Hongaarse dorpstradities

Dit blog wordt een beeldverslag van een enerverende dag gisteren.
Zoals bekend werd gisteren het kalf van onze overburen geslacht, dus eerst wat foto's daarvan. De plaats van handeling het erf van András, zijn moeder en zus en uiteraard diverse hondjes, katjes en de kalveren die nog niet aan slacht of verkoop toe zijn.

Het kalf wordt met een tractor omhoog getakeld en opgehangen aan de pootjes. Wat je hier ziet liggen zijn de darmen, de kop en de achterpoten. En natuurlijk het bloedspoor.

Eigenaar András met de kop. Uiteraard wordt de kop later nog ontleed en verder verwerkt. Helaas zijn we er nog niet achter wat er deze keer met de diverse onderdelen gebeurt. We vermoeden dat er Hurka van gemaakt wordt, dat is hier gebruikelijk, een worst met allerlei kopvlees en toevoegingen. Wij zijn er niet zo'n liefhebber van.

De hoefjes. Deze hoefjes zijn later met het darmenpakket en ander restafval met de tractor naar het land gebracht voor de vossen en andere belangstellende dieren.

De verwerking van het vlees in de geimproviseerde slagerij. Vlijmscherpe messen en zeer geoefende handen.

En hier de verkoop in de erfwinkel. De moeder en zus van András regelen alles netjes. Elke pakketje krijgt een sticker met de naam van de koper, de naam van het stuk vlees, het gewicht en de prijs. Helaas konden we niet alles meekrijgen wat we besteld hadden. De vraag uit het dorp ging het aanbod ver te boven. Toch zijn we tevreden. In onze diepvries liggen in ieder geval de tong en een stuk lever voor vriendin M, vlees voor gulyás en vóór mij staat de pan soep al te trekken.

Voordat het vlees bij ons in de diepvries terecht kwam, had P het vachtje al opgehaald. Samen met Márton reed hij naar het volgende dorp waar we via via hadden gehoord over de prepareerder Balász. Het vachtje werd uitgespreid, bekeken en gekeurd. Er werd gevraagd of we het wilden verkopen, maar dit vachtje zal in Nagyvejke blijven. Zoals we er nu over denken komt het vachtje voor de houtkachel te liggen. Warm en gezellig.

Hier de vacht, helemaal uitgespreid, best een groot gevaarte!

De baden waarin de vachten worden gereinigd en geimpregneerd.

Hier hangen de vachtjes te drogen. Er hing van alles, schapen, wilde zwijnen en nu dus een kalf. P heeft een aanbetaling gedaan en tegen Kerstmis is het vachtje klaar en mogen we hem ophalen om bij ons verder te "leven".

Maar, de dag was nog lang niet voorbij. Op de terugweg naar het dorp zag P een groep jagers, aan het eind van ons dorp, bij het voetbalveld, naast de imker. Hij reed er naar toe en werd vervolgens opgenomen in een uitgebreide jacht traditie.

 

Helemaal op de achtergrond zie je de kerktoren, links daarvoor vaag ons huis. Deze plaats was gekozen om de jacht ceremonie te houden. Al het geschoten wild werd hier verzameld en mooi neergelegd. Een krans van bladeren werd er om heen gedrapeerd en een vuurtje gestookt naast de buit.

Het doel van deze jacht waren de fazanten. Hier zie je er al enkele liggen. Natuurlijk werd er meer "meegepakt". Hieronder een foto van een prachtig diertje. Een soort jakhals. Net een hondje was het en natuurlijk vonden wij dat weer erg. Het schijnt een grote jager te zijn, zonder natuurlijke vijanden, afkomstig van de landen ten zuidoosten van ons. P en ik hebben nog steeds onze reserves, zo'n mooi diertje.

De trots van de dag was hij en diverse jagers gingen er mee op de foto. De jager die hem echt geschoten had werd later geëerd.

De complete buit.

De fazanten, 2 Vlaamse gaaien en het mooie jakhalsje in het midden.

Het eren van de jagers ging volgens een bepaalde ceremonie. Er werd een stok schoongemaakt en in de stok werd de naam van de jager gekerft. De jager moest bij zijn buit gaan zitten en er daarna overheen buigen. Met de stok kreeg de jager dan een klapje onder begeleiding van een speech. Daarna werd de stok aan de jager overhandigd als extra trofee.

En natuurlijk waren er honden bij, brave, goed luisterende en opgeleide jachthonden. Oortjes gespitst, moe van de jacht en voldaan rustend.

De jagers vonden het leuk dat P foto's maakte. Inmiddels zijn er foto's heen en weer gemaild en hebben wij van een aantal het mail adres. Het leek een gezellige boel. Zo gezellig dat we bijna zouden overwegen om een keer mee te gaan. Als ik nou maar zeker wist dat er alleen fazanten zouden sneuvelen en niet zo'n hondachtig diertje.....

En nog was het feest niet voorbij. Van 2 verschillende jagers kreeg P een fazant mee naar huis. Sinds gisteren hebben we filmpjes gekeken op internet, instructiefimpjes over het plukken en schoonmaken van fazanten. Hele fora houden zich er op internet mee bezig. Nu hangen ze samen in de présház aan hun pootjes te besterven, wachtend op onze behandeling. Waarschijnlijk eten wij ze met Kerst, zittend bij de houtkachel, op ons mooie zwarte kalveren vachtje.

En dit allemaal in ons dorp. Soms lijkt er niks te doen, kun je een kanon afschieten en zijn alle luiken dicht. Maar soms zit er een dag als een parel tussen, eeuwenoude tradities, op loopafstand waar we getuige van zijn.