De buikschuifbaan

Dit wordt vooral een fotoblog. Een fotoblog van bezoek dat wij mochten ontvangen. Leuk bezoek, alleszins leuk bezoek! De oudste vriend van P, in jaren vriendschap dan natuurlijk, met echtgenote en 2 dochters.

Iedereen die in een ander land gaat wonen kent de horror verhalen, van bezoek dat denkt dat je een hotel bent, dat je op elk moment van de dag eten kunt bereiden, dat je keuken een groot filiaal van AH is. Dat alles in en om het huis gemeenschappelijk bezit is en dat jouw tijd hun tijd is.

Niks van dit alles. Natuurlijk hadden we van alles in huis want dat doe je gewoon. Maar er kwam een kratje mee met boodschappen....en met dingen uit Holland die hier niet zijn. Er lagen wat stapels handdoeken op hun loft, maar er kwamen eigen tassen mee met handdoeken....en zo ging het verder......

Ik kon er overdag niet bij zijn maar 's avonds wel en dus aten we met z'n allen. En gezellig was het, nergens gemier over vreemde ingredienten of onbekende dingen. Alles gewoon proeven en geen problemen dat wij geen ice tea met prik hadden kunnen krijgen. Bij mijn laatste slok water stonden de dochters al klaar om mij bij te schenken. Het aanrecht was bevolkt met hulp, de gang was een drukke verkeersader van alles dat naar en van de tuin werd gebracht.
Er was belangstelling voor alles en het was gemeend. Vragen over ons leven, het dorp, de buren, de hondjes, het werk.....

De oudste dochter en ik droomden al over een kookworkshop bij vriendin M in de toekomst en de jongste was een ware fotoverslaggever, aan wier oog niets ontsnapte. Vooral Daksi was gewillig fotomodel, Coco trok zich terug en Flicka had vooral belangstelling voor de buikschuifbaan........

De buikschuifbaan werd uitgerold, opgeblazen en aangesloten op de slang uit de waterput en niet lang daarna was het buikschuiven geblazen. Leuk ding, nog nooit gezien. Helaas was de producent waarschijnlijk uit KINA, de dag erna was de zijkant lek, wat het buikschuiven deed stokken.

Zulk bezoek mag volgend jaar zo weer komen, en zulk bezoek wens je ook anderen toe.

Overdag bij pottenbakker Otto, leuk voor de cadeautjes

van de hoffotografe

In Szekszard, lekker koffie drinken

en daar istie dan, de buikschuifbaan

waar Daksi was, was het fototoestel

Meester BBQ

Meester Slager, en ......let op Flicka, haar hoop was ijdel.....

Zwarte longen in een groen bos

Vandaag was ik in de TBC en longen kliniek in Budapest. Zoals vaker bij de longen liggen ze prachtig! Ik was er al ooit in de buurt geweest met bus 22 tot aan de grens van de stad. De kliniek ligt 1 halte eerder maar nu ging ik met de auto. De route ernaartoe is al leuk, duidelijk stijgend, veel groen om je heen, mooie villa's, zelfs een leuk tuincentrum met meer dan zielige takjes en dunne boompjes.

De kliniek heeft een eigen straatje, de Ruststraat vrij vertaald en rustig is het er ook wel. Eigenlijk is het gewoon een voortzetting van het bos, met daarin prachtige kasteelachtige gebouwen die van buiten niet lijken wat ze van binnen zijn.
Ik bedacht me opeens dat ik vorig jaar in Budapest een schitterende Hongaarse film zag, op een avond van de filmclub, en die film speelde in een ziekenhuis, onder andere. Zou me niet verbazen als het dit ziekenhuis was.
Lange, zeer hoge gangen, zeer hoge dubbele deuren. De muren betegeld, brede stenen trappenhuizen met mooi leuningen en zelfs een lift met hekwerkje. En helaas weer een toilet zonder papier, zeep en handdoekjes....
Van patienten weet je alles wat ze bij zich moeten hebben, en ik zag ook een patient met een rol wc papier lopen, maar als passant vergeet je dat steeds....

