Het is verbazingwekkend hoe snel de week voorbij is gevlogen. Ongelooflijk hoeveel het uitmaakt als je opeens een vrije maandag extra hebt en wat voelt zo'n dag anders als je een tijdje elke dag vrij bent geweest.....
Pinksteren was heerlijk, het weer was goed en de bbq lekker en het hondse gezelschap, inclusief P natuurlijk gezellig en heerlijk knus.
En na 1 morgen heel vroeg op en de rit naar Budapest en een nachtje slapen was het al weer woensdag....
De weersvoorspellingen waren somber maar al wat ik zag deze week was zon, veel warme zonneschijn met af en toe een mooie witte wolkenpartij. Mijn uitzicht op het werk is mooi. Zoals veel moderne gebouwen zijn de muren van glas. Als ik naar links kijk zie ik de Donau, het MUPA en de mooi aangelegde groenvoorziening om ons heen. De hév, het voorstadstreintje, rijdt af en aan richting Csepel. Als ik recht vooruit kijk zie ik hotel Gellert, de citadel en nog wat verder de burcht en met veel fantasie kan ik bijna mijn balkonnetje in beeld krijgen.
Van de week waren moedige mannen in tuigjes de ramen aan het zemen. Het waaide dus ze bungelden van links naar rechts en weer terug. Ik keek naar hun tuigjes en naar de kabels die ze vasthielden. Het zag er alleszins stevig uit, maar toch, 1 foutje en het is gebeurd met de glazenwasser. De groenvoorziening beneden is mooi maar jong en zal geen enkele val breken. Ik vroeg me af wat een glazenwasser verdient, een speciale glazenwasser in hoogbouw dan wel te verstaan en ik hoopte veel, voordat ik weer aan mijn eigen werk ging.
Ook was ik deze week weer op pad, deze keer in de stad zelf. Mega grote ziekenhuizen, afdelingen waar je alleen maar dankbaar mag zijn dat je er voor je werk komt. Een speciaal kinderziekenhuis, foto's van Bill Clinton die een rondleiding krijgt, veel prachtige leuke kinderschilderijen die proberen de sfeer erin te houden. Kinderen, heel veel kinderen die ziek zijn en tegelijkertijd heel vrolijk en waarbij de ernst van de ziekte op het gezicht van de ouders staat uitgeschreven. Ook deze ziekenhuizen zijn oud, echter netter dan ik ken uit de provincie en met personeel dat de vriendelijkheid zelve is.
Ik schreef het vorige blog al over de Italiaan waar ik deze week naartoe zou gaan, met de nieuwe stadse vriendinnen. Het was leuk, zeer gezellig, lekker, stof voor vele avonden kletsen en opnieuw verbaas ik me er over hoe snel het kan gaan, nieuwe vriendschappen in een ander land met allemaal ondernemende mensen die geen hekel hebben aan Nederland, maar ook weleens wat anders wilden proberen. We smullen van elkaars verhalen en wisselen ervaringen uit, successen, teleurstellingen, misverstanden en natuurlijk ook gewoon het adres van de kapper....
En dan is het morgen alweer vrijdag. Op weg naar de Pastorie, op weg naar het hondse leven en de tram &
sireneloze nachten.
donderdag 31 mei 2012
zaterdag 26 mei 2012
Russen en Chinezen
Russen en Chinezen, ze worden altijd als groep genoemd. En natuurlijk is dat raar, net zoals er geen Nederlander bestaat, zijn ook de Russen en de Chinezen een samensmelting van vele volkeren en individuen. En als het om Russen en Chinezen gaat, heeft het woord nog weleens een negatieve lading. Zo werkt het nou eenmaal, mensen in grote groepen kunnen veel macht hebben en daar zijn we bang voor....
Chinezen bijvoorbeeld. Er wordt gezegd dat het een schande is, die Chinezen die alles overnemen, die overal hun vinger in de pap hebben. Aan de andere kant, Chinezen zetten toch geen pruik op noch schminken ze hun gezicht, als we in zee gaan met Chinezen, dan is dat blijkbaar toch een bewuste keuze.
Ik bewonder de Chinezen, tenminste, de Chinezen die ik ben tegengekomen dan en dat is natuurlijk maar een klein groepje. De keihard werkende Chinezen uit Nederland die we kennen van de Afhaal. De geintjes die we maken over "Sambalbij" maar ondertussen graag en veel komen. De grapjes over de R maar tegelijkertijd bewondering dat we zo goed met de Chinezen kunnen praten in onze eigen taal. En dan de kinderen van deze groep, veel studeren en degenen die doorgaan in het culinaire zijn eveneens keihard werkend, innovatief en compleet geintegreerd met behoud van eigen waarden en cultuur.
In de buurt van de Pastorie zie ik ze ook, niet in het Culinaire helaas, maar op de markt met kleren, potten en pannen en snoep. En Hongaars dat ze kunnen!
Deze week zat ik een avond te eten in het Mangalica tentje om de hoek. Ik had net een praatje gemaakt met het leuke meisje, over de nieuwe kaart, over mijn baan en over dat ik heel veel groeten aan mijn man moet doen in het Pinksterweekend.
Naast mij zat een Chinees groepje. Een jonge man, zijn vriendin en een vader, ik schatte in van de jongen. Ze praatten voor mij onverstaanbaar Chinees, zaten lekker te drinken en zochten in de kaart naar lekkere dingen. Na een kwartier werd er besteld. Tot mijn verbazing sprak de jongen vloeiend Hongaars, het leek mij foutloos en het was in het tempo van het meisje, heel snel dus.
Op zo'n moment voel ik me meteen ontevreden met mijn eigen vorderingen. Ik begrijp steeds meer en het gaat best goed, maar zoals deze Chinees het kon, dat zal nog jaren duren! Met bewondering zat ik te loeren naar mijn buurtafel. De jongen wisselde zo snel van Chinees naar Hongaars en terug zoals wij een paar sloffen uitgooien.
En wat ik ook leuk vond. Ze probeerden alles. Ze trokken nergens hun neus voor op en bestelden het meest traditionele gerecht van de kaart, zonder aarzelen gingen ze voor de bloedworst, de hurka(een worst van kopvlees met diverse toevoegingen), spekjes, een varkenspoot en aardappel met ui.
En een fles mooie rode wijn erbij, want ook daar leek de jongen verstand van te hebben!
Woensdagavond zat ik buiten te eten, bij een Italiaan in Buda, chique wijk van woon- en kantoorvilla's. Ik voelde me al een beetje underdressed. Tegenover mij zaten 2 mannen net uit hun werk met een hip en kleurig tablet nog wat zaken door te nemen en daarachter zaten 2 Expat vrouwen in 100% design uit een mosselpan te prikken met een mooi glas wijn ernaast.
Naast me was een tafel voor 12 gedekt en ik was in afwachting van wat er ging komen.
Ik gokte op kantoormensen of congresgangers maar niets was minder waar. Tegen 7 uur kwam er een familie binnen. Een Russische familie, opa en oma, ooms en tantes, kinderen en kleinkinderen. Zo te zien een uiterst succesvolle familie. De dames wederom in design, de kinderen in prachtige kinderkleren en de mannen in mooie zomerpakken. De prijs straalde er vanaf, maar het was geenszins ordinair, het was echt om door een ringetje te halen. Ze praatten Russisch, geanimeerd. Ik had weer alle tijd om te kijken. De mannen hadden hun eigen haarkleur en de kinderen ook en waren zonder uitzondering donker met mooie bruine ogen. De dames waren geverfd maar vermoedelijk ook donker van oorsprong. Er werd overlegd onderling over wat te eten en te drinken en blijkbaar leverde de kaart geen problemen op.....ik dacht nog omdat hij ook in het Engels was.
