Eentonig

De blogs dreigen een beetje eentonig te worden, het is warm, zo ...vergeten heet, ik vind het bar en boos.
Afgelopen maandag was onze trouwdag en wat in al die jaren niet is gebeurd, zelfs inclusief de 'verkering' en het samenwonen ervoor, we brachten deze dag compleet gescheiden door. Ik moest naar BP en PCFD zagen het niet zitten om mee te komen naar deze kookpot.

De standaard tegenover mijn huis heeft de 43 graden al bereikt en laatst zat ik me af te vragen tot hoever hij kan gaan, technisch gezien wel tot 99 want daar is plaats voor op de display, maar wanneer zal de paal in elkaar schrompelen, wanneer zal de kop gaan hangen en ons in het ongewisse laten over datum en weer.

Het is raar, als ik wakker word, voel ik meteen dat het om te stikken is, want daardoor ben ik dan meestal ook wakker geworden. En toch is mijn 1e gang naar het raam en met ogen als spleetjes tuur ik door de kleine gaatjes van de luiken. Waarom....om te bevestigen wat ik toch al lang weet. Het is warm, stikheet, om 6 uur al 27 graden en met een zucht als in "ik wist het wel", sjok ik verder naar de badkamer.

Om de trouwdag toch te vieren ging ik naar een leuk restaurant dat geen airco bleek te hebben maar de warme lucht van buiten door royale ramen naar binnen liet. Ik heb daar ooit, in de winter, heerlijke witte wijn gehad, uit Pannonhalma, en voor deze gelegenheid nam ik een glas. Het smaakte minder dan in mijn herinnering en opeens vond ik het ook wel wat sneuigs hebben, alleen drinken op je trouwdag, puffend naast een ventilator.

De dag erna mocht ik naar het Oosten, naar Nyiregyhaza deze keer, ver weg, 235 km enkele reis, maar wel in een koele auto en een 1,5 literfles water bij me. Het lijkt al een beetje een andere wereld daar, als je zin hebt om het te zien tenminste. Veel auto's uit Oekraine, verassend nieuw en luxe. Vrachtwagens uit Bulgarije, Slowakije, Polen, Roemenie en zelfs een colonne uit Belarus. Verkeersborden met een schrift dat ik nog niet kan lezen, heerlijk om zo onderweg even weg te kunnen dromen van verre bestemmingen die ooit nog een keer bezocht gaan worden.

De stad was veel groter dan ik dacht, de toegangswegen met de bouwmarkten en garages, de Interspar en Media Markt, grote inkoopcentra. Het centrum zelf, ook verrassend mooi, veel terrassen, maar ook veel leeg want wie haalt het nu in zijn hoofd om op een terras te zitten.

De afspraken verliepen prima, mijn hersens bleven gelukkig koel maar ik voelde de straaltjes langs mijn zij naar beneden lopen. Af en toe troffen we een koud kamertje maar de meeste gangen, kamers en onderzoekruimtes waren verstikkend. Toch vergeet ik mijn eigen leed daarbinnen als ik de kamers met te veel bedden zie, de luiken die wel het licht maar niet de warmte buitensluiten en natuurlijk de wetenschap waarom de mensen daar verblijven.

Toen ik eindelijk terug was bij mijn auto voelde ik aan het restantje water. Een heet soepje was het geworden en toch zette ik de fles aan de mond want dorst is dorst. De terugweg was lang, lang genoeg om geflitst te worden door een laserpistool, maar niet lang genoeg om mijn ondergoed te drogen dus mijn eerste gang thuis was de badkamer, maar niet nadat ik even op de standaard had gekeken waarop bevestigd werd wat ik al lang wist. Het is heet, eentonig heet.

Een inkijkje in Nyiregyhaza.