Wandeling in de herfst

Het is nog steeds geen winter. De Kerst is groen en geel voorbij gegaan met een uitbundige zon. Wandelaars die wij tegenkomen in het park met de hondjes zeggen ook allemaal dat er geen hó, sneeuw, te verwachten is. Het is zacht, de winterjas over een trui is zelfs een beetje overdreven.

Toch was het echt Kerst, de sfeer was er zeker, met de markten, de kerstbomen en de adventskransen.
Wij hadden geen stress van grote diners en lange rijen aan de kassa's.
Wij hadden deze keer alleen onszelf te verzorgen en daar is nooit stress voor nodig.

Een kleine ergernis was er wel.
Wij zouden echt makkelijk doen, kaasfondue, al heel lang niet gedaan, lekker en gezellig.
Het pannetje en de brander waren uit voorzorg al uit de pastorie meegekomen, kaas is hier zo gekocht en we hadden zalig brood van een Franse bakker. Pain d'épice, pain de Noël en 2 soorten baguette.
Maar toen de spiritus......
Op het platteland kopen we dat bij de verfwinkel, maar die is hier niet meteen in de buurt. We waren bij wat supermarkten, we werden vriendelijk verwezen naar een apotheek waar de dames water zagen branden. En geen spiritus.
De dag voor Kerst zag ik een verfwinkel die al Kerstreces had en uit arren moede trok ik met de bus naar een ver weg Tesco voor de laatste kans. Met een fles spiritus verliet ik het pand en kwam blij thuis. De fles was groen en niet blauw, maar dit is H en niet NL. Het rook ook nogal anders en daarom vertrok P met de fles naar de tuin voor de vuurproef en er gebeurde niks, het spul wilde niet fikken.
Het brood was heerlijk en de kaas wacht nog op het vervolg.

Zoals al gezegd was het prachtig weer en prima voor een wandeling. Eerst 's morgens naar het park met FD en 's middags tegen het ondergaan van de zon "gewoon" naar de stad. En het kleine cameraatje mee voor wat plaatjes van een stad in rust.
Gisteren hadden we zin om de Kiosk te proberen, een deze zomer geopende tent, industrieel hip ingericht in een prachtig oud pand aan het Marcius 15 tér. Voordat we weggingen mailden we wat vrienden wat we gingen doen en of ze ook zin hadden.....
Het werd een leuke middag om bij te kletsen en te genieten van het moois en lekkers om ons heen!

En nu is het al bijna echt het eind van dit jaar, de peszgö staat koud, hapjes komen morgenochtend nog en in onze buurt schijnt een vuurwerkverbod te zijn, dus de hondjes hebben het ook goed!
Een fijne avond iedereen.

Etyeki Kuria bij de Kiosk

Hip, leuke bediening en sfeervol

Istvan basiliek, de stal

Istvan basiliek



Voor de Istvan basiliek

De zon al bijna onder

Wel heel rustig op straat

Bij onze bushalte

Eén van onze trams

Rondom Kerst

In BP wonen we klein en dat betekende ook een klein Kerstboompje. Dat voornemen hadden we wel vaker maar meestal kwamen we toch met een mega boom thuis, reikend tot het hoge Pastorie plafond. Nu dus niet en de eerlijkheid gebiedt dat we dit jaar zelfs niet zomaar een kleine hebben maar een kleine Nepper. Nooit gedacht dat ik een Nepper in huis zou hebben. In een kleine kamer met CV en de wens om de boom al vroeg te hebben staan en mét naald pas na Driekoningen op te ruimen waren de redenen.

Ik stapte in de Metro op weg naar Ikea want daar hebben ze Neppers die je in een draagtas zo kunt meeslepen in de metro terug. Het leek wel een geweerkoffer maar de kleur groen stelde gerust. Thuis zette ik de Nepper in elkaar, wat zeker in herinnering aan eerdere Ikea ervaringen voorspoedig verliep.
En nu staat hij. Hij verliest geen naald, toegegeven, maar ik heb spijt. Als ik door de stad loop en de heerlijke Kerstbomengeuren opsnuif op de pleinen en hoeken waar de verkopers staan. Als ik een oude mevrouw met een klein maar mooi boompje in zo'n handig netje in de tram zie stappen. Als ik een oude Kerstfoto bekijk van een grote naalden verliezende boom in de hoek van de woonkamer in de Pastorie. Niks aan te doen, dit jaar doen we het ermee en om iets te compenseren hebben we rode en roze plantjes, echte, die al bladeren laten hangen in rode en gouden potjes.

