Ontmoetingen in het park

Elke dag zijn we te vinden in het park tegenover ons, prachtige heuvel, leuke paden en groen, heel veel groen, af en toe overdekt met het wit van de sneeuw.
Ik schreef het al eerder, er zijn veel hondenvriendjes, sommige regelmatig en sommige ontmoetingen zijn nieuw. Uiteraard loopt het contact via de hondjes maar inmiddels zijn we ook opgenomen in de baasjes community.

Ook de baasjes vormen een gemeleerde groep. Meestal zijn het mannen of vrouwen, vaker vrouwen trouwens, en geen setjes zoals wij. Aanvankelijk dachten we dat de wederhelft werkte of gewoon geen zin had, maar naar nu blijkt zijn het meestal geen setjes, soms geweest maar soms ook niet en hun verhalen zijn verrassend.

In het park loopt een grote jachthond. Een lieverd is het, hoog op de pootjes die al een beetje stram zijn. Hij luistert goed naar zijn vrouwtje en zijn vrouwtje is ook lief voor hem. Ze heeft een zakje met snoepjes en een zakje met balletjes en ze laat Uli fijn spelen maar let tegelijkertijd goed op hem.
We raakten aan de praat. We schatten de mevrouw ergens begin 60, ze is erg vriendelijk, ook voor ons hondenspul en ze kan ook nog Duits. P vroeg haar voorzichtig of Uli al lang in de familie was en of hij misschien ooit door haar (overleden) man was aangeschaft....

En toen kwam het verhaal. De mevrouw van wie je zou denken dat ze een kinder en kleinkinderschaar heeft die elk weekend langs komen is alleen, alleen met Uli van 9 jaar. Maar niks te vinden aan zieligheid, norsigheid of zurigheid. Blijmoedig vertelde ze dat ze nooit getrouwd geweest is maar dat ze wel een dochter had. Een leuke en lieve dochter.

Acht en een half jaar geleden werd de dochter niet lekker, het ging snel slechter en het ziekenhuis kon helaas niet veel meer voor haar doen. Een longembolie en einde van een jong leven van 21 jaar.
Uli was er toen net en omdat Uli haar dochter ook heeft gekend hoopt ze dat Uli en zij nog lang samen mogen zijn.
Zwaaiend liep de mevrouw richting huis met Uli, wij veel meer onder de indruk dan zij zoals het leek tenminste en nou hopen wij maar dat Uli het eeuwige leven heeft.

Een andere dag, zonnig maar behoorlijk koud en op één van de trappen kwam ik een man en vrouw tegen. De vrouw, ook op leeftijd, met bontmuts vroeg naar D en zag dat hij blind was. We raakten aan de praat. De dame zag er uit als een dame van de wereld en dat bleek ze ook te zijn. Haar Engels was vloeiend en toen volgde er alweer een verhaal.
Ze was uit H gevlucht in 1956 en in Amerika terecht gekomen. Altijd hard gewerkt in het bankwezen, kinderen en kleinkinderen. En af en toe even terug naar "huis", toen het weer kon.
Haar man ruilde haar in voor een 40 jaar jonger Hongaars dingetje, maar ook deze mevrouw was blijmoedig en zei dat het dingetje haar man mocht hebben en dat ze vast en zeker binnenkort nurse mocht spelen in plaats van echtgenote want haar man was ouder....
De man die ze zelf bij zich had leek me haar broer en samen liepen ze door het park want de mevrouw had besloten om terug te komen naar haar roots en was op zoek naar een huis. En dat hoopte ze te vinden in deze buurt bij dit park want ook zij heeft een hond. We kletsten nog even door over de leuke dingen van dit buurtje, zeiden tot ziens en ik liep door met weer een levensverhaal van een ander erbij in mijn hoofd.

En dan is er nog de vader van Dio, een bruine teckel. De vaders van een paar andere honden die vloeiend Italiaans spreken en we zijn er nog niet achter waarom. Één van de mannen is van oorsprong Italiaan, werkte hier op de I ambassade en is blijven hangen en die andere mannen.....dat komt later wel een keer.
De moeder van Lizzy ook een teckel, altijd druk, ze heeft 2 banen, 1 als assistente van een gyneacoloog in het ziekenhuis en de ander kwamen we niet helemaal uit. Soms loopt Lizzy met haar dochter als zij aan het werk is en ook op zondag is ze druk want dan moet ze veel ebéd(lunch) maken voor iedereen die langs komt. Mannen komen in het verhaal niet voor.

Veel baasjes en bazinnetjes lopen druk te telefoneren, ze lijken werk en hondjes te combineren. De vader van een lieve viszla had wel even tijd voor een praatje en vertelde dat zijn viszla altijd mee mag naar het werk. Hij is eigen baas en heeft een castingbureau voor commercials. Flicka draaide zich al naar hem toe en de man vertelde haar dat hij nooit familie en vrienden cast. Hij had net een mooi dekje voor zijn viszla gekocht want hij vond het te koud voor haar.

Twee andere lieve honden, waarvan er 1 Garp heet en een aardig bazinnetje die altijd zwaait en vertelde dat haar honden uit het asiel komen, Garp is ook zeer slechtziend en de andere slecht ter been, maar oh zo lief.
En dan is er nog Zsofi, een airdale waarvan de oortjes niet kloppen vanwege een kalkgebrek in haar jeugd en juist die oortjes vonden wij zo geinig.

En dit is nog maar een deel van de mensen en honden die we tegenkomen. Stuk voor stuk zijn het vluchtige maar leuke ontmoetingen en dat we allemaal hondenmensen zijn maakt natuurlijk meteen het verschil! Zometeen gaan we weer op pad en wie weet wie we tegen gaan komen....