Er werd besteld, door één van de jonge echtparen, die van de mooie kinderen. En ik zat met de oren te klapperen, het Hongaars kwam er uit als gezang, zonder haperen, met een uitspraak die mij in ieder geval prachtig in de oren klonk. En het was niet zomaar een bestelling, het was een bestelling van veel verschillende dingen met veel verschillende drankjes en een bestelling in overleg met de bediening.
Onderling ging het weer snel verder in de eigen taal en ik genoot van het schouwspel. De kinderen gingen even spelen in het tuintje ernaast maar kwamen zonder zeuren terug toen ze werden geroepen en gingen lief zitten wachten en kletsten mee met oma en tante.
Het eten kwam, tenminste de voorgerechten dan en voor de kinderen een mooi kipje met gebakken aardappeltjes en uiteraard een paar grote pizza's. Het gesprek ging verder en opeens hoorde ik het meisje vragen om ketchup. Het meisje, een plaatje van een jaar of 10 met donkere krullen. En het ging niet zoals je wel eens in Nederland hoort, van.....doe maar wat ketchup of mag ik cola. Nee het ging zo'n beetje als volgt, neemt u mij niet kwalijk, zou ik alstublieft wat ketchup mogen voor bij mijn aardappeltjes? Net als ik smolt de bediening en kwam er snel een mooi bakje met ketchup.
De Russen waren compleet meertalig en schakelden van voor naar achter en weer terug.
En ik sukkel, ik zat in mezelf een zin te repeteren om in het Hongaars een tafel te bespreken voor volgende week woensdagavond 19 uur. Het was een troost, die zin kwam er ook best goed uit en het werd genoteerd zoals ik het bedoelde, maar een beetje schraal was de troost wel toen ik nog net even een paar nieuwe bestellingen meepikte van de Russische familie......
Chinezen bijvoorbeeld. Er wordt gezegd dat het een schande is, die Chinezen die alles overnemen, die overal hun vinger in de pap hebben. Aan de andere kant, Chinezen zetten toch geen pruik op noch schminken ze hun gezicht, als we in zee gaan met Chinezen, dan is dat blijkbaar toch een bewuste keuze.
Ik bewonder de Chinezen, tenminste, de Chinezen die ik ben tegengekomen dan en dat is natuurlijk maar een klein groepje. De keihard werkende Chinezen uit Nederland die we kennen van de Afhaal. De geintjes die we maken over "Sambalbij" maar ondertussen graag en veel komen. De grapjes over de R maar tegelijkertijd bewondering dat we zo goed met de Chinezen kunnen praten in onze eigen taal. En dan de kinderen van deze groep, veel studeren en degenen die doorgaan in het culinaire zijn eveneens keihard werkend, innovatief en compleet geintegreerd met behoud van eigen waarden en cultuur.
In de buurt van de Pastorie zie ik ze ook, niet in het Culinaire helaas, maar op de markt met kleren, potten en pannen en snoep. En Hongaars dat ze kunnen!
Deze week zat ik een avond te eten in het Mangalica tentje om de hoek. Ik had net een praatje gemaakt met het leuke meisje, over de nieuwe kaart, over mijn baan en over dat ik heel veel groeten aan mijn man moet doen in het Pinksterweekend.
Naast mij zat een Chinees groepje. Een jonge man, zijn vriendin en een vader, ik schatte in van de jongen. Ze praatten voor mij onverstaanbaar Chinees, zaten lekker te drinken en zochten in de kaart naar lekkere dingen. Na een kwartier werd er besteld. Tot mijn verbazing sprak de jongen vloeiend Hongaars, het leek mij foutloos en het was in het tempo van het meisje, heel snel dus.
Op zo'n moment voel ik me meteen ontevreden met mijn eigen vorderingen. Ik begrijp steeds meer en het gaat best goed, maar zoals deze Chinees het kon, dat zal nog jaren duren! Met bewondering zat ik te loeren naar mijn buurtafel. De jongen wisselde zo snel van Chinees naar Hongaars en terug zoals wij een paar sloffen uitgooien.
En wat ik ook leuk vond. Ze probeerden alles. Ze trokken nergens hun neus voor op en bestelden het meest traditionele gerecht van de kaart, zonder aarzelen gingen ze voor de bloedworst, de hurka(een worst van kopvlees met diverse toevoegingen), spekjes, een varkenspoot en aardappel met ui.
En een fles mooie rode wijn erbij, want ook daar leek de jongen verstand van te hebben!
Woensdagavond zat ik buiten te eten, bij een Italiaan in Buda, chique wijk van woon- en kantoorvilla's. Ik voelde me al een beetje underdressed. Tegenover mij zaten 2 mannen net uit hun werk met een hip en kleurig tablet nog wat zaken door te nemen en daarachter zaten 2 Expat vrouwen in 100% design uit een mosselpan te prikken met een mooi glas wijn ernaast.
Naast me was een tafel voor 12 gedekt en ik was in afwachting van wat er ging komen.
Ik gokte op kantoormensen of congresgangers maar niets was minder waar. Tegen 7 uur kwam er een familie binnen. Een Russische familie, opa en oma, ooms en tantes, kinderen en kleinkinderen. Zo te zien een uiterst succesvolle familie. De dames wederom in design, de kinderen in prachtige kinderkleren en de mannen in mooie zomerpakken. De prijs straalde er vanaf, maar het was geenszins ordinair, het was echt om door een ringetje te halen. Ze praatten Russisch, geanimeerd. Ik had weer alle tijd om te kijken. De mannen hadden hun eigen haarkleur en de kinderen ook en waren zonder uitzondering donker met mooie bruine ogen. De dames waren geverfd maar vermoedelijk ook donker van oorsprong. Er werd overlegd onderling over wat te eten en te drinken en blijkbaar leverde de kaart geen problemen op.....ik dacht nog omdat hij ook in het Engels was.
Er werd besteld, door één van de jonge echtparen, die van de mooie kinderen. En ik zat met de oren te klapperen, het Hongaars kwam er uit als gezang, zonder haperen, met een uitspraak die mij in ieder geval prachtig in de oren klonk. En het was niet zomaar een bestelling, het was een bestelling van veel verschillende dingen met veel verschillende drankjes en een bestelling in overleg met de bediening.
Onderling ging het weer snel verder in de eigen taal en ik genoot van het schouwspel. De kinderen gingen even spelen in het tuintje ernaast maar kwamen zonder zeuren terug toen ze werden geroepen en gingen lief zitten wachten en kletsten mee met oma en tante.
Het eten kwam, tenminste de voorgerechten dan en voor de kinderen een mooi kipje met gebakken aardappeltjes en uiteraard een paar grote pizza's. Het gesprek ging verder en opeens hoorde ik het meisje vragen om ketchup. Het meisje, een plaatje van een jaar of 10 met donkere krullen. En het ging niet zoals je wel eens in Nederland hoort, van.....doe maar wat ketchup of mag ik cola. Nee het ging zo'n beetje als volgt, neemt u mij niet kwalijk, zou ik alstublieft wat ketchup mogen voor bij mijn aardappeltjes? Net als ik smolt de bediening en kwam er snel een mooi bakje met ketchup.
De Russen waren compleet meertalig en schakelden van voor naar achter en weer terug.