Gisteren moest ik naar het Postkantoor, ook wel iets typisch Kersterigs. Het meeste gaat digitaal maar toch niet alles. Of ik nou in NL of in H ben, blij ben ik meestal niet in een Postkantoor, veel loketten of een grote balie, meestal niet allemaal open, lange rijen die niet snel korter worden en een verstikkende hitte. En bozige mensen zonder Kerstgedachte.
Ik sloeg de dikke plastic flappen opzij en schoof binnen. De hele stad leek verzameld in dit Postkantoor. Ik ging in de 1e rij staan, die voor de kast met knoppen waarop je moet aangeven waarvoor je komt en dan een briefje krijgt voor een volgende rij.
Blijkbaar was het moeilijk Hongaars want de stadgenoten voor mij lazen en lazen en drukten niet op een knop. Een slimmerik had bij knop 4 een stickertje geplakt met Posta bolt en ongeduldig als ik ben stak ik mijn arm over de schouders van mijn voorgangers, drukte op 4 en nam mijn briefje voor loket 1.
Aan het plafond hing een groot bord waarop de status van alle 12 loketten kon worden gevolgd. Telkens klonk er een geluidje, tuut, tuut, tuuuuuuut, met een verhoging van de laatste toon om aan te geven dat er weer iemand was afgewerkt en werkelijk met elke tuut werd de stemming opgewekter omdat het doel dichterbij kwam. In tijd mag het geen naam hebben, en ik wendde mij tot de dame achter het luikje.
De Postkantoren hier zijn geschikt gemaakt voor kleine mensen, als ik de dame in de ogen wilde kijken moest ik ofwel op mijn knieen of wel in diepe buiging en dat laatste koos ik. Door het luikje van 30x40 was het niet gezellig keuvelen maar daar komt hier ook niemand voor. Ik kreeg wat ik moest hebben en de dame mijn geld en opgelucht verliet ik de menigte.
Buiten liep een lieve hond zenuwachtig heen en weer en hield de plastic flappen strak in de gaten. Ik maakte een praatje met hem, zei hem dat hij nog wel even geduld moest hebben. Ik keek op zijn bedeltje en zag dat hij in de buurt woonde en gerustgesteld dat hij dit Postkantoor wel zou kennen liep ik naar mijn tram.

Hier in de stad is het goed Koffiedrinken, altijd al, maar met Kerst zeker. Ik was al een tijdje niet in de Alexandra boekhandel geweest met het geweldige koffiehuis erboven en dat was dus mijn eerste kop. Heerlijk, een lui fauteuil, wifi en heerlijke koffie!

Later die dag was ik in de Joodse wijk, net achter de grote Synagoge in de Dohany utca.
Daar zit een betrekkelijk nieuw tentje, al een paar keer langsgelopen en dan nu eindelijk naar binnen.
Solinfo café heet het en nu met de tijd rondom Kerst kan ik het aanraden.
Mijn koffie, om precies te zijn een Espresso Macchiato was heerlijk en met zorg bereid!

Dit kopje toverde een glimlach tevoorschijn!

Via mijn zus kreeg ik de Kerstboekjes van Albert Heijn en Jumbo en ik heb mijn ogen uitgekeken. In NL zou ik het wel weten.....hier nog niet, maar de beigli is in ieder geval al in huis!

De lege mand

Ik mis Coco. Uiteraard mis ik Coco. De tijd dat hij bij ons was geeft geweldige herinneringen en die komen ook wel terug. En toch ik mis hem. Elke dag. Zijn zwiepende staart 's morgens als ik hem goedemorgen wenste. Zijn warme zachte vacht, zijn lieve ogen. En natuurlijk zijn hele wezen, het scharrelen in en om het huis, het blaffen naar voorbijgangers, het geduldig wachten op zijn bakje. En de kus 's avonds voor het slapen gaan.
Het is minder leuk zonder hem.

Coco had een grote mand, zijn mand en dat bezit stond weleens ter discussie. Als Coco naar de tuin was sloop Flicka er naartoe en ging pontificaal liggen. Voor Daksi gold hetzelfde, diverse pogingen om die mand in te pikken.
Nu is de mand leeg en dat is een rotgezicht. Die lege mand schreeuwt elke seconde dat Coco dood is. Ik heb gedacht om de mand weg te zetten, maar die lege plek die dan ontstaat kan mij niet voor de gek houden, die krijst hetzelfde lied.
En het gekke is....de mand blijft leeg. Het spel van Flicka en Daksi is uitgespeeld, de lol is er af, taal noch teken naar de mand, er wordt gesnuffeld, er wordt langsgelopen, maar de mand blijft gereserveerd.

