Hard en lieflijk

Het platteland, schijnbaar zo lieflijk, zeker nu. De morgens zijn nevelig maar tot nu toe weet de zon er toch altijd doorheen te piepen en het dorp te beschijnen. Mooie kleuren, veel licht door de gevallen bladeren, veel uitzicht ook. P was aan de andere kant van ons dorp, daar waar het zo mooi kijkt op de kerk en onze pastorie er schuin voor. De kerk spreekt voor zich, links ervan het rode dak met de 2 schoorstenen ons huis en het rode dak er voor onze schuur.

We hebben al veel blad geharkt maar de berken moeten nog en we zijn dus nog wel even bezig met harken. De oleanders staan nog buiten maar vanmorgen waren de velden wit en daarom gaan ze waarschijnlijk vandaag of morgen met vereende krachten naar binnen.
Bij het hek een Palinka vat, morgen naar de stoker voor de nieuwe voorraad.

Naast de ingeslapen lieflijkheid speelt zich wat anders af, normaal voor het platteland, niet alleen hier maar ook in NL, maar voor ons blijvend moeilijk om aan te wennen. Ik zag weer een schimmetje op de weg naar ons dorp, schielijk in een greppel kruipend. In een onderdeel van een seconde overlegde ik met mezelf, doorrijden of stoppen en ik deed het laatste. Ik riep zachtjes en liep voorzichtig, een tijgerend zwart hondje kwam naar me toe, bang, bange bruine oogjes. Ik legde brokjes neer en gaf een paar aaitjes, het hondje kroop weer langzaam weg.
Met een hart zo zwaar als 10 harten reed ik weg. En velen zullen zeggen, flauw hoor, neem toch mee. Maar, we hebben er drie, meenemen en proberen een baas te zoeken werkt bij ons niet. Wij weten niet wat de toekomst gaat brengen en hondjes neem je voor altijd, tot ze zelf niet meer kunnen. En het asiel hier houdt ze 2 weken en dan is het over.....kortom machteloosheid van alle kanten.

En dan dat mooie molletje. P zag het bij M en M. Gebracht door hun kat. Het leefde nog en P zag zijn handjes en voetjes, het snuitje en de donkere kraaltjes. P had een mooi plan, wilde het molletjes in de kom van zijn handen naar de akker aan de overkant dragen, best ver weg, en hem daar loslaten.....maar zo snel als de duivel was er al een hark en werd het molletje om zeep geholpen. Wat een onzin, de moestuinen zijn leeg, de bloemen uitgebloeid, zo'n mooi diertje. Maar wie zijn wij om het altijd beter te weten......het kost veel moeite maar proberen niet te veroordelen. In onze tuin lopen ze in ieder geval geen gevaar en ook CFD laten ze met rust.

En zelf zijn we misschien net zo, dan niet tegen molletjes maar wel tegen muizen. Tegen muizen binnen wel te verstaan. We hebben standaard 2 vallen op scherp staan, 1 in de spajs en 1 achter een plint in de keuken. De muizenfamilie geeft nog niet op, elke keer delft een nieuw lid van de familie het onderspit. Begonnen we met de oude vaders en opa's, inmiddels zijn we aangekomen bij de kleine neefjes en nichtjes en hopelijk is ook dat snel voorbij. Je kunt ze niet hebben, binnen, muizen, de rommel die ze achterlaten en blijvend op zoek naar wat lekkers, ook al staat onze voorraad inmiddels allemaal in kratten met deksel. Maar "stadsen" die we blijkbaar nog steeds te veel zijn, we vinden ook dat weer zielig, het blijft een mooi diertje en het blijft doodmaken......

En in het bezit van de nodige zelfkennis weten we ook dat we halfslachtig zijn....we eten vlees en we eten vis en omdat het nu Sint Maarten is zullen we ook gans gaan eten omdat het een leuke traditie is. En als je je houdt aan deze traditie zal het je aan niets ontbreken volgend jaar.
Wie wil dat nou niet?