Het parkeren hier hebben ze wel slim opgelost. Op zich mag iedereen naar binnen door de slagboom, maar ook binnen het terrein moet je betalen, 300 forint per uur.
Toch, de meerderheid liet de slagboom voor wat hij was en parkeerde buiten en eveneens een groot deel van de patienten kwam met de bus die vlakbij stopt.
Ik zat het allemaal te bekijken en vooral de mensen die terug kwamen hadden 1 ding gemeen, ze waren de poort nog niet door en daar kwam het pakje al weer tevoorschijn en werd de 1e sigaret opgestoken.
Uit de longen en TBC kliniek. Je zou hopen dat het gezag zou inboezemen, maar de sigaret is sterker dan een verzameling statige gebouwen, mensen in witte jassen, gekrompen mannetjes met een zuurstoftankje op de rug en en slangetje in de neus en gerochel op de gangen.

Hongarije is koploper op het gebied van longkanker, kampioen van de wereld, een twijfelachtige eer en de longarts waarmee we praatten vertelde dat het niet voor 100% duidelijk is hoe dat komt. Uiteraard is het roken een belangrijke factor, maar qua roken doen we het hier in Hongarije ongeveer zo als de Grieken en toch ligt het % longkanker daar lager.

Ik had maar tijd voor 1 plaatje, het is misschien raar voor een excursie, maar als je in de buurt bent, best de moeite waard om even te kijken. Het eerste half uur is gratis en in dat halve uur heb je ruim de gelegenheid om met je auto overal langs te rijden.

Vorige week was ik bij de longen in Pécs. Die liggen niet buitenaf maar midden in de stad. Het was druk, stervensdruk en ik zag vlakbij geen parkeerplek. De temperatuur was alweer boven de 30 graden gestegen en zin in een wandeling had ik dus ook niet.
Ik zette mijn beste doktersgezicht op en reed zelfverzekerd naar de slagboom. Deze liet zich niet zo makkelijk slechten. Uit het portiershokje kwam een zeer brede man met een zwart t-shirt die vroeg wat ik wilde. Ik zei mijn naam, waar ik werkte en wat ik kwam doen. De man keek in mijn auto, keek naar mij en zei toen Orvos....dat betekent dokter. Ik zei igen, dat is ja, en de boom ging open. Ik bedacht me meteen dat als er gedonder van zou komen dat ik dan zou zeggen dat de portier had gevraagd of ik naar de orvos moest, maar natuurlijk kwam er geen gedonder van, ook veel dokters zijn nu met vakantie en er was plek genoeg.
Ik zette de auto op een soort braakliggend weilandje, tussen 2 gebouwen in en liep naar het terrasje van arany cipó, de broodwinkel die hier ook lekkere koffie heeft. Altijd genoeg te zien en te beleven op het ziekenhuisterrein. Naast mij zaten 2 dokters in opleiding, een Nigeriaan en een Duitser die in het Engels praatten over het geloof en het leven na de dood. 's Morgens vroeg bij de koffie.

Opeens zag ik een mooi busje uit Villany aan komen rijden dat achteruit parkeerde bij de longen. Echt een chique busje, creme kleurig, rode letters en een prachtig logo van een soort gestileerde bloem. Villany, beroemd om de wijn en dat is ook de enige associatie die ik ermee heb. Ik dacht nog, raar, dat hier dozen wijn gebracht worden, zou er een feestje zijn of een receptie of jubileum. ....
Nieuwsgierig als ik ben bleef ik loeren om te kunnen ontdekken van welke pince, kelder, de wijn afkomstig was en ik keek nog eens goed naar het busje. En las alle letters.

Útolsó út. Vrij vertaald, de laatste reis. Ik met mijn wijn.....niks wijn, een busje om een net overledene op te halen. Ik schaamde me, maar gelukkig had niemand het gemerkt. Binnen 10 minuten was het busje klaar en reed weg, de drukte in. Nog geen minuut later, net zo'n busje maar dan in stemmig grijs met zwarte letters Memento er op. Kijk dat is nou nog eens duidelijk. Weer bij de longen en na 10 minuten weg naar de stad en wat kwam daar de hoek om, busje 3 zwart, met een kruis, zonder letters maar ik wist hoe laat het was, druk verkeer daar bij die longen...
Was het gewoon body collect hour, was het een slechte nacht, ik weet het niet, maar vanaf mijn veilige terras zag ik daarna mijn collega aankomen, in haar auto, een grijns van oor tot oor op haar gezicht want ook bij haar was de slagboom truc gelukt!