Flicka en Daksi zijn betere vrienden geworden, ze spelen meer en ze kruipen zelfs op 1 kussen, heerlijk voor de kachel.

Lekker warm!



 

Dit weekend waren we voor een bliksembezoek in de Pastorie. Zaterdag en maandag moest P werken. Maandag is natuurlijk normaal en de zaterdag was een zogenaamde inhaaldag. Als er hier een feestdag bijvoorbeeld op een dinsdag valt, dan is de maandag vrij om een lang weekend te hebben en die maandag wordt dan op een ander moment ingehaald. Apart systeem. De lange weekenden zijn leuk en het inhalen minder, maar echt bloedfanatiek hoeft het ook weer niet en het mag thuis achter de laptop.
De zondag waren we op de verjaardag van Maria. Verjaardagen worden eigenlijk niet gevierd maar omdat wij Nederlanders zijn....voor ons toch wel een beetje. We waren al even niet geweest en het aantal verhalen over dorpsgenoten was dus groter dan normaal.
Verkeringen uit, verkeringen uit huis gegooid, de verkering die verschillende jongens op visite heeft. Nieuwe babies in het dorp, nog steeds veel zieken en veel huizen te koop en veel financiele problemen. Nieuwe ruzies tussen gezworen vrienden en geen zicht op een verzoening.
Dat kleine dorp is toch net de wereld.

En nu zijn we weer in de grote Stad en maken ons op voor de rest van de decembermaand. Leuke afspraken voor de boeg en nog steeds mooi winterweer.
Kaarsen en ballen zijn al in huis, nu de boom nog.

En de lege mand is in de Pastorie achtergebleven.

Warme choco

Het is er weer voor, warme choco. Thuis drink ik het eigenlijk nooit, koude choco overigens ook niet. Heel gek, ik heb vaste plekken voor choco. Koude choco drink ik op Schiphol, natuurlijk alleen de echte uit het mooie flesje. En aangezien ik niet meer zo vaak op Schiphol kom.....is er ook weinig koude choco.
Warme choco is voor de Kerst, voor de Kerstmarkten en daar ben ik wel! Voor de Istvan basiliek is een leuke kleine markt met dezelfde mooie blauwe boom als vorig jaar op het rechthoekige ijsbaantje waar veel gebruik van wordt gemaakt.
De stand met warme choco staat in het midden. Je mag een mok uitkiezen waar de warme choco in gaat en die mok mag je houden. Van vorig jaar hebben wij nog 2 rode en afgelopen zaterdag scoorde ik de eerste blauwe met pinguins. Eén mok is geen mok en het was geen straf om deze week nog een keer te gaan voor de tweede blauwe mok.

Het afgelopen weekend brachten we door met goede vrienden, het feest begon donderdagavond met een dames etentje en duurde tot zondagmiddag. En de tijd vloog, voor veel van de plannen was geen tijd meer. Elke keer valt ons op hoe groots de stad is maar tegelijkertijd hoe kleinschalig. Van ons appartement naar het hotel van de vrienden, een busje en 1 lange snelle tram, van deur tot deur binnen 30 minuten.

Toen wij ze hadden uitgezwaaid gingen wij nog even naar de grote ijsbaan kijken, bij Városliget en in het warme cáfé met heerlijke Liget Kávé keken wij naar de baan die om half 5 opeens vol liep.

Natuurlijk, alle terrasjes zijn verdwenen, maar in de winter komt er zoveel voor terug in de stad, dat het zeker kan wedijveren met het zomerseizoen! En één van de terugkerende genoegens voor mij.....kijken naar hondjes met jasjes. Dekjes, truitjes, waterafstotend, fleece, oud of flitsend, met een colletje. Met mouwtjes. Ik geniet volop en ik voel dat ik constant zit te glimlachen. En weer was ik bijna gezwicht voor een truitje voor Daksi en net op het laatste moment kwam ik tot inkeer.
Maar de winter is nog lang......

De grote ijsbaan, net voor de invasie.

De opbouw

Het is druk in de stad. Druk met wagens met mannen in groene overalls of in andere warme werkkleding.
De diverse kerstmarkten worden opgebouwd en ik heb er met aandacht naar staan kijken. Ik denk dat je het mag vergelijken met de strandpaviljoens in NL. Prachtige huisjes van hout met alle voorzieningen zoals water en stroom. Als ik zie hoeveel werk het is hoop ik op een mooie winter met zonnige droge dagen zodat er veel mensen komen genieten.
Op de Vörösmarty tér is hij al klaar en de rest volgt vandaag zodat morgen, het weekend alles in gereedheid is.

