maandag 1 juli 2013

De zwarte buurjongens

Ik heb nieuws, heel leuk nieuws.
Naast alle mopperij over dieronvriendelijkheid zijn er gelukkig ook goede voorbeelden. Onze buurvrouw van beneden is zo'n voorbeeld.
Toen we haar leerden kennen had ze 3 honden. Lieve honden, al op leeftijd. Helaas hebben we in de afgelopen jaren afscheid moeten nemen van alle drie. Black overleed een aantal jaar geleden, mooie wijze lieve Black, en heel dikwijls kijken wij naar zijn laatste plekje, vlakbij ons hek, waar we hem mee mochten helpen begraven. Pulli en Kajla volgden afgelopen jaar en toen was het kaal.
Geen hondje en we durfden ook niet te vragen of er één zou komen want zo makkelijk vervang je een geliefd overleden diertje niet.

Een maand of twee geleden, opeens een zwartje in de tuin en gelukkig, hij was opgenomen uit slechte omstandigheden en mocht hier komen wonen. Murphy heet hij en hij is lief! We maken praatjes aan het hek, CFD neuzen met hem en natuurlijk aaien we. Daksi heeft wat tennisballen gegeven en Murphy geniet weer van het leven.

Toen er weer een hondje was vroeg P of er nog een hondje bij zou komen. Onze buurvrouw zei dat ze dat niet zou uitsluiten en dat er misschien wel weer een keer ééntje op haar pad zou komen.

Afgelopen vrijdag. P en ik kwamen 's avonds terug van het treinstation. Ik reed en had mijn ogen op de smalle oprit maar P zag het meteen, niet 1 maar 2 zwartjes in de tuin en zo'n waarneming is bij ons altijd goed voor een snel opkomend geluksgevoel.
P riep over het hek of het hondje bleef en dat was zo en of we zaterdag even langs kwamen, met een tennisbal want Murphy was er wat kwijt.

Zaterdagmiddag, met tennisballen en hondensnoepjes gewapend, Daksi en Flicka mee, liepen we het hek in.
Op slag verliefd op dit nieuwe hondje. Wat een lief diertje en wat een geluk dat hij hier terecht gekomen is.
Hij was aan het zwerven in het dorp. Ik heb weken geleden inderdaad een schichtig hondje zien wegglippen naar het beekje, maar omdat wij iets hoger wonen hebben wij minder het zicht op wat er gebeurt. Het zwervertje was angstig en bleef maar dolen in het dorp en nu woont hij dus bij de buurvrouw.
Dat hij het beroerd heeft gehad zie je aan alles. Hij is mager, zijn velletje dof, zijn oogjes heel onzeker en angstig en zijn halsje is helemaal kaal. Kaal van kettingen en touwen die te strak en te lang hebben gezeten.

We maakten kennis en dat ging goed, hij liet zich aaien, was vrienden met F&D en ging rustig in het gras liggen. Pajti heet hij, vrij naar het woord pajtás, vriend.

Vanmorgen vroeg kwam ik weer terug van het station en liep naar de straat om de container op te halen. Twee zwarte buurjongens aan het hek en uiteraard had ik iets in mijn broekzak zitten...na een praatje en een wens voor een fijne dag gingen we ieder ons weegs.

Ik ben heel blij met mijn buurjongens en hoop lang van ze te genieten.


Je ziet de ketting nog zitten, wat zielig....

De twee zwarte buurjongens

Kennismaken met Daksi

De oogjes nog bang maar vol vertrouwen

Uitrusten

Alert in de schaduw

3 opmerkingen:

  1. Hoera! Mooi verhaal....wat een leven moet het nieuwste vriendje gehad hebben, bah. Maar hij zal nu wel gauw opknappen met zo'n goed huis en zulke gezellige buren :) Maar zie ik het goed? Niet alleen mager, schichtig en z'n hals geknoeid maar ook zijn staart kwijt? Zo'n type hond hoort toch een behoorlijke staart te hebben? Wat is dat gemeen hè?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat ontzettend lief dat ze dit hondje heeft opgenomen. Zou hij zichzelf los gebeten hebben? En daarna zijn baas? Er toen er vandoor in de stellige wetenschap dat er iemand moet zijn die hem een beter leven zou geven? In ieder geval is het hem gelukt en dat is heel erg mooi.

    Mip

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik kan me nog herinneren dat je schreef over het angstige hondje langs de weg: top dat het dit keer weer goed gekomen is, iedere keer is weer een heldendaad en hopelijk is het ooit niet meer zo vaak nodig....
    Heb net "Hungary and Further" gelezen: moeten wij bij jullie nog met terugwerkende kracht de toeristenbelasting betalen, dan horen we het wel. Ik zou maar gauw een soort van agenda/gastenboek in de lade van je mooie antieke gangkast leggen; met sjieke omslag staat het nog mooi ook én je kunt maar beter voorbereid zijn!!!!
    Barbara

    BeantwoordenVerwijderen