Natuurlijk gebeurde er meer deze en afgelopen week. Blijf lezen.

Lief neefje

Voor de aller, allereerste keer in 4 jaar betreurde ik vorige week niet even in NL te zijn. Ver weg en ook nog aan het werk en dus niet in de gelegenheid snel het vliegtuig te nemen voor een dagje met een belangrijke gebeurtenis.
Ik ben opnieuw tante geworden, van een lief klein neefje.

Een hondenneefje......... uiteraard!

Na het overlijden van de liefste H, heeft mijn zus besloten na lang beraad om weer een derde hondje op te nemen. De foto's en beschrijvingen waren al op en neer gevlogen, maar het neefje zelf moest nog op reis. De foto's waren om verliefd op te worden en het verhaal ruim voldoende om het hondje in de armen te sluiten.
8,5 Jaar waarvan 6,5 jaar in een overvol, kaal, buitenlands asiel. Veel hondjes op elkaar met natuurlijk de ruzies en de onderlinge irritaties, waarvan nou net dit zachtaardige hondje de dupe aan het worden was. Pesterijen, aanvallen.
Kortom, een situatie om snel te veranderen in het voordeel van het hondje.

Vorige week landde hij op Schiphol en een paar uur later mocht mijn zus het hondje ophalen bij zijn pleeggezin.

Klein van stuk maar groots van karakter! In een paar woorden een grote lieve schat.
Doodmoe van de reis en van alle indrukken wilde hij vooral rustig slapen en natuurlijk mocht dat ook. Mijn zus en mijn moeder, want het hondje moet natuurlijk ook zijn oma zo snel mogelijk goed leren kennen, als zorgzame kloeken om hem heen.
Alles nieuw, een eigen kussen, onwennig, een luikje in de keukendeur, een groot bos achter het huis om in te wandelen.
Wandelen, al in geen jaren gedaan, heel spannend in het natte bos, nieuwe vriendjes ontmoeten die vriendelijk snuffelen en niet onaardig happen.
Heerlijk eten uit een eigen bakje, een feestmaal, schoon water en altijd genoeg.

Rust en heel veel liefde krijgt het hondje vanaf nu en ook nu al is wel duidelijk dat daar ook heel veel liefde voor terugkomt.

Mijn moeder had vroeger een lieve speelgoedhond. Een oudje was het al en omdat hij al op jaren was en flink mee gespeeld, was hij een beetje mottig, zijn vachtje hier en daar met gaatjes en littekentjes.
De hond heette Panurs.

Mijn neefje heeft ook plekjes in zijn vacht, littekentjes van zijn tropenjaren en daarom heet hij Panurs, net als de dierbare speelgoedhond van mijn moeder.

Elke dag leert Panurs nieuwe dingen en een dankbaarder diertje kun je je bijna niet voorstellen. Hij volgt mijn zus en moeder op de voet, ligt tegen ze aan. Tijdens het wandelen tikt hij mijn zus tegen het been om te voelen dat ze er nog is.
En gisteren, voor het eerst leek het er op dat hij zich weer herinnerde hoe het heel vroeger was, heerlijk in het bos, een gat graven en met de neus er in of er nog een muis te verschalken is.

Ook gisteren skypte ik voor het eerst met Panurs. Zittend achter de laptop keek hij wijs in het beeldscherm alsof hij wel snapte dat hij zijn tante aan de lijn had.........en als een oen aaide ik virtueel zijn oortjes. Vanmiddag is het een week geleden dat Panurs op reis ging en gelukkig is hij nu goed aangekomen in zijn nieuwe Paradijs.
En voordat ik morgenvroeg weer naar Budapest vertrek zal ik hem nog eens skypen om alle nieuwe mooie en leuke dingetjes te horen en te zien.

Heerlijk tegen oma aan op een zachte plaid.

Rust

Wat een lief, wijs gezichtje

Met oma naar het winderige natte bos

En natuurlijk met zijn allerliefste nieuwe vrouwtje tijdens de grote wandeling.

Kis Hölgy

Flicka was jarig deze week en daarom was ik wat langer in de Pastorie. Ze heeft de eerbiedwaardige leeftijd van 6 jaar bereikt en daarom noemen we haar geen meisje meer maar dametje, kis hölgy!