En ik sukkel, ik zat in mezelf een zin te repeteren om in het Hongaars een tafel te bespreken voor volgende week woensdagavond 19 uur. Het was een troost, die zin kwam er ook best goed uit en het werd genoteerd zoals ik het bedoelde, maar een beetje schraal was de troost wel toen ik nog net even een paar nieuwe bestellingen meepikte van de Russische familie......
woensdag 23 mei 2012
Op pad
 |
| Het hoofdgebouw met de kapu, de poort dus |
 |
| Ook hier een trammetje |
Gisteren was ik op pad in het land. Ik bezocht het universiteits ziekenhuis in Debrecen. Niet echt naast de deur, 235 kilometer van mijn flat, in oostelijke richting, dus naar Roemenie en Oekraine, maar niet getreurd, geen hekel aan autorijden, mooi weer en een nieuwe route.
Het scheelt enorm dat ik al zo vaak door de stad heb gestruind. Weliswaar niet met de auto, maar toch, in mijn hoofd zit wel waar ik heen moet en hoe ik er moet komen. Wat ik meteen heb geleerd, heel lang geleden, is de naam en de plaats van de bruggen over de Donau. Als je dat weet, dan is de rest vrij eenvoudig. Het was wel een kick eerlijk gezegd om door de Alagut, tunnel, te rijden en de Kettingbrug over. Ik verliet de stad in stromende regen en ik kwam er ook weer zo in, dat was spijtig, maar alle uren er tussen in waren prachtig en zonnig en zelfs heet, 32 graden.
De route is mooi, vooral het begin, heuvelachtig en groen. En met elke provincie die je doorkruist wordt het vlakker en groener. Het was voor werk maar onderweg lijkt het wel een excursie. Het verschil is alleen dat je dóór moet en niet op elk plekje dat je leuk lijkt kunt stoppen.......ik had wel een paar van die plekjes.
Wat te denken van Polgar, een soort open lucht museumpje zag ik, vlak naast de snelweg. En diverse dorpen schoten voorbij die ik ken van de toeristische gidsen, altijd nog op de verlanglijst, maar nog nooit van gekomen, te ver.....en nu was ik vlakbij en moest ik dóór. Ik passeerde de Tisza, na de Donau de grootste rivier en ook dat was prachtig.
Een GPS heb ik niet maar was ook echt niet nodig. Met de plattegrond van Google op schoot en de ogen niet in de zak was het makkelijk. Gewoon de borden volgen met egyetem en voor ik het wist stond ik voor de poort. Parkeren is hier natuurlijk niet kostenloos, maar er was tenminste plaats en de tarieven vielen mee.
Het ziekenhuis in Debrecen is mooi, ik kan niet anders zeggen. Het is een soort dorp, samengesteld uit allerlei oude gebouwen die gerenoveerd zijn. Natuurlijk hoop ik er nooit te liggen, maar zeer zeker beter en mooier dan ik ooit in dit land heb gezien. Ik kwam in drie van de gebouwen en telkens liepen we door mooie groene straatjes, met heel veel bankjes, straatnaam bordjes in Hongaars en Engels van het ene gebouw naar het andere. En in een dorp is natuurlijk ook een winkeltje, een koffiehuisje, een brievenbus en uiteraard openbaar vervoer voor de deur.
Er reed een leuk blauw trammetje, ook weer nieuw voor mij dat in Debrecen ook trams rijden.
Naast het ziekenhuis ligt een strandbad, door het groen klonken kinderstemmetjes en als je niet wist waar je was dan zou je denken dat je in een soort vakantie kolonie terechtgekomen was. Natuurlijk is dat onzin.....de dames en heren in badjassen, met infusen, met verband, soms met en soms zonder haar en met grauwe kleuren spraken de echte waarheid.
Gelukkig was ik er als voorbijganger voor het werk en kon ik in de middag weer naar huis.
Ik kon dóór!
zondag 20 mei 2012
Katjes op zolder
Een tijdje geleden schreef ik al dat een moederpoes onze zolder van de schuur had uitgekozen om haar jonkies te krijgen. We brachten trouw bakjes water en melk en we kochten voer, alhoewel dat niet zo in goede aarde viel.
Af en toe zagen we de moeder poes naar beneden lopen, onder de kier van de garagedeur door op zoek naar lekker eten.
Inmiddels heeft P uitgevonden van wie het moedertje is. En de bazin van het moedertje is opgetogen dat haar beestje zo'n veilig plekje heeft uitgekozen voor het nestje. Voorzichtig zijn ze de zolder opgelopen om de jonkies te bekijken. De bazin wil het moedertje graag terug en inclusief haar jonkies! Van harte welkom zijn ze alle drie. Maar nu nog even niet natuurlijk, even nog op de warme, droge kraamkamer tussen het noppen plastic en het mini opgevouwen zwembadje dat er ligt.
Uiteraard weten meer bewoners uit het dorp van de gezinsuitbreiding en iedereen weet wel raad met de diertjes, ons wordt aangeraden om er minstens 1 te houden, voor de muizenvang natuurlijk! Ook de bazin heeft ons aangeboden dat we er 1 kunnen houden. We hebben besloten om het niet te doen, hoe leuk en lief ze ook zijn. En ook weten we, dat als ze straks op haar eigen landgoedje woont, moeder met kinderen toch wel af en toe in onze tuin zal opduiken.....
Gisteren ging ik ook even kijken, met een knijpkatje nieuwe stijl van Ikea in de hand en P het fototoestel gingen we de trap op. De moederpoes kijkt nog wel bezorgd maar vlucht niet meer weg en de kleintjes zijn erg leuk en hebben het volgens ons wel gezellig daar op zolder. We zijn benieuwd wanneer de moeder besluit om de zolder te verruilen voor het nieuwe bestaan, en misschien besluit ze toch weer anders.......
Af en toe zagen we de moeder poes naar beneden lopen, onder de kier van de garagedeur door op zoek naar lekker eten.
Inmiddels heeft P uitgevonden van wie het moedertje is. En de bazin van het moedertje is opgetogen dat haar beestje zo'n veilig plekje heeft uitgekozen voor het nestje. Voorzichtig zijn ze de zolder opgelopen om de jonkies te bekijken. De bazin wil het moedertje graag terug en inclusief haar jonkies! Van harte welkom zijn ze alle drie. Maar nu nog even niet natuurlijk, even nog op de warme, droge kraamkamer tussen het noppen plastic en het mini opgevouwen zwembadje dat er ligt.
Uiteraard weten meer bewoners uit het dorp van de gezinsuitbreiding en iedereen weet wel raad met de diertjes, ons wordt aangeraden om er minstens 1 te houden, voor de muizenvang natuurlijk! Ook de bazin heeft ons aangeboden dat we er 1 kunnen houden. We hebben besloten om het niet te doen, hoe leuk en lief ze ook zijn. En ook weten we, dat als ze straks op haar eigen landgoedje woont, moeder met kinderen toch wel af en toe in onze tuin zal opduiken.....
