Heimwee naar Ashique

De supermarkten liggen er op dit moment vol mee. Linzen. Linzen moeten hier gegeten worden tijdens Oud en Nieuw om ons te verzekeren van een voorspoedig nieuw jaar. Daarentegen moeten we het gevogelte even laten voor wat het is, want daarmee zou onze voorspoed weg vliegen......

We houden ons aan deze regel. Je kunt niet weten niet waar en we kunnen best een dag zonder kip en linzen vinden we geen straf. Integendeel.
Toen we hier net kwamen was er slechts 1 soort linzen, de grauwe groenige, die elk gerecht in onze ogen wat minder aantrekkelijk maakte. De mooie goudkleurige en de rode waren niet te vinden, laat staan de hippe en traditionele zwarte.
Een jaar later waren we beter op de hoogte en haalde ik de gele uit Budapest en de rode uit de bio schappen van de drogist. En nu we weer wat verder zijn, heeft zelfs de Tesco de rode, die eigenlijk oranje zijn, standaard in haar assortiment.

Wij zijn geen kookspecialisten en dus ook geen linzen specialisten maar dat hoeft ook niet. Als wij aan linzen denken blijft onze gedachte altijd hangen bij 1 gerecht en bij 1 vriend die het ons leerde eten.
Ashique uit Bussum van restaurant Taj Mahal leerde ons, samen met zijn broers Atif en Abid de Muligatawny soep. Een soep die zo verslavend was dat wij geen week zonder konden en daar vonden we wel een modus voor. Gewoon naar Bussum, minimaal 1x per week maar meestal vaker, daar de soep bestellen en uiteraard het andere lekkers van de kaart en dan gewoon voor de dagen erna nog wat bakjes soep en 2 hoofdgerechten meenemen. Zo was de week gecovered. Dit is jaren goed gegaan en de verslaving werd nooit minder.

Het was bijna Kerst, de tijd vliegt, ik denk nu 7 jaar geleden. Op de mat viel een overlijdensbericht. We hadden niemand op de nominatie en verbaasd openden we de enveloppe.
Ashique, 50 jaar.
Als ik er nu aan terugdenk kan ik nog steeds terugvoelen hoe verdrietig we waren. Uiteraard naar de begrafenis in Amsterdam en uiteraard naar Bussum op de 1e dag dat het weer kon. Het was een reunie van mede verslaafden, van verslagen klanten die harten onder riemen probeerden te steken.
We bleven komen, elke week en elke week hoopten we op een wonder dat natuurlijk niet kwam.
De soep was een soort troost en we bleven hem eten en we bleven hem meenemen naar huis.

Toen we vertrokken naar de Pastorie meldden we ons officieel af en namen hartelijk afscheid. Bij wijze van hoge uitzondering kregen wij het recept van de Muligatawny soep met het telefoonnummer van Atif voor de Hulplijn. Met de opdracht dit recept niet verder te verspreiden.

Op Nieuwjaarsdag zullen wij de soep eten. Wij maken hem niet vaak, we kunnen slechts een beetje in de buurt komen van de échte soep. De hand van de drie broers en de herinnering aan Ashique hebben de soep de touch gegeven die wij missen.
In mijn portefeuille zit een fotootje van Ashique. Een prachtige foto die ik kreeg van Abid een paar maanden na die Kerst. Hij legde de foto voor me neer en liep ontroerd naar de keuken. En net zo ontroerd stopte ik de foto achter het plastic cellofaan.

Wij zijn maar zelden in de buurt......heimwee naar Ashique overvalt ons regelmatig en Nieuwjaarsdag proberen we het recept nog wat meer in de buurt te laten komen van zoals het was.