Het lijkt als de vorige maand dat we haar ophaalden uit haar pleeggezin, nog niet zo lang in NL afkomstig uit slechte Spaanse omstandigheden. Een mager, schichtig dingetje. En nu toch al weer 5, 5 jaar geleden!
Schichtig kan ze nog steeds zijn, als ze ondeugend is geweest, als we met water in de weer zijn, of soms zomaar zonder reden, tenminste, zij zal haar reden wel hebben maar wij kennen die niet.

Het ritueel begint altijd al 's morgens met zingen. Soms lijkt het alsof we dat meer voor onszelf doen dan voor ons drietal, want ze kijken ons vanaf hun bedje lodderig en vergevingsgezind aan.
De actie komt pas als de cadeautjes komen. Kauwstaafjes, oortjes, bonkjes, snackjes om te trakteren.

En omdat Flicka jarig is, zijn Coco en Daksi dat ook een beetje en deelt iedereen mee in de pret.
De post uit NL komt met kaarten van oma en tante en als ik ze voorlees lijkt het toch altijd echt alsof het voor 100% wordt begrepen. In ieder geval wordt het gewaardeerd, de kaarten worden afgesnuffeld, er wordt een likje gegeven en daarna krijgen ze een plekje in de verjaardagstandaard.

Het verjaardagfeestje voor honden duurt bij ons altijd wat langer dan een dagje.....kauwstaafjes zijn natuurlijk ook goed voor de tanden!

Deze week gingen we nog steeds gebukt onder de hitte. De hondjes vluchtten naar binnen en gingen op hun zijtje in de koele gang liggen. Overal heeft P bakjes water gezet, voor CFD maar ook voor alle vogeltjes die dankbaar komen pikken. P vond een jong dood vogeltje, de warmte? Uit het nestje gevallen? In ieder geval zielig, na al de moeite van de vader en de moeder.

En de spechten hebben ook aan kracht ingeboet.....de bomen worden met rust gelaten en omdat ze zachter en lager zijn, worden slechts de zonnebloemen bezocht.....mooie plaatjes vanuit onze groen/blauwe studeerkamer!

En eindelijk, sinds vanmorgen is het wat koeler, er zijn 10 druppels regen gevallen en de lucht lijkt er meer voor ons in petto te hebben.
Een heerlijk rustig zondagje voor de boeg, met de kis hölgy aan mijn voeten.

Autoweek

Deze week was een autoweek.
Vandaag en morgen ben ik gewoon op kantoor in Budapest, dus dat is het gewone ritje, 2 uur en een kwartier als je een beetje vaart maakt.......en niet hoeft te tanken.
De rest van de week had ik afspraken elders. Ik klaag er niet over, het is in het kader van een projectplan dat ik nota bene zelf heb gemaakt, dus ik mopper echt niet en om nog een beetje efficient te zijn heb ik het land in 4 stukken verdeeld. Noordoost heb ik al gedaan, en deze week was Zuidoost aan de beurt.

Elke morgen begon hetzelfde. De lucht vol wolken. De thermometer in mijn auto hoopvol gestemd. Hoop op betere tijden maar met elke kilometer wederom graden erbij, daarbuiten, haarfijn zichtbaar op het metertje. En ook elke morgen hetzelfde, ziekenhuis terreinen groot als dorpen, elke aandoening een eigen gebouw, afwisselend gerenoveerd, nieuw of dramatisch verzakt en afgeleefd.

De kilometers doen het hem niet, zo groot is dit land niet, maar de snelwegen zijn dun gezaaid. Alles gaat naar Budapest en vanuit Budapest lopen er spinnepoten het land in, alleen.......er is geen web. Van poot naar poot gaat over de provinciale wegen. Leuk en mooi zijn ze, tenminste de afgelopen jaren toen ik er steeds maar een klein stukje van nam. Nu ik ergens naartoe moet en ook weer terug, zie ik opeens de gevaren, de slechte bochten, de diepe gaten en hoge hobbels. Ik onderga de vertragingen van de Volan bussen die steevast maar 70 rijden en zo breed zijn dat je er bijna niet langs kan, als je al een stukje hebt zonder die bochten. En nog niet te spreken over de tractors en de mega grote landbouwvoertuigen, zo hoog dat je er bijna onderdoor zou kunnen rijden. De hoop is gevestigd op afslaan en na verloop van tijd doen ze dat dan ook wel.