Gisteren ging ik ook even kijken, met een knijpkatje nieuwe stijl van Ikea in de hand en P het fototoestel gingen we de trap op. De moederpoes kijkt nog wel bezorgd maar vlucht niet meer weg en de kleintjes zijn erg leuk en hebben het volgens ons wel gezellig daar op zolder. We zijn benieuwd wanneer de moeder besluit om de zolder te verruilen voor het nieuwe bestaan, en misschien besluit ze toch weer anders.......
zaterdag 19 mei 2012
Honden
Gister ben ik weer aangekomen in de Pastorie. Mijn werkgever kent een heel mooi gebaar, als het werk het toelaat, mag je vrijdagmiddag wat eerder vertrekken. Toch, op de een of andere manier voelt het raar, het voelt als wegsluipen terwijl verdiepingen om je heen nog druk achter beeldschermen zitten of in vergaderruimtes. Ik weet uit ervaring dat die vrijdagmiddagen zeker niet altijd zullen lukken, ik bedoel, ik kan er niet op plannen, maar gister was het heerlijk.
Ik zit vlakbij de Rakocsi brug, dus aan de goede kant om snel op de M6 aan te komen. Ik heb een auto van de zaak, geen super de luxe, maar wel weer één die uitnodigt tot harder rijden dan de eigen Dacia. Het is verbazingwekkend hoe snel je terugvalt in oude gewoontes. Alert om je heen kijken naar rendörek met laserguns, letten op grijze kastjes langs de kant van de weg en goed kijken naar wat de mede weggebruikers, die er misschien elke dag rijden, doen.
En ondertussen dus te hard rijden. De stal ruikend. De M6 is nogal saai, dus die kun je maar beter snel nemen. De borden met mijn afslag lijken maar niet dichterbij te komen, nog even tanken met zo'n heerlijk tankpasje dat bij de auto hoort en voordat ik het weet toch de borden van mijn afslag.
Flicka staat al aan het hek. Verbaasd naar die auto en opeens gelukkig als ik er uit stap. Ik ga zitten voor haar begroeting, ze slaat de pootjes om mijn hals, likt, piept en zo zitten we even te knuffelen.
Budapest is leuk, zeker, maar ik mis CFD verschrikkelijk!
Ik loop naar binnen, C slaapt op zijn kussen en als ik hem wakker maak begint hij te huilen, te loeien als een wolf en ik ga even bij hem liggen.
Daksi was nog even heel druk met de bal maar ook hem heb ik inmiddels uitgebreid begroet. Ik ben weer honds, de stadsluchten zijn eraf gelikt en ik hoor er weer helemaal bij.
P had een grote verrassing voor mij. In de afgelopen week heeft hij samen met vriend HE, alle scheuren in de lemen muur van de gang dichtgestuukt en gladgestreken. Komende week gaat hij die stukken opnieuw verven en dan alles weer terugzetten en hangen. Een hoop werk, alleen al door het stof dat overal in doordringt.
Er zijn nog meer scheuren, vooral in de studeerkamer en in de badkamer waar we nog nooit toe gekomen zijn. Wie weet deze zomer?
Het is weer heerlijk om hier te zijn, liggend in het gras naast Coco, kijkend naar de moestuin, P die wokt en ook weer eens een avondje tv.
En vanavond, als het weer meezit tenminste, gaat de bbq aan voor gemarineerde karbo's en worstjes van de slager. En natuurlijk in het oude kloffie met platte schoenen.
Het wordt een PK weekend mét HONDEN!
Ik zit vlakbij de Rakocsi brug, dus aan de goede kant om snel op de M6 aan te komen. Ik heb een auto van de zaak, geen super de luxe, maar wel weer één die uitnodigt tot harder rijden dan de eigen Dacia. Het is verbazingwekkend hoe snel je terugvalt in oude gewoontes. Alert om je heen kijken naar rendörek met laserguns, letten op grijze kastjes langs de kant van de weg en goed kijken naar wat de mede weggebruikers, die er misschien elke dag rijden, doen.
En ondertussen dus te hard rijden. De stal ruikend. De M6 is nogal saai, dus die kun je maar beter snel nemen. De borden met mijn afslag lijken maar niet dichterbij te komen, nog even tanken met zo'n heerlijk tankpasje dat bij de auto hoort en voordat ik het weet toch de borden van mijn afslag.
Flicka staat al aan het hek. Verbaasd naar die auto en opeens gelukkig als ik er uit stap. Ik ga zitten voor haar begroeting, ze slaat de pootjes om mijn hals, likt, piept en zo zitten we even te knuffelen.
Budapest is leuk, zeker, maar ik mis CFD verschrikkelijk!
Ik loop naar binnen, C slaapt op zijn kussen en als ik hem wakker maak begint hij te huilen, te loeien als een wolf en ik ga even bij hem liggen.
Daksi was nog even heel druk met de bal maar ook hem heb ik inmiddels uitgebreid begroet. Ik ben weer honds, de stadsluchten zijn eraf gelikt en ik hoor er weer helemaal bij.
P had een grote verrassing voor mij. In de afgelopen week heeft hij samen met vriend HE, alle scheuren in de lemen muur van de gang dichtgestuukt en gladgestreken. Komende week gaat hij die stukken opnieuw verven en dan alles weer terugzetten en hangen. Een hoop werk, alleen al door het stof dat overal in doordringt.
Er zijn nog meer scheuren, vooral in de studeerkamer en in de badkamer waar we nog nooit toe gekomen zijn. Wie weet deze zomer?
Het is weer heerlijk om hier te zijn, liggend in het gras naast Coco, kijkend naar de moestuin, P die wokt en ook weer eens een avondje tv.
En vanavond, als het weer meezit tenminste, gaat de bbq aan voor gemarineerde karbo's en worstjes van de slager. En natuurlijk in het oude kloffie met platte schoenen.
Het wordt een PK weekend mét HONDEN!
woensdag 16 mei 2012
Druk voor de deur
Voor het gebouw waar ik woon gebeurt van alles. Je wordt er nieuwsgierig van, elk geluid of elke beweging nodigt uit tot verder kijken of luisteren. Inmiddels zijn er de bekende geluiden waar je de stoel niet meer voor afkomt, de ambulances bijvoorbeeld. Wat nog wel de moeite waard is, is om te kijken wat voor soort ambulance het is.
Je hebt de oude busjes, met mannen in gele hesjes en een bescheiden toeter en zwaailicht. Deze kenden we al uit onze provinciale buurten. Hier heb je er meer, veel meer. Ik weet nog niet welke auto naar welke aandoening gaat of misschien van welk ziekenhuis afkomstig is.
Er is een tussenvorm, niet zo oud als de bekende busjes maar ook weer niet supergeavanceerd. Deze auto's hebben wel meertonige toeters, in de grote vaart hebben ze een sirene, maar als er een onverlaat op de kruising staat of niet snel genoeg opschiet, komt er een salvo van toeters naar buiten die ook daadwerkelijk blijk geeft van zwaar ongenoegen.
Als laatste heb je de Rolls Royces onder de ambulances, hun hele verschijning boezemt al zo veel ontzag in, dat de toeter weliswaar luid is, maar niet zo schreeuwerig als bij de andere auto's. Het zijn van die wagens die we kennen uit de Amerikaanse series ER en de laatste die ik zag was speciaal voor kinderen want dat stond er op.
Linksboven ons, in het gebouw naast ons op het bovenste balkon woont een beagle. Ik vind hem leuk want hij blaft tegen alles honds dat er langs komt en dat is nogal wat. P sprak samen met CFD een mevrouw in het park die vertelde dat ze waren begonnen met een telling van hondjes uit de buurt. Bij 80 waren ze maar gestopt, er kwam geen einde aan.....
Stuk voor stuk zijn ze aardig, onstuimig, gewend aan het stadsleven en nieuwsgierig om kennis te maken met de jongens van ons.
