Druk voor de deur

Voor het gebouw waar ik woon gebeurt van alles. Je wordt er nieuwsgierig van, elk geluid of elke beweging nodigt uit tot verder kijken of luisteren. Inmiddels zijn er de bekende geluiden waar je de stoel niet meer voor afkomt, de ambulances bijvoorbeeld. Wat nog wel de moeite waard is, is om te kijken wat voor soort ambulance het is.
Je hebt de oude busjes, met mannen in gele hesjes en een bescheiden toeter en zwaailicht. Deze kenden we al uit onze provinciale buurten. Hier heb je er meer, veel meer. Ik weet nog niet welke auto naar welke aandoening gaat of misschien van welk ziekenhuis afkomstig is.
Er is een tussenvorm, niet zo oud als de bekende busjes maar ook weer niet supergeavanceerd. Deze auto's hebben wel meertonige toeters, in de grote vaart hebben ze een sirene, maar als er een onverlaat op de kruising staat of niet snel genoeg opschiet, komt er een salvo van toeters naar buiten die ook daadwerkelijk blijk geeft van zwaar ongenoegen.
Als laatste heb je de Rolls Royces onder de ambulances, hun hele verschijning boezemt al zo veel ontzag in, dat de toeter weliswaar luid is, maar niet zo schreeuwerig als bij de andere auto's. Het zijn van die wagens die we kennen uit de Amerikaanse series ER en de laatste die ik zag was speciaal voor kinderen want dat stond er op.

Linksboven ons, in het gebouw naast ons op het bovenste balkon woont een beagle. Ik vind hem leuk want hij blaft tegen alles honds dat er langs komt en dat is nogal wat. P sprak samen met CFD een mevrouw in het park die vertelde dat ze waren begonnen met een telling van hondjes uit de buurt. Bij 80 waren ze maar gestopt, er kwam geen einde aan.....
Stuk voor stuk zijn ze aardig, onstuimig, gewend aan het stadsleven en nieuwsgierig om kennis te maken met de jongens van ons.
CFD moeten nog erg wennen. F maakt het prima, zij doet al alsof de wijk van haar is, de nieuwe koningin van de parken. D heeft moeite met de tramrails, de stoepjes, de kieren op straat maar zodra hij in het park is en zijn bal in de bek heeft is al het leed vergeten.
C heeft moeite. Dat wisten we van te voren. C heeft geen moeite met de 80 hondjes, al waren het er 180. C heeft moeite met alle baasjes die erbij horen en praatjes willen maken, met de geluiden van straat, met de geparkeerde auto's. C is opgelucht als hij weer binnen is, op zijn vertrouwde kussens zonder vreemden in de buurt. Hij bepaalt zelf wanneer hij naar buiten wil en meestal is dat 's morgens vroeg of 's avonds als het donker is. En nog opgeluchter is hij als PCFD weer pastoriewaarts zijn teruggekeerd en het landgoedje weer van hem is.

De drukte voor de deur nodigt uit tot foto's maken. Als een echte paparazzo schoot P plaatjes van C en mij op één van de expedities in het park. Op hetzelfde moment stopte er een limo voor de deur, nam 2 van de schaarse parkeerplekken in, liet niet zien wie hij bij zich had en vertrok na zo'n 20 minuten weer zoevend in de richting van de Kettingbrug.

In dit tijdelijke centrum van de wereld kan ik zelfs skypen op mijn balkonnetje, mits er niet te veel ambulances langskomen tenminste.....

Coco niet op zijn gemakje

Wie o wie?

Goed luisteren.....