Gisteren was een topdag op de kilometer schaal. Ik moest naar Gyula, een stadje ver weg in het Oosten, letterlijk op de Roemeense grens. Ik deed de afspraak vanuit de pastorie want Flicka was jarig deze week en om dan in Budapest te zitten, dat kan echt niet....dit feestje moest samen worden gevierd en daarover later meer in een volgend blog.
Gyula dus. Ik had natuurlijk mogen overnachten van mijn werkgever, maar ik besloot om gewoon op en neer te gaan.
Op de heenweg had ik nog wilde plannen. Mischien kon ik na de afspraken Gyula nog wel even bekijken, misschien kon ik zelfs de grens even overwippen, misschien wel Roemeense schapenkaas scoren of iets anders locaals dat in H niet is...

Het begon zeer voorspoedig, het regende dat het goot en de meter zakte onder de 25 graden. Hoe vrolijk kun je worden van een bui en hoe blij van een donkere lucht.
Het was snel voorbij. Baja kwam langs in een stralende zon. Honderd kilometer verderop in Szeged, een brandende zon en mijn blazers recht op me gericht en nog was ik er natuurlijk niet, nog 2 uur te gaan.
Het landschap, zo plat als een dubbeltje en ik bedacht dat ik het wel even leuk vond, maar op de lange duur saai en eentonig. Ik ben gek op platte landschappen, de polder in NL vind ik het mooiste plekje van het land, maar ja, dan wel met die wilde wolkenluchten erboven, die dreigende schilderijen, de onweersbuien en natuurlijk het water dat overal doorheen slingert richting de Randmeren.
En hier was het plat en leeg en blauw, strakblauw.
Normaal houd ik wel van leeg. Heerlijk een eenzaam hutje op de hei gevoel, maar wat te doen als je nodig moet, alles kaal en leeg is op de drukke weg waar je zelf ook op zit na dan.....
Gewoon volhouden en dan red je het wel tot een csarda die open is en ook nog heerlijke koffie heeft.

En toen, na zo'n 4,5 uur was ik er dan echt. En het was mooi! Een mooi stadje, leuk centrum, een heus kasteel met openluchttheater, oude straatjes, opgeknapte huisjes en veel terrassen.
Inmiddels had ik het plan om even Roemenie te doen al laten varen maar Gyula zelf was nog in beeld.

Brutaal als de beul parkeerde ik niet buiten maar reed richting slagboom, keek alsof ik er elke dag levensreddende operaties verrichtte en deed net alsof ik er zelf in geloofde. En warempel, zonder slag of stoot, de boom ging open en ik kon het terrein betreden.
Wie weleens op een Center Parcs kamp is geweest zal het herkennen, zo'n smal slingerweggetje, kronkel, kronkel waar alle gebouwen langs liggen, mini rotondetjes en kleine parkeerhaventjes. Nou, dat was hier ook zo, met dien verstande dat het hier geen eenrichting was....van alle kanten kon wat komen en kwam ook. Het is tenslotte een terrein in bedrijf.

Ik parkeerde naast de dokters en liep richting mijn gebouw. Helaas, een niet gerenoveerd exemplaar en het zag er van buiten uit zoals ik mij binnen niet wenste en omdat ik toch nog wat tijd overhad ging ik lekker in het parkje ernaast zitten.

Het uitzicht naar rechts was al minder aantrekkelijk.

En toen de maaltijden kwamen had ik helemaal gegeten en gedronken.

Dit alles zegt natuurlijk niks over de dokters, die zijn allemaal wel van goede wil, alleen neem ze het eens kwalijk als ze soms bars zijn, als ze gefrustreerd zijn omdat hun handen gebonden zijn aan regels, aan een dramatisch laag salaris en aan een te krap ziekenhuis budget.

De volgende afspraken waren bij de longen en de longen liggen altijd nog wat verder buitenaf, in een sanatorium setting, een soort vakantie kolonie met prachtige oude panden, gelegen in een park, met beelden, vijverpartijen, je zou bijna vergeten wat het echte doel van deze plek is.

Nog ietjes verder dan Gyula zelf dus.