CFD moeten nog erg wennen. F maakt het prima, zij doet al alsof de wijk van haar is, de nieuwe koningin van de parken. D heeft moeite met de tramrails, de stoepjes, de kieren op straat maar zodra hij in het park is en zijn bal in de bek heeft is al het leed vergeten.
C heeft moeite. Dat wisten we van te voren. C heeft geen moeite met de 80 hondjes, al waren het er 180. C heeft moeite met alle baasjes die erbij horen en praatjes willen maken, met de geluiden van straat, met de geparkeerde auto's. C is opgelucht als hij weer binnen is, op zijn vertrouwde kussens zonder vreemden in de buurt. Hij bepaalt zelf wanneer hij naar buiten wil en meestal is dat 's morgens vroeg of 's avonds als het donker is. En nog opgeluchter is hij als PCFD weer pastoriewaarts zijn teruggekeerd en het landgoedje weer van hem is.
De drukte voor de deur nodigt uit tot foto's maken. Als een echte paparazzo schoot P plaatjes van C en mij op één van de expedities in het park. Op hetzelfde moment stopte er een limo voor de deur, nam 2 van de schaarse parkeerplekken in, liet niet zien wie hij bij zich had en vertrok na zo'n 20 minuten weer zoevend in de richting van de Kettingbrug.
In dit tijdelijke centrum van de wereld kan ik zelfs skypen op mijn balkonnetje, mits er niet te veel ambulances langskomen tenminste.....
Je hebt de oude busjes, met mannen in gele hesjes en een bescheiden toeter en zwaailicht. Deze kenden we al uit onze provinciale buurten. Hier heb je er meer, veel meer. Ik weet nog niet welke auto naar welke aandoening gaat of misschien van welk ziekenhuis afkomstig is.
Er is een tussenvorm, niet zo oud als de bekende busjes maar ook weer niet supergeavanceerd. Deze auto's hebben wel meertonige toeters, in de grote vaart hebben ze een sirene, maar als er een onverlaat op de kruising staat of niet snel genoeg opschiet, komt er een salvo van toeters naar buiten die ook daadwerkelijk blijk geeft van zwaar ongenoegen.
Als laatste heb je de Rolls Royces onder de ambulances, hun hele verschijning boezemt al zo veel ontzag in, dat de toeter weliswaar luid is, maar niet zo schreeuwerig als bij de andere auto's. Het zijn van die wagens die we kennen uit de Amerikaanse series ER en de laatste die ik zag was speciaal voor kinderen want dat stond er op.
Linksboven ons, in het gebouw naast ons op het bovenste balkon woont een beagle. Ik vind hem leuk want hij blaft tegen alles honds dat er langs komt en dat is nogal wat. P sprak samen met CFD een mevrouw in het park die vertelde dat ze waren begonnen met een telling van hondjes uit de buurt. Bij 80 waren ze maar gestopt, er kwam geen einde aan.....
Stuk voor stuk zijn ze aardig, onstuimig, gewend aan het stadsleven en nieuwsgierig om kennis te maken met de jongens van ons.
CFD moeten nog erg wennen. F maakt het prima, zij doet al alsof de wijk van haar is, de nieuwe koningin van de parken. D heeft moeite met de tramrails, de stoepjes, de kieren op straat maar zodra hij in het park is en zijn bal in de bek heeft is al het leed vergeten.
C heeft moeite. Dat wisten we van te voren. C heeft geen moeite met de 80 hondjes, al waren het er 180. C heeft moeite met alle baasjes die erbij horen en praatjes willen maken, met de geluiden van straat, met de geparkeerde auto's. C is opgelucht als hij weer binnen is, op zijn vertrouwde kussens zonder vreemden in de buurt. Hij bepaalt zelf wanneer hij naar buiten wil en meestal is dat 's morgens vroeg of 's avonds als het donker is. En nog opgeluchter is hij als PCFD weer pastoriewaarts zijn teruggekeerd en het landgoedje weer van hem is.
De drukte voor de deur nodigt uit tot foto's maken. Als een echte paparazzo schoot P plaatjes van C en mij op één van de expedities in het park. Op hetzelfde moment stopte er een limo voor de deur, nam 2 van de schaarse parkeerplekken in, liet niet zien wie hij bij zich had en vertrok na zo'n 20 minuten weer zoevend in de richting van de Kettingbrug.
In dit tijdelijke centrum van de wereld kan ik zelfs skypen op mijn balkonnetje, mits er niet te veel ambulances langskomen tenminste.....
 |
| Coco niet op zijn gemakje |
 |
| Wie o wie? |
 |
| Goed luisteren..... |
dinsdag 15 mei 2012
Klokkenconcert
Ik hoef de klokken naast de Pastorie niet te missen op mijn nieuwe woonstekje. Gelukkig maar, want ik was er wel aan gehecht.
Elke morgen om 7 uur hoor ik de klokken van de Krisztina kerk, die ik uit mijn raam kan zien als ik naar rechts kijk. De klokken zijn me nu al dierbaar. Een vast punt zo 's morgens vroeg. In deze kerk is ook elke morgen een mis die druk bezocht wordt door buurtbewoners. Mijn oma en haar familie waren in het begin van de vorige eeuw ook trouwe bezoekers en dat maakt dat deze kerk een speciaal plekje in mijn hart heeft gekregen.
Ik ben er zelf weleens geweest, eerlijk gezegd niet voor een hele mis, maar wel even binnengelopen als ik er tegenover ontbeet bij Déryné. Dat buiten ontbijten is er tot nu toe bij in geschoten. Door de week natuurlijk logisch, geen tijd voor een uitgebreid ontbijt buitenshuis als je gewoon naar je werk moet. Ook in het weekend is het er nog niet van gekomen, maar daar gaat vast nog wel verandering in komen.
Behalve de klokken van de Krisztina kerk is er meer. Afgelopen zondag werden we verrast door een echt klokkenconcert. Om 10 uur beierde het, lang, heel mooi en afwisselend. Schuin achter/boven mij bevindt zich de Matyás kerk die verantwoordelijk is voor dit machtige geluid.
P en ik liepen te wandelen met CFD in het park tegenover. We keken naar het prachtige paleis, naar ons eigen balkon en raam en luisterden naar de klokken. Een moment van geluk om dit te kunnen meemaken zo vlakbij het eigen huis.
Gisteravond merkte ik dat de Krisztina kerk ook 's avonds om 8 uur luidt. Misschien een mis, misschien gewoon om te vertellen hoe laat het is, daar kom ik nog wel achter.
Het weer is omgeslagen, van de 36 graden van zaterdag is het nu zo'n graad of 15. Ik vind het prima zo.
Moe van het nieuwe leven heb ik gisteravond een snelle maaltijd genoten, ideaal, van het werk op weg naar huis, gewoon even uit de tram gestapt bij de Thai, daar een zeer smakelijke, extra hete rode curry gegeten en daarna weer op de tram om thuis heerlijk in de spijkerbroek op de bank koffie te drinken.
Het heeft ook geregend. Aan de geluiden die me bereiken vanaf de drukke straat is een dimensie toegevoegd, je hoort aan de banden, aan het optrekken en vooral aan het remmen dat de straten nat zijn. Je ruikt het ook, de vlieren en acacia in het park geven een nog lekkerder luchtje af en in de tram ruikt het naar vochtige jassen en druppende paraplu's.
