Avond uit

Gisteravond beleefden we een mooie avond uit.
Vriend S had via via een uitnodiging ontvangen en vriendelijk verder geleid voor een rondleiding in het nieuwe muziektheater/conferentiecentrum van Pécs, het Kodály Központ. En niet alleen een rondleiding, daarna nog een concert, 1e rang voor half geld......doet het altijd goed bij Nederlanders.
Tegen half 7 verzamelden we ons, een groepje van 24 en de rondleiding startte. Een mooi gebouw, kan niet anders zeggen. Sowieso als je er langs rijdt, ziet het er al mooi uit. Modern, dat wel, en qua sfeer kan ik het színház in de Király utca moeilijk uit mijn hoofd zetten, maar hoe dan ook, echt een mooi gebouw. Tijdens de rondleiding hoorden we meer details. Over dat het gebouw in een slakkenhuisvorm is gebouwd, waarbij de concertzaal in het huis is gesitueerd om lawaai van buitenaf te voorkomen. Over de prachtige zaal die helemaal is bekleed met een soort hout, een term die zelfs de écht goede Hongaars sprekenden niet konden vertalen.

Mooie conferentiezalen ook, voorzien van alle mogelijke techniek en allen multifunctioneel door schuivende panelen, onverwachte spiegelwanden en fraaie belichting.
Het werd vol. In de zaal waar meer dan 900 mensen plaats kunnen vinden, bleef voor zover ik het kon zien, geen stoel onbezet. Gemengd publiek, altijd leuk. Niet alleen een grijze golf, alle leeftijden en in ieder geval échte liefhebbers. Het valt me altijd op dat de stadse Hongaar heel anders met cultuur wordt grootgebracht dan we kennen in NL. Trots op eigen dichters, eigen theaters, eigen componisten, maar ook grote belangstelling voor cultuur buiten eigen grens, kortom meer met de paplepel ingegoten dan ik ken en ook dan hier op het platteland.

Eerste rang zaten we dus en dat betekende dat ik de vingerkootjes van de cellisten kon zien, de baardharen van de bassisten, de gepoetste schoenen van de violiste. Dat ik kon zien hoe de snaren werden beroerd en hoe goed de musici letten op de dirigent. Voor het totaaloverzicht op het podium zou je weer wat meer naar achteren moeten zitten, maar voor nu was dit leuk!

De dirigent was al een ballet op zichzelf, ik kon mijn ogen niet van hem af houden, zijn handen, zijn expressie en zijn tomeloze inzet. Kobayashi Ken-Ichiro heet hij, inmiddels 71, maar met de energie van een tiener.

Er werden twee stukken gespeeld. De eerste was de vuurvogel suite van Stravinsky. Voor ons was het een kennismaking met dit stuk, en die beviel heel goed, zeker om nog eens naar te luisteren.

Het 2e stuk was de symfonie Eroica van Beethoven. Daar waren we wisselend over, sommige stukken mooi, sommigen konden de aandacht niet echt vasthouden.

Al met al was het een leuke avond, bekenden ontmoet, ook een paar dat we jaren niet hadden gezien en waarmee het gezellig bijkletsen was.

Dit muziektheater ligt voor ons aan de goede kant van Pécs en snel zaten we weer op de 6 richting huis. Nog in stadse sferen wilden we onderweg nog een shoarma'tje eten, het was kwart over tien en we hadden nog niet gegeten. Dom natuurlijk.....de stad houdt op bij de stoplichten en daarna is het slechts donker en zárva.(dicht)