En toen was het klaar en nog steeds was het te warm, de regen van de morgen helemaal opgedroogd, zelfs in  herinnering. De plannen van Roemenie waren al vervaagd en de wetenschap van nog 4,5 uur terug van spinnepoot naar spinnepoot loste ook de Gyula plannen op.

Geloof me. Gyula is echt mooi, ook al heb ik geen plaatjes. En ze hebben panzio's en die zien er nog leuk uit ook. Voorlopig heb ik niks te zoeken in Gyula.....maar de lijst van "nog eens naartoe gaan als ik meer tijd heb en een overnachting heb geboekt" wordt langer en langer.

Regen en verf

Donderdagavond had ik een geweldig leuk verjaardagsfeest. Ondanks de hitte had ik er wel zin in, BP is mooi, maar de combinatie werken en niet bij PCFD zijn, een ovenappartement zonder tv en mijn laatste boek uit is niet altijd even gezellig.....
De locatie was leuk en hip en vriendelijk, het gezelschap erg leuk, internationaal, jong, oud en nieuw en het feest super geregeld. Het was warm natuurlijk en het feit dat BP na Bagdad de warmste stad is op het moment werd besproken en beaamd.
Boven ons zweefden wolken die met het kwartier donkerder werden. Het was veel te warm om de regendans te doen, maar smekende ogen en uitgesproken weer gebeden zijn machtiger dan je denkt. De hemel flitste en zo tegen een uur of half 10 kwam de verlossende bui! Geen grote bui maar toch net genoeg om even te verfrissen, even naar binnen voor een nieuw drankje om daarna weer naar de dampende stoepen te verhuizen en verder te kletsen.

En sinds gisteravond ben ik weer op het platteland. Zeker een paar graden koeler 's avonds, heerlijk tot naar bed in de tuin gezeten en de week doorgenomen met PCFD. En vanmorgen was er weer een nieuwe begroeting, zo blij als honden maar zijn kunnen dat je er nog steeds bent en niet weer bent afgetaaid naar de Grote Stad.
We kunnen hier alleen maar dromen van een fikse bui en hypnotiserend kijken we naar foto's van een tijdje geleden om de druppels op te roepen.

P zit ook niet stil hier in de Pastorie. Na de gang zijn nu ook de scheuren in de studeerkamer/bibliotheek en in de woonkamer weggestuct en is er opnieuw geverfd. Die verf is een verhaal apart. Ik ben hier van de kleuren en toen we hier net kwamen, toen nog voor vakantie, en onze buurman de schilder voor ons zou werken, heb ik voor wat opschudding gezorgd. Mijn smaak is nogal anders dan hier gebruikelijk en dat is altijd even wennen....
Het rood van de eetkamer werd met de neus opgetrokken afgekeurd en verscheen een jaartje later in de woonkamer van de buurman zelf. Bij de woonkamer werd de neus al niet meer opgehaald maar in de study vlogen de wenkbrauwen weer omhoog.

Blauw en groen. Ook in NL schijnt dat eigenlijk niet te horen, blauw en groen is boerenfatsoen wordt er gezegd. Nou vinden wij dat er niks mis is met boeren en blauw en groen is gewoon mooi. De kleuren werden gemengd, gebruikt en gelukkig werd er ook nog wel toegegeven dat het "apart" was maar wel "fris".
Nu er een nieuw laagje moest komen om de scheuren te bedekken was er een klein probleem, hoe zat die gemengde kleur ook al weer in elkaar. We staan met een eigen bladzijde in de pc van de verfwinkel maar deze kleur was niet te vinden. Op de gok en op advies van de buurman werd wat gekocht, maar dat was het niet en omdat ik echt van de kleuren ben, keurde ik het af met een heel zwaar gemoed want het werk was er niet minder om geweest.
Inmiddels is het weer goed, apart en fris en boerenfatsoen met een doorkijkje naar de woonkamer.
De vloeren in de eetkamer en keuken zijn ook weer voorzien van een nieuwe laag zwart. Zwart?? Ja, zwart. En nu is onze eigen badkamer nog aan de beurt, en heel waarschijnlijk gaat die gewoon wit worden, wastafelwit.