Als ik wil kan ik met de auto en maandagmorgen deed ik dat ook. Voor de snelheid hoef je dat niet te doen, waar de tram kan doorracen stond ik in de rij voor de stoplichten en waar de bus vrij baan heeft, stond ik te wachten om in te voegen. Al met al ben ik er toch binnen een half uur en dat is een grote luxe na alle files in mijn herinnering......
Wat het vanavond gaat worden? Ik weet het nog niet maar de stad ligt aan mijn voeten dus het kan alle kanten opgaan.
Elke morgen om 7 uur hoor ik de klokken van de Krisztina kerk, die ik uit mijn raam kan zien als ik naar rechts kijk. De klokken zijn me nu al dierbaar. Een vast punt zo 's morgens vroeg. In deze kerk is ook elke morgen een mis die druk bezocht wordt door buurtbewoners. Mijn oma en haar familie waren in het begin van de vorige eeuw ook trouwe bezoekers en dat maakt dat deze kerk een speciaal plekje in mijn hart heeft gekregen.
Ik ben er zelf weleens geweest, eerlijk gezegd niet voor een hele mis, maar wel even binnengelopen als ik er tegenover ontbeet bij Déryné. Dat buiten ontbijten is er tot nu toe bij in geschoten. Door de week natuurlijk logisch, geen tijd voor een uitgebreid ontbijt buitenshuis als je gewoon naar je werk moet. Ook in het weekend is het er nog niet van gekomen, maar daar gaat vast nog wel verandering in komen.
Behalve de klokken van de Krisztina kerk is er meer. Afgelopen zondag werden we verrast door een echt klokkenconcert. Om 10 uur beierde het, lang, heel mooi en afwisselend. Schuin achter/boven mij bevindt zich de Matyás kerk die verantwoordelijk is voor dit machtige geluid.
P en ik liepen te wandelen met CFD in het park tegenover. We keken naar het prachtige paleis, naar ons eigen balkon en raam en luisterden naar de klokken. Een moment van geluk om dit te kunnen meemaken zo vlakbij het eigen huis.
Gisteravond merkte ik dat de Krisztina kerk ook 's avonds om 8 uur luidt. Misschien een mis, misschien gewoon om te vertellen hoe laat het is, daar kom ik nog wel achter.
Het weer is omgeslagen, van de 36 graden van zaterdag is het nu zo'n graad of 15. Ik vind het prima zo.
Moe van het nieuwe leven heb ik gisteravond een snelle maaltijd genoten, ideaal, van het werk op weg naar huis, gewoon even uit de tram gestapt bij de Thai, daar een zeer smakelijke, extra hete rode curry gegeten en daarna weer op de tram om thuis heerlijk in de spijkerbroek op de bank koffie te drinken.
Het heeft ook geregend. Aan de geluiden die me bereiken vanaf de drukke straat is een dimensie toegevoegd, je hoort aan de banden, aan het optrekken en vooral aan het remmen dat de straten nat zijn. Je ruikt het ook, de vlieren en acacia in het park geven een nog lekkerder luchtje af en in de tram ruikt het naar vochtige jassen en druppende paraplu's.
Als ik wil kan ik met de auto en maandagmorgen deed ik dat ook. Voor de snelheid hoef je dat niet te doen, waar de tram kan doorracen stond ik in de rij voor de stoplichten en waar de bus vrij baan heeft, stond ik te wachten om in te voegen. Al met al ben ik er toch binnen een half uur en dat is een grote luxe na alle files in mijn herinnering......
Wat het vanavond gaat worden? Ik weet het nog niet maar de stad ligt aan mijn voeten dus het kan alle kanten opgaan.
zaterdag 12 mei 2012
Zaterdagmorgen
Het leven begint vroeg in de Grote Stad. Of eigenlijk beter gezegd, het leven houdt niet op. De uren tussen de laatste tram van gisteravond en de eerste van vanmorgen zijn te tellen op één hand en tussen door zijn de sirenes, de auto's en de wandelaars met of zonder hond paraat.
Ik had een borrel gisteravond.
Ookal weer een nieuw fenomeen, een borrel waar ik ook gewoon kan drinken omdat de auto stil staat en ik mijn openbaar vervoer abonnement op zak heb. Slechts 3 bushaltes verwijderd ligt een parkje, midden in de stad tussen hoge, prachtige gebouwen en aan de rand van dit park zit csendes tárt, een gezellige wijnbar. We kletsten, mensen die ik nog helemaal niet lang ken, maar waarmee het lijkt alsof we al jaren delen. Op de één of andere manier lijkt het sneller te gaan, misschien omdat je weet dat velen na een paar jaar ook weer vertrekken.
Vanmorgen ging ik naar de markt. Er zijn veel markten hier en die "van mij" is vlakbij Szell Kálmán Tér, 4 haltes met de tram. Eerst ging ik naar het loket van de BKV om een vergissing van mezelf goed te maken. Ik had een abonnement voor een maand gekocht, dacht dat ik daar een foto voor nodig had maar de dame aan het loket had me niets verteld en ik kreeg het kaartje zo. Tijdens een controle deze week werd me toch duidelijk te verstaan gegeven wat de bedoeling was, dus nu heb ik ook een fotokaartje op zak.
De markt was al druk. Ik arriveerde er tegen 8-en en het was al een gekrioel van mensen, karretjes. Ook ik heb mijn HEMA karretje op wieltjes nieuw leven ingeblazen, ideaal om zonder sjouwen veel boodschappen te doen.
Het is niet makkelijk kiezen. Er is zoveel dat lekker is en ook zoveel dat in de pastorale buurten niet te vinden is. Kaasjes, alle soorten en maten van Hongaarse geiten. Eigengemaakte smeersels met aubergine, bosui, zalm, tonijn, mozzarella. Broodbeleg, mooie hammen, fricandeau, diverse paté's. P en CFD komen zo meteen en zorgvuldig koos ik een truffelpaté, een zeer kruidig Spaans salami-tje en Prager ham. Met natuurlijk mooie dunne baguettes erbij. Een slager verderop in het marktstraatje had eigen cevapcici, ook een paar meegenomen om te proberen.
Maar het geluk kon nog niet op.
Aan het eind van de markt staan bloemen. Geen graftakken, geen tulpen die je per stuk moet kopen, maar gewoon bossen. Bossen zoals je graag bloemen koopt. Ik kocht 2 bossen pioenrozen, roze en donkerpaarse en die staan nu te pronken in de kamer.
Op loopafstand zitten een mooie supermarkt, het postkantoor en nagymama's bolt. De laatste is een verzameling van biologische kip, broden, diverse worsten en salami's, maar ook eigen gebak, weer de heerlijke smeersels vers bereid en dan ook nog eens fruit. Een one stop shop dus eigenlijk. Toegegeven, de munten rollen sneller, maar daar heb je dan ook wel wat voor.
En dan heb ik het nog niet eens over alle eettentjes in de buurt. Ook op loopafstand. Mijn keuken in het appartement is niet zo groot, maar dat is ook niet nodig want uitgebreid koken zal ik hier niet doen. Een van de tentjes is gespecialiseerd in Mangalica, heerlijk. P en ik aten er al een keer samen en deze week ik alleen. Het meisje is vriendelijk en met haar oefen ik mijn Hongaars.
Het leven bevindt zich momenteel in een stroomversnelling, er is zoveel te vertellen en over het werk heb ik het nog niet eens gehad....
Het is nu 10 uur, de meter tegenover mijn raam wijst 30 graden. Mijn balkonnetje heeft gelukkig nog schaduw en daarom zal de koffie mij smaken!
Ik had een borrel gisteravond.
