In de gordijnen

Je schijnt er hele volksstammen mee in de gordijnen te kunnen jagen.
Mij niet. Ik heb er eigenlijk alleen maar goede herinneringen aan.

Griesmeelpudding.

Mijn moeder kookte de pudding vroeger regelmatig. Vooral zo in de nazomer, als wij bij het oude vergane spoorlijntje naar Zwolle bramen konden plukken, zodat er bij de griesmeelpudding ook nog bramensap kwam. Helemaal lekker.
Maar ook op andere momenten was er die pudding. Het werd wel van te voren gepland. Er moet namelijk melk in en dat hadden wij niet standaard in huis, noch mijn moeder, noch mijn zus en ik lusten melk. Voor de pudding werd er dan een liter gekocht die dan gelukkig ook meteen op ging. Een citroen voor een stukje schil er in en koken maar. De griesmeel was wel bij de basis voorraden aanwezig.

Ik stond er altijd met mijn neus bovenop. De melk die aanvankelijk nogal teutte en niks leek te doen. Mijn moeder die me altijd verzekerde nooit weg te lopen want die melk kan verraderlijk snel opkomen en dat deed hij dan ook. Je zag het aankomen, een kleine borrel, de melk die los kwam van de randen van de pan en plotsklaps in grote versnelling omhoog kwam. Ik gooide de griesmeel er in en mijn moeder roerde fanatiek om geen klontjes en geen aanbranderij te krijgen.

De puddingvorm stond dan klaar met water er in, ik mocht dat er uit gooien en dan stond de vorm klaar om het gele mengsel te ontvangen. Een leuke vorm ook. Als je de pudding na een paar uur stortte, dan had je een zogenaamde fruitmand met een druiventros bovenop.

En we aten de pudding met smaak, uit hele mooie puddingschaaltjes met een fruitafbeelding er in. Mijn zus haatte het vel maar ook daarvoor was een oplossing, ons toenmalige hondje Robbie, ook een achtergelaten diertje dat bij ons werd opgenomen, draaide zijn pootje er niet voor om.

Vorige week dacht ik opeens aan die pudding en ik weet niet waarom. Misschien heb ik er onbewust iets van gezien of over gelezen, maar in ieder geval kwam de puddinggeschiedenis terug op mijn netvlies. Gelukkig kan ik mijn moeder er nog gewoon over bellen en dat deed ik dan ook. Ik vroeg het recept en mijn moeder heeft het inmiddels opgeschreven en op de post gedaan, samen met een Hongaars recept voor een notenkoek, omdat we zo veel walnoten van eigen bomen hebben.

Als kind van het mail-tijdperk had ik moeite om te wachten op de brief, die naar verwachting vandaag in de bus kan vallen. Ik speurde op internet en vond ook daar recepten. Griesmeel kopen was niet zo'n issue, alleen de gele, die mijn moeder had, heb ik niet gevonden. Alleen de gewone witte en dat is jammer. Ik liep 3 supermarkten af voor een vanille stokje, maar helaas nincs in alledrie en daarom had ik als alternatief een flesje vanille aroma en vanille suiker op het aanrecht staan.

Het magische moment van de melk was hetzelfde, het roeren ook en na een tijdje in de koelkast had ik dan ook een eigen griesmeelpudding.
In mijn herinnering was hij lekkerder. Kwam het door de magic touch van mijn moeder? Zijn mijn herinneringen gekleurd door de tijd? Ik weet het niet, hoe dan ook smaakte hij wel. Ik heb nog een stukje over want P heeft zich er niet aan gewaagd. Hij heeft niet die mooie herinnering aan deze pudding en mijn verhaal heeft niet overtuigd.

Misschien dat als het échte recept binnenkomt, ik mijn moeders griesmeelpudding kan uitdelen aan liefhebbers. Mooie schaaltjes heb ik in overvloed en deze zomer natuurlijk met frambozen of aardbeien uit eigen tuin!