Kort tussendoortje

Natuurlijk, het was echt niet alleen mij opgevallen......gisteren talk of the town hier. Uncomfortable indeed! Budapest Is World's Second Hottest Capital, After Bagdad



Budapest is the second hottest capital in the world, after Bagdad, according to Index.hu. The report continues to say the Carpathian Basin and surroundings is now an extremely uncomfortable place. Bucharest is around 35, Bratislava is 33, and Zagreb 32 degrees respectively. These figures are much higher than in Western Europe, in Paris and Lisbon they measured 27 degrees 24 degrees. Only Madrid and Brussels could rival Europe's eastern half with 32 and 35 degrees Celsius.


Taken together, the situation is that now Europe is about as hot as Africa, traditionally considered as the hottest continent. In South Africa, Pretoria it's 19, but further north in Sudan, Khartoum is 34, in Somalia, Mogadishu is only 24, and in Libya, Tripoli was 36 degrees at the time of the report.

Eentonig

De blogs dreigen een beetje eentonig te worden, het is warm, zo ...vergeten heet, ik vind het bar en boos.
Afgelopen maandag was onze trouwdag en wat in al die jaren niet is gebeurd, zelfs inclusief de 'verkering' en het samenwonen ervoor, we brachten deze dag compleet gescheiden door. Ik moest naar BP en PCFD zagen het niet zitten om mee te komen naar deze kookpot.

De standaard tegenover mijn huis heeft de 43 graden al bereikt en laatst zat ik me af te vragen tot hoever hij kan gaan, technisch gezien wel tot 99 want daar is plaats voor op de display, maar wanneer zal de paal in elkaar schrompelen, wanneer zal de kop gaan hangen en ons in het ongewisse laten over datum en weer.

Het is raar, als ik wakker word, voel ik meteen dat het om te stikken is, want daardoor ben ik dan meestal ook wakker geworden. En toch is mijn 1e gang naar het raam en met ogen als spleetjes tuur ik door de kleine gaatjes van de luiken. Waarom....om te bevestigen wat ik toch al lang weet. Het is warm, stikheet, om 6 uur al 27 graden en met een zucht als in "ik wist het wel", sjok ik verder naar de badkamer.

Om de trouwdag toch te vieren ging ik naar een leuk restaurant dat geen airco bleek te hebben maar de warme lucht van buiten door royale ramen naar binnen liet. Ik heb daar ooit, in de winter, heerlijke witte wijn gehad, uit Pannonhalma, en voor deze gelegenheid nam ik een glas. Het smaakte minder dan in mijn herinnering en opeens vond ik het ook wel wat sneuigs hebben, alleen drinken op je trouwdag, puffend naast een ventilator.

De dag erna mocht ik naar het Oosten, naar Nyiregyhaza deze keer, ver weg, 235 km enkele reis, maar wel in een koele auto en een 1,5 literfles water bij me. Het lijkt al een beetje een andere wereld daar, als je zin hebt om het te zien tenminste. Veel auto's uit Oekraine, verassend nieuw en luxe. Vrachtwagens uit Bulgarije, Slowakije, Polen, Roemenie en zelfs een colonne uit Belarus. Verkeersborden met een schrift dat ik nog niet kan lezen, heerlijk om zo onderweg even weg te kunnen dromen van verre bestemmingen die ooit nog een keer bezocht gaan worden.

De stad was veel groter dan ik dacht, de toegangswegen met de bouwmarkten en garages, de Interspar en Media Markt, grote inkoopcentra. Het centrum zelf, ook verrassend mooi, veel terrassen, maar ook veel leeg want wie haalt het nu in zijn hoofd om op een terras te zitten.

De afspraken verliepen prima, mijn hersens bleven gelukkig koel maar ik voelde de straaltjes langs mijn zij naar beneden lopen. Af en toe troffen we een koud kamertje maar de meeste gangen, kamers en onderzoekruimtes waren verstikkend. Toch vergeet ik mijn eigen leed daarbinnen als ik de kamers met te veel bedden zie, de luiken die wel het licht maar niet de warmte buitensluiten en natuurlijk de wetenschap waarom de mensen daar verblijven.

