Katjes en hondjes en trolleybussen

Ik ben al weer een paar dagen in de stad. Het kostte mij moeite deze keer om PCFD achter te laten in de Pastorie, maar in de wetenschap dat zij daar het allergelukkigst zijn, kon ik toch zaterdag gerust de trein in stappen.
Natuurlijk weer op zoek naar werk en aangezien dat niet te vinden is op het platteland, moet ik daarvoor naar de stad. Ons appartement is niet meer zoals jullie hebben gelezen maar ik heb onderdak. Een vriendin van mij die tijdelijk in de VS verblijft bood mij aan dat ik in haar appartement mag wonen en dat haar poezen mij verwachten.

Aan de andere kant van de Donau is het, en dan nog een stukje verder en ik ben druk bezig om ook dit buurtje weer eigen te maken. Het is een stadsere wijk, smallere straten en hogere huizen en toch veel groen in de buurt.
Geen tram voor de deur, geen lawaai van snerpende rails dus, maar ook niet het gemak......maar hier rijden de trolleys! Trolleys zijn prima, ze rijden vaak en ze zijn stil en inmiddels ben ik er wel uit, ze brengen mij ook waar ik zijn wil of anders rijden ze me naar een metro of een tramhalte.

Kortom, het buurtje begint al te wennen. Ik mis mijn bakkertje en mijn terrasje, maar ik heb inmiddels een nieuwe bakker, een winkel waar ze mijn yoghurt hebben en terrassen komen binnenkort overal. Nieuwe dingen ontdekken en als ik echt heimwee krijg pak ik de bus en rijd naar Buda. En hier op de hoek zit een Rus en ook dat is leuk, of eigenlijk er zitten 2 Russen, een klein restaurantje met afhaal en een Russische winkel met allerlei lekkernij, ik probeerde de aubergine salade en die was heerlijk.

De poezen en ik zijn ook aan elkaar gewend. Ik ben van de honden en moest mij dus aanpassen, want poezen passen zich niet aan.....ik moet om ze lachen, ze kijken mij aan en zeggen dat ze mij tolereren en niet te veel van ze moet verwachten. En toch, met poes L heb ik al een paar keer samen TV gekeken, naar de inauguratie van de Paus uiteraard en naar de bereiding van Eend en Szekely Gulyás op Paprika TV.

Op straat veel hondjes net als in Buda. Het zijn andere hondjes, andere baasjes en de hondjes worden wat directer aangesproken, maar eerlijk is eerlijk, ze zijn hier net zo lief voor ze als in het park dat ik ken.
In het Park waren er veel teckels, beagles en viszla's met het gemixte spul erbij. Hier is dat precies andersom en ik ben gek op die gemixte typjes. Veelal picikes, lage honden, maar robuust, de stevigheid van een herder, maar dan laag en heel stoer.
In het Park werd er gesproken met de honden als volgt, Lizzy, mijn liefste, zou je alsjeblieft de bal willen loslaten? Of, wil je lief zijn, wil je naar mij toekomen?
Hier is het anders, het is gewoon 'kom hier of zit', maar dan volgt er altijd een klopje op de rug of een aaitje over de kop en stuk voor stuk zien de hondjes er gelukkig uit.

Als ik omhoog kijk zie ik blauwe lucht en zon, ik ga op pad.