Ookal weer een nieuw fenomeen, een borrel waar ik ook gewoon kan drinken omdat de auto stil staat en ik mijn openbaar vervoer abonnement op zak heb. Slechts 3 bushaltes verwijderd ligt een parkje, midden in de stad tussen hoge, prachtige gebouwen en aan de rand van dit park zit csendes tárt, een gezellige wijnbar. We kletsten, mensen die ik nog helemaal niet lang ken, maar waarmee het lijkt alsof we al jaren delen. Op de één of andere manier lijkt het sneller te gaan, misschien omdat je weet dat velen na een paar jaar ook weer vertrekken.
Vanmorgen ging ik naar de markt. Er zijn veel markten hier en die "van mij" is vlakbij Szell Kálmán Tér, 4 haltes met de tram. Eerst ging ik naar het loket van de BKV om een vergissing van mezelf goed te maken. Ik had een abonnement voor een maand gekocht, dacht dat ik daar een foto voor nodig had maar de dame aan het loket had me niets verteld en ik kreeg het kaartje zo. Tijdens een controle deze week werd me toch duidelijk te verstaan gegeven wat de bedoeling was, dus nu heb ik ook een fotokaartje op zak.
De markt was al druk. Ik arriveerde er tegen 8-en en het was al een gekrioel van mensen, karretjes. Ook ik heb mijn HEMA karretje op wieltjes nieuw leven ingeblazen, ideaal om zonder sjouwen veel boodschappen te doen.
Het is niet makkelijk kiezen. Er is zoveel dat lekker is en ook zoveel dat in de pastorale buurten niet te vinden is. Kaasjes, alle soorten en maten van Hongaarse geiten. Eigengemaakte smeersels met aubergine, bosui, zalm, tonijn, mozzarella. Broodbeleg, mooie hammen, fricandeau, diverse paté's. P en CFD komen zo meteen en zorgvuldig koos ik een truffelpaté, een zeer kruidig Spaans salami-tje en Prager ham. Met natuurlijk mooie dunne baguettes erbij. Een slager verderop in het marktstraatje had eigen cevapcici, ook een paar meegenomen om te proberen.
Maar het geluk kon nog niet op.
Aan het eind van de markt staan bloemen. Geen graftakken, geen tulpen die je per stuk moet kopen, maar gewoon bossen. Bossen zoals je graag bloemen koopt. Ik kocht 2 bossen pioenrozen, roze en donkerpaarse en die staan nu te pronken in de kamer.
Op loopafstand zitten een mooie supermarkt, het postkantoor en nagymama's bolt. De laatste is een verzameling van biologische kip, broden, diverse worsten en salami's, maar ook eigen gebak, weer de heerlijke smeersels vers bereid en dan ook nog eens fruit. Een one stop shop dus eigenlijk. Toegegeven, de munten rollen sneller, maar daar heb je dan ook wel wat voor.
En dan heb ik het nog niet eens over alle eettentjes in de buurt. Ook op loopafstand. Mijn keuken in het appartement is niet zo groot, maar dat is ook niet nodig want uitgebreid koken zal ik hier niet doen. Een van de tentjes is gespecialiseerd in Mangalica, heerlijk. P en ik aten er al een keer samen en deze week ik alleen. Het meisje is vriendelijk en met haar oefen ik mijn Hongaars.
Het leven bevindt zich momenteel in een stroomversnelling, er is zoveel te vertellen en over het werk heb ik het nog niet eens gehad....
Het is nu 10 uur, de meter tegenover mijn raam wijst 30 graden. Mijn balkonnetje heeft gelukkig nog schaduw en daarom zal de koffie mij smaken!
vrijdag 11 mei 2012
De Grote Verandering
Blogschrijvers herkennen het misschien....soms schrijf je niet het achterste van je tong op de blog, soms wacht je even op zekerheid of totdat de intimi zijn ingelicht. Zo ook met mijn blog. Behalve het leven op de pastorie, was er een ander leven. Het leven van zoeken naar werk, netwerken, schrijven en proberen. De lezers mogen blij zijn dat ik er nooit over schreef, het was saaier dan het leven in de pastorie. Schrijven en afgeschreven worden. Schrijven en niks meer horen. Het leven dat elke sollicitant herkent.
Tot nu.
Dit blogje komt uit de grote Stad want ik heb een baan!
Een tijdelijke tot dusverre, maar het begin is er. De komende 4 maanden zit ik in de Stad en ben aan het werk.
Voorlopig wat minder dorps- en wat meer stadsnieuws. Wetenswaardigheden vanuit een werkend leven, minder tijd voor mijn struin tochten maar wie weet weer andere ervaringen.
En pastorie nieuws komt er natuurlijk ook, van de weekenden dat ik me terug trek op het platteland of misschien zelfs verslagen uit andere delen van het land.
Blijf kijken en lezen dus. Dit keer een korte blog, ik zit nu op mijn balkonnetje, met 34 graden in de zon, en dat houdt geen mens lang vol......en de 31 graden van de foto was gistermorgen.......
vrijdag 4 mei 2012
Dierentuin
Gisteravond zaten we nog even in de avondzon. Omdat het over het algemeen lekker rustig is in ons dorp heb je meer kans om naar de dieren te luisteren. Onze tuin is een echte dierentuin.
Uiteraard flink gevuld met CFD, die gistermiddag voor hun inentingen naar de dierenarts moesten en dus daarna wat extra aandacht van ons kregen. Ze zijn heel lief bij de dierenarts en hij ook voor hen, maar een leuk uitje is het toch niet.
Daksi kreeg 2 meter voor de deur opeens wat slechte herinneringen en weigerde verder te lopen, Flicka schalde haar hoge angstblaf en Coco als oude wijze hoofdhond zat en wachtte. Coco weet dat hij nooit op tafel hoeft. Hij mag op de grond blijven, de DA bukt gewoon en geeft hem de injectie waar hij heeft gekozen om te zitten. Gisteren was dat in de hal.....
Sowieso is de DA de beroerdste niet. Gisteren stopte er een oude Lada vlak voor de deur. Voorin de bestuurder en een mevrouw met een hond op schoot. Ofwel de mevrouw, ofwel de hond, of misschien wel allebei waren niet in staat om uit de auto te komen. De DA kwam naar buiten met gevulde spuit en injecteerde gewoon via het portier.
De operatie wond van Daksi is nu bijna genezen. Met een dag of 2 verwachten wij de kap zonder problemen af te kunnen doen. Al met al heeft het meer voeten in aarde gehad dan verwacht en meerdere malen heeft ons een gevoel van spijt bekropen maar binnenkort zullen we de narigheid weer vergeten zijn. Daksi is gelukkig nog steeds een blije en wilde teckel!
De vogelhuisjes zijn bezet en we horen al kwetteren van jonkies uit de kersenboom en de notenboom. We zien wat spechten hier en daar, af en toe een duif maar helaas is de uilenkast nog steeds niet bewoond. Laatst hoorden we 's nachts wel een uil overvliegen maar blijkbaar heeft hij bij de kerk een mooie woning gevonden.
Het stikt van de vliegen, de mieren en helaas zijn de eerste turbo super wespen al gesignaleerd. Gelukkig hebben ze zo'n harde zoem dat je van te voren gewaarschuwd bent.
Af en toe hebben we bezoek van de buurhonden die via gaten in hekken of via muurtje springen binnen komen en laatst zelfs een vreemde hond, weliswaar met riem maar erg bang en schichtig. Met de meer dan 30 graden die we nu genieten hebben we in ieder geval overal water staan voor eigen dieren maar ook voor gasten.
En woensdag kocht ik kattenvoer.
We hebben zelf geen katten, maar sinds een week of 2 heeft een kattenmoeder de zolder van onze schuur uitgekozen om haar jonkies te krijgen. De jonkies hebben we nog niet gezien, alleen gehoord, maar het moedertje loopt via een ladder van de zolder naar beneden en kan via de spleet onder de grote oude garagedeur naar buiten glippen om muizen te vangen. Voor de zekerheid hebben we ook hier bakjes water staan en nu dus ook kattenvoer, maar na een eerste inspectie lijkt ze het Aldi katten voer "konijn en wild" niet zo smakelijk te vinden......
Het moedertje is mooi, grijzig, met wat teintjes bruin en de vader is ons onbekend.
Op het stukje land naast ons huis zijn regelmatig reetjes te vinden, in de sneeuw zijn hun pootjes duidelijk zichtbaar, maar nu dus even niet.
En buiten onze tuin maar wel op hoorafstand zijn uiteraard nog meer dieren te vinden. De ganzen van de buren, de paarden, de varkens en nog iets verder de koeien aan de overkant.
Het is een groot genoegen om hiertussen te kunnen wonen.
Uiteraard flink gevuld met CFD, die gistermiddag voor hun inentingen naar de dierenarts moesten en dus daarna wat extra aandacht van ons kregen. Ze zijn heel lief bij de dierenarts en hij ook voor hen, maar een leuk uitje is het toch niet.
Daksi kreeg 2 meter voor de deur opeens wat slechte herinneringen en weigerde verder te lopen, Flicka schalde haar hoge angstblaf en Coco als oude wijze hoofdhond zat en wachtte. Coco weet dat hij nooit op tafel hoeft. Hij mag op de grond blijven, de DA bukt gewoon en geeft hem de injectie waar hij heeft gekozen om te zitten. Gisteren was dat in de hal.....
Sowieso is de DA de beroerdste niet. Gisteren stopte er een oude Lada vlak voor de deur. Voorin de bestuurder en een mevrouw met een hond op schoot. Ofwel de mevrouw, ofwel de hond, of misschien wel allebei waren niet in staat om uit de auto te komen. De DA kwam naar buiten met gevulde spuit en injecteerde gewoon via het portier.
De operatie wond van Daksi is nu bijna genezen. Met een dag of 2 verwachten wij de kap zonder problemen af te kunnen doen. Al met al heeft het meer voeten in aarde gehad dan verwacht en meerdere malen heeft ons een gevoel van spijt bekropen maar binnenkort zullen we de narigheid weer vergeten zijn. Daksi is gelukkig nog steeds een blije en wilde teckel!
De vogelhuisjes zijn bezet en we horen al kwetteren van jonkies uit de kersenboom en de notenboom. We zien wat spechten hier en daar, af en toe een duif maar helaas is de uilenkast nog steeds niet bewoond. Laatst hoorden we 's nachts wel een uil overvliegen maar blijkbaar heeft hij bij de kerk een mooie woning gevonden.
Het stikt van de vliegen, de mieren en helaas zijn de eerste turbo super wespen al gesignaleerd. Gelukkig hebben ze zo'n harde zoem dat je van te voren gewaarschuwd bent.
Af en toe hebben we bezoek van de buurhonden die via gaten in hekken of via muurtje springen binnen komen en laatst zelfs een vreemde hond, weliswaar met riem maar erg bang en schichtig. Met de meer dan 30 graden die we nu genieten hebben we in ieder geval overal water staan voor eigen dieren maar ook voor gasten.
En woensdag kocht ik kattenvoer.
We hebben zelf geen katten, maar sinds een week of 2 heeft een kattenmoeder de zolder van onze schuur uitgekozen om haar jonkies te krijgen. De jonkies hebben we nog niet gezien, alleen gehoord, maar het moedertje loopt via een ladder van de zolder naar beneden en kan via de spleet onder de grote oude garagedeur naar buiten glippen om muizen te vangen. Voor de zekerheid hebben we ook hier bakjes water staan en nu dus ook kattenvoer, maar na een eerste inspectie lijkt ze het Aldi katten voer "konijn en wild" niet zo smakelijk te vinden......
Het moedertje is mooi, grijzig, met wat teintjes bruin en de vader is ons onbekend.
Op het stukje land naast ons huis zijn regelmatig reetjes te vinden, in de sneeuw zijn hun pootjes duidelijk zichtbaar, maar nu dus even niet.
En buiten onze tuin maar wel op hoorafstand zijn uiteraard nog meer dieren te vinden. De ganzen van de buren, de paarden, de varkens en nog iets verder de koeien aan de overkant.
Het is een groot genoegen om hiertussen te kunnen wonen.
woensdag 2 mei 2012
De galerie
Het is inmiddels een vast item geworden in onze agenda van 1 mei. De opening van de Nagypalli Pince Galéria, in Nagypall dus.
Na 2 jaar met storm en regen was het nu stralend en in de zon al bijna niet meer uit te houden. Met bewondering keken we naar de diverse dansgroepen die schijnbaar zonder moeite hun voorstelling met plezier speelden. Uiteraard, zoals dat gebruikelijk is, midden op straat want het dorp is hier en iedereen die door het dorp heen moet, wacht geduldig op het teken van de mannen en vrouwen in gele hesjes.
Behalve de expositie, deze keer erg leuk en kleurrijk, is het ook een soort openbaar feest, een straatkroeg, een reunie waar je vrienden ontmoet en soms mensen die je alleen hier even spreekt en dan weer een jaartje niet. Onder het genot van liters water en uiteraard andere drankjes, NL kaas, stroopwafels en heerlijk hartig brood kletsten we bij en keken we naar de schilderijen, de foto's, wandkleden en beelden.
Veel van de kunst is afkomstig uit het dorp Bódvalenke. Een zeer arm dorp waar de bewoners een prachtige manier hebben gevonden om hun dorp op de kaart te zetten. Op de informatie hieronder vinden jullie ook de link naar dit bijzondere dorp.
Na 2 jaar met storm en regen was het nu stralend en in de zon al bijna niet meer uit te houden. Met bewondering keken we naar de diverse dansgroepen die schijnbaar zonder moeite hun voorstelling met plezier speelden. Uiteraard, zoals dat gebruikelijk is, midden op straat want het dorp is hier en iedereen die door het dorp heen moet, wacht geduldig op het teken van de mannen en vrouwen in gele hesjes.
Behalve de expositie, deze keer erg leuk en kleurrijk, is het ook een soort openbaar feest, een straatkroeg, een reunie waar je vrienden ontmoet en soms mensen die je alleen hier even spreekt en dan weer een jaartje niet. Onder het genot van liters water en uiteraard andere drankjes, NL kaas, stroopwafels en heerlijk hartig brood kletsten we bij en keken we naar de schilderijen, de foto's, wandkleden en beelden.
Veel van de kunst is afkomstig uit het dorp Bódvalenke. Een zeer arm dorp waar de bewoners een prachtige manier hebben gevonden om hun dorp op de kaart te zetten. Op de informatie hieronder vinden jullie ook de link naar dit bijzondere dorp.
 |
| De expositie poster |
 |
| Belangrijke info Aan deze informatie hebben jullie voldoende om zelf eens een kijkje te nemen! Let op de openingstijden op de poster. |
Abonneren op:
Posts (Atom)