind gekomen. Dit was de laatste reis. Het display vertoont alle kleuren van de regenboog en vooral veel paars en de foto's nemen dit over, behalve de eerste foto van de dag. Hier komt de kunstzinnige anjer.

Later zag ik op meer plekken mannen die bossen met anjers uit wagens toverden en uitdeelden aan de dames. En tulpen natuurlijk, veel tulpen.

De steel van mijn anjer knakte zo tegen lunchtijd en tegen de avond begon de bloem wat te verschrompelen. Echter, 's avonds heb ik de steel nog wat ingekort en de bloem in een waterglas op mijn nachtkastje gezet. Het bleek een sterke bloem, heb er de rest van de dagen van kunnen genieten, tenminste als ik op de kamer was...

Het begin van district XIII is leuk. Het is een woonbuurt waar je lopend alles kunt meemaken wat je zo dagelijks nodig hebt. Een krantje, een kruidenier, bakkertjes, apart voor brood en voor gebak uiteraard. Bus voor de deur, kapper, beautysalons, te veel om op te noemen. En leuke en lekkere tentjes, voor alle momenten van de dag. Ik ontbeet bij Brios, een druk zaakje met zitters en halers, met een kaart die alleen al 2 bladzijden met verschillende eiergerechten liet zien. Maar natuurlijk ook de brioches, de croissants, yoghurt en fruit en de spek en de tomaat. En een heerlijke pot zwarte thee om de dag goed te beginnen.

En natuurlijk dat park met uitzicht op de Donau. Nu nog wat kalig maar straks zeker een oase van groen.

Vlakbij Brios zit de Raoul Wallenberg straat. Het is dit jaar het Raoul Wallenberg jaar, dus er staat het een en ander te gebeuren, iets om even te volgen.

De ontmoeting met de vriendinnen was op vrijdagavond in het enige Indonesische tentje dat BP op dit moment rijk is. Het heet Yogya en zit op de Oktober 6 ut. Hoogstaand culinair is het niet maar wel authentiek en heel gezellig en voor de kosten hoef je het zeker niet te laten, zelfs niet in dit chique stukje Budapest.

Ervoor én erna landden we in Innio, Ennio, Elnio, een geweldige wijnbar op de volgende hoek. Hip, trendy, sfeervol, hartstikke druk, een DJ achter de laptop én uiteraard een mooie wijnkaart. Wij dronken een aanrader met een leuke naam, Nap Hold Csillag, zon, maan, ster, van een jonge wijnmaakster uit Mór. Mocht je deze fles tegenkomen, heerlijk!

Verder tramde en buste ik van hot naar her, naar de grenzen van de stad in de districten 15, 16 in Pest en 2 in Buda. Vooral dat laatste, met bus 22, is een mooie route. Kijk steeds even naar achter over je schouder om het mooie panorama te zien over de stad. Bos, borden die waarschuwen voor overstekende hertjes. Ik stapte uit op de grens omdat mijn openbaar vervoer kaart tot de grens loopt en genoot van de zon op een terras met heerlijke stoelen en plaids voor als het nodig zou zijn.

Ook hier drukte, zaterdagdrukte van vrienden en families die hier blijkbaar hadden afgesproken om te vieren of om gewoon bij te kletsen.

En naar de bios ging ik ook nog, de film "Extremely loud en Incredibly close", zeer de moeite waard en gelukkig in de originele uitvoering met H ondertitels. Ik had nog 2 films op mijn lijst, maar de tijd was te kort, het weer was te mooi en natuurlijk moest ik op tijd mijn trein halen.....

Geluk uit de groentela

Het was gistermiddag, zo tegen half 6. Ik had mij geinstalleerd voor de houtkachel, laptop op schoot om eindelijk weer wat aan Hongaars te doen. P was ook net binnen en stond in de keuken de zuurkoolschotel gereed te maken voor diezelfde houtkachel, want waarom het gas gebruiken als de kachel het gratis en voor niets erbij doet?

Opeens de bel.
Wij hebben buiten aan de poort een klok met klepel hangen en die was blijkbaar gebruikt. In de winter als de ramen dicht zijn horen wij het meestal niet maar Coco en Flicka stonden blaffend en dansend bij de deur om het onraad te bestrijden.
Ik bleef bij mijn laptop en hoorde P naar buiten banjeren. Snel was hij terug, gejaagdheid in zijn stem toen hij zei: "Snel het fototoestel, we hebben paarden in de tuin."

Met spijt legde ik de laptop weg, als je eindelijk gemotiveerd bent om wat te doen zijn zelfs paarden in de tuin niet meteen reden om te stoppen, maar nieuwsgierigheid won het natuurlijk van de studiezin.

Ik kwam buiten en daar stonden ze. Twee paarden, een schimmel en een bruintje, uiteraard met hun baasjes.
P was al druk in de weer voor de baasjes. Hongaarse Mannen met paarden zijn stoer en die lusten wel een Palinka en wijn. Mij leek dat vooral de paarden het werk hadden gedaan, van het buurdorp naar hier over velden en paden en vroeg of ze water zouden willen. Dat hoefde niet zei de hoofdruiter en daarom ging ik de paarden maar even aaien.
Lief allebei. Natte haartjes van de inspanning, trouwe ogen die me wijs aankeken.......

Opeens kreeg ik een inval. Ik dacht aan mijn groentela en vroeg of ze wel zin zouden hebben in répa(wortel). Dat was het geval en snel liep ik naar de koelkast, trok met een meer dan gemiddeld gelukkig gevoel de groentela open en trok de wortels er uit.
Ik had ze gekocht, laatst, uit het assortiment dat er momenteel is, kool en wortel en ik had er al 1 keer iets van gemaakt. Het gerecht was door P volledig en door mij grotendeels afgekeurd, het was beland bij CFD die het ook met lange tanden aten, hal(vis) met répa, en de wortels lagen stil te wachten op nieuwe inspiratie.
Die inspiratie was er nu. Twee hongerige paarden, moe van de tocht die ook nu eens zeker een uur terugmoesten. Ik sneed de wortels in stukken, sneed voor de stoere mannen nog wat pittige kolbász en voegde me weer bij het stel buiten.
Zachte lippen pakten de wortelstukken voorzichtig aan. Kauwend keken ze me aan en ik dachts iets van dankbaarheid te zien. Ik aaide het bruintje, Marrakech, en even legde hij zijn hoofd in mijn nek.
Soms vind ik paarden een beetje treurig kijken, dat vond ik ook van dit bruintje en ik wenste hem zachtjes een goede reis terug.
De witte was stoerder, 1,90 meter hoog en duidelijk de leider.

Ik had geen Palinka en kreeg het koud. Snel ging ik naar binnen om de foto's door te mailen naar NL.
Even later kwam P binnen, enthousiast, met plannen voor paarden in de tuin. Hij had nog even een rondje op Marrakech mogen doen, langs de schuur en de notenbomen en de stoere hoofdman had toen gezegd dat hij misschien wel een keer mee kon rijden, op het bruintje dan want die was goed in het luisteren.

De laptop bleef dichtgeklapt en vandaag krijgt Hongaars een nieuwe kans.
De groentela is leeg, gelukkig, de wortels zijn op.

Pluim op de hoed

Gisteren was het complimenten dag. Ik wist het niet, ik wist niet eens dat het bestond, maar zag het gisteren op het journaal. Nederlanders zijn niet zo goed in complimenten. Niet in het geven, maar al helemaal niet in het ontvangen. Opmerkingen over mooi haar of ogen worden verlegen weggewuifd en complimenten over een mooi kledingstuk worden afgedaan met dooddoeners als, "ach, dat heb ik in de uitverkoop gekocht", of  "Oh dat heb ik al jáááren".

Misschien ben ik soms minder Nederlands dan zou moeten of kunnen. Ik vind pluimen geven leuk om te doen, kost me geen moeite en om ze te ontvangen....wel iets lastiger, maar in ieder geval leuk en ik neem ze met plezier in ontvangst.

Vanmorgen werd ik verrast met zo'n pluim. Binnen de weblog wereld worden er pluimen uitgedeeld aan blogs die men graag leest en vanmorgen kreeg ik hem binnen!

Het is fijn om lezers te hebben, dat op de eerste plaats, maar als lezers de teksten dan ook nog waarderen, nou dan heb je in ieder geval het idee dat je het behalve voor jezelf, ook nog voor anderen doet.

En gelukkig, degene van wie ik hem kreeg is ook nog eens een blogschrijfster die ik heel graag lees. Haar link staat al rechts op mijn blog, maar met veel plezier noem ik haar hier nog eens.

Het boerinnetje schrijft over huis, tuin en dierenparadijs in Hongarije en op een manier die uitnodigt tot verder lezen. Kijk zelf maar eens, als je dat al niet deed natuurlijk.

http://hongaarsboerinnetje.blogspot.com/

Het mooie van deze pluim is dat je hem krijgt, maar ook nog eens dat je hem zelf weer verder mag geven. Nou, dat was niet zo heel moeilijk. Ik lees meerdere blogs met veel plezier, maar deze is al het langst in mijn "mind". Sinds 2008 lees ik met belangstelling, plezier, medeleven, leergierigheid etc. En ook deze blog heeft geleid tot een mooie vriendschap die het lezen van een blog natuurlijk nog overstijgt.

Ga kijken en geniet mee.

http://hansio.wordpress.com/

Als je begint in een nieuw land, heb je nog weinig  weet van dit soort initiatieven en al helemaal niet waartoe ze kunnen leiden. Voor landverhuizers zijn ze cruciaal om in contact te blijven en om nieuwe contacten te maken.

Dank aan alle lezers en ik zal blijven schrijven want dan blijf ik namelijk ook!