De bomen zijn een verhaal apart. Hoog zijn ze en breed en zwaar en vandaar dus al die mannen in groene overalls die eerst een tijd vergaderen en wijzen en meten alvorens de boom in de zware voet te takelen.

Deze week was ik ook in Bálna, het nieuwe kunst- en winkelcentrum aan de Donau, achter de overdekte markt. Een werkelijk prachtig gebouw, zowel van buiten als van binnen, nota bene van een NL architect. Een gebouw met historie, oude pakhuizen, en een gebouw met een verhaal. Toen het klaar was, stond het leeg en dat bleef een tijdje zo. Er was gedoe rondom het gebouw, maar nu is het open. En helaas nog grotendeels leeg.....
Nog in opbouw, ik hoop dat het gebouw het gaat redden en de functies die het krijgt toegedicht ook daadwerkelijk kan vervullen. Het gebouw heet in het NL Walvis en dat snap ik wel. Binnen is het uitzicht fantastisch, zeker richting de Buda zijde.

De ijsbaan bij Városliget is ook weer in gebruik en deze week zat ik voor het eerst koffie te drinken in het Városliget café. Erg leuk en met een mooie blik op de baan en op de pracht die erachter ligt.

En dan als uitsmijter van deze week heb ik zojuist geluncht met een kroket. Een hele echte NL kroket. Een ambachtelijke, nou ja, het leek een Dobben of Kwekkeboom en hij was erg smakelijk. In de Nagymezö utca zit een nieuwe cafetaria, van een NL/H echtpaar en ook hen gun ik een drukke en succesvolle toekomst.
En dit weekend brengen we samen met goede vrienden uit NL door. Kerstmarkten klaar, ijsbaan klaar en alles dat Budapest sowieso al te bieden heeft, dat kan niet anders dan gezellig worden!

een echte kroket

Mooie verbinding tussen de oude pakhuizen

De boomplaatscommissievergadering

Uitzicht op Buda

Sfeervol binnen

Nog veel ruimte te huur

De walvis

En de stal in opbouw voor de Istvan basiliek

Gooi weg die bal

Vlees kopen wij bij de slager.
Dat is niks nieuws, dat deden we in NL ook al en zo ben ik opgevoed. Vlees bij de slager, brood bij de bakker, vis bij de visboer enzovoort.

Natuurlijk waren er uitzonderingen....niet overal is een goede visboer en die vacuüm verpakte haringen van AH waren ook best goed.
Hier in H op het platteland is het niet altijd even makkelijk. De slagers hebben vooral varken, varken en varken en als het er is, ziet het rund er nou niet altijd even appetijtelijk uit.
Kip is een eitje, die krijgen we vers van Maria of van de poelier in Bonyhád, altijd goed. Kalf is van de overburen en inmiddels hebben we hier in de buurt wel een slager waar we tevreden over zijn voor de rest.

Deze week bracht ik P weer heel vroeg naar het station. Allebei niet vrolijk vanwege de rotdingen die er gebeurd zijn de afgelopen week. Maar wat moet dat moet en in het donker gingen we op pad.
Ik had wat boodschappen nodig maar zo in de hele vroege morgen zijn de kleine winkeltjes hier nog niet open.
De Tesco wel. En de Tesco in Szekszárd waar ik was, zelfs 24 uur.
Ik ging naar binnen, de keus is groot en snel had ik wat ik nodig had.
Ik liep naar het vlees en aarzelend bekeek ik alles met een negatief en kritisch oog. En opeens zag ik het, kalkoengehakt met een soortement bio stempel er op!
Het varkensgehakt was in de akcio maar zag erg wit en in dat kalkoengehakt met bio stempel, gegarandeerd uit Hongarije had ik nog wel vertrouwen.

Eergisteren ging ik ballen maken. Ik opende de verpakking en vond het kalkoengehakt met biostempel niet lekker ruiken, eigenlijk vond ik het zelfs stinken. Toen had ik wijzer moeten zijn en de hele zooi in de vuilnisbak moeten kieperen maar ik bleef vertrouwen houden.
Oosterse gehaktballen moesten het worden, lekker met knoflook, gember, beetje ketjap en kruiden. Toen de ballen er zo lagen was de reuk er nog niet veel op vooruitgegaan maar wie A zegt.....en ik pakte de koekenpan.
Best veel een pond dus ik zou voor de volgende dag ook nog hebben en wat ballen in de diepvries....zo stond ik te plannen achter de pan met ballen die mooi bruin werden.

Balletje op mijn bord en wat sla erbij. De eerste hap was al voldoende maar ik geloofde mijn eigen smaakpapillen niet en nam nog een hapje.
Ik stond op, liep naar de keuken en schoof het gehakt de vuilnisbak in, pakte de koekenpan met de andere ballen en liet ze er achter aan glijden.

Flicka stond om heen en danste. Ik legde haar uit dat één lieve hond verliezen in een week al een drama is en dat ik haar niet ging vergiftigen met het kalkoengehakt met biostempel van de Tesco.

Ik at de sla verder op en voor 's avonds bij de koffie had ik een heerlijk stuk chocolade dat goed is voor alles.
In het licht van deze week was dit maar een heel klein tegenslagje. En het vlees van de Tesco laat ik verder weer voor wat het is.

Toen de telefoon ging

Begin september ging de telefoon.

Ik zag op de display dat het Frouke was en ik dacht "leuk we gaan een afspraak maken om bij te kletsen."
Twee weken eerder waren Frouke en Eddy nog op de verjaardag van Pieter, enthousiast en opgewekt als altijd en zoals dat gaat op verjaardagen waar het druk is, je komt eigenlijk niet toe aan echt bijpraten, dus bij het weggaan had Frouke geroepen, ik bel snel voor een afspraak.

Opgewekt nam ik de telefoon op en ik liep al naar de laptop voor de agenda.
Zelden heb ik op een verkeerder been gestaan als die middag.

Het belletje was niet voor een afspraak maar om te vertellen "dat ze wat gevonden hadden, in haar hoofd en longen en misschien nog wel ergens."

Sprakeloos was ik en alleen een vloek ontsnapte uit mijn mond, zo eentje uit machteloosheid als je verder niet weet wat je moet zeggen. En Frouke vertelde rustig verder, over de reis naar Groningen en dan het circuit in.
Zij was niet terneergeslagen, in tegendeel, vol strijdlust en daarom praatten we nog verder, heel optimistisch, over die knappe oncologen van tegenwoordig, dat er zoveel mogelijk is, over super nauwkeurige bestralingen.

Vanmiddag is de afscheidsdienst voor Frouke in het Noorden van Nederland.
Alle strijdlust, de wens om te blijven en de kennis van de dokters hebben niet mogen baten. Als een efficiënte sluipmoordenaar is het verder leven Frouke ontnomen in twee maanden tijd.

We weten niet anders hier in H dat Frouke en Eddy er zijn. Vanaf het begin, via hun galerie in Nagypall en later als vrienden, met nog veel meer ervaring in H dan wij.

Sommige mensen zijn vanaf hun zestigste al aan het doodgaan. Geen grote veranderingen of investeringen meer, want halen we dat er nog wel uit. Alles voorbereiden voor de ouderdom en voor de gebreken.
Zo was Frouke niet, in tegendeel en daar bewonderde ik haar voor. Frouke had plannen alsof zij het eeuwige leven had en veel van die plannen hebben we haar zien waarmaken. Zij was een voorbeeld hoe je actief blijft, wat enthousiasme en doorzettingsvermogen bewerkstelligen en hoe je als buitenlander kunt integreren in een H dorp.

We gedenken haar in dankbaarheid en in bewondering.

Lieve Coco

In groot verdriet hebben wij vanmorgen Coco begraven.
Een mooi plekje naast Max. Op zijn grafje staan rode lampjes die ik zo ga aansteken.

De geschiedenis van Coco veronderstel ik zo langzamerhand wel bekend dus over zijn eerste afschuwelijke jaren ga ik het niet meer hebben.
Wij kregen Coco toen hij bijna 3 jaar was, kersvers geopereerd en een ijzeren pin in zijn voorpootje. Bang voor niets behalve voor mensen.
De ongemakken waar wij voor gewaarschuwd waren werden helemaal niet bewaarheid, Coco rende als een haas, letterlijk en figuurlijk, hij sprong als een kangoeroe en hij kon graven als de beste.
Na een wenperiode had hij gelukkig ook lol, veel plezier met ons, met onze andere hond Max en met oma en tante en haar hondjes. Dat was de kring en buiten die kring was er niets of liever gezegd niemand.

Vakanties, hoogtepunten die gelukkig op video staan. Coco op Bornholm op het brede mens loze strand en gravend in het helmgras. Coco op Texel met de haartjes in de wind en de staart omhoog. Coco op de Plek in het bos, veilig afgeschermd van mensen door een hek waar wel heerlijk kon worden geblaft.

En Coco op de Pastorie. Heer en meester. Veilig en ongestoord blaffen tegen iedereen die jó napot riep bij de poort. Scharrelen in de grote tuin. Kuilen maken en er in gaan liggen.

Coco was 14 jaar en 7 maanden. Wij wisten dat het er een keer van zou gaan komen maar wij wilden er nog lang geen rekening mee houden.
Coco was een hond om mee te praten, een goede luisteraar en ik vertelde hem veel. Wat ik ging doen, wat ik gekocht had op de markt, liet hem aan alles snuffelen. Later, toen hij ouder werd en niet vaak meer meekon of wilde op de lange wandelingen deed ik thuis verslag van wat we hadden meegemaakt en of het leuk of niet leuk was geweest.
Met Coco praatten we ook over de Dood. We vroegen aan Coco hoe hij dacht over de Dood. Wijs als hij altijd was zei hij dat de Dood onvermijdelijk was maar dat we ons geen zorgen moesten maken. Hij sprak met ons af dat hij de Dood zelf zou regelen, snel en onverwachts.

Wij stelden ons iets moois voor bij dat snel en onverwachts. Coco die gewoon heerlijk in zijn mandje stapt, onder zijn dekbedje gaat liggen en 's nachts naar de hondenhemel afreist.
Zo romantisch is het helaas toch niet gegaan.

Wij waren op vakantie, op een prachtige plek in Duitsland, afgestemd op honden en in deze tijd van het jaar vooral op Coco. Geen mens te zien in de nabijheid, een grote weide, een heerlijk huis met geweldige verwarming en goede kussens. Wij waren blij en Coco was het ook. Via de openslaande deuren naar buiten, zonder riem de vrijheid in, scharrelen en snuffelen. Blaffen in het niets en tegen de maan en de geur opsnuiven van een ree op 10 meter afstand.

Het ging geweldig tot afgelopen donderdag. Coco werd ziek. Misselijk, heel erg misselijk. De middag, avond en de nacht. Op vrijdag bezochten wij de dierenarts en kreeg Coco injecties, tabletjes en blikjes voer voor thuis.
Helaas heeft het niet zo ver mogen komen. Coco werd zwakker en zwakker. Om 7 uur 's avonds wist ik zeker dat we Coco zouden kwijtraken en om 5 voor 9 was het zo ver. Snel en onverwachts zoals Coco had gezegd........

Mensen die ons kennen of andere hondenmensen snappen het verdriet en voor diegenen die het niet snappen ga ik het ook niet uitleggen.
Rationeel weet ik veel te melden over zijn leuke leven bij ons, over de onafwendbaarheid van het lot en over mooie herinneringen.
Die komen ook wel weer, maar nu treuren wij om zijn verlies en willen wij graag op en met onszelf zijn, net als Coco.

Een paar plaatjes, uit zijn begin en eindperiode bij ons.
Lieve Coco, jij was de liefste en de trouwste, dankjewel voor alles! Wij blijven altijd van je houden.

Coco op de Plek, heerlijk springen in 2004

Ook 2004, op Texel

November 2013, op vakantie in Duitsland

Duitsland 2013, heerlijk in de zon.

Alice in Hondenland

Afgelopen weekend waren we even in Majorka.
Majorka is één van onze lievelingstentjes. Eigenlijk is het een klein oud gebouwtje, alleen dat kleine gebouwtje is maar de basis. Er om heen is een groot paviljoen gebouwd. Van tentdoek. Het geeft ons de beleving van een strandpaviljoen en misschien vinden we het daarom wel zo leuk.

In de zomer is het leuk als de flappen zijn opgerold en het terras groter dan de binnenkant. Nu het herfst is en straks ook in de winter zijn de flappen strak vastgemaakt en klapperen toch lekker in de storm. Binnen staat in elke hoek een grote warmte lamp en midden in de ruimte ook en daarom is het in elk jaargetijde een fijne plek om te zitten.

Het publiek is van alles wat en daar passen we goed tussen.
Afgelopen keer zat er een lieve hond, een retriever, super braaf. Hij was met een jong vrouwtje dat op krukken liep, moeizaam, en met haar ouders. P hoorde dat ze Engels spraken met elkaar.
Op een gegeven moment kwamen we in gesprek, wat bij ons vaak snel gaat als er een hond in het spel is.
En toen hoorden we het verhaal over de Hond. Hond Alice. Uit Ierland.
Alice is een working dog. Het meisje heeft bij haar geboorte een ernstige hersenbeschadiging opgelopen en loopt zeer moeilijk en heeft een spasme in haar armen. Binnen de working dogs is Alice een stability dog en helpt het vrouwtje met lopen.

In Majorka was Alice niet on duty en daarom kwam ze lekker bij ons buurten en liet zich knuffelen. Als ze wel on duty is, draagt ze een soort harnasje met een riem en leidt zo haar vrouwtje zo stabiel mogelijk door het lopende leven.

De moeder liet mij op haar mobiele een filmpje zien van de dochter met Alice on duty. Stapje voor stapje heel langzaam. Ik vond het knap van het meisje en van Alice en tegelijkertijd vond ik het ook heel erg zielig voor allebei, dat het niet van ravotten kan komen maar van een pas voor pas loopje als met een rollater voor echte senioren.

We vroegen hoe ze zo in H kwamen en in het bijzonder in Majorka.
En toen bleek dat ze hier al 13 jaar komen, 3x per jaar, de laatste 6 jaar met Alice. Vlakbij Majorka blijkt een kliniek te zitten die wereldberoemd is in Europa en waar kinderen met deze aandoening leren om met hun handicap om te gaan. Nooit geweten maar wel waardevol om nu te leren kennen.

Ik maakte me al zorgen over de vliegreis maar gelukkig mag Alice gewoon in de cabine omdat zij een working dog is. Working dogs als Alice gaan een jaar of 8 mee en dan wordt hun taak te zwaar. De familie vertelde dat de Charity dan een nieuw gezin zoekt voor de hond maar dat Alice in hun geval gewoon mocht blijven, naast de nieuwe working dog.

Door ons geklets en nog een paar aaien en een kus op de kop van Alice misten we de tram en namen we gewoon de volgende.

Zo lief!

Zo knap!

Winterklaar en grafstukken

Je gelooft het bijna niet als je naar buiten kijkt, maar toch is het bijna 1 november.
Nog steeds een bermuda aan met een shirtje met korte mouwen en alleen het vochtige gras 's morgens en de frisse avonden verraden dat we dik in de herfst zitten.

Het winterklaar maken van alles om ons heen werd uitgesteld maar een onverwachte nachtvorst een paar weken geleden die de geraniums de das om deed maakte ons alert. En daarom zijn we dit weekend toch maar begonnen.
Hout voor de winter hebben we natuurlijk al lang, maar inmiddels staan er wat kistjes en manden binnen.
Alle buitenplanten hebben we naar binnen gedragen dan wel gerold en we hopen ze in de lente weer in goede staat naar buiten te brengen. Het is echt mooi in de tuin. Nu bijna al het blad is gevallen is er nog meer uitzicht en nog meer licht vanaf de heuvel achter ons en de weide ernaast.
Ik houd erg van de seizoenen, ik moet niet denken aan een heel jaar zomer, juist de herfst en de lente hebben mijn voorkeur.....alhoewel, zo'n Scandinavische winter waarin het maar donker blijft en waar alleen de sneeuw nog oplicht lijkt mij best een keer leuk om mee te maken.....maar dan niet in het diepe platteland maar nabij een stad waar de elektriciteit het gewoon doet en de tram gewoon rijdt. Van meerdere walletjes dus....

Nu het bijna november is geniet ik hier ook weer van de gebruiken. Gebruiken die in NL nog wel bestaan maar bijna onzichtbaar. Aller Heiligen en Aller Zielen komen er aan en dat betekent dat het bij onze achterburen een komen en gaan is van families met bloemen en schopjes en harkjes om de graven mooi te maken.
Ik was gisteren op de markt en ook daar is het assortiment aangepast. Massa's kramen met stukjes. Stukjes die wij met onze NL smaak niet zo mooi vinden, te somber en te grafferig, maar hier gretig aftrek vinden. Veel dennengroen, weinig kleur, veel linten en soms iets lelijks van plastic er in. En gelukkig ook de chrysanten, de grote witte snijbloemen en de chrysanten in de pot, in mooie herfstkleuren. En uiteraard de lampjes, veel witte en rode lampjes die op de avond van Allerzielen met duizenden het kerkhof achter ons zullen verlichten en de schaduwen van familieleden zullen verfraaien.

Die chrysanten in pot hadden we al in huis, gewoon voor binnen in mooi oranje. Voor de gelegenheid zijn ze nu naar buiten verhuisd, naar het laatste plekje van Max. En meestal zetten wij ook rode lampjes neer......en gelukkig vindt niemand hier dat gek!

Licht uit de boventuin

De wintertuin

Bij Max

De laatste middagzon

Een shot Azie

Ik was weer een aantal dagen in de stad en het was dringend tijd voor een shot Azië! Dat is niet moeilijk in de stad en het wordt zelfs steeds gemakkelijker want er verschijnen elke maand wel nieuwe zaakjes met de Aziatische keuken.
Ik heb mijn oude getrouwe Indiër en Thai maar het proberen van nieuwe is altijd een leuke en verrassende bezigheid.
Gelukkig is P ook een Azië freak en hij heeft een Vietnamees lunchtentje vlakbij zijn werk, dat hij regelmatig bezoekt. Wij ook deze zondag. Druk was het, razend druk maar na een paar minuten wachten hadden we een tafeltje. Heerlijke kip uit de wok, super vers met knapperige groenten.

Aan de Donau kade in Pest, ter hoogte van het Margit Sziget zit een nieuwe Thai. Aardig ingericht, met licht hout en veel bamboe. Zicht op de grote wokbranders waar alles ook vers wordt bereid en speciaal voor mensen zoals ik staan er bakjes met pepertje, van alle kleuren een exemplaar. Ook hier was het prima. Mijn oude getrouwe Thai is nog niet verstoten van plaats 1, maar dit is ook een goede keuze.
En dan op de Kiraly utca, vlakbij de Liszt academie zit een filiaal van een Thai die ook al elders in de stad zit. Daar nam ik op mijn laatste stadsdagje een heerlijke TomYam Kai, extra pittig met rode pepertjes. Deze shots hebben mij weer even gewapend voor de komende plattelandsweek!

In het weekend besloten we om F en D mee te nemen. Eerst een stukje wandelen en toen met de tram naar de biomarkt. Daar aangekomen zag ik een bord dat ik op hetzelfde moment weer vergat, dat er geen hondjes welkom waren. Idioot, op een markt die gewoon buiten is. Na een aantal kramen kwam er een zeer bleek bio persoon op me af om mij attent te maken op de overtreding. Ik hield mij van de domme en we genoten van de mooie kraampjes.
Een prachtig herfstpark en een terras in de zon waren het volgende programmapunt voordat we weer in de bus stapten naar Városliget. De bussen en trams vallen niet zo in de smaak bij F, maar als het park de beloning is wil ze het wel door de vingers zien.

Gelukkig zijn er in BP veel cafés waar honden welkom zijn. Op de hoek van de Mozsár utca zit een goed voorbeeld. Op de ruiten staat zelfs een icoontje van een hond naast die van de wifi. Hier lunchten we tussen de andere mensen en af en toe een hond.
Via de Andrásy ut liepen we terug en het leek warempel alsof F als een echt dametje alle etalages met belangstelling bekeek.
Er zit sinds kort een nieuw winkelcentrum. Prachtig alleen het gebouw al. Op de stoep voor het gebouw ruikt het naar parfum, het ruikt zeer naar parfum mag ik wel zeggen, net alsof er zojuist limousines vol met geparfumeerde dames zijn gestopt. Ik keek eens goed en zag toen onder de etalages in de gevelsteen een gaatje waar telkens een wolk parfum werd uitgestoten. Lekker vond ik het niet, maar de pracht en praal waren er niet minder om.
Helaas alleen een foto van buiten want toen ik naar binnen liep kwam er meteen een blaag met oortje  vertellen dat ik binnen geen foto's mocht maken. Opstandig vroeg ik waarom niet en hij antwoordde dat het niet mocht van de eigenaar.....ik weet niet wie dat is, maar ik vind het een domme regel.

En nu zijn we weer in de Pastorie en hebben alle walnootbladeren verbrand. Het ruikt in huis naar gerookte bladeren en open haard en dat is ook heel lekker!

Zalige pad thai met garnalen en pepertjes

nog meer pepertjes

lekker wokken

de parfumgevel

Eén van de mooie etalages

Herfstig park

De walnotenrook

en een heerlijke tom yam kai

Herfst

Deze week konden we de echte mooie herfst meemaken. Zon, bladharken in een shirtje in hoge temperaturen. Storm, die de bladeren weer net zo mooi verspreidde en het gehark uitlachte. Vette regendruppels een hele dag en nacht lang. En natuurlijk weer de stroom die het 's avonds laat voor gezien hield.
Ik was er niet op verdacht, weleens ergere stormen meegemaakt en daarom sloop ik op de tast naar de slaapkamer en de zaklantaarn om daarmee de kaarsen te vinden. De storing was als het weer, aan en uit, aan het uit, en al met al viel het reuze mee en sprong zelfs het Internet weer aan toen het licht ook weer brandde.

Ik houd wel van de herfst, de prachtige kleuren, het onstuimige karakter, weer dat elk uur kan wisselen. En de hondjes zijn het uiteraard met me eens. Heerlijk scharrelen in de tuin, banjeren door de bladeren en daarna......heerlijk bij de kachel in stoelen en op kussens.
Ik zal deze week weer opnieuw beginnen met het harken en eens zien of we een vuur kunnen stoken, voordat de wind ze weer netjes teruglegt op het gras.