Toen ik eindelijk terug was bij mijn auto voelde ik aan het restantje water. Een heet soepje was het geworden en toch zette ik de fles aan de mond want dorst is dorst. De terugweg was lang, lang genoeg om geflitst te worden door een laserpistool, maar niet lang genoeg om mijn ondergoed te drogen dus mijn eerste gang thuis was de badkamer, maar niet nadat ik even op de standaard had gekeken waarop bevestigd werd wat ik al lang wist. Het is heet, eentonig heet.

Een inkijkje in Nyiregyhaza.

De eigen achtertuin

Afgelopen woensdag had ik wat afspraken in de eigen achtertuin, in Pécs. Mijn collega en ik ontmoetten elkaar op 1 van de heuvels in de stad, gelukkig met een parkeerterrein.....Dat parkeren was apart. Er stond een man bij de slagboom en bij een portiershuisje. Ik zette mijn auto neer en liep naar de man om te betalen. Het was 200 Forint en dat vond ik niet duur, totdat ik zag dat ik nu slechts voor 1 uur had betaald. In de verwachting dat het zeker langer zou duren en dat ik na deze afspraak waarschijnlijk in de auto van de collega zou stappen voor de rest van de dag, vroeg ik om meer uren, veel meer dus. Dat kon niet.....ik kreeg een verhaal over de parkeer discipline aldaar en ik begreep er uit dat ik dan maar bij vertrek het restant zou moeten betalen. Prima.

De afspraak vond plaats in 1 van de nieuwere gebouwen, uitstekend en gelukkig met airco! De middag/avond ervoor had ik een educatieve meeting bijgewoond in het ziekenhuis van Szekszard en dat was wel een tikje minder....niet de zaal, die was prima, warm maar netjes. Echter, wat ik tot nu toe had weten te voorkomen of uit te stellen kon hier echt niet, ik moest even naar de wc. Het was schemerig want het licht deed het niet en gelukkig had mijn wc een raampje naar buiten. Er was geen papier, er was geen zeep en er waren geen handdoekjes en gelukkig kwam er nog wel water uit de kraan......ik had visioenen over bacterien die ronddansten over wastafels, langs deurknoppen en over drempels, maar optimistisch bedacht ik dat ik niet zo snel iets oppik van anderen, nooit gedaan, als kind al geen mazelen van mijn vriendjes gekregen.

De andere afspraken in Pécs waren in andere gebouwen, zeker niet op loopafstand en omdat we nu maar 1 auto hadden, konden we die ook nog redelijk gemakkelijk kwijt. Het 1e gebouw was een prachtige oude villa in een groene omgeving, gedeeltelijk oud en gedeeltelijk al gerenoveerd met een groen tegeltje, lijkend op de oude, mooi gedaan. Ik kwam in een kamer met apparatuur en die wc van de dag ervoor indachtig was ik hier wel weer gerustgesteld. Pécs is wel up to date, tenminste voor wat betreft "mijn" werkveld.

De temperatuur liep alweer op en we stikten bijna, ook van de dorst. Op weg naar het 3e gebouw was er gelukkig een winkeltje met flesjes water. Dit 3e gebouw was echt oud en afgeleefd maar het personeel zo aardig als altijd.

Uiteraard hadden we ook nog van alles te bespreken en bovendien was het al ruim na lunchtijd dus op weg naar een terras! Mijn collega wist wat leuks en vroeg of dat goed was. Ik liet me graag verrassen en we kwamen uit op een schitterend plekje. Op de berg, prachtig uitzicht op Pécs, al weer een paar graadjes koeler dan beneden. In de eigen achtertuin, al vaak op het lijstje gehad en er nooit toe gekomen en dan nu eindelijk wel. Het terras was koel genoeg door de vele tenten dakjes en het eten was lekker en het gezelschap prettig. Als je in de buurt bent, het heet Tettye vendeglö.

Aan het eind van de dag kwam ik weer bij mijn auto. Ik had mijn portemonnee al in de aanslag maar tot mijn verbazing was de slagboom open, het portiershuisje dicht en de man gevlogen. Een goedkoop parkeerdagje dus.

En nu is inmiddels de volgende hittegolf gearriveerd. Gisteren was het niet uit te houden, noch in de voor-, de achter- noch in de zijtuin. En het schijnt de hele week zo te blijven. Om moedeloos van te worden....ik ben de hele week in de Grote Stad en ik kijk al uit naar de herfst en de winter!
Hieronder wat telefoonplaatjes van Pécs Tettye.