De avonden

Tot dusverre ben ik meestentijds alleen in Budapest en tot verbazing van velen bevalt dat uitstekend. Overleg met jezelf verloopt voorspoedig en last minute beslissingen vallen altijd goed, ook al gebeuren ze op de hoek van een straat waar je in zou gaan, maar uiteindelijk toch een andere route kiest.
Deze keer was het anders, voor wat betreft twee van de avonden dan. En uiteraard ben je in Budapest nooit echt alleen, een praatje op een markt of in een cukraszda gaat gemakkelijk want de Budapesters zijn vriendelijk en mijn ongetwijfeld kromme Hongaars lijkt minder op te vallen.

Sinds een tijdje ben ik lid van een soort netwerk, Nederlands sprekende vrouwen in Budapest. Van achter mijn laptop zie ik hun programma's, meestal van het leuke soort, en helaas moest ik altijd verstek laten gaan. Net niet in de stad, te ver voor een avondje. Zeer spijtig.
Deze week stond er nog niks op de agenda en daarom besloot ik de stap te wagen en aan de dames die ik nog niet ken een vraag om samen te eten te versturen. Bij de Indier natuurlijk......
De reacties waren snel, aardig en positief en daarom aten we die avond met z'n 7-en. Heel gezellig, leuke verhalen, nieuws en herkenning tegelijk en zeker een vervolg waardig.

En het eerste vervolg kwam al snel.
Voor de volgende avond kreeg ik een mooie tip van 1 van mijn nieuwe bekenden. Er draaide een film naar een boek van Sándor Marai, Kaland, en deze avond was speciaal. De H film was voorzien van Engelse ondertitels en na afloop was er nog een interview met de producer.
We ontmoetten elkaar in de bioscoop. Een mooie, sfeervolle bioscoop, Odeon Lloyd, op 1 minuut afstand van een tramhalte, weer van tram 4/6, dus in de binnenstad. Zo'n bioscoop met mooie wandlampjes, tafeltjes en stoeltjes in de lounge om op elkaar te wachten met een kop koffie en een broodje. Een gezellige omgeving, je zou het bijna rokerig noemen, maar dan gelukkig zonder de rook.
De kaartjes waren zo gekocht en voor minder dan 4 euro waren we voorzien van een uitstekende plaats met lekkere stoelen.

De film was prachtig, in één woord.
Inhoudelijk triest, maar triest van het indrukwekkende, mooie soort. Zeer sfeervolle beelden van Budapest in de veertiger jaren, uitstekende acteurs en veel beelden achter de beelden, waarvoor je de film eigenlijk nogmaals zou moeten zien.
We waren stil na de aftiteling want over zo'n film wil je eerst zelf even nadenken.
De producer nam plaats voor het doek en vertelde over de film, over de keuze van acteurs, over zijn liefde voor de werken van Marai en alvast kort over zijn volgende film. Onderwerp Raoul Wallenberg, dus wat mij betreft een film om te bezoeken als de kans zich voordoet.
En ook was er nog een tombola. Uit alle verkochte kaartjes werden er drie getrokken en voor die drie waren aardige prijzen zoals 2 kaartjes voor het museum der schone kunsten. Ik viel niet in die prijzen, maar de avond was zo al mooi genoeg.
En na Odeon Lloyd lag de stad weer aan onze voeten. We liepen de straat uit, staken over en landden in de volgende straat in een gezellig wijncafé, met een vriendelijke jongen met zijn haar in een kort staartje.
We kletsten door en de tijd vloog.
We namen afscheid, zeiden tot de volgende keer en liepen die ene minuut terug naar onze tramhalte, zij rechts, ik linksaf en na een dik kwartier was ik al weer op mijn kamer, nagenietend van de avonden.