Water aan de voet

Ik heb het al veel vaker gezegd. Ik mis de zee. Ik mis de zee al zo lang als we in HU wonen. Niet alleen de grote waterplas zelf, maar alles wat er bij zee hoort. De frisse wind die je haren laat dwarrelen, de zilte geur, de meeuwen met hun gekrijs en hun duikvluchten. De paviljoenen aan het strand met de klassiekers maar ook met nieuwe verrassende menukaarten, meegaan met de tijd. Zee doet ook iets met je hoofd, het blaast je hoofd leeg voor nieuwe ideeen.

In HU is nou eenmaal geen zee. Er is mooi water genoeg, al was het maar de prachtige Donau waar ik elke dag minstens 2x overheen ga, natuurlijk de HU zee zoals mijn oma Balaton noemde en nog veel meer. Ik zou er genoeg aan moeten hebben.......maar elk jaar blijkt dat het niet zo werkt.

De laatste jaren waren we in de zee die het dichtst bij ons ligt in Kroatie. Reikhalzend uitkijken vanaf de snelweg wanneer ook al weer de eerste baai in zicht komt en met spijt de nek draaien wanneer de vakantie voorbij is en de zee weer even moet wachten. En alles wat daar tussen ligt is genieten, de vissers bootjes die wiebelen aan hun lijnen, de vis zelf natuurlijk, de mooie luchten en zo ver als je kunt kijken het water, groen, blauw, bruin, soms een poel, soms een spiegel.

De zee dit jaar is een uitdaging, de zee is er wel maar ik ben er niet bij. De vakanties buiten de grenzen zijn al 2x afgezegd, het hotel en de eigenaar van het appartement snappen het, het is zoals het is. En toch had ik zee dit jaar, één dag die zo leuk was dat hij eigenlijk genoeg zou moeten zijn voor het hele jaar, maar deze dag deed alleen maar smaken naar meer, meer dagen dat de douche vol ligt met zand na het uitspoelen van het badpak, meer dagen met haren die stroef geworden zijn en in de knoop gewaaid.

Het was in de tijd dat het net weer kon en net nog kon, 3 dagen voor het werk naar NL met de eerste dag, de zondag, de zee, zo warm dat we konden zwemmen en zo rustig dat we plaats genoeg hadden.

Het is zoals het is, dus geen zee voorlopig en met veel fantasie probeer ik van al het andere water te genieten en blij te zijn met wat wij allemaal wél hebben.

We waren samen een dag vrij en reden met de auto naar Vác. Prachtig stadje aan de Donau, echt een bezoek waard. Raar eigenlijk dat we er nog niet eerder waren geweest, zo ver is het niet, je volgt het water en je komt er vanzelf. Geweldige straatjes omzoomd door bomen, prachtige kerken, leuke pleinen met veel terrassen, frisse water lucht van de Donau die heel dichtbij is. Hondjes met baasjes, een super patisserie waar we vast zouden komen als we hier woonden.

Een leuk terras met schuin uitzicht op het water en opeens een praatje met een echtpaar dat 50 jaar in NL had gewoond en nu weer thuis was in HU.

Op weg naar de auto, nog even naar het water, de schuine kant af en zo dichtbij de Donau dat het water de schoenen kon raken, een selfie met de rivier, nog even een snuifje water lucht en een blik in de verte, en weer terug